24 - 25 maart 2006 - Bangkok (part 2)

Vrijdag 24 maart 2006, dag 125

Rob's devies is: "eet alles zolang je maar zeker dat het goed doorbakken is". Dit devies geldt nog steeds,maar aan de andere kant hebben we nog nooit zo'n onnozel advies gekregen van een gediplomeerd levensmiddelen-technoloog! Hoe kunnen wij onze joghurt met fruit nu laten bakken? En hoe kook je zo'n overheerlijk broodje met kaas en groente? En gefrituurde ijsblokjes in onze drankjes zien we ook niet zo zitten. Ondanks de regel van Rob, rommelt het van tijd tot tijd in onze buik en zijn we af en toe wat aan de diarree. Maar aan de andere kant wil je die watermeloenshake niet laten staan en ervaren we dit ongemak als onderdeel van het reizen. Ook vanmorgen was het weer zo'n dag. Edward's maag had een wat onbestemd gevoel. Maar dat is dus niets vreemds op zo'n reis en vrolijk liep hij naar het busstation om alvast twee kaartjes te kopen voor de bus naar Thailand. Maar het ging toch niet zo goed, het zweet brak hem uit en hoewel hij nog in de ontkenningsfase zat, was het zeker dat die rijst van gisteren snel naar boven zou komen. Opeens dacht hij aan JJ, die tijdens Edward's studietijd aan de bar menigmaal de kunst van het braken met hem had doorgesproken. Regel 1 was altijd: "braken is privé". Toen Edward dit besefte keerde hij spontaan om, zodat hij een privé plekje kon zoeken in het guesthouse. Het guesthouse was dichtbij, maar ook weer heel ver weg. Toen hij langs het duurste hotel van Vientiane liep kwam de eerste golf al naar boven, maar deze kon hij nog net pareren. Je kan immers niet voor zo'n duur hotel gaan staan kotsen. Dapper liep hij met grote stappen door. Maar iedere stap leek minuten te duren en al snel kwam de tweede golf. Edward zetten nog twee stappen en toen was het gebeurd. Een dik plakaat kletterde op de grond. Toen hij weer een klein beetje bij zijn positieven kwam, zag hij waar hij zich bevond. Pal voor de hoofdingang van het hotel! Alsof er niets aan de hand was, liep hij snel door om de laatste 200 meter naar het guesthouse af te leggen. Aldaar aangekomen voelde hij zich vreemd genoeg weer kiplekker. Maar weer naar het busstation dus om kaartjes te halen...

Op de terugweg nam hij nog wat van die lekkere stokbroodjes met kaas/vlees en groente mee. Als dat maar goed gaat! Maar ja, in Thailand hebben ze deze overheerlijke broodjes zeker niet (ze zijn immers (bija) altijd vrij geweest en dus hebben de Fransen hun stokbrood niet kunnen introduceren daar).

Het werd een gevarieerde reisdag. Eerst een stukje met de tuk-tuk, toen met de bus over de Friendships Bridge op de grens tussen Laos en Thailand. Daar ontvingen we het gewenste stempeltje waarop stond "60 days". Toen nog even een stukje met de bus naar Udon Tahni en daar weer met de tuk-tuk naar het vliegveld. We hadden voor het eerst deze reis een vrouwelijke tuk-tuk chauffeur, Thailand is goed! Trouwens, ook zij probeerde ons op te lichten.

Op het vliegveld konden we nog net twee stoelen bemachtigen op de middag vlucht van Nok air. Wat nu tickets van te voren boeken? Onzin!
Trouwens, het betrof weer zo'n maatschappij die vertrouwen uitstraalt.

In Bangkok kozen we voor de Airport bus, zodat we alle manieren van transport van/naar het vliegveld nu wel zo'n beetje gehad hebben. Trouwens, deze bus is op basis van twee personen nauwelijks goedkoper dan de taxi.

Ons zoveelste bezoek aan Bangkok, maar vreemd genoeg waren we nog nooit op Khao San Road geweest. Meteen maar daar overnachten dan, hoewel we nog voor Rambuttri Road een zeer geschikt guesthouse hadden gevonden. Wel een prettige buurt, mede omdat we wisten wat je kon verwachten. Veel bier drinkende backpackers, eettentjes, souvenir shops, internet café's en andere zaken die een backpacker zouden kunnen interesseren. Een gezellige bende die weinig met Thailand te maken heeft maar wel een soort internationale "backpackershaven" is. Een reiziger wil immers ook wel eens net als thuis een Guinness drinken in de kroeg en een fish&chips uit een krantje eten. Of een Wienerschnitzel met pommes. Of een broodje Falafel. Helaas geen haring met uitjes en frikandellen speciaal gezien. Wel heerlijk gegeten bij de Indiaan waar je wel je voeten van de grond moest houden in verband met een verdwaalde kakkerlak.

Einde van dag 125, een leuke reisdag die we afsloten met de conclusie dat Edward de stokbroodjes heeft binnengehouden.


Zaterdag 25 maart 2006, dag 126

Tijdens onze studies economie hielden wij ons menig maal bezig met het vraagstuk of je vraag kan creëeren met aanbod. Nou, het aanbod is hier enorm en aan het einde van de dag was onze portemonee flink lichter, mede met dank aan Swensen's en dat terras aan Rambuttri road.

En wat ook mee hielp is dat we Sanne's bril gingen ophalen. Ziet er prima uit! Twee goede brillen met kwaliteitsglazen en ingeslepen prisma voor nog geen 200 euri. Dat doet de Pearle ze niet na. En drie gratis brillenkokers (?).

We keken nog even bij Silom road, alwaar we drie jaar geleden een hotel hadden dat wellicht geschikt was voor als Sanne's ouders naar Bangkok komen. We liepen er nog zo naar toe. Maar het hotel was nu onderdeel van het Best Western keten en daarom veel duurder geworden. Wel leuk om even door onze "oude buurt" te lopen. We keken nog even bij Prikkenou, Tymon's meest geliefde restaurant in Bangkok (en hij heeft verstand van Bangkok en misschien ook wel van restaurants?). Maar bij de betreffende Soi (zijstraat) aangekomen was er geen Prikkenou te vinden. Prikkenou is weg! Dit is een ramp!!! Het voormalige Prikkenou:

Hoe kunnen ze dit doen? En hoe kunnen we dit tragische nieuws ooit aan Tymon melden. Blijft dan niets bij het oude? Tymon reageerde inderdaad geschokt. Hij beweert zich nooit meer in Bangkok te vertonen. Arme jongen...

Zo zwierven we door de stad en eindigden we tussen de backpackers op Khao San Road. Je kan hier uren kijken naar alle vreemde vogels die hier rondhangen.

Einde van dag 126, de dag dat we de grote attractie waren in het foodcourt van een klein winkelcentrum. Edward bij een grote pan curry: "is this good?". Soms kunnen de stomste vragen een prima begin zijn van een gezellig gesprekje. Zo ook nu, maar tot Edward's grote verbazing gaf het oude vrouwtje aan dat die curry eigenlijk helemaal niet te eten was! Vandaar dat die pan nog zo vol zat.