27 September - 11 oktober - Nieuw Zeeland week VII & VIII

Woensdag 27 September 2006, dag 313

Toen we wakker werden zagen we vanuit het raam meteen al weer die schitterende bergen. Vreemd genoeg hadden we beiden niet over helicopters gedroomd (en ook niet over pinguins).

Vandaag wilden we die Mount Cook eens goed vanaf de onderkant bekijken. Dat kon prima van de Hooker Valey. Daar liepen we dan ook een paar uur rond. En laten we de grap maar even inkoppen: we hebben geen hoeren gezien. Maar wel weer mooie bergjes.

Verder wilden we nog wat dingen in de buurt van Christchurch gaan doen, maar dat was nog wel een stukje rijden. Bij Geraldine waren we wel klaar met het rijden en kozen we voor een overnachting op zo'n leuke camping.

Einde van dag 313, de dag dat we een docu/film zagen die we van harte aanbevelen: The march of the Pinguins. Of zouden we onze huidige belevingswereld wat te veel als maatstaf nemen?


Donderdag 28 September 2006, dag 314

We scheurden vandaag langs Christchurch (ok, we maakten een pits stop bij de Pak 'n Save) en stopten bij Hanmer Springs. Gezellig dorpje dat erg druk is. Iedereen lijkt hier een campervan te hebben. De Spa heeft blijkbaar een enorme aantrekkingskracht op ons als "campervan toeristen". Terecht, de spa was prima. Verschillende baden met verschillende temperaturen (35-41 graden) en verschillende gradaties van stank. We hebben ons twee uurtjes in de week gezet, lekker hoor.

Einde van dag 314, de dag dat we weer roggebrood, stroopwafels en topdrop vonden in de supermarkt. Sanne werd helemaal wild.


Vrijdag 29 September 2006, dag 315

Die Spa beviel ons wel, dus deze dag lagen we weer te badderen. Om niet helemaal te transformeren tot een Mossel, wisselden we dit af met een pittig stukje lopen in het nabij gelegen Hanmer Forest. Dat is het wel zo'n beetje in Hanmer Springs. Tenzij je van mini-golf houdt. Ondanks Edward's legendarische bronzen medaille tijdens de open Aaltense kampioenschappen stergolf in 1980, zijn we daar maar niet aan begonnen.

Einde van dag 315, de dag dat we best veel praatten over onze terugkomst. In gedachten zijn we al 53 bedrijven begonnen, hebben we reeds 386 virtuele woningen ge-evalueerd en hebben we al onze katjes, familie, vrienden en bekenden weer gezien.


Zaterdag 30 September 2006, dag 316

Op naar Kaikoura, een walhalla voor dolfijn- en walvisspotters. Met name het laatste stukje langs de zee was weer mooooooooooi! Na nog wat schaapjes ontweken te hebben, waren we er.

Einde van dag 316, de dag dat het meer dan een jaar geleden was dat Sanne bloemen kreeg.


Zondag 1 oktober 2006, dag 317

Zonder walvissen zou Kaikoura niet bestaan hebben. Eerst was dit the place to be om er één af te knallen, maar tegenwoordig doet men dat natuurlijk niet meer. Sterker nog, de walvissen worden nu "the stars of Kaikoura" genoemd. Ze zijn de motor van de economie die draait op toeristen zoals wij. Walvis kijken? Da's dan 145 dollar (75 eur). Vreemd genoeg was de tour per vliegtuig even "goedkoop". Doorgaans zijn dit soort boottripjes qua Ménière echt een knaller, maar misschien is vliegen wel wat voor ons.

Op het moment zijn er Sperm Whales actief voor de kust, waarvan we er één gingen bekijken. Althans, dat hopen we. Want bij deze touroperator geldt: geen Whale? Jammer en bedankt voor uw geld. Vaak geldt in Nieuw Zeeland een geld terug regeling als je extreem veel pech hebt en niet ziet waar je voor kwam. Hier dus niet. Meteen na het opstijgen zagen we al waar we NIET voor kwamen, maar wat wel erg gewaardeerd werd. Een groep van 200 Dusky dolfijnen. Hoe weten we dat het er 200 waren? De piloot had ze blijkbaar geteld. De sprongen en salto's waren niet van de lucht. Een schitterend uitzicht terwijl wij ons voelden alsof we in een soort centrifuge zaten. Het vliegtuig circelde namelijk een paar kleine rondjes boven die dolfijnen. Maar we moesten snel weer verder, want dolfijnen zijn slechts een bijkomstigheid vandaag. We vlogen rond boven zee en maakten af en toe behoorlijk scherpe bochten. Na een tijdje resultaatloos rondvliegen bekroop ons even het gevoel dat we de walvissen niet zouden vinden, maar dat gevoel verdween plotseling als sneeuw voor de zon. Daar was hij namelijk, een Sperm Whale!

Wat een beest! Volgens de piloot zo'n 18 meter lang! De centrifuge ging weer aan en we daalden nog wat zodat we goed konden zien hoe hij lekker de klassieke truc deed, het uitblazen van water. Sperm wales blijven zo'n tien minuten boven water om adem te halen en verdwijnen daarna zeker voor drie kwartier onder water. Na tien minuten verdween hij even onder water, een aankondiging voor een andere klassieker, een definitieve duik waarbij de staart uit het water gaat. Een indrukwekkend moment. We zagen zo vaak klassieke plaatjes van dit moment, maar toch was het echt aanschouwen van een duikende walvis een kippenvel moment. Wellicht een leuk doel voor een buitenlandse reis voor de waterpoloërs van G.Z.S.C. De Walvisch? Trouwens, wij besteedden deze paar seconden slechts aan kijken en niet aan fotograferen. Anderen kunnen toch veel mooiere foto's maken, kijk maar:

Anyway, het duiken van de walvis was niet alleen een hoogtepunt, het was tevens het einde van het walvisspotten. Drie kwartier wachten tot hij weer boven kwam was namelijk geen optie in deze centrifuge situatie. We vlogen daarom terug naar de wal en maakten een zachte landing.

Einde van dag 317, de dag dat Edward officieel weer in vaste dienst trad bij zijn werkgever. Eerst maar eens vakantie nemen tot 8 november.


Maandag 2 oktober 2006, dag 318

Het aanschouwen van die groep dolfijnen bleef maar in ons hoofd zitten. Trouwens, wat kan ons het trouwens schelen dat we zo'n beetje failliet gaan aan deze tourtjes. We gaan toch over een maand naar huis. Doe ons maar een tour naar die Dusky dolfijn units. We besloten het zonder zwemmen te doen dit maal, zodat we goed konden kijken. Daar hadden we meteen al weer spijt van natuurlijk. Maar goed, het kijken naar deze beesten is ook geen straf. Er waren er veeeeeeel. Een groep van honderden dolfijnen, aldus de vrolijk gestoorde kapitein. Wij stonden voor op de boot en zagen dat de dolfijnen het ook wel leuk vonden daar. Ze zwommen vrolijk voor de boot uit, af en toe naar boven springend om wat lucht te happen.

Eenmaal omgeven door honderden dolfijnen gingen de zwemmers het water in en schoten wij plaatjes tot alle accu's leeg waren. De sprongen waren niet van de lucht en we waren zelfs getuigen van vele salto's.

Ruim twee uur stonden we te kijken naar alles dat er gebeurde en neem van ons aan dat die beesten je echt nooit zullen vervelen. Deze beesten stolen ons hart en we zouden bijna vergeten te melden dat we nog meer goed spul zagen. Zeehonden om te beginnen. Ze beginnen zo'n beetje dagelijkse kost te worden, als we terug zijn in Nederland moeten we maar een abonnement nemen op Artis om af te kicken. Maar we zagen ook vrienden die we nooit eerder zagen, te weten de Albatros. We zagen ook een aantal zeldzame shearwaters (vogels, n = 190.000) die wel 19 meter onder water kunnen duiken. Ze vlogen vrolijk met de boot mee. Verder veel Aalscholvers, maar die Albatrossen waren het meest aanwezig. Wat een aanstellers zeg. Telkens als we een foto van een dolfijn wilden maken vloog er weer zo'n Albatros door het beeld. Kijk maar:

Maar wat je met photoshop al niet kan doen, hier is hij gelukkig nog een keer zonder die rot-Albatros.

En dan nog een foto van de boosdoener:

Na nog wat lekkere gember koekjes, die schijnen te helpen als je maaginhoud wat protesteert (wat bij iedereen het geval was), keerden we weer langzaam terug naar de wal. De dolfijnen lieten nog even zien dat die paar knopen per uur van ons echt kinderspel voor hen waren. Man, wat kunnen de beesten hard zwemmen. Dat moet ook wel, want er zijn hier ook Orca's die wel zo'n Dusky Dolfijntje lusten. Verdediging van de Husky: weg zwemmen. Johan Cruijff zou zeggen: "Da's logisch". Afijn, na verloop van tijd stonden wij weer aan land en gingen we eeeeeeven liggen. Dit soort boottripjes zijn Ménière technisch echt een killer, maar geen dolfijnen spotten was geen optie, aldus Sanne. Maar misschien is nu even rustig aan toch wel verstandig.

Einde van dag 318, de dag dat we twijfelden: morgen weer naar de Dusky dolfijnen?


Dinsdag 3 oktober 2006, dag 319

Na al deze gezellige encounters met al die dieren besloten we om maar weer eens te vertrekken uit Kaikoura. We hadden nog wel willen blijven, daar niet van. Maar iedere dag zo'n tourtje is niet echt een plan dat we kunnen samenvatten als gezond financiëel beleid. Dit is trouwens typerend voor heel Nieuw Zeeland. Er is zo veel te doen: Bungy Jumpen, Quad Riding, Scenic Flights, Rafting, Ice Climbing, Speed Boats etc etc. Niet dat wij ons aan al deze "thrill seeking activities" mee doen, maar je hoort het van iedereen: juist dit maakt Nieuw Zeeland duur. Verder lijkt alles vaak net iets goedkoper als in Nederland, met als positieve uitschieters een litertje diesel voor NZ$1,03 (50 eurocent) en vlees in de supermarkt dat volgens ons half zo duur is als in Nederland. Nu zullen een aantal vrienden van Edward zich verbazen. Wat zit hij nu te zeiken over de prijs van vlees en benzine? Ok, hier komt dan de belangrijkste informatie: Een pint Guinness kost in de kroeg zo'n 7 NZ$. Da's zo'n drie en een halve euro, waar ze in Nederland al gesignaleerd zijn boven de vijf (en dat nog wel bij café de Geus aan de oude Markt in Enschede, SCHANDE!). Oftewel, qua prijspijl zit het wel goed hier met de Guinness. Maar nu kennen we allemaal de klassieke uitspraak: "Guinness travels bad". De beste Guinness wordt sinds jaar en dag geschonken tegen over de brouwerij in Dublin. Of in de brouwerij, maar om één of andere reden kan Edward zich niet al te veel herinneren van de toestand van zijn smaakpapillen tijdens zijn laatste bezoek aan de Guinness brouwerij. Afijn, Guinness drink je dus bij voorkeur zo dicht mogelijk bij de bron, dus is de vraag: hoe smaakt Guinness die ruim 16.000 km moest afleggen alvorens ge(dr)(sch)onken te worden? Het antwoord is: Goed.

Afijn we verlieten Kaikoura en reden een kleine 200 kilometer. Da's niks in dit land, met name op het zuidelijke eilanden rijden we behoorjk wat. In totaal hebben we nu ruim 4700 kilometer gereden. En nu we toch met cijfers bezig zijn, de zomertijd is hier begonnen waardoor het tijdsverschil nu 11 uur is. Afijn, onder het genot van de tweedehands muziek collectie van Tymon (na 4700 kilometer hebben we alles zo'n beetje gehoord) kwamen we aan in Christchurch en tikten een recordbedrag van 36 NZ$ (18 eur) voor een stroompaal op een camping. Daar hadden we in China twee weken een luxe kamer voor, maar waarschijnlijk zal dat geen argument zijn. We betaalden dus braaf en maakten nog een bezoek aan een luxe winkelcentrum. Over China gesproken, dit winkelcentrum lijkt toch akelig veel op dat in Peking. Of Parijs. Of Singapore. Of... Enschede! Afijn, niets bijzonders, maar tijdens het reizen zijn we dit soort eenheidsworst winkelcentra wel erg gaan waarderen. We kochten vers brood, sushi en we huurden wat DVD's. Dat werd dus lekker "cocoonen" in onze camper.

Einde van dag 319, de dag dat het de hele dag regende. En wij hadden nog geluk, zware storm in Auckland. Overstromingen en het vliegverkeer volkomen stilgelegd.


Woensdag 4 oktober 2006, dag 320

Die "cocoonmodus" werd nog even vastgehouden in verband met een verhoogde aanwezigheid van Ménière.

Gelukkig hadden we drie DVD's en ook nog goede ontvangst van de drie Nieuw Zeelandse zenders én ook Prime, een Australische zender. In Australië is het wel mooi weer. Er werd gekookt en we aten kaas. Nu kan het nog, volgende week zitten we al weer in Thailand!

Einde van dag 320, de dag dat we op dierendag meer dan 16.000 kilometer van onze mormels vandaan waren. Hoe gaan we ze dat nu uitleggen.


Donderdag 5 oktober 2006, dag 321

Die centrifuge en zware boottocht voelden voor Sanne nog steeds niet helemaal lekker. Nu even pas op de plaats om erger te voorkomen. Dat is makkelijk gezegd, maar dat vereist toch heel wat wijsheid en doorzettingsvermogen. Er zijn immers leukere dingen dan op een camping rondhangen. Het Chirstchurch Widlife park is bijvoorbeeld erg dicht bij. Maar Sanne was verstandig en onze dagactiviteit beperkte zich tot een wandelingetje door het centrum van Christchurch.

Leuk stadje, maar we gaan later toch liever in Wellington wonen. Trouwens, dat moet je hier niet zo maar zeggen. De mensen op het Zuider eiland zijn nogal pro-zuid en zeer kritisch op het "druk bevolkte" noorden. Vooral Auckland moet het ontgelden. We hebben mensen eigenlijk uitsluitend negatief horen praten over deze stad, die er in de folders toch zo levendig en hip uit ziet. Algemene opinie: veel te druk. Toen wij op een dag vertelden aan een Kiwi dat wij in Nederland met 15 miljoen mensen leven in een land dat mischien wel 20 keer zo klein is als Nieuw Zeeland (en heel veel rustige plekken kennen), keek men ons verbijsterd aan. Disgusting! Ach, laten we dan maar niet over steden zoals Saigon of Peking beginnen. Maar Christchurch is, als grootste stad in het het zuiden, niet meer dan een uit de kluiten gewassen dorp. Alhoewel, ze hadden wel een Chatedraal, Mc. Donalds en betaald parkeren. En ze leken zelfs gasten te hebben die de randgroepjongeren probeerden uit te hangen. Nou, het was me het middagje wel. Na een broodje en een kopje koffie gingen wij weer braaf naar de camping.

Einde van dag 321, de dag dat we weer een echte Nieuw Zeelandse film keken. Hoewel iedere videotheek wel een schap heeft met deze "kiwi-films" is het niet echt ons ding. Maar dit keer viel het mee, we kregen na anderhalf uur al door waar de film over ging.


Vrijdag 6 oktober 2006, dag 322

Vandaag maakte Sanne een (under)statement: "It is a lovely day for a Zoo!". Hoewel ze de Zoo hier wildlife park noemen, maar alleen een kniesoor let daar op. De zon scheen toen we, samen met heel veel kinderen die van hun schoolvakantie genoten, het park binnenkwamen. Eerst maar eens naar de Otters. Deze waren naast de ingang gesitueerd, goed denkwerk. Dat gaat zeker bonuspunten opleveren in Sanne's Zoo's. Ze hadden er twee (Otters, slechts één ingang).

Verder geen kraanvogels maar wel veel andere minderwaardige specimen zoals leeuwen, (witte) neushoorns , kiwi's, giraffen, baboons, spider monkeys, waterbuffels (sterk overschat), leopards, wilde honden, springbok en ook de Schotse Hooglander. Nou, dat was met het dagje wel dus.

Einde van dag 322, de dag dat onze gevleugelde uitspraak: "Ach, we hebben een jaar de tijd", opeens niet meer zo betekenisvol leek. Over een maand zijn we thuis! Oeps, niet te veel aan denken maar.


Zaterdag 7 oktober 2006, dag 323

We begonnen dit geleuter over Nieuw Zeeland met de constatering dat we een schone campervan ontvingen vol met diesel en water en met een leeg toilet en lege wastetank. Hoewel we op die dieseltank na, geen idee hadden hoe het allemaal in elkaar stak. We zaten al een tijdje in de ontkeningsfase, maar het kon natuurlijk niet anders dat onze bus ook weer in deze staat terug moest naar het bedrijf KEA. Morgen gaat onze camper terug, shit. Trouwens, het zal toch niet zo zijn dat ze ONZE camper binnenkort weer aan anderen gaan verhuren? Dat willen we niet hoor! Afijn, gelukkig hoefde de buitenkant van de camper niet gewassen te worden. Dat is maar goed ook, want als voormalig lease rijders hebben wij daar natuurlijk geen kaas van gegeten ;-). Afijn alle klusjes rondom het fenomeen campervan werden in recordtijd geklaard en de tassen werden weer ingepakt. Tja, als je zo'n beetje dagelijks met die tas loopt te slepen zorg je er wel voor dat hij niet al te zwaar wordt. Tijdens onze reis schommelde het gewicht meestal tussen de 13 en 18 kilo. Bij dat laatste gewicht was er crisisberaad omtrent het weggooien van spullen, werden pakjes verstuurd en boeken verkocht. Zo zat je weer op die 13 kilo en zou hij langzaam aan weer zwaarder worden. Zo gaat het bij sommige mensen ook trouwens. Maar wat gebeurt er als je twee maanden ongestraft je bus kan vol laden? Laten we het er op houden dat alles in de tas paste. Morgen vliegen we terug naar Auckland en mogen we 20 kilo meenemen. Geen probleem tot nu toe dus.

Verder namen we een Ménière-tactische-pré-Auckland rustdag en aten we in een winkelcentrum. Niet echt vermeldenswaardige gebeurtenisssen waarvoor je een hele weblog gaat optuigen.

Einde van dag 323, de dag dat we achteraf gezien 17 en 22 kilo in onze tas propten, shit!


Zondag 8 oktober 2006, dag 324

Het was weer zo'n verschrikkelijke dag. De paniek brak uit op het moment dat we wakker werden. Wat is dat verschrikkelijke geluid? Afgrijselijk! Het bleek weer de wekker van onze mobiele telefoon te zijn. Twee keer de wekker in één maand, dat is toch geen leven! We begonnen net een beetje bij de komen van het vorige "wekker-moment". Dat was in Wellington, we weten het nog precies. Verschrikkelijk. Waarom opstaan op dit onmenselijke tijdstip, het is half acht? Oh ja, we hebben een vlucht te halen en een campervan in te leveren. Dat gebeurde. Nadat de mevrouw van Kea ons verzekerd had dat ze onze camper echt niet aan anderen zouden verhuren, vlogen we naar Auckland in een gloednieuwe 777. Kunnen we niet een uurtje omvliegen of zo? We zaten net lekker aan de koffie en een filmpje, toen we al weer moesten landen. Zonde, er was niet eens tijd voor wat lekkers te eten. Gelukkig mogen we woensdag langer, dan vliegen we 11 uur, da's misschien wel zes films en twee maaltijden? En snacks en borreltjes misschien wel. We hebben er nu al zin in. Maar eerst even Auckland bekijken. We checkten in in het Auckland City Hotel. Klinkt duur, maar in werkelijkheid is dit een prima "afstapje" richting Azië. Gezellig, maar niet al te best allemaal. Nadat we de kakkerlak uit de douchekabine hadden verwijderd ging Sanne voor haar anti-Ménière ruststand en liep Edward wat door downtown Auckland. Een zonnige zondagmiddag in Auckland, de locals houden zich bezig met shoppen en bier drinken. Ook die skytower was snel gevonden, misschien moeten we die nog maar eens bestijgen.

Einde van dag 324, de dag dat we met angst naar onze uitgaven in Nieuw Zeeland keken. We hebben ons budget ruim twee keer uitgegeven. Of eigenlijk bijna drie keer. Althans, als we ons de komende drie dagen koest kouden. Maar wat kan ons het schelen, het is vakantie!


Maandag 9 oktober 2006, dag 325

Auckland is fijn. Leuke levendige stad waar je lekker rond kan hangen.

Tussen het rondhangen door vonden we een Belgisch café waar we natuurlijk even een Leffe en een vlaamse friet met mayo moesten nuttigen. Edward overwoog nog even een cursus mayonaise maken te geven aan de kok, maar hield het toch maar bij het nuttigen van Leffe.

Zo kwamen we de dag wel door. We zagen iemand een vrije val maken vanaf de Sky Tower, shopten in Victoria Street en verder gebeurde er niets.

Einde van dag 325, de dag dat het op het zuidereiland weer winter werd. Een dik pak sneeuw en veel wegen werden afgesloten. Maar het ergste: de lammetjes die nu geboren worden gaan dood! Arme beestjes.


Dinsdag 10 oktober 2006, dag 326

We hebben er zin in. Warm weer, Thais eten en natuurlijk die ijsjes van de Swensens. Morgen vliegen we en het zat weer eens tegen. Sanne's Ménière liet flink van zich horen. Het enige dat we kunnen doen op zo'n moment. Rust houden en afwachten. Zo gezegd zo gedaan. Het werd een saai dagje met als hoogtepunten The Simpsons, Friends en Supernanny.

Einde van dag 326, de dag dat we op de valreep nog even wat Kiwi-lucifersdoosjes kochten voor Heske's lucifersdoosjesverzameling. Ze heeft echt duizenden lucifersdoosjes, schitterend gewoon. Kijk ook maar eens op haar website! Echt een aanrader.

Woensdag 11 oktober 2006, dag 327

Sanne nam preventief wat medicijnen in en op goede hoop gingen we naar het vliegveld. Hoe gaat het met het overgewicht van onze bagage? Nou, we dachten dat we toch behoorlijk wat hadden achtergelaten in Auckland, maar dat viel tegen. Het meest genante was nog wel dat Edward's rugzak het volgende label kreeg:

Morgen vliegen we met Air Asia en moeten we acht kilo extra in onze handbagage zien te krijgen. Makkie. Maar dat is de zorg voor morgen, eerst even koude Heinekens drinken, gratis maaltijden nuttigen en natuurlijk de nieuwste films kijken. Elf uur vliegen, dus beiden drie films kunnen kijken. Prima.

Bij aankomst wisten werd het er meteen goed ingeperd: We zijn weer in Azië. Wilt u een taxi? Hotelletje? Limo? Alles goedkoop hoor! Er was bijna geen doorkomen aan. Wij deden vandaag niet mee aan het circus want we wisten de weg hier ondertussen wel. De enige die ons mocht afzetten was het alleraardigste meisje die flessen water verkocht. Ok, en in het Airport hotel legden we nog even een vermogen neer voor de met 300% belaste biertjes, welkom in Maleisië!

Einde van dag 327, de dag dat we nog liever door hadden gevlogen naar Bangkok.

Tevens het einde van ons bezoek aan Nieuw Zeeland, Reistips:
*Campervans zijn stukken goedkoper in het voorjaar. In de zomer zijn de prijzen soms twee a drie keer hoger. Bekende verhuurders? Maui, Britz en Kea (de onze). Goedkoope alternatieven: Eazy en Wicked Campers.
* Badslippers waren niet voldoende.
* Prepaid simkaart is het voordeligst bij de Vodafone winkels, NZ$ 35,- (eur 17) incl. NZ$ 15,- beltegoed. Veel campings en hostels zijn vanaf je mobiel gratis te bellen via een 0800 nummer.
* Zwemmen met dolfijnen is het goedkoopst in Bay of Island, NZ$ 85,- (eur 42). In Kaikoura NZ$ 130,- maar daar waren er wel veel meer.
* Pinguins spotten ging erg goed bij Otaga Pensula, het schiereiland bij Dunedin.
* Walvissen en Ocra's spotten? Ga naar Kaikoura.
* Dingen doen aan de de west kust van het zuider eiland? Milford track lopen of de Franz Josef Gletscher beklimmen? Neem er een paar dagen de tijd voor in verband met veel aflastingen vanwege slecht weer.
* Pas op voor Kea's (soort papagaai), ze willen je schoenen nog wel eens opeten.