14 - 17 maart 2006 - Luang Prabang

Dinsdag 14 maart 2006, dag 115

Soms gaat alles veel sneller en makkelijker dan verwacht. De taxi reed in minder dan drie kwartier naar het vliegveld (wij dachten in een enorme ochtendspits terecht te komen), het terug claimen van de belasting op de PDA was een "wassen neus" en zelf waren wij ook beresnel die ochtend. Resultaat: we konden een vluchtje eerder pakken.

Iets over twaalven maakten we al de schitterende landing in Luang Prabang, Laos.

Ook in Luang Prabang ging alles erg snel, in no time waren we 60 dollar kwijt voor een visum van 15 dagen. Laos mag dan bekend staan als een goedkoop land, maar die eerste drie minuten hakken er wel meteen goed in.

Het dorp Luang Prabang is niet zo groot, het telt slechts 26.000 zielen. En daarnaast herbergt het dorp veel toeristen natuurlijk.

Volop kamers dus, we kozen voor een grappig exemplaar dat belachelijk groot was. Zo'n acht bij acht meter schatten we.

Voor zes dollar hebben we nu toch heel wat meer meters als je het vergelijkt met het Reno. Leuk hok, wel veel werk om 's avonds alle luiken dicht te doen.

We voelen ons meteen op ons gemak hier. Het is een gemoedelijke bedoeling. Iedereen lijkt het rustig aan te doen hier, zelfs de toeristen maken zich niet druk en hangen wat rond op de vele terrasjes aan de mainstreet. Laten wij daar nu net ons guesthouse hebben. Ook hier hebben de Fransen de baas gespeeld en dit is terug te zien in de koloniale uitstraling van de gebouwen.

En het stikt hier van de tempels, de ene nog mooier dan de andere.

Als we het goed begrepen hebben staat het hele dorp op de wereld erfgoed lijst van Unesco.

En het is erg relax, zelfs het verkeer (brommers voornamelijk) gaat langzaam en maakt opvallend weinig geluid.

Einde van dag 115, de dag dat we meteen maar een massage namen in één van de vele Spa's. Moeilijk gedoe met warme stenen en aromatische olieën enzo. Goed.


Woensdag 15 maart 2006, dag 116

Vandaag bezochten we de watervallen van Kuang Si. We bevonden ons in een illuster gezelschap van "hardcore" reizigers die ook voor zo min mogelijk geld de rit van 30 kilometer wilden afleggen. Daarom deelden we de tuk-tuk met zes andere gasten. De meesten reisden alleen en een aantal sliepen niet in guesthouses, maar in tent of hangmat. Niet echt volk dat zich maar om iets druk maakte, en met enig bravour werden de reisverhalen uitgewisseld. We leerden dat Angkor Wat toch echt niet meer kan. Mooie gekken, en bij de watervallen aangekomen storte iedereen zich in het ijskoude water.

Later kwamen we er achter dat het eerste "bassin" niet de mooiste was. Nadat we opgedroogd waren liepen we omhoog richting de waterval waar het allemaal om draaide.

Waar het gisteren redelijk frisjes was, brak vandaag de zon door en het was heerlijk vertoeven bij de watervallen en in de vele baden. Gelukkig waren er ook veel Lao kids die het mischien nog wel meer naar hun zin hadden dan wij.

Toen Edward die jochies aan die liaan zag hangen wilde hij dat ook wel eens proberen. Zo gezegd, zo gedaan. Of afgegaan, het is maar hoe je het wil zien.

Na deze afgang kon het ook Sanne niets meer schelen in ging voor een "Jane-moment". Zij schoot zo snel van de liaan af dat het niet eens op foto vast te leggen viel!

De tuk-tuk driver zou ongeveer vier uur op ons wachten en we waren nog nat achter onze oren toen we bij de tuk-tuk aankwamen. Maar het overgrote deel van ons hippie-gezelschap kwam überhaupt niet opdagen. Na een Beerlao en het fotograferen van spelende kids gingen we met drie man terug.

In Luang Prabang ervaarden we de sensatie van Beer Lao. Dit is echt een heerlijk bier en iedereen in het dorp lijkt wel een fles beer Lao voor zijn neus te hebben. Het bier smaakt perfect en het lijkt wel DE trots van Laos te zijn. Zelfs locals dragen foute t-shirts van het beste en enige biermerk van Laos. Dit bier zou de B.e.e.r.-index wel eens op zijn kop kunnen zetten.

Tijdens het wegpilzen van het laatste stukje van de dag, merkten we dat de Lao qua prijzen een beetje in de war zijn. Bier is goedkoper dan cola en Whisky is goedkoper dan wijn. Niets te klagen dus.

Einde van dag 116, de dag dat sanne's dagboek de 2kg grens overschreed. Ze plakt er af en toe een plaatje in. Of een hele folder. Of een complete landkaart....

Donderdag 16 maart 2006, dag 117

Waar we de aankomst op het vlieguig nogal frisjes was, is het ondertussen wel wat warmer. We merken dat we langzaam aan richting de "killer-maand" gaan. In april is het in dit gebied echt super warm. Laat dat nu net de maand zijn dan Sanne's ouders naar Thailand komen ;-). Maar nu gaat de termometer ook af en toe boven de 30 graden en Luang Prabang heeft daarnaast een extra "killing effect", te weten rook-overlast!

De boeren in de omgeving vinden akkers belangrijker dan bos en om een bos te transformeren tot akker steken ze het bos in brand. Maar ook in het dorp zelf zie je overal vuurtjes om het door toeristen geproduceerde afval te verbranden. Gevolg: Luang Prabang hult zich continu in een grouwe laag rook.

Oftewel: genoeg om je op te verheugen voor een nieuwe dag, vroeg uit de veren dus. Vandaag wilden we een wandeling maken langs de vele tempels die Luang Prabang rijk is. De eerste was meteen een kuiten-bijter met een kolletje van de derde categorie. Het betrof de bij iedereen natuurlijk wel bekende Wat Thammothayalan.

Van al dit prachtigs raakten we spontaan de weg kwijt en tempel twee en drie hebben we hierdoor gemist. Maar we vonden wel een prima tent met heerlijke broodjes. Ook hier hebben de Fransen uitgelegd wat een lekker warm stokbroodje is, hoewel een Lao zijn broodje natuurlijk niet in een oven gaat stoppen.

Lekker met groente en vlees of kaas. Na dit festijn kwamen we wel weer on track en we pakten nog menig tempel mee.

We zagen nog menig tempel en de "tempelmoeheid" sloeg niet eens toe. Edward maakte nog even een statement door in principe niet te betalen voor een tempel (en er dus ook niet in kwam, maar later alsnog gratis naar binnen mocht, en dat toen niet meer wilde).

Om dit alles te verwerkten daalden we neer op dat terras bij de rivier waar je kip nog een daalder waard is. 3000 kippies voor een watermeloen shake ($ 0.30), da's nog goedkoper dan Beerlao! Bij deze tent kom je ook niet van je kip af, dus dineerden we bij de Indiaan.

Trouwens, over de Kip gesproken, Edward is weer helemaal in zijn element. Veel gedoe met geld. We voeren hier zelfs een triple boekhouding. Eerst is er dus de Kip. Die is voor Cola, Beerlao en de entree voor tempels. En alles wat je er verder mee wil betalen, maar wij vrezen dat je wel een kruiwagen vol kip-biljetten nodig hebt als je een brommer wil kopen. Dan zijn er ook dollars. Kamers, tourtjes, taxiritten, massages en soms zelfs maaltijden worden gequote in dollars (betalen mag ook in kip, maar pas op voor de toegepaste wisselkoers). En daarnaast zijn de Lao ook niet vies van de thaise Bath. Wij hebben daar een voorraadje van mee uit Bangkok, want pinnen kan in Laos alleen als je een Kippen-rekening hebt. En dat wil je niet. Dit wisselen is erg leuk. Je gaat met een klein biljet naar de bank om wat kip te halen. Laten we zeggen 1000 Bath, 22 Euro. Vervolgens gedraagt de beambte alsof je met een half miljoen aankomt en dien je een compleet formulier met niet ter zake doende vragen in te vullen. En dan komt het mooiste. Voor dat ene biljet van slechts 1000 bath krijg je meteen 26 kip-biljetten van 10.000 terug. Of 13 van 20.000 als je geluk hebt, maar hoger dan dit ($2,-) gaan ze niet. Je loopt dus de hele dag met een dik pak geld rond. Even ter informatie voor Simon: voor één zo'n biljet van 10.000 kip kan je weer één fles Beerlao kopen, waarna je nog weer meer kleinere biljetten terug krijgt. Voor die 1000 Bath kan je dus zeker 22 flessen Beerlao drinken a 0,66 liter, dat zal zo rond de 15 liter zijn. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, zelfs voor Simon zal dit een hele kluif zijn. Naarmate je meer Beerlao nuttigt, worden de kip-biljetten namelijk moeilijker van elkaar te onderscheiden. Ze hebben namelijk de meest voorkomende coupures (1-,2- en 10 duizend) allemaal blauw gemaakt. Kip? Mooi spul!

Einde van dag 117, de dag dat we een plek bezochten waar een afdruk van de voet van Budha zou zijn. Wij kunnen ons echter niet voorstellen dat Budha zulke olifant-vormige voeten had.


Vrijdag 17 maart 2006, dag 118

Voor veel landen in Z.O. Azië geldt dat mensen reizzigers die wij tegen komen wel wat "ongemakken" ondervinden. Thailand was vroeger leuker, in Vietnam wordt je gek van straatverkopers, in China loopt iedereen te rochelen en te spugen. Anderen zijn het daar dan weer niet mee eens en dan heb je meteen gespreksonderwerp één van de gemiddelde backpacker te pakken. Met stipt gevolgd op nummer twee door "hoe ziek ben ik wel niet geweest". Wij zijn hebben het genot van een tropische ziekte of een voedselvergiftiging nog niet mee mogen maken. Nog steeds geen echte globetrotters dus. Maar waar ieder land zijn klassieke klachten heeft, vindt iedereen Laos alleen maar geweldig. We zijn alleen maar reizigers tegen gekomen die Laos geweldig vinden. En dat is het ook. Ok, er is één ding, het vervoer is hier nogal een uitdaging. Om van punt A naar punt B te gaan moet je lange busritten afleggen, terwijl veel wegen in verschrikkelijke staat zijn. Er wordt dan ook veel per boot gereisd. Wij hebben ook wat getwijfeld over de slowboats en de bus, maar kozen toch voor het vliegtuig. Lekker relaxed, daar hebben we op dit moment behoefte aan. Daarnaast is het voor ons geen doel op zich om 10 uur met 20 man in een minibus heen en weer geschud te worden. Vandaag wel een kort boottochtje (3 uur) naar Pak Ou. Hier leerden we dat reizen per slowboat geen alternatief voor ons geweest zou zijn (we twijfelden dagen over de slowboat van de grens bij Chiang Rai naar Luang Prabang, twee dagen op de slowboat). Let wel, de slowboat was geweldig. We dobberden rustig over de Mekong en zagen de oerbossen en kleine dorpjes aan ons voorbij glijden. Maar gezien het comfort op de boot (mini-houten-stoeltjes, geen beenruimte) vonden we drie uur precies genoeg.

Trouwens, waarom heet zo'n ding een slowboat? Nou, omdat ze langzamer gaan dan de speedboats! Die speedboats, klinken misschien aantrekkelijk maar zijn dit zeker niet. Met oordoppen in en een helm op knal je met zes man in een klein bootje over de Mekong. Dit met een enorme snelheid natuurlijk. Wekelijks knalt er wel zo'n speedboat op de rotsen. De meesten nemen dus slowboats.

Tijdens de tocht meerden we aan bij twee dorpjes die vroeger authentiek Laos waren maar die zich nu grotendeels toeleggen op het verkopen van cola en snuisterijen aan toeristen die zo nodig een boottochtje moeten maken. Maar het hoogtepunt van de trip was het bezoek aan de grotten zelf. De grotten staan vol met beeldjes, achtergelaten door pelgrims en belangrijke mensen. Laos kennende betreft het natuurlijk Budha beeldjes. Er zaten veel schitterende exemplaren bij, maar vooral de hoeveelheid was indrukwekkend.

Na deze enerverende boottocht meerden we aan, en als we dan toch bij de rivier zijn kunnen we net zo goed even een watermeloenshake meepikken ;-). Edward rekende uit dat watermeloenshake per liter even duur is als Beerlao en dus veel goedkoper dan cola. De rest van de dag hielden we ons met dit soort vraagstukken, het nuttigen van Lao food en het internet bezig.

Einde van dag 118, de dag dat ons bootje op een gegeven moment wel heel veel water maakte, maar gelukkig net niet zonk!


Zaterdag 18 maart 2006, dag 119

Grotten, Tempels, watervallen, houdt het dan nooit op? Nee, natuurlijk ontbreekt er nog een museum in dit rijtje. Wij zijn dol op musea ;-). Vandaag bezochten we alle musea in Luang Prabang. Dit betreft één museum, pfff.

Het betrof een soort koninklijk museum met tronen van voormalige koningen, wapentuig en veel geschenken van andere landen. Veel prachtig aardewerk en goud enzo. En amerika had een brokje steen van de maan geschonken.

Na het museum pikten we nog een Wat mee, we hebben het meeste in het dorp nu wel zo'n beetje gezien.

Sanne is vandaag wat kritisch op de jonge monniken. Edward had haar gisterenavond tijdens een glas Beerlao verteld dat alle jongens in Laos volgens een oude traditie enkele maanden in het klooster gaan.

Echter tegenwoordig is een periode van slechts 15 dagen gebruikelijker.
Dit gaat Sanne boven de pet, wat een farce. Toen ze deze morgen enkele jonge monniken voor de tempel zag chillen, sprak ze de legendarische woorden: "Maar 15 dagen, en dan ook nog eens helemaal niets doen!".

Wij besloten het goede voorbeeld te geven en gingen wel iets doen. We lieten ons heerlijk masseren. Met aromatische olien en warme kruiden enzo. Anderhalf uur, ja het was een inspannende middag.

Einde van dag 119, de dag dat we ons gedroegen als een kameel en de melkflessen met water niet aan te slepen waren.

Zondag 17 maart 2006, dag 120

Op dag 120 fietsten we door de omgeving van Luang Prabang. Veel stof, veel rook en het was schitterend. We zagen veel vergelijkingen met Cambodja qua "architectuur" en wat betreft de staat van de wegen. En ook qua klimaat, best warm zo'n stukje trappen. Gelukkig weinig colletjes en ook een heerlijke koude cola onderweg.

's avonds werd Edward gedumpt op het terras achter een BeerLao zodat Sanne met een gerust hart kon shoppen op de avondmarkt. Geen zorgen zou je denken, maar het shoppen werd haar erg moeilijk gemaakt. Bij het kopen van de eerste souvenirs voor Lieke en Lotte viel opeens de stroom uit in het hele dorp, net toen ze een openingsbod deed voor:
Maar gelukkig ging na enige paniek de stroom weer aan en de onderhandelingen kwamen tot een goed einde. Dus Lieke en Lotte, die fraaie Sloffen komen er aan.

Voor Edward was de stroomstoring ook een naar moment. Hij kon zijn eigen Beerlao niet meer zien!

En dan moest er natuurlijk ook iets gekocht worden voor ons andere nichtje, Sophie. Maar bij het kopen van sloffen begon het opeens te regenen. De hele markt in paniek en binnen vijf minuten was de hele markt weg! Gelukkig wist Sanne in die paar minuten nog de volgende kado'tjes te kopen voor Sophie en Tymon:

En toen barste het noodweer los, lekker verfrissend. Vanacht lekker koel!

En het was tevens alweer de laatste dag in Luang Prabang. Het was een heerlijke en relaxte tijd en het heeft onze nieuwsgierigheid naar Laos alleen maar groter gemaakt.

Einde van dag 120, de dag dat 's avonds bij het eten weer de stroom uitviel. Romantisch dineren bij kaarslicht, dat is weer een wat anders na vier maanden TL.