18 - 20 januari 2006 - Back in Phnom Penh

Woensdag 18 januari 2006, dag 60

's morgens mochten we nog genieten van ons mooie resort en 's middags gingen we terug naar Phnom Penh. Diverse bronnen gaven ons geen uitsluitsel over de reistijd. Schattingen varieerden van anderhalf tot zes uur! Vertrektijd varieerde van half één tot half twee. Maar eerst koffie snel koffie maken. Er is hier alleen maar 's avonds en 's nachts stroom dus voor een eigengemaakt bakkie pleur moet je vroeg op. Maar we blijven nederlanders natuurlijk. Eerst nog wat genooooooten en om een uur of één stonden we gereed bij de weg waar de bus wel eens langs zou kunnen komen (zo veel wegen zijn hier trouwens ook niet). Kwart voor twee was hij er. Het was een prachtige rit waar bij we menig dorp in de omgeving aandeden. Om zes uur reden we Phnom Penh binnen en niet veel later hadden we een kamer in het Sky Park Guesthouse. Vlak bij ons vorige guesthouse, maar deze was nog iets mooier en lag bovendien iets centraler.

Einde van dag 60, de dag dat de buschauffeur bijna van zijn stoel viel bij het passeren van één van de vele "hobbeltjes".

Donderdag 19 januari 2006, dag 61

Terug in PP, lekker makkelijk want we weten de weg al een beetje hier. Meteen liepen we naar de Russische markt om eens flink te shoppen. We gaan er van uit dat we alles in Vietnam naar huis kunnen sturen, dus Sanne mocht vandaag alles wat ze wilde (terecht!). Sjaals, Hangmatten, olifantentasjes, een beeldje... Alles is zo leuk! Vreemd genoeg vonden we enkele huishoudelijke artikelen niet op de markt dus gingen we nog even langs de supermarkt. Toen Sanne zich aanstelde en een winkelwagentje nam en Edward hier een foto van maakte brak er opeens paniek uit in de tent. Het voltallig personeel stormde op Edward af en in paniek maakte men hem duidelijk dat er hier echt geen foto's gemaakt mochten worden. Ter plekke diende de foto van het toestel verwijderd te worden, wat Edward braaf deed. Het betrof de volgende foto:

's Avonds aten we in een chinese biertuin, een paradijsje voor Edward. Nadat je bent gaan zitten komen er meteen een aantal biermeisjes aan je tafel. Een Heineken meisje, een Tiger meisje en natuurlijk een Angkor meisje. Natuurlijk deden wij zaken met de laatste, hoewel het wel een wat ouder exemplaar betrof. Gedurende de avond bleef deze dame rond ons tafeltje hangen om het glas te vullen zodra de bodem ook maar enigszins in zicht dreigde te komen. Deze strategie wordt ook gevoerd op bruiloften in de achterhoek, dus Edward kende het klappen van de zweep wel. Het eten was trouwens bedroevend slecht, maar die biermeisjes maakten dat natuurlijk meer dan goed.

Op TV zagen we de Australian open, Krayiceck speelt morgen om zeven uur, dat wordt vroeg op.

Einde van dag 61, de dag dat het eten slecht viel. Beiden aan de diarree. Maar de biermeisjes waren wel top!


Vrijdag 20 januari 2006, dag 61

De dag begon dus met een potje tennis op TV. Krayiceck naar de volgende ronde, goed hoor!

Na dit luchtige begin namen we een tuk-tuk naar de Killing Fields. Edward was erg op dreef met het afdingen. Voor drie dollar een ritje van 30 kilometer, dat was toch te mooi om waar te zijn! Inderdaad, de chauffeur dacht dat we drie straten verderop wilden zijn (drie dollar, schandalige prijs!). De prijs steeg helaas naar de in de reisboeken vermelde 8 dollar. Na een stoffig ritje - de chauffeur had zo'n medelijden met ons dat hij mondkapjes voor ons kocht - kwamen we aan bij executiekamp Choeng Ek, oftewel de Killing Fields. Hier werden tussen 1975 en 1978 meer dan 17 duizend mannen, vrouwen en kinderen vermoord. Je weet eigenlijk niet wat je op zo'n plek moet verwachten. Er was een monument geplaatst en er waren borden met informatie. Hier op werd gemeld dat gevangenen uit de S21 gevangenis - veelal hoog opgeleiden en functionarissen uit het regime van Lon Nol - hier op gruwelijke wijze ge-executeerd werden. Meestal door middel van het inslaan van de schedel, dit om kogels te besparen. De lichamen werden in massagraven gedumpt. Soms werden schedel en lichaam gescheiden. Velen geloven hier dat de ziel niet kan rusten als lichaam en hoofd gescheiden zijn.

Een bezoek aan de Killing Fields betekent eigenlijk een wandeling langs de massagraven. Sommigen zijn leeg gehaald. De lichamen zijn elders her-begraven en 8000 scheldels zijn in het monument geplaatst.



Overal waar je loopt zie je stukjes menselijk bot en restanten van kleding liggen.

Bij een grote boom werd geluid geproduceerd om het gejammer van de stervende gevangenen te overstemmen. Slechts 7 mensen overleefden de S21 gevangenis. Ondanks deze poging is een bezoek aan de Killing Fields met geen pen te beschrijven, en wat hier gebeurd is, is voor ons bijna niet te bevatten.

's Middags bezochten we de S21 gevangenis in Phnom Penh. Hier werd dit stukje gruwelijke geschiedenis gevisualiseerd met foto's, martelwerktuigen en de gevangenis zelf. Deze gevangenis is een voormalig school en is nog in de staat zoals aangetroffen in 1978.

Net als de Nazi's is Duitsland hielden de Khmer Rouge een precieze administratie bij van hun activiteiten en iedere gevangene werd gefotografeerd. Veel van deze foto's waren te zien in het museum.

Verder gruwelijke foto's van gemartelde en ge-executeerde gevangenen. Veel van deze martelingen werden uitgevoerd door jochies van 10 tot 15 jaar. Alles dat je ziet in dit museum is enorm confronterend. Bijna iedere bezoeker leek net als ons aangeslagen bij het zien van de beelden. De aantekeningen in het gastenboek waren veelal: onbegrip, afschuw en nooit meer. Voor zo ver wij ons gevoel onder woorden kunnen brengen komt het hier ook wel zo'n beetje op neer. Hoewel "nooit meer" helaas een illusie is. Nog steeds zijn er plekken op deze aardkloot waar de bevolkong onderdrukt wordt en gebukt gaat onder terreur. Wat moet je doen als je dit allemaal beseft? Eerlijk gezegd wisten wij het niet, we zijn maar gaan eten bij het Buddhi Tree restaurant.

Einde van dag 62, de dag dat we het niet meer wisten.....