20 - 26 september 2006 - Nieuw Zeeland week VI

zaWoensdag 20 September 2006, dag 306

Wij zijn deze reis in landen geweest waar Mc Donalds en Burger King nog geen voet aan wal hebben gezet. Nieuw Zeeland behoort natuurlijk niet tot deze landen. Ieder gehucht heeft op zijn minst een grote M, vaak vergezeld van Pizza Hut en KFC. De iets grotere plaatsen, denk aan Queenstown (36.000 zielen), hebben natuurlijk alle grote namen. Maar er is iets vreemds aan de hand alhier. De Mc Donalds is leeg! Drie man en een paardekop, en dat tijdens lunchtijd! En dat terwijl de Nieuw Zeelander een broertje dood lijkt te hebben aan gezond eten. Wat is er aan de hand? We denken het antwoord gevonden te hebben. De oorzaak is Fergburger. Geen grap! Bij Fergburger, op steenworp afstand van die dikke gele M, staat men in de rij voor een burger. Tja, na bijna een jaar reizen kennen wij het klappen van de zweep wel: Do as the Locals! Eenmaal binnen hadden we meteen al in de gaten dat het goed zat, op het menu stonden namelijk "Serious Burgers". Dat wil je. We kozen nog bijna voor de "Big All" en de "Codfather", namen zijn immers belangrijk. Na lang twijfelen kozen we echter voor DE Fergburger. Na één hap waren we om: Zolang wij down under zijn geen Mc Donalds voor ons. De Fergburger bestaat wel uit een groot stuk echt vlees, de groente is wel knapperig en er is sprake van echt brood, even geroosterd op de plaat. En als klap op de vuurpijl: de Fergburger is grooooot!

Afijn tot zover de verslaglegging betreffende de situatie rondom het fastfood in dit land.

Minder florisant is de situatie rondom de Kiwi. Dan praten we niet over het fruit, maar over die lachwekkende native vogel waarvan er zo'n 60.000 rondlopen in Nieuw Zeeland. Lopen? Het is meer waggelen, het lijkt alsof ze net uit de kroeg naar huis proberen te kruipen. Trouwens, vroeger waren er meer dan 16 miljoen van deze beesten, maar iedere paar jaar halveert de populatie. Reden is dat de Kiwi wordt opgegeten door relatieve nieuwkomers zoal de rat, de stoat, de fret en de possum. Die eten de kleine kiwi's, de grote jongens hebben behoorlijke klauwen en kunnen zich als zodanig verdedigen tegen dit tuig. Maar die kleintjes zijn kansloos in de huidige bossen. Nog niet eens één procent haalt een leeftijd van zes maanden. Men is bang dat de Kiwi in 2015 - na 70 miljoen jaar - uitgestorven zal zijn. Om dit te voorkomen zijn er overal Kiwi-breeding programmes opgezet. Men haalt Kiwi eieren uit het bos, broed deze met een machine uit en zetten de Kiwi's weer uit als ze zo groot zijn dat ze een Possum voor hun kop kunnen stampen. Overal in Nieuw Zeeland kan je dit soort organisaties bezoeken en de Kiwi bekijken. En veel geld achterlaten voor het goede doel. Vandaag bezochten wij ook zo'n Kiwi-park. In dit park had men trouwens naast de Kiwi ook nog een heleboel andere zeldzame en minder zeldzame exemplaren. Even voor de record, er waren geen kraanvogels. Maar de Kea was wel erg blij met Sanne's bezoek, met name haar schoenen waren erg interessant.

Afijn, de morgen waren wij onder de vogels en de middag besteedden wij dus aan die Fergburger en aan het rijden naar het dorpje Invercargill. De Nieuw Zeeland kenner zal nu iets vreemds constateren aan de route die wij nemen. We rijden zuidwaarts zonder een bezoek te brengen aan Milford Sound. Een gemiste kans? Ja, dat is het. Wat is er aan de hand? Er is storm op komst en de (beruchte) weg naar Milford Sound is voor onbepaalde tijd afgesloten. Aangezien wij niet dagen lang in de regen willen wachten (het regent daar veeeeel) rijden we verder. Maar die Fergburger maakt veel goed.

De storm begon rond een uur of vier en was laf. Maken ze zich hier nu zo druk om?

Einde van dag 306, de dag dat de kippen bij de camping eieren hadden gelegd, die wij meekregen voor het ontbijt. Ook dat is Nieuw Zeeland, Hmmmmmm.


Donderdag 21 September 2006, dag 307

Vandaag reden we verder langs de zogenaamde Southern Senic Route. Dat klinkt als een soort snelweg, maar het stuk waar we nu rijden is grotendeels onverhard. Een soort Cambodjaanse snelweg, hoewel hier geen snelheden van boven de 100 km per uur gehaald worden. Althans, dat denken we. We komen namelijk zelden iemand tegen. Afijn, het was weer een fijn ritje. We kwamen nog een tweedehands boekenwinkel tegen en verkochten nog bijna onze verharde uitgave van het nieuwste boek van Harry Potter. Inclusief onze reserve Amerikaanse dollars die we daar in bewaren. Gelukkig kon Edward niets van zijn gading vinden. Pffff.

Stop nummer één was op Waipapa point. Die namen in dit land? Onuitspreekbaar en niet te onthouden. Erfenisje van de Maori. Afijn bij het Waipapa point was van alles loos. Veel schapen en dus natuurlijk ook lammetjes. Je weet wel, dat komt door die lente enzo. We kunnen er uren naar kijken. Maar aangezien we aan zee zitten waren er ook andere specimen van de partij. Die goede oude Sea Lions waren er ook weer.

De tweede stop was mentaal gezien belangrijk. Slope point is het meest zuidelijke punt dat wij bezoeken. Omdat wij geen aardrijkskunde in ons pakket hadden, gaan we er voor het gemak maar van uit dat dit ook tevens ons verste punt is vanaf Amsterdam.

Mooi, hebben we dat ook weer gehad en gaan we maar weer eens rustig richting huis. Nog ruim 16.000 kilometer te gaan. Onderweg stopten we ook nog op Purpoise bay, alwaar geen dolfijnen en pinguins te bekennen waren. Vreemd. Gelukkig zagen we 's avonds nog wel zo'n Sea Lion, die lekker lag te slapen op "ons" strand. We hadden namelijk een camping met zeezicht. Erg naar.

Einde van dag 307, de dag dat we begonnen aan de terugreis. We begonnen met een kilometer of 30, dat hakt er meteen lekker is.


Vrijdag 22 September 2006, dag 308

Vandaag weer zo'n stukje Southern Scenic Route. Maar eerst rustig wakker worden en wat rondhangen. Trouwens wij zijn steevast één van de laatsten die een camping verlaten. We beseffen ons maar al te goed dat een rustig begin van de dag een groot goed is dat binnenkort niet meer vanzelfsprekend is. Nu genieten we nog van het wakker worden zonder wekker, rustig koffie drinken en het lezen van een boekje. Of zoals vanmorgen, het afkijken van de film die zo slecht was dat we gisteravond halverwege in slaap vielen. Afijn, uiteindelijk reden ook wij verder over de onverharde weg. De Sea Lions en Seals waren weer niet van de lucht. Vooral op Cannibal bay lag veel van dat spul.

Even later waren we al weer op weg naar nog meer zeldzame beesten op Nugget point, toen we op een haar na de bevalling van een lammetje meemaakten. De bloederige foto zullen we jullie besparen. Op nugget point hadden we kunnen aantreffen: fur seals, hooker sea lions, leopard seals en jan van gents. Wij zagen de fur seals, en geen nuggets. En een leuk uitzicht ook.

Einde van dag 308, de dag dat we uiteindelijk arriveerden in Dunedin. Uitspraak du-nééééééééé-d'n.


Zaterdag 23 September 2006, dag 309

Vandaag was een belangrijke dag. We bezochten de Speights brouwerij. Je kent het wel. Een tour met veel reclamefilmpjes, uitleg over bier brouwen, veel koper en natuurlijk een proeverij. Het was fijn.

Tja, wat is een fijne tijdsbesteding op een vrije zaterdag? Broodje eten, bioscoopje pakken (the Wild) en vervolgens wat drankjes en hapjes nuttigen in een café. Zo kwamen wij deze dag wel door. Op comfortabele wijze, wel te verstaan. Dunedin is een gemoedelijke stad die zo'n 30.000 studenten herbergt en
Zo'n 100.000 echte mensen. Een gezellige bende dus.

Einde van dag 309, de dag dat we het schokkende nieuws lazen dat de consumptie van bier in Nederland gedaald is, maar dat de export toegenomen is. Wij weten wel hoe dat komt!


Zondag 24 September 2006, dag 310

Het kon natuurlijk niet uitblijven, vandaag zagen we pinguins!

Een oud studiegenoot van Edward is er van overtuigd dat de pinguins de wereld gaan veroveren. Een opmerkelijke gedachte die door weinigen serieus genomen zal worden. Echter, in het verleden zijn veel voorbeelden van briljante denkers die niet begrepen werden. Voor de zekerheid zou ik die pinguins dus maar goed in de gaten houden. Echter, na vandaag acht Edward de kans dat de pinguins de macht grijpen toch wat minder groot in. Ze lijken toch niet zo intelligent als we verwacht hadden. Zo hebben we ze gefopt door in hun broedgebied door te dringen door in een soort loopgraaf te lopen. Aangezien alleen je hoofd te zien is, denkt de pinguin dat je kleiner bent dan zij zelf en ze gingen dan ook ongestoord verder met het uitbroeden van eitjes. Gelukkig waren wij ter goede trouw en ons enige wapen was de camera.

Afijn, die Penguins zijn nog al gewoontedieren die zich niet al te graag opvallend gedragen op land. In de zee wel, daar zijn ze echte koningen die met gemak 75 kilometer per dag kunnen zwemmen. Maar op land zijn het echt mietjes, zo traag als ze zijn. Bovendien hebben ze zo'n dikke vetlaag dat ze aan land vaak "oververhit" raken en even moeten uitrusten. Ze zijn dan ook een makkelijke prooi voor relatief nieuwe beesten zoals honden en possums. Afijn, ze verstoppen zich dus graag, waardoor we tot vandaag nog geen pinguin gezien hadden. Ze waren er wel, maar we zagen ze niet. De beste kans om ze te zien is als ze terugkomen van een dagje vissen. Afhankelijk van het soort pinguin is dat ergens vlak voor of vlak na zonsondergang.

Of je boekt een guided tour met "pinguin-sighting-garantie". Dat deden wij. We bezochten het Pinguin Conservation Centre op het Otaga Pensula, het schiereiland bij Dunedin. Dat kon trouwens pas na drie uur dus neusden we eerst wat rond op dit schiereiland. Prima schiereiland kunnen we wel stellen, alleen de Albatrossen waren vandaag niet thuis. Na een uitgebreide lunch en een inleidend verhaaltje gingen we eindelijk naar het strand waar het allemaal zou gebeuren. Edward profileerde zich als top-pinguin spotter en signaleerde er meteen al een stuk of zes. Daar moest de guide toch even op gewezen worden. Deze ging helemaal uit haar dak, die hebben we het hele jaar nog niet gezien en normaal zitten ze daar noooooit. Ok, maar volgende keer wel opletten hè. Het betroffen Yellow Eyed Pinguins van één a twee jaar oud, een soort pinguin pubers.

Daarna lette de gids wel op en wees ons ook nog even op een Sea Lion. Ondanks het feit dat dit een Pinguin Tour was kregen we deze er gratis bij.

De hoofdattractie was echter de Yellow Eyed Pinguin, extreem zeldzaam. Ze zijn bijna uitgestorven, maar hier groeit het aantal weer omdat ze de vijanden van de pinguins buiten de deur proberen te houden.

De enige vijand van de pinguin die men hier toe laat is de mens (en die Sea Lions). Dit is tevens de grootste vijand, maar dit is ook de enige vijand met een dikke portemonee. Zo betaalden we een klein vermogen en zagen dus die Yellow Eyed pinguins. Er waren ook Blue pinguins trouwens, veel kleiner en minder zeldzaam. Afijn, we namen plaats in een soort van spotters-schuilplaats om te kijken of er "early arrivals" waren. Hoe werkt dit in deze tijd van het jaar? Van ieder paar is er één pinguin die overdag wat gaat zwemmen, terwijl de andere op de (twee) eieren blijft zitten. Beiden overnachten aan land. Het moment dat zo'n pinguin uit de zee komt is een unieke gelegenheid om hem te bekijken, voordat hij zich weer verschuilt in het nest. We hadden geluk, een pinguin spoelde zo'n beetje aan en eenmaal op het strand keek hij brutaal om zich heen, waarschijnlijk om te checken of er niet zo'n irritante zeeleeuw was die hem het leven zuur zou kunnen maken. Die lusten namelijk wel een pinguin als tussendoortje. Toen alles veilig bleek, begon de lange weg over het strand.

Het leek wel uren te duren, zo langzaam waggelde dat beest. Maar uiteindelijk bereikte hij het bos en raakten we hem uit het zicht. Maar dat is voor een verwende toerist natuurlijk onacceptabel. Daarom gingen we naar het tunnelstelsel om de nesten te bekijken. Ze hebben zo'n 20 paar van die vogels, waarvan we er heel wat zagen.

Er kwam nog zo'n "early bird" aanwaggelen. Deze early bird kreeg geen worm, maar werd wel vastgelegd op de gevoelige plaat.

Hij waggelde zo voor ons langs (ons arrogant negerend) en maakte zelfs nog even een duik in het vijvertje bij zijn nest. Prima show, een waardige afsluiter van deze tour.

Einde van dag 310, de dag dat er bijzonder weinig ozon in de lucht was. Een algemeen probleem in deze regionen. Overal werd gewaarschuwd, extra goed insmeren.


Maandag 25 September 2006, dag 311

Van Pinguins krijg je natuurlijk nooit genoeg. Daarom bekeken we vandaag de Blue Pinguin. Zoals eerder aangegeven minder zeldzaam dan die Yellow Eyed exemplaren, maar ook deze jongens zijn een bedreigd diersoort. Zoals de meeste pinguins komen ze in groepen uit het water om op land te overnachten (Yellow Eyed pinguins komen als enige soort alleen thuis). Na een stukje noordwaarts rijden en een beetje genieten van de aanwezige zon, waren we vlak na zonsondergang op de pinguin-spotters-plaats. Ook hier was alles weer volledig georganiseerd en was er weer een garantie op pinguins. We namen plaats op een enorme tribune, alwaar we vermaakt werden door een grappige en actieve sea lion die toevallig even kwam buurten. Een sport voor-programma. Dat was wel fijn, want de pinguins waren laat vandaag. Slecht georganiseerd dus. Maar toen het eenmaal helemaal donker was hoorden we een vreemd geluiden in het water en even later spoelden er een stuk of 30 vogels aan. Ze waren veel kleiner als die Yellow Eyed exemplaren, sterker nog deze Blue Pinguin staat te boek als de kleinste in zijn soort. En wat hadden ze het moeilijk om bij hun nest te komen. Ze moesten een soort wal opklimmen, wat voor sommigen bijna onmogelijk leek. Het liefst zouden we ze oppakken en naar boven dragen. Even later spoelden er nog een paar aan en in totaal zagen we op deze manier meer dan 100 pinguins aan ons voorbij trekken. Trouwens, geen foto dit maal. Het was namelijk donker en die pinguins houden niet zo van flitsen. Daarom als troost:

Einde van dag 311, de dag dat we eeeeeeven onder de auto moesten kijken. Pinguins beschouwen een auto als een mooi plekje om onder te schuilen. Het zou toch wel slordig zijn om een pinguin dood te rijden na zo'n encounter, toch?


Dinsdag 26 September 2006, dag 312

Je moet het ijzer smeden als het heet is, zo luidt een klassiek spreekwoord. Hopeloos ouderwets natuurlijk aangezien er dagen voorbij gaan dat wij zo maar geen behoefte hebben aan het smeden van ijzer. Hier in Nieuw Zeeland is meer toepasselijk: "Je moet de Heli-vlucht maken als het onbewolkt is". Met sneeuwlanding natuurlijk, logisch. En mooi weer was het vandaag bij Mount Cook. Met krap 140 zondagen per jaar was die strak blauwe lucht natuurlijk een unieke kans. De oplettende lezer zal zich afvragen of dit de juiste weblog is. Helicoptervlucht? Waren dit niet die gasten waarbij een vlucht niets mocht kosten? Voor de prijs van zo'n heli-vlucht kan je met Air Asia een heel continent bereizen! Maar vandaag hadden we een sponsor, of eigenlijk een uitgesteld verjaardagskado van Marja (Edward's Moeder). Bedankt!

Oftewel, mooi mooi mooi! De rest van de dag zaten we lekker in de zon na te genieten.

Einde van dag 312, de dag dat Edward besloot om later helicopterpiloot te worden. Bij Mount Cook.