Dag 28 en 29 - Langkawi / Chenang Beach

Zaterdag 17 December 2005, dag 28

Edward had nog geprobeerd de aangeboden wake-up call vriendelijk te weigeren, maar de mevrouw van het hotel (waarschijnlijk mevrouw Hong Ping zelf) stond er op dat ze ons zou bellen. Ze wilde er immers persoonlijk op toezien dat we de boot niet zouden missen. Gelukkig waren we sowieso wel vroeg op want die wake-up call kwam dus mooi niet. Toch mooi braaf om kwart voor acht klaar voor vertrek. Vandaag reisden we dus naar Langkawi. We hadden reeds meerdere adviezen gekregen om hier naar toe te gaan, dus we hadden er zin in. Alleen de boottocht van twee uur is qua Meniere een spannende bezigheid. Erg relax was de boottocht van ruim twee uur dan ook niet, maar het was minder erg dan gevreesd.

Na aankomst in het dorpje Kuah is het een kwestie om hier zo snel mogelijk weer weg te gaan. Echter, ook hier was geen openbaar vervoer, wat is dat toch met die eilanden? Gelukkig konden we een taxi dezen met twee lotgenoten. Snel opweg naar Chenang Beach. Dit is het strand met:
1) De laagste dichtheid Luxe Resorts
2) De hoogste dichtheid hutjes op het strand
3) De meeste horeca, dus veel ijskoude drankjes
4) De hoogste palmboomdichtheid en ligmogelijkheden

Punt 4 was een aanname. Met de palmbomen zat het wel snor, maar met het liggen moesten we nog even wachten. Enerzijds regende het nog steeds en anderzijds was er een behoefte die hoger gepositioneerd is op de Pyramide van Ansoff (of was het nu Maslov?): een dak boven onze hoofden. Omdat wij ons voorgenomen hadden hier een tijdje te blijven wilden we alles uit de kast halen qua onderdak. Wensen:
-> Beach Hut
-> Direct aan het strand (veel zit aan de overkant van een weg)
-> Dit alles voor weinig

Deze drie punten bleken niet samen te gaan, wat natuurlijk ook niet zo vreem is. Gevolg was dat we een uur in de regen hebben glopen, waarbij we enerzijds dus steedsdoorweekter raakten en anderzijds steeds meer huisjesparken vol liepen. Binnen het uur was zelfs het meeste vol en bleken we bij het tweede park dat we aandeden een prima aanbod afgeslagen te hebben (dat bij terugkeer vol zat). Uiteindelijk moesten namen we intrek in het minst aantrekkelijke park in de minst aantrekkelijke kamer (die wel voldeed aan punt 3). Morgen verder kijken. Edward inspecteerde nog even de zee:

En toen begon het pas echt te regenen. Het kwam met bakken uit de lucht vallen. Toen we toch even de deur uit gingen voor een hapje eten stonden we tot onze enkels in het water. Toch handig die Teva's. En ook erg handig die Capouchons van de Xenos die sanne had meegenomen en waarvan Edward beweerde dat hij ze noooooooooit zou dragen. De hele avond bleef het regenen. En de hele nacht ging het nog veel meer regenen.

Einde van dag 28, de dag dat 48 families ge-evacueerd werden voor de vloed. De dag dat er 100mm regen viel. Het gemiddelde voor geheel december is 30 mm.

Zondag 18 december 2005, Dag 29

Om 8.23 stopte het eindelijk na meer dan 50 uur regen. Sanne heeft trouwens een goede remedie tegen het geluid van regen en storm. Ze slaapt gewoon op haar goede oor. Ieder nadeel heb z'n voordeel. Edward lag de halve nacht wakker, mede omdat het huisje ogenschijnlijk ieder moment kon instorten. Maar goed, uiteindelijk stopte het met regenen en dat moest natuurlijk gevierd worden met een goed ontbijt. Het was feest: Vers Fruit, Toast, Ei, Verse Sapjes en niet te vergeten Bananen-pannekoek! Dit alles in een restaurant met de toepasselijke naam: Breakfast Restaurant. Dat is tenminste duidelijk. Om deze helderheid te onderschrijven sluit dit restaurant na het ontbijt (om 14.00). Op die manier wil ik misschien ook nog wel eens een restaurant beginnen, dacht Edward. Na dit ontbijt was het zaak om zo snel mogelijk een nieuw onderdak te vinden, voordat ons huidige loft definitief zou instorten. We twijfelden tussen het AB Motel en het Sandy Beach Resort. Zoals Herman Brusselmans zou zeggen: "namen zijn erg belangrijk". Het werd dus de laatste. Leuk detail is dat we hier gisteren een huisje geweigerd hadden, dichter bij de zee! Bovendienb konden we gisteren een betere prijs krijgen. Typisch gevalletje van gegokt en verloren. Maar goed, wat doe je als je net een hutje hebt betrokken zee? Zwemkleding aan en er in duiken natuurlijk. Vanuit de zee keken de Globetrotters in spe naar het strand van Chenang Beach. Tussen de palmbomen zagen ze hun huisje. Sanne zuchtte er van. De rest van de dag werden niet veel meters gemaakt (eigenlijk maar 1, namelijk een meter bier). Sanne combineerde twee van haar hobby's, te weten op het strand vertoeven en het tekenen van katten. Op zich was dat een prima plan, maar ze had zich niet bedacht dat dit wel eens belangstelling van andere badgasten zou kunnen opwekken. De oh's en ah's waren niet van de lucht, daar houdt Sanne nou echt niet van. Sindsdien heeft ze haar tekenblok niet meeraangeraakt.

En de rest van de dag bleef het droog! ' s Avonds sliepen we in op een heerlijk bedje, al luisterend naar de zee.

Einde dag 29, de dag dat 20.000 mensen hun huis moesten verlaten om te vluchten voor het water. Het regenwater bereikte de dorpen Kedah en Perlis, alwaar rivieren overstroomden.