31 december 2005 - Siem Reap

even wat ijs afleveren......

Zaterdag 31 December 2005, Dag 42

De dag begon niet zo goed, Sanne had knallende hoofdpijn. Rustig aan dus maar. Edward ging op zoek naar een ontbijt terwijl Sanne gebruik maakte van de warme douche (luxe!). Omdat alle goede dingen in Cambodja vernoemd zijn naar Angkor, twijfelde Edward geen moment bij het zien van de Angkor Supermarkt. Snel naar binnen voor vers stokbrood, yoghurt en La Vache Qui Rit. Wat een feest. Maar voor we dit feestmaal oppeuzelden gingen we nog even langs onze buren voor een massage. Deze massage-tent wordt geheel gerund door blinden. Het betrof een Shiatsu massage, dat gedoie met drukpunten enzo. Onze stijve spieren werden flink onder handen genomen (veelal hardhandig) en Sanne kreeg nog een knuffel ook. Zo licht als een veertje liepen we ruim een uur later weer op straat.
's Middags liepen we wat door het stadje, onder andere langs de rivier. Sommige stukken heel mooi met beelden en stenen bankjes. Maar tien meter verder op lag dan meestal weer een verzameling rottend vuil. Nog steeds voelde Sanne zich beroerd, dus gingen we naar het centrum voor "troost-voer". Een pannekoek met Nutella en een ijsje daarbij deden het erg goed. En koude Angkors van de tap voor Edward. Het was fijn.

We praatten over hoe mooi Cambodja is en hoe vreemd het verkeer hier is. Enkele regels die we na twee dagen geleerd hebben:
1) Voorrang heeft hier te maken met de grootte van het voertuig. Het beste voertuig is een dikke Land Rover. Zo'n wagen biedt je simpelweg altijd voorrang. Behalve als je een Hummer tegenkomt dan, maar die hebben we nog niet gesignaleerd.
2) Stoplichten zijn er slechts om het straatbeeld wat op te fleuren. Stoppen kan, maar hoeft niet.
3) Nummerborden zijn optioneel.
4) In principe rij je rechts, maar indien links meer doorgang verschaft wordt is dat ook mogelijk. Dit zelfde geldt voor de stoep indien het een klein voertuig zoals een motor of een tuk-tuk betreft.
5) Brommers zijn gemaakt voor 1,2 of meer personen. Drie is zeer gebruikelijk, maar vier en vijf worden ook regelmatig gesignaleerd.
6) Politie-agenten zijn er om te negeren.Probeer oogcontact met een smeris ten aller tijde te vermijden. Hiermee voorkom je dat je staande wordt gehouden voor (al dan niet plaatsgevonden) kleine vergrijpen. Als je toch in onderhandeling moet over de "boete", probeer dan zo snel mogelijk tot een compromis te komen. Hoe meer agenten er bij betrokken raken, hoe meer agenten een deel van de "boete" opeisen. Oftewel, het wordt steeds duurder.
7) Overdag is het voeren van verlichting verboden (reden voor situatie punt 6). In het donker is het voeren van verlichting optioneel.
8) In het geval van een ongeluk is een tourist altijd schuldig.
9) Een bijna-ongeluk is geen reden om ook maar een seconde bij stil te staan. Wat schaapachtig lachen volstaat.
10) Iemand van de sokken rijden of afsnijden is geoorloofd, mits voorzien van een vrolijke lach.
Door dit verkeer liepen we terug naar ons "huis". Het went best snel.

Omdat Sanne's hoofdpijn iets was gezakt door de massage besloot ze er nog maar een te nemen. Dit maal een straatje verder op, ook zo eentje door blinden. Ach, voor 3 dollar per uur kan het er wel van af. De masseur vertelde haar dat motor-taxi-chauffeurs soms klanten brengen en dan een commissie eisen van één dollar, oftewel 33 procent! Erger nog, soms eisen ze de commissie op als ze toevallig zien dat iemand zelf naar binnen gaat. Als blinde kan je dat moeilijk even controleren! Nadat alle spiertjes wederom geraakt waren gaf Sanne een een fooi van een dollar. Commentaar Sanne: "ik vond het zo zielig van die dollar".

In onze mail lazen we even later dat het erg goed gaat met onze katten. Met Wokkel gaat het natuurlijk veel te goed, hij heeft alles natuurlijk al helemaal naar zijn hand gezet. Puk is zoals gewoonlijk afwachtend, oftewel bang. Gelukkig eet ze goed en knuffelt ze heel veel met Heske. Daarnaast was er een mail van Sanne's ouders. Ze komen 12 april naar Bangkok voor een vakantie van vier weken. Ze hadden zelfs al leuke tripjes uitgezocht: Chiang Mai, Ko Samet, Bridge over the River Kwai, dat soort leuke dingen. Goede zaak dus. Sanne heeft nog wel een poging gedaan om haar vader op het hart te drukken:
1) Vooraf geen hotel in nederland boeken
2) Vooraf geen Thais geld halen bij de Rabobank.
Benieuwd of hij luistert naar zijn dochter.

En toen was het tijd voor oud en nieuw. Vreemd wel, alleen met z'n tweeën. Eerst lekker eten en daarna misschien een drankje in afwachting tot 12 uur. Nog even getwijfeld om naar een club ofzo te gaan, maar het feestje dat zich in barstreet leek te ontwikkelien leek veel belovend. Bovendien hadden we op één of andere manier een begerenswaardig plekje weten te veroveren op één van de terrassen die ondertussen (22.00) stampend vol waren. Toen Edward om keek bleek dat de kroeg waar hij zat luisterde naar de naam Temple Bar. Namen zijn belangrijk. Edward overwoog om nog aan de bediening te vragen of ze de portemonaie van zijn vriend Rob hadden gevonden, maar deze grap zou echt bijna niemand begrijpen. Wel vroegen we de bediening om bier en Baileys met ijs. Feestelijke drankjes in een feestelijke omgeving op een avond waarop je feest zou moeten vieren met al je beste vrienden. Helaas ontbrak het aan het laatste. Gelukkig werd het samen ook een onvergetelijke avond.

De bedelende kinderen waren er op deze avond ook. Het contrast was nu nog groter. Totdat één witte man een bedelend kind bij de hand pakte en met hem begon te dansen. Uiteindelijk nam hij het kind op zijn schouders en tot onze verbazing werd zijn voorbeeld gevolgd. De kids vonden het prachtig. Ze kregen gekke hoedjes die touristen hadden mee genomen ter vergroting van de feestvreugde. Het was hartverwarmend om de kinderen te zien lachen en dansen. Na een tijdje stond heel barstreet te dansen en zaten de kids bij iedereen op de schouders. Ook wij hadden ondertussen onze zetels verlaten en verruilden glas voor plastic. De plastic glazen deden ons denken aan de feestjes in de Achterhoek, hoewel het daar zes uur vroeger is. Ze zaten op dat moment net aan de stampot waarschijnlijk, terwijl hier de spanning vlak voor twaalven duidelijk voelbaar was. Om vijf voor twaalf was er blijkbaar genoeg gewacht en men besloot dat het twaalf uur was. Zonder aftellen, maar wel met echt vuurwerk. Een stuk of vijf vuurpijlen gingen de lucht in. Hebben we dat ook meteen gehad. Toen Sanne Edward een dikke nieuwjaars-zoen wilde geven zat er plotseling zo'n jochie bij Edward op zijn nek. Na twaalven was iedereen helemaal door het dolle heen en Barstreet schudde op zijn grondvesten. Na nog wat bier uit plastic glazen liepen de twee Globetrotters in Spé tevreden naar huis. Het was een avond die we niet snel zullen vergeten. In bed zonden we nog wat nieuwjaarswensen per SMS. Veel te vroeg, maar goed bedoeld.

Einde van dag 43, de laatste dag van het jaar. Het jaar dat voor ons zo naar begon, niet veel goeds heeft gebracht (behalve Sophietje natuurlijk), maar wel prachtig eindigde. Op naar een nieuw jaar....