30 augustus - 5 september 2006 - Nieuw Zeeland Week III

Woensdag 30 Augustus 2006, dag 285

Proefbeslissing? Wie verzint er nu zo iets. Wat een onzin! Als we denken dat we naar huis moeten, dan gaan we gewoon naar huis. Camper voor het internet café gezet en een vliegticket aangeschaft voor 4 november. Was dat nou zo moeilijk??? Trouwens, we vliegen met een maatschappij waar we nu nog nooit van gehoord hebben. Maar in de luchtvaartbranche lijkt ons dat een goed teken (El Al kennen we namelijk wel van naam). We vliegen met LTU naar Düsseldorf. Wel toepasselijk, dat was namelijk de eerste bestemming van ons pré-Ménière reisplan. Nu dus onze laatste bestemming. Het mocht namelijk niets kosten. KLM was duurder. Maar belangrijker, KLM vloog op een onmogelijke tijd (3 uur 's nachts). Nu vliegen we gewoon meteen nadat we opstaan (12 uur) en hoeven we niet nog een hele dag rond te hangen, dat leek ons geen leuke laastste dag van onze reis.

Goed, de kogel is door de kerk, dus kunnen we ons weer op belangrijke zaken concentreren. Eerst nog maar eens een koffie'tje in de zon. En toen staken we de BBQ maar eens aan voor de lokaal zeer beroemde Mc.Ed burgers.

Een proefbeslissing, het moet niet gekker worden....

Einde van dag 285, de dag dat onze buren helemaal klaar waren met hun camper. Ze parkeerden hun gloednieuwe Camper pal naast een zogenaamde "Cabin" en pakten daar een echt bed.


Donderdag 31 September 2006, dag 286

We vernamen dat onze verzekering rond was. Eindelijk, wat een gedoe was dat! Hmmmm, we zijn eindelijk weer verzekerd tegen van alles en nog wat, wat nu? Laten we gaan skieën!!! Na de koffie reden we meteen naar Whakapapa Village, dat aan de rand van een skigebied ligt. Prachtige rit weer.

Na even een vermogen uitgegeven te hebben aan huur van "gear", we waren er helemaal klaar voor. Nu kan het nog, binnenkort zitten we weer thuis ;-)

Maar wat wel vermeldenswaardig was op deze dag, Lucas werd geboren! Bij ons was het al 's nachts, maar ons neefje werd toch echt op 31 augustus geboren!

Einde van dag 286, de dag dat Edward een Guinessje dronk. "Op Lucas en om er alvast weer wat in te komen voor als ik thuis ben", aldus de Globetrotter in Spé.

Vrijdag 1 September 2006, dag 287

Yes! Vandaag gingen we skiën
en boarden. Natuurlijk vroeg op om de eerste lift omhoog te pakken. Oeps, blauwe pistes zijn hier niet zulke beginnerspistes als in Oostenrijk. De pistes voor de minder ervarenen zijn hier namelijk groen. Edward ging, met zijn beperkte ervaring van een lesje of vijf in Snowworld, eerst maar eens ff kijken op die kinderhelling. Hier kwam hij tot de teleurstellende conclusie dat: 1) Snowworld niet echt een goede graadmeter is.
2) Hij toch niet Goofy was, duidelijk te zien op de foto.

Maar wel lekker geoefend en natuurlijk veel gevallen. Maar het werd pas echt sneeuw happen toen we samen van de blauwe piste gingen. Sanne knalde als een speer naar beneden, iedereen op de piste achter zich latend. Maar Edward lag meer in de sneeuw dan dat hij op zijn board stond. Terug naar het kinderparadijs dus, dit maal met een regular board. Sanne pakte ondertussen wat zwarte pistes en zag het gehele skigebied, wat een fijn uitzicht verschafte.

Het was een fijne dag. Edward leerde weer wat bij en Sanne stond voor het eerst sinds die eerste Ménière aanval op de piste. Dat ging goed, iets wat ze een jaar geleden niet had durven dromen.Topdag!

Einde van dag 287, de dag dat factor 35 niet voldoende was. Het betrof trouwens een dubieuze tube uit China. Reistip is derhalve: gebruik geen Chinese zonnebrand tijdens de wintersport in Nieuw Zeeland (vast een veel gemaakte fout).


Zaterdag 2 September 2006, dag 288

Voor we naar Whakapapa reden hadden we een idee van kamperen in de sneeuw, maar niets is minder waar. We werden wakker met veel groen om ons heen, een mooie dag om de was te doen. Dat is hier toch makkelijk, iedere camping heeft wel wat machines en drogers staan. Ook onze rit in de camper stelde niet veel voor, nog geen 50 kilometer naar Ohakune. Dit is een skidorp waar naar het schijnt veel après ski gebeuren plaats vindt. Dat was het geval, veel restaurants en bars in dit kleine dorpje. Rond een uur of drie zaten wij aan een wijntje en een pintje en zagen een hele stoet skieërs het dorp intrekken. Bier en wijn? Was er wat te vieren? Ja, Edward was jarig!

We gingen dus ook uit eten, dit maal niet bij Poco Loco op de Nieuwmarkt maar bij een Italiaans restaurant met open haard. Heerlijk genoten!

Einde van dag 288, de dag dat we het weer zagen. Mensen in Nieuw Zeeland lopen regelmatig op blote voeten. In een bar, in een supermarkt, eigenlijk overal. Rare jongens.


Zondag 3 September 2006, dag 289

Wakker worden met een kabbelend beekje, best prettig. Zullen we wel echt naar huis gaan? Onze terugkeer is wel een thema momenteel. Wat moeten we doen? We hebben een huis nodig, een verzekering en we gaan weer aan het werk. Dat heeft ook wel wat voeten in aarde.

Ondertussen reden we ook 170 kilometer naar Palmerston North. Wat een mooi ritje weer, veel schapen ook vandaag, hoera! We lunchten in de zon en stelden onze voorgenomen looproute in het park uit.

Einde van dag 289, de dag dat we voor het eerst dit jaar iets van het zondagavond gevoel ervaarden. Een wandelingetje door de ruim opgezette buitenwijken van deze stad leerde ons dat alles hier volledig uitgestorven was op straat. Alleen de afhaalchinees en de (ham)burgertenten deden goede zaken.


Maandag 4 September 2006, dag 290

Hoe gaat het met de kou? Best goed! We dragen niet meer drie truien zelfs de long sleeve is overdag voldoende. Het went dus! Daarnaast hebben we doorgaans schitterend weer dat wij als nederlanders zouden kunnen omschrijven als pril lenteweer. Wel schijnt bijna iedere dag de zon en regelmatig zien we een strak blauwe lucht.

Afijn prima omstandigheden om dus weer eens een stuk te lopen, door de natuur enzo. Waarom zouden we gaan lopen in een park als we onderweg langs de Manawatu Gorge komen? Deze track konden we niet vinden ;-). Maar we waren niet voor één gat te vangen, een half uurtje later liepen we in het Tararua forest. Prima, weer zo'n kabbelend riviertje en veel bomen en zo.

Einddoel van deze dag was het dorpje Martinborough, wat achteraf wel erg klein bleek te zijn, een ATM was niet te vinden. Maar naar we hopen wel legio wijnhuizen, die we morgen willen bezoeken. Gelukkig hebben we niet veel geld in onze zak.

Einde van dag 290, de dag dat we moederziel alleen waren op de camping.

Dinsdag 5 September 2006, dag 291

De eigenaar van de camping wilde ons wel even afzetten aan het einde van het wijngebied. Handig, dan lopen we terug. Een wandeling door de wijnvelden van Martinborough is immers geen straf. Dus stonden we voor we het wisten bij een wijnhuis luisterend naar de naam Te Kairanga, da's weer eens anders dan Chateau huppeldepup. Men was best scheutig met de wijn. We proefden eerst een Chauvignon Blanc, alvorens we aan het rode spul begonnen. Specialiteit in deze regio is de Pinot Noir. Kleigrond in combinatie met veel wind maakt deze druif uiterst geschikt voor dit gebied. Dat dachten wij ook al, doe ons maar een glaasje. Afijn, hoe laat is het eigenlijk? Kwart over tien??? Wel wat vroeg, maar het zou natuurlijk een belediging zijn om niet nog wat te proeven. We dronken er een paar uit verschillende jaren en kochten uiteindelijk de goedkoopste uit 2004. Deze was nu op dronk en we hebben vreemd genoeg geen wijnkelder in onze Camper. Willen we nog een Merlot en een Shiraz proeven? Ach, we zijn hier nu toch. Lekerrrrr. Maar daarna was het toch tijd om eens een stukje te gaan lopen. Dat lukte nog. Mooi hoor, die wijnvelden. Geen druiven natuurlijk, het is winter. Maar toch ook mooi.

Nadat we een beetje bij waren gekomen van de eerste proeverij kwamen we aan bij één van de oudste wijnhuizen van Nieuw Zeeland, Alana.

Prima locatie voor een feestje, mede omdat het hier alleen Pinot Noir is wat de klok slaat. Alle bijzaken, zoals andere druiven en witte wijnen laat men hier achterwege. We dronken er drie en we deden alsof we precies begrepen wat de jongen bedoelde. Vleug van aardbeien (we zijn hier toch niet in Tiel?), vaten uit Frankrijk en 5 maanden extra op het vat (dat kent Edward wel van de Lagavulin)? Duidelijk te proeven toch? Ja joh! Maar iedereen is hier ook zo aardig, je staat zo een uur te kletsen bij zo'n wijnhuis. We moeten zeggen dat deze wijntjes zowaar nog lekkerder waren dan die anderen. Dan kopen we toch gewoon een flesje? We kozen de goedkoopste, die trouwens wel twee keer zo duur was als de Te Kairanga (NZ$38, Eur 19). Na nog een stukje lopen stopten we nog even bij Schubert. Onze smaakpapillen konden ondertussen nog amper het verschil tussen witte en rode wijn onderscheiden, maar we waren zo lekker bezig. Meneer Schubert was er zelf niet, dus kon het gesprek gelukkig in het Engels. Hier dronken we ook weer een hele serie en hadden wederom een leuk gesprek. Flesje Chauvignon Blanc meegenomen, lekker voor bij de kaasfondue.

Tijd om maar weer eens iets anders te gaan doen dan wijn drinken, eh proeven. Even naar de bank om onze traveler cheques in te wisselen. Wat een waardeloos en achterhaald gedoe. Maar we hadden er een paar van Thomas Cook gekocht voor noodgevallen. Niet dat dit een noodgeval was, maar na negen maanden reizen waren we er wel achter dat we die travelercheques toch nooit nodig zouden hebben. Weg er mee dus. Twee straten verderop stond alsnog die pinautomaat. Zie je wel, travelercheques onzin!

Einde van dag 291, de dag dat we hoorden dat de crocodile hunter dood is. Ondanks het feit dat het een Australiër is, is dit het gespreksonderwerp van de dag hier.