23 - 29 oktober 2006 - Krabi

Maandag 23 oktober 2006, dag 339

Over zo'n dag aan het zwembad valt niet zo veel te melden. Mooi blauw water, leuk palmboompje, dat soort dingen. Over het afgelopen jaar valt echter wel wat te melden. We maakten kennis met het wereldje van de langdurige reiziger. Ookwel backpackers genoemd. Een "rugzak levensstijl" is voor de meeste reizigers namelijk een voorwaarde om langer weg te kunnen blijven. Even rekenen leert ons dat een jaartje Hilton al snel een slordige dertig ruggen zal kosten, een bedrag dat zowel wij als onze medereizigers niet zo maar uit onze mouw schudden. Daarom komen de backpackers tesamen in de zogenaamde "backpackersareas" om daar de vele goedkope hostels en guesthouses te bezetten. Iedere stad en ieder gebied dat maar enigszins interessant is voor toerisme heeft wel zo'n backpackers area. Ook vele "normale vakantiegangers" trekken naar deze plekken want daar is immers de gezelligheid van een gezellig café. Beter dan die hotelbar van het Hilton natuurlijk. Afijn het hele zooitje klit lekker samen en stelt elkaar steevast drie vragen:
* Where are you from?
* Where have you been?
* How long have you been traveling?
De eerste vraag is niet zo belangrijk tenzij je uit Israël komt. Reizigers uit Israël hebben binnen de scene namelijk een dramatische reputatie, ze maken nogal veel geluid en maken veel ruzie. Met name met personeel van hostels waar ze derhalve vaak geweigerd worden (zo ook in sommige landen, maar dat heeft een heel andere oorzaak). Maar verder maakt het nauwelijks uit waar je vandaan komt. Veel gehoorde antwoorden op deze vraag zijn Australië, Ierland, Holland, Zuid Afrika en ook Zweden. Allemaal goed volk trouwens, nogmaals het maakt niet uit waar je vandaan komt zolang je maar een goedkoop t-shirt en badslippers draagt. Zelfs t-shirts met logo's van biermerken zijn prima, sterker nog: deze zijn mainstream. Voor alle duidelijkheid: "don't try this at home!!!".

De vragen twee en drie zijn eigenlijk ook niet belangrijk, maar een goed antwoord levert wel extra status op in deze wereld. Zo zullen Tibet, Antartica of Burma meer status opleveren dan Thailand, Mexico of Australië. Australisch staatsburgerschap levert daar en tegen wel bonuspunten op, want dat staat garant voor het vermogen om veel bier te kunnen drinken zonder om te vallen. Tja, het is een ingewikkelde materie. En lang reizen is natuurlijk ook stoer. Onze status is best groot. We zitten nu immers in de buitencategorie, die de lengte van de reis uitdrukt in jaren. Welliswaar betreft het slechts één jaar, voorafgegaan door het woord bijna of ongeveer. Maar toch doen we nu lekker mee, hoewel je ook veel gasten tegen komt die al jaren van huis zijn. Nog stoerder is het om niet meer te tellen en te vermelden: "Sinds 1997". Anyway, de lengte van onze reis levert respect op. Daarnaast hebben we ons zes weken onderworpen aan een streng regime van een vreemde Tai Chi Master in China. Dit soort "specials" doen het erg goed en komen, veelal ongevraagd, ter sprake nadat de antwoorden op de eerste drie vragen zijn uitgewisseld. Het kan van alles zijn: twaalf weken zwijgen met tibetaanse monniken, werken als dive-master op een afgelegen eiland, met je blote handen een kindertehuis in Cambodja opbouwen of een bootreis maken van Kaapstad naar Sidney. Als het maar niet allerdaags is. En het liefst onder barre omstandigheden. Ziekte doet het trouwens ook goed. Daar scoren wij slecht op. Bij ziekte is natuurlijk de ernst maar ook de lokatie van belang. Een aanval van een zeldzaam virus waardoor je niets binnen kan houden is natuurlijk een veel leuker verhaal als je twee dagen lang op een klein bootje zat, van Chiang Rai naar Luang Prabang. Zo wordt er wat afgekletst in de backpackersscene, waarom niet? We hebben alle tijd van de wereld. Voor ons geen gejaagd bestaan. Geen files, geen vervelende baas, geen wekker en zeker geen schoenen. Als je al een tracking van meerdere dagen gaat lopen, en dus echt niet met badslippers uit kan, verkoop je na de tracking je schoenen op Khao San Road. Dit is een straat in Bangkok, maar dat dient geen vermelding. Deze straat is namelijk een begrip in de scene en is een basiservaring. Je dient je daar toch zeker een paar keer per jaar te melden voor een biertje en een goedkope Pad Thai (= noodles). Dit is tevens zo'n plek waar je dat t-shirt met bierlogo en die badslippers kan kopen. Voor beide attributen samen dient maximaal drie dollar betaald te worden. Te veel betalen is absoluut not done, ook al moet je er uren voor onderhandelen. Ook Khao San road is dus eigenlijk zo'n backpackers area en je kan daar dus prima "de drie vragen" oefenen. Het is er een gezellige bende.

Nee, het is fijn om onderdeel te zijn van deze scene. Wij begrijpen elkaar, de rest van de wereld snapt niet hoe het is om een backpacker te zijn. Er is geen alternatief: onze vruchten zijn zoeter, ons bier is kouder, onze lijven zijn bruiner, de glazen groter en onze muziek is mooier. Onbetaalbaar veel mooier zelfs. Onze vis gaat zo uit de zee op de BBQ. Voor ons geen magnetronmaaltijd, onze smaakpappillen worden elke dag verwend. Wij spoelen onze katers weg in de blauwste zee. Alleen wij kennen de weg naar de allermooiste stranden. En als Van der Valk en D-reizen ze eindelijk ook gevonden hebben, dan zitten wij al lang weer op een nog veel mooier strand, of liever nog: op een ander eiland. Want met georganiseerde reizen willen wij niets te maken hebben. Het allermooiste strand is van ons, wen er maar aan. Wij voeren wel belangrijke gesprekken, hebben wel interesse voor de wereld en wij hebben de ultieme vrijheid verworven. Bekrompenheid, zelf-ingenomenheid, intolerantie, domheid? Niet op ons stand! Wij zijn gelukkig met een handje vol eenvoudige bezittingen. Wij hoeven ons dus ook geen zorgen te maken om het verlies van bezittingen. Wij hebben wel het geduld om de ware schoonheid van een zonsondergang te ervaren, te voelen tot in onze botten. En wij kunnen het ons wel veroorloven om vervolgens te wachten tot de zon weer opkomt. Wij hebben geen airco nodig, een oud matras volstaat voor een flink portie geluk. Wij mogen wel wiet roken in landen waar mensen levenslang de bak in draaien voor het bezit van drugs. Uiterlijk vertoon beperkt zich tot t-shirts, badslippers en tattoo's. En een ketting met schelpjes ofzo. Geen patserige auto's, mantelpakjes en voor ons zeker geen opzichtige samsonite koffer op wieltjes. Wij hoeven niet weg te rotten in een rijtjeshuis maar wij slapen in een bungalow op houten palen. Natuurlijk op het strand. Kokosnoten koop je niet bij Albert Heijn, die raap je op. Voor ons geen meubels, wij hebben slechts een hangmat voor onze deur. Een kwestie van smaak? Ok, maar voor ons geen file in de morgen, wij spoelen in de morgen onze katers weg met een groot glas bier onder een palmboom. En in onze wereld zeurt niemand daar over, veel plezier met uw kantoorbaan vandaag....

Al met al doen we lekker mee in de scene. We kennen de regels van het spel en we scoren prima op "de drie vragen". Echter, op dag 339 heeft dit alles geen waarde. Wij zitten in een resort. Daar gelden andere wetten. Die Samsonite is hier de maatstaf, de matrassen zijn fris en op ons balkon staan twee comfortabele stoelen. Kakkerlakken? We hebben er hier nog niet één gezien! Een prima omgeving om te wennen aan het idee: binnenkort geven we bovengenoemde voorrechten op en zullen we er andere voorrechten voor terug krijgen. Schoenen bijvoorbeeld.

Einde van dag 339, de dag dat we dus genoten van het zwembad. Het is fijn hier.

Dinsdag 24 oktober 2006, dag 340

Gisteren schreven we over de wondere wereld van het backpacken. Een eenvoudige wereld waar mensen amper kwaad doen en waar de vruchten heerlijk smaken. Maar een ultieme dag op het mooiste strand komt niet zo maar. In de backpackers scene is men het er doorgaans over eens dat hiervoor een aantal fasen doorlopen moeten worden. De eerste fase duurt doorgaans niet lang, het betreft de vakantiefase. In deze fase voelt alles nieuw, je kijkt je ogen uit op Khao San road en je kan je nog niet voorstellen hoe het is om langdurig te reizen. Dit is fijn, want je krijgt veel advies en goede raad van diegenen met hoge scores op de eerdergenoemde "drie vragen". En laten realistisch zijn: wat is er mis met vakantie? In deze fase is het iedere dag genieten en je reist doorgaans met de snelheid van een "gewone vakantieganger". Die snelheid wisten wij gelukkig al snel af te remmen. Eigenlijk waren wij sowieso traag in deze periode. Waar deze normaal gesproken ongeveer een maand duurt, hadden wij zo'n twee a drie maanden nodig. Na deze vakantiefase begint het nog grotere genieten. Je vergeet welke dag het is, laat staan dat je de datum weet. Dagen vervliegen en tijd lijkt niet meer te bestaan. Zoals eerder besproken wordt het fruit zoeter, de zonsondergangen langzamer en de muziek mooier. Lopen gaat langzamer en langzamer. De mooiste stranden zijn van jou en een leven in Nederland lijkt verder weg dan ooit. Maar daar komt opeens een einde aan als de heimwee fase begint. Voor ons Hollanders hoorden wij eens de term boerenkool fase. Meestal vindt deze plaats na een half jaar, wij hadden er zo'n acht maanden voor nodig. Het duurt slechts enkele weken, maar op dat moment draait alles om thuis. De kakkerlakken lijken groter, de zee is minder blauw (het lijkt zelfs wel bruin soms) en zelfs elke dag verse vis lijkt te gaan vervelen. Voor je het weet hap je verveeld een brok ananas weg, zonder er ook maar een moment van te genieten. Foute boel dus, maar niet getreurd en zeker niet naar huis gaan. Na de boerenkoolperiode wordt alles nog beter dan het ooit was. Als je hier door heen bent is het reizen het mooist. Reizen wordt ervaren als het grootste voorrecht dat bestaat! Iedere dag volop genieten van wat verre landen te bieden hebben. Meestal is dat nogal wat, in deze fase besef je dit maar al te goed. Dit is tevens het moment dat zo'n beetje al je onderbroeken verdwenen zijn in de was. Verdwijnend ondergoed is een algemeen probleem onder reizigers. Hoe dit kan? Waarschijnlijk zal dit mysterie nooit opgelost worden, het is gewoon zo. In deze fase leg je je neer bij het feit dat één van je laatste principes: "onderbroeken koop je bij de Hema", niet meer te handhaven is. Een teken dat je je helemaal over kan geven aan het reizen. Alles wordt nog mooier! Iedere dag weer een schitterende dag. De zon schijnt door en door en.....

Maar tenslotte komt het einde van de reis in zicht, uiteindelijk zelden te vermijden. We kunnen er niet over mee praten, maar in de scene hebben we er al veel over gehoord. De thuiskomst begint met een paar dagen euforie vanwege het weerzien van iedereen die je mist. Het comfort van een huis, Nederlandse kaas en dat soort dingen zijn heerlijk op dat moment. Een kroketje van de Febo misschien? Maar na deze dagen is het keihard wennen aan de realiteit. Een soort vakantiefase maar dan omgekeerd. Ook deze fase wordt doorgaans snel doorlopen, je zit al snel in je nieuwe ritme dat doorgaans wat hoger is dan je gewend bent. Het schijnt helaas wel veel voor te komen dat gesprekken wat moeizaam verlopen. Mensen zitten doorgaans niet te wachten op eindeloze verhalen over waar je geweest bent en welk strand op dit moment hip is. En terecht! Totaal irrelevant natuurlijk. Velen kunnen hun draai niet vinden en denken slechts aan reizen in plaats van te genieten van wat Nederland te bieden heeft.

Een niet al te best vooruitzicht? Ach, je moet wel weten dat veel reizigers gingen reizen omdat ze het in hun thuisland sowieso niet echt naar hun zin hadden. Wij waren echter best tevreden met ons leventje voor we gingen reizen. Daarnaast zien we ook uit naar veel aspecten van het leven in Nederland. We kunnen onze nichtjes Lieke en Sophie weer zien, en zelfs Lucas, ons neefje die later bij Ajax gaat. We missen het werken ook best wel, iets dat hier weinig mensen begrijpen. Ooit zullen we weer een eigen huisje hebben, met twee katjes en een echte bank. Boeken van Herman Brusselmans bestel je gewoon op internet en een pondje boerenkaas koop je om de hoek. Kacheltje aan, lekker potje koken en dan heerlijk eten met vrienden. Misschien zelfs wel met mes en vork! We hebben afgelopen jaar geleerd dat we in Nederland wel wat vreemde en zelfs vervelende gewoonten hebben, maar we leerden ook dat Nederland voor ons een fantastisch land is om in te wonen. Nog anderhalve week....

Onze gevoelens begeven zich momenteel in een soort rollercoaster. Het ene moment vol spanning om naar huis te gaan, het ander moment bijna verdrietig omdat het afgelopen is. Herstel, bijna afgelopen is... Eerst nog maar eens genieten van een flink bord fruit, een lange massage en een koud drankje aan het zwembad.

Einde van dag 340, de dag dat we er nog één namen, nu kan het nog...

Woensdag 25 oktober 2006, dag 341

De verhalen van de afgelopen dagen in ogenschouw nemende, lijkt is er nog niet veel gebeurd op Krabi. Dat klopt. Zo'n luxe slaapplaats hadden we zelden, we komen zo min mogelijk weg bij het zwembad. Dit is gelukkig ook helemaal "Krabi-stijl". Waar op Koh Samui, Pattaya en Koh Chang het leven zich afspeelt op het strand, zijn het hier de zwembaden van de resorts waar de luie toerist zich begeeft. Het is dan ook een wat meer upperclass badplaatsje, aldus de folders.

Naast het feit dat het hier dus stikt van de dure resorts betaal je hier de prijs voor een klein biertje waarvoor je op Kao San Road een hele emmer krijgt. Maar wat maakt het uit, het is vakantie. Maar voor die hoge prijzen krijg je er wel een Tsunami Evacuatie Route bij.

Verder natuurlijk de gebruikelijke "vriendschappen" met tuk-tuk chauffeurs, tailors en souvenirsverkopers.

En we hebben ook nog een foodcourt gevonden, in de open lucht nog wel. Dus wij komen wel aan onze Tom Kah Gai en Pad Tai.

Al met al is Krabi niet de meest exiting plek die we bezochten. Drie weken naar Thailand? Ga dan liever naar een leuk eiland met zo'n bungalow aan het strand. Maar op dit moment was het voor ons perfect. Nog even lekker genieten van een luxe ongeving, zwembad en van die lekkere zachte handdoeken. En natuurlijk nog flink genieten van het eten en het drinken hier. Met shoppen zijn we zo'n beetje gestopt. De verkopers zijn hier een beetje verwend geraakt. De resort gasten weten echt niet wat onderhandelen is en als wij een "normale" prijs proberen te bedingen heeft men daar telkens geen interesse in. Om een lange zin kort te maken: alles is hier duur. Maar soms is een hoge prijs rechtvaardig. We hebben een India's restaurant gevonden dat echt briljant eten serveert. We komen er bijna iedere dag en laten de alleraardigste, doch iets te beleefde man, de meest fantastische hapjes op tafel zetten. Hij onthoudt alles, maar Edward weet hem gelukkig af en toe op het verkeerde been te zetten door van biermerk te wisselen. Hij switchte zelfs even terug naar Tiger. Zwaar overschat in de B.e.e.r.-index, moet hij nu toegeven. Duidelijk beoordeeld in die euforische eerste weken van de reis. Het was in Melakka, hij herinnert het nog als de dag van gisteren. Maar helaas werd de Tiger perfect uitgeserveerd, dus minpunten met terugwerkende kracht zitten er niet in. Tja, je maakt wat mee in Krabi. Trouwens, eigenlijk zitten we helemaal niet in Krabi, we zitten namelijk op Ao Nang beach, op een paar kilometer van Krabi. Het is maar dat je het weet.

Einde van 341, de dag dat Edward voorbereidingen trof voor als hij weer in Nederland is. Hoezo? Las hij zich in de meest recente ontwikkelingen op het gebied van ICT? Natuurlijk niet, hij oefende in het maken van grappen voor Sophie. Het per ongeluk expres in het zwembad vallen zit er nu prima in en daarnaast gaat het gekke bekken trekken ook steeds beter.


Donderdag 26 oktober 2006, dag 342

Nog steeds aan het zwembad, fijn. We schreven in voorgaande dagen over onze reis en over ons jaar. Maar wat gebeurde er in Nederland? Telkens als we het aan een Nederlander vragen is het antwoord: niets! Ja, het kabinet viel, maar dat is dan wel het spannendste sinds de dood van Theo van Gogh. Nou, echt veel missen we niet dan, behalve het gerucht dat Ajax boven aan staat in de eredivisie. Toen wij vertrokken schopten ze nog geen deuk in een pakje boter. Ja, er gebeurt dus toch wel wat in zo'n jaar. Zeker in onze eigen omgeving. Er vond in onze afwezigheid een geboorte tsunami plaats. Zo verschenen op het toneel: Veerle, Sebas, Lieke, Teun, Merel, Lucas, Neeltje, Sara en Thijs. Mijn god, da's bijna een voetbalteam vol. Gelukkig voor Ajax komt nu ook eindelijk de stroom aan jongens behoorlijk op gang. Verder slechts een enkele verbroken relatie, dat is ook wel eens anders geweest. En we hadden een kersverse ondernemer en één ondernemer in de dop, zo vernamen wij onlangs. Een goede zaak, wordt er ook in onze omgeving eens genant veel geld verdiend. Verder werden er in onze afwezigheid een paar slordige miljoenen geinvesteerd in huizen, maar helemaal niets in huwelijksfeesten. Wel misten we op de valreep een legendarisch afstudeerfeest, een feest dat technisch gezien zo'n tien jaar geleden plaats had kunnen vinden. Ach, een goede wijn heeft ook zijn tijd nodig. Tja, volgens de berichten was dat het wel zo'n beetje. Zelfs koninnginnedag verliep zonder kleerscheuren, laat staan het traditionele doktersbezoek. Ach, binnenkort met een biertje in de hand zal vast blijken dat er toch nog wel wat legendarische momenten hebben plaatsgevonden. Er is vast wel weer een grappenmaker die moest kotsen op het personeelsfeestje van zijn eigen werk, iemand die meerdere auto's binnen een week in de prak reed, iemand die in aangeschoten toestand een aantal mede-drinkebroeders beledigde en vervolgens op een haar na in de gracht gegooid werd, of iemand die een huis liet bouwen dat later gedeeltelijk op de grond van de buren bleek te staan, of iemand die helemaal de weg kwijt raakte en lucifersdoosjes ging sparen, of.... Je kan ons niet wijs maken dat dit soort momenten ontbraken dit jaar. Wedden?

Einde van dag 242, de dag dat we ons na een jaar Azië ons nog steeds lekker verbazen over sommige gewoonten:

Vrijdag 27 oktober 2006, dag 343

Voor de derde dag op rij werden we om kwart over zes wakker. Ja, in deze regionen is vroeg opstaan een soort automatisme. De locals doen het ook, die vroege uren zijn de mooisten van de dag. De ochtendzon is nog niet zo warm, vandaar.

Tja, verder wordt het beschrijven van onze tijd aan het zwembad wellicht wat saai, maar het meemaken niet! Zo'n zwembad is trouwens ook een mooie omgeving om naar de "ik-wil-niet-naar-huis-blues" te luisteren. Dat deden we dan ook en we zuchtten nog een keer. Koud drankje? Graag!

Einde van dag 243, de dag dat we een mail ontvingen dat Edward binnenkort zijn auto kan ophalen op zijn werk. Auto? Maar wie moet daar dan in gaan rijden? We hebben helemaal geen chauffeur!


Zaterdag 28 oktober 2006, dag 344

Onder het motto: "nu kan het nog", maakte Edward dus dat duiktripje naar Koh Phi Phi. Duiken is hier een luxe uitje, zo bleek al snel. Gratis drankjes aan boord, comfortabele stoelen en een dive master die alle spullen voor je opzet. Voor niet-duikers: het is nogal wat werk om je duikuitrusting klaar te maken, slangen aan een tank bevestigen enzo. Maar dat hoefden we niet zelf te doen, waardoor er tijd genoeg was om van het uitzicht te genieten.

De avond er voor had hij naar de film Open Water gekeken. Een film over een groep duikers waarbij een klein telfoutje werd gemaakt op de boot. Twee duikers doken nog vrolijk rond, terwijl de boot al wegvoer. Schitterende scene waarbij de twee duikers boven komen en er is geen boot te bekennen. Ja, een prima voorbreiding op een leuk dagje duiken.

Na twee uurtjes varen zakte Edward samen met een Divemaster en een mede fundiver naar zo'n 21 meter diepte op een duikstek luisterend naar de naam Maua Bay. Het zicht viel mee, zo'n 15 meter. Genoeg om die Hawks Bill Turtles te spotten. Na een kwartier zagen we er twee.

Daarnaast schoot er af en toe een Stingray voorbij, meestal met van die blauwe stippen.

Wat zagen we verder? Zo'n Murray, een beest dat zelden kwaad doet, maar er wel zeer gevaarlijk uitziet.

Ja, het was goed toeven daar onderwater. Na 63 minuten moesten we helaas weer naar boven, we hadden namelijk een maximum duiktijd van een uur. Waar dat nu weer goed voor is? Maar ja, misschien is het toch wel slim om niet te lang onder water te blijven, in die film Open Water.....

De tweede duik was iets minder. Er was sprake van enige stroming en het zicht was soms wat minder. We doken bij een grote punt luisterend naar de naam Koh Bida Nok. Tijdens de eerste duik hadden we het aardig gedaan met onze lucht (als je veel lucht verbruikt, slurp je die tank snel leeg en moet je sneller naar boven. Simpel). Dus besloot onze divemaster dat we wel helemaal om die punt heen zouden duiken. Ja, een Divemaster heeft makkelijk praten, die gasten komen meestal met meer dan een halfvolle tank het water (hoe doen ze dat toch?). Al met al vond iedereen het een briljant idee. Na 74 minuten duiken was Edward's buddy "low on air". Dit betekent dat je tank nog voor een kwart vol is met lucht, maar in de duikerswereld ziet men dat wat pessimistischer. 50 Bar in de tank betekent meteen naar boven gaan
(met de nodige safety stops indien nodig, dat dan nog wel). Onze divemaster nam dit nogal serieus waardoor we driehonderd meter voor de boot naar boven gingen, nou ja zeg! Je gaat toch ook niet met 10 liter benzine in je tank langs de snelweg naar de Shell lopen??? Gelukkig was de kapitein de beroerdste niet en pikte ons drenkelingen netjes op. In die recordtijd van 74 minuten gebeurde er van alles. We zakten eerst wederom naar een meter of 21 en zagen daar veel leuk spul. Typerend voor deze duik was dat we behoorlijk wat Lionfish zagen, schitterende beestjes en behoorlijk giftig.

Verder zag Edward er weer eens één die nieuw voor hem was. Zelfs de divemaster had hem nooit gezien. Enig speurwerk in het "vissenboek" leerde hen dat het vermoedelijk de Oriental Sweetlips was. Namen zijn belangrijk, dat blijkt maar weer.

Leuk beestje. Nou, dat was me het duikje wel. Tijd voor een hapje en een biertje. Op de terugweg zag Edward hoe het op Ao Nang Beach regende terwijl hij lekker droog zat. Prima.

Ook Sanne vermaakte zich prima. Er was namelijk een Spa in het resort met prima massages. Een combi van Thaise en Aroma therapie, een echte aanrader.

Einde van dag 244, de dag dat we het toch wel saai vonden zonder elkaar.


Zondag 29 oktober 2006, dag 345

Jawel, het is weer zo ver. Een paar dagen badderen in zee of zwembad staat de laatste tijd garant voor een oorontsteking. Sanne had er weer één, tjongejonge. Gelukkig weten we er ondertussen alles van. Druppeltjes, pilletjes en geen water meer in je oor. Over een paar dagen is het vast weer weg, maar je kan je er toch flink beroerd door voelen. Gelukkig hadden we nog steeds geen wilde plannen, lekker luieren, eten en drinken is alles dat we deden. We wisten nog wel een in Thailand ogenschijnlijk onmogelijk doel te berijken, we vonden een restaurant die een niet zo goede Tom Ka Gai serveerde. Soep met kokosnootmelk, kip en heel veel ander lekkers (maar hier dus niet).

Einde van dag 245, de dag dat we nog één Rabo pas hadden (Rabo = gratis pinnen in buitenland). En bij die laatste pas lag ook nog die chip half er uit. Kan je daar mee pinnen? Ja, het kan. Gewoon die chip een beetje op zijn plaats duwen en cashen maar. Bankpassen en Simkaarten was niet ons spul het afgelopen jaar. Maar het lijkt er op of we huiswaards zullen keren met nog één bankpas en één simkaart.

Tevens het einde van ons relaxte bezoek aan Krabi, Reistips:
* Ga naar Koh Chang
* Kies op Koh Chang voor het zevende strand vanaf de haven, Lonely Beach. Maar vertel dit niet door, het is een geheim.

17 - 22 oktober 2006 - Chiang Mai

Dinsdag 17 oktober 2006, dag 333

Ontbijten, inpakken en wegwezen. Zo gaat dat als reiziger. We vlogen vandaag naar Chiang Mai en om de horrorverhalen over het nieuwe vliegveld van Bangkok nogmaals te ontkrachten: het was er prima. Alles verliep gesmeerd, er was betaalbaar eten en gratis WiFi over het hele vliegveld. Maar niet zo mooi als Kuala Lumpur, dat dan weer niet. En over het restaurant boven de incheckbalies waren twee opmerkelijke dingen te melden:
* Het eten was goed en de prijs redelijk.
* Het was er niet zo belachelijk koud, heerlijk!
Later lazen we in de krant dat het laatste een veel gehoorde klacht was. Wat ons betreft een prima airport, maar onze ervaring op Chiang Mai Airport overtrof iedere eerdere "vliegveldervaring". We werden persoonlijk opgehaald met een luxe auto. Wat was er aan de hand? Ergens in een ver verleden, te weten April 2006, ontmoetten we Julie. Ze was net als wij bezig met Tai Chi in Yanshuo. Het was daar allemaal erg gezellig en we beloofden haar langs te komen in haar woonplaats, te weten Chiang Mai. Zo gezegd zo gedaan.

Julie haalde ons op en eenmaal buiten reed haar chauffeur de wagen voor. Het moet niet gekker worden, wat een luxe! We werden rechtsreeks naar het oude centrum en de chauffeur zou de Guesthouses afrijden tot we wat gevonden hadden. Tuk-tuks zijn zooooo passé. Gelukkig was het eerste guesthouse meteen prima en we checkten in in het Alley Nine Guesthouse, een gloednieuw exemplaar.

Julie was gewoon te goed voor ons, onze planning voor de avond was ook reeds gemaakt. Zij en haar man Lynn namen ons mee naar de rivier voor diner. Maar eerst liet ze ons haar appartement zien, wat ze hier een condo noemen. Erg mooi huis en een nog mooier uitzicht op Chiang Mai. En met zwembad. En Sauna, maar die wordt nooit gebruikt, gek hè? Trouwens, aangezien ze graag naar Europa reizen, staan ze altijd open voor een huizenruil voor enkele weken. Geïnteresseerden kunnen zich melden. Dit geldt trouwens niet voor de Heeren van Casa Prima.

Na deze rondleiding in hun fraaie condo gingen we naar het Riverside restaurant, een begrip in Chiang Mai. Het eten was goddelijk en de biertjes smaakten ook bijzonder goed. Met een speciale vermelding voor de Chicken in Pandanus Leaves, om je vingers bij af te likken.

Moe en voldaan ploften we tevreden in bed.... Oh nee hè? Ons devies: "do as the locals" werd vandaag in het extreme doorgevoerd. De Thai slapen bij voorkeur op een soort plank als matras. Zo ook wij voorlopig...

Einde van dag 333, de dag dat we eindelijk leerden hoe we die sticky rice moeten eten zonder er een zooitje van te maken. Gewoon met de handjes! Hadden wij ook kunnen verzinnen. Achteraf gezien dan.


Woensdag 18 oktober 2006, dag 334

Chiang Mai onderscheidt zich onder andere van Bangkok door een andere vorm van vervoer. Waar in Bangkok Sky Train, Boot en Meter Taxi (zelfde als bij ons maar dan goedkoop) veel gebruikt worden, zijn het in Chiang Mai vooral de Songthaews die het straatbeeld vullen. Ok, tuk ruks heb je overal, maar die namen we vandaag niet omdat we eens niet opgelicht wilden worden.

Hoe werkt zo'n Songthaew? Nou, net als op zo'n verjaardagspartijtje van vroeger waarbij je thuis gebracht werd. Hele auto wordt volgeladen en de chauffeur rijd de hele stad door om iedereen naar de gewenste plek te brengen. Het enige verschil is dat niet alle kinderen thuis gebracht worden. Als je te ver uit de route woont, dan wordt je geweigerd en neem je een andere Songthaew. We waren dan ook erg verbaasd dat we voor een schappelijke prijs helemaal mee konden rijden naar de Doi Suthep tempel, zo'n 16 kilometer buiten de stad. Wel even duidelijk de prijs afspreken, het blijft Azië. En ja hoor, deze chauffeur probeerde ons overduidelijk op te lichten. Toen de locals waren uitgestapt kwam hij nog even kletsen. Waar naar toe ook al weer? Doi Suthep? Oh, dat is dan 400 bath in plaats van de afgesproken 40 bath (de juiste prijs). Wij gaven vriendelijk aan dat we 40 hadden afgesproken en we werden dan ook enkele honderden meters verder uit die Songthaew gezet. Of we even die 40 bath wilden betalen. NEE!!!!! Trouwens, we praten over nog geen euro, maar van dit soort gasten wordt je nogal principieel. Ze proberen je zo overduidelijk te belazeren, je gunt het ze gewoon niet. Afijn, even later gingen we alsnog voor 40 bath naar de tempel en 10 bath toeslag voor het feit dat er zo weinig mensen mee gingen. Ja, ze verzinnen nogal wat. Maar dit maal spraken we het vooraf af en we kunnen niet bezig blijven met het onderhandelen over dubbeltjes. Alhoewoewel? Bij de tempel was er weer zo'n typische Azië grap. Gratis voor locals, entree voor buitenlanders. Ach, nu we toch principieel bezig zijn liepen we met een stalen gezicht langs de entree en dit lukte. Ook dat is Azië. Afijn, vonden we het dan wel leuk? Of liepen we alleen te zeiken op het geld dat ze van ons willen hebben? Ja, we vonden het leuk en na het besparen van drie dubbeltjes boekten we 's avonds een drie sterren accomodatie aan het strand van Krabi om onze reis stijlvol af te sluiten. Maar eerst die Doi Suthep tempel. Er moest eerst nog wat geklommen worden.

Maar daarna was er wel veel goud dat er blonk.

Het deed nog net geen pijn aan onze ogen, wat een goud! Waarom zo'n mooie tempel in deze uithoek? Het verhaal gaat dat een belangrijke priester een heilig beeld op de rug van een witte olifant (= ook heilig) bond en keek wat er gebeurde. Wij denken dat hij zich wel erg moest vervelen om zo iets te verzinnen, maar toch blijft het een interessant experiment. Wat gebeurde er? De olifant liep rechtstreeks naar de plek waar later de Doi Suthep tempel werd gebouwd, zakte door zijn knieën en viel vervolgens dood neer. Volgens de gelovigen een teken dat dit de juiste plek is voor het beeld. Maar als je logisch nadenkt is het ook een heel gedoe om dat beeld weer terug te sjouwen. Anyway, de tempel is nu een zeer belangrijk religieuze plek. En natuurlijk zijn er ook veel souvenirs verkopers. We kochten nog wat snuisterijen want we waren nog niet opgelicht vandaag. Alles met olifanten vinden we mooi, sleutelhangers, boekenleggers, portemonneetjes, het maakt niet uit. Zo'n jaartje reizen doet rare dingen met je.

Dat gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten, zo'n tempel bekijken. Om weer enigszins te herstellen gingen we naar Let's Relax. Dit is een tent voor massage, maar dan duurder dan die paupertenten waar wij normaal komen. Dubbele prijs, maar wel rozenblaadjes in je voetenbad. En een zacht matras, rustgevende achtergrondmuziek, sfeerverlichting (in plaats van die TL balk), kruiden op je lijf en een kopje thee er bij. Toppertje!

Sanne was weer helemaal opgeknapt en ging shoppen met Julie. Wel handig met zo'n eigen chauffeur. En natuurlijk wist Julie de leukste winkels te vinden. Dat kwam dus wel goed...

Einde van dag 334, de dag dat we ons afvroegen hoe het met New Zealand Idols zou gaan. Maar verder hebben we ze allemaal nog wel op een rijtje. Denken we....


Donderdag 19 oktober 2006, dag 335

Sanne deed bij het ontbijt weer die legendarische uitspraak: "It's a lovely day for a Zoo". Tja, wie zijn wij om niet even in de plaatselijke dierentuin te kijken. We zijn hier nu toch, aldus Sanne.

Het was wel een opmerkelijke dierentuin, en zeker één van onze mindere ervaringen op het gebied van zoo's. De belangrijkste reden hiervoor dat veel dieren slecht behuist waren, dat zagen zelfs wij. Veel dieren hadden kleine hokken, waren zichtbaar verveeld en maakten repeterende bewegingen. Verder was het een vreemde dierentuin aangezien de dieren ver van elkaar af geplaatst waren. Er is dus wel ruimte, maar blijkbaar niet voor de dieren. De locals reden van de ene naar de andere attractie met de auto!

Wij hadden vandaag geen chauffeur en gingen daarom met zo'n leuk treintje. Je kon ook een tuk-tuk huren, wat wel weer bijzonder is in een dierentuin. Binnenkort wordt trouwens een complete monorail in gebruik genomen, daar wordt dan wel weer in geinvesteerd. Wat was er verder mis? de Otters waren niet gesitueerd bij de ingang. Wat een domme fout. Hoogtepunt van deze dag is dat we een vogel zagen die nieuw voor ons was.

Einde van dag 335, de dag dat we op zoek gingen naar een broodje kroket, maar helaas had zelfs de onderstaande tent geen kroketten.

Vrijdag 20 oktober 2006, dag 336

Nu weten we waar al die houten beeldjes en andere souvenirs op Khao San Road en op de Night Bazaar vandaan kwamen. Ze komen uit Ban Tawai, een zogenaamd "woodcarving village". Honderden winkeltjes met beeldjes, doosjes, chopsticks, kanelaartjes en natuurlijk de sleutelhangers. Dat zijn enkele dingen die veel in toeristenwinkels verkocht worden. Dus kochten wij ook maar een lading van dat spul. Die morgen waren we met Julie naar dit dorp gereden, de chauffeur bracht ons weer. We waren nog erg gecharmeerd van het volgende object, maar enig denkwerk verschafte ons de conclusie dat het misschien niet in onze rugzak zal passen.

Ja, het draait hier niet alleen over snuisterijen, maar ook om serieus spul. Julie snapte dit wel en schafte wel zaken aan die meer dan dertig cent per stuk kostten. Na aanschaf even bellen met de chauffeur, die het dan netjes met de auto afhaalde bij de betreffende winkel. Ja, zo kunnen wij het ook! Uiteindelijk raakte iedereen uitgeshopt en dronken we ijsthee en aten we noodles. Dat ging er wel in, want vanmorgen was er aan Tai Chi gedaan. Julie geeft namelijk drie keer per week les en waarom zouden wij niet een lesje meepikken? Helaas haakte Sanne af vanwege een knallende hoofdpijn, maar Edward deed lekker mee met het oefenen van enkele Yang stijl bewegingen. Met airco en spiegels, dat is weer eens een andere omgeving. Afijn na de les bracht de chauffeur ons naar dat woodcarving village en daarna naar de beste voetmassage van Chiang Mai. Weet je dat zeker Julie? Is dat echt de beste?

Julie, if you read this... Are you sure that it is alright if they hit you with a rubber hammer during a footmassage????

Afijn, na deze pijnlijke ervaring kwamen we tot de conclusie dat het resultaat er wel mocht wezen. Zo licht als een veertje zweefden we naar huis. In de avond gingen we weer naar de rivier voor het eten. Wist je dat ze in het noorden van Thailand worst eten? Het is geen grap. Ze smaken trouwens niet naar zo'n Frankfurter, maar aangenaam Thais.

Heerlijke worst en daarnaast ook niets dan heerlijk eten. En bier van de tap. Hoe hebben we ooit zo dom kunnen zijn om een ticket naar Nederland te kopen? Eigenlijk zouden we hier nog wel een tijdje willen blijven en enkele maanden geleden hadden we zeker ons vertrek uitgesteld. Maar we willen nog naar het strand en nog naar Bangkok. Te weinig tijd dus, deze reis begint zowaar op een echte vakantie te lijken. Zo'n vakantie die voorbij lijkt te vliegen.

Einde van dag 336, de dag dat we nog een grappig gesprekje voerden met een verkoopster. Ze ging binnenkort een bezoek brengen aan Nederland en zag het wel zitten met die Nederlandse mannen. Maar ze moeten niet aankomen met mannen die niet heeeeeel veel geld hebben. Creditcards zijn niet voldoende trouwens, alleen cash wordt gewaardeerd.


Zaterdag 21 oktober 2006, dag 337

Op Terschelling heb je het fenomeen wadlopen,maar hier in Chiang Mai kan je Watlopen. Je struikelt hier namelijk over de Wat's, oftewel tempels. Alles lekker op loopafstand zodat je niet in zee hoeft met tuk-tuk chauffeurs. Afhankelijk van je interesse en de mate van "tempelmoeheid" (een syndroom waar veel reizigers onder lijden), kan je enkele uren tot misschien wel een week besteden aan het bekijken van tempels. Na twee maandjes in Nieuw Zeeland zien we bij ons zelf een opvallende her-interesse voor tempels, dus we trokken er een dagje voor uit. Er zaten zeker wat noemenswaardige exemplaren tussen. Zo was er Wat Chiang Man, vlak bij ons huis en dus de eerste tempel die we even meepikten. En wat voor één! Overal waar we keken zagen we olifanten, dat kunnen wij zeer waarderen.

Wat een toptempel zeg!

Na verloop van tijd belandden we bij een andere topper, te weten Wat Chedi Luang, een enorme punt met gelukkig ook olifanten.

En om onze "olifantenjacht" compleet te maken, bezochten we Wat Phra Sing. Heerlijke tempel met zo'n fijne tempelplaats er bij. Een oase van rust vergeleken bij de tempel zelf waar net een ceremonie had plaats gevonden. De stupa was prachtig gedecoreerd:

Ja, het was er heerlijk en rustgevend. En mocht je dan helemaal tot rust gekomen zijn, dan hangen er nog een stuk of vijftig bordjes in de tuin met enige boodschappen van de monniken. Nou, dat lijken ons toch geen domme jongens.

Afijn, na al deze wijsheid was het wel weer tijd voor wat ontspanning. We namen nog even een voetmassage (45 min), handmassage (15 min) en rug & schoudermassage (30 min). Dagje Watlopen? Helemaal niet zwaar!

's Avonds wisten we het te presteren om een slecht restaurant uit te zoeken, een hele prestatie in dit land. Maar snel naar de Blue Diamond voor een toetje in de vorm van Sticky Rice with Mango. Drijvend in kokosnootmelk, Mmmmmmmmmmmm!

Einde van dag 337, de dag dat het in Nederland tussen de 12 en 17 graden was, aldus de Bangkok Post. Da's niet zo slecht toch?


Zondag 22 oktober 2006, dag 338

Vandaag een echte reisdag. Na veel wederzijdse gelukswensen bij het Guesthouse (please recommend our place! Bij deze: Alley Nine Guesthouse was het). We vlogen naar Krabi met een "stop over" in Bangkok. We moesten nog een behoorlijk tijdje vliegtuigjes kijken in Bangkok, maar aan het einde van de middag maakten we dan toch het tweede vluchtje. Na het landen was het meteen weer duidelijk dat we naar een tropisch paradijsje gingen. 600 bath voor vervoer naar het strand???? Daarvoor zit je in Bangkok acht uur in een taxi! Na wat resultaatloos onderhandelen en wat gemopper gingen we dan toch maar mee. Deze toestanden waren echter snel vergeten toen we aankwamen bij het Resort. Jippie! Mooooooooooooooooooi!

Einde van dag 338, de dag dat we 's nachts op de klok keken. Mogen we al opstaan? We willen naar dat zwembad!

Tevens het einde van ons bezoek aan Chiang Mai, reisstips:
* In Azië heeft een nieuw Guesthouse de voorkeur boven oud. Je kan er de klok op gelijk zetten, nieuwe Guesthouses zijn schoner. Dus gooi weg die Lonely Planet en ga naar het Nine Alley Guesthouse (of naar de buren als daar toevallig net weer een nieuwere is gebouwd).
* Blue Diamond heeft heerlijk Thais eten, fruit en zelfs echte koffie. Nog nooit zulke lekkere Avocado gegeten (nu is trouwens het seizoen).
* Thais eten kan goed bij het riverside restaurant, Julie eet er nog maar drie jaar. Bij de buren is het ook erg goed. Mocht het je droom zijn: je kan er ook een fles whisky met je naam er op kopen (black label = 1300 bath, eur 28, Mekong = 250 bath, eur 5,50).
* De thai herbal massage bij Let's Relax (600 bath, eur 13, twee uur) was één van de besten die wij ooit kochten.
* Neem in tegenstelling tot ons wel meer dan vijf dagen de tijd voor Chiang Mai.

12 - 16 Oktober 2006 - Bangkok Part V

Donderdag 12 oktober 2006, dag 328

Als full-time reiziger passeer je natuurlijk nogal eens een tijdsgrens, daar doen wij na bijna 11 maanden niet meer zo moeilijk over. Maar dit reisje is een van de grotere "tijdsreizen", kijken hoe het gaat met de befaamde jetlag. Beetje vroeg wakker, maar verder voelen we ons prima. En we kunnen extra lang genieten van het ontbijtbuffet. De noodles, het fruit en de eggs on toast, alle "Aziatische" klassiekers waren er weer. We hebben op deze reis dan wel geleerd dat we echte Hollanders zijn, maar die eetgewoonten van onze Aziatische vrienden hebben we ondertussen ook wel in ons hart gesloten.

Verder was het een kwestie van weg wezen hier, vandaag de tweede etappe van onze reis naar het door ons zo geliefde Bangkok. Vandaag een kortere vlucht van slechts twee uurtjes, maar wel zonder pinda's, films en koude biertjes. Het mocht namelijk niets kosten en AirAsia doet niet aan dit soort fratsen. Gelukkig hadden we zo'n beetje het hele ontbijtbuffet leeggeroofd, dus hadden we ons eigen snacks. Alleen de biertjes ontbraken, navraag leerde ons dat deze geen onderdeel waren van het ontbijtbuffet. Rare jongens die Maleisiërs. Wel namen we nog een lucifersdoosje van het hotel mee voor Heske's lucifersdoosjesverzameling.

Momenteel heerst er nogal wat smog in Kuala Lumpur. Ieder jaar steken de Indonesische buren flink wat bos in de fik zodat ze weer fijne landbouwgrond verwerven. In Maleisië zijn ze daar niet zo blij mee. Enkele dagen voorheen was het onmogelijk om de bovenste helft van de Twin Towers te zien, aldus een medetoerist. Nu viel het wel weer mee, maar vanuit het vliegtuig was het zicht nog wel wat troebel. Da's balen natuurlijk. Heb je net moeten vechten met 100 Aziaten voor een raamplek (vaste stoelplaatsen? Onzin!), krijg je dit:

Ondanks het uitzicht transporteerde Air Asia ons veilig en wel naar het pas geopende nieuwe vliegveld in Bangkok. Verhalen gaan dat het er één grote bende is, afgelopen weekend raakten er nog 12.000 koffers kwijt. Nu maar hopen dat onze rugzakken ook verdwijnen, dan kunnen we op kosten van de verzekering onze oude zooi vervangen door nieuw spul. Een jaartje reizen is toch wel een aanslag op de weinige spullen die je hebt. Maar natuurlijk liep alles gesmeerd in Bangkok. Onze bagage lag al op de band voordat we door de douane waren en ook het probleem met de taxi's was opgelost. Waar op het oude vliegveld zowel een rij taxi's als een rij passagiers bestond, zijn er nu meerdere taxi standplaatsjes. Voor wie binnenkort op Bangkok vliegt: het werkt nu. En nog wat informatie voor kenners: het nieuwe vliegveld is iets verder dan het oude, reken op 50 Bath meer naar de stad. Afijn, genoeg gelul over taxi's en vliegvelden, bij aankomst dronken we wat en gingen meteen door naar onze favoriete masseurs. Na al dat gevlieg was het heerlijk, of eigenlijk is het altijd heerlijk. Doet u maar anderhalf uur.

Einde van dag 328, de dag dat we het meteen al zagen: die kakkerlakken in Auckland zijn echt mietjes. Hun soortgenoten hier zijn zeker vijf keer groter!


Vrijdag 13 oktober 2006, dag 329

Vandaag gingen we wat in-shoppen. Binnenkort gaan we naar huis en dan moet er geshopt worden. Enerzijds zijn wij echte Nederlanders en aangezien veel dingen hier goedkoper zijn kunnen wij de kans natuurlijk niet laten liggen om e.e.a. mee te nemen naar huis. Anderzijds is onze garderobe in Nederland niet echt groot meer. Lang voor deze reis zijn we gestopt met het bezoeken van de Kalverstraat. Wat hadden we daar te zoeken? Nu dus naar het MBK warenhuis om die schade enigszins in te halen. Dat lukte gedeeltelijk, de Aziatische maatjes zijn soms wat klein voor ons.

Oh, en we haalden onze vliegtickets bij LTU aan Silom Road. Het lijkt er op dat ons vliegtuig er zeker een uur langer over doet dan de KLM. Een langzamer vliegtuig? Da's nieuw voor ons. Tja, het mocht niets kosten. Maar we hebben nu in ieder geval tickets, dus de terugreis begint nu wel erg serieuze vormen aan te nemen. Alhoewel onze ontkenningstrategie best goed werkt.

Eerst maar eens wat drinken dus. We belandden per ongeluk expres op het goedkoopste terras van Rambuttri Road (ook een klassieke straat voor Backpackers). Tja, 45 bath (één euro'tje) voor een grote fles Chang bier. Dat trekt de meest vreemde vogels aan (o.a. de Kraanvogel). Eigenlijk dronken we met de onderkant van de backpackers scene. Stinkende wonden, gasten die nog net hallo tegen je zeggen voordat hun hele dramatische levensverhaal op tafel komt of gasten die zo veel dronken dat ze in slaap vielen, van alles zat er. Of die mafkees die net uit het ziekenhuis kwam en rechtstreeks naar de bar was gegaan. Waarom lag je in het ziekenhuis dan? Ik was vorige week zo dronken dat ik tegen een rijdende taxi liep. Okay! Nee, het was een gezellige boel daar.

Einde van dag 329, de dag dat er ook een konijn rondliep op het terras. Of die Chang was erg sterk vandaag, dat kan ook. Maar onze nieuwe "vrienden" bevestigden dat ook zij het konijn zagen.


Zaterdag 14 oktober 2006, dag 330

Een dagje in "onze" buurt. We deden wat de gemiddelde backpacker zoal doet in deze regionen. We slenterden over Khao San Road, snaaiden wat Pad Tai Noodles weg (15 bath, 30 cent, 5 bath extra voor een eitje er door, een rib uit je lijf), contacteerden thuisblijvers door middel van het world wide web en dronken wat op een geïmproviseerd terras (toch maar niet bij die 45 Bath tent) en zagen de tijd langzaam verdwijnen. Een dag met zoveel vrijheid, luiheid en ontspanning, we zullen dit erg gaan missen.

Einde van dag 330, de dag dat we sliepen in "ons" guesthouse, ons lieten masseren bij "onze" masseur, en aten bij "onze" indiaan. Het lijkt wel of we net zo goed naar huis kunnen gaan!


Zondag 15 oktober 2006, dag 331

Vandaag gingen we er serieus voor. We namen een taxi (45 min, 90 Bath, Eur 2,-) naar het MBK Warenhuis, want dat is the place to be qua shopping. We hadden er zo veel zin in dat we er al voor openingstijd waren. Maar gelukkig konden we ons eerste geld kwijt bij de Starbucks. Trouwens, als je in Thailand vroeg in een winkel bent, kan je nog wel een een koopje treffen. De eerste verkoop is namelijk erg belangrijk voor de verkoper. Soms wordt de hele winkel doorgegaan met het eerst verdiende geld, waarbij het geld boven/tegen de handelswaar "gewapperd" wordt. De Starbucks deed hier niet aan mee en een klein vermogen verdween in de kassa. Althans, de koffie bij Starbucks is even duur als in Nederland, wat bij ons een hartverzakking veroorzaakte. Dat wordt gezellig als we weer terug zijn. Anyway, na de koffie gingen de warenhuizen open. Schoenen, broeken, truitjes, topjes en nog één tasje voor Sanne. We kochten zelfs heel knepserig een voorraadje toiletartikelen voor als we terug zijn, waardoor we weer een klein vermogen terugverdienden. En we kochten een Ipod FM transmitter voor Edward. Kan hij lekker Ipod luisteren in de auto als hij binnenkort weer in de file staat. Verboden apparaatjes in Nederland? We weten het niet zeker. We waren er maar druk mee, maar gelukkig was er ook weer ontspanning op het eerder genoemde foodcourt.

Einde van dag 329, de dag dat we zo'n vijf hectare winkels bekeken.


Maandag 16 oktober 2006, dag 332

Het is weer maandag. In Nederland voor velen niet de meest feestelijke dag, maar hier in Thailand wel. Iedereen loopt op maandag rond in het geel. Geel? Ja, geel is de kleur van de maandag en sinds de koning werd geboren - op een maandag - zijn zowel de kleur geel als de maandag heel speciaal in Thailand. Vandaag was dus een vrolijke dag. Edward nam de taxi naar HP en trof een taxichauffeur waar Jos Verstappen nog een pittige kluif aan zou hebben. Bijremmen met de handrem? Na bijna 11 maanden reizen doe je nog steeds nieuwe ervaringen op.

Trouwens, naar HP? Wat nu weer? Hij heeft daar toch geen sollicitatie lopen? Hoewel er veel nerds rond liepen kan Edward dit ontkennen. Nee, Edward's PDA (een Ipaq) vertoonde wat kuren en HP had het gemaakt. Een prima omgeving om alvast weer wat te wennen aan de IT wereld. Servertje hier, laptopje daar, er kwam heel wat spul binnen. Daarna volgde nog een tweede "klusje", het naar huis sturen van wat souvenirs. Ook hier een nieuwe ervaring. We hadden zo veel op te sturen dat we over het maximum gewicht van 20 kilo per pakje gingen! Dat werden dus twee pakjes. Een snel pakje dat er is rond onze thuiskomst en een langzaam pakje voor bij de kerstboom (als we geluk hebben, 2 à 3 maanden). Nou, nou, twee klusjes op één dag? Het moet niet gekker worden. Maar er waren nog meer werkzaamheden. Ja, dat reizen is echt een druk bestaan. We boekten eerst een retourtje Chiang Mai. Bij Air Asia, het mocht niets kosten. 900 bath voor een enkeltje, 20 eur. De trein is duurder! Vervolgens boekten we nog een retour naar Krabi. Met Air Asia, het mocht namelijk...... Zie hier, ons reisplan voor de rest van deze vakantie is rond, eerst naar Chiang Mai en dan naar Krabi. Nu kunnen we een koude Chang gaan drinken. Maar eerst nog even snel kijken op directrooms.com. Je weet maar nooit. En wat zagen we daar? Een super-mega-hot-super-deal in het Krabi La Playa resort. Zo'n tent waar je normaal gesproken niet ver komt met dat "het-mag-niets-kosten-beleid"

Maar toen ook dit klusje geklaard was konden we ons echt richten op Thais eten en het drinken van fruitsapjes.

Einde van dag 332, de dag dat we ons niet meer anders kunnen voorstellen dat een normaal mens op badslippers rondloopt in een t-shirt van maximaal twee dollar.

Tevens het einde van ons zoveelste bezoek aan Bangkok, voor reistips kijk je maar bij de vorige edities.

27 September - 11 oktober - Nieuw Zeeland week VII & VIII

Woensdag 27 September 2006, dag 313

Toen we wakker werden zagen we vanuit het raam meteen al weer die schitterende bergen. Vreemd genoeg hadden we beiden niet over helicopters gedroomd (en ook niet over pinguins).

Vandaag wilden we die Mount Cook eens goed vanaf de onderkant bekijken. Dat kon prima van de Hooker Valey. Daar liepen we dan ook een paar uur rond. En laten we de grap maar even inkoppen: we hebben geen hoeren gezien. Maar wel weer mooie bergjes.

Verder wilden we nog wat dingen in de buurt van Christchurch gaan doen, maar dat was nog wel een stukje rijden. Bij Geraldine waren we wel klaar met het rijden en kozen we voor een overnachting op zo'n leuke camping.

Einde van dag 313, de dag dat we een docu/film zagen die we van harte aanbevelen: The march of the Pinguins. Of zouden we onze huidige belevingswereld wat te veel als maatstaf nemen?


Donderdag 28 September 2006, dag 314

We scheurden vandaag langs Christchurch (ok, we maakten een pits stop bij de Pak 'n Save) en stopten bij Hanmer Springs. Gezellig dorpje dat erg druk is. Iedereen lijkt hier een campervan te hebben. De Spa heeft blijkbaar een enorme aantrekkingskracht op ons als "campervan toeristen". Terecht, de spa was prima. Verschillende baden met verschillende temperaturen (35-41 graden) en verschillende gradaties van stank. We hebben ons twee uurtjes in de week gezet, lekker hoor.

Einde van dag 314, de dag dat we weer roggebrood, stroopwafels en topdrop vonden in de supermarkt. Sanne werd helemaal wild.


Vrijdag 29 September 2006, dag 315

Die Spa beviel ons wel, dus deze dag lagen we weer te badderen. Om niet helemaal te transformeren tot een Mossel, wisselden we dit af met een pittig stukje lopen in het nabij gelegen Hanmer Forest. Dat is het wel zo'n beetje in Hanmer Springs. Tenzij je van mini-golf houdt. Ondanks Edward's legendarische bronzen medaille tijdens de open Aaltense kampioenschappen stergolf in 1980, zijn we daar maar niet aan begonnen.

Einde van dag 315, de dag dat we best veel praatten over onze terugkomst. In gedachten zijn we al 53 bedrijven begonnen, hebben we reeds 386 virtuele woningen ge-evalueerd en hebben we al onze katjes, familie, vrienden en bekenden weer gezien.


Zaterdag 30 September 2006, dag 316

Op naar Kaikoura, een walhalla voor dolfijn- en walvisspotters. Met name het laatste stukje langs de zee was weer mooooooooooi! Na nog wat schaapjes ontweken te hebben, waren we er.

Einde van dag 316, de dag dat het meer dan een jaar geleden was dat Sanne bloemen kreeg.


Zondag 1 oktober 2006, dag 317

Zonder walvissen zou Kaikoura niet bestaan hebben. Eerst was dit the place to be om er één af te knallen, maar tegenwoordig doet men dat natuurlijk niet meer. Sterker nog, de walvissen worden nu "the stars of Kaikoura" genoemd. Ze zijn de motor van de economie die draait op toeristen zoals wij. Walvis kijken? Da's dan 145 dollar (75 eur). Vreemd genoeg was de tour per vliegtuig even "goedkoop". Doorgaans zijn dit soort boottripjes qua Ménière echt een knaller, maar misschien is vliegen wel wat voor ons.

Op het moment zijn er Sperm Whales actief voor de kust, waarvan we er één gingen bekijken. Althans, dat hopen we. Want bij deze touroperator geldt: geen Whale? Jammer en bedankt voor uw geld. Vaak geldt in Nieuw Zeeland een geld terug regeling als je extreem veel pech hebt en niet ziet waar je voor kwam. Hier dus niet. Meteen na het opstijgen zagen we al waar we NIET voor kwamen, maar wat wel erg gewaardeerd werd. Een groep van 200 Dusky dolfijnen. Hoe weten we dat het er 200 waren? De piloot had ze blijkbaar geteld. De sprongen en salto's waren niet van de lucht. Een schitterend uitzicht terwijl wij ons voelden alsof we in een soort centrifuge zaten. Het vliegtuig circelde namelijk een paar kleine rondjes boven die dolfijnen. Maar we moesten snel weer verder, want dolfijnen zijn slechts een bijkomstigheid vandaag. We vlogen rond boven zee en maakten af en toe behoorlijk scherpe bochten. Na een tijdje resultaatloos rondvliegen bekroop ons even het gevoel dat we de walvissen niet zouden vinden, maar dat gevoel verdween plotseling als sneeuw voor de zon. Daar was hij namelijk, een Sperm Whale!

Wat een beest! Volgens de piloot zo'n 18 meter lang! De centrifuge ging weer aan en we daalden nog wat zodat we goed konden zien hoe hij lekker de klassieke truc deed, het uitblazen van water. Sperm wales blijven zo'n tien minuten boven water om adem te halen en verdwijnen daarna zeker voor drie kwartier onder water. Na tien minuten verdween hij even onder water, een aankondiging voor een andere klassieker, een definitieve duik waarbij de staart uit het water gaat. Een indrukwekkend moment. We zagen zo vaak klassieke plaatjes van dit moment, maar toch was het echt aanschouwen van een duikende walvis een kippenvel moment. Wellicht een leuk doel voor een buitenlandse reis voor de waterpoloërs van G.Z.S.C. De Walvisch? Trouwens, wij besteedden deze paar seconden slechts aan kijken en niet aan fotograferen. Anderen kunnen toch veel mooiere foto's maken, kijk maar:

Anyway, het duiken van de walvis was niet alleen een hoogtepunt, het was tevens het einde van het walvisspotten. Drie kwartier wachten tot hij weer boven kwam was namelijk geen optie in deze centrifuge situatie. We vlogen daarom terug naar de wal en maakten een zachte landing.

Einde van dag 317, de dag dat Edward officieel weer in vaste dienst trad bij zijn werkgever. Eerst maar eens vakantie nemen tot 8 november.


Maandag 2 oktober 2006, dag 318

Het aanschouwen van die groep dolfijnen bleef maar in ons hoofd zitten. Trouwens, wat kan ons het trouwens schelen dat we zo'n beetje failliet gaan aan deze tourtjes. We gaan toch over een maand naar huis. Doe ons maar een tour naar die Dusky dolfijn units. We besloten het zonder zwemmen te doen dit maal, zodat we goed konden kijken. Daar hadden we meteen al weer spijt van natuurlijk. Maar goed, het kijken naar deze beesten is ook geen straf. Er waren er veeeeeeel. Een groep van honderden dolfijnen, aldus de vrolijk gestoorde kapitein. Wij stonden voor op de boot en zagen dat de dolfijnen het ook wel leuk vonden daar. Ze zwommen vrolijk voor de boot uit, af en toe naar boven springend om wat lucht te happen.

Eenmaal omgeven door honderden dolfijnen gingen de zwemmers het water in en schoten wij plaatjes tot alle accu's leeg waren. De sprongen waren niet van de lucht en we waren zelfs getuigen van vele salto's.

Ruim twee uur stonden we te kijken naar alles dat er gebeurde en neem van ons aan dat die beesten je echt nooit zullen vervelen. Deze beesten stolen ons hart en we zouden bijna vergeten te melden dat we nog meer goed spul zagen. Zeehonden om te beginnen. Ze beginnen zo'n beetje dagelijkse kost te worden, als we terug zijn in Nederland moeten we maar een abonnement nemen op Artis om af te kicken. Maar we zagen ook vrienden die we nooit eerder zagen, te weten de Albatros. We zagen ook een aantal zeldzame shearwaters (vogels, n = 190.000) die wel 19 meter onder water kunnen duiken. Ze vlogen vrolijk met de boot mee. Verder veel Aalscholvers, maar die Albatrossen waren het meest aanwezig. Wat een aanstellers zeg. Telkens als we een foto van een dolfijn wilden maken vloog er weer zo'n Albatros door het beeld. Kijk maar:

Maar wat je met photoshop al niet kan doen, hier is hij gelukkig nog een keer zonder die rot-Albatros.

En dan nog een foto van de boosdoener:

Na nog wat lekkere gember koekjes, die schijnen te helpen als je maaginhoud wat protesteert (wat bij iedereen het geval was), keerden we weer langzaam terug naar de wal. De dolfijnen lieten nog even zien dat die paar knopen per uur van ons echt kinderspel voor hen waren. Man, wat kunnen de beesten hard zwemmen. Dat moet ook wel, want er zijn hier ook Orca's die wel zo'n Dusky Dolfijntje lusten. Verdediging van de Husky: weg zwemmen. Johan Cruijff zou zeggen: "Da's logisch". Afijn, na verloop van tijd stonden wij weer aan land en gingen we eeeeeeven liggen. Dit soort boottripjes zijn Ménière technisch echt een killer, maar geen dolfijnen spotten was geen optie, aldus Sanne. Maar misschien is nu even rustig aan toch wel verstandig.

Einde van dag 318, de dag dat we twijfelden: morgen weer naar de Dusky dolfijnen?


Dinsdag 3 oktober 2006, dag 319

Na al deze gezellige encounters met al die dieren besloten we om maar weer eens te vertrekken uit Kaikoura. We hadden nog wel willen blijven, daar niet van. Maar iedere dag zo'n tourtje is niet echt een plan dat we kunnen samenvatten als gezond financiëel beleid. Dit is trouwens typerend voor heel Nieuw Zeeland. Er is zo veel te doen: Bungy Jumpen, Quad Riding, Scenic Flights, Rafting, Ice Climbing, Speed Boats etc etc. Niet dat wij ons aan al deze "thrill seeking activities" mee doen, maar je hoort het van iedereen: juist dit maakt Nieuw Zeeland duur. Verder lijkt alles vaak net iets goedkoper als in Nederland, met als positieve uitschieters een litertje diesel voor NZ$1,03 (50 eurocent) en vlees in de supermarkt dat volgens ons half zo duur is als in Nederland. Nu zullen een aantal vrienden van Edward zich verbazen. Wat zit hij nu te zeiken over de prijs van vlees en benzine? Ok, hier komt dan de belangrijkste informatie: Een pint Guinness kost in de kroeg zo'n 7 NZ$. Da's zo'n drie en een halve euro, waar ze in Nederland al gesignaleerd zijn boven de vijf (en dat nog wel bij café de Geus aan de oude Markt in Enschede, SCHANDE!). Oftewel, qua prijspijl zit het wel goed hier met de Guinness. Maar nu kennen we allemaal de klassieke uitspraak: "Guinness travels bad". De beste Guinness wordt sinds jaar en dag geschonken tegen over de brouwerij in Dublin. Of in de brouwerij, maar om één of andere reden kan Edward zich niet al te veel herinneren van de toestand van zijn smaakpapillen tijdens zijn laatste bezoek aan de Guinness brouwerij. Afijn, Guinness drink je dus bij voorkeur zo dicht mogelijk bij de bron, dus is de vraag: hoe smaakt Guinness die ruim 16.000 km moest afleggen alvorens ge(dr)(sch)onken te worden? Het antwoord is: Goed.

Afijn we verlieten Kaikoura en reden een kleine 200 kilometer. Da's niks in dit land, met name op het zuidelijke eilanden rijden we behoorjk wat. In totaal hebben we nu ruim 4700 kilometer gereden. En nu we toch met cijfers bezig zijn, de zomertijd is hier begonnen waardoor het tijdsverschil nu 11 uur is. Afijn, onder het genot van de tweedehands muziek collectie van Tymon (na 4700 kilometer hebben we alles zo'n beetje gehoord) kwamen we aan in Christchurch en tikten een recordbedrag van 36 NZ$ (18 eur) voor een stroompaal op een camping. Daar hadden we in China twee weken een luxe kamer voor, maar waarschijnlijk zal dat geen argument zijn. We betaalden dus braaf en maakten nog een bezoek aan een luxe winkelcentrum. Over China gesproken, dit winkelcentrum lijkt toch akelig veel op dat in Peking. Of Parijs. Of Singapore. Of... Enschede! Afijn, niets bijzonders, maar tijdens het reizen zijn we dit soort eenheidsworst winkelcentra wel erg gaan waarderen. We kochten vers brood, sushi en we huurden wat DVD's. Dat werd dus lekker "cocoonen" in onze camper.

Einde van dag 319, de dag dat het de hele dag regende. En wij hadden nog geluk, zware storm in Auckland. Overstromingen en het vliegverkeer volkomen stilgelegd.


Woensdag 4 oktober 2006, dag 320

Die "cocoonmodus" werd nog even vastgehouden in verband met een verhoogde aanwezigheid van Ménière.

Gelukkig hadden we drie DVD's en ook nog goede ontvangst van de drie Nieuw Zeelandse zenders én ook Prime, een Australische zender. In Australië is het wel mooi weer. Er werd gekookt en we aten kaas. Nu kan het nog, volgende week zitten we al weer in Thailand!

Einde van dag 320, de dag dat we op dierendag meer dan 16.000 kilometer van onze mormels vandaan waren. Hoe gaan we ze dat nu uitleggen.


Donderdag 5 oktober 2006, dag 321

Die centrifuge en zware boottocht voelden voor Sanne nog steeds niet helemaal lekker. Nu even pas op de plaats om erger te voorkomen. Dat is makkelijk gezegd, maar dat vereist toch heel wat wijsheid en doorzettingsvermogen. Er zijn immers leukere dingen dan op een camping rondhangen. Het Chirstchurch Widlife park is bijvoorbeeld erg dicht bij. Maar Sanne was verstandig en onze dagactiviteit beperkte zich tot een wandelingetje door het centrum van Christchurch.

Leuk stadje, maar we gaan later toch liever in Wellington wonen. Trouwens, dat moet je hier niet zo maar zeggen. De mensen op het Zuider eiland zijn nogal pro-zuid en zeer kritisch op het "druk bevolkte" noorden. Vooral Auckland moet het ontgelden. We hebben mensen eigenlijk uitsluitend negatief horen praten over deze stad, die er in de folders toch zo levendig en hip uit ziet. Algemene opinie: veel te druk. Toen wij op een dag vertelden aan een Kiwi dat wij in Nederland met 15 miljoen mensen leven in een land dat mischien wel 20 keer zo klein is als Nieuw Zeeland (en heel veel rustige plekken kennen), keek men ons verbijsterd aan. Disgusting! Ach, laten we dan maar niet over steden zoals Saigon of Peking beginnen. Maar Christchurch is, als grootste stad in het het zuiden, niet meer dan een uit de kluiten gewassen dorp. Alhoewel, ze hadden wel een Chatedraal, Mc. Donalds en betaald parkeren. En ze leken zelfs gasten te hebben die de randgroepjongeren probeerden uit te hangen. Nou, het was me het middagje wel. Na een broodje en een kopje koffie gingen wij weer braaf naar de camping.

Einde van dag 321, de dag dat we weer een echte Nieuw Zeelandse film keken. Hoewel iedere videotheek wel een schap heeft met deze "kiwi-films" is het niet echt ons ding. Maar dit keer viel het mee, we kregen na anderhalf uur al door waar de film over ging.


Vrijdag 6 oktober 2006, dag 322

Vandaag maakte Sanne een (under)statement: "It is a lovely day for a Zoo!". Hoewel ze de Zoo hier wildlife park noemen, maar alleen een kniesoor let daar op. De zon scheen toen we, samen met heel veel kinderen die van hun schoolvakantie genoten, het park binnenkwamen. Eerst maar eens naar de Otters. Deze waren naast de ingang gesitueerd, goed denkwerk. Dat gaat zeker bonuspunten opleveren in Sanne's Zoo's. Ze hadden er twee (Otters, slechts één ingang).

Verder geen kraanvogels maar wel veel andere minderwaardige specimen zoals leeuwen, (witte) neushoorns , kiwi's, giraffen, baboons, spider monkeys, waterbuffels (sterk overschat), leopards, wilde honden, springbok en ook de Schotse Hooglander. Nou, dat was met het dagje wel dus.

Einde van dag 322, de dag dat onze gevleugelde uitspraak: "Ach, we hebben een jaar de tijd", opeens niet meer zo betekenisvol leek. Over een maand zijn we thuis! Oeps, niet te veel aan denken maar.


Zaterdag 7 oktober 2006, dag 323

We begonnen dit geleuter over Nieuw Zeeland met de constatering dat we een schone campervan ontvingen vol met diesel en water en met een leeg toilet en lege wastetank. Hoewel we op die dieseltank na, geen idee hadden hoe het allemaal in elkaar stak. We zaten al een tijdje in de ontkeningsfase, maar het kon natuurlijk niet anders dat onze bus ook weer in deze staat terug moest naar het bedrijf KEA. Morgen gaat onze camper terug, shit. Trouwens, het zal toch niet zo zijn dat ze ONZE camper binnenkort weer aan anderen gaan verhuren? Dat willen we niet hoor! Afijn, gelukkig hoefde de buitenkant van de camper niet gewassen te worden. Dat is maar goed ook, want als voormalig lease rijders hebben wij daar natuurlijk geen kaas van gegeten ;-). Afijn alle klusjes rondom het fenomeen campervan werden in recordtijd geklaard en de tassen werden weer ingepakt. Tja, als je zo'n beetje dagelijks met die tas loopt te slepen zorg je er wel voor dat hij niet al te zwaar wordt. Tijdens onze reis schommelde het gewicht meestal tussen de 13 en 18 kilo. Bij dat laatste gewicht was er crisisberaad omtrent het weggooien van spullen, werden pakjes verstuurd en boeken verkocht. Zo zat je weer op die 13 kilo en zou hij langzaam aan weer zwaarder worden. Zo gaat het bij sommige mensen ook trouwens. Maar wat gebeurt er als je twee maanden ongestraft je bus kan vol laden? Laten we het er op houden dat alles in de tas paste. Morgen vliegen we terug naar Auckland en mogen we 20 kilo meenemen. Geen probleem tot nu toe dus.

Verder namen we een Ménière-tactische-pré-Auckland rustdag en aten we in een winkelcentrum. Niet echt vermeldenswaardige gebeurtenisssen waarvoor je een hele weblog gaat optuigen.

Einde van dag 323, de dag dat we achteraf gezien 17 en 22 kilo in onze tas propten, shit!


Zondag 8 oktober 2006, dag 324

Het was weer zo'n verschrikkelijke dag. De paniek brak uit op het moment dat we wakker werden. Wat is dat verschrikkelijke geluid? Afgrijselijk! Het bleek weer de wekker van onze mobiele telefoon te zijn. Twee keer de wekker in één maand, dat is toch geen leven! We begonnen net een beetje bij de komen van het vorige "wekker-moment". Dat was in Wellington, we weten het nog precies. Verschrikkelijk. Waarom opstaan op dit onmenselijke tijdstip, het is half acht? Oh ja, we hebben een vlucht te halen en een campervan in te leveren. Dat gebeurde. Nadat de mevrouw van Kea ons verzekerd had dat ze onze camper echt niet aan anderen zouden verhuren, vlogen we naar Auckland in een gloednieuwe 777. Kunnen we niet een uurtje omvliegen of zo? We zaten net lekker aan de koffie en een filmpje, toen we al weer moesten landen. Zonde, er was niet eens tijd voor wat lekkers te eten. Gelukkig mogen we woensdag langer, dan vliegen we 11 uur, da's misschien wel zes films en twee maaltijden? En snacks en borreltjes misschien wel. We hebben er nu al zin in. Maar eerst even Auckland bekijken. We checkten in in het Auckland City Hotel. Klinkt duur, maar in werkelijkheid is dit een prima "afstapje" richting Azië. Gezellig, maar niet al te best allemaal. Nadat we de kakkerlak uit de douchekabine hadden verwijderd ging Sanne voor haar anti-Ménière ruststand en liep Edward wat door downtown Auckland. Een zonnige zondagmiddag in Auckland, de locals houden zich bezig met shoppen en bier drinken. Ook die skytower was snel gevonden, misschien moeten we die nog maar eens bestijgen.

Einde van dag 324, de dag dat we met angst naar onze uitgaven in Nieuw Zeeland keken. We hebben ons budget ruim twee keer uitgegeven. Of eigenlijk bijna drie keer. Althans, als we ons de komende drie dagen koest kouden. Maar wat kan ons het schelen, het is vakantie!


Maandag 9 oktober 2006, dag 325

Auckland is fijn. Leuke levendige stad waar je lekker rond kan hangen.

Tussen het rondhangen door vonden we een Belgisch café waar we natuurlijk even een Leffe en een vlaamse friet met mayo moesten nuttigen. Edward overwoog nog even een cursus mayonaise maken te geven aan de kok, maar hield het toch maar bij het nuttigen van Leffe.

Zo kwamen we de dag wel door. We zagen iemand een vrije val maken vanaf de Sky Tower, shopten in Victoria Street en verder gebeurde er niets.

Einde van dag 325, de dag dat het op het zuidereiland weer winter werd. Een dik pak sneeuw en veel wegen werden afgesloten. Maar het ergste: de lammetjes die nu geboren worden gaan dood! Arme beestjes.


Dinsdag 10 oktober 2006, dag 326

We hebben er zin in. Warm weer, Thais eten en natuurlijk die ijsjes van de Swensens. Morgen vliegen we en het zat weer eens tegen. Sanne's Ménière liet flink van zich horen. Het enige dat we kunnen doen op zo'n moment. Rust houden en afwachten. Zo gezegd zo gedaan. Het werd een saai dagje met als hoogtepunten The Simpsons, Friends en Supernanny.

Einde van dag 326, de dag dat we op de valreep nog even wat Kiwi-lucifersdoosjes kochten voor Heske's lucifersdoosjesverzameling. Ze heeft echt duizenden lucifersdoosjes, schitterend gewoon. Kijk ook maar eens op haar website! Echt een aanrader.

Woensdag 11 oktober 2006, dag 327

Sanne nam preventief wat medicijnen in en op goede hoop gingen we naar het vliegveld. Hoe gaat het met het overgewicht van onze bagage? Nou, we dachten dat we toch behoorlijk wat hadden achtergelaten in Auckland, maar dat viel tegen. Het meest genante was nog wel dat Edward's rugzak het volgende label kreeg:

Morgen vliegen we met Air Asia en moeten we acht kilo extra in onze handbagage zien te krijgen. Makkie. Maar dat is de zorg voor morgen, eerst even koude Heinekens drinken, gratis maaltijden nuttigen en natuurlijk de nieuwste films kijken. Elf uur vliegen, dus beiden drie films kunnen kijken. Prima.

Bij aankomst wisten werd het er meteen goed ingeperd: We zijn weer in Azië. Wilt u een taxi? Hotelletje? Limo? Alles goedkoop hoor! Er was bijna geen doorkomen aan. Wij deden vandaag niet mee aan het circus want we wisten de weg hier ondertussen wel. De enige die ons mocht afzetten was het alleraardigste meisje die flessen water verkocht. Ok, en in het Airport hotel legden we nog even een vermogen neer voor de met 300% belaste biertjes, welkom in Maleisië!

Einde van dag 327, de dag dat we nog liever door hadden gevlogen naar Bangkok.

Tevens het einde van ons bezoek aan Nieuw Zeeland, Reistips:
*Campervans zijn stukken goedkoper in het voorjaar. In de zomer zijn de prijzen soms twee a drie keer hoger. Bekende verhuurders? Maui, Britz en Kea (de onze). Goedkoope alternatieven: Eazy en Wicked Campers.
* Badslippers waren niet voldoende.
* Prepaid simkaart is het voordeligst bij de Vodafone winkels, NZ$ 35,- (eur 17) incl. NZ$ 15,- beltegoed. Veel campings en hostels zijn vanaf je mobiel gratis te bellen via een 0800 nummer.
* Zwemmen met dolfijnen is het goedkoopst in Bay of Island, NZ$ 85,- (eur 42). In Kaikoura NZ$ 130,- maar daar waren er wel veel meer.
* Pinguins spotten ging erg goed bij Otaga Pensula, het schiereiland bij Dunedin.
* Walvissen en Ocra's spotten? Ga naar Kaikoura.
* Dingen doen aan de de west kust van het zuider eiland? Milford track lopen of de Franz Josef Gletscher beklimmen? Neem er een paar dagen de tijd voor in verband met veel aflastingen vanwege slecht weer.
* Pas op voor Kea's (soort papagaai), ze willen je schoenen nog wel eens opeten.