30 april - 6 mei 2006 - Yangshuo, week 2

zondag 30 april 2006, dag 162

Weer een gedenkwaardig moment op onze reis. Voor het eerst in vijf maanden hadden we weekend! Gelukkig was het bewolkt en regenachtig, waardoor we het echte zondag-in-Amsterdam gevoel kregen. Heerlijk uitslapen en lekker uitgebreid ontbijten. Helaas niet zelf maken, dat is iets dat we wel missen. Maar het ontbijt bij Kelly's mocht er ook wezen (je weet wel, zo'n lekker eitje met vers fruit en een heerlijk sapje erbij).

Doordat we lichamelijk erg moe (en voldaan) waren, hadden we eigenlijk geen puf om uitgebreid de toerist uit te gaan hangen. Niet fietsen, geen uitgebreide wandelingen, geen boottochtjes en al helemaal geen georganiseerde tour. Nee hoor, lekker een stukje Weststreet gedaan en ook een massage genomen bij Dr. Lilly. Die Chinesen snappen dat wel, erg ontspannend. Binnen een paar uur waren we weer terug bij Kelly's voor koffie enzo. Aldaar werd er ook nog wat geinternet, gelukkig lijkt er in Nederland ook niets te gebeuren. Behalve wat pre-verkiezingsgekte zo te lezen. Wat wel nieuws was: Ajax speelt terecht weer Champions Leage volgend jaar. Klein detail: eerst moet dat provincieclubje uit Groningen nog even van de mat gevaagd worden (een nieuwe mat wel te verstaan, het oude vertrouwde Oosterpark Stadion schijnt niet meer te zijn, waar moet dat heen met de FC). Maar los van de grasmat in Groningen lijken er geen zorgwekkende ontwikkelingen te zijn in Nederland. Behalve dan wat vermeende terroristische dreiging en het feit dat de gemiddelde Nederlander denkt dat Nederland naar de kloten gaat. Rustig koffie drinken dan maar en weet je wat: Edward deed eens gek en nam er een Snickers-shake bij. Niet echt lekker, maar toch vinden we dat iemand die zo iets uitvindt beloond moet worden.

' S middags ook nog ons nichtje Lieke uitgebreid bewonderd op de webcam. Wat is het toch een mooi kindje!

En zoals een goed weekend betaamt, was het weer voorbij voor we er erg in hadden.

Einde van dag 162, de dag dat we ons weekendgevoel bevestigden door een taartje te nemen. We waren zeer verbaasd om te zien dat er in China veel echte banketbakkers te vinden zijn. De prachtigste taarten en gebakjes maken ze. En paars brood (?).

Maandag 1 mei 2006, dag 163

Dat taartje was dus net even geen goed idee. Althans het taartje van Sanne protesteerde hevig in haar buik. Maar naast Tai Chi en "wijn", heeft de Master blijkbaar ook verstand van het oplossen van kwaaltjes. Die zwakke westerse toeristen lopen natuurlijk continu voedselvergiftiging-achtige verschijnselen op en daarom heeft de Master altijd wat wonderkorreltjes op zak. Sanne kreeg twee buisjes met korreltjes die met veel water ingenomen moesten worden. Zo gezegd zo gedaan. We hadden gehoopt dat ze net zo goed werkten als bij een medestudente die binnen twee uur na inname weer aan de BBQ zat. Bij Sanne werkte het niet zó snel, maar toch ook bij haar leek het te werken. 's Middags toch maar de les overgeslagen, tot grote bezorgdheid van Ho Pin.

Maar wat zijn we nu aan het schrijven over kwaaltjes? Vandaag is het 1 Mei, de dag van de arbeid! Ok, in Nederland ligt daar niemand wakker van, zelfs voor Wouter Bos lijkt de viering van deze dag te zien als een soort verplichting. Maar dit is China! Hier heeft iedereen in de week van 1 mei vrij! Het hele land is in rep en roer en men reist massaal naar o.a. Yangshuo. Men verwacht hier dus een enorme drukte en ook onze huisbaas is behoorlijk zenuwachtig. Wij zouden tijdelijk naar een kleinere kamer verhuizen zodat hij zou kunnen voldoen aan zijn "boekingen". Soms zijn er momenten dat je even moeilijk moet doen. En dat was nu. Wat bleek nu? Het bed van onze tijdelijke kamer had een Chinees matras. Oftewel, er was GEEN matras, maar slechts een dekentje wat als "matras" diende. Maar ja, hoe leg je uit aan een Chinees dat je niet op een houten plank gaat slapen? Nee schudden, wijzen naar de plek waar een matras zou moeten zijn en uiteindelijk uit pure ellende terug gaan naar je oude kamer (met matras!). Na verloop van tijd maar even met de Tai Chi school gebeld en meteen kwamen de Master en Ho Pin langs om met heel veel chinese woorden duidelijk te maken dat dit niet ging werken. Dit had wel resultaat, want 's avonds sliepen we op een prima matras.

Einde van dag 163, de dag dat we 's avonds wat spullen in de la wilden doen. Maar dat ging helaas niet door, alle opbergruimte in onze kamer zat tot de nok vol met spullen en kleding van de huisbaas.

Dinsdag 2 mei 2006, dag 164

Voor de verandering maar weer een naar de Tai Chi school.

Iedere dag het zelfde, is dat niet saai??? Neu.

Het klinkt vreemd, maar iedere beweging geeft iedere dag weer wat van zijn geheimen prijs. Nog steeds is er af en toe een aha-erlebnis bij de basis-bewegingen die we ondertussen al acht dagen oefenen. En het gevoel wordt nog steeds beter en beter. Doordat we nu een klein beetje hebben geleerd wat "natuurlijk bewegen" is, leren we de nieuwe bewegingen best snel.

Er gaat geen dag voorbij of er is wel weer iets nieuws onder de zon. Ja, want ondertussen is de zon gaan schijnen. Het voelt eigenlijk niet eens warmer, waarschijnlijk doordat de luchtvochtigheid gedaald is. De in Nederland noodzakelijke gewoonte om ieder straaltje zon mee te pikken zit er natuurlijk nog in bij ons. Echter, een Chinees begrijpt er absoluut niets van als een domme Hollander lekker in het zonnetje de Yang stijl staat te oefenen.

Het was een goede dag. Doordat we de basisbewegingen (voor ons gevoel) uit den treure geoefend hebben, kunnen we de andere bewegingen wat sneller oppikken. Dit schijnt trouwens een Oosterse manier van dingen leren te zijn. Waar wij westerlingen houden van "workshops" waarin men in korte tijd een heel scala aan Tai Chi bewegingen de revue laat passeren, gaan de Chinesen dagen lang door op één beweging en beginnen niet aan de tweede voordat men de eerste beheerst. Onze Master lijkt de gulden middenweg te hanteren.

Trouwens de pijn in de bovenbenen is weg en kunnen we steeds beter inspelen op één van de weinige verzoeken die de Master in het Engels kan doen: "deeper!" (dieper door je knieën).

Naast de Yang stijl leerden we een stukje van een andere variant: Nikong (we denken dat je het zo schrijft). Een zware workout met veel aggressieve moves. Yes!!!

Tja, en na zo'n goede dag lust je wel een Pée-jyõ (oftwel een Pivo, Kletser, Cerevesa, Biertje, Pilsje, je weet wel: dat spul dat na een dagje Tai Chi zo lekker naar je benen zakt). Met een aantal studenten zaten we lekker te keuvelen en te bieren, toen opeens de Master verscheen. De grappen waren niet van de lucht en we hoopten stiekem op een reprimande voor dit bachanaal. Maar dit gebeurde niet. Na wat Chinees gemompel wees hij naar de Pée-jyõ flessen en liet vervolgens de inhoud van zijn tas zien: zo'n fles "wijn" die wij al kenden van de BBQ, en dat was geen limonade! De Master zal ongetwijfeld ook een goede avond hebben...

Einde van dag 164, de dag dat we uitspraken wat we eigenlijk wel wisten. We willen hier nog wel een tijdje blijven.

Woensdag 3 mei 2006, dag 165

Het begint in Yangshou zo ondertussen wel heel erg druk te worden. Nog steeds lijken de Chinesen massaal toe te stromen en ze lijken soms nog meer kuddedieren dan de westerse toeristen. Ze laten zich allemaal rondrijden in golfkarretjes, dit terwijl we er toch vrij zeker van zijn dat er in de omgeving geen driving range te bekennen is.

Ook Weststreet lijkt met de dag drukker te worden, het lijkt er wel de Kalverstraat op Zondag middag.

De ondernemers spelen hier handig op in en de prijzen van hotelkamers zijn momenteel sky high. Huurfietsen zijn twee keer zo duur en zelfs sommige restaurants in West street hebben hun prijzen met dertig procent verhoogd. Gelukkig is het bij Kelly's, dat enkele minuten verwijderd is van Weststreet, nog steeds goed en fijn. En ook onze vaste straat-eet-tentjes vragen ons de normale prijs. Daar waren we dus ook 's avonds te vinden samen met onze Amerikaanse medestudenten. We vertelden dat morgen in Nederland een herdenking plaatsvindt van de slachtoffers in de tweede wereldoorlog en dat er overmorgen een feestdag is vanwege de bevrijding, o.a. door de Amerikanen. Reactie van het stel: "Oh, finally some people who like us Americans!". Tja.

Einde van dag 165, de dag dat we onder één dak woonden met heel veel Chinese mede-toeristen. We kunnen mededelen dat ze iets luidruchtiger zijn dan de westerlingen. Soms leek het wel alsof het huis ging instorten.



Donderdag 4 mei 2006, dag 166

We hebben morgen vakantie! Er was al een paar dagen over gesproken, maar nu is het dan toch duidelijk. Ook wij hebben een soort van Mei-vakantie, vrijdag en zaterdag is er geen les. De beslissing hieromtrent werd op zijn Chinees genomen. Veel "maybe", meerdere keren per dag naar de kalender kijken, maar knopen doorhakken ho maar. Uiteindelijk hebben wij als studenten maar een beslissing genomen omtrent de "vakantie", tot grote opluchting van Ho Pin.

Dus was dit meteen de laatste dag Tai Chi voor de "vakantie". Lekker bezig geweest, we zij nu aanbeland bij die mooie side kicks en die stoere beweging met de vuisten boven het hoofd.

Gaat de goede kant op dus, hoewel die stoere technieken nog niet meevallen.

Einde van dag 166, de dag dat we "na school" met Ho Pin gingen winkelen. Dat scheelt! Nadat Ho Pin de onderhandelingen had gedaan, kochten we chinese thee-koppen voor 10 Yuan per stuk, een bedrag waar een toerist ze nooit voor krijgt. Een winkel in West Street vroeg zelfs 90 Yuan! Nieuw gat in de markt voor chinesen die geld willen verdienen: verhuur je zelf aan toeristen om mee te gaan winkelen!


Vrijdag 5 mei 2006, dag 167

We hebben vakantie! En natuurlijk begon het spontaan te regenen. Maar dat mocht de pret niet drukken, ons plan bestond slechts uit relaxen en wat rondlopen in het dorp. Kelly's verzorde weer een prima ontbijt, de Chinesen waren nog niet verdwenen uit West Street en naarmate de dag vorderde kwamen er enkele flessen Li Quan (lokaal bier) op tafel. Prima dagje. Het leek wel of we hier woonden. Omdat iedereen die je in twee weken hebt leren kennen, zich dagelijks in dezelfde paar straten begeeft, lijkt het soms of je het halve dorp kent. Praatje hier, biertje daar, gezellig!

Einde van dag 167, de dag dat we wat kaarten op de bus deden. Maar ja, is het nu de linker of de rechter?

Zaterdag 6 mei 2006, dag 168

Na een ontbijtje en zo'n lekker bakkie koffie gingen we lekker een stukje fietsen. Althans dat was de bedoeling, maar een stortbui zorgde ervoor dat we 's morgens nog in de passieve modus bleven.

Maar toen de regen voorbij was gingen we er voor. De vakantie is bijna voorbij en we konden twee damesfietsen voor de "normale" (lees niet-vakantie) prijs krijgen. Valt alweer mee, met die Chinesen valt best te praten. Alhoewel, één verhuurder vroeg een borg van 200 Yuan. Nou, zo erg vertrouwen we de Chinese fietsverhuurders ook weer niet.

Nadat we Yangshuo uitgefietst waren resteerden er nog slechts Karstbergen. Prachtig. Het was nog steeds erg bewolkt waardoor het geheel een beetje mysterieus aan deed.

En toen we eenmaal voorbij het zogenaamde "point of no return" waren, begon het natuurlijk weer te stortregenen. Natuurlijk was Sanne zo slim om voor de bui twee van die schattige plastic regenponcho's te kopen, vóór de regen zijn ze namelijk een stuk goedkoper in dit soort regionen. Het mocht weer niets kosten en die poncho's zorgden voor uitslag op Sanne's armen. Hmmmm, dubieus. Dan maar de armen van de poncho afgesloopt. En fietsen maar weer. Het was een schitterend circus. De Chinese toeristen hadden namelijk ook het verhuurbedrijf gevonden. Maar een gewone fiets was er amper bij. Wel veel tandems! Chinees mannetje voorop, zwabberend over de weg en alleen maar lol hebben. Chinese vrouw met naaldhakken en paraplu achterop. En meetrappen? Ho maar! Ook zagen we stellen waarbij de één een fiets en de ander een scooter had. Schiet lekker op met je scooter zo als je continu moet wachten tot je fietsende vriend er aan komt. Veel lol en vreemd genoeg gebeurden er geen ongelukken, die Chinesen kunnen namelijk niet echt goed fietsen (of eigenlijk echt niet). Maar ze zijn allemaal even aardig, velen groeten ons vrolijk als wij voorbij sprinten. Wij kunnen namelijk wel fietsen. En zo reden door een schitterend landschap langs een vredig kabbelend riviertje. Het Bamboo Raften sloegen we maar over, we werden zo ook wel nat. Daarnaast redden we het niet helemaal tot Moon Hill (een berg met een maanvormig gat er in?), ook die bewaren we voor later. Maarondanks het missen van deze highlights was het een prima fietstochtje.

Einde van dag 168, de dag dat we qua technologie erg goed bezig waren. MSN-en met onze PDA bij Kelly's en zelfs nog even vanuit een restaurant een Skype gesprek gevoerd via een gratis Wifi verbinding. Dat reizen stelt zo ook niets meer voor! Even de mensen in Nederland melden dat de noodles goed smaken, waar moet dat naar toe! Dat bellen wordt zo wel heel erg makkelijk, zeker nu Sanne heeft uitgevonden dat we voor weinig ook met vaste telefoons in Nederland kunnen Skypen.