16 - 22 augustus 2006 - Nieuw Zeeland week I

Woensdag 16 Augustus 2006, dag 271

Prima vlucht gehad, Sanne sliep zelfs goed en we werden voorzien van eten, drinken, films en videospelletjes. "Ik blijf hier", zo melde Edward na de landing. En waarom geeft iedereen zo af op vliegtuigeten? We aten de beste pasta in negen maanden! Oh ja, das niet zo moeilijk in Azië. Maar deze pasta was super en voorzien van wijn, ook iets dat wij zelden dronken de laatste tijd (al hoewel? Met Heske ging er ook "wel eens" een flesje open). We hadden het dus fijn en we voelden ons redelijk fris toen we om kwart voor elf lokale tijd landen. We leven nu vier uur eerder dan eerst en maarliefst 10 uur eerder dan mensen in Nederland.

Eenmaal in Nieuw Zeeland geland, ontmoeten we voor het eerst een douane beambte die tevens een mens leek te zijn. Hij keek niet streng, nors of verdrietig. Sterker nog de man leek bijna blij ons te zien, heette ons welkom en wenste ons veel plezier. Tussendoor jankte hij nog even de benodigde stempels in onze paspoorten en voor we het wisten waren we binnen. Althans, we waren dan wel het land binnen, maar we waren nog niet onderworpen aan de bio security. Men is in Nieuw Zeeland (terecht) als de dood voor ziekten of ongedierte die meegenomen kunnen worden uit andere oorden. Daarom is het verboden om fruit, vlees of melkprodukten o.i.d. mee te nemen. Er is zelfs controle op bergschoenen en tenten en dat soort spul. Eenmaal bij de controle kwam er een schattig hondje op Sanne af en dit lieve beestje ging vrolijk bij haar tas zitten. Leuk hondje hoor, gesponsored door Royal Canin. Deze schattige hondjes zijn getraind om bagage voorzien van voedsel op te sporen. Sanne's tas was verdacht en het hondje kreeg een koekje (Royal Canin?). Na enkele malen uitgelegd te hebben dat we geen biefstuk bij ons hadden mochten we door, zonder dat men onze tas heeft geinspecteerd. Blijkbaar zien we er na negen maanden reizen nog steeds betrouwbaar uit, ondanks het feit dat wij er vergeleken met de mensen hier uitzien alsof we iets te lang onder de zonnebank hebben gelegen. Eenmaal voorbij de security werden we zoals afgesproken opgehaald door een medewerker van het Camper verhuur bedrijf. We liepen richting de uitgang en we zagen de schuifdeuren op ons af komen. Een spannend moment, zou het hier echt zo koud zijn? De schuifdeuren gingen open en ..... AAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHH KOUD! G#dv#@##$$#%% Koud! Zoals verwacht kregen we een behoorlijke klap en de chauffeur vond het prachtig. Hij raadde ons aan in de zon te gaan staan, terwijl hij de wagen ophaalde. Dat hielp ons bij het gewenningsproces, dat overigens vrij snel verliep.

Na nog eens drie kwartier waren we bij KEA, het bedrijf waar we onze camper huurden. Ze hadden er nog genoeg zo te zien. Wij kregen een superdeluxe model met WC, Douche en zelfs een entertainment set (Flat Panel en DVD aan boord). Tevens verwarming, warm water, koelkast en een wastafel. Alles werkte net als thuis, er kwam water uit de kraan en het water liep weer weg door het putje. Waar het water vandaan kwam en waar het vervolgens bleef, was een groot raadsel. Maar het werkte. Later zouden we leren dat hier nog wel wat bij komt kijken, maar dat is een zorg voor later.

Na wat korte instructies kregen we als goede klanten - 52 dagen schijnt niet gebruikelijk te zijn - nog gratis wat extra spullen mee zoals een tafel en twee stoelen. Leuk, maar we kregen ook extra dekens en sneeuwkettingen mee!!! Hoezo sneeuwkettingen? Wij zijn gewoon op een tropische vakantie hoor! Maar toen er gemeld werd dat we op het zuidelijke eiland ook zouden kunnen skieën werden de sneeuwkettingen snel ingeladen. Nog even een verzekering afsluiten en karren maar. Even later stuurde Edward de omgebouwde Ford bus vakkundig op de linker rijbaan. Links rijden ging voor het eerst van zijn leven makkelijk, waarschijnlijk omdat hij de afgelopen tijd helemaal niet heeft gereden en dus niet recent aan de rechter kant reed. Waar Edward in zijn "Groningen-tijd" wel eens 80.000 kilometer in een jaar reed, had hij in 2006 tot dit moment zo'n 39 kilometer gereden. Één maal een rondje op Langkawi wel te verstaan. Maar dat zou trouwens ook eind 2005 geweest kunnen zijn.

Afijn de Globetrotters in Spé reden op de A1 richting het noorden. Onderweg deden ze boodschappen bij de Pack 'n Save. Inrijhoogte parkeergarage 2,2 meter. Tja, hoe hoog is zo'n ding? Geen idee, maar aangezien Edward er met zijn één meter 90 in kan staan, zou hij wel eens hoger kunnen zijn. Omkeren dan maar, iets dat ook niet makkelijk blijkt met zo'n gevaarte. Trouwens, de bus bleek later 2,7 meter hoog te zijn.

Het betrof een echte supermarkt met kaas, wijn en kiwi's die in de aanbieding waren. Da's toch een leuke binnenkomer. En we hadden een grote bus bij ons, dus lekker niet kijken hoe zwaar dat potje shampoo is. Inladen maar, vooral dat bruine brood! Het voordeel van een Camper is dat al dat lekkers niet hoeft te wachten, zodra we in een bosrijke omgeving waren (wat nog al eens gebeurt in dit land) parkeerden we de bus en genoten op onze eigen bank en aan onze eigen tafel van een bruine boterham met kaas. Wat kan iets klein toch groots zijn, hmmmmm.

Ondanks het feit dat we niet veel last hadden van het tijdsverschil reden we maar niet te ver vandaag. Voor we het wisten waren we namelijk in het lokaal wereldberoemde plaatsje Helensville aangekomen, alwaar je kan baden in bronnen met gezond water. Net als in Nieuwe Schans, je weet wel. Dat water met allemaal mineralen en zouten enzo. Fijn hoor, zo'n thermaal bad. Zeker als je het een beetje koud hebt, Sanne is nog steeds een beetje in een shock. Het water was 39 graden, net zo warm als Kuala Lumpur. Morgen warmere kleren kopen! Bij het thermaalbad was ook een camping waar we onze gloednieuwe camper met nog geen
1500 kilometer op de teller neerzetten. Daar bleek dat sommige features zoals verwarming, magnetron, tv en stopcontacten niet werken zonder stroomvoorziening van buitenaf. En waar ben je zonder TV en Magnetron? Dus ging er een stroomdraadje van de camper naar een stroomhuisje en voila, we hadden al het comfort dat we thuis ook hebben. Appeltje Eitje, zo'n Camper.

Over appeltjes en eitjes gesproken, we waren wat onwennig aan het idee om ons eigen eten te mogen maken. We begonnen eenvoudig, soep en sla met Paul Newman's Special Sauce. Namen zijn belangrijk, dat lijken ze in dit land prima te begrijpen. Trouwens de borden in de camper zijn van steen en niet van plastic zoals in Azië. Jippie! Sanne waste af en Edward droogde. Wat een geluk op deze avond. En gelukkig wisten we het knopje van je verwarming ook te vinden, want toen dat lekkere zonnetje eenmaal weg was, werd het zelfs nog kouder. Hou op daar mee!

Einde van dag 271, de dag dat we ieder sliepen onder twee dekbedden, moet je in Kuala Lumpur niet proberen! Heerlijk geslapen.


Donderdag 17 Augustus 2006, dag 272

Omdat we op de camping stonden mochten we ook vandaag gratis zwemmen in het thermaalbad. Aangezien wij Nederlanders zijn, lieten wij deze gratis kans niet schieten. Nadat we weer droog waren achter de oren, reden we een stukje verder. We willen eerst naar het Noorden rijden, een stukje dat men heel toepasselijk the Northland noemt. Tevens het minst koude deel, fijn!

We reden langs de kust en hebben zelden zulke mooie dingen gezien. We stopten menigmaal en konden er niet over uit. Wat een land! Je had ons moeten zien zitten in onze camper.
Edward: Oh! Kijk, mooi!
Sanne: Ja, mooi! Oh wat mooi.
Edward: Schitterend.
Sanne: Oh, wat mooi! Mooi hè?
Edward: Ja, mooi!
Sanne: Mooi mooi mooi.
Edward: G#$dvr$#%&^# wat mooi.
Sanne: Ik heb nog nooit zo iets moois gezien.
Edward: Nee ik ook niet, zo mooi.
Sanne: Schitterend mooi.
Edward: Kijk daar, ook mooi...
Etc.

Na verloop van tijd veranderde het kustlandschap in een bos, ook mooi. Daar besloten we ons campertje maar te stallen, waarom niet?

Kijk ook eens naar de achtergrond, erg mooi!

Einde van dag 272, een mooie dag. Oh, wat was het mooi.


Vrijdag 18 Augustus 2006, dag 273

Onderweg besproken we hoe de tijd vliegt en dat onze reis zo veel sneller voorbij lijkt te gaan dan aan het begin. Melakka lijkt een eeuwigheid geleden, maar Luang Prabang lijkt wel gisteren. We nemen ons voor om niet te veel over de toekomst na te denken en ons te concentreren op "nu". Dat lukte prima, wat is Nieuw Zeeland schitterend en wat scheen het zonnetje heerlijk. Om ons meteen maar te concentreren op het nu, besloten we om vandaag niet verder te rijden en de meegekregen stoelen en tafel pal in de zon te zetten. Schuifdeur open, flesje Nieuw Zeelandse wijn open en koken in het zonnetje. En maar kijken naar de zon en naar de zee.

Eerder die dag reden we van het Trounson Kauri Park, nog steeds richting het noorden langs de westkust. Schitterend ritje, o.a. dwars door Waipoua Kauri forest. Zoals de naam al zegt is dit het huis van de Kauri bomen. We hadden er nog nooit van gehoord, maar onze naam is dan ook niet Midas Dekkers. We zagen wel in dat dit mooie en bijzondere exemplaren waren. Natuurlijk moesten we die units even van dichtbij bekijken, er zijn daar namelijk bomen van meer dan 2000 jaar oud. Tijd voor een wandeling dus. Dat werd een klein wandelingetje want de langere routes waren gesloten in verband met bescherming van flora en fauna. Daar lijken ze serieus mee bezig. Gelukkig lag de second largest Kauri boom op onze Mickey Mouse route. Wat een boom!

Voor de liefhebbers van details: omtrek stam: 16,41 meter, hoogte 29,9 meter, hoeveelheid hout: 208,1 kuub. Daar kan je een open haard wel een tijdje mee aanhouden. Na een ruim uur waren we al terug bij de bus en een illusie armer. Onze echte nep-Puma's van zes euro per paar zijn toch niet echt comfortabel voor het lopen in de natuur. De zolen zijn zo dun dat je ieder steentje voelt. En dan de kleur. Waar blauwe schoenen het op Koa San Road in Bangkok het erg goed doen - sterker nog: ze zijn daar vet en cool enzo - zijn hier kaplaarzen meer in de mode. In dit contrast loopt Edward er bij als Pipo de Clown. Maar goed, die coole blauwe kleur en die gele stepen geven we geen week, doorgaans is het behoorlijk drassig overal.

Kopje warme chocolademelk dan maar? Handig zo'n eigen keuken in je auto. We kunnen er nog steeds niet bij met ons verstand. Trouwens, het blijft facinerend waar dat water blijft dat door de gootsteen loopt. We zijn er achter dat je de camper niet alleen met diesel, maar ook met water moet vullen. Trouwens, de meest gemaakte fout is dat men diesel in de watertank gooit. Komt er diesel uit de kraan en is men niet blij bij het verhuurbedrijf, aldus het instructieboekje.

Afijn, we hebben dus vers water getankt en vuil water met een slang in een soort put laten lopen (in de scene noemen wij dat een dumpstation). Helaas is dit gedumpte water exclusief het reservoir voor het toilet, dat is weer een ander bakje dat later aan de beurt komt.

Einde van dag 273, de dag dat twee bejaarden erg blij waren om "Dutchies" te ontmoeten. Ze dankten ons voor het feit dat "wij" in de jaren 50 de coffeeshops in Nieuw Zeeland geintroduceerd hebben. Coffeeshops? "Ja, een goede bak koffie is nooit weg". In dat geval hopen we maar dat de moderne versie van de Nederlandse coffeeshop niet deze kant op komt. Kunnen deze oude besjes nog lekker genieten van een bakkie hollandse koffie. Of zoals ze zelf zeggen: "a sophisticated drink".


Zaterdag 19 Augustus 2006, dag 274

Wat is iedereen hier aardig! Let wel, dat is ook wat je verwacht aangezien de Kiwi's juist bekend staan als een alleraardigst volk. Maar toch blijft het apart als iedereen je groet, en als Jan en alleman spontaan een praatje met je aanknoopt. Zelfs de eigenaar van de camping, duidelijk geen prater, kwam even buurten of alles naar wens was. Nou en of! Toen bleek trouwens dat hij niet de eigenaar was, maar ook een gast. De echte eigenaar was een tijdje weg en had gevraagd of deze goede man een paar weken op zijn bedrijf wilde passen. Geen probleem, de man gaf zelfs toe dat hij het wel fijn vond om tijdelijk een doel te hebben. Ook onze doelstelling was bescheiden, we wilden vandaag naar de Bay of Islands. Een ritje van zo'n 100 kilometer. Maar eerst even rondkijken in het dorpje Rawene dat bekend staat om haar historische gebouwen. We liepen ook nog even een mangrove trail, ook dat is Nieuw Zeeland.

Na dit natuurgeweld, de trail was misschien wel 500 meter lang, gingen we op pad. Halverwege nog maar eens shoppen, want wat hebben we het KOUD! Allebei kochten we een extra dikke trui, in combinatie met onze windstoppers zou dat toch voldoende moeten zijn. Een echte Stüssy voor Edward, nu maar hopen dat dit een cool merk is dat niet gedragen wordt door tuig zoals racisten en zo. In ieder geval was het lekker warm. En Sanne sloeg door...

Toen we klaar waren met shoppen gingen we voor ons eerste "Subway moment". Volgens bijna iedereen verkoopt men hier de beste broodjes van Nieuw Zeeland. Tot nu toe klopt dat. Wel een echte carnivoren toko, een broodje brie of eisalade kennen ze niet. Maar wel broodjes die net zo groot zijn als je voet.

Afijn, we hadden het niet meer koud en onze buikjes waren gevuld. Op naar die waterval! Die misten we in een moment van onoplettendheid. Voor we het wisten waren we op onze eindbestemming, Paihia. Dit is een leuk plaatsje aan de Bay of Islands. En in die Bay zwemmen onze vrienden rond. Dolfijnen! En ook Walvissen. Vooral die Dolfijnen zijn hier te spotten vanaf een boot. Meteen een trip geboekt voor morgenvroeg natuurlijk.

En toen parkeerden we ons fijne karretje aan zee om te genieten van een zonsondergang.

In het echt was hij nog veel mooier dan op de foto, om kippenvel van te krijgen (of kwam dat van de kou?).

Einde van dag 274, de dag dat Sanne overwoog een sjaal te gaan breien. Ze slaat echt door!


Zondag 20 Augustus 2006, dag 275

WE HEBBEN MET DOLFIJNEN GEZWOMMEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Onder ons, links rechts, en dan weer boven water. Niet te beschrijven zo mooi, zo sierlijk. En zo dichtbij, ze lijken een spel met je te spelen. Wat zijn ze groot en indrukwekkend snel. Ze maken een bijna betoverend geluid. Dit is echt onwerkelijk, dit overtreft je allermooiste dromen. Voor je er erg in hebt duiken ze tien meter verder weer op. En dan maar zwemmen, hard zwemmen alsof je leven er van af hangt. Opeens vanuit het niets zie je zijn staart weer en opnieuw zwemt hij onder je door om vervolgens weer een sprong boven water te maken. Wat er op zo'n moment door je heen gaat is niet te beschrijven. En dan zijn ze plotseling weer weg. Dit maal laten ze je zien dat hoe snel en sierlijk zij zijn en hoe lomp en traag jij bent. Zeker dertig meter verder komen ze weer boven. Kansloos ver weg, maar ook zo dichtbij en zo mooi. Eenzaam lig je midden op zee en ziet ze nog een sprong maken. Pas toen voelden we weer hoe koud het water was. Maar konden we hier maar eeuwig blijven liggen om te kijken naar deze wonderlijke dieren.

Maar de man op de boot floot weer met zijn fluitje, iedereen moet weer aan boord. Hoe ging het in zijn werk? Toen we eenmaal aan boord van de "toeristenboot" waren, kwam er al snel een melding dat er dolfijnen gespot waren. Iedereen die 20 dollar (10 euro) extra neerlegde kreeg een wetsuit, snorkel en vinnen om te zwemmen. Dit kan trouwens niet altijd, bijvoorbeeld als er baby dolfijnen bij zitten wordt er niet gezwommen. Maar vandaag dus wel en een handje vol vrijwilligers maakte zich klaar. Naast de boot lag een net in het water waar we in moesten springen. In dit net werden we naar de dolfijnen gevaren. Best koud, de zee is vermoedelijk tussen de 12 en 14 graden. Sterker nog, de eerste reactie was: "flikker maar op met die dolfijnen, ik moet hier weer uit!". Maar voor deze gedachte was amper tijd, voor we het wisten riep men "Go, go, go". Vanaf dat moment was er geen kou meer, slechts de betovering van de dolfijnen. Na de eerste keer werd iedereen weer in het net verzameld en werden we weer naar enkele dolfijnen gevaren. Één exemplaar zwom lekker mee met ons net, wat een fijn uitzicht verschafte. En daarna nog een keer. We zouden dit wel 100 keer willen herhalen, maar we moesten weer aan boord. Dit om onderkoeling tegen te gaan, er waren nog dolfijnen. Eenmaal aan boord hadden we het ook nog wel een tijdje koud, Edward rilde nog zeker een uur na. Met een dikke grijns op zijn smoel, dat wel.

Natuurlijk hadden we geen tijd voor het maken van kiekjes voor op deze weblog, maar het moet er ongeveer zo uitgezien hebben.

Alles lijkt in het niet te vallen bij deze ervaring, maar de rest van de boottocht was ook erg fraai.

En dan als afsluiter voor vandaag de laatste aflevering uit de serie "de geheimen van een camper". Waar blijft hetgene dat je door de WC spoelt? Omdat we al het vermoeden hadden dat dit niet zomaar zou verdwijnen hadden we ons toilet uit voorzorg slechts gebruikt voor het plassen. Gezien het niveau van het "water" zou hij wel eens bijna vol kunnen zijn, dachten we. Dit was een juiste vooronderstelling. Hoe werkt het? Het valt mee. Je trekt een soort "cassette" uit de camper. Deze bevat een combinatie van liters pis met chemicaliën. Dop er af en dumpen in zo'n speciale put. Simpel! Nieuwe chemicalien erin en klaar. Met deze kennis hebben we alle geheimen van de camper ontmaskerd. Denken we.... Maar goed, wat zitten we nu te lullen over een bak pis? Vandaag zwommen we met Dolfijnen!

Einde van dag 275, de dag dat we ons campertje parkeerden op een camping met jacouzi! Lekker badderen en kletsen. Over dolfijnen enzo.


Maandag 21 Augustus 2006, dag 276

Nu maar hopen dat onze zaakwaarnemer ons niet onder curatele stelt, zo'n paar dagen Nieuw Zeeland hakt er lekker in. Die dollars vliegen er door als Vietnamese Dongs. Maar ja, die dolfijnen laten schieten is natuurlijk geen optie. Met dat "leven in het nu" gaat het dus prima. Wat was er vandaag te beleven in het nu? Schapen. Wat? Schapen! Er leven in dit land zo'n 47 miljoen schapen en 4 miljoen mensen. In deze context is het meer dan logisch dat wij een bezoek brachten aan sheepworld. Toch? We kregen uitleg over de (zes?) soorten schapen die er leven in Nieuw Zeeland, over het nut van die beesten (wol, vlees en melk) en over het houden van schapen. Bij dat laatste komen honden kijken. Een hond gaf een kleine demo hoe je een groep schapen opjaagt.

Nadat één schaap een nieuw kapsel aangemeten had gekregen was het tijd voor.... Het voeren van de lammetjes! Sanne was natuurlijk beschikbaar. Op de foto zie je Sanne met haar lam.

Na nog een flinke boswandeling van 400 meter was het tijd om verder te rijden richting Auckland. Onderweg kwamen we weer langs een Pack 'n Save, dus waren we even later nog armer dan we al waren. Maar wel goedkope boodschappen voor een half jaar in de bus. De opbergvakken volstaan nog steeds met gemak.

Na nog een paar minuten rijden waren we weer terug waar we begonnen waren. We kozen voor een camping in Auckland en meteen stonden we met onze camper in een soort rijtjeshuis formatie.

Einde van dag 276, de dag dat we al behoorlijk gewend raakten aan de kou (sinds dat zwempartijtje in zee?). We dragen zelfs niet meer twee truien over elkaar heen. Maar we gedragen ons nog niet als locals, die dragen (soms) korte broeken en t-shirts en drinken koffie op het terras. Zo ver zijn wij nog niet, wij kochten vandaag handschoenen! We gaan nu immers naar het zuiden, alwaar het kouder is.


Dinsdag 22 Augustus 2006, dag 277

Zonder het zwembad aangeraakt te hebben scheurden we snel richting het zuiden. Dat ging vrij makkelijk want rondom Auckland hebben ze echte vierbaans snelwegen. In no time waren we in Camebridge, een dorpje met (jawel) veel Engelse invloeden. Doe mij maar zo'n Steak Pie dan, aldus Edward. Leuk dorpje met videotheek die wij aandeden. Vandaag een beetje rustig aan ivm piepende oren van Sanne. Om dit te realiseren parkeerden we de bus op een mooi plekje aan een mooi meer. Mooi hoor. De zon ging onder en wij keken een romantische comedy.

Einde van dag 277, de dag dat het 's nachts koud werd. Erg koud wel te verstaan. Later vernamen we dat het drie graden vroor, geen wonder dat we het koud hadden onder onze twee dekbedden.