13 januari 2006 - Kampot

Vrijdag 13 januari 2006, Dag 55

Vrijdag de dertiende. Om 6.20 werd Sanne wakker. Precies dezelfde tijd als een jaar geleden. Op dat moment kreeg ze haat eerste Meniere aanval. Het was niet echt een fijn jaar. Hopen dat dit jaar beter wordt.

Om daar mee te beginnen dronken we rustig koffie in de ochtendzon. Maar daarna gingen we al snel over naar de orde van de dag. We zouden die dag naar Kampot gaan. Nu is vrijdag de dertiende op zich niet de meest geschikte dag om een "shared taxi" te nemen. Echter er was eigenlijk niet echt een alternatief (behalve een veel te dure private taxi). Het principe "shared taxi" is op zich prima. De taxi-chauffeur pikt net zo lang passagiers op tot de taxi vol is en deelt de prijs onder de passagiers. Hierdoor kost een ritje naar Kampot zo 2,5 a 3 dollar (voor 4 werden we opgehaald bij Eden). Niets mis mee, alleen nu komt het befaamde "affertje onder het gras". De genoemde prijs is op basis van 8 passagiers in een normale auto. Volgens Cambodjaanse begrippen geeft de achterbank plaats aan vijf passagiers. De voorstoel twee en de chauffeurs-stoel 1. De chauffeur zelf gaat op schoot zitten bij die achtste passagier!! Toen wij met drie passagiers in de taxi zaten hebben we de boel snel "afgekocht" om dit soort taferelen te voorkomen. Voor vier dollar extra hadden we de achterbank voor ons zelf. Onze medepassagier had de voorstoel al afgekocht voor 6. Rijden!!!! Luid toeterend legde de chauffeur de 110 kilometer af in een record tijd van nog geen twee uur. Hierbij scheurden we door de onverharde wegen van kleine dorpjes, een dikke stofwolk achter latend. En hard toeteren zodat de mensen aan de kant gaan.

Aangekomen vonden we meteen een goed guesthouse, namelijk het Kampot Guesthouse. Duidelijke naamgeving, prima. Kampot was een verademing. Op zich is er in Kampot weinig, het is een klein dorpje ter grootte van Bredevoort (bij Arnhem). Maar de mensen zijn aardig en vrolijk (net als in Bredevoort). En de kinderen vinden het allemaal prachtig. Vaak komen ze naar je toe en doen dat de legendarische uitspraak: "Hello!".

Lunch vond plaats aan de rivier alwaar het heerlijk koel was. Naast ons hadden ook enige politie-agenten en andere gasten met heel veel strepen op hun uniform een uitgebreide lunch. Er kwamen twee flessen Johnny Walker Gold Label op tafel en een berg eten waar het hele dorp wel van had kunnen eten (veel ging mee naar huis volgens het doggy-bag principe). Wij hebben ons laten vertellen dat mensen in dienst van de overheid het hier niet zo nauw nemen met hun verantwoordelijkheid richting de burger. Dit is een groot probleem voor Cambodja. Met name Politici en Politie zijn corrupt. Wat betreft de politie werden wij als tourist zelfs geconfronteerd met enkele staaltjes disfunctioneren. Bij Angkor Wat moest onze tuk-tuk chauffeur bij iedere grotere tempel wat "smeergeld" betalen, simpelweg om daar te mogen zijn. Ook taxi-chauffeurs schuiven regelmatig wat geld toe als een politieagent langs de weg staat. Meestal gaat het om 500 riel, ongeveer 10 cent. Maar het hoogtepunt was toch wel toen een agent Edward bij zich riep in een donker hoekje in een tempel bij Angkor Wat. Zoals eerder aangegeven, regel 1 is hier: negeren! Edward deed alsof de diender niet bestond, maar deze drong aan. Edward schrok er zelfs een beetje van. Maar wat bleek nu? De agent in functie wilde zijn badge verkopen als souvenir!In Nederland heeft Edward een niet bij naam te noemen politieman in zijn vriendenkring (zijn naam begint met een V en eindigt op incent), die na consumptie van enkele flessen Grolsch steevast wordt toegezongen met het legendarische lied: "Smeris, Smeris boter op je broek..." Dit gaat hier zeker op.

Afijn, politie en vrienden hadden hun feestje aan de rivier en wij eigenlijk ook, maar dan wel "iets bescheidener". Wij dronken cola en aten rijst en noodles. De rivier zorgde voor een verfrissend briesje.

Daarna ging Edward wat rond lopen en Sanne wat liggen (Meniere). Edward nam zoals gewoonlijk de verkeerde ingang bij de markt, die van het vis en het vlees. 's Avonds at hij maar eens vegetarisch in de tuin van het Guesthouse. Leuke zitjes en heel veel hangmatten (en muggen). We verheugen ons op de komende dagen.



Einde van dag 55, de dag dat Sanne naar de worldcup zwemmen keek. Marleen Velthuis won goud! We hopen maar dat het live was, maar vaak worden we op het verkeerde spoor gezet. Sportwedstrijden van enkele jaren geleden worden hier gebracht alsof ze gisteren plaatsvonden. Momenteel kijken we ook Australian open 2004.