22 t/m 26 december - nog veel meer langkawi

Donderdag 22December 2005, dag 33

De dag begon zoals gebruikelijk, maar reeds na het hardloop-fiasco begon het te regenen. Maar als Globetrotters in spé moesten we natuurlijk leren omgaan met veranderende omstandigheden. Daarom ontbeten we overdekt en hielden we ons bezig met wat lezen, schrijven en internetten. Dit was trouwens ook de dag van de grote wisseltruck met Wokkel 2 en Wokkel 3. 'S avonds was het nog steeds nattig en aten we nassi in ons eigen resort. Edward's vriend Chico schopte een kat die op "zijn terras"liep. Sanne boos, en terecht. Verder weinig nieuws.

Einde van dag 33, de dag dat Sanne won met kolonisten (kaartspel), wat de tussenstand op 2-2 bracht. Het spelen van dit spel op een terras wekt veel nieuwschierigheid op bij de locals. Met name kinderen zijn dol op die plaatjes.


Vrijdag 23 december 2005, dag 34

Bijna de perfecte dag op Langkawi, oftewel er valt weinig over te zeggen. Veel zon, zee en strand. Lekker gegeten, niet te veel gedronken, niet te weinig gedronken. Precies goed.

Einde van dag 34, de dag die bijna perfect was. Het ontbrak alleen weer aan die perfecte zonsondergang.

Zaterdag 24 december 2005, dag 35

Bijna de perfecte dag op Langkawi, het enige dat ontbrak was de perfecte zonsondergang. Maar er waren wel weer wat elementen die dat meer dan goed maakten.

Tijdens een wandelingetje op het strand zijn we nog even stiekem een resort binnengeslopen om te kijken of het daar net zo mooi was als op ons eigen Sandy Beach Resort (SBR). We moeten toegeven: het was daar ook best aardig. Men leek daar het motto te hanteren: "Éen zwembad is geen zwembad", terwijl het SBR pleit voor: "Zwembad onzin! Aan het eind van het strand is een heeel groot zwembad". Voor beiden is wel wat te zeggen. Omdat we nog geen echte Globetrotters zijn durfden we geen duik te nemen in één van de zwembaden (stom!). Het personeel van het Resort leek zich op te maken voor kerstavond en dat moesten wij dan ook maar gaan doen. Maar eerst nog wat drinken bij de buren. Sanne dron de lekkerste Mango-Juice ooit en Edward tracteerde zich op een zogenaamde Coke Float. Geen idee wat het was en gelukkig had het niets met drugs te maken. Het betrof een drankje, wat de bedoeling was. Echter het betrof een glas cola (wat ook de bedoeling was) met een bolletje roomijs er in. Dit geeft een enorme zooi en een onsmakelijkelijke substantie. Het 1+1=3 principe gaat duidelijk niet op met cola en roomijs. Tip: probeer niet alsnog het ijs van de cola te scheiden. Kansloos. Gelukkig waren we net op weg naar de Laundry. Even later vond nog een uitgebreiden chat-sessie plaats met alles er op en er aan: beeld, geluid en texts. Leuk hoor. Na dit digitale geweldzakten we lekker weg in een stoel bij de Reggae bar. Heerlijk genoten van de ondergaande zon (bijna perfecte zonsondergang) en een paar Tigers.

Om de feestvreugde van kerstavond nog wat extra te benadrukken gingen we uit eten bij misschien wel het beste restaurant van Chenang Beach, Little India. Goed teken was dat de Indiers hier in de rij stonden om een tafeltje te bemachtigen. Dan moet het wel goed zijn. En dat was het. We tracteerden ons zelf op de specialiteit van het huis, bestaande uit alles dat op de kaart staat (maar dan een klein beetje natuurlijk). Lam, kip, groenten, curries etc etc. Het was heeeeerlijk! Edward peuzelde zelfs alles op, zo lekker was het. Onder het genot van kerstliedjes die klonken uit meerdere hotels en restaurants liepen we hand in hand terug naar ons hutje.

Einde van dag 35, kerstavond op Langkawi, de dag dat we echt niet meezongen met de kerstliedjes.

Zondag 25 december 2005, Dag 36

Kerstmis op Langkawi, echt een aanrader!

Sanne begon haar dag goed, lekker spelen met haar katten. Daarna de prima combi van koffie op het strand. Althans, ' s morgens is dit een goede combi. In de middag en avond hebben koudere dranken de voorkeur, maar dat spreekt voor zich.

Tijdens het biertje gisteren in de Reggae Bar was er mooie muziek en dito vuurvliegjes. We hadden het over onze reis, over hoe het bevalt en over het feit dat dit voor ons de perfecte keuze is geweest. Een jaar samen, tijd voor dingen, mooie reizen maken, genieten, relaxen, de heerlijkste gerechten en cultuur proeven en alle vrijheid van de wereld. Zo in de ochtendzon kwamen we tot de conclusie dat het niet aan het bier lag, het is waar.

Het werd een luie eerste kerstdag. Geen bezoekjes, geen auto rijden, geen zorgen om eten. Maar voor Edward wel het ultieme kerstdiner, BBQ op het strand! Het idee was prachtig: grote garnalen, vette moten tonijn, veel Saté (natuurlijk), inktvissen en natuurlijk de klassieke kippenpoot. De uitvoering was wat minder. Ok, bij BBQ hoort vuur. Edward sluit zijn eigen BBQ ook steevast af met het per ongeluk laten ontstaan van wat steekvlammen. Maar om nu meteen je kippenpoot te gaan roosteren in vlammen van een meter is wat overdreven. Vreemd genoeg was niet alles helemaal verbrand (het meeste wel). Gelukkig hanteerde deze tent het "bring your own beer - beleid". Dat bring your own beer beleid is trouwens een wassen neus. Overal in Maleisië heerst het "bring whatever you want beleid". Als je wil kan je hier bij wijze van spreken een diner kopen in een restaurant en het opeten bij de buren. Veel locals nemen in een restaurant of bar eten en drinken mee uit de supermarkt. Wij nemen deze gewoonte steeds meer over. Een "eigen watertje" scheelt al snel een RM, of als het fruit bij de buren beter is, no problemo! En met al die non-alcohol-moslim tenten kan je gerust een biertje bij de buren halen. Zo zijn ze dan ook wel weer. Maar afijn, door "het bring your own beer principe konden we de BBQ ruim wegspoelen met Carlsberg (Voor de oplettende lezer, de Tigers waren op en Heineken was het enige andere alternatief). Dit maakte het kerstdiner toch nog tot een succes. Een ook door Diede en Mees trouwens. Het verhaal van deze twee kinderen kwam neer op het volgende: "Wij zitten op een school waar niets moet en alles mag, maar nu zijn we op wereldreis met onze ouders". Verbaasd keken naar hun ouders, maar die knikten dat het waar was. Zie http://dereis.iederwijsbetuwe.nl/ Onder het genot van een biertje en een wijntje hebben we daar nog een over verder gesproken in de Reggae Bar. En nog een biertje....

Voor iedereen die dit leest: nu willen we het nooit meer horen!!!!! Sinds wij mensen vertelden over onze reisplannen hoorden wij keer op keer: "Had ik ook best willen doen maar ...." Bij de puntjes kan je allerlei niet ter zake doende verplichtingen invullen maar ook het hebben van kinderen. Onzin!!!! Ellen en Job zijn gewoon gegaan met de kinderen. De kinderen vonden het prachtig! Ze sliepen die nacht in een boomhut aan zee, schitterend toch?

Einde van dag 36, eerste kerstdag. De dag dat wij er achter kwamen waar het bij ons mis ging. Wij moesten wel dingen op school. Kan ook anders: http://www.iederwijsbetuwe.nl/

Maandag 26 december 2005, Dag 37

Edward's eerste gedacte was: "Van Reggea muziek krijg je hoofdpijn". Die dag waren zijn matje en zijn Ipod zijn grote vriend.

Sanne speelde de hele dag met Mees & Diede. Leuke Kiddo's hoor! Schelpen zoeken, schelpen gooien, zwemmen - Edward deed ook even mee (Etterward volgens Diede) maar na een aanvaring met een kwal ging hij snel weer terug naar zijn matje - zandkasteel bouwen (incl zeesterren en kokosnoot) en de discussie of hij nu afgebroken moest worden of niet. Oftewel, de kinderen hielden Sanne lekker bezig. Na een dag spelen was het tijd voor de ultieme zonsondergang. Bijna vandaag:

's Avonds hebben we met Ellen en Job gegeten. En met de kinderen natuurlijk. De chinees maakte heerlijke vis voor ons, waarvan zelfs Sanne at (Edward moets het dier natuurlijk voor haar fileren en de ogen van de vis mochten niet te veel naar haar kijken). Ellen en Job tracteerden (dank!). Om toch iets kleins terug te kunnen doen, tracteerde Sanne op ijsjes. Diede en Mees leken hiervan meer onder de indruk dan van het feit dat hun eigen vader de gehele maaltijd had betaald!

Aangezien 26 december een gedenkwaardige dag is, precies één jaar na de tsunami, waren er meerdere herdenkingen op het strand. Het is vreemd om hier te zijn terwijl vorig jaar hier de hel los brak. Golven van 15 meter bleven ook Langkawi niet bespaard. En dan is Langkawi er relatief gezien nog goed van af gekomen als je het vergelijkt met bijvoorbeeld haar buren in Indonesië en Thailand. Op Langkawi viel "slechts" één slachtoffer. Op het strand werden die avond kaarsjes aangestoken en er waren vuren op het strand.

Ook kaarsjes werden in kokosnoot-schelpen in zee gelaten en er werden bloemen in zee geworpen. Op zo'n moment sta je toch wel met een ander gevoel op het strand.

Einde van dag 37, één jaar na dato...