Reisverhalen: 26 maart - 6 april

Zondag 26 maart 2006, dag 127

Vandaag reisden we met de VIP bus (not!) naar Ko Chang, althans naar de haven alwaar we het laatste uurtje per boot naar het eiland zullen varen. Commerciele reisduur, 6 uur (zal wel 8 uur worden dus).

Ko Chang, in het nederlands het Olifanteneiland. Aldaar nemen we ons voor lekker twee weekjes te genieten van zon, zee en strand. En Chang bier, Olifantenbier dus eigenlijk.

Na de busreis spraken we bij de boot met twee hevig gefrustreerde Engelsen. Ze waren slachtoffer van een klassiek Thais gevalletje van oplichting. Ze waren in Bangkok op straat aangesproken door een alleraardigst vrouwtje die "het beste" met ze voor had. Even later stonden ze in een juwelier, buy, buy, buy! Als afsluiter verkochten ze hen een ticket naar Ko Chang voor een "vriendenprijs". Toen ze twijfelden werd hen verteld dat ze binnen drie a vier uur op het eiland zouden zijn. Bij de boot waren er echter al bijna acht uren verstreken sinds we ingeladen werden bij Khao San road. Toen hij vroeg wat wij betaald hadden vreesde we al het ergste. We hadden bijna twee keer zo weinig betaald als hen. We probeerden de engelsen nog gerust te stellen, de eerste keer Thailand hoort dit er bij. Maar dit was geen troost, hij zou op Ko Chang meteen gaan bellen. Arme jongen, we weten precies wat hij voelt. Wij hebben ons ook zo vaak zo bedonderd gevoeld, al hoewel deze truck ondertussen veel en veel te doorzichtig is voor ons. We voelen ons al een klein beetje een globetrotter.

Op Ko Chang lieten we ons af zetten op White Sand beach, namen zijn immers zeer belangrijk. Het zand was inderdaad schitterend schoon en wit en de bungalows onbetaalbaar. We hadden beter naar een ander strand kunnen gaan, want de Lonely Planet had al voorspeld dat juist dit strand aan het "upgaden" is en dat de budget accomodaties worden vervangen door luxe resorts. Zo gaat dat hier, wij vonden nog net een bungalow die slechts twee keer boven budget was, maar wel met "de voetjes in het zand" stond (en daar was alles dan wel weer mee gezegd). Het is hier heerlijk vertoeven!

Morgen echter naar een ander strand waar we wel een betaalbaar huisje hopen te vinden. Verkeerde strand, dat zou een echte globetrotter natuurlijk nooit overkomen.

Einde van dag 127, de dag dat we na twee en een halve maand weer konden genieten van een zonsondergang op het strand. Weer geen perfecte zonsondergang.

Maandag 27 maart 2006, dag 128

We zitten weer helemaal in het vroege ritme. In de kou van noord vietnam gingen we steeds later opstaan, negen uur was geen uitzondering. Maar in de warmte ga je toch automatisch weer vroeger opstaan. Dit is lekker, die koele uren 's ochtens vroeg zijn zo heerlijk. Wij slaan natuurlijk weer door, om kwart over zes stonden wij de slaap uit onze ogen te wrijven op het strand. Koh Chang? Mooi eiland! Na een wandelingetje op het zand kon ook een zwempartijtje natuurlijk niet uitblijven. Vanuit de zee zagen we de zon boven de schitterende bergen van Ko Chang uitkomen. Een mooie dag op een mooi eiland voor de boeg. Dat kan ook niet anders want vandaag hebben wij acht jaar "verkering"! Een prima omgeving om dit te vieren.

We ontbeten bij een resort waar we een vorkje mee mochten prikken van het buffet. Als globetrotters in spé probeerden we natuurlijk alles uit ons dure geld te halen. En het eten was ook erg lekker, dus werd het een drie gangen ontbijt!

Gang 1: American Breakfast

Gang 2: Local Breakfast

Gang 3: Fruit

Zo, tijdens dinertijd zien we wel weer eens verder ;-) Daarna was het tijd om te verhuizen. We kozen voor Lonely beach. Zo Lonely is het daar trouwens al lang niet meer, maar wel een stuk rustiger als op de huidige strip zand. Tijdens het reizen dragen wij altijd onze regenhoezen over onze rugzakken. Bijna altijd onnodig, maar een goede gewoonte (ze hebben ons toch een hoop ellende bespaard tijdens "de braakbus deel I"). Maar vandaag hadden we ze er niet om zitten, geen idee waarom niet. En U snapt het al, meteen ging het keihand regenen. Dit terwijl onze rugzakjes nu net boven op de songthaew (soort bus/taxi achtig iets) lagen. Ach, de schade viel wel mee en omdat het hier zo warm is droogt ook alles wel weer snel.

We voelen ons meteen thuis op Lonely beach. Houten hutjes, direct aan zee en iedereen lijkt hier het zelfde plan te hebben als wij: zwemmen en liggen. Relaxed ligt iedereen een beetje in een hangmat te lezen of muziek te luisteren. Simpel prijsbeleid ook. Hutje aan zee, 500 bath (het zgn "dit wil je" hutje), hutje bijna aan zee 400 bath (het zgn "net niet hutje") en een hutje helemaal niet aan zee 300 bath (het zgn "echt niets hutje"). Na wat vijven en zessen kabbelen we er een gratis zevende nachtje bij en kunnen we binnen budget vertoeven in een hutje aan zee. Wat een top-hok zeg! Met buiten-badkamer weer.

Dat moest gevierd worden met een hangmat sessie die de rest van de dag zou duren. Voor Edward was het nog even te relaxed en hij vluchtte nog even een uurtje het internet café in. Maar de rest van de dag was het een kwestie van lezen, schrijven, eten, drinken, kletsen en genieten van de zon.

Einde van dag 128, de dag dat Edward begon met de rode Curry, morgen de groene en overmorgen de gele?

Dinsdag 28 maart 2006, dag 129

We weten nu een heel klein beetje wat al die jonge ouders bedoelen met gebroken nachten. Wij hadden er ook één namelijk. Wij werden alleen niet gewekt door zo'n schattig kindje dat een nachtelijke snack wil, maar door onze vriend Kakkie de Kakkerlak. Waarschijnlijk had hij zich aan de binnenkant van onze klamboe weten te manouvreren en boven aan gekomen moet hij naar beneden zijn geblazen door de fan. Althans, dat is de theorie, feit was dat midden in de nacht een kakkerlak over Sanne liep. Kakkie werd de deur uitgezet (na veel iehiehie natuurlijk). Maar zo'n incident blijft altijd hangen in je kop. Telkens weer dachten we een kakkerlak te voelen en ging het licht weer aan. Kakkie's broer wist ook nog door te dringen in ons domein en toen deed Sanne helemaal geen oog meer dicht. Morgen onze klamboe maar iets beter instoppen onder het matras. Om negen uur werden we pas wakker onder het genot van het ruisen van de zee. Toen we door het raam naar buiten keken waren we de kakkerlakken spontaan vergeten.

We pakten een hangmatje en een eenvoudig ontbijt met toast, jam, boter en veel fruit. En dan maar genieten! Onze Ipod doet het erg goed bij zo'n ligmoment.

We moeten nog wel toegeven dat we nog wel 800 meter hebben gelopen vandaag. Aangezien wij over een "rotsenstrand" beschikken, gingen we even wat zand tussen onze tenen halen op het strand verderop. Geweldig gezicht, bijna niemand ligt op het strand, maar iedereen dobbert wat rond in de zee. Na twee minuten was ons ook duidelijk waarom, het strand is simpelweg te warm om te kunnen zijn. Ok, de gasten uit het luxe resort hadden voldoende schaduw voor de comfortabele strandstoelen. Maar voor het klootjesvolk zoals wij was er geen zuchtje schaduw te vinden. Dus van de twee uur op het strand waren ook wij slechts enkele minuten niet in het water. En nadien ook weer 800 meter terug, nou nou.

Op één van de platjes met de hangmatten kletsten we wat over reizen met een duits stel. Gesprekjes over reizen worden steeds leuker. Vier maanden geleden vonden we het maar raar dat reizigers ieder gesprek binnen een minuut terugvoeren naar waar men is geweest en waar men naar toe wil. Maar we beseffen ons dat we nu volop genieten van dit soort gesprekjes. Het lijkt wel of het reizen ons alleen maar meer bezig gaat houden (of zouden andere onderwerpen ons minder gaan interesseren?). Anyway, we kletsten wat, we aten wat en we dronken wat.

Einde van dag 129, de dag dat we kleine flessen Chang dronken. Niet omdat we mietjes zijn, maar omdat het zo warm is. Grote flessen zijn warm voordat ze leeg zijn. Zelfs de duitsers dronken kleine flessen, dat moet voldoende excuus zijn.

Woensdag 29 maart 2006, dag 130

Vanacht niet gewekt door kakkie de kakkerlak, maar vanmorgen wel door zo'n lief katje op ons balkon.

Wij probeerden vandaag wederom de levensstijl van de lokale katten te hanteren.

Dat lukte aardig.

Het enige afwijkende gadrag was het feit dat we ons snorkel gereedschap mee namen in het water. Vaak een teleurstelling, maar vandaag zagen we veel! Veel vis waaronder Zebra fish, Parot fish, Clam en ontzettend veel Zeekomkommers. En we zagen veel koraal dat (nog) niet dood was. We spotten een platteau waar we zo veel vis zagen dat we er zeker een half uur bleven rondneuzen. En dat allemaal vlak voor on hutje! Helaas zagen we ook weer een vertrouwd beeld, koraal verwoest door ankers en visnetten. En we zagen een fuik met daar in een enorme hoeveelheid rif-vis. Zonde. Als we hier ooit weer komen zal ook dit stukje rif ongetwijfeld definitief vernietigd zijn.

Einde van dag 130, de dag dat Edward zich liet verleiden tot de thaise Whisky. Thuis had hij ook zo'n fles staan en deze fles stond torenhoog boven aan de ranglijst van smerigste whisky's (gevolgd door Sir Edward's). Maar vreemd genoeg smaakte hij nu prima! Het geheim is als volgt: drink vier maanden geen goede whisky meer en vermeng het thaise goud met een drupje cola en veel ijs! Samen met zijn duitse drinkebroeder werd zelfs een tweede buikje open getrokken!

Donderdag 30 maart 2006, dag 131

We kwamen aardig in de buurt van het ultieme niets doen. We stonden niet om zes uur op, we aten fruit met yoghurt en toast / noodle soup, dronken koffie, lazen wat, vielen nog even in slaap, deden een potje kolonisten, lunchten wat, deden nog even de ogen dicht, doken even in de zee, dronken een Cola, lazen nog wat, kletsten wat, en kletsten nog meer, dineerden en dronken wat thee en gingen naar bed.

Einde van dag 131, de dag dat Edward merkte dat men de term Hamburger hier wel heel letterlijk neemt. Na bestelling van de hamburger, verscheen er een soort Mc Donalds broodje met HAM! Tja, beweer dan maar eens dat je dat niet besteld had...

Vrijdag 31 maart 2006, dag 132

Een dagje terug naar White Sand Beach. Meteen neergeploft bij een hip strandtentje. Oeps, dat is waar ook. De cola-koers staat hier sky-high. Maar wel hagelwit zand voor de deur en een seven-eleven om de hoek. Wij vermaakten ons wel aldaar.

Einde van dag 132, de dag dat een kokosnoot op ons hutje viel. Door de klap viel spontaan de kap van onze fan naar beneden. Ieder jaar komen in thailand enkele mensen om door vallende kokosnoten.

Zaterdag 1 april 2006, dag 133

Een dagje op ons eigen strand. We vonden een boom met schaduw en gingen ook nog tien minuten in de zon, wat een kamikaze actie bleek. Niet te doen, zo warm.

Al met al was het weer zo'n drukke dag. En ook nog een boekenruil gedaan bij de Lonely Bookshop, druk, druk, druk.

Einde van dag 133, de dag dat we tijdens het snorkelen bij lonely beach twee schildpadden, een reuze manta en een school baracuda's zagen.... 1 april!

Zondag 2 april 2006, dag 134

De west kust van Ko Chang bestaat uit een stuk of wat stranden. Als je met de Sawngthaew vanaf de haven naar het zuiden rijdt, passeer je Ban khlong Son, White Sand beach, Coconut bay, Hat Kaibae en Lonely Beach. De eerste kom je niet op zonder 2000 bath (eur 44) neer te leggen voor een kamer in het Aiyapura Resort (7000 voor een bungalow). Op het tweede strand worden alle budget accomodaties gesloopt en vervangen door soortgelijke resorts. Hoe verder je afdaalt hoe minder het landschap en de kustlijn lijken aangetast. Op Lonely beach zie je voornamelijk hutjes gemaakt van hout en riet. Backpackers trekken hier massaal naar toe, op zoek naar een stukje ongerept strand, goedkope hutjes, goedkope drank en wiet. Maar ook op Lonely beach wordt gewerkt. Tussen de brakke backpackers-hutjes staat al het eerste resort met zwembad en stenen bungalows voorzien van airco en roomservice. Leuk contrast, dat wel. Slechts een klein bordje wijst ons op het feit dat het toch niet de bedoeling is dat wij gebruik maken van hun zwembad. Omdat backpackers ook geld besteden (hoewel ze beweren van niet) ontstaat er een heus dorpje met veel bars, restaurants, een supermarkt en zelfs een ATM. Ten zuiden van Lonely beach ligt het laatste stukje "ongebruikt" land aan de west kust. Maar een kijkje daar leert ons dat ook daar alles volgebouwd wordt.

Waar de resorts oprukken richting het zuiden, trekken ook de backpackers verder weg, om de resorts, en bijbehorende stijgende prijzen te ontwijken. De eerste, en nog steeds legendarische backpackers-spot, the Treehouse, heeft recentelijk haar nieuwe "vestiging" geopend aan de oostkust. Ver van de resorts, maar voor hoe lang?

Deze tendens is gaande in op ieder eiland en strand in Thailand. Trouwens, Thailand is trouwens al weer passé. De huidige toerist wijkt uit naar de eilanden van Cambodja of beter nog: Burma! Zo worden alle mooie kustlijnen, in Azië maar bijvoorbeeld ook in Latijns Amerika, volgeplempt met gebouwen volgens min of meer het zelfde patroon.

En wie zou er wat aan kunnen doen? Toeristen zouden massaal moeten stoppen met hun zoektocht naar het ultieme strand? Of ondernemers zouden moeten stoppen met ondernemen? Wellicht zou de regering iets kunnen doen? Maar zelfs dit lijkt soms niet realistisch. Hoe kan je van de regering in bijvoorbeeld Cambodja of Sri Lanka verwachten de handrem op het toerisme aan te trekken? Ok, de Thaise regering zou het zich wellicht kunnen veroorloven de oostkust van Ko Chang en andere nog "resort-vrije" gebieden te sparen? Wellicht moeten we maar een mailtje sturen aan de koning vanuit een resort.

Trouwens, we hadden ambitieuze plannen voor vandaag. We wilden de 800 meter naar het zandstrand afleggen om daar te gaan liggen. Maar als je te hoge ambities hebt moet je je ambitieniveau bijstellen. We bleven hangen in onze hangmat en snorkelden nog wat met twee alleraardigste Zweden. Weer het "vis-plateau" gevonden, we kunnen hier wel snorkel-guide worden. De barman snapt er allemaal niets van, al die witte mensen die uren in het water liggen met snorkels en maskers, en vervolgens wild enthausiast uit het water komen. We informeerde hem nog dat er met kooien gevist wordt op "zijn rif", maar daar zag hij geen echt probleem in. "Oh, yes! Fishing!". Dit is trouwens niet erg vreemd, de locals hebben over het algemeen niets met hetgene dat zich onderwater afspeelt, behalve wat je op kan eten natuurlijk.

Einde van dag 134, de dag dat Edward zelfs een (kleine) baracuda zag!

Maandag 3 april 2006, dag 135

We werden wakker van de geur van vers brood. Onder het genot van een vers kopje espresso / capuchino werden we echt wakker, heerlijk op onze eigen bank. Het verse volkorenbrood werd opgediend met een ijskoud glas melk, een flinke brok boerenkaas en verse filet americain.

Herstel, even opnieuw: We werden wakker door het geluid van de zee. Onder het genot van een kop oploskoffie (Nescafé) werden we echt wakker. We lagen lekker op de matrasjes bij de bar en genoten van een ontbijt. Noodles, toast en ommelet. De ochtendzon werd al snel erg warm en we besloten dan ook maar te verhuizen naar het strand. Voor de verandering maar eens naar Kai Bae, enkele kilometers verder op. Leuk strand met ook een stripje gras erbij en een baai met een ondiepe zee. Iedere voordeel heb zijn nadeel. Het water in de baai is gewoon heet! Wil je even een verfrissende duik nemen, krijg je het gevoel alsof je in een warm bad stapt. Ja, je maakt wat mee op zo'n eiland.

Rondom dit strand staan flink wat luxe resorts, waardoor meteen een inflatie optreed. Een waardeloos souvenir t-shirt kost hier veel meer als een shirt bij de Hema! En de Indiaan vroeg helaas ook woekerprijzen, waardoor we even later dus weer aan de fried rice van 40 bath (bijna een euro) en ons vertrouwde watertje zaten. De zon in de late middag was heerlijk, we waagden ons zelfs even buiten de schaduw van de palmboom.

Einde van dag 135, de dag dat Edward zelfs nog even over zijn werk begon te lullen, het moet niet gekker worden.

Dinsdag 4 april 2006, dag 136

Ongeveer een jaar geleden was het allemaal een stuk minder leuk. Na een gesprek met de KNO-arts konden we niet anders dan onderkennen dat we onze reisplannen moesten uitstellen. En nu zitten we op een tropisch eiland en denken we terug aan de schitterende landen die we hebben gezien en de ervaringen die we hebben opgesnoven. Om er maar een klassieke uitspraak in te gooien: "Dit pakken ze ons niet meer af!"

En ook het olifanten eiland wordt door ons goed ontvangen. We ontvingen nog een e-mail van Edward's Duitse drinkebroeder (die van de Thaise Whisky), hij had op een haar na de hele bus onder gebraakt de dag na het voorval.

We pikten nog een middagje strand mee. En we zagen de zon in de zee zakken, maar net niet helemaal. Een opstandig wolkje voorkwam de ultieme zonsondergang. Maar lonely beach genoot, de flessen Shinga bier knalden open, de BBQ ging aan, het was goed op het strand.

Einde van dag 136, de dag dat Otto (de barman, bang voor water) beloofde dat hij morgen mee zou gaan snorkelen.

Woensdag 5 april 2006, dag 137

Niet alleen Laos was hard voor Sanne. Ook Thailand had een speciale verassing voor haar in petto, te weten een oorontsteking. Dit soort dingen worden in de reizigerswereld nogal eens verholpen volgens de "Google" methode. Vaak geeft Google wel een indicatie dat bijv. peniciline wel eens de oplossing zou kunnen zijn, of iets anders. Wij dragen dan ook ons eigen apotheekje met ons mee, de huisarts in Amsterdam heeft ons zelfs wat antibiotica meegegeven voor het geval dat. Maar we gaan natuurlijk geen doktertje spelen met Sanne's enige "goede" oor. Dus wij gingen naar de Www.ppclinicinter.com. Aldaar troffen wij de aardigste dokter die we ooit zagen. Hier volgt een verschil tussen arts in ons kikkerland en een arts op Ko Chang.

Nederland:
1) Dokter geeft je een (soms koele) hand en vraagt naar de "klacht".
2) Patient legt uit dat er pijn in het rechter oor is.
3) Arts kijkt met "ding" in rechter oor. Hij/zij zegt niets, hij/zij zwijgt.
4) Patient probeert op het gelaat van de arts af te lezen of er iets mis is. Arts geeft geen enkele blijk van emotie.
5) Arts zwijgt drie seconden, die minuten lijken te duren
6) Arts vertelt eindelijk wat er aan de hand is.

Ko Chang:
1) Arts vertelt wat het consult gaat kosten.
2) Arts vraagt over de klacht en op welk strand je "woont". En of je een leuke vakantie hebt. En dat soort dingen.
3) Patient legt uit dat er pijn in het rechter oor is.
4) Arts kijkt met "ding" in linker oor en raakt helemaal enthousiast: Gooooooood!!!!!!
5) Arts kijkt met "ding" in rechter oor. Oh no! Not Good! Oeieoeioei! Not Good!
6) Arts vertelt dat er sprake is van een oorontsteking (en geen ernstige ziekte), schrijft een recept voor, en verzekert dat het snel verholpen zal zijn.
7) Cash of credit card?

Deze beschrijving doet vermoeden dat één of andere stagiair ingeschakeld is, maar niets is minder waar. De arts kwam best ervaren over en gaf ons veel vertrouwen. Bovendien hadden we regelmatig zitten kletsen met twee Zweedse Artsen die ook in ons "resort" verbleven. Zij onderschreven dat het recept (antibiotica, druppels en nog een ander goedje) effectief zou zijn, hoewel zij een wat minder "aggessief" recept zouden voorschrijven. Ach, als die ontsteking maar lekker snel weg is.

De rest van de dag waren we een goede klant van het "resort" en van het internet café en hadden we ook nog een stroomstoring van anderhalf uur, natuurlijk midden in een Skype gesprek. Ja ja, je maakt wat mee. Maar vergis je niet in de impact van een stroomstoring voor zo'n eiland. Alle ijsjes lagen te smelten en de ijskoude cola's werden warm. En dan hebben we het nog niet eens over de flessen Chang Bier. En ook de toeristen in de luxe resorts smolten weg bij gebrek aan airconditioning.

Einde van dag 137, de dag dat Otto het niet aandurfde de zee in te gaan. Otto: "I am not a sportsman like you, I am an artist". "But Tomorrow I go!".

Donderdag 6 april 2006, dag 138

Otto had vandaag geen zin in snorkelen, bovendien stond het water wat laag: "tomorrow at ten o'clock".

Maar Edward ging wel het water in, samen met zijn Zweedse partner in crime Matthias. Zoals eerder aangegeven wordt er op het rif voor het "resort" intensief met kooien gevist. Vooral de papagaai-vissen zijn de lul en zwemmen massaal in de fuiken. Wij zijn van mening dat het eten van (veel) rif-vis dom en kortzichtig is. Over de hele wereld word in een razend tempo rif vernietigd. Nu kunnen wij ons zelfs wel voorstellen dat iemand die honger heeft alles doet om een portie vis te vangen. Maar zelfs als het rif je niets interesseert, zou men volgens ons moeten inzien dat het natuurpark en het rif er voor zorgen dat er zo veel toeristen naar Ko Chang komen (ok, ook de disco's en de stranden natuurlijk). Oftewel, wij vinden dat het rif beschermd moet worden en tientallen fuiken dragen daar niet echt aan bij. Op de foto betrapte Edward R. De Vries de kooivissers op heterdaad.

Matthias en Edward waren zelfs zo verontwaardig over het kooivissen dat ze besloten over te gaan tot de operatie: "Free Nemo". Ze namen stiekem een tang mee in het water om enkele kooien open te knippen. De eerste kooi was al snel gevonden. Hij lag op nog geen twee meter diepte en tot onze grote verbazing was hij reeds los geknipt! De kooi was dus ook leeg. We knipten hem verder open om zeker te weten dat ook grote vissen er rustig in en uit konden zwemmen en verplaatsten hem vijftig meter in zee. We hadden de kooivissers de avond te voren al bestudeerd met onze verrekijker (ja, operatie Nemo is grondig voorbereid) en de vissers leken niet echt goede zwemmers. Hij ligt nu in open zee. Als ze de kooi al vinden zullen ze hem ongetwijfeld niet naar boven krijgen.

De tweede kooi was ook snel gevonden en zat vol papagaaivissen en ander tuig. Deze was niet met gaas, maar met visnet bedekt. Ideaal. Matthias ropte het hele ding aan gort met een mes en een hele school vissen zwom de vrijheid tegemoed. Go Nemo, go!! Maar bij het afslepen van de kooi kregen we ongewenst bezoek. Een Thai aan de kust was ons iets te geinteresseerd in onze activiteiten. Daarom stelden we onze verdere activiteiten uit en gingen nog wat recreatief snorkelen.

In ieder geval één school vissen bevrijd. Een druppel op een gloeiende plaat natuurlijk, zelfs op dit rif ligt misschien nog wel een dozijn meer kooien en ook de kooien die wij hebben vernietigd zullen wel vervangen worden. We hebben ook niet de illusie dat we de kooivissers op andere gedachten brengen. Maar deze vissen zijn in ieder geval vrij!

Verder was het weer goed toeven op Lonely Beach. Gedurende de middag verdween iedere vorm van bewolking. Rond een uur of half zeven zakte de zon sneller en sneller richting de horizon en we kregen een brok in onze keel. Na 138 dagen dan vandaag eindelijk de perfecte zonsondergang? In no time raakte de gloeiende bal de zee aan, een schitterend moment. En toen zagen we de zon in de zee zakken tot na enkele minuten het laatste puntje zon verdwenen was. Een zonsondergang die we niet snel zullen vergeten. En dat is maar goed ook, want net op dit moment hadden we natuurlijk geen camera bij ons.
).