23 - 29 April - Yangshuo Week 1

Zondag 23 april 2006, dag 155

Vandaag maakten we de reis van Hong Kong naar Yangshou. Dit betekende eerst een boottochtje naar Shenzhen, want het mocht weer niets kosten. Vanaf daar is de vlucht veel goedkoper. Vanaf Shenzhen vlogen we naar Guilin (Southern China Airlines, uurtje, geen lunch, shit) en vanaf daar pakten we nog een busje Yangshou. We merken meteen hoe het er hier aan toegaat, men wil meteen al drie Yuan extra hebben omdat wij een grote tas bij ons hebben. Echter, heel boos kijken en hard NO roepen maakte kennelijk indruk en opeens waren die drie Yuan niet meer nodig. Tevreden nestelden we ons in de bus en wachtten geduldig tot de Chinesen zouden gaan boeren en spugen. Dit gebeurde niet, althans niet voor onze aankomst in Yangshou ongeveer een uurtje later. Daar aangekomen belden we naar de Tai Chi school en na vijf minuten werden we opgehaald! Handig hoor. We werden meegenomen naar een huis waar we een kamer konden huren. Van buiten was er geen enkele indicatie dat er kamers verhuurd werden, hoewel dat ook aan ons Chinees kan liggen. De huisbaas sprak geen woord Engels en de Tai Chi Master ging een heel gesprek met hem aan. Er werd (denken we) druk onderhandeld over de prijs, maar uiteindelijk kwamen ze op 200 yuan uit (21 euro). Het was echt een mooie kamer, maar dit was net even wat boven ons budget. Maar toen bleek dat we het niet begrepen hadden, het was 200 Yuan voor de eerste acht dagen! Wow, dat is de goedkoopste kamer tot nu toe, en wat voor één! Alles gloednieuw, lekkere bedden, Airco en zelfs een TV met meer dan 30 chinese zenders. Zo blij als een kind trokken we in onze kamer.

's Avonds gingen we nog even het dorp in. Gezellige boel hoor, wel behoorlijk toeristisch. En er is een straat die luistert naar de naam "Weststreet", vanwege de westerse eettentjes aldaar. En wie zijn wij om daar niet even een drankje te doen en een Yangshou style noodle-tje te eten.

Einde van dag 155, de dag dat we in een omgeving terecht kwamen waar geen westers toilet meer te bekennen is. Het wordt echt poepen in een gat in de grond (Rick, vrees niet, we zullen de details hier omtrend niet op de weblog vermelden. We mailen ze wel naar je).


Maandag 24 april 2006, dag 156

Vandaag eerst maar een dagje relaxen, zodat we morgen uitgerust kunnen beginnen aan onze Tai Chi cursus. Relaxen is hier prima mogelijk, het dorp is vergeleken met Hong Kong een oase van rust (of beter gezegd, ieder dorp is in vergelijking met Hong Kong een oase van rust).

We gaapten nog wat rond in West Street en aten een echt Dutch Breakfast. Gebakken eieren met verse jus, fruit en cappuchino. We hebben de Chinesen maar in de waan gelaten dat dit typisch Nederlands is.

We zien al snel dat er hier van mogelijk is op het gebied van georganiseerde tourtjes. We worden continu benaderd voor riviercruises, fietstochten of een bezoek aan grotten. Wel een handige smoes om je niet te laten oplichten: we do Tai Chi tomorrow. And the day after. And the day after. Daar hebben ze niet van terug! De Chinese toeristen zijn wel massaal aan de georganiseerde tour. De groepen worden bijeen gehouden door een guide die steevast is voorzien van een vlaggetje en sommigen hebben zelfs een megafoon bij zich. En dan nog zijn sommige tour guides bang dat het mis gaat. In dat geval dragen de deelnemers aan de tour een grappig rood, geel of oranje petje. Sanne zucht en zegt dat ze blij is dat ze "vrij" is.

We verbleven op deze manier uren in en rond Weststreet. Bij nader inzien is Weststreet best een ingewikkeld verhaal. We proberen het uit te leggen. Yangshou is erg populair bij westerse toeristen die komen fietsen, varen, lopen, raften en klimmen in de schitterende omgeving rondom het dorp. Het stikt hier van de zogenaamde Karstbergen die aldus veel aantrekkingskracht uitoefenen op westerlingen. Deze westerlingen hebben de vreemde eigenschap dat ze zeggen dat ze alleen local food eten, maar ondertussen zitten de pizzeria's en hamburgertenten bomvol (ook wij eten graag een burgertje met friet op zijn tijd). Deze zijn allemaal te vinden in Weststreet, net als tientallen souvenirshops en minstens zo veel guesthouses. Tot nu toe een simpel verhaal. Maar nu komt het: de grootste attractie van Weststreet zijn de westerlingen zelf! Chinesen komen massaal naar Weststreet om naar die gekke westerlingen te bekijken. Hierdoor zijn er doorgaans voornamelijk Chinesen in Weststreet te vinden! Ook zij kopen op hun beurt ook weer de souvenirs waardoor Weststreet dus eigenlijk ook een beetje Eaststreet is. In ieder geval kan je er uren gaan zitten kijken naar Chinesen, die op hun beurt jou weer zitten aan te gapen (of is het nu andersom?). Een grappig gezicht, soms wordt er zelfs gezwaaid. Gezellig hoor! Zo kwamen we de dag wel door.

Einde van dag 156, de dag dat we meteen al weer verhuisden, één verdieping hoger om precies te zijn. Nu met eigen badkamer, maar dat mag ook wel voor 25 Yuan per dag (2,5 Eur), ha ha ha.


Dinsdag 25 april 2006, dag 157

Vanaag begonnen we aan onze Thai Chi cursus. Dat is even wat anders dan relaxen op Ko Chang! De cursus begint al om acht uur 's morgens, waar dat nu voor nodig is? Ons wekkertje ging dus al voor zevenen want we moeten ook nog twintig minuten lopen naar school. We waren er netjes om kwart voor acht, maar we waren alsnog als één van de laatsten. Er waren een stuk of 15 andere leerlingen, allen met een verschillend niveau. Sommigen blijven net als wij maar "kort", anderen blijven maanden. En dan was er natuurlijk Da Master, Wang Zhi Ping.

Afijn we waren dus vroeg op school en velen waren al druk bezig met het immiteren van van de coole moves van de Master, die overigens al meer dan 25 jaar bezig is met dit Tai Chi spul. Wat doen die gasten toch allemaal? Dit gaat ons nooit lukken! Om acht uur begint de "warming up" inclusief wat kraanvogelbewegingen. Alle bewegingen gaan tergend langzaam, soms denk je: "'schiet eens op man!". Maar volgens een medestudent moet je de bewegingen juist "painfully slow" uitvoeren. En pijn deed het! Alles gaat met gebogen knieeën. Hierdoor zijn we na dit uurtje al redelijk gesloopt en krijgen we allebei een standje van de Master, in het Chinees wel te verstaan. Sanne moet andere schoenen aan en Edward een andere broek. Althans dat denken we. Vervolgens kwam de assistente (Ho Pin, die wel een beetje Engels spreekt) met de vraag: doen jullie Yang of Chen Tai Chi? Eh, eerlijk gezegd hebben we überhaupt geen idee wat we aan het doen zijn en van Yang en Chen hebben we ook nog nooit gehoord. Aangezien er die dag net een groep gevorderden begint met de Chen variant stelt hij voor om ons Chen te dopen. Ok, waarom niet? De rest van de ochtend proberen we de bewegingen van de Master na te doen. Redelijk frustrerend, want er zijn zo veel details waar je op kan letten dat zelfs het uitvoeren van een ogenschijnlijk simpele beweging door ons onmogelijk goed gemaakt kan worden. Het eindigt met een beheerste, maar toch krachtige vuistslag in de handpalm. Vreemd genoeg is het enorm indrukwekkend om de Thai Chi Master deze simpele move te zien maken. We hebben geen idee waarom, maar het smaakt naar meer.

Ondanks het feit dat wij onszelf niet classificeren als mietjes, zijn we om een uur of elf moe. Echt moe! Moe, kapot, finito, klaar, afserveren die globetrotters in spé.

Nog maar eens met Ho Pin gepraat over dat Yang en Chen gedoe. En ook met wat medeleerlingen die hier al een tijdje rondlopen. Chen (wat wij doen) is de wat meer aggressieve vorm. Goed dus! Het is de orginele vorm van Tai Chi en "uitgevonden" in Chenjiagou Village, China in 1640. De Yang variant is rond 1820 afgeleid van de Chen stijl en legt meer nadruk op de Yang kant, oftewel de zachte kant (Yin en Yang, je kent het wel). Tai Chi betekent zo iets als de balans tussen kracht/hardheid en subtiliteit/zachtheid, oftewel Yin en Yang.

Weten we dat ook weer, klinkt allemaal goed. Yang Tai Chi is minder aggressief dus, maar wel eenvoudiger aan te leren, eenvoudiger in te passen in een westerse levensstijl en bekend om de gezondheidsaspecten. Doet u ons dat maar! Hoewel Edward ook wel wat agressieve moves had willen leren, was het duidelijk dat Yang beter bij ons past. Toen het ons flink duidelijk was gemaakt dat we niet meer van stijl mochten wisselen konden we 's middags opnieuw beginnen met Yang Tai Chi.

We oefenen namelijk twee keer per dag. Van acht tot tien en van vier tot zes. Gelukkig konden we schoenen kopen bij de school (50 Yuan, 5 eur), maar voor kleding moesten we shoppen. Daar ging onze lunchpauze. Gelukkig waren we heeeeelemaal niet moe. Winkelen is hier net zo vermoeiend als in bijvoorbeeld Vietnam. Tenzij je tien keer de prijs wil betalen. Overal afdingen tot je er bij neer valt en vervolgens er achter komen dat ze je maat niet hebben. Uiteindelijk konden we nog net een uurtje bijkomen voordat we met de middagles konden beginnen.

We beginnen met de zogenaamde Yang style 24. Een korte serie bewegingen die eenvoudig aan te leren zijn. Eenvoudig? Nou, als we erg hard ons best doen kunnen de deze bewegingen na twee weken een beetje onder de knie hebben, aldus Ho Ping. Vol goede moed beginnen we aan de eerste moves. Veel draaiende bewegingen dit maal. Na wat gestuntel (verkeerd om draaien, verkeerde hand boven, met name Edward kan er wat van), denken we na een uurtje dat we het aardig onder de knie hebben. Niet dus! We weten nu wel hoe de bewegingen grofweg gaan, maar er zijn nog 100.000 details waar we geen benul van hebben. Als later de Master zelf nog even wat instructies geeft, is het wel duidelijk dat we op deze paar moves nog heeeel lang moeten oefenen. Maar we hebben wel erg veel zin in de komende dagen. Ondanks het feit dat we er nog geen zak van begrijpen, zowel van de bewegingen als van de gedachte achter Tai Chi, vinden we het een enorme uitdaging om de komende dagen die paar simpele bewegingen beter uit te voeren. Ja, beter, want perfect bestaat niet in Tai Chi.

Ons ontzag voor de Master is na één dag oefenen enorm gegroeid. Als hij aan het eind van de les nog even een stuk Chen Tai Chi demonstreert staan we bijna met open mond te kijken. We begrijpen nu een beetje wat ze bedoelen met "Tai Chi als vorm van kunst".

Conclusie na één dag: we begrijpen het nog niet, maar we zijn zeker om!

Einde van dag 157, de dag dat de oogjes voor tienen al dicht waren.


Woensdag 26 april 2006, dag 158

Vroeg op gestaan zodat we voor de les nog even wat konden oefenen. Ja, we begrijpen nu waarom al die idioten zo vroeg op school zijn. Ook nu waren er al velen voor ons. Maar er waren er ook twee die zich verslapen hadden, niet zo slim want je wil geen ruzie hebben met de Master, ha ha. En hoe leg je uit dat je vergeten was de wekker te zetten tegen een Chinees: "Sleep sleep, No Bliep Bliep!". Begreep hij prima. Zo zie je maar, dat Chinees is ook weer niet zo moeilijk. Trouwens, als je echt een bikkel bent kan je ook tussen de ochtendles en de middagles chinese les volgen. Dat slaan wij maar even over.

De gezamenlijke sessie om acht uur zette ons weer even met beide benen op de grond. In het begin konden we het nog wel een beetje volgen, maar het kwartiertje stil staan, met gebogen knieën en met "de energie in balans tussen je handen" (?) was wat te veel (fysiek, maar ook mentaal, welke idioot gaat nu een kwartier naar een berg staan staren?). Wel een goede gelegenheid om te beseffen dat het wel erg hard regende deze morgen. En zo schoten er nog heel veel andere dingen door ons hoofd, en dat is dan weer net NIET de bedoeling! Wat wel de bedoeling is? We weten het ook niet precies, maar de bedoeling is ongeveer dat je een virtuele basketbal vast houdt, waarbij je de energie tussen je handen zou moeten voelen en denkt aan niets. Het gaf ons niet de balans en ontspanning die de anderen ogenschijnlijk wel voelden. Wij voelden slechts de pijn in onze benen. Maar de vogelbewegingen aan het einde, waren ook voor ons wel weer te doen. Ook maakten we nog een minuutje of wat de basis Tai Chi beweging, de Yungsel. Een ronddraaiende beweging met je armen die Bruce Lee ook altijd deed vlak voordat hij 101 chinesen in elkaar beukte. Deze beweging is de basis van alle andere bewegingen, dus da's een belangrijke.

Daarna weer verder met die eerste beweging van de Yang style 24. We komen niet verder dan gisteren maar beginnen wel een aantal moves beter te doen. Maar waarschijnlijk nog lang niet Vondelpark waardig. De boodschap van de Master na de les (in het Chinees): Geduld! Geduld! Geduld! Hierbij wijzend naar zijn hoofd. Op de één of andere manier brengt hij het zodanig dat dit een erg belangrijke mededeling voor ons is. By the way, sommige mensen op Edward's werk gaan keihard lachen als ze dit lezen.

Dit maal konden we onze lunchpauze wel aanwenden om te rusten. Het blijkt dat bijna alle studenten in de middag "even gaan liggen". Wij zijn dus gelukkig niet de enigen die kapot zijn na een paar uurtjes Tai Chi.

De middagsessie begon met "the Yang style 24" met de hele groep. Zonder ons dan, wij oefenen nog druk op de eerste beweging. Als je zo'n hele groep synchroon deze bewegingen ziet maken weet je niet wat je ziet. De ene beweegt nog mooier dan de andere. Het gevoel na afloop is niet te beschrijven, een soort van ontlading. Iedereen was uitermate voldaan en blij, zeker toen de Master een goedkeurend knikje gaf en twee maal in zijn handen klapte. Tevens zakt ons ter plekke de moed wederom in de schoenen. Hoe kunnen wij dit ooit leren? Maar die middag oefenden we wel beweging twee en zelfs ook nummer drie. We kunnen tevens mededelen dat we al net zo raar beginnen te lullen als de rest. We vinden de tweede beweging echt mooi, vooral die beweging van de hand naar boven, erg mooie balans, voelt heel natuurlijk (?). Voor we het wisten was de les alweer voorbij en zaten we alweer aan de noodles.

Einde van dag 158, de dag dat er een nieuwe winkel geopend werd in Yangshou, wat gepaard ging met meer vuurwerk dan in heel bredevoort op nieuwjaarsavond.


Donderdag 27 april 2006, dag 159

Een bijkomend voordeel van de Tai Chi school is dat de studenten - en wij dus ook - een soort semi-local status hebben. Dit betekent dat we meestal niet meer dan de prijs voor Chinesen betalen. Of op zijn minst minder dan de andere toeristen. Voor onze luxe kamer betalen we een euro-knaakje (incl. Airco, TV en warm water), Buns pik je op voor drie Jiau (1 yuan = 10 Jiau, lees een Bun kost maarliefst 3 eurocent, oftewel een ontbijt kost 6 cent) en we betalen drie Yuan (30 cent) voor een flink bord Fried Noodles, twee Yuan voor Noodle soup, internetten doen we voor 2 Yuan per uur (wel lastig dat Chinese Windows) en de "bus" (meer een golfcar) naar huis kost 1 yuan (10 cent). En al het eten is heerlijk! Of zou dat komen doordat je van al dat bewegen honger krijgt als een paard?

Vandaag valt er over Tai Chi niet veel meer te melden dan gisteren. Wellicht is er nog vermeldenswaardig dat we meededen met de groep met de Yang style 24 en "pas" na ongeveer anderhalve minuut af hoefden af te haken.

Nog een uitspraak van de Master (vertaald uit het chinees): Later minder pijn, practice practice practice!

's Avonds gegeten bij de beste dumplingzaak in het dorp. Mijn god wat smaakt dat goed, die halen de reistips wel!

Einde van dag 159, de dag dat we niet in staat waren om meer dan tien euro uit te geven, inclusief de kamerhuur. Thuis blijven is duurder!


Vrijdag 28 april 2006, dag 160

Same Same, but different. Weer wat vroeger op. Voor zevenen stonden we al naar de bergen te staren en te bewegen. Om acht uur begon zoals gebruikelijk de "warming" up, dit maal redelijk pijnvrij! En toen weer verder met de eerste paar bewegingen van de 24. Om een uur of elf lunchen in het dorp en daarna wat rusten tot drie uur. Vervolgens twintig minuutjes lopen naar school en tot een uur of zes nog wat Tai Chi gedoe. En dan weer eten.

We zullen waarschijnlijk nog vaak terugdenken aan deze heerlijke en simpele dagen waarin we niets meer nodig lijken te hebben dan Tai Chi, eten en slapen.

Einde van dag 160, de dag dat we ook nog wat karate les kregen van de Master.


zaterdag 29 april 2006, dag 161

Eindelijk weekend! Of wacht eens even? Oh nee! We hebben ook op zaterdag les.

En dat terwijl het in Nederland Koninginnedag is. Waar Edward's vriendjes de hele dag biertjes drinken, stond Edward een beetje naar bergen te staren en wat vreemde bewegingen te maken. Alhoewel, zo vreemd zijn ze bij nader inzien niet. We beginnen de logica in te zien. Eigenlijk komt het er op neer dat alle bewegingen erg natuurlijk zijn je hele lichaam is hierbij ontspannen. Althans in theorie, de praktijk is vooralsnog anders. Maar de spierpijn is wel verdwenen!

Aan het einde van de ochtend kregen we nog een gratis Chinese SWOT analyse. Sanne heeft van nature een erg goede basis houding en is een beetje lui. Edward heeft een zeer een houding die vergelijkbaar is met de houding van een ernstig zieke kraanvogel en is tevens een harde werker.

Resultaat na bijna een week Tai Chi: we hebben drie bewegingen geoefend en kunnen die - met nog heel veel "fouten" - zelfstandig uitvoeren. Men probeert ons moed in te praten door aan te geven dat de andere bewegingen sneller te leren zijn als we dit maar goed kunnen.

's Middag kregen we vrij af en de Master nodigde ons uit voor een BBQ, Jippie!!! Kregen we toch nog een beetje een feestje op Koninginnedag. De Master had ook nog een flesje wijn bij zich. We kunnen mededelen dat Chinesen ook spiritus onder de categorie wijn laten vallen. Na dit glaasje "wijn" zat de stemming er meteen goed in. Er waren ook veel Chinesen uitgenodigd, wat ook goed was voor de stemming. Zoals iedere Aziaat waren ook deze lieden dol op zingen. En zoals de meeste Aziaten konden ze ook absoluut niet zingen. Dit resulteerde in een gezellige boel. En dan was er ook nog een Ierse student die belabberd slecht is in Tai Chi, maar tot grote vreugde van de Master wel briljant goed Gitaar en Trekzak speelde. Tel bij al deze ingrediënten nog de nodige flessen Li Quan bier op en het werd een dolle boel.

Tijdens het feestgedruis belde de Master ook nog even met onze huisbaas. Dat was goed, want om de één of andere reden hoeven we niet meer te verhuizen. In verband met de meivakantie in China was er een boeking voor onze kamer, waardoor we dus niet in ons huis konden blijven. Maar goed, ik zou ook niet graag ruzie maken met een dronken Tai Chi Master, waardoor we nu opeens konden blijven. Er werden nog vele flessen Li Quan open gemaakt, maar om een uur of negen waren de meesten toch helemaal afgeserveerd. Ja, dat Tai Chi doet rare dingen met je (wederom voor de Groningse lezers: we praten over negen uur 's avonds).

En aan het einde van het feest liep het personeel van de Master met ons mee om ons te voorzien van licht door middel van een zaklamp. Het is dat we hem na verloop terug stuurden, anders was hij misschien wel meegelopen tot ons huis. Tevens ruimden de bedienden alle rommel van de BBQ weer op. Genant, maar heel gewoon hier.

Einde van dag 161, de dag dat Sanne ook nog even lid was van de band. Ze heeft immers op de Muziekschool gewerkt!

Tevens einde van één week Tai Chi. Onze prestaties zijn nog niet weblog-waardig. Maar bij gebrek aan kiekjes van ons zijn hier wat mooie beelden van de Master.