7 - 13 mei 2006 - Yangshuo week 3

Zondag 7 mei 2006, dag 170

Zondag, oftewel een mooie dag om te koken. Daarom hadden we een kookcursus geboekt. We zouden vijf gerechten koken, waaronder Beer-Fish, een lokaal gerecht uit Yangshou.

Om het programma wat op te leuken gingen we eerst naar de markt. Daarvoor heb je natuurlijk geen kookcursus voor nodig, maar wij wilden ook niet te moeilijk doen. Dus liepen we vrolijk tussen de groenten en de kruiden.

Maar goed, als we er dan toch zijn willen we ook alles zien. De Chinese markten staan niet bekend om de meest diervriendelijke en hygiënische plekken op deze aardkloot. Eerst kwamen we bij de visafdeling. Dat ging nog. Alles zo vers mogelijk, dus alle vis wordt levend bewaard in bakken en indien gewenst ter plekke dood gemaakt.

Toen naar het vlees. We waren tijdens onze reis al vaker per ongeluk op dit soort plekken geweest, maar om nu te zeggen dat het went? Nee!

Maar toen kwamen we op een deel dat echt te veel voor ons was. De hondenafdeling. De honden zaten in kleine kooien en ze werden ter plekke geslacht. We waren blij dat we weer buiten waren. We laten de gemaakte foto maar achterwege.

Een mooi moment om spontaan vergetarier te worden. Koop maar wat extra tofu in voor Sanne, want zij hoeft even geen vlees meer!

Het koken zelf vond plaats buiten Yangshuo in een zogenaamde landelijke omgeving. Zo'n plek waar men de groente en kruiden zo uit de tuin plukt. Prima plekkie om lekker te koken.

We maakten gestoomde hapjes met o.a. Pompoenbloemen, fried eggplant, chicken with cashewnuts, fried vegetables en ook Beerfish.

Volgens Edward was de laatste het moeilijkste. Niet vanwege de complexe bereiding, maar vanwege het feit dat het glas bier er pas op het laatst bij in gaat. Hoe kan je nu staan koken zonder dat glas bier aan je mond te zetten. Het lukte hem toch (ok, op één slok na). Vervolgens zie je het bier verdampen totdat een dikke saus ontstaat.

Zonde! Ook dat is natuurlijk een moeilijk moment. Maar het resultaat mag er wezen. Een vis met biersmaak. Dat wil je!

Na een dik uur koken waren alle gerechten gereed en konden we alles lekker oppeuzelen. Edward kreeg nog een aandenken van Sanne: een serieus Chinees hakmes dat je zeker niet in je handbaggage moet stoppen!

Na deze wel zeer uitgebreide lunch werd iedereen weer thuis gebracht, net als op die kinderpartijtjes van vroeger. De rest van de dag aten we niet veel, gek hè?

's Avonds konden we weer terugverhuizen naar onze oude kamer. Met Airco, dertig chinese zenders en muggen zo groot als cavia's!

Einde van dag 170, de dag dat Ajax de beker pakte ten koste van dat provincieclubje uit Eindhoven. Althans daar gaan we voor het gemak maar van uit, we zullen het morgen pas op het internet lezen. Da's wel het nadeel van het tijdsverschil. Het zal wel een nulletje of vier worden, lekker slapen maar!


Maandag 8 mei 2006, dag 171

Meteen weer goed aan de bak qua Tai Chi. We oefenen nu fysiek gezien de zwaarste van de 24 bewegingen en de Master had er qua "warming up" ook zit in. En de zon had er ook zin in, het was warm! Grappig dat je van zo langzaam bewegen ook compleet bezweet kan raken. Edward's shirt is dagelijks soaked.

Einde van dag 170, de dag dat we beseften dat Sanne's dieren-omgang-verbod niet realistisch is. Zie onderstaande foto van één van de honden op de Tai Chi school.

Dinsdag 9 mei 2006, dag 171

Eigenlijk gaat het nu best snel allemaal. We zitten naar schatting zo rond de twintigste beweging. Enerzijds erg bevredigend, anderzijds is het een steeds grotere opgave als Ho Pin weer eens zegt: "Again, from the beginning". Pfffff.

Einde van dag 171, de dag dat Edward nog even op een weegschaal ging staan. Misschien moet hij maar eens wat meer dumplings gaan eten!


Woensdag 10 mei 2006, dag 172

Sanne was zo slim op vannacht in een vreemde houding te gaan slapen en haar schouder deed enorm pijn toen ze wakker werd. Het deed zo pijn dat ze niet mee kon doen met de warming up.

En dat net nu de Master er zin in had en op jacht was naar energie (?). "Feela da palma", mompelde hij telkens (voel je palm). Medestudenten hadden ons wel eens uitgelegd dat je bij veel bewegingen "iets" kon voelen tussen je handen, dingen, energie en zo. Nou, na twee weken is het enige dat we voelen spierpijn, ha ha ha!

Maar de Master ging er vanmorgen helemaal voor. Feela da Palma! Telkens herhalende bewegingen en maar in- en uit ademen synchroon met de beweging (handen naar het lichaam toe = inademen, handen van lichaam af = uitademen, simpel!). Oneindig lang, zo leek het wel. Naar verloop van tijd lijk je soms "geabsorbeerd" te worden door de beweging. De simpele beweging is opeens ontzettend heftig en de hele wereld bestaat slechts uit deze beweging en het ademen. Je hoort je eigen adem soms alsof er een storm woedt in je hoofd. Mooi spul!

Na enkele minuten voelde Edward een warme gloed onder zijn handpalmen, maar toen hij dit realiseerde was het ook meteen weer weg. Na een kwartiertje leek de pijn in de benen (je staat continu met gebogen kieën) naar de achtergond te verhuizen en de warmte kwam weer terug. Eerst onder zijn vingertoppen en later "plakte" het onder zijn hele hand en ging ook niet meer weg. "I feela da Palma", dacht hij nog. En de bewegingen gingen maar door en door en door....

Toen de Master de sessie uiteindelijk beëindigde leek iedereen uit een soort roes te ontwaken en men leek opgelaten en blij. Verreweg Edward's heftigste Tai Chi ervaring in zijn zeer korte carrière.

Goed, na deze "flauwekul" eerst maar eens een hapje eten. Of is het geen flauwekul? Feit was dat het indruk heeft gemaakt, er werd nog veel nagesproken over deze oefening. Op de foto de Master met de energie onder zijn palma's.

Einde van dag 172, de dag dat we besloten om onze sightseeing plannen eerst uit te voeren en maandag weer verder te gaan met Tai Chi. Kan Sanne's schouder ook bijkomen.


Donderdag 11 mei 2006, dag 172

Eerst maar eens bij die Moonhill kijken, aangezien iedereen het daar over heeft. Na een ontbijtje op straat - een eigen creatie van een soort pita-brood met sesamzaad (1 yuan, 10 cent) en een soort gebakken ei met kruiden (2 yuan, 20 cent maar wel een lief oud vrouwtje) - en een korte onderhandelingsronde over de fietsen (we wilden onder de prijs voor westerlingen, niet gelukt), reden we weer richting Moon Hill. Rechtstreeks dit keer, we hadden geen zin in omwegen. Maar toen we bij de ingang van het bijbehorende park arriveerden, vonden we het opeens geen probleem om een extra blokje om te fietsen. Wat bleek nu? Bij de ingang werden we belaagd door een hele groep zeer fanatieke verkopers van blikjes cola. Dat was niet ons idee van een rustig fietstochtje door de natuur. Daarbij kwam nog een belachelijke entrée (Entree betalen voor een berg??? ok, 1 euro 50 is natuurlijk niets, maar voor chinese begrippen is het best veel. Een chinees kan hier zeker 7 maaltijden van kopen.). Dus wij keerden snel om, de colaverkoopsters verward achter latend.

Nee, wij hadden het briljante plan om Moonhill van de andere kant te bekijken. Althans dat dachten we. Vol goede moed fietsten we verder, en verder, en verder. Hmmm. Geen berg met maanvormig gat er in. Ok, dan fietsen we naar Yima, een dorpje verder op. Ook al zo'n briljant plan van ons. Over het bruggetje en dan als maar rechtdoor, aldus de kaart. Het feit dat we door een dorpje kwamen dat "niet op de kaart" stond vonden we niet vreemd. En die extra rivier? Ach, je kan niet ieder detail op de kaart vermelden. Toen de weg ophield en we in een soort modderpoel rondfietsten ging er een klein lichtje branden. Misschien is dit niet de juiste weg. Maar ja, we hebben nu al zo ver gefietst, nu gaan we ook door! Na een half uurtje zagen we dan eindelijk in dat er (hier) geen weg was naar Yima. Dan maar weer terug, Sanne's fiets liep helemaal vast van al die blubber. Na een uurtje ploegen waren we weer terug in het dorpje en de weg naar Moonhill lag weer aan onze voeten. We besloten nog een tweede poging te doen om dit bergje te zien, ditmaal succesvol. Nou, hier is hij dan eindelijk!

Mooie berg hoor.

Goed na dit prachtige moment dronken we eerst maar een ijskoude cola, weer eens wat anders. Sinds lange tijd moesten we weer afdingen op een drankje. Zouden zij daar zelf nu ook niet moe van worden? Prijslijstje op de muur en klaar! Maar dat is wellicht een iets te westerse manier van denken.

Afijn, nu nog die fietsen terug brengen. Deze zagen er toch iets minder fonkelend uit als enkele uren geleden. We vreesden dat de verhuurder problemen zou maken. Maar wederom hadden we een briljant plan, papieren zakdoekjes! Na de fiets een beetje hadden afgeveegd, vonden we dat we ons best hadden gedaan. Wellicht dacht de verhuurder daar anders over, maar deze was diep verzonken in zijn kaartspel en had amper aandacht voor ons. Chinesen zijn dol op kaarten, op iedere straathoek is wel een "tafeltje geopend". Helaas geen black jack of een ander bij ons bekend kaartspel, anders had Edward zeker een keer een Yuan-Knaakje ingezet. Maar goed, die fietsen waren we kwijt en we konden nu verder met het drinken van bier en het eten van lekkere dingen. Dat kan prima in China, oftewel China is een goed land. En dan beweren sommige lieden dat het eten in Yangshuo het slechtste in China is. Dat belooft nog wat dan, want wij eten hier heerlijk. In dit specifieke geval Sweet & Sour Chicken, Yangshou style fried rice (met o.a. Ham en pinda's) en fried noodles. Dit vergezeld van een fles Li Quan bier die zeker een vermelding krijgt in de B.e.e.r.-index. Wat een rotleven hebben we toch.

Einde van dag 172, de dag dat Sanne dacht aan aan haar fiets in Amsterdam, luisterend naar het koosnaampje "De Cruiser" (dat staat er immers op). Soms mis je van die gekke dingen, zoals een ijzeren ros.


Vrijdag 12 mei 2006, dag 173

Op zo'n 167 kilometer van Yangshuo zijn de schitterende rijst-terrassen van Longshen te vinden. Waar je in Nederland binnen die 167 kilometers van Amsterdam naar de grens bij Winterswijk kan rijden, is deze afstand in China echt helemaal niets. We boekten dan ook een dagtripje naar deze toeristische attractie. Alles geregeld door Ho Pin, dus goedkoop en goed. Het enige dat Ho Pin niet kon regelen was een fatsoenlijke vertrektijd. Om 7.10 waren we braaf bij de Tai Chi school en we wisten meteen weer hoe het er aan toe gaat tijdens die "toertjes". Eerst twintig minuten wachten, daarna drie keer door Yangshuo crossen en ruim een uur later vertrekken richting Longshen. Tijdens de plaspauze halverwege werden we dan eindelijk geconfronteerd met de Chinese openbare toiletten. Een geul is de grond waar iedereen gezellig boven hangt, terwijl de uitwerpselen van je buurvrouw onder je door drijven. Privacy? Onzin!

Na nog een uurtje rijden passeerden we de eerste haarspeldbocht. Reeds na een paar van deze haarspeldbochten bekroop ons een naar voorgevoel. Het werd namelijk wel aardig mistig. Maar gelukkig konden we daar ons niet lang zorgen om maken, want zoals de meeste toertjes was er ook hier een commerciële stop. Een kudde verkopers van blikjes cola, paraplu's en prullaria werd op ons losgelaten. Maar gelukkig mochten we na vijf minuten weer in de bus. Maar er was nog een tweede irrelevante stop. Voor 35 Yuan extra konden we vrouwen met lange haren zien dansen. Ondanks het feit dat niemand uit het busje dit wilde werd wel de volledige stop van 45 minuten gemaakt, zo staat het immers in het programma. Soms lijken het net Nederlanders, die Chinesen. Edward maakte nog heel slim een foto van een plaatje van de vrouwen met lange haren, toch mooi weer 35 Yuan bespaard (= 3,5 Eur = meer dan 10 maaltijden).

Maar na drie kwartier wachten en nog een stuk of wat haarspeldbochten gingen we dan alsnog naar de rijstterrassen. Althans, na de lunch in het door de guide geselecteerde restaurant met een erg trage bediening. Maar uiteindelijk konden we dan toch de berg oplopen alwaar twee schitterende viewpoints te vinden zijn. Of je kon je ook laten dragen als je dat lopen maar niets vindt. Voor zes euro-tjes dragen ze je helemaal naar boven.

Na een half uurtje lopen hadden we dan toch nog ons doel bereikt, een uitzicht op de rijstterrassen van Longshen. Op de foto het uitzicht dat wij hadden.

Achter het boompje zouden de rijstterrassen ergens moeten liggen en ze zijn dus erg mooi. Ook hier kon je jezelf op een foto met rijstvelden laten fotoshoppen. Handig voor dagen zoals deze. Maar gelukkig hadden we dit niet nodig, want de mist trok soms wat op waardoor we toch nog wel wat hebben gezien.

Helaas konden we maar twee uurtjes boven blijven, het was goed toeven daar boven. Enkele uren later arriveerden we wederom in Yangshuo.

Einde van dag 173, de dag dat we een stel uit Canada tegen kwamen waarbij de jongen voor het eerst buiten zijn geboortedorp was. Na een verblijf in Moskou waren ze met de trein door Mongolie en vervolgens naar Beijing gegaan (7 dagen). Vervolgens dwars door China in Yangshou terecht gekomen. De jongen leek in een shoktoestand, gek hè?


Zaterdag 13 mei 2006, dag 174

Na onze dagtour waren we vast van plan om vandaag niet veel te doen en te genieten van de rust van Yangshuo. Dat lukte prima, tegen de tijd dat wij uitgeslapen waren en aan het ontbijt zaten, voor de verandering bij Kelly's, kwamen ook onze collega's van de Tai Chi school er al aan, een teken dat we onze voorgenomen luiheid goed waar konden maken.

Één van onze medestudenten, David, is arts. Hij is Chiropracticer en ook gespecialiseerd in een behandelmethode die BEST heet, iets met je zenuwbanen, je bewustzijn en (onbewuste) lichamelijke reacties op bepaalde situaties. Hij is overtuigd van zijn behandelingsmethode en gelooft dat het werkt voor de meest uiteenlopende problemen, waaronder ook Menière. David wilde Sanne graag behandelen. Waarom niet? dacht Sanne. Ze onderging dus een behandeling van dokter David en werd o.a. even "gekraakt". Over deze beandeling later meer op Sanne's Menière weblog.

Daarna deden we dingen die een toerist zoal doet. We wandelden wat rond in het dorp, gaapten naar de Karstbergen en kochten e.e.a. In Weststreet

Omdat het zaterdagavond was wilde Edward bier gaan drinken in de lokaal zeer beruchte Bar 98. Mij niet gezien dacht Sanne, dus Edward ging alleen op pad. Daar gaat ons vakantiegeld! Niet dus. Edward vermaakte zich de hele avond prima, gaf zelfs nog een rondje en won nog een partijtje pool (Chinesen kunnen dus echt niet biljarten). Totale kosten: 15 Yuan, zo'n anderhalve Euro. Om drie uur rolde hij in zijn mandje.

Einde van dag 174, de dag dat we een echt Kipling tasje voor een habbekrats kochten, althans de verkoopster garandeerde ons dat we voor vijf euro een echte Kipling in handen hadden. Sure!