11 - 17 februari 2006 - Hoi An

Zaterdag 11 februari 2006, dag 84

Om zes uur werd het licht en zagen we het prachtige landschap aan ons voorbij glijden. Vietnam? Mooi land!

Zo'n typisch reisje dat je niet snel zal vergeten. Zo zie je maar weer: "De trein brengt je van waar je niet bent naar waar je niet naat toe wil, edoch onderweg is het prima vertoeven". Ook het meisje van de coupe naast ons vond het prima vertoeven in ons compartiment. Ze was helemaal geobsedeerd door het feit dat Edward als een japanner tekeer ging met zijn fototoestel (zie kiekjes hier boven). Zij wilde zelf ook wel op de foto. En nog een keer. En nog een keer. En nog eens. Etc etc.

Om half acht waren we in Danang. Zoals eerder aangegeven brengt de trein je naar waar je niet wil zijn, dus deelden we een taxi met twee australiers. Zoals bekend staat dit volk bekend om het feit dat ze altijd reizen en meestal zeer lang (een jaartje zoals wij doen is daar toch wel zeer gewoontjes). Maar dit stel maakte tot onze grote verbazing een reis van acht dagen van Saigon naar Hanoi. Alleen in de trein zitten duurt al 30 uur! Dit vroeg om een verklaring natuurlijk. Deze bestond uit het feit dat ze een reis organiseerden voor een groep kinderen en ze deden wat voorwerk tijdens deze mini-trip. Een soort voorreisje dus. Dit sprak Edward zeer aan. Voorreizen is erg belangrijk, het zorgt voor de spreekwoordelijke slagroom op de taart, aldus een wijze uitspraak van Edward. Of anders gezegd: een voorreisje is als een bevroren glas bij een Saigon biertje. Of als een zwembad bij een guesthouse, of als een dot quacemole op een burrito. Of als een glaasje water bij een espresso. Of als een goed boek bij een strandbed. Of als een dolfijn bij een duikstek. Of als een Ipod vol goede muziek bij een busreis. Of als een glimlach bij het serveren van een BGI. Of als een mooie fles wijn bij een zomeravond in het vondelpark. Of als die strandstoel dan weer bij dat zwembad (van dat guesthouse). Voorreizen maken het verschil.

Al daar over pratend arriveerden we in no time in Hoi An, de plek waar we dus wel wilden zijn. Het zit de laatste tijd niet mee. Na alle volle hotels ivm TET hadden ze hier ook weer iets, al was het ons niet helemaal duidelijk wat. Feit was dat veel hotels weer vol zaten. Door een mysterieuze kamerwissel wisten we toch een prima kamer te bemachtigen.

Voor s' avonds kregen we gratis kaarten voor het evenement dat de oorzaak was van alle commotie, hoewel we nog steeds niet konden achterhalen wat er nu ging gebeuren. En wie zijn wij dan om daar niet even te gaan kijken? Daar aangekomen was het erg druk en het evenement begon met een introductie van zo'n beetje iedereen die in het publiek zat. Misschien is dat wat overdreven, maar op zijn minst werden alle communisten met een functie aangekondigd. Dit duurde zo'n half uur en toen de belangrijkste politicus op een bootje naar de overkant van de rivier voer werden alle Vietnamesen helemaal gek. Helaas begon ook hij nog aan een speech, je moet weten dat Edward een hekel heeft aan lange speeches. Maar na nog een half uurtje begon het spektakel dan toch nog. Het betrof een soort show met heel veel meisjes met traditionele kleding en parasolletjes enzo. Daarbij wat zang en dans, wat het geheel tot een vermakelijk schouwspel maakte. Althans voor een tijdje.

We moeten toegeven dat we de rit niet hebben uitgezeten en toen we weg liepen zagen we dat niet iedereen vrijkaarten had. Ontzettend veel mensen stonden te dringen voor het hek om (niet) binnen te komen. Grofweg kwam het er op neer dat alle toeristen binnen waren en de meerderheid van de Vietnamesen buiten. Stiekem gaven wij onze kaarten aan twee meisjes om ons onrechtvaardigheidsgevoel wat te sussen.

Einde van dag 84, de dag dat we (weer) onze eigen weblog niet konden bekijken. De overheid zet weblogs achter een filter, dus zijn wij slachtoffer van regelrechte sensuur! Vreemd genoeg kunnen we de blogger site wel benaderen waardoor we wel dingen op onze weblog kunnen plaatsen.


Zondag 12 februari 2006, dag 85

's morgens toch nog wat andere hotels bekeken en tot onze vreuge was er vanuit het niets een zeer goede deal waar onder andere een zwembad een onderdeel was. Bij het bekijken van de kamer deed Sanne een krachtige uitspraak: "Die nemen we!". Zo gezegd, zo gedaan. Binnen een half uur waren we verkast en lagen we bij het zwembad.

'smiddags deden we een kook-cursus. Hoi An staat culinair zeer goed bekend en veel restaurants bieden ook kookcursussen aan. Dit biedt een win-win situatie voor restaurant en klant. De klant kan leren koken en het restaurant laat de klant zelf het werk doen! Het was fantastisch. Op het menu stonden Country Pancakes, Fish grilled in Banana Leaf en Chicken met Lemon Sauce.

De recepten zullen misschien nog wel eens verschijnen op Edward's culinaire web-log.

Hoi An staat trouwens ook bekend om haar architectuur en haar shopping mogelijkheden. Qua gebouwen zie je hier nog de oude toestanden uit de tijd dat Hoi An nog een belangrijke havenstad was met betrekking tot de handel met Nederland, Portugal, China en Japan. We praten dan over de 17 t/m de 19e eeuw.

De enige handel die er nu nog wordt bedreven is die in souvenirs voor toeristen. En in maatkleding! Het hele stadje staat vol van kledingwinkels en naai-atteliers.

Vandaag alleen een beetje voor-geshopt maar Edward was er al weer klaar mee. Volgende keer mag hij hoogst waarschijnlijk niet meer mee en als hij met wat klein geld op een terras gedumpt worden (wellicht wat onderzoek doen voor de B.E.E.R.-index). Sanne zorgt dan wel voor de grote flappen.

Einde van dag 85, de dag dat we ze voor het eerst zagen. Van die draken met mensen er in en een boel trommels enzo er bij. Ze liepen door de kleine straten van Hoi An, we vermoeden omdat het volle maan is.


Maandag 13 februari 2006, dag 86

Spetter, spatter, spater, lekker in het water. Zo'n zwembad bij je hotel is een prima uitvinding. Je komt er gewoon niet weg! En dat deden we dan ook niet. Ja, alleen voor een hapje of een drankje. Maar we gaan niet ieder broodje kaas of noodle soepje (meer) op deze weblog vermelden. Maar voor deze ene keer vermelden we het valentijns-chocoladetaartje dat Sanne at naast een echte capochino. We gaan hier nooit meer weg!

Einde van dag 86, de dag dat we twee draken bij het zwembad warter zagen braken. Ze deden ons denken aan het moment dat we voor de Merlion in Singapore stonden.Brak van de jetlag en en last van het benauwde weer. Nu willen we niet anders meer. We zijn zelfs bang dat het in Hanoi onder de 25 graden is!


Dinsdag 14 februari 2006, Dag 87

Vandaag weer zo'n leuk uitje in de vorm van een tourtje. Na onze meest recente ervaring waren we wat huiverig, maar openbaar vervoer was er niet. We wilden naar My Son, een site met enkele tempels uit de periode van het Champa koninkrijk (waar wij nog nooit van gehoord hadden). We praten dan over de 4e tot 13e eeuw.

Het was een prima uitje. Na een uurtje rijden en nog wat wachten en nog wat luisteren naar de guide en nog een dansvoorstelling, werden we losgelaten bij de tempels. De ongeveer 70 tempels zijn opgedeeld in groepen die heel creatief vernoemd zijn naar de eerste letters in het alfabet. Een groep tempels krijgt een eigen letter als ze door één specifieke koning gebouwd zijn. We begonnen bij de groepen B (typisch 7e eeuw) en C (8e eeuw). Het was al snel duidelijk dat het één en ander de zogenaamde tand des tijds niet had doorstaan. De Vietnamesen waren zo slim om oorlog te gaan voeren, nu net in dit gebied. En zeer recentelijk vonden de Amerikanen het nodig om hier bommen te laten vallen. Of de Viet Cong vond het nodig om zich hier te verschuilen, het is maar hoe je het bekijkt. Naast de eerste tempel die we zagen was dan ook meteen een diepe krater te zien.

Door dit menselijk geweld zijn er nog maar 3 tempels (van de 70) in goede staat. We zagen prachtige tempels en restanten daarvan. Met name de combi van de bossen en de bergen met die tempeltjes maakt dit een prachtig gebied om rond te lopen.

Ondanks de grote hoeveelheid foto's is het trouwens niet erg veel, na een uurtje waren we weer terug bij de vele souvenirshops en restaurants. Na nog een uurtje waren we weer terug in het dorp voor de beloofde lunch. Die lunch was echt top geregeld. We mochten lunchen in ieder restaurant naar eigen keuze! Wel zelf betalen dan ;-) Zo gezegd zo gedaan.

Omdat Hoi An shopping heaven is, ging Sanne voor wat kleding kijken. We praten hier trouwens over maatkleding. Overal in de stad zijn kleermakers en naai-atteliers. Voor een spreekwoordelijke appel en een spreekwoordelijk ei kan je hier iets laten maken op basis van de kleding in de winkel of gewoon iets uit een magazine. Alles kunnen ze maken, aldus de vrolijke kleermaakster. Sanne kocht twee rokken en een jurk en werd vervolgens van alle kanten opgemeten. Morgen om 11.00 eerste keer passen en later op de dag klaar.

's avonds dronken we een Mojito tijdens één van de vele happy hours en zaten we wat na te denken over onze volgende bestemming. Qua land dan, binnen Vietnam heeft ons plan duidelijke vormen (o.a. Hue, Hanoi, Halong Bay en Sapa). Maar daarna? China, Laos of toch een move naar de Filipijnen? China en/of Laos zijn de meest logische routes, maar China zou nog wel eens koud kunnen zijn in deze periode. Op de Filipijnen begint over enkele maanden het tyfonen-seizoen. Daarom is het aantrekkelijk om juist nu te gaan. Moeilijk. Zo blijkt maar weer, het leven van een Globetrotter in spé gaat niet over rozen. We namen nog een drankje en besloten onze keuze nog wat uit te stellen. Misschien blijven we wat langer in Vietnam.

Einde van dag 86, de dag dat iemand zwaar teleurgesteld terug keerde van My Son door de site met Ankor Wat te willen vergelijken.


Woensdag 15 februari 2006, dag 88

Eerst maar wat liggen. Het water was heerlijk en het zonnetje straalde aan de blauwe hemel. Zo'n prachtige dag is uitermate geschikt om maatkleding te kopen, toch? Omdat shoppen geld kost besloten we tegelijkertijd een "stalletjes-dag" te houden. Zoals overal in Z.O. Azie, kan je langs de straat de meest geweldige gerechten kopen voor bijna niets. Zo aten we gedurende deze dag een heerlijke Cao Lau, een typisch Hoi An's noodle gerecht (volgens geheim recept), heerlijke warme broodjes met kaas/vlees en groente en tenslotte rijst met kip. Voor zo'n dollar of twee snack je jezelf gemakkelijk door de dag, waardoor je dus weer wat geld in je zak houdt om te shoppen. En dat kan hier prima voor weinig. Voor 30 dollar kocht Edward een maatpak. Ondanks dit bedrag is het wel spannend, (bijna) ieder detail van zijn lichaam werd opgemeten. 's Avonds gekocht en morgen om 15.00 voor het eerst passen. Sanne kon de spullen die ze gisteren kocht nu passen en na wat correcties was ze helemaal blij. Maar vreemd genoeg ging bij haar "huisleverancier" de kortingskraan na deze eerste deak een stuk minder ver open. Ondanks het feit dat Edward er nog wel een gratis ontbijt wist bij te onderhandelen, ging een tweede kleding deal niet door vanwege een verschillende interpretatie van goedkoop. Maar gelukkig zijn er nog 386371 andere kleermakers in Hoi An. Zoals daar een kleermaker, luisterend naar de naam Dong Phuong is. Sanne kocht daar nog zo'n leuk fleurig topje.

Daarna waren we wel weer klaar met het shoppen. Dit klinkt misschien vreemd, maar vergeet niet dat dat het kopen van iets best veel energie vraagt. Zelfs bij de aanschaf van een simpele fles water wordt er vaak een heel toneelspel opgevoerd. De normale prijs (lees de hoge toeristen prijs) voor een fles is 5000 dong, maar velen vragen veel meer. Sommigen vragen zonder blikken of blozen het dubbele. In ogenschouw nemende dat een fles water al een hele toestand is, bedenk dan maar eens hoe het er aan toe gaat als je een maatpak gaat kopen. Zo is het antwoord op iedere vraag die je stelt: "Yes"! En ook "don't worry!". Hier volgt een grappige conversatie tussen Edward en de meisjes bij de kleermaker betreffende een broek:

Edward: Are these trousers made of very thick fabric (in accentloos engels natuurlijk, je kent hem)
Meisjes in koor: Yes! Thick fabric!
Edward: Oh, but I like very thin fabric.
Meisjes in koor: Oh no, they are not so thick fabric! Don't worry!

Zo shopten en snackten we ons door de dag en 's avonds waren we er bijna moe van.

Einde van dag 88, de dag dat zelfs Edward ging shoppen en zich zelf een mooi krijtpak liet aanmeten. Meisjes in koor: "Very Nice!!!"


Donderdag 16 februari 2006, dag 89

Vandaag een tweede kookcursus gevolgd, met weer wat van die typisch Vietnamese gerechten. Eerst maakten we een Pho, wat je achteraf gezien niet uitspreekt als Pho, maar als "Feu". Geen wonder dat niemand ons begreep bij de foodstalls. We maakten ook verse springrolls. Dat zijn de springrolls zonder frituur dus. Toen nog een fried rice en een sweet & sour chicken, van oorsprong typisch chinees maar wij maakten ze dan volgens vietnamees recept. Ook over deze sessie zal er ongetwijfeld nog wel e.e.a. volgen op Edward's culinaire log.

En toen nog wat shoppen! Sanne kocht nog wat leuks, zoals een jas en een colbert. En een topje. En een blouse. Edward ging voor het eerst zijn pak passen. Dat had nog wel wat voeten in aarde. Van de brede krijtstreep hield er één halverwege op! Met dank aan Sanne voor haar oog voor detail. Vreemd genoeg moesten we de meisjes in de winkel er van overtuigen dat we toch geen halve strepen wilden. Verder nog wel wat correcties, maar het ziet er nu al erg mooi uit. 's Avonds volgde een tweede pasronde en gelukkig waren nu alle strepen compleet. Nog wat kleine correcties laten doen, morgen klaar!

Al met al een hele toestand en daarnaast hadden we ook al een kleine aanvaring met de mensen bij het hotel. Ze hadden tijdens het doen van onze was een kledingstuk kwijt gemaakt, een broek van Edward om precies te zijn. Natuurlijk net die fijne met extra zakken en veel ritsen, handig tijdens het reizen. Natuurlijk kan dit gebeuren, maar vandaag waren we nu net erg vatbaar voor de typisch vietnamese (oosterse?) manier van het oplossen van problemen. In onze westerse ogen is dat het negeren van het probleem en een beetje gniffelen. Toen Edward uitlegde dat er voor het hotel wel degelijk een probleem was, wist men er eigenlijk geen raad mee, behalve nog meer gniffelen dan. Toen we vervolgens niet afdropen en gewoon bleven staan werd het betreffende meisje emotioneel en wilde niet meer met ons praten. Hier schrokken wij dan wel weer van en we haakten alsnog af. Toen we enkele uren later thuis kwamen was er toch een oplossing. De mevrouw van de was gaat een nieuwe broek voor Edward kopen. Wordt vervolgd.....

's Avonds dronken we Baileys en Bier op het terras en we beseften ons dat reizen op dit moment betekent dat je de hele dag aan het onderhandelen bent. Zoals eerder gezegd over iedere fles water of ieder broodje moet je hier moeilijk doen, anders neemt men echt een loopje met je. Daarnaast wil iedereen wat van je, op iedere straathoek wordt je aangesproken door iemand die je een brommer wil verhuren of iets wil verkopen. Tijdens die ene Baileys zijn er zeker vijf kinderen langs gekomen die ansichtkaarten of van die grappige fluitjes wilden verkopen. Dit continu "praten" over onbelangrijke dingen houdt ons op de één of andere manier ontzettend bezig. We moeten echt proberen dit wat los te laten, want een reis gaat immers niet om flessen water en t-shirts van een dollar. Daarnaast gaan we in Hue (onze volgende bestemming) wat probleem-ontwijkend gedrag vertonen (lekker oosters?) en ons zo ver mogelijk van winkels houden. Maar vooralsnog "moeten" we nog even verder met winkelen want overal in de stad zijn kleermakers bezig met het maken van onze kledingstukken.

Einde van dag 89, de dag dat Eddie Papparazi stiekem een shot maakte van Sanne in die typerende shopping modus.

Vrijdag, 17 februari 2006, dag 90

Weer zo'n gecombineerde zwembad-shop dag. Edward's pak was definitief af, terwijl Sanne's spullen veelal voor een derde ronde gingen.

En we zagen die schiterende lampen in typische Hoi An stijl. De uiteindelijke deal met de vrouw van de lampenwinkel resulteert in het feit dat we ons toekomstige huis helemaal vol kunnen hangen met Hoi An Lampen. Hmmmm misschien wel overdreven, maar ze zijn wel erg mooi. We kochten o.a. drie fraaie exemplaren voor boven onze grote tafel. We hebben we nu al zin in. Nu nog een huis...

Einde van dag 90, de dag dat Sven Kramer op een blokje ging staan tijdens de olympische ploegen-achtervolging. We proberen telkens op CNN iets op te vangen van het schaatsen, maar dat is natuurlijk heel naief. We kunnen alleen zien of we "iets" gewonnen hebben aan het medaille klassement, dat wel af en toe in beeld is. Verder moeten we het doen met http://www.telegraaf.nl/telesport.