25 februari - 1 maart 2006 - Ninh Binh

Zaterdag 25 februari 2006, dag 98

Na meer dan 36 uur wolken en regen zagen we eindelijk de zon weer. Heerlijk!
Ondanks het feit dat we een nachttrein hadden, ging ook de dag een beetje verloren. Om twaalf uur uitchecken, lunchen, proviant inslaan en om twee uur naar het station om om drie uur te vertrekken.

Eenmaal in de trein was het een gezellige boel. We deelden de coupé met een Nieuw Zeelandse en een Vietnamese. De level 1 bedden bleven leeg. Ze hadden ons dus echt proberen op te lichten. Veel gekletst en genoten van het uitzicht. Edward was weer een attractie omdat hij moest bukken om de coupé binnen te gaan. Maar gelukkig werd de aandacht snel afgeleid toen ze de Nieuw Zeelandse in de gaten kregen. Zij was nogal zwaar gebouwd, maar in Vietnam drukken ze dat heel anders uit. Op luide toon: "Look, she's Fat!!! She, is really Fat! She is very Fat, Yes!". Lekker direct. Het is in deze cultuur geen belediging, maar blijkbaar een constatering.

Om een uur of 11 klommen we naar level 3 en sliepen naar omstandigheden goed. Maar de G-krachten eisten na enige tijd toch zijn tol, Sanne kreeg last van Meniere. Om 5.30 waren we in Minh Binh. Enkele constateringen bij het verlaten van de trein:
1) Het was vroeg
2) Het was donker
3) Het was koud
4) We werden niet opgehaald zoals afgesproken

Het hotel dat 300 meter verderop was gevestigd was nog dicht, maar een passant wist hier wel raad mee. Keihard op de deur bonken en nog harder schreeuwen. Vijf minuten later hadden we een kamer en konden we verder slapen.

Einde van dag 98, de dag dat we 15 uur in de trein zaten en ons geen minuut verveelden.


Zondag 26 februari 2005, dag 99

Om 10 uur werden we wakker. Vanacht waren we niet al te kritisch en hadden we slechts met een half oog gekeken naar de kamer. In onze slaapdronken toestand hadden we blijkbaar toch een prima deal gesloten. Voor vijf dollar beschikken we over een grote kamer met hoog plafond en van die leuke ornamenten. Ook de tegels op de vloer deden denken aan vroeger. Maar er waren ook teleurstellende constateringen:
A) Sanne's oor piepte als een gek, de Meniere hield haar lekker bezig!
B) Het regende
C) Het was KOUD
D) De douche was koud

Maar gelukkig is het nationale ontbijt in Vietnam soep, dus even later zaten we achter een kom stomende soep. Wat een kou, dit is weer eens wat anders dan Langkawi. Naief vroegen we aan het alleraardigste personeel of het in Hanoi ook zo koud was. Slechts één of twee graden kouder werd ons gemeld alsof dit goed nieuws was. Even voor de lezer die nu denkt dat we op de noordpool zijn beland: wij schatten dat de temperatuur zo rond de 17 graden was. Edoch, onze uitrusting gaat uit van tropisch klimaat!

Afijn, uiteindelijk werd het droog en we maakten een wandeling door het inspiratieloze stadje Ninh Binh.

Het betreft een industriestadje dat "gezegend" is met wat zaken in de omgeving die toeristen mooi vinden. Grotten enzo. En een natuurpark, doet het ook altijd goed bij toeristen. Toen we in dat stadje liepen was het heerlijk. We werden door niemand aangesproken. Niet voor taxi's en niet voor welke handelswaar dan ook. Slechts kinderen spraken ons aan met een enthausiast "Hello!". We kochten wat kleine dingen en ze vroegen niet meteen genante prijzen. Dit vonden wij zo aardig dat we maar helemaal niet afdongen. Even later betaalde Edward dezelfde prijs voor internet als de schooljongetjes van Ninh Binh, 2000 dong, dat is 10 cent. Tijdens deze internet sessie ging Sanne plat, het ging gewoon niet zo goed. Onze toeristische activiteiten werden even uitgesteld.

Ondertussen was het nog steeds wat onrustig op het gebied van onze katten. In principe gaat het prima met ze. Ze eten goed en ze zijn dol op Heske. Het enige probleem is dat Sam en Bo (Heske's katten) niet helemaal gecharmeerd zijn van Puk. En Puk is bang voor die twee. Maar dat zou wel over gaan dachten we. Maar na drie maanden vinden ze elkaar nog steeds niet echt aardig. Op de MSN gaf Heske aan dat het haar beter leek voor Puk als ze verhuizen naar ons reserve-opvangtehuis. Dit tweede opvangtehuis is 500 meter verderop, bij Jasper en Dafne. Zo'n tweede verhuizing is natuurlijk ook niet leuk voor ze, maar het is wel rustiger voor Puk. Heske verdrietig (logisch, wij hebben erg leuke katten) en Jasper razend enthausiast (logisch, wij hebben erg leuke katten). Daarnaast realiseren wij een synergie effect door onze katten en ICT op één adres onder te brengen. Wij verwachten op korte termijn een katten-webcam die volledig geintegreerd is met onze weblog en natuurlijk ook aan te sturen is vanuit Vietnam (Jasper mompelde nog iets van moeilijk aansturen ofzo, maar leer Edward ICT-ers kennen. Hij is er zowaar zelf een dus hij weet dat "moeilijk" in ICT land betekent: "morgen klaar").

Einde van dag 99, de dag dat Sanne het grootste deel van de dag noodgedwongen in bed lag.


Maandag 27 februari 2006, dag 100

De 100ste dag van onze reis, wat een feest! Maar niet heus. Sanne was nog erg ziek. Het beste is dat Sanne eerst beter wordt en daarna een tijdje goed uitrust. Om dit wat minder vervelend te maken ging Edward op zoek naar een confortabeler hotel. Als je noodgedwongen in een hotelkamer moet verblijven, kan het maar beter een goede hotelkamer zijn. Edward vond er één met bad en verwarming, heerlijk. Sateliet TV was te hoog gegrepen, geen enkel hotel in Ninh Binh heeft Star Movie, HBO of CNN. Maar we werden opgehaald met de auto. Bij aankomst deed men nog een offer we could not refuse. Voor nog vijf dollar extra kregen we de deluxe executive top top top kamer. Doet u maar! Het gaat te ver om te zeggen dat we blij waren dat Sanne binnen moest blijven, maar het was wel een fijne suite.

Het uitzicht vanaf onze suite:

Einde van dag 100, de dag dat we de verwarming aan hadden en cola uit onze eigen koelkast dronken. Lekker knus.


Dinsdag 28 februari 2006, dag 101

Geen verbeteringen te melden. Sanne bleef noodgedwongen binnen. Edward ging fietsen in de omgeving. Gelukkig raakte hij bij de eerste afslag al verdwaald waardoor hij midden tussen de rijstvelden terecht kwam.

De lokale boeren vonden dat wel plezant en Edward zelf eigenlijk ook wel. Uiteindelijk kwam hij door een wonder terecht bij de grotten van Tam Coc. Deze zijn alleen per roeiboot te bereiken en het geheel had - zoals aangegeven in de Lonely Planet - een Diney-achtige uitstraling. Edward zag zichzelf toch niet in zo'n bootje zitten en besloot de schandalige entreeprijs in zijn zak te houden. Misschien later met Sanne.

Einde van dag 101, de dag dat we in een restaurant lunchten waar je sterke drank kon drinken uit een soort aquarium met daar in naast de drank ook honden-embrio's. Of indien je niet zo van honden-embrio's houdt kon je ook kiezen voor slangen. We dronken beiden een glas (not).


Woensdag 1 maart 2006, dag 102

Nog steeds niet veel beter. We besluiten naar Ha Noi door te reizen zodra het een beetje gaat. Sanne kan toch niet op korte termijn naar natuurparken, grotten en meer van dat natuurgeweld. Ze zal zodra ze wat beter is toch een tijdje wat rustig aan moeten doen en dat gaat wellicht wat makkelijker in een stad met veel zogenaamde "faciliteiten". Het eten gaat ons ook een beetje vervelen hier. Ninh Binh staat bekend als gastronomisch dieptepunt van Vietnam. Zelfs de springrolls zijn hier van inferieure kwaliteit. We eten eigenlijk al dagen alleen rijst en noodles. Zelfs Edward heeft een beetje genoeg van de noodles.

Het culinaire hoogtepunt van Ninh Binh:

Oftewel, we willen naar Ha Noi.

Vandaag ontvingen we ook de eerste berichten over de verhuizing van Puk en Wokkel, om Jaspers woorden te gebruiken: "de transfer van de twee talentvolle spelers vond gisteren plaats". Jasper: "Man! wat een aandachtstrekker is die Wokkel!" Het arme beestje voelde zich natuurlijk verlaten in dat nieuwe huis en als echte mensenliefhebber zoek je dan wat gezelschap van de mensen in je omgeving. Tja, en dat het dan midden in de nacht, daar kan Wokkel natuurlijk onmogelijk rekening mee houden. Resultaat: Wokkel was "King of Casa Leunk" en Dafne heeft geen oog dicht gedaan. Wokkel, gefeliciteerd! Puk was natuurlijk bang en al snel vond ze haar klassieke schuilplaatsen zoals achter de gordijnen en onder de bank. Dit was allemaal te volgen op Leunk.com, binnen 24 uur stond het eerste verslag online. Geweldig!

Einde van dag 102, de dag dat Edward de kamerhuur bijna terug verdiende met het gratis internet.