Dag 30 t/m 32 - Nog meer Langkawi

Maandag 19 december 2005, dag 30

Qua maandag morgen in 2005 komt deze zeker in de top 10! Rustig wakker worden (7.30), lekker stukje harlopen op het strand en de zon boven de bomen zien opkomen. Beetje afkoelen in zee en dat een heerlijk ontbijt (zie gisteren). Wij nemen ons voor de dag vaker zo te beginnen. Eigenlijk hadden we geen plan voor vandaag, maar zoals zo vaak komen de goede dingen vanzelf. Olga en Antonio, een stel dat we al sind Georgetown bijna dagelijks tegen kwamen, hadden een auto gehuurd en vroegen of we mee gingen voor een rondje eiland. Prima idee natuurlijk. Eerst even de noodzakelijke dingen in het dorpje Kuah. Een dorpje waar je normaal gesproken niet wil zijn, tenzij je wil pinnen (wij) of een ticket voor de boot wil kopen (zij). Na deze transacties reden we naar een vogelpark dat is aangelegd voor touristen die een dagje over het eiland touren. Aangezien wij voldeden aan deze specificaties gingen we er naar binnen.

Het Bird Paradise beschikte over twee Kraanvogels en legio ondergeschikte specimen, waar omder Pelikanen, Flamingo's, Lepelaars, Eenden, Duiven, Parkieten, Papagaaien, Fazanten, Hornbills en van die grappige Struisvogels (het favourite dier van Edward's vriend Rob, die hem voorals op zijn bord ziet (hoewel hij laatst ook gesignaleerd is met een duif op zijn bord)). En Zwarte en Witte Zwanen, alwaar filosofen hele boeken over vol schreven. Dit is vreemd aangezien ze ook boeken over Kraanvogels hadden kunnen schrijven. Maar tot Sanne's prettige verbazing was er ook een otter, hoewel de behuizing wat onder de maat was. En hij sliep. Wellicht komt die vogelpark nog aan de orde bij Sanne's Zoo's. We zijn namelijk nog niet helemaal uit de definitie van een Zoo. Sanne opteert voor de volgende definitie: "Een Zoo is iets waar Otters zijn". Volgens deze definitie zou het vogelpark onder de categorie Zoo kunnen vallen, hoewel er slechts 1 otter was.

Goed, na al dit gesnaveld geweld was het tijd voor Strand en Eten. De beste plek hiervoor schijnt Tan-Jung Rhu te zijn, alwaar Olga behendig naar toe reed (ze hebben hier ook verkeersdrempels en een huurauto kan daar met gemak met 60 km/h over heen, no problemo!). Dit was idd het mooiste strand dat we hier gezien hebben!!!

Wat wil je nog meer? Nou, een maaltijd. Iets van vis ofzo.

En een glaasje bier zou het ook wel goed doen in deze omgeving. Alleen dat zat er niet in! Aangezien alle winkels alhier beheerd worden door Moslims wordt er geen alcohol geschonken. Wel het sap van jonge kokosnoten, geserveeld in de kokosnoot zelf.

Dat smaakte natuurlijk ook zeer goed. Maar goed, dat pilsje bleef toch door ons hoofd spoken. Toen we eenmaal langs een veel te duur resport reden konden we het niet laten om daar even te kijken wat ze nog in de koelkast hadden staan. Die waren rijkelijk gevuld en door veel te veel personeel werd alsnog het koude gerstennat geserveerd. Het was een genante vertoning. Zoals gezegd overdadig veel personeel, een stralend blauw zwembad, oerwoud op de achtergrond en opmerkelijk veel jonge mensen die volgens ons reisboek allemaal minimaal 1550 RM (350 eur) per nacht aftikken voor dit stukje paradijs. De ijskoude Tiger smaakte prima en ook wij tikten e.e.a. af (meer dan de huur van de auto). Uitgezwaaid door nog meer personeel vertrokken we naar onze laatste lokatie: de cable car. Volgens de folder is dit een Must-do experience en gezien de hoogte is dit ook wel te begrijpen! We besloten deze activiteit wat uit te stellen zodat Edward kon wennen aan het idee. Bij dit soort activiteiten streeft Edward altijd de levenshouding van zijn Dizpuutsgenoot BJ: "als het niet zou kunnen zouden ze het ook niet gemaakt hebben". Er van uit gaande dat BJ voldoende studie heeft gedaan naar de Maleisische Kabelbaan Industrie, beloofde Edward plechtig dat hij spoedig mee zou gaan (maar niet vandaag!). Mijn God, wat is dat ding hoog! Afijn, op weg naar "huis", ons eigen Chenang Beach. Hier werd de dag stijlvol afgesloten met koude Tigers en een ondergaande zon. Onze Tigers waren ongeveer 10 x zo goedkoop als de resort Tigers en werden vergezeld van wat chips en een potje voetbal op het strand. Omdat deze omgeving ons best beviel bleven we daar en introduceerden we daar het nederlandse begrip "afhaalchinees". Enkele Nassi's lekker op het strand opgepeuzeld. We sliepen vroeg en lekker die avond en hielden de Nassi's van een dubieuze leverancier binnen.

Einde van dag 30, de dag dat we konden kiezen: "twee maanden in het Resort of een jaar gewoon".

Dinsdag 20 december, dag 31

Te laat wakker (en dus te heet) om hard te lopen vandaag. We moesten het doen met een duik in de verfrissende zee en een heerlijke kop koffie die Edward bereidde met zijn ingenieuze dompelaar en een potje oploskoffie van het top-merk Nescafe.

Zoals Herman Brusselmans in ieder boek minimaal enkele malen vermeldt: "namen zijn belangrijk" (einde citaat). In het verslag van Zondag is hieromtrend een tragische fout geslopen. Het beschreven Breakfast Restaurant is helaas voorzien van de onjuiste naam. Dit waarschijnlijk door alle drukte hier op het strand. Echt, ons hoofd loopt om. De juiste naam is trouwens "Breakfast Bar". Nu heeft het ontbijten in een bar natuurlijk de voorkeur boven het ontbijten in een restaurant. Je moet de morgen immers beginnen waarmee je 's avonds geeindigd bent. Maar goed deze fout doet natuurlijk niets af aan het heldere naam-beleid van deze gelegenheid.

Na dit ontbijt bleek het opeens middag te zijn (en dus voor de Breakfast Bar tijd om te sluiten). Die middag waren wij te vinden op het strand, vlak voor ons huisje. Einde Middag. Of wellicht is het nog noemenswaardig dat Sanne het op kon brengen om nog 10 meter af te leggen richting de "beach massage hut" voor een traditioneel Maleisische massage van 60 minuten, hier ook wel een uur genoemd. Druk druk druk.... Ons hoofd liep nog meer om.

Omdat namen erg belangrijk zijn besloten wij te dineren bij een tent die goed paste bij deze dag, de "Lucky". Dit betrof een alleraardigste Chinees met een aardige eigenaar die beschikte over een koelkast met ijskoude Tigers en daarnaast ook heerlijk eten.

Einde van dag 31, de dag dat Edward een Palmboom vanaf de onderkant bestudeerde.

Woensdag 21 December 2005, dag 32

Edward was op tijd wakker voor wat sportief vertoon. Of eigenlijk valt het vertoon nogal tegen aangezien het ontbreekt aan een sportieve outfit, bestaande uit zijn casual korte broek, het T-shirt van Touristen-eiland Pangkor, zijn afgetrapte poema's en zijn casual sokken. Voordeel is wel dat de gemiddelde toeschouwer geen enkele verwachting heeft van zijn prestaties.

Sanne was niet top en sliep tot 8.45. Edward probeerde in alle vroegte aan een local uit te leggen waarom witte zich bezig houden met zo hard mogelijk over het strand lopen (kwam er niet zo goed uit). Chico legde uit dat hij voor 400 RM (100 eur) per maand werkt in de bediening. Hiervoor werkt hij zes dagen, 8 uur per dag. In KL verdient een ober 2 x zo veel trouwens, maar daar wil hij niet leven (te druk). Edward probeerde uit te leggen dat hij een jaar op vakantie was. Chico vroeg hem vol verbazing: "Don't you have a Boss???" Chico legde uit dat hij met dit soort gesprekjes zijn Engels probeerde op te krikken. Edward vertelde dat hij wel degelijk een baas heeft en wat onbetaald verlof is. Chico vertelde dat zijn grote passie Bergbeklimmen is, maar dat hij nog nooit een touw heeft vast kunnen houden. En over de regen die normaal gesproken in Juli en Augustus valt maar nu dus in December is gevallen. En over een man die luitsterd naar de naam Olle en dat die man al 7 jaar verblijft in het Sandy Beach Resort. Dat soort dingetjes.

De dag stond natuurlijk in het teken van strand enzo. We verlieten onze stek alleen voor het kopen van een kado'tje voor ons pete-kind Sophie en het nog ongeboren nichtje (volgens Edward) of neefje (volgens Sanne). Ook nog lange tijd op het internet geweest, maar dat kan gelukkig zo goed als op het strand.

Om de naderende zonsondergang te vieren koch Edward ijskoude drankjes, maar ook vandaag zakte de zon achter een wolk in plaats van in de zee. Het feit dat we nog vele pogingen kunnen doen geeft ons een goed gevoel. We hebben besloten om pas de 29ste weg te gaan hier. Via KL vliegen we naar Siem Reap in Cambodia. Onze eerste afwijking van onze oorspronkelijke route, een goede zaak! We slaan Thailand over, dat bewaren we als toetje voor later.

Einde van dag 32, de dag dat we voor het eerst een bezitting verloren. Sanne's Poema's werden in het holst van de nacht gestolen voor ons huisje.