30 januari - 2 februari 2006 - Dalat

Maandag 30 januari 2006, dag 72

Vandaag naar Da Lat, "The romantic city of eternal spring", aldus de folders. Dat willen we! In verband met TET was het lastig om aan bustickets te komen, althans als je niet een vermogen wil neertellen. Wij waren er tevreden met de bescheiden toeslag die we betaalden, acht in plaats van vijf dollar. Maar al snel bleek waar we dit koopje aan te danken hadden. Het betrof een uit de spreekwoordelijke kluiten gewassen mini-bus met extra kleine beenruimte zodat er toch wel weer veel mensen in konden. Gelukkig wisten we de twee stoelen bij de ingang te bemachtigen waardoor wij wel beenruimte hadden. Desondanks was het niet een erg fijn busritje, mede omdat er nogal wat van die fijne haarspelden genomen dienden te worden. Dalat is namelijk een dorp in de hooglanden, vandaar. Ondanks de niet al te rechte weg werden de 310 kilometers in 8 uur afgelegd (commerciele reisduur 6 uur, viel wel mee dus). Maar het uitzicht was erg mooi, bomen en bossen enzo. Veel ook. En Sanne spotte ook nog een kabelbaan vlak voor Dalat! Aangekomen in Dalat bleek dat ook hier behoorlijk TET gevierd wordt. Op zich is het erg leuk dat in Dalat tien maal zoveel Vietnamese touristen komen dan buitenlanders. Maar tijdens TET betekent dit ook dat veel hotels vol zitten en dat de hotels die niet vol zitten de prijzen flink omhoog doen. Omdat zo'n reisje Meniere-technisch niet handig is, checkten we in bij het allereerste hotel dat aan ons tien-dollar-is-meer-dan-genoeg-principe. Deze kamer kreeg al snel de bijnaam "de Grot". Dit vanwege het gebrek aan een raam en de muffe geur die er heerste. Na twee dagen zou de prijs trouwens verdubbeld worden vanwege een nieuwe horde TET-gangers die men blijkbaar verwacht. Morgen maar weer eens verder kijken dus.

's Avonds stonden ons nog twee verrassingen te wachten:
1) Het restaurant beschikte over tafellakens, servetten en wijnglazen
2) Vietnamese touristen dragen hier allemaal mutsen, sjaals en handschoenen. Het is hier wel lekker koel, maar deze kledingstukken doen ons denken aan hartje winter in Mayerhofen.

Einde van dag 72, de dag dat we na 45 minuten in de bus langs ons eigen hotel reden.


Dinsdag 31 januari 2006, dag 73

Onze grot bleek best wel lawaaierig te zijn. Een extra reden om te verhuizen. Sanne zat nog in de "verplichte ruststand". Deze hebben we ingevoerd omdat ze vaak na het reizen last heeft van Meniere, door de "handrem" te gebruiken denken we dat dit beter gaat. Edward ging daarom alleen shoppen voor een kamer. Dit kon nog wel eens lastig worden, het ene na het andere hotel bleek vol. Na een stuk of twintig hotels had hij alleen een kleinere versie van de Grot gevonden (welliswaar met een klein raampje). Gelukkig pikte een easy rider (zo noemen ze hier gemotoriseerde tourguides) hem op. Hij wist toch nog wel een plek waar wel wat vrij was en waar hij dus commissie kon vangen. Het tien-dollar principe moest wel worden losgelaten, maar nu hadden we een prachtige kamer met heel veel ramen en zelfs een mini-balkon.

Als ontbijt at Edward zijn eerste Pho. Dit is vreemd, want dit is HET ontbijt gerecht in Vietnam (en lunch en en het noorden ook dinner). Noodle Soup, meestal met beef. Top! En Sanne had sinds lange tijd weer eens een eitje bij het ontbijt. Dalat? Prima! Echt, het reizen kan soms zo zwaar zijn...

De favourite bezigheid van Vietnamesen is hier het met de brommer rondom het meer tuffen. Of met paard en wagen als men dat kan betalen. Wij gingen gedeeltelijk in deze traditie mee en liepen een stuk langs het meer.

Het viel ons op dat met name Edward hier een attractie is. Kinderen bluffen tegen elkaar wie er "hello" tegen hem durft te zeggen. Volwassenen doen soms het zelfde en lopen vervolgens gniffelend weg. Edward geniet er van (not).

Zo Kabbelde de dag voort. Beetje rondkijken, cola'tje drinken, je kent het wel. Totdat er een verontrustend SMS-je kwam. Sanne's Mastercard was geblokkeerd. Of we even naar Mastercard konden bellen. Hmmmm, dat voorspelde een hoop ellende. Toen we ze eenmaal aan de lijn hadden (wat niet makkelijk was, door Skype weten we helemaal niet waar en hoe we kunnen bellen), boden ze gelukkig aan meteen terug te bellen. Plusje voor Mastercard. Het bleek dat er drie transacties gedaan waren in de Verenigde Arabische Emiraten, en een vierde poging toen de boel al geblokkeerd was. Bijna 1000 euri in totaal. Sanne's doortastende reactie was: "Dat was ik niet". Dit was voldoende om de transacties niet bij haar in rekening te brengen. Dubbel plusje voor Mastercard! De kaart kan natuurlijk niet meer geactiveerd worden anders gaan ze er weer mee aan de haal. Gelukkig hebben we nog een tweede Mastercard en een Visa dus we kunnen nog even vooruit. Een kwartiertje later (alle transacties werden nog even doorgenomen) hing Sanne opgelucht de telefoon op. Meteen begonnen we te bedenken wie de kaartgegevens aan de V.A.E. doorgegeven zou kunnen hebben. Vreemd genoeg hebben wij amper transacties gedaan met deze kaart. De kans dat het een medewerker van de Canadian Bank in Siem Reap (Cambodja) was is zeer groot!!!!!! Zo blijkt maar weer: Cash is King!

Na dit gedoe hebben we nog even ge-MSN't met Sophie, ons petekind is namelijk erg intelligent. Op de webcam zagen we dat ze krullen krijgt! En we zagen de baby-kamer van het kruimeltje van Lotte en Martijn. Jammer dat we er niet bij kunnen zijn.

's Avonds dronk Sanne de onovertroffen Dalat wijn. Normaal gesproken zouden hier de grappen staan over deze Vietnamese wijn. Maar die grappen zijn overbodig, deze wijn is echt prima! We kletsten hier wat over met een Engels paar op leeftijd. Later bleek dat zij zo'n beetje alle werelddelen wel zo'n beetje gezien hadden. Weer een argument weg om niet te kunnen reizen. Leeftijd maakt niet uit! In ieder geval voor deze mensen.

Einde van dag 73, de dag dat dit dorp vol attracties er nog één extra had: Edward.


Woensdag 1 februari 2006, dag 74

Om 7 uur wakker, tja wat doe je dan? Sanne had wel een idee, het treintje! Er rijdt een oude trein van Dalat naar Trai Mat. Half uurtje, puur voor het uitzicht. Zo gezegd zo gedaan.

Bij het oude treinstation aangekomen, bleek dat men ook hier Edward erg grappig vond. Met name het feit dat hij ook in de trein ging zorgde voor nogal wat hilariteit. De plek naast hem bleef lang leeg, maar uiteindelijk was er toch een stoere jongen van pakweg vijf jaar oud die het aandurfde om naast hem te gaan zitten. Maar niet te dichtbij natuurlijk. Even later passeerden we het Xuan Huong meer en heel veel velden met rijst en groente.

Onder andere artisjokken verbouwen ze hier, je weet wel die van de artisjokken-hartjes op de pizza. Maar hier maken ze er voornamelijk thee van. Goed voor de lever. Gezien de bier-consumptie in Vietnam is ook artisjokkken thee erg populair om je lever wat te laten herstellen. Na een half uurtje waren we in Trai Mat, precies volgens schema. Kan de NS een voorbeeld aan nemen. We hadden een half uur om de Linh Phuoc Pagode te bezoeken.

Zoals vele reizigers moeten we toegeven dat we wel een beetje "tempelmoe" beginnen te worden. Zonde, want zoals op de foto is te zien is het een prachtig ding. Je ziet er echter zo veel en de één us nog mooier dan de andere.

Op de terugweg hanteerden wij het motto: "de brutalen hebben de halve wereld". Hierdoor kwamen we in een soort VIP-cabine bij de machinist terecht. Prima vertoeven, ondanks een irritant zwitsers wijf dat zelfs zoveel praatte dat we haar op de negeerstand moesten zetten. Maar verder was dit een prima ritje door het prachtige landschap van Dalat.

Dit dagprogramma duurde echter niet zo lang als we gedacht hadden. Om tien uur waren we weer terug in Dalat. Mooi! Dacht Sanne, dan kunnen we mooi nog even die kabelbaan checken. Brommer-taxi naar de kabelbaan was snel geregeld en we kochten een retour kaartje. Vervolgens konden we heel lang in de rij staan. Wijwaren immers niet de enigen die dit briljante plan hadden opgevat. Het wachten in de rij was ook weer zo'n happening. Enerzijds wilden velen weer een praatje met ons maken. Anderzijds zagen we het zo vertrouwde maar nog steeds verbazingwekkende stukje Vietnamese cultuur. Zowel in Cambodja als in Vietnam is voordringen de normaalste zaak van de wereld. En dan niet stiekem, nee juist opzichtig en zonder enige schroom. In de supermarkt gebeurt het je zeer regelmatig dat iemand pal voor je gaat staan zodra je ook maar een centimeter ruimte daartoe geeft. In deze rij zagen we een hele familie inclusief oma en kinderen zich al voordringend een weg naar voren banen (het loont wel, ze waren zeker zes karretjes voor ons). Na een half uurtje waren ook wij aan de beurt en beleefden we andermaal een prachtig ritje door de prachtige omgeving rondom Dalat.

Aan het einde van de rit was, u raadt het al, een Tempel. En ook een meer waar we zo'n overheerlijke artisjokken thee dronken. Na een wandeling en een cola gingen we weer terug met de kabelbaan.

Einde van van dag 74, de dag dat we vele zielige opgesloten apen zagen. Locals vinden dit leuk en gooien takjes, stenen en blikjes naar ze. We hebben gelezen dat deze apen tegenwoordig ook blikjes terug gooien naar mensen. Helaas niet gezien dat zo'n grapjas een colablikje tegen zijn bakkes kreeg.


Donderdag 2 februari 2006, dag 75

Vandaag niet zo veel gedaan. We bezochten het in Dalat zeer beroemde Crazy House. Dit betreft een guesthouse van een kunstenaar die een soort Alice in Wonderland van zijn stulpje aan het bouwen is. Hoog Efteling gehalte dus, leuk om te bekijken. De kamers zijn ook sprookjes-achtig.

Daarna nog wat door het koele dalat gelopen en in de middag gebruik gemaakt van de supersnelle internetverbindingen. Alle foto's zijn naar huis gemaild voor het geval dat het iets gebeurd met de Ipod. En net zoals in de Highlands van Maleisie is er hier een grote keuze aan Taart! Chocoladetaart en Citroentaart gegeten! Lang geleden en lekker.

Einde van dag 75, de dag dat het een beetje leek op Oostenrijk in de zomer.