24 - 29 januari - Saigon / Ho Chi Minh City

Maandag 23 januari 2006, dag 65

Vandaag naar Vietnam, naar Ho Chi Minh City om precies te zijn. Of Saigon, als je de oude naam wil gebruiken. Het reizen brengt (gelukkig) nog steeds verassingen met zich mee. We hadden heel slim (dachten we) een bus met "pick-up from the guesthouse" geboekt. Bleek die bus één straat verderop te zitten. Duurder en ook nog drie kwartier eerder bij het vertrekpunt, dat geheel toevalligerwijs beschikte over een restaurant (waar het de bedoeling is dat je vervolgens geld gaat uitgeven). Zo gaat het de hele dag door. De chauffeur stopt zeer regelmatig en zeer lang zodat hij veel commissie kan vangen van de restaurants. Uiteindelijk wordt je bij een hotel gedropt waar je bijna moeite moet doen om weg te komen. Op onderstaande foto werden een aantal touristen letterlijk een hotel binnengereden:

Als afsluiter nog enkele foto's van het verkeer in Cambodja die we schoten op weg naar de grens. Overigens, die grens was nog een leuke uitdaging. Wij hadden weinig kaas gegeten van de niet al te positief bekend staande grensovergangen in Azië (hoewel deze eenvoudig is). Het werkt als zo:
1) Bus rijdt naar grens
2) Eerst maar eens lunchen zodat de chauffeur ook wat commissie verdient
3) Baggage uit de bus
4) Lopend naar de grens (500m)
5) Opgelicht worden. We maakten de (klassieke) fout het immigration form in te laten vullen door een man in uniform. Twee maal een dollar kwijt! Daarna nog 2000 dong (40 cent) bij eenm wel heel erg officieel ogend iemand. De laatste werd door de meest doorgewinterde Globetrotter betaalt (advies: als ze echt boos worden toch maar wel betalen)
6) Heel veel stempels in je paspoort
7) Lopend van de grens (500 m)
8) In andere bus

Al met al ben je zeker twee uur kwijt (en twee dollar dus, kut, kut, kut, nog geen echte Globetrotters dus, dat is wel weer duidelijk).
Toen we eenmaal allemaal weer in de bus zaten reden we als een speer naar HCMC. Het verkeer is voor nederlandse begrippen een complete chaos, maar als je net uit Cambodja komt lijkt het wel alsof er een vorm van structuur in zit. Als afsluiting zijn hier nog wat afsluitende kiekjes van Cambodja, geschoten op weg naar de grens.

In HCMC reden we rechtstreeks de Backpackersarea binnen. Handige feature van de gekozen busmaatschappij. Toch nog wel wat gezocht naar een kamer, maar uiteindelijk vonden we Guesthouse 71. Namen zijn absoluut onbelangrijk hier. Naast Guesthouse 71 zit Guesthouse 70. Veel bedrijven zijn hier simpelweg genaamd naar het huisnummer! Zonde. We sliepen in één van de mooisten kamers en zouden morgen verhuizen naar een kamer die we wel kunnen betalen.

Einde van dag 65, de dag dat Sanne tijdens een heerlijk hapje eten nog even een massage kreeg aan tafel. Vietnam? Mooi!

Dinsdag 24 januari 2006, Dag 66

De kamer die we wel konden betalen was toch niet vrij gekomen (lees: ze hadden hem aan twee duitsers gegeven). Principieel als we zijn besloten we deze tent te verlaten en iets anders te zoeken. Dit maakte wel indruk. Principes zijn soms wel erg onhandig. Na een uur kamers kijken (de meesten minstens 5 hoog), hadden we eigenlijk nog niets beters gevonden. Toch maar terug naar ons oude guesthouse om eens serieus te onderhandelen. De $15 kamer werd getransformeerd tot een $13 kamer en indien er morgen niets anders vrij komt in een $10 kamer. De dag voorspelt nog meer toestanden, want vandaag zouden we gaan shoppen voor een nieuwe bril. De reisboeken voorspelden weinig goeds. Slechte kwaliteit glazen, zo werd ons voorspeld. Één opticien zou er echter bovenuit steken. Op de brommer-taxi daar naar toe dan maar. Maar helaas, men sprak daar geen engels. Dan maar verder shoppen bij de vele anderen. In principe kan men wel glazen maken volgens het recept dat we bij ons hebben, maar we moeten zeker weten dat het prisma – dat Sanne helpt bij haar Meniere – er in geslepen wordt. Na ongeveer 26 opticiens kwam er één op het idee om een identiek montuur te zoeken bij de bestaande glazen (hoewel wij die optie ook al menig keer hadden aangedragen natuurlijk). Maar we zaten hier wel behoorlijk over te twijfelen. De glazen zouden iets kleiner gemaakt moeten worden en opnieuw "gecentreerd". Geen probleem natuurlijk volgens de opticien. Maar ja, nu had Sanne in ieder geval een bril die het doet, welliswaar met plakband. Maar wat hebben we als dit mis gaat? Uiteindelijk kwamen we bij Optic 136, en Sanne besloot op de gok te wagen. Montuur uitgezicht en vervolgens gingen ze aan de haal met de bril. Behoorlijk stressvol voor ons, maar gelukkig was na 15 minuten alles in kannen en kruiken. Resultaat van deze lange dag: bril gemaakt voor iets meer dan 20 euro!

Zo blij als een kind tracteerden we ons zelf op een heerlijke lunch bij het Chi Café. Broodjes! Met kaas en tomaat voor Sanne. En voor Edward Springrolls. Eindelijk weer eens iets nederlands. Ze zijn hier bijna net zo lekker als op de markt in Amsterdam. Om het feest compleet te maken pleegden we ook nog even een geode boekendeal tussen twee happen door. Twee flutboeken geruild tegen twee fijne stukjes literatuur tegen een bijbetaling van een dollar.

Sanne met nieuwe bril in Chi Café:

Om definitief van de stress rondom de bril af te komen namen we nog een heerlijke massage bij een instituut voor blinden. Sanne was iets minder tevreden dan normaal, ze houdt meer van het hardhandige werk dan dit softe gedoe.

Einde van dag 66, de dag dat we een bril kochten bij Optic 136. Dit is de naam, zoals eerder aangegeven zijn namen hier onbelangrijk. Gevoelsmatig hebben we die andere 135 Optics ook van binnen gezien.


Woensdag 25 januari 2006, Dag 67

Saigon is natuurlijk een stad met vele touristische bezienswaardigheden. Opvallend genoeg wordt een waterpark aangeprezen als top-touristische-attractie. En wie zijn wij dan om daar niet even te gaan kijken? We gingen met de bus. Erg gezellig, de gehele bus bemoeide zich met onze reis en waar we dan wel niet zouden moeten overstappen. Na een half uurtje had men ons op de bestemming geloodst: het Saigon Waterpark lag aan onze voeten. Nu begrepen we ook waarom hier zo veel over gesproken wordt. Ontzettend veel glijbanen, waar onder de Twister. Wel vreemd dat een oude knar als Edward die jochies daar een voorbeeld moet stellen hoe je als een dwaze de Twister neemt (ze hebben wel wat korte "uitglij-baden"). Maar goed, hij is dan qua waterparken ook een oude rot in het vak. Na een middagje glijen en dobberen pakten we ook de bus maar weer terug, we wisten nu immers waar we moesten overstappen dus eigenlijk kon er niets mis gaan. Maar dit was iets te simpel gedacht. De eerste bus stopte niet. We zouden wel op de verkeerde plek staan, dus liepen we een stukje op zoek naar iets van een bushalte. Deze was er niet en ook de tweede bus maaklte geen enkele aanstalte om te stoppen. Gelukkig kwamen we een local tegen die ook op de bus stond te wachten. Voor deze local stopte de bus wel en wij piepten er snel achteraan. Ook in deze bus vond iedereen het razend interessant, hoewel niemand eigenlijk naast Edward durfde te gaan zitten.

Ook 's avonds hadden we wat last van de afwijkende gewoonten hier. Ok, na twee maanden ben je wel gewend dat het bestellen van eten in een restaurant vergelijkbaar is met het spelen van roulette. Het is altijd weer een verrassing wat er eerst komt. Overigens kijken we er ondertussen niet meer van op als de voorgerechten na de hoofdgerechten komen of als Edward's eten komt op het moment dat Sanne al lang klaar is met eten. Nee, we zijn dit wel gewend nu. Maar dit italiaans restaurant wist ons toch nog te verbazen. Ze hadden een kaart van minstens 30 pagina's aan gerechten. Vietnamees, mexicaans, italiaans en nog veel meer. Ondanks deze enorme keuze hadden we binnen twee minuten (!) onze gerechten op tafel (springolls, noodles en pasta). Toen Edward zijn laatste hap magnetron-noodles naar binnen schoof kwam de charmante bediening alsnog met het bestelde bier aan! Als mosterd na de maaltijd maar dan met bier zeg maar.

Einde van dag 67m de dag dat Edward voor het eerst in zijn leven bier terug stuurde.


Donderdag 26 januari 2006, Dag 68

Morgen gaat ons pakketje naar Nederland, maar er kunnen natuurlijk nog dingen bij! Laten wij nu net bij de beroemde Ben Tanh markt wonen! Als tourist ben je daar ontzettend populair omdat ze je lekker kunnen afzetten (terecht !). Sanne kocht een tasje en bijna een thee servies. Daarnaast hadden we besloten een PDA aan te schaffen zodat het fabriceren van deze verhaaltjes nog gemakkelijker gaat. Ondanks het feit dat Edward op zijn werk regelmatig besliste over de aanschaf van grote datawarehouse servers, heeft hij van dit mini-spul geen kaas gegeten. Helaas allemaal winkels afgaan en studeren op internet over hoe en wat. Nog even nadenken….

Einde van dag 68, de dag dat we voor het eerst zagen dat het mis ging. We verbazen ons er over dat het allemaal altijd maar goed gaat. Maar nu een klassiek gevalletje auto-deur openen zonder in de Spiegel kijken. Zoals je in Azie mag verwachten werd alles met een glimlach en zonder stemverheffing opgelost.


Vrijdag 27 januari 2006, dag 69

Vandaag een bezoekje gebracht aan de Cu Chi tunnesl, de beroemde tunnels waar Viet Kong strijders zich schuil hielden tijdens de oorlog met de VS. Het is onmogelijk om hier met openbaar vervoer te komen, dus we hadden een echte tour geboekt. Vroeg op en met vele lotgenoten in de bus. Een oude veteran die zichzelf Mr. Bean noemde (namen zijn hier i.d.d. niet belangrijk) ging helemaal op in zijn rol om ons iets te vertellen over de oorlog. Met luide en aggressieve toon sprak hij continu over de aanvals- en verdedigingstactieken van de VS en Viet Kong.

Bij de tunnesl zagen we wat typische gevalletjes van booby trap en natuurlijk de tunnels zelf.

Daarnaast wat video en tot onze verbazing konden we zelf ook oorlogje spelen door met wat geweren te knallen (1$ per kogel). Er waren nog gasten die het deden ook .

Als afsluiter konden we zelf een stukje onder de grond in een Viet Kong tunnel. Vest wel krap, zeker voor iemand van nederlands format. We kunnen veilig stellen dat we geen last hebben van claustrofobie, echter toen we na 30 meter een escape uitgang zagen pakten we die wel even mooi mee.

Tenslotten nog een foto van wat bommen en het gat in de grond als resultaat van zo'n bommetje.

Om 13.30 was de tour voorbij en gelukkig hield Mr. Bean zijn mond.

's Middags het pakje verstuurd. Helaas mogen we de Lonely Planet boeken niet verturen. Boeken moeten eerst door de regering gecontroleerd worden op inhoud. Voor Engels boeken bestaat een zeer lastige procedure. Dat wordt alsnog sjouwen dus. Maar wel 2,5 kilo souvenirs geloosd.

Einde van dag 69, de dag dat we een drill instructor als tourguide hadden.


Zaterdag 28 januari 2006, dag 70

Oudjaarsdag, althans volgens Chinese begrippen. Er is nogal wat te doen rondom het Chinese nieuwjaar, hier TET genoemd. Veel mensen zijn druk in de weer met inkopen en schoonmaken. Het laatste is belangrijk. Het nieuwe jaar dient begonnen te worden met een schoon huis en zonder schulden. Veel mensen verbrandden ook brieven, kaarten en nep-geld. Hoewel we wel iets kunnen verzinnen bij de symboliek, weten we we niet precies waarom.

Wij gingen die dag een PDA kopen, maar dat was wat naief. Alle winkels met spullen die je niet direct nodig zou kunnen hebben om TET te vieren waren gesloten. Toen we 's morgens ergens een cola drunken zagen we dat velen al een voorschotje namen op het naderende feest. Het bier vloeide rijkelijk op dit vroege uur. Eigenlijk begint het TET feest ook enkele dagen voor het nieuwe jaar en het eindigt tien dagen na het nieuwe jaar (we vrezen dat het waar is). Gedurende de dag zou het steeds rustiger worden op straat. Aan het eind van de middag zagen we zelfs een zo goed als leeg kruispunt !

Kruispunt tijdens oudjaarsmiddag:

Kruispunt op een normale dag:

Omdat TET vooral een familiefeest is, was de rust de enige manier waarop wij deelden in het TET gebeuren. Wij deden de dingen die een tourist hier zoal doet. We bezochten het Paleis van HCMC. Mooi ding wel. Prima kantoren voor de president (wij kunnen je verzekeren dat een kantoortuin voor hem een onbekend begrip is) en beneden een "oorlogs-regiseer-kelder". Toen Ho Chi Minh zuid Vietnam had verslagen redden de tanks rechtstreeks naar dit paleis en werd de communistische vlag gehesen. De tanks die men daarvoor gebruikte staan nog steeds voor het paleis. Na een grondige inspectie van het Paleis hadden we wel trek gekregen, maar ondertussen waren ook de restaurants gesloten. Snel terug naar de backpackers-area (District 1) waar natuurlijk nog wel wat open was (eigenlijk alles).

En 's avonds was het dan zo ver. Op straat was er nog steeds niet veel te merken (behalve dat het dus rustig was). We zouden nieuw jaar vieren met de dames van het hotel. Om 23.50 liepen we naar het park om het door de staat geregiseerde vuurwerk te bekijken. Eigen vuurwerk is sinds enkele jaren verboden en tot onze verbazing blijken er hier ook regels te zijn waar men zich wel aan houdt. Wel heeft men geluidsopnamen van rotjes die men dan hard afspeelt op de stereo-apparatuur. Om 24.00 was het zo ver: Chuc Mung Na Moi! (Gelukkig nieuwjaar).

Prima vuurwerk en één seconde nadat het afgelopen was waren ook alle locals weer verdwenen op hun brommer. Geen feest op straat, geen juichstemming, alles heel beheerst. Vreemd, maar ook weer logisch.

De backpackers hielden zich natuurlijk niet aan deze gedragscode en wie zijn wij om niet een pilsje mee te drinken met de dronken australiers. Daarna nog een drankje en een hapje in ons Guesthouse en om half twee lag iedereen weer in bed.

Einde van dag 70, de dag dat de Vietnamesen heel stijlvol wijn aanboden. Blijkbaar doen ze dat niet elke dag. Bij het inschenken ging een hele scheut over Sanne's kleren. Ach, rode wijn vlekt niet toch?


Zondag 29 januari 2006, dag 71

Het jaar van de hond begon toepasselijk. Als twee luie honden lagen we lang in bed en schrokten we vervolgens ons ontbijt naar binnen. Daarna wilden we wat rondkijken bij de rivier en wellicht een terrasje pakken aldaar. Edward las de kaart en navigeerde ons rechtstreeks naar de achterbuurten van Saigon. Toeb Sanne bijna genoeg had van het vuil en de stank werden we toegesproken door een stel luidruchtige (laten bleek dronken) buurtbewoners. Ze dronken wat blikjes Heineken en wij moesten mee doen. Het is voor een Vietnamees erg belangrijk wie zijn huis betreedt in het nieuwe jaar. Het was een komen en gaan van familie en goede vrienden. Ook buitenlanders zijn blijkbaar een gewild persoon in je huis in het nieuwe jaar (vraag ons niet waarom). Indien de juiste personen je huis betreden brengt dit geluk in het nieuwe jaar. De twee daar op volgende uren bestonden uit het toosten op het nieuwe jaar. Iedereen probeerde een praatje te maken (de meesten spraken geen engels dus volstonden we met de volgende toost). Het liefste was de Vader van het hele stel, de oude man had telkens zijn hand op Edward's knie. Het was voor ons een bijzondere sessie. Na twee uur accepteerde men eindelijk ons vertrek. De eerste poging was onbespreekbaar en enkele nieuwe Heinekens werden geserveerd. Daarna deed Edward ook nog een rondje in zodat het even duurde voordat we voor de tweede keer ons vertrek aankondigden. Tenslotte werden volgens Vietnamese traditie nog business cards uitgewisseld. Wij hebben er gelukkig wat laten maken met onze website er op. Het nieuwe jaar was wat ons betreft goed begonnen, om twaalf uur 's morgens al de nodige Heinekens achter de kiezen. Freddy zou trots op ons geweest zijn.

Na deze sessie zijn we nog even gaan kijken op een soort Vietnamese braderie. Dit in het kader van het nieuwe jaar. Met veel bloemen en artisjokken thee. Twee vrouwen gingen nog even netjes poseren toen ze dachten dat Edward een foto van hen maakte. Dit resulteerde in dit geinige kiekje.

Na de lunch keken we naar de finale van de Australian Open (Federer won) en daarna nog wat geskyped enzo. Morgen naar Da Lat.

Einde van dag 71, de dag dat het aandeel Heineken wel omhoog geschoten moet zijn.