Dag 20 - 24 Camaron Highlands

Vrijdag 9 december, Dag 20

Vandaag alsnog onze vertrekdag vanaf het eiland. Nog overwogen om een dagje te blijven, maar de Camaron Highlands wachten op ons! Busje, bootje, VIP Bus, 2 uur wachten (genoeg voorlunch en een krantje), nog een bus (niet zo VIP helaas) en ruim 600 bochten later stonden we op het dak van Maleisie. Midden in de Camaron Highlands op ruim 1600 meter hoogte. Dat is best een behoorlijke klim als je rechtstreeks vanaf het strand komt. Bij bocht 23 begon het trouwens al te regenen. Later zouden we leren dat het hier elke middag begint te regenen. De rest van de dag bestond uit 1 grote regenbui. Daarnaast hadden we wat moeite met het vinden van een bedje. E.e.a. was vol en e.e.a. beviel niet zo (muf, geen raam). Gelukkig schreeuwde de eigenaar van Fathers Guesthouse vanaf een berg (waar het guesthouse gevestigd is) dat hij ons kwam redden. Zo gezegd, zo gedaan. Even later kwam zijn knechtje ons halen met zijn bus. Eenvoudige accomodatie voor een dito prijs.


Gedeeld toilet en douche, maar wel erg gezellig met films, thee, koffie, internet en een prima restaurant. En een hele grote vis in een heel klein aquarium ook. Aangezien het toch regende hebben we de rest van de dag besteed aan liggen en internetten.

Einde dag 20, de dag dat een Meniere patient meer dan 600 bochten overleefde.


Zaterdag 10 december 2005, Dag 21

Na een niet al te beste nachtrust (licht-overlast! Ons slaapvertrek is vlak naast de gemeenschappelijke douches & toiletten gevestigd) en een uitgebreid ontbijt, hebben we wat rond gekeken in het dorpje Tana Tata. Gezellige bende met heel veel leuke eetgelegenheden en nog meer winkeltjes met rommel. Qua Meniere was dit niet een top-dag dus besloten we te gaan relaxen tot betere tijden aan zouden breken. Lekker zonnetje, krantje daar bij en een kopje thee natuurlijk. Dit tafereel werd vergezeld van een prachtig uitzicht over de bergen. Het deed een beetje denken aan Oostenrijk in de zomer. Edward voerde zijn favourite hobby uit, het uitscheuren van krant-artikelen voordat Sanne ze gelezen had. 'S middags hebben we een poging gedaan het oud-engelse, at deze regio typeert, naar boven te halen door een high tea te nuttigen. Met sandwiches, strawberry cheesecake (lemon was op) en apple pie. En heel veel thee natuurlijk. Edward nam er nog een portie Bami bij om de sfeer wat te breken. En natuurlijk begon het 's middags te regenen. Dat kon de feestvreugde echter niet bederven aangezien het guesthouse twee topfilms draaide: Along came Polly en Forrest Gump. Beiden natuurlijk al meerdere malen gezien, maar al met al een vermakelijke middag/avond op de bank.

Einde van dag 21, de dag dat Sanne voor het eerst in haar carriere heter eten bestelde dan Edward. (Sanne Sweet & Sour Chicken (& blijkbaar hot ook) en Edward Chicken Curry).

Zondag 11 december 2005, Dag 22

Nog steeds wat rustig aan doen, maar wel enige dingen gedaan die je hier als tourist behoort te doen. Rozentuin bekeken, mini-thee plantage, thee museum en thee proeven. Met scones wel te verstaan. We wilden nog een bescheiden jungle walk doen, te weten route 4. Deze was echter volledig geblokkeerd en zelfs Edward lukte het niet de omgevallen bomen aan de kant te krijgen. Al met al wel een behoorlijk stuk gelopen, maar helaas begon de regen vandaag vroeg. Al om 14.00 zaten we op de bank achter een kopje thee. Noodgedwongen weer film & internet voor de rest van de dag.

Einde van dag 22, de dag dat de loting voor het WK voetbal plaats vond. De groep van Nederland is de groep des doods?


Maandag 12 december, dag 23

Vroeg op en lekker actief doen voordat het begint te regenen. We hadden ons voorgenomen een route te lopen die hier lokaal erg beroemd is. We gingen voor DE 9a. Na verloop van tijd passeer je bij deze trail al de Robinson waterval.

Maar eerst nuttigden wij ons ontbijtje bij een soort van pre-waterval. Onder het genot van kletterend water genoten wij van fruit, yoghurt en koekjes die luisteren naar de illustere naam: "Dr. Quakers Sunlight Breakfast Cookies". Dat wil je! En toen Sanne de eerste hap nam brak inderdaad de zon door. Daarna volgde een prima wandeling door de natuur waarmee de Highlands rijk bedeeld zijn. Naarlang wij steeds dieper in de "jungle" geraakten werd het pad steeds lastiger begaanbaar cq definieerbaar. Maar wel mooi spul die natuur, met name de Robinson Falls zelf natuurlijk.

Aangezien we uiteindelijk na twee uur precies op het eindpunt op de kaart aankwamen gaan we er van uit dat we de goede route gelopen hebben. Vervolgens nog enkele kilometers naar de doorgaande weg en aldaar met de bus terug. Busfirma was Slak & Co met als slogan: "Twee versnellingen is genoeg". Maar uiteindelijk geraakten we terug in ons dorpje Tana Rata.

Na enkele dagen handen schudden met de locale Indier en de vraag "may be tomorrow?", was de vriendschap zodanig gegroeid dat we maar eens moesten eten bij onze vriend. Prima restaurant met zo'n leuke clay-pot-oven waar heerlijke naan-broden en kippetjes uit getoverd werden. May be tomorrow again? Je weet maar nooit. Dit alles speelde zich halverwege de middag af, dus was het hoog tijd voor wat regen. Die viel dan ook vlak voordat we veilig thuis waren in Father's Guesthouse. Father zelf was vandaag niet dronken, maar moest wel hard lachen toen wij net na het uitbreken van een stortbui zeiknat binnen kwamen. Een halve minuut kan best veel verschil maken, zelfs als je een jaar de tijd hebt. Droge kleren aan gedaan (beginnen op te raken) en voor de verandering maar eens een filmpje gekeken.

' S avonds weer genote van de Britse invloeden (lees apple pie, vers zo uit de oven. Met een bolletje ijs er naast!) Daarna naar huis en vroeg onder een hele dikke deken.

Einde van dag 23, de dag dat het merk Vono championsoep aanprijst als een "well balanced breakfast experience" (bron: The Star).

Dinsdag 14 december 2005, dag 24

Helaas had Father's Guesthouse geen championsoep als ontbijt. Vreemd, want een stevig ontbijt was wel op zijn plaats. Vandaag zouden we namelijk gaan touren als een echte tourist. Een aantal zaken die we wilden bezoeken (of eigenlijk alleen een grote thee plantage) waren per openbaar vervoer wat lastig te bereiken. Daarom hadden we een volledig verzorgd dagtripje genomen. Met een mini-busje zouden we langs alle highlights van de hightlands gebracht worden. Zo gezegd, zo gedaan. Het busje zat gezellig vol met lotgenoten. Allereerst werden we gedropt in een rozentuin. Mooi spul hoor! En het rook er ook prima, vooral als je de avonden doorbrengt in Father's Guesthouse. Ondanks Edward's "tuincentrum Osdorp" associatie was het uitzicht prachtig.

Daarna gingen we 300 meter verder op naar 1 van de vele aardbeien kwekerijen. Enigszins verveeld hoorde Sanne het verhaal aan, gaan ze nu een dochter van de groenteman uitleggen wat aardbeien zijn??? Maar toen Edward een bakje voor haar kocht (met slagroom), fleurde ze helemaal op. Sanne;'s oordeel: "Prima zomerkoningkjes hierzo". Na weer enkele minuten in het busje was het tijd voor de butterfly garden. Wij waren enigszins op het verkeerde been gezet door de naamgeving van deze attractie. Naast vlinders waren er torren (w.o. een neushoorn-tor die best groot was), slangen, reptielen en ander eng spul.

Qua vlinders deed Edward's oranje shirt het erg goed. Nadat Edward zich had ontdaan van alle vlinders (1) ging het hele spul weer in het busje, op weg naar hetgene het allemaal om te doen was. Als thee-leut van de spreekwoordelijke bovenste plank, kon Sanne eindelijk eens bekijken waar het spul vandaan komt. En dan wel bij de thee plantage van BOH. De highlands plantage wel te verstaan, die schijnen beter te zijn dan lowlands plantages. Het is ons niet duidelijk geworden waarom. Feit is dat het plukken i.i.g.v. veel lastiger is in de bergen. Hiervoor worden trouwens gastarbeiders ingehuurd, met name uit Indonesie. Een goede plukker kan hier tot 40 RM (10 euro) per dag verdienen. Na het plukken is het eigenlijk niet zo moeilijk. Snijden, drogen en in zakjes doen, that's all! En dan natuurlijk het zakje in een kop heet water hangen, dat is dan nog wel essentieel. Al deze fasen hebben we bekenen en de laatste fase (het drinken) hebben we ook nadrukkelijk doorgenomen. Maar met name het uitzicht over de plantages was het mooist.

Nadat iedereen zijn kopje leeg had gingen we op weg naar de honey-bee farm, maar dat is volgens Sanne niet noemenswaardig. De tour werd afgesloten met een bezoek aan een chinees Boedistische tempel, luisterend naar de naam Sam Poh. Mooi ding. Nog een boekje over de Budha meegenomen in de hoop wat meer te weten te komen over de "ceremonies" in de tempel. Dat is niet gelukt, maar wel geleerd over het leven van de Budha. Zijn jeugd, zijn zoektocht naar Enlightment en het bereiken daarvan op 35-jarige leeftijd (dat gaat Edward niet meer redden!), en over zijn sterven. Na terugkomst nog even bij onze vriend langs geweest voor een heerlijk maal. Dit maal waren we echt veeeel te laat terug, het regende al voor we de eerste hap namen. Wederom doorweekt bij Father's Guesthouse. 's Avonds onze tas gepakt voor vertrek.

Einde van dag 24, de dag dat een grote drank-smokkel-bende opgerold werd bij de Thaise grens. Edward is bang dat dit invloed heeft op de bierprijs aangezien blikjes bier ter waarde van RM 286,156 (65k eur?) buitgemaakt zijn.