23 - 29 Augustus 2006 - Nieuw Zeeland part II

Woensdag 23 Augustus 2006, dag 278

Nadat we het ijs van ons voorhoofd gekrabt hadden gingen we meteen voor een korte wandeling langs het meer, ogenschijnlijk een wahala voor roeiers. Als je dan toch de vreemde keuze maakt om te gaan roeien, doe het dan hier. Zo dachten de vele roeiers die geruisloos over het water leken te zweven. Jemig, wat mooi hier. Ook mooi om te vissen, zo lijkt het. Als je dan toch de vreemde keuze maakt om te gaan vissen, doe het dan hier. Trouwens, als je hier tot je grote geluk een Koi Karper vangt, juich dan niet te vroeg. Volgens de wet ben je verplicht om hem ter plekke dood te maken omdat dit dier uitheems en daarom ongewenst is.

Waar zo'n Koi Karpertje in Nederland best wat waard is, spreekt men hier zelfs van een plaag! Die ongewenstheid geldt bijvoorbeeld ook voor de Possum, een grappig klein diertje dat wel iets weg heeft van een fret. De Nieuw Zeelanders zijn de Australiers enorm dankbaar voor het feit dat ze dit beest geïntroduceerd hebben, not. Ze hebben hier geen natuurlijke vijanden (die Possum's, Australiërs volop) en vermeerderen zich als gekken (die Possum's, Australiërs niet). En ze vreten hele bossen weg. Maar wat men hier het meeste aan het hart gaat, ze eten jonge kiwi's en kiwi eieren. En de populatie liwi's wordt al iedere tien jaar gehalveerd. Men vreest dat de kiwi in 2015 niet meer in het wild zal voorkomen. Oftewel, ze zijn hier niet zo dol op de Possum, Edward moest een keer beloven dat hij ze dood zal rijden in het geval er één voor de camper opduikt. Dat gebeurde vandaag niet, maar het was dan ook een kort ritje naar Rotorua, een dorpje dat bekend staat als één van de highlights van het noordereiland.

Dit vanwege haar geschiedenis wat betreft Maori cultuur en ook vanwege de "thermal activity". Dit betekent dat het er stinkt en dat er overal rook uit de grond komt, aldus de door ons gelezen reisverhalen. Die stank viel gelukkig mee, slechts af en toe passeert er een walm met een geur van zwavel, vermengd met die van rotte eieren. En die stoom is echt bizar. Onder de grond is zoveel gaande, dat het water in de slootjes soms kookt. Onze camping ligt naast zo'n kokende stroom en heeft daarom verwarmde kampeerplekken. Zelfs uit de putten op straat komt rook.

Einde van dag 278, de dag dat we verbleven op een camping luisterend naar de gezellige naam: Cosy Cottage. Met een eigen thermaalbad, heerlijk gebadderd.


Donderdag 24 Augustus 2006, dag 279

Vandaag hebben we niets beters te melden dan ons schoenenprobleem. Onze uitrusting (geen schoenen, slechts badslippers en teva's) volstond prima in Azië, maar hier zijn droge voeten toch wel fijn. Maar een paar modieuze sneakers zijn hier nog niet zomaar gevonden. Of lopen we achter qua mode? Wellicht zijn kaplaarzen tegenwoordig harstikke hip. Aan dit idee kunnen we niet wennen en we lopen dus al een tijdje te zoeken naar schoenen. Tot Sanne bij een outdoorzaak die knappe wandelschoenen tegen kwam in de uitverkoop. Voor minder dan de helft, doe die maar, echte Timberlands. Dit is het eerste land waar we er ook van uit gaan dat ze echt zijn. Afijn, ook niet echt modieuze schoenen, maar Sanne heeft weer lekkere warme voeten en gelijk ook fijne schoenen voor het lopen in Nederland.

Meteen maar uitproberen, we liepen naar/door het dorp Rotorua. Overal stoom, het blijft een vreemde gewaarwording.

Einde van dag 279, de dag dat de grond weer lekker warm was onder onze voeten. De zwervers op straat zullen het hier minder slecht hebben, slapen op straat is hier lekker warm! Vooralsnog echter nog geen zwerver gespot in Nieuw Zeeland.


Vrijdag 25 Augustus 2006, dag 280

Het voordeel van reizen is dat je administratie zeer eenvoudig is. Eens in de zoveel tijd controleer je de creditcard afschrijvingen en kijk je wat de schade is qua uitgaven. Vooralsnog niet failliet, hoewel Nieuw Zeeland er wel lekker inhakt. Maar goed, zo lang we niet onder curatele gesteld worden door Tymon, onze zaakwaarnemer (klinkt duur hè?) vinden wij het wel best. Verder geen gezeur met abonnementen, energiebedrijven en belastingen enzo (uitstel is met een simpel briefje geregeld). Het enige dat we hoeven te doen is af en toe onze reisverzekering verlengen, da's alles.

REISVERZEKERING???? Shit, vergeten! Vier dagen te laat, ze hadden ons nog zo gewaarschuwd. Dit zou wel eens een probleem kunnen zijn, want we hebben gelezen dat het afsluiten van een dergelijke verzekering niet mogelijk is als je eenmaal in het buitenland bent. Meteen mailen met de verzekeringsmaatscappij, maar die reageerden niet zo snel op mail. Omdat we al weer een dag verspeeld hebben met het wachten op een antwoord, schakelden we onze zaakwaarnemer (Tymon!) in. Hij ging meteen bellen en zo, en hij regelde het natuurlijk allemaal. We kunnen de verzekering niet verlengen, maar wel online een andere afsluiten. Pffff. We waren erg bang dat we de pineut waren, onze enige dekking tegen ziektekosten rust namelijk op deze verzekering (een speciale, voor "globetrotters") . Met name deze verzekering is toch wel fijn om te hebben. Snel heel veel vragen online beantwoord en als het goed is zijn we weer verzekerd, over twee werkdagen wordt dit bevestigd. Daar gaan we dan maar van uit, wat kan je anders?

Wat deden we verder, behalve ons zorgen maken over onze verzekering? We brachten een bezoek aan Te Puia. Aldaar leerden we over de allereerste bewoners van Nieuw Zeeland, de Maori. We hadden zelfs een gids, maar die praatte (voor ons) zo onverstaanbaar dat we er niets van begrepen. Dus besloten we er in het geniep tussen uit te piepen. Niet dus. Die gids deed haar werk zoals die hond in sheepworld. Zodra we iets te ver van de groep afweken, werden we bestraffend toegesproken. Als makke schapen lieten we ons bij de groep drijven en pas na een uur werden we vrijgelaten. En nog geen benul van het verhaal van die Maori. Wat we wel veilig kunnen aannemen is dat ze het niet koud hadden. Warm water komt hier letterlijk uit de grond. Overal zijn gaten met kokend water, modderpoelen en geisers. Maar eerst naar een speciale show met muziek en dans van de Maori's. Ja, ook dat is Sanne en Edward.

Na de show liepen we een langs al het natuurgeweld.

Het was me het wandelingetje wel. Het is zo vreemd om overal stoom uit de grond te zien komen. Een eitje koken moet hier een eenvoudige zaak zijn, overal zie je "putten" met kokend water.

Maar het mooiste vonden we wel de geisers. Spontaan begon er één water uit te blaffen, sensationeel.

En het was daar ook lekker warm aan onze voeten, met name voor Edward een opluchting. Hij heeft nog geen echte schoenen en zijn nep-Puma's zijn nu al van ellende uit elkaar gevallen. Maat met zijn Teva's op de verwarmde grond ging het prima!

Einde van dag 280, de dag dat we alsnog het verhaal van de Maori achterhaalden, lang leve de Lonely Planet. Volgens dit boek arriveerden de Maori ergens tussen 1000 en 1200 naar nieuw zeeland. Met hun kano's kwamen ze van de Cook Eilanden of Tahiti of daar ergens. Ze weten het niet precies. Maar vast staat dat zij de eersten waren, eerder dan onze landgenoot Abel Tasman, die pas in 1642 kwam kijken. De Maori deden meteen hun ritueel "vriend of vijand?". Abel dacht dat het verstandig was om terug te tetteren met wat trompetters. Dat werd dus vijand. Ook in die tijd was communiceren al een bron van veel misverstanden, dat blijkt wel weer. Abel peerde hem snel en liet slechts een naam achter: Nieuw Zeeland. De 127 daaropvolgende jaren hadden de Maori geen last van de Europeanen. In 1769 kwamen zowel Fransen en Engelsen naar Nieuw Zeeland en zij startten nederzettingen. In 1840 werd het land officieel gestolen door Engeland.


Zaterdag 26 Augustus 2006, dag 281

Op zo'n reis loop je wat af. Lopen is immers voor diegenen die geen auto kunnen betalen, zo predikten de antilanen altijd tijdens ons bezoek aan Curacao enkele jaren geleden. Achteraf hadden ze gelijk, in Azië liepen we behoorlijk wat af terwijl we niet beschikten over een auto. Maar nu hebben we dus wel een auto, een hele grote zelfs. Wij doen nu weer boodschappen met de auto, de antiliaanse bevolking zal trots op ons zijn. Maar we maken nog steeds fouten. Regelmatig stappen we uit de bus om te lopen naar stukken waar je met de bus niet kan komen. Bijvoorbeeld in bossen enzo.

Vandaag was het weer zo ver. We liepen een flink stuk bij en om het zogenaamde blauwe meer. Bij Rotorua liggen een blauw en een groen meer vlak bij elkaar. Het blauwe omdat de bodem van vulkanisch gesteente is, en het groene? Geen idee. Na een half uurtje stampen waren we op het viewpoint waar we zowel het blauwe als het groene meer zagen. Dit was tevens het punt waar Sanne's nieuwe schoenen pijn gingen doen en Edward's sokken doorweekt waren. Tja, op je Teva's in een modderig bos lopen is wellicht niet handig.

Maar dat alles kon ons geen ruk schelen. Lopen is echt heerlijk hier. De lucht voelt aan als in Oostenrijk en je hebt echt het gevoel dat je lichaam pure gezondheid inademt. Helaas ontbrak het café halverwege.

Einde van dag 281, de dag dat we ons lieten gaan bij de Countdown. 24x7 en een voetbalveld vol lekkers. Wijn, kaas en wat denk je van Bagels met roomkaas en zalm? DVD'tje er bij en de rest van de dag zaten wij dus lekker in onze bus. Oh, enne Chocola!


Zondag 27 Augustus 2006, dag 282

Het was weer een gevalletje strak blauwe lucht deze morgen. Snel alle plannen uitstellen dus en met een boekje in de zon. Nog even een termaalbadje genomen en toen
was zowaar de morgen voorbij!

's Middags weer gelopen in het Whakareware Forest, in het Engels The Redwood Forest, oftwewel het bos met de rode bomen. Met een beetje fantasie waren ze inderdaad rood die bomen. Maar we waren niet zo van de foto's dus laten we het bewijs achterwege.

Na deze enerverende wandeling - liepen we nu de gele, blauwe of groene route? Geen idee - reden we van Rotua naar Wairakei, alwaar het ook niet verkeerd was.

Edward vroeg zich reeds menig maal af waarom ze niets slims doen met al dat kokende water hier. Een voor de hand liggende gedachte (volgens Edward een geniaal idee). Hier in Wairakei hebben ze dus ook slimme mensen en maken ze stroom van al die warmte. Morgen maar eens gaan kijken daar.

Einde van dag 282, de dag dat we voor de verandering eens gezond leefden. We beginnen te begrijpen waarom we best veel mensen met overgewicht zien. Nieuw Zeeland heeft veel te veel lekkere dingen en daarnaast stikt het ook van de fastfood tenten.


Maandag 28 Augustus 2006, dag 283

Maandagmorgen, vroeg. Het is nog donker. Na een veel te gezellig weekend draai ik de A4 op. Voor zevenen en al erg druk, mompel ik. Dat wordt vast staan zo meteen, dat is iets dat zeker is. Nu maar hopen dat er niet weer extra files zijn omdat er een gek achter op de file is geknald. Zuchtend zet ik de radio aan, waar Evers al weer veel te wakker is. Uit maar weer dan. Het is koud, waar is het knopje van de verwarming? Huh, geen knopje? Langzaam ontwaak ik uit een sluimertoestand en kom zo'n beetje tot de conclusie dat het een droom was. Ik schuif slaapdronken het gordijntje van de camper aan de kant en tot mijn vreugde zie ik groen. Bomen enzo. Bovendien heeft de nachtvorst het gras tot een witte deken getransformeerd . Yes! Ik ben niet op de A4, maar in Nieuw Zeeland! En Sanne ligt vredig naast mij te slapen, een maandagmorgen zoals een maandagmorgen hoort te zijn. Een perfect begin van de week. Ik weet alsnog het knopje van de verwarming te vinden...

Zo begon Edward's week, een beetje verward, maar gelukkig kon hij zich hervinden tijdens een bakkie koffie dat in de zon werd genuttigd. Het leven is zo gek nog niet.

Na dat bakkie koffie en een bescheiden ontbijt gingen we even de boel in de buurt bekijken. Zoals eerder aangegeven, ze doen hier aan energie opwekking. Sterker nog, vijf procent van de energiebehoefte van dit land komt hier letterlijk boven drijven. Warm water wat door middel van buizen met een lengte van 15 kilometer omgezet wordt in stoom, dat vervolgens weer stroom oplevert.

Bere-interessant, en er was ook nog een Volcanic Activity Centre. We weten er nu alles van en zullen waarschijnlijk geen oog meer dicht doen in dit gebied. We leerden ook dat het ski-gebied op een vulkaan gebouwd is, de laatste uitbarsting was in 1996.

Afijn, na deze verontrustende berichten reden we naar Taupo, een dorp aan een groot meer (dat eigenlijk ook een krater is van een vulkaan, al miljoenen jaren geleden gevormd).

Het leven in Taupo is goed, de zon scheen op het terras alwaar prima koffie geserveerd werd.

Einde van dag 283, de dag dat de
Tamaki Leopards tegen de Counties Manukau Jetz speelden.



Dinsdag 29 Augustus 2006, dag 284

Niet zo'n actieve dag. Het is al een aantal dagen actueel, we zouden eigenlijk eens moeten beslissen wanneer we naar huis gaan. Voor ons een lastige beslissing. Aan de ene kant hebben we het nog harstikke leuk en hebben we de middelen om nog wel een tijdje door te reizen. Maar ja, reizen was een half jaar geleden eigenlijk nog veel leuker. Blijft het leuk als we doorgaan? Wordt het niet te gewoon? En daarnaast zijn er ook dingen die we erg missen. Als we praten over onze twee katten merken we dat we die twee wel erg missen. Daarnaast missen we vrienden en familie, gezelligheid, biertjes drinken in een bruine kroeg en we missen zelfs het werken. Misschien toch maar naar huis binnenkort? Maar aan de andere kant zien we ook behoorlijk op tegen een terugkeer. Nu hebben we iedere dag vrij en ons leven is zo simpel en ongecompliceerd. De eerste periode thuis zal ongetwijfeld anders zijn. Bijkletsen met iedereen, werken en veel regelen. Denk bijvoorbeeld aan een huis, niet onbelangrijk. Daarnaast zijn er nog zo veel dingen die we willen zien. Misschien nog een tijdje weg blijven dan maar?

We keken wat rond bij de lokaal wereldberoemde Craters of the Moon.

Een leuk gebied, wederom met veel stoomwolken en de lucht van rotte eieren. Maar we hadden minder oog voor al dit moois dan normaal. Hoe moet dat met onze reis? Terug of niet? Is dat nu zo moeilijk? Het antwoord is ja.

De middag durfden we nog steeds niet te kiezen, dus namen we een "proefbeslissing". We gaan na Nieuw Zeeland nog een paar weken naar Thailand en vliegen dan terug, ergens begin november. Als we binnen enkele dagen niet in paniek raken bij deze vooruitzichten, is de keuze definitief. Heerlijke burgers, lekker zonnetje en een potje bier er bij. Misschien toch maar een tijdje doorreizen?

Einde van dag 284, de dag dat we hem zagen, zo'n klassiek airhockey apparaat. 7-3 voor Edward.