17 - 22 oktober 2006 - Chiang Mai

Dinsdag 17 oktober 2006, dag 333

Ontbijten, inpakken en wegwezen. Zo gaat dat als reiziger. We vlogen vandaag naar Chiang Mai en om de horrorverhalen over het nieuwe vliegveld van Bangkok nogmaals te ontkrachten: het was er prima. Alles verliep gesmeerd, er was betaalbaar eten en gratis WiFi over het hele vliegveld. Maar niet zo mooi als Kuala Lumpur, dat dan weer niet. En over het restaurant boven de incheckbalies waren twee opmerkelijke dingen te melden:
* Het eten was goed en de prijs redelijk.
* Het was er niet zo belachelijk koud, heerlijk!
Later lazen we in de krant dat het laatste een veel gehoorde klacht was. Wat ons betreft een prima airport, maar onze ervaring op Chiang Mai Airport overtrof iedere eerdere "vliegveldervaring". We werden persoonlijk opgehaald met een luxe auto. Wat was er aan de hand? Ergens in een ver verleden, te weten April 2006, ontmoetten we Julie. Ze was net als wij bezig met Tai Chi in Yanshuo. Het was daar allemaal erg gezellig en we beloofden haar langs te komen in haar woonplaats, te weten Chiang Mai. Zo gezegd zo gedaan.

Julie haalde ons op en eenmaal buiten reed haar chauffeur de wagen voor. Het moet niet gekker worden, wat een luxe! We werden rechtsreeks naar het oude centrum en de chauffeur zou de Guesthouses afrijden tot we wat gevonden hadden. Tuk-tuks zijn zooooo passé. Gelukkig was het eerste guesthouse meteen prima en we checkten in in het Alley Nine Guesthouse, een gloednieuw exemplaar.

Julie was gewoon te goed voor ons, onze planning voor de avond was ook reeds gemaakt. Zij en haar man Lynn namen ons mee naar de rivier voor diner. Maar eerst liet ze ons haar appartement zien, wat ze hier een condo noemen. Erg mooi huis en een nog mooier uitzicht op Chiang Mai. En met zwembad. En Sauna, maar die wordt nooit gebruikt, gek hè? Trouwens, aangezien ze graag naar Europa reizen, staan ze altijd open voor een huizenruil voor enkele weken. Geïnteresseerden kunnen zich melden. Dit geldt trouwens niet voor de Heeren van Casa Prima.

Na deze rondleiding in hun fraaie condo gingen we naar het Riverside restaurant, een begrip in Chiang Mai. Het eten was goddelijk en de biertjes smaakten ook bijzonder goed. Met een speciale vermelding voor de Chicken in Pandanus Leaves, om je vingers bij af te likken.

Moe en voldaan ploften we tevreden in bed.... Oh nee hè? Ons devies: "do as the locals" werd vandaag in het extreme doorgevoerd. De Thai slapen bij voorkeur op een soort plank als matras. Zo ook wij voorlopig...

Einde van dag 333, de dag dat we eindelijk leerden hoe we die sticky rice moeten eten zonder er een zooitje van te maken. Gewoon met de handjes! Hadden wij ook kunnen verzinnen. Achteraf gezien dan.


Woensdag 18 oktober 2006, dag 334

Chiang Mai onderscheidt zich onder andere van Bangkok door een andere vorm van vervoer. Waar in Bangkok Sky Train, Boot en Meter Taxi (zelfde als bij ons maar dan goedkoop) veel gebruikt worden, zijn het in Chiang Mai vooral de Songthaews die het straatbeeld vullen. Ok, tuk ruks heb je overal, maar die namen we vandaag niet omdat we eens niet opgelicht wilden worden.

Hoe werkt zo'n Songthaew? Nou, net als op zo'n verjaardagspartijtje van vroeger waarbij je thuis gebracht werd. Hele auto wordt volgeladen en de chauffeur rijd de hele stad door om iedereen naar de gewenste plek te brengen. Het enige verschil is dat niet alle kinderen thuis gebracht worden. Als je te ver uit de route woont, dan wordt je geweigerd en neem je een andere Songthaew. We waren dan ook erg verbaasd dat we voor een schappelijke prijs helemaal mee konden rijden naar de Doi Suthep tempel, zo'n 16 kilometer buiten de stad. Wel even duidelijk de prijs afspreken, het blijft Azië. En ja hoor, deze chauffeur probeerde ons overduidelijk op te lichten. Toen de locals waren uitgestapt kwam hij nog even kletsen. Waar naar toe ook al weer? Doi Suthep? Oh, dat is dan 400 bath in plaats van de afgesproken 40 bath (de juiste prijs). Wij gaven vriendelijk aan dat we 40 hadden afgesproken en we werden dan ook enkele honderden meters verder uit die Songthaew gezet. Of we even die 40 bath wilden betalen. NEE!!!!! Trouwens, we praten over nog geen euro, maar van dit soort gasten wordt je nogal principieel. Ze proberen je zo overduidelijk te belazeren, je gunt het ze gewoon niet. Afijn, even later gingen we alsnog voor 40 bath naar de tempel en 10 bath toeslag voor het feit dat er zo weinig mensen mee gingen. Ja, ze verzinnen nogal wat. Maar dit maal spraken we het vooraf af en we kunnen niet bezig blijven met het onderhandelen over dubbeltjes. Alhoewoewel? Bij de tempel was er weer zo'n typische Azië grap. Gratis voor locals, entree voor buitenlanders. Ach, nu we toch principieel bezig zijn liepen we met een stalen gezicht langs de entree en dit lukte. Ook dat is Azië. Afijn, vonden we het dan wel leuk? Of liepen we alleen te zeiken op het geld dat ze van ons willen hebben? Ja, we vonden het leuk en na het besparen van drie dubbeltjes boekten we 's avonds een drie sterren accomodatie aan het strand van Krabi om onze reis stijlvol af te sluiten. Maar eerst die Doi Suthep tempel. Er moest eerst nog wat geklommen worden.

Maar daarna was er wel veel goud dat er blonk.

Het deed nog net geen pijn aan onze ogen, wat een goud! Waarom zo'n mooie tempel in deze uithoek? Het verhaal gaat dat een belangrijke priester een heilig beeld op de rug van een witte olifant (= ook heilig) bond en keek wat er gebeurde. Wij denken dat hij zich wel erg moest vervelen om zo iets te verzinnen, maar toch blijft het een interessant experiment. Wat gebeurde er? De olifant liep rechtstreeks naar de plek waar later de Doi Suthep tempel werd gebouwd, zakte door zijn knieën en viel vervolgens dood neer. Volgens de gelovigen een teken dat dit de juiste plek is voor het beeld. Maar als je logisch nadenkt is het ook een heel gedoe om dat beeld weer terug te sjouwen. Anyway, de tempel is nu een zeer belangrijk religieuze plek. En natuurlijk zijn er ook veel souvenirs verkopers. We kochten nog wat snuisterijen want we waren nog niet opgelicht vandaag. Alles met olifanten vinden we mooi, sleutelhangers, boekenleggers, portemonneetjes, het maakt niet uit. Zo'n jaartje reizen doet rare dingen met je.

Dat gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten, zo'n tempel bekijken. Om weer enigszins te herstellen gingen we naar Let's Relax. Dit is een tent voor massage, maar dan duurder dan die paupertenten waar wij normaal komen. Dubbele prijs, maar wel rozenblaadjes in je voetenbad. En een zacht matras, rustgevende achtergrondmuziek, sfeerverlichting (in plaats van die TL balk), kruiden op je lijf en een kopje thee er bij. Toppertje!

Sanne was weer helemaal opgeknapt en ging shoppen met Julie. Wel handig met zo'n eigen chauffeur. En natuurlijk wist Julie de leukste winkels te vinden. Dat kwam dus wel goed...

Einde van dag 334, de dag dat we ons afvroegen hoe het met New Zealand Idols zou gaan. Maar verder hebben we ze allemaal nog wel op een rijtje. Denken we....


Donderdag 19 oktober 2006, dag 335

Sanne deed bij het ontbijt weer die legendarische uitspraak: "It's a lovely day for a Zoo". Tja, wie zijn wij om niet even in de plaatselijke dierentuin te kijken. We zijn hier nu toch, aldus Sanne.

Het was wel een opmerkelijke dierentuin, en zeker één van onze mindere ervaringen op het gebied van zoo's. De belangrijkste reden hiervoor dat veel dieren slecht behuist waren, dat zagen zelfs wij. Veel dieren hadden kleine hokken, waren zichtbaar verveeld en maakten repeterende bewegingen. Verder was het een vreemde dierentuin aangezien de dieren ver van elkaar af geplaatst waren. Er is dus wel ruimte, maar blijkbaar niet voor de dieren. De locals reden van de ene naar de andere attractie met de auto!

Wij hadden vandaag geen chauffeur en gingen daarom met zo'n leuk treintje. Je kon ook een tuk-tuk huren, wat wel weer bijzonder is in een dierentuin. Binnenkort wordt trouwens een complete monorail in gebruik genomen, daar wordt dan wel weer in geinvesteerd. Wat was er verder mis? de Otters waren niet gesitueerd bij de ingang. Wat een domme fout. Hoogtepunt van deze dag is dat we een vogel zagen die nieuw voor ons was.

Einde van dag 335, de dag dat we op zoek gingen naar een broodje kroket, maar helaas had zelfs de onderstaande tent geen kroketten.

Vrijdag 20 oktober 2006, dag 336

Nu weten we waar al die houten beeldjes en andere souvenirs op Khao San Road en op de Night Bazaar vandaan kwamen. Ze komen uit Ban Tawai, een zogenaamd "woodcarving village". Honderden winkeltjes met beeldjes, doosjes, chopsticks, kanelaartjes en natuurlijk de sleutelhangers. Dat zijn enkele dingen die veel in toeristenwinkels verkocht worden. Dus kochten wij ook maar een lading van dat spul. Die morgen waren we met Julie naar dit dorp gereden, de chauffeur bracht ons weer. We waren nog erg gecharmeerd van het volgende object, maar enig denkwerk verschafte ons de conclusie dat het misschien niet in onze rugzak zal passen.

Ja, het draait hier niet alleen over snuisterijen, maar ook om serieus spul. Julie snapte dit wel en schafte wel zaken aan die meer dan dertig cent per stuk kostten. Na aanschaf even bellen met de chauffeur, die het dan netjes met de auto afhaalde bij de betreffende winkel. Ja, zo kunnen wij het ook! Uiteindelijk raakte iedereen uitgeshopt en dronken we ijsthee en aten we noodles. Dat ging er wel in, want vanmorgen was er aan Tai Chi gedaan. Julie geeft namelijk drie keer per week les en waarom zouden wij niet een lesje meepikken? Helaas haakte Sanne af vanwege een knallende hoofdpijn, maar Edward deed lekker mee met het oefenen van enkele Yang stijl bewegingen. Met airco en spiegels, dat is weer eens een andere omgeving. Afijn na de les bracht de chauffeur ons naar dat woodcarving village en daarna naar de beste voetmassage van Chiang Mai. Weet je dat zeker Julie? Is dat echt de beste?

Julie, if you read this... Are you sure that it is alright if they hit you with a rubber hammer during a footmassage????

Afijn, na deze pijnlijke ervaring kwamen we tot de conclusie dat het resultaat er wel mocht wezen. Zo licht als een veertje zweefden we naar huis. In de avond gingen we weer naar de rivier voor het eten. Wist je dat ze in het noorden van Thailand worst eten? Het is geen grap. Ze smaken trouwens niet naar zo'n Frankfurter, maar aangenaam Thais.

Heerlijke worst en daarnaast ook niets dan heerlijk eten. En bier van de tap. Hoe hebben we ooit zo dom kunnen zijn om een ticket naar Nederland te kopen? Eigenlijk zouden we hier nog wel een tijdje willen blijven en enkele maanden geleden hadden we zeker ons vertrek uitgesteld. Maar we willen nog naar het strand en nog naar Bangkok. Te weinig tijd dus, deze reis begint zowaar op een echte vakantie te lijken. Zo'n vakantie die voorbij lijkt te vliegen.

Einde van dag 336, de dag dat we nog een grappig gesprekje voerden met een verkoopster. Ze ging binnenkort een bezoek brengen aan Nederland en zag het wel zitten met die Nederlandse mannen. Maar ze moeten niet aankomen met mannen die niet heeeeeel veel geld hebben. Creditcards zijn niet voldoende trouwens, alleen cash wordt gewaardeerd.


Zaterdag 21 oktober 2006, dag 337

Op Terschelling heb je het fenomeen wadlopen,maar hier in Chiang Mai kan je Watlopen. Je struikelt hier namelijk over de Wat's, oftewel tempels. Alles lekker op loopafstand zodat je niet in zee hoeft met tuk-tuk chauffeurs. Afhankelijk van je interesse en de mate van "tempelmoeheid" (een syndroom waar veel reizigers onder lijden), kan je enkele uren tot misschien wel een week besteden aan het bekijken van tempels. Na twee maandjes in Nieuw Zeeland zien we bij ons zelf een opvallende her-interesse voor tempels, dus we trokken er een dagje voor uit. Er zaten zeker wat noemenswaardige exemplaren tussen. Zo was er Wat Chiang Man, vlak bij ons huis en dus de eerste tempel die we even meepikten. En wat voor één! Overal waar we keken zagen we olifanten, dat kunnen wij zeer waarderen.

Wat een toptempel zeg!

Na verloop van tijd belandden we bij een andere topper, te weten Wat Chedi Luang, een enorme punt met gelukkig ook olifanten.

En om onze "olifantenjacht" compleet te maken, bezochten we Wat Phra Sing. Heerlijke tempel met zo'n fijne tempelplaats er bij. Een oase van rust vergeleken bij de tempel zelf waar net een ceremonie had plaats gevonden. De stupa was prachtig gedecoreerd:

Ja, het was er heerlijk en rustgevend. En mocht je dan helemaal tot rust gekomen zijn, dan hangen er nog een stuk of vijftig bordjes in de tuin met enige boodschappen van de monniken. Nou, dat lijken ons toch geen domme jongens.

Afijn, na al deze wijsheid was het wel weer tijd voor wat ontspanning. We namen nog even een voetmassage (45 min), handmassage (15 min) en rug & schoudermassage (30 min). Dagje Watlopen? Helemaal niet zwaar!

's Avonds wisten we het te presteren om een slecht restaurant uit te zoeken, een hele prestatie in dit land. Maar snel naar de Blue Diamond voor een toetje in de vorm van Sticky Rice with Mango. Drijvend in kokosnootmelk, Mmmmmmmmmmmm!

Einde van dag 337, de dag dat het in Nederland tussen de 12 en 17 graden was, aldus de Bangkok Post. Da's niet zo slecht toch?


Zondag 22 oktober 2006, dag 338

Vandaag een echte reisdag. Na veel wederzijdse gelukswensen bij het Guesthouse (please recommend our place! Bij deze: Alley Nine Guesthouse was het). We vlogen naar Krabi met een "stop over" in Bangkok. We moesten nog een behoorlijk tijdje vliegtuigjes kijken in Bangkok, maar aan het einde van de middag maakten we dan toch het tweede vluchtje. Na het landen was het meteen weer duidelijk dat we naar een tropisch paradijsje gingen. 600 bath voor vervoer naar het strand???? Daarvoor zit je in Bangkok acht uur in een taxi! Na wat resultaatloos onderhandelen en wat gemopper gingen we dan toch maar mee. Deze toestanden waren echter snel vergeten toen we aankwamen bij het Resort. Jippie! Mooooooooooooooooooi!

Einde van dag 338, de dag dat we 's nachts op de klok keken. Mogen we al opstaan? We willen naar dat zwembad!

Tevens het einde van ons bezoek aan Chiang Mai, reisstips:
* In Azië heeft een nieuw Guesthouse de voorkeur boven oud. Je kan er de klok op gelijk zetten, nieuwe Guesthouses zijn schoner. Dus gooi weg die Lonely Planet en ga naar het Nine Alley Guesthouse (of naar de buren als daar toevallig net weer een nieuwere is gebouwd).
* Blue Diamond heeft heerlijk Thais eten, fruit en zelfs echte koffie. Nog nooit zulke lekkere Avocado gegeten (nu is trouwens het seizoen).
* Thais eten kan goed bij het riverside restaurant, Julie eet er nog maar drie jaar. Bij de buren is het ook erg goed. Mocht het je droom zijn: je kan er ook een fles whisky met je naam er op kopen (black label = 1300 bath, eur 28, Mekong = 250 bath, eur 5,50).
* De thai herbal massage bij Let's Relax (600 bath, eur 13, twee uur) was één van de besten die wij ooit kochten.
* Neem in tegenstelling tot ons wel meer dan vijf dagen de tijd voor Chiang Mai.