Reisverhalen: 6 - 12 September 2006 - Nieuw Zeeland week IV

Woensdag 6 September 2006, dag 292

Ondertussen zijn we al flink opgeschoten richting het zuidelijkste puntje van het noordelijke eiland. Voor de kenners, daar ligt Wellington. Daar nemen we de boot naar het zuidereiland op zondag. Uiteindelijk gaan we naar Christchurch alwaar we de Camper achter zullen laten en terugvliegen naar Auckland.

Maar gelukkig eerst nog even hier rondkijken, we wilden graag de weg naar Cape Palliser rijden. Dit is een nogal afgelegen stuk langs de kust waar je zeehonden kan zien. Het was weer zo'n ritje in de categorie, mooi, mooi, mooi. De oh's en ah's waren weer niet van de lucht.

En dat werd alleen maar gekker toen we uiteindelijk de zee bereikten. Prachtig uitzicht. En meteen spotten we al zeehonden!!!!!!!

Fijn!

Naarmate we verder reden zagen we er zelfs meer, veel meer! Heerlijk leven moeten die beesten hebben. Ze liggen lekker lui in de zon, alsof ze volslagen uitgeput zijn.

Af en toe spotten we er één in zee, het lijkt wel of ze spelen. Om de zoveel meter moesten we weer stoppen omdat we weer van die beesten zagen, wat een schitterende dag.

Tja, zo veel zeehonden, wat wil je nog meer? Nou, een pannekoek! Busje geparkeerd bij zo'n kudde zeehonden, pannetje op het vuur en bakken maar. Heerlijk zijn ze die Pannekoeken bij het aanzien van dat zeehondenspul. En die zeehonden vonden het allemaal wel best. Wij ook trouwens.

Einde van dag 292, de dag dat we ook nog 258 treden namen naar zo'n leuk vuurtorentje.

Donderdag 7 September 2006, dag 293

Leuke dag! We bezochten Wellington. Sanne meldde meteen: "hier gaan we later wonen". Het ziet er hier bere-gezellig uit, ze hebben een foodcourt, er gebeurt van alles, er zijn volop kroegjes en restaurants en de mensen lopen op normale snelheid (lees twee keer zo snel als in Azië). Oh, en Wellington kent parkeerboetes en flitspalen. Maar alleen een kniesoor let daar op. En alles is gratis! Zo bezochten we Te Papa, het nationale museum. Dat het niets kost was niet af te zien aan dit museum. Schitterend ding en interessant. We ervaarden een aardbeving, leerden over de krachten der aarde die Nieuw Zeeland vormden, we leerden over native diersoorten en de beesten die hier geïntroduceerd zijn, er was weer veel te zien over die Maori en als absoluut hoogtepunt zagen we de Corned Beef.

En Edward maakte zijn reputatie als iemand die in slaap valt bij films weer eens waar. Oftewel, het was een fijne dag in Wellington.

Einde van dag 293, de dag dat we weer een nieuwe werkende creditcard hadden nadat ons oude was misbruikt in de tijd dat wij in Vietnam waren. Het kost je een half jaar, maar dan heb je ook wat. Bankieren vanuit het buitenland? Lastig!

Vrijdag 8 September 2006, dag 294

De zon scheen over Wellington, oftewel: "It is a lovely day for a Zoo". In de reeks Sanne's Zoo's was het dit maal de beurt aan de Wellington Zoo. Eerst maar eens bij de Otters kijken, te weten Jack, Oscar en Poppa. Ze hadden trek en gelukkig werden ze dan ook gevoerd. Ze aten rood vlees. Ja, Otters zijn geen mietjes. Het mogen dan Sanne's lievelingsbeestjes zijn, eetmanieren hebben ze niet echt. Netjes eten is dan ook een zwaar overschatte beleefdheidsvorm, aldus Sanne. Na een tijdje Otters kijken gingen we ook nog langs minderwaardige specimen zoals Tijgers, Giraffen, Struisvogels, Leeuwen, Honden (?), Kiwi's, Kangaroes, Baboons, Stokstaartjes, Vleermuizen, Zebra's en meer spul. Zoals verwacht was het een heerlijke dag in de dierentuin.

Het was niet een erg groot park, dus we hadden nog tijd over die we besteedde aan het zitten in de zon en aan het bereiden van een kaasfondue, onder andere met die witte wijn van wijnhuis Schubert. Heerlijk!

Einde van dag 294, de dag dat we een fles Schubert van 7,7 standard drinks leegdronken. Alles wordt hier gemeten in standard drinks. Één standard drink is gelijk aan de hoeveelheid alcohol in een flesje Red Lion. Een fles Guinness telt 1,1 standard drink. Bij meer dan 20 standard drinks per week heb je volgens de overheid een drank probleem. Dus eigenlijk kan meneer Schubert slechts drie keer per week afdalen naar zijn kelder. Da's jammer want het is goed spul.

Zaterdag 9 September 2006, dag 295

Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Tja, eigenlijk nergens zin in. Ook dat gebeurt wel eens tijdens een reis. Dan maar een beetje rondhangen, de was doen en wat maitjes schrijven. Niets interessants te melden aldus. We doorbraken onze passiviteit nog even door naar het dorp Lower Hutt te lopen. Paar uurtjes werk, dus toch nog een beetje bezig geweest.

Einde van dag 295, de dag dat meneer Duck een bezoek bracht aan onze Camper. Komkommertijd qua weblogging, dat is wel duidelijk.

Zondag 10 September 2006, dag 296

Kapot waren we, helemaal gesloopt! Wat is er gaande? Weer eens een zware route gelopen? Of vijf kilometer gezwommen met dolfijnen? Nee, niets van dit alles. De Globetrotters in Spé waren voor de verandering eens vroeg opgestaan. Waar we normaal gesproken rond acht uur spontaan wakker worden van een kabbelend beekje of een eend op het dak van de camper, gebruikten we nu de wekker. Om half zeven ging hij al, dat is toch geen leven!!! Dit nooit meer, zo melde Sanne. Edward was het hier van harte mee eens, hij opteerde voor een wekkerloos bestaan. Het was namelijk verschrikkelijk, we waren de hele dag van slag. 's Middags maar even bijgeslapen.

Waarom stonden we zo verschrikkelijk vroeg op? Om de boot te pakken naar het zuidereiland. Dat is op zich wel een goed doel dus. Maar wat een verschrikkelijk zware dag was het. Aan boord eerst maar koffie.

Na een paar uurtjes varen waren we er, we arriveerden in het plaatsje Picton. Meteen een camping opgezocht, we waren gesloopt!

We hadden een prima post-boot-anti-Ménière middag. Er stonden namelijk Groningers naast ons. Alles lijkt goed op Grote markt en omstreken. Zo kletsten we de middag weg en in de avond kwamen we er achter dat Picton wél restaurantjes en café's kent, maar dat er geen mensen zitten. Een beeld dat we veel tegenkwamen in dit land. We kozen daarom toch maar voor ons eigen restaurant in onze camper en huurden een hele stapel DVD's bij de VideoKing.

Einde van dag 296, de dag dat we het toch weer koud hadden. Als de overtocht wat ruw is, zetten ze de verwarming uit. Het schijnt dat er dan minder gebraakt wordt. Dat klopte, alles binnengehouden.

Maandag 11 September 2006, dag 297

We bleven nog een dagje. Toeristicht gezien was dit niet echt noodzakelijk, maar wellicht toch wel verstandig. Sanne's oor "piept" behoorlijk, wat een indicatie kan zijn dat er qua Ménière iets vervelends aan zit te komen. Maar misschien ook niet. Het beste is in zo'n geval: rust en ontspannen. Rustig aan dus vandaag. Sanne keek op DVD 13 afleveringen van "the Lion Man", een lokaal zeer beroemd TV programma. The Lionman heeft net als wij katten, maar dan wat grotere exemplaren. Hij haalt ze naar Nieuw Zeeland om ze tegen uitsterven te bedreigen door fokpramma's op te zetten. En voor de broodnodige afwisseling stoeit hij af en toe met wat Leeuwen en Tijgers. Sanne weet er nu alles van. Edward liep nog een berg op en kocht brood bij de Nederlandse Bakker. Of Bakkerij, zoals de gevel aangeeft.

Einde van dag 297, de dag dat we een huisdier in onze bus hadden.

Dinsdag 12 September 2006, dag 298

We waren weer enigszins over de klap heen van die verschrikkelijke morgen dat de wekker ging. Nadat we lekker hadden uitgeslapen gingen we weer op pad. Trouwens, we hebben onze route aangepast omdat de weersvoorspellingen aan de westkust goed zijn. Dat is vrij uniek, over het algemeen is het weer daar niet om naar huis te schrijven. We reden dus dwars over het zuidereiland en u raadt het al: weer een mooi ritje.

Het is hier allemaal wat ruwer en we reden door een best wel bergachtig gebied. En we ervaarden onze eerste echte regenbui in Nieuw Zeeland. En dat pas na bijna vier weken, niet slecht!

Na enkele uren rijden kwamen we aan in een plaatsje met een uitspreekbare naam, redelijk uniek in deze regio. Sterker nog, Westport is een zeer duidelijke naam. Het ligt namelijk in het westen en er zijn ook dingen met boten enzo. Maar nog belangrijker: ook hier weer Seals. Meteen maar kijken dus. En ja hoor, daar waren ze weer. Inclusief een heleboel kleintjes!

Op de foto is het duidelijk te zien: we konden er niet zo dicht bij komen. Misschien maar goed ook, kunnen die beesten rustig hun gang gaan. Verder veel mooie rotspartijtjes enzo, wellicht is het geen goed idee om hier te gaan zwemmen, tenzij je een zeehond bent natuurlijk.