16 - 19 juni - Koh Tao

Vrijdag 16 juni 2006, dag 209

Vandaag trad er een splitsing op binnen de groep. Ad en Edward gingen een paar dagen naar Koh Tao om te duiken en Agnes en Sanne bleven achter om te zonnen en natuurlijk om die Spa's en Beautysalons te bezoeken. En om houten olifanten te kopen natuurlijk. En niet te vergeten: frozen Yoghurt van de Swensen's te eten.

De heren pakten om zeven uur 's morgens de boot naar het duikersparadijs in de regio, Koh Tao. Legio duiklokaties met prima zicht en een paar dozijn duikscholen met prima prijzen. Eenmaal aangekomen zochten ze meteen een duikschool en huisje uit en waren net te laat voor de middag-run. Shit.

Maar niet getreurd, er zijn natuurlijk voldoende mogelijkheden om te snorkelen. Bijvoorbeeld bij Shark-bay. Aan het begin van de middag zagen ze de eerste Zebra vissen en natuurlijk ook de klassieke Yellow Tail Fish. En niet weinig ook. Dat belooft wat, wat een mooie plek! En dat dacht die haai ook. Uit de diepte kwam plotseling een haai tevoorschijn die bij de aanblik van die twee snorlkelaars meteen weer diepere wateren opzocht. Tja, als haai zou ik ook het zogenaamde hazenpad nemen bij de aanblik van deze twee indrukwekkende persoonlijkheden. Hij ging er zelfs zo snel vandoor dat Ad hem zelfs miste. Trouwens, dit was nog niet eens de plek waar de meeste haaien zich volgens de kenners zouden moeten bevinden. Tussen één en drie 's middags komen ze naar Shark Bay voor een maaltijd die bestaat uit vis. Slimme beesten die Black Tip haaien, want visjes waren er voldoende. Vol goede moed verder zoeken naar haaien, maar tevergeefs. Alhoewel, het was prachtig snorkelen. Maar de haaien hadden vanmiddag blijkbaar geen trek. Maar toen we weer bijna terug bij de kant waren gebeurde het. Een Black Tip haai van wellicht anderhalve meter zwom zo maar voorbij op nog geen drie meter diepte.

Wat een beest! Onverstoorbaar vervolgde hij zijn rustig zijn weg, gevolgd door de twee intens gelukkige snorkelaars. Zeker twee minuten volgden ze de haai, wat een schitterend beest, wat een power! Uiteindelijk verdween hij weer in de diepte.

Trouwens, wij beschikken niet zoals de doorsnee Japanner over een onderwatercamera. Alle foto's van onderwaterspul zijn van websites van duikscholen op Koh Tao geplukt. Maar het was zeker deze haai hoor!

Afijn al nagenietend dronken de snorkelaars een koud biertje op het strand van Shark Bay. Dit beloven een aantal erg goede dagen te worden.

Koh Tao is een uiterst relax eiland, waar alles om duiken lijkt te draaien. En momenteel op een goede tweede plaats: het WK voetbal. De restaurants zijn zo'n beetje allemaal voorzien van lage tafels met ligmatjes erbij. Het werd dan ook een relaxte avond. Al liggend genieten van Thais eten en Thais bier. En de tweede wedstrijd van het Nederlands elftal natuurlijk. Wat wil je nog meer? Nou, dat ze winnen natuurlijk. Dat gebeurde, 2-1 en door naar de achtste finales. Appeltje eitje.

Einde van dag 209, de dag dat we tijdens het diner praatten over haaien en voetbal en haaien en voetbal en haaien en voetbal en haaien.


Zaterdag 17 juni 2006, dag 210

Duiken bij onze duikschool is simpel. Je neemt de ochtend run, de middag run of de nachtduik. Natuurlijk wilden we Nemo niet laten wachten en namen we de ochtend duik. Of eigenlijk twee duiken, da's beter. Vroeg op, om zeven uur zaten we op de boot. De eerste duik maakten we bij Chumpon Pinacle, één van de meer remote sites ten Noord Westen van Koh Tao. Wel een klein uurtje varen, daar is Edward zo dol op. Het had weinig gescheeld of we hadden naast onze reisverhalen over de Braakbus deel I en II ook een primeur gehad: de Braakboot deel I. Remedie bij Edward is altijd: zo snel mogelijk het water in. Ad vond het wel grappig, iemand die groen zag gehaast het water in zien springen. Het verkoelende water hielp deze keer ook. Let's Dive! Meteen zakten de drie duikers naar 18 meter, omdat Edward slechts een "Mickey Mouse-brevet" heeft mochten we niet dieper. Een pittige duik om er meteen maar in te komen. Een behoorlijk bonkige dive site met grote stukken zandbodem afgewisseld met grote brokken koraal en heel veel Seafan. En erg veel stroming ook, zo midden op zee. Gelukkig doken we met een dive-master die de weg wist, hoewel hij nogal wat haast leek te hebben. En wij hadden nog niet helemaal door dat zo'n gast toch wel wacht als wij op ons gemak naar Nemo liggen te staren. Tja, en Ad had net even dat ene blokje lood te weinig mee naar beneden genomen (op aanraden van zo'n beetje iedereen op de boot waar onder zijn Buddy) waardoor hij hard moest werken. Dat kost veel kostbare lucht en we waren daarom al snel weer boven water.

Duik op Chumpon Pinacle:
Bottom time / Dive time: 29 min /32 min
Max Diepte: 18 meter
Water: 30 graden, heerlijk!
Weer: Bewolkt
Zicht: 20 meter
Stroming: Zwaar
En wat zagen we?

Nou, om te beginnen erg veel Seafan en natuurlijk de klassiekers, ontzettend veel Yellow Tails die zich ophielden bij de enorme wanden.

En ontelbare Zebra visjes.

Maar ook wat groter spul zoals de Long Finned Batfish.

En ook enkele Angel vissen, de Blue Ringed versie wel te verstaan.

Samengevat was het een gezellige boel daar onderwater.

Eenmaal aan boord werd Edward weer ziek en Ad had de grootste lol. Gelukkig was het niet te ver varen naar de tweede duikstek, Green Rock. Ook ten noord westen van Koh Tao, maar dan dichter bij het eiland. Een wat meer verfijnde duikstek en doordat we in een soort baai lagen was er wat minder stroming. Edward zag dit maal niet groen, maar wit. Wat extra lood om de gordel voor Ad (nu 10 pond) en wat lood minder voor Ed (nu 6 pond) en.... Let's dive!

Duik op Green Rock:
Bottom time / Dive time: 47 min / 47 min
Max Diepte: 16 meter
Temperatuur: 30 graden, heerlijk!
Zicht: 20+ meter
Stroming: Moderate
En wat zagen we?

Naast menig spul tijdens de eerste duik zoals die Blue Ringed Angelfish en de Longfin Bannerfish zagen we nog meer tuig. Zo was daar meteen al Edward's debuut op het gebied van de Zeeslang. Die zag er ongeveer zo uit:

Een indrukwekkend beest dat zich eigenlijk op dezelfde manier voort lijkt te bewegen als een landslang. En meteen daarna zagen we de eerste Triggerfish. Hier praten we over de Titan Triggerfish, die gele. Ze willen hun nest nog wel eens verdedigen en natuurlijk moet de Dive Master, als eerste onder gelijken, zich tussen de triggerfish en de duikers begeven. Nou, deze dive master was niet zo van het Triggerfish spotten. Sterker nog: hij was behoorlijk bang. Bij de eerste aanblik van zo'n beest draaide onze Dive Master meteen om, mietje. Zulke prachtige beesten!

Later zagen we ook nog enkele Six Banded Angel vissen en ook het meeste spul dat we tijdens de eerste duik zagen.

Wat een duik. Eenmaal met het hoofd boven water was het eerste wat we dachten: "kunnen we nog meer duiken vandaag?". Volgens de duiktabellen zat er nog wel een duikje in (afhankelijk van de diepte, de duur en de tijd tussen je duiken kan je al dan niet nog een duik maken zonder te veel stikstof in je bloed te krijgen (of zo)). Gelukkig waren we vrij dicht bij huis en hoefden we niet te ver te varen. Voor Edward weer ziek was waren we weer aan vaste wal en we hadden geluk: er was die avond een nachtduik. Mooi, doe maar! Om zes uur weer vertrekken. Eigenlijk was de middag zo om. Eerst even liggen om te eten, er kwamen prima gebakken rijst en ook loempia's en gebakken uienringen op tafel. Ja, na zo'n duikje lust je wel wat. Daarna nog wat rondhangen op het eiland en voor je het weet zaten we weer op de boot. Gelukkig was het ondertussen behoorlijk gaan waaien dus de zee was lekker ruw. Weer bijna een gevalletje braakboot deel I. Dit maal niet meteen het water in, maar nog even rustig wachten tot het donker werd. Dit was trouwens Edward's eerste nachtduik wat het extra leuk maakte natuurlijk. Extra instructies met betrekking tot de lampen: knopje om voor lampje aan en wederom knopje om voor lampje uit. Maar lampje uit mag niet, dus irrelevante informatie. Simpel. Toen het bijna donker was zonken we met z'n vieren naar de bodem, vanwege de ruwe zee gingen we via de ankerlijn. Wat is er nu zo speciaal aan een nachtduik? Nou, het was donker! Maar eenmaal beneden gaat er een geheel nieuwe wereld voor je open. Ander leven ander koraal en de Papagaaivissen hangen ondersteboven als ze slapen.

Of is deze foto gewoon op zijn kop gedraaid? Anyway, je gezichtsveld is veel beperkter, dus er is veel meer oog voor detail. Detail? Nou, noem die Baracuda van anderhalve meter maar een detail! Tjongejonge, opeens is hij binnen je gezichtsveld.

Nachtduik op White Rock
Dive / Bottom time: 53 min / 53 min
Max diepte: 15 meter
Water temp: 30 graden, heerlijk!
Weer: Donker (!), veel wind.
Water condition: Moderate current
Visibility: 20 meter
En wat zagen we?

Nog een paar meer van die Baracuda jongens.

En we zagen erg veel schitterend klein spul zoals koraal, slakjes en garnalen. Daarnaast zagen we enkele flinke koffervissen, die ze hier Porcupine fish noemen.

En we zagen schitterende Blue Spotted Sting Rays (blauw gestipte platvis?). Ze liggen lekker te liggen in het zand, meestal veilig onder een stuk koraal. Shitterende beestjes, sommigen groter dan een meter.

En we zagen ook onze vrienden weer, die Trigger vissen. Deze dive master was echter totaal niet bang. Die beestjes geven namelijk duidelijk aan als ze een nest hebben. Ze kijken je dan dreigend aan en ze zwemmen eventueel wat naar je toe om aan te geven dat je maar beter weg kan gaan. Maar de Trigger vissen die wij vanavond zagen hadden totaal geen moeite met onze aanwezigheid. Wat een schitterende duik, wat een rust, wat een natuur! Konden we hier maar eeuwig blijven. Maar we doelden op een duik van 45 minuten. Gelukkig kwam er na drie kwartier nog een Baracuda buurten, die we natuurlijk niet konden laten schieten. Die verschafte ons nog wat minuten extra minuten vertier, maar uiteindelijk was het niet te vermijden: we gingen naar boven (wederom via ankerlijn). Eenmaal boven water was het uit met de rust. Hoe rustgevend het onder water was, hoe heftig het was aan de oppervlakte. Er was toen wij beneden waren een behoorlijke wind opgestoken en de zee was nu echt behoorlijk ruw. De boot maakte klappen van soms wel anderhalve meter en iedereen aan boord was behoorlijk zenuwachtig. En we kunnen niet anders zeggen: wij ook. Hoe komen we in gods naam op die boot? Maar met een extra touw en wat flinke jongens die ons zo'n beetje aan de tank naar boven sleurden kwamen we ongeschonden aan boord. En al die klappen interesseerden ons meteen geen zier meer. Met een brede grijns babbelden we na over de schitterende duik. Zelfs de dive master(s) waren door het dolle heen. De Pad Thai noodles en die Chang biertjes lustten we wel die avond.

Einde van dag 210, de dag dat we de aangeboden Baracuda op de BBQ weigerden, hoe durven ze!


Zondag 18 juni 2006, dag 211

Vroeg op maar weer en duiken maar! Oh nee, in al ons enthausiasme waren we vergeten ons in te schrijven voor de ochtend run. We waren wat teleurgesteld dat we niet mee konden, maar dat gevoel zou aan het einde van de dag compleet weg zijn. Later zou blijken dat de middag duik legendarisch zou zijn. Morgen zou iedereen op de duikschool vragen: "were you on the afternoon boat?". Zo blijkt maar weer dat Cruijff altijd gelijk heeft: "Ieder nadeel heb z'n voordeel". Maar zo ver was het nog niet, eerst maar eens uitgebreid ontbijten, tijd zat. Verder wat rondgekeken op het eiland, hoe veel duikscholen zijn hier wel niet??? Een stuk of 30 wellicht?

Om twaalf uur zaten we uiteindelijk toch op de boot. Alle voortekenen waren goed. Onze lucky Divemasters van gisteren waren er weer, we waren met een kleine groep en er waren Groningers aan boord. Alles zeeeeer relax dus. We ginggen naar Japanese garden, al weer een duikstek ten noord westen van Koh Tao. Waarom heet deze site Japanese Garden? Dit is niet met zekerheid te zeggen. De meest logische verklaring lijkt het feit dat deze site veel klein, kleurrijk en verfijnd koraal bevat waardoor de site letterlijk op een Japanse tuin lijkt. Maar er is ook een andere verklaring voor deze opmerkelijke naam. De site ligt namelijk tegen het Chumpon eiland aan, een geliefde plek voor snorkelende Japanners met onderwatercamera. Maar aangezien wij onder water geen Japanner hebben gezien houden wij het maar op de eerste verklaring.

Duik op Japanese Garden
Dive / Bottom time: 59 min / 59 min
Max diepte: 12 meter
Water temp: 30 graden, heerlijk!
Weer: Bewolkt.
Water condition: Mild
Visibility: 15-20 meter
En wat zagen we?

En alweer zagen we zo'n zeeslang. Daarnaast waren die Stingrays weer van de partij. We zagen veel Giant Clams maar vooral veel klein en kleurig koraal.

Heerlijk relaxed snuffelden we overal rond. We zagen weer triggervissen en ook veel Groupers

Daarnaast een tiger Crownie, een Herald's Pygmee Angelfish en een jonkie Sweet Lips die er totaal anders uit ziet dan de volwassen variant (en die nul hits geeft op google afbeeldingen).

Wat een lekkere duik, wat veel levend spul daar in die Japanse tuin. Eenmaal boven voeren we meteen naar een site luisterend naar de naam Twins. Dit op slechts enkele minuten varen, dus hadden we wat tijd over voor wat salto's vanaf de boot en wat snorkelen en natuurlijk koekjes eten. Maar rond een uur of vier zakten we toch naar de bodem. We begonnen op een meter of vijf diepte en zakten vervolgens rustig af op het rif. Nog onwetend wat voor prachtigs er op ons wachtte. Het begon al mooi, meteen zagen we een mooi stuk Anemone met de bijbohorende Anemone visjes.

Slimme visjes hoor, ze zijn als enige niet vatbaar voor het giftige anemone koraal. Als er gemene vissen langs komen schieten ze net als Nemo snel in het soft koraal. Wij vielen blijkbaar niet in de categorie gemeen, de Anemonevisjes keken ons brutaal aan. En we zagen weer van die Sting Rays, Groupers, Angelfish en het gebruikelijke spul. En we zagen ook een Scorpeon fish, hoewel het even duurde voordat we hem herkenden. Slim beest, hij valt amper op in zijn omgeving.

Heerlijk relax lieten we de Scorpeon fish voor wat hij was en toen we voorbij die grijze punt waren ontstond er een golf van opwinding. Daar was hij dan.....

Ontspannen zat zij lekker te knabbelen. Op de bodem bevond zich een volwassen zee Schildpad. Het is dat je tijden het duiken je adem niet mag inhouden, anders hadden we dat zeker gedaan. Onverstoorbaar knabbelde de schildpad door en na een tijdje kwamen we dichterbij. Dat maakte haar niet uit. Meer dan 20 minuten waren we samen en nog steeds had ze geen behoefte om er vandoor te gaan. 20 minuten zonder adem, wat een beest! Uiteindelijk zijn wij zelfs weg gegaan, anders zouden we de enige Clownvis van Koh Tao niet meer kunnen meepikken. Deze bevindt zich bij een vast stukje Anemone.

De duikers hebben het stukje Anemone, dat zich op een steen midden op een zandvlakte bevindt, omringd met stenen zodat iedereen weet dat hij daar zit. En dat er niet één of andere gek met zijn vinnen het huis van die éne clownvis vertrapt. Zeg ik één clownvis? Nee, sinds kort zijn er twee kleintjes bijgekomen, jippie!!

Oh ja, de duik op Twins:
Bottom time / Dive time: 52 min / 52 min
Max Diepte: 12 meter
Water: 30 graden, heerlijk!
Weer: Zonnig
Zicht: 20 meter
Stroming: Mild

En weet je wat nu het vreemde was? Edward was helemaal niet ziek geworden aan boord. Bier! Natuurlijk dronken de Groningers een potje mee tijdens het bijwerken van de logboeken. Al dit fraais paste nauwelijks op één bladzijde.

Einde van dag 211, de dag dat Edward zijn eerste zeeschildpad zag.


Maandag 19 juni 2006, dag 212

Vandaag gingen we duiken. Niet dat we gisteren zouden kunnen overtreffen, maar nog even de ochtend run meepikken om het af te leren. We gingen vandaag naar het zuid westen. De eerste duikstek was op South West Pinnacle, op ruim een uur varen vanaf de haven. Dit was weer zo'n site midden op zee, lekker ruw allemaal. Alhoewel, er was erg veel soft koraal hier.

En erg veel Anemone spul, zowel het koraal als die visjes weer. Hele wanden vol. En veel van de ondertussen gebruikelijke vriende waren er ook weer. Die Angel fish, Scorpeon fish, groupers en natuurlijk weer die Seargent vissen en Yellow tales in enorme hoeveelheden. En we zagen een donkere clownfish die toch geen clownfish bleek te zijn maar vermoedelijk een Eastern Skunk fish.


Duik op South West Pinnacle:
Bottom time / Dive time: 48 min / 51 min
Max Diepte: 18 meter
Water: 30 graden, heerlijk!
Weer: Zonnig
Zicht: 15-20 meter
Stroming: Moderate Current

Edward was trouwens een paar jaar geleden ook al op deze duikstek geweest. Toen aan het einde van het regenseizoen, een duik met aanmerkelijk minder zicht en waar ook minder mooi spul gespot werd. Alleen die school Baracuda's die hij toen zag was ondertussen weggezwommen. Flauw. Maar los daar van was het weer heerlijk duiken, waarwij het door ons steeds meer gebruikte FILO systeem gehanteerd werd. First In Last Out.

Zodra ook wij aan boord waren ging de boot meteen terug richting Koh Tao. We maakten onze laatste duik op Three Rocks en Pottery, twee sites die zo dicht bij elkaar liggen dat we ze in één duik konden combineren. Dat wil je.

Duik op Three Rocks en Pottery:
Bottom time / Dive time: 62 min / 62 min
Max Diepte: 10 meter
Water: 30 graden, heerlijk!
Weer: Zonnig
Zicht: 20 meter
Stroming: Mild

Zoals een goede laatste duik betaamt was het een soort van the best of. Al onze vrienden waren er, de Porcupine fish, Parrot Fish, Sting Ray, Angelfish, Puffers, Groupers, allemaal waren ze weer van de partij. Alleen die zeeschildpad was helaas verhinderd.

Maar die Trigger vis kwam op het laatst nog wel even buurten. Deze lette net even wat meer op ons dan zijn soortgenoten die we eerder zagen. Ach, het zal wel loslopen dacht Edward nog. De dive master lijkt niet echt in paniek, dus dat loopt wel los. Dit dacht ook Ad die nog eeeeven dat stukje koraal moest checken voor hij langs de Trigger fish zwom. En dat duurde de vis waarschijnlijk net even te lang. Voor Ad er erg in had kwam de Trigger fish met een noodgang zijn kant op. Geintje, dacht de Trigger fish. Toen Ad zich eenmal lam was geschrokken, zo'n beest is toch ruim een halve meter groot, keerde hij weer terug naar de plek waar ongetwijfeld zijn nest was. Pffff, dat liep goed af dacht iedereen. Geintje! Daar kwam de Trigger fish weer aan, dit maal was het menes! Pas vlak voor Ad's vinnen (bij een attack van zo'n beest zwem je achterwaarts met je vinnen richting de vis) keerde hij terug. Ondertussen was ook de divemaster zich met dit fraaie staaltje van psychologische oorlogsvoering aan het bemoeien.

Pas toen we echt duidelijk afdropen was de Trigger fish gerust gesteld. Moeten wij ons maar weer met die Sting Ray's bezig houden, ook mooi spul. Zoals elke keer vloog de tijd en voor we het wisten zaten we weer op de boot aan het verse fruit. Die middag gingen we weer terug naar Koh Samui, voor de verandering met een boot.

Einde van dag 212, de dag dat Edward zich ruim vier uur op boten bevond en niet eens ziek werd. Waarschijnlijk genezen.

Tevens het einde van Koh Tao reistips:
* Je kan ook duiken op Koh Tao.
* Duiken is goedkoop en veel duikscholen bieden tevens goedkope accomodatie.