2 - 4 maart 2006 - Ha Noi

Donderdag 2 maart 2006, dag 103

Na vier dagen in haar hotelkamer (kleine uitstapjes daar gelaten) verliet Sanne Ninh Binh onverichter zake. In Hanoi hoopt ze lekker rustig aan te doen en te kunnen herstellen. Om dit wat makkelijker te maken namen we weer een "luxe" kamer met met bad, sateliet tv, verwarming en een bizar plafond.

We zitten in het Ol Quarter en het voelt meteen goed. Een gezellig buurtje vol winkeltjes, restaurants, hotels en Bia Hoi, oftewel tap bier voor weinig. Bij de lunch nam Edward er meteen een paar.

Vaak betreft het een "jong" bier dat voorzien is van een laag alcohol percentage. Maar zeker weten doe je dat niet, een soort russich roulette dus. Ze smaakten in ieder geval prima en de lunch ook. De zon scheen, we zaten heerlijk op een dakterras en we zagen het leven in Ha Noi aan ons voorbij gaan. Minder hectisch dan we verwacht hadden, maar na Saigon waren we natuurlijk op het ergste voorbereid. Wij gaan het hier wel naar ons zin hebben denken we.

Einde van dag 103, de dag dat we een compleet nieuwe ervaring opdeden. De busrit van Ninh Binh deed er een half uur korter over dan vooraf aangegeven. Dit hadden we tijdens onze reis nog niet eerder meegemaakt. 1,5 uur in plaats van 2.


Vrijdag 3 maart 2006, Dag 104

We verbleven wat in en rond het Old Quarter, we liepen een rondje rond het meer en genoten van de sfeer in dit buurtje. De Jordaan van Ha Noi? Een belachelijke vergelijking, maar iets doet ons toch denken aan één van onze favouriete plekken in Amsterdam.

Verder genoten we van de luxe in onze hotelkamer. We waren zo blij als een kind met onze kamer. Tot dat de receptioniste met de mededeling kwam dat we morgen zouden uitchecken. Natuurlijk gaven wij aan dat we nog wel een tijdje bleven, maar helaas had men een foutje gemaakt. Door die ene nieuwe medewerker werd er nog bij gezegd. Na eerst vriendelijk te weigeren uit te checken werd men wat onvriendelijker en daarna wilden we daar ook niet langer blijven. Wij balen. Ze boden nog wel een kamer in een ander hotel aan, maar die wilden we dan natuurlijk ook niet. Wij weer shoppen voor een nieuwe kamer. Dat viel niet mee en na een half uur keerden we met hangende pootjes terug naar het beoogde hotel. Zoals eerder aangegeven zijn namen niet belangrijk in Vietnam. De naam van dit hotel was Prince 2. In ICT land is Prince2 een methode om projecten te managen (je weet wel, die geldverslindende activiteiten waarvan 80% niet binnen tijd en/of budget afgerond wordt). Nu maar hopen dat Edward hier een oog dicht kan doen. Aan de kamer zou het trouwens niet liggen, we maakten een reservering voor kamer 502 namelijk. Prima kamer vanuit waar je over het Old Quarter kan uitkijken.

Einde van dag 104, de dag dat we Hanno en Marielle tegen kwamen. We kwamen er achter dat we elkaar al eerder tegen kwamen op het world wide web. Op mail en gastenboeken enzo. En ze hebben een mooie site. Erg grappige gesprekken zijn dat: "waren jullie dat niet die in Siem Reap ....". Sommigen beweren dat reizigers tegenwoordig meer contacten leggen in het internet-café dan in de kroeg (vroeger was reizen beter...). Dit was onze eerste "internet-ontmoeting" en het was harstikke gezellig. Hanno en Marielle gaan nu direct door naar China, we zullen hun ervaringen dus met grote interesse volgen.


Zaterdag 4 maart 2006, dag 105

In de toeristische sector van Vietnam is regel 1: "Afspraak is afspraak". Kamer 502 was dus netjes voor ons vrijgehouden en de sleutel lag al voor ons klaar. Maar niet heus. Maar toen gebeurde er iets opmerkelijks: de jongen achter de balie stelde alles in het werk om een oplossing te vinden voor deze situatie. En die oplossing was mooier dan we ooit durfden hopen. We kregen een speciale kamer helemaal boven in het hotel, met heel veel ramen, schitterende badkamer, koloniale meubeltjes en zelfs laminaat op de vloer (in plaats van de gebruikelijke mooie, maar koude tegels). Wat een topkamer, dit is echt ons Penthouse! Meer dan tevreden namen we intrek in ons penthouse en we voelden ons bijna schuldig dat wij dit allemaal kregen voor maar 16 dollar (incl ontbijt en internet vanuit de keuken).

Vanuit ons Penthouse keken we uit over het Old Quarter.

Het is een mooie dag. Het lijkt wel zo'n eerste lentedag waarop de terrassen zich vullen op de centrale plekken in Edward's leven: Oude markt, Grote Markt en Nieuw Markt. Langzaam zagen we alle activiteit aan ons voorbij gaan. Vrouwen verkopen bananen en ananas, brommers en taxi's proberen zich een weg te banen door de veel te smalle straten en mannen en toeristen zitten op kleine krukjes aan een glas Bia Hoi. Op de markt verkoopt men alles van koeiestaart tot varkenspoot. Van plastic emmer tot porselein. Of een gebakken banaantje als dit je meer aanstaat. Overal op straat wordt gekookt, van vissoep tot een gebraden kippetje. Cyclo's vervoeren bananen en toeristen. Het lijkt een complete chaos, maar na een uurtje op een terrasje lijkt alles een plekje te krijgen.

Gelukkig mogen we nog een week genieten van deze stad. Geen uitstapjes naar Sapa of Halong Bay. Nee, lekker hier rondhangen en in ons penthouse slapen. En die stomme Meniere achter ons laten. Het was een heerlijke dag, lente in Ha Noi!

Einde van dag 105, de dag dat we beseften dat je van reizen rare dingen gaat doen. Edward werd betrapt met o.a. het volgende in zijn toilettas.