9 - 12 januari 2006 - Sihanoukville

Maandag 9 januari 2006, dag 51

Vandaag maakten we een busritje van 240 kilometer richting het zuiden met als eindbestemming Sihanoukville, de derde stad van Cambodja en tevens Costa del Cambodja. Doordat de af te leggen weg in goede staat was, scheurden we in vier uur naar deze badplaats. Met name de eerste twee uren waren uiterst confortabel. Na de niet al te beste ervaring met de luxe Mekong Express was dit slechts een "gewone" bus, maar deze bood zelfs iets meer zitruimte en daarnaast ook airco. Prima dus. De Ipod deed goede zaken en we keken vol verwondering naar het landschap dat aan ons voorbij gleed. Ook hier weer veel houten huizen en kilometers lang velden waar rijst en groente wordt verbouwd. Zo anders dan Maleisië waar ze het hele land vol hebben gezet met "palm-olie bomen" (of hoe ze ook heten, die palmbomen waar uit ze olie winnen). Cambodja heeft daar gelukkig nog geen last van, hoewel het allemaal wel erg droog aandoet. Maar we leven nu dan ook in het droge seizoen. En veel stof. Omdat de wegen veelal onverhard zijn is het verkeer een stoffige aangelegenheid.

Op de foto's zie je een weg zoals je die vaak ziet en Edward na een ritje op de tuk-tuk over deze weg.

Als je zo'n t-shirtje wast ziet het water er uit als koeffie met een wolkje melk er in. Over koffie gesproken, die is prima hier. s' morgens is men in ieder restaurant druk bezig met het opgieten van koffie. Vreemd genoeg drinken wij meestal de oploskoffie van Nescafe op onze kamer. Afijn, na twee uur hield de bus een plaspauze. Na het plassen dronken we een cola en we waren uitermate tevreden over deze rit tot nu toe. Echter tijdens de tweede helfs trad het Ajax effect of. Van het één op het andere moment is alles opeens minder. Het alleraardigste jongetje naast ons had ook cola gedronken, maar helaas meer dan hij binnen kon houden. De laatste slok was nu net te veel. Voordat iemand het in de gaten had braakte hij onder:
1) Zichzelf
2) Zijn broer
3) De bagage van de touristen (die in het trapgat voor hem stond opgestapeld)

Een knap staaltje braken dus, waar Edward vrienden met de grootste reputatie op dit gebied(denk aan Simon en Paul) nog een puntje aan kunnen zuigen. Vooral merktassen waren getroffen, goed gemikt dus. Onze rugzakken stonden onderop en werden afgeschermd door andere tassen. Nu maar hopen dat het niet te veel naar beneden loopt. Uiteindelijk bleek alleen Edward's tas e.e.a. meegekregen te hebben. Het betrof fried rice met chicken, duidelijk te zien. Eenmaal uitgestapt was Edward druk doende de maaginhoud van het jongetje van zijn tas te verwijderen, terwijl meer dan 10 man (waaronder een agent) zich bezig hielden met de vraag hoe wij naar ons gueshouse vervoerd zouden moeten worden. Na verloop van tijd waren ze er uit, 6 dollar voor een taxi, net zo duur als de twee bustickets. Ach, een amerikaanse collega van Edward had op een gegeven moment ook 50 euro betaald voor een ritje binnen Amsterdam, dus eigenlijk viel dit nog mee. Toch maar gaan lopen dus. Dit werd niet geaccepteerd en na een goed gesprek waren we er uit: we gingen achter op een brommer voor $1,50. Cambodja kent (zoals vele landen) voor dit soort diensten twee prijzen. Die voor locals en die voor ons. Het is uitgesloten dat je dezelfde prijs betaalt als locals. Hier is ook wel wat voor te zeggen, een soort draagkrachtbeginsel.

Het vinden van een Guesthouse begint zo langzamerhand een automatisme te worden. Echter de ene keer gaat het makkelijker dan de andere keer. Vandaag was het even wat lastig. Het door ons gewenste Guesthouse (met zwembad!) zat vol. De motor-drivers waren gelukkig erg gebrand op hun commissie die ze ontvangen als ze gasten bij een guesthouse afleveren (meestal 1000 riel, $0,25). Die arme jongens hebben ons (vrijwillig) een half uur rondgereden langs de tenten met de hoogste commissie. Uiteindelijk vonden we vreemd genoeg niets van de prijs-kwaliteits verhouding die we gewend waren. Omdat het al donker werd checkten we in in het EST Guesthouse, die nog één bungalow hadden. Op zich een prima ding, het enige vreemde was dat de kamer voorzien was van drie enorme twee-persoonsbedden. Wat onwennig kozen we voor de middelste.

Vanwege malaria gevaar kleedden we ons in lange kleding. Hiermee vielen we enigszins uit de toon. Iedereen liep nog vrolijk in badkleding of korte broek. Ondanks dat aten we een heerlijke Amok aan zee, een prima combi. Het viel meteen op dat er weer erg veel bedelaars en verkopers van prullaria waren. Zelfs tijdens het eten was het een komen en gaan van mensen die iets van ons wilden. Wat ongemakkelijk aten we onze Amok en bespraken we nogmaals ons beleid met betrekking tot bedelaars. Gesprekken met andere reizigers sterken ons in onze mening dat het niet goed is om geld te geven. Dit geldt zeker voor kinderen. In het kort komt het er op neer dat het geven van geld deze mensen "vasthoudt" in deze situatie. Er zijn oganisaties die bedelaars van de straat proberen te halen en deel te laten nemen in programma's om ze weer op pad te helpen. Echter, deze organisaties hebben de grootste moeite om bedelaars van de straat te halen. Het geven van geld sterkt deze mensen in hun overtuiging om op straat te leven. En dan de kinderen. Een veel gehoord excuus om geld te geven is dat de kinderen het geld nodig hebben om naar school te kunnen gaan. Enerzijds is school in Cambodja gratis en anderzijds is er bijna altijd een volwassene die het geld opeist. Dit terwijl de volwassene zelf ook "het werk" zou kunnen doen. Omdat kinderen nu eenmaal beter "in de markt" liggen, worden ze uitgebuit door ze de straat op te sturen. Vaak 's avonds laat op plekken waar kinderen niet rond moeten hangen. Met name hier in Sihanoukville lopen nogal wat "duistere" types rond. Maar de kinderen zijn erg leuk, het is moeilijk om ze niet wat toe te stoppen.

Hier in Sihanoukville is de stroom aan bedelaars nog groter dan in Siem Reap. We werden er soms triest van. En hoe hard het ook klinkt, we werden er soms helemaal gek van. Het was soms onmogelijk om maar een boek te lezen. Na iedere zin werd je benaderd voor het één of het ander. Op een gegeven moment hebben we zelfs besloten om er minder op te letten aangezien ons humeur er zelfs door werd beinvloed.

Op deze eerste avond voelde Sihanoukville wat onwennig aan. Alles was perfect, het strand, de terrasjes, veel vrolijke lampjes, koude bieren, alles. Maar toch voelde het niet helemaal goed, we wisten niet precies waarom.

Einde van dag 51, de dag dat wij onze eerste malariapil slikten. Als we maar geen vreemde dromen krijgen.


Dinsdag 10 januari 2006, dag 52

We werden vanmorgen wakker en dachten bij ons zelf: waar zijn we is dit een balzaal? Leuk voor één nacht, maar nu niet meer. We besloten het nuttige met het aangename te combineren. Al slenterend langs het strand zochten we naar een ander huis. Sea-view lijkt hier voor ons onbetaalbaar helaas. Tot het moment dat we bij een leuke bar aankwamen, genaamd Eden. Hier had men nog wel één kamer vrij voor een tientje. Doen! Toen we later onze spullen ophaalden in onze balzaal las Sanne de Lonely Planet er nog even op na. Meteen was duidelijk waarom het zo goedkoop was, we bleken boven een soort discotheek te wonen! Ha ha. Maar dat zouden we vanavond dan wel merken. Vooralsnog was het prima toeven in Eden. Het bier kwam van de tap en was ijskoud (tot diep in de nacht vreesden we). Voorlopig zaten we goed, maar een wandelingetje naar het einde van het strand leerde dat de concurrentie daar moordend is. Gratis kamers (hutten) en bier voor een kwartje!

Sanne's vader zou zeggen dat dit nooit te vertrouwen is. En eigenlijk vertrouwde ze het zelf ook niet. Snel terug naar Eden, bier drinken voor een dollar!

We waren wel enigszins bedroefd hierdoor. Deze zorgen werden weggespoeld met Baileys en ijs en ook de nodige bieren. Ach, het komt allemaal wel goed!

Einde van dag 52, de dag dat Sanne met plakband op haar bril liep.

Woensdag 11 januari 2006, dag 53

Het was vroeg dag en het was prachtig aan het strand. Een mooi moment om het bril-incident achter ons te laten en ons minder zorgen te maken om straatkinderen.

De geluidsoverlast was trouwens erg meegevallen. De muziek sprak ons zelfs wel aan! Toen we om kwart over twee wakker werden was de muziek zelfs al gestopt. Mietjes!

Die ochtend liepen we naar de Ambassade van Vietnam om een visum te kopen. Na drie kwartier arriveerden we bij een statig gebouw met een loket met een man die geen engels sprak. Dan zal dit wel de ambassade van Vietnam zijn. Gelukkig komen hier alleen maar mensen voor een visum, dus hij wist wel meteen de goede formulieren toe te schuiven. En de woorden 33 dollar wist hij ook. De berichten over de duur varieerden van twee dagen tot 15 minuten. Het werd 15 minuten (winnaar: de Lonely Planet). Terug een motor-taxi genomen. Snel terug naar Eden en het strand. Edward ging nog even snorkelen, zonder enige verwachting trouwens. Op zo'n strand is doorgaans weinig te zien, veelal dood spul en weinig vis zou je denken. Dit was ook hier het geval, maar Edward zag wel een grappig visje dat hij niet eerder had gezien. De vis had een soort Giraffe motief en scharrelde vrolijk wat rond op een stukje zandbodem. Daarnaast nog wat yellow tails ook. Niet slecht voor zo maar wat snorkelen.

's Avonds ontving Sanne mail van haar zusje Lotte. We gaan naar een Resort! Het is ongeveer een jaar geleden dat Sanne haar eerste Meniere aanval kreeg. Om dit jaar beter te beginnen mag ze twee nachten slapen in een Resort op kosten van haar familie. Jippie! Over enkele dagen zullen we naar Kep reizen alwaar enkele resort mogelijkheden zijn.

Einde van dag 53, de dag dat bleek dat ook touristen met drie personen op een brommer passen. zelfs de Globetrotters in Spé.

Donderdag 12 januari 2006, dag 54

Sihanoukville is hardlooptechnisch niet top. Veel zand, erg zwaar. En niet zo veilig om ver afgelegen te gaan. Wat het laatste betreft zijn we misschien wat laf, maar better safe than sorry.

Voor de rest doen we wat de meesten hier doen. Niets. We zitten steeds vaker op het balkon, afgeschermd van de toestanden op het strand. We kunnen het niet goed beschrijven, maar zoals we al eerder aangaven is Sihanoukville is niet een plek waar we ons op ons gemak voelen. Misschien door de overweldigende massa aan mensen die "iets van de willen", wellciht door de aanwezigheid van vage types aan de bar (sommigen zitten continu aan minderjarige meisjes te plukken), we weten het niet. Later zouden we meer reizigers tegenkomen die het zelfde gevoel hadden. We hadden het eigenlijk niet echt naar ons zin die avond. Hoe is het mogelijk! Je mag 's avonds lekker aan het strand zitten en heerlijk eten bestellen! En wij hadden het niet naar ons zin. Dit beseffende aten we een fantastische Amok en ondertussen keken we naar de schitterende ondergaande zon (niet de ultieme zonsondergang, maar hij kwam aardig in de buurt).

We dronken het koudste bier van onze reis tot nu toe. De flessen Angkor waren voorzien van brokken ijs die aan de fles vastgevroren waren. Ook de glazen waren diepgevroren. De combinatie van Angkor bier en deze koudte maakte het bier de allerbeste! Toen we achter ons keken zagen we dat het restaurant Bayon Beach Bar heette. Namen zijn dus inderdaad belangrijk, dat blijkt weer duidelijk.

Goede afsluiter, morgen snel weg hier.

Einde van dag 54, de dag dat Edward insliep onder het geluid van Robbie Williams. Kakmuziek (Edward). Hé leuk! (Sanne).