6 - 12 September 2006 - Nieuw Zeeland week IV

Woensdag 6 September 2006, dag 292

Ondertussen zijn we al flink opgeschoten richting het zuidelijkste puntje van het noordelijke eiland. Voor de kenners, daar ligt Wellington. Daar nemen we de boot naar het zuidereiland op zondag. Uiteindelijk gaan we naar Christchurch alwaar we de Camper achter zullen laten en terugvliegen naar Auckland.

Maar gelukkig eerst nog even hier rondkijken, we wilden graag de weg naar Cape Palliser rijden. Dit is een nogal afgelegen stuk langs de kust waar je zeehonden kan zien. Het was weer zo'n ritje in de categorie, mooi, mooi, mooi. De oh's en ah's waren weer niet van de lucht.

En dat werd alleen maar gekker toen we uiteindelijk de zee bereikten. Prachtig uitzicht. En meteen spotten we al zeehonden!!!!!!!

Fijn!

Naarmate we verder reden zagen we er zelfs meer, veel meer! Heerlijk leven moeten die beesten hebben. Ze liggen lekker lui in de zon, alsof ze volslagen uitgeput zijn.

Af en toe spotten we er één in zee, het lijkt wel of ze spelen. Om de zoveel meter moesten we weer stoppen omdat we weer van die beesten zagen, wat een schitterende dag.

Tja, zo veel zeehonden, wat wil je nog meer? Nou, een pannekoek! Busje geparkeerd bij zo'n kudde zeehonden, pannetje op het vuur en bakken maar. Heerlijk zijn ze die Pannekoeken bij het aanzien van dat zeehondenspul. En die zeehonden vonden het allemaal wel best. Wij ook trouwens.

Einde van dag 292, de dag dat we ook nog 258 treden namen naar zo'n leuk vuurtorentje.

Donderdag 7 September 2006, dag 293

Leuke dag! We bezochten Wellington. Sanne meldde meteen: "hier gaan we later wonen". Het ziet er hier bere-gezellig uit, ze hebben een foodcourt, er gebeurt van alles, er zijn volop kroegjes en restaurants en de mensen lopen op normale snelheid (lees twee keer zo snel als in Azië). Oh, en Wellington kent parkeerboetes en flitspalen. Maar alleen een kniesoor let daar op. En alles is gratis! Zo bezochten we Te Papa, het nationale museum. Dat het niets kost was niet af te zien aan dit museum. Schitterend ding en interessant. We ervaarden een aardbeving, leerden over de krachten der aarde die Nieuw Zeeland vormden, we leerden over native diersoorten en de beesten die hier geïntroduceerd zijn, er was weer veel te zien over die Maori en als absoluut hoogtepunt zagen we de Corned Beef.

En Edward maakte zijn reputatie als iemand die in slaap valt bij films weer eens waar. Oftewel, het was een fijne dag in Wellington.

Einde van dag 293, de dag dat we weer een nieuwe werkende creditcard hadden nadat ons oude was misbruikt in de tijd dat wij in Vietnam waren. Het kost je een half jaar, maar dan heb je ook wat. Bankieren vanuit het buitenland? Lastig!


Vrijdag 8 September 2006, dag 294

De zon scheen over Wellington, oftewel: "It is a lovely day for a Zoo". In de reeks Sanne's Zoo's was het dit maal de beurt aan de Wellington Zoo. Eerst maar eens bij de Otters kijken, te weten Jack, Oscar en Poppa. Ze hadden trek en gelukkig werden ze dan ook gevoerd. Ze aten rood vlees. Ja, Otters zijn geen mietjes. Het mogen dan Sanne's lievelingsbeestjes zijn, eetmanieren hebben ze niet echt. Netjes eten is dan ook een zwaar overschatte beleefdheidsvorm, aldus Sanne. Na een tijdje Otters kijken gingen we ook nog langs minderwaardige specimen zoals Tijgers, Giraffen, Struisvogels, Leeuwen, Honden (?), Kiwi's, Kangaroes, Baboons, Stokstaartjes, Vleermuizen, Zebra's en meer spul. Zoals verwacht was het een heerlijke dag in de dierentuin.

Het was niet een erg groot park, dus we hadden nog tijd over die we besteedde aan het zitten in de zon en aan het bereiden van een kaasfondue, onder andere met die witte wijn van wijnhuis Schubert. Heerlijk!

Einde van dag 294, de dag dat we een fles Schubert van 7,7 standard drinks leegdronken. Alles wordt hier gemeten in standard drinks. Één standard drink is gelijk aan de hoeveelheid alcohol in een flesje Red Lion. Een fles Guinness telt 1,1 standard drink. Bij meer dan 20 standard drinks per week heb je volgens de overheid een drank probleem. Dus eigenlijk kan meneer Schubert slechts drie keer per week afdalen naar zijn kelder. Da's jammer want het is goed spul.


Zaterdag 9 September 2006, dag 295

Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Tja, eigenlijk nergens zin in. Ook dat gebeurt wel eens tijdens een reis. Dan maar een beetje rondhangen, de was doen en wat maitjes schrijven. Niets interessants te melden aldus. We doorbraken onze passiviteit nog even door naar het dorp Lower Hutt te lopen. Paar uurtjes werk, dus toch nog een beetje bezig geweest.

Einde van dag 295, de dag dat meneer Duck een bezoek bracht aan onze Camper. Komkommertijd qua weblogging, dat is wel duidelijk.

Zondag 10 September 2006, dag 296

Kapot waren we, helemaal gesloopt! Wat is er gaande? Weer eens een zware route gelopen? Of vijf kilometer gezwommen met dolfijnen? Nee, niets van dit alles. De Globetrotters in Spé waren voor de verandering eens vroeg opgestaan. Waar we normaal gesproken rond acht uur spontaan wakker worden van een kabbelend beekje of een eend op het dak van de camper, gebruikten we nu de wekker. Om half zeven ging hij al, dat is toch geen leven!!! Dit nooit meer, zo melde Sanne. Edward was het hier van harte mee eens, hij opteerde voor een wekkerloos bestaan. Het was namelijk verschrikkelijk, we waren de hele dag van slag. 's Middags maar even bijgeslapen.

Waarom stonden we zo verschrikkelijk vroeg op? Om de boot te pakken naar het zuidereiland. Dat is op zich wel een goed doel dus. Maar wat een verschrikkelijk zware dag was het. Aan boord eerst maar koffie.

Na een paar uurtjes varen waren we er, we arriveerden in het plaatsje Picton. Meteen een camping opgezocht, we waren gesloopt!

We hadden een prima post-boot-anti-Ménière middag. Er stonden namelijk Groningers naast ons. Alles lijkt goed op Grote markt en omstreken. Zo kletsten we de middag weg en in de avond kwamen we er achter dat Picton wél restaurantjes en café's kent, maar dat er geen mensen zitten. Een beeld dat we veel tegenkwamen in dit land. We kozen daarom toch maar voor ons eigen restaurant in onze camper en huurden een hele stapel DVD's bij de VideoKing.

Einde van dag 296, de dag dat we het toch weer koud hadden. Als de overtocht wat ruw is, zetten ze de verwarming uit. Het schijnt dat er dan minder gebraakt wordt. Dat klopte, alles binnengehouden.


Maandag 11 September 2006, dag 297

We bleven nog een dagje. Toeristicht gezien was dit niet echt noodzakelijk, maar wellicht toch wel verstandig. Sanne's oor "piept" behoorlijk, wat een indicatie kan zijn dat er qua Ménière iets vervelends aan zit te komen. Maar misschien ook niet. Het beste is in zo'n geval: rust en ontspannen. Rustig aan dus vandaag. Sanne keek op DVD 13 afleveringen van "the Lion Man", een lokaal zeer beroemd TV programma. The Lionman heeft net als wij katten, maar dan wat grotere exemplaren. Hij haalt ze naar Nieuw Zeeland om ze tegen uitsterven te bedreigen door fokpramma's op te zetten. En voor de broodnodige afwisseling stoeit hij af en toe met wat Leeuwen en Tijgers. Sanne weet er nu alles van. Edward liep nog een berg op en kocht brood bij de Nederlandse Bakker. Of Bakkerij, zoals de gevel aangeeft.

Einde van dag 297, de dag dat we een huisdier in onze bus hadden.

Dinsdag 12 September 2006, dag 298

We waren weer enigszins over de klap heen van die verschrikkelijke morgen dat de wekker ging. Nadat we lekker hadden uitgeslapen gingen we weer op pad. Trouwens, we hebben onze route aangepast omdat de weersvoorspellingen aan de westkust goed zijn. Dat is vrij uniek, over het algemeen is het weer daar niet om naar huis te schrijven. We reden dus dwars over het zuidereiland en u raadt het al: weer een mooi ritje.

Het is hier allemaal wat ruwer en we reden door een best wel bergachtig gebied. En we ervaarden onze eerste echte regenbui in Nieuw Zeeland. En dat pas na bijna vier weken, niet slecht!

Na enkele uren rijden kwamen we aan in een plaatsje met een uitspreekbare naam, redelijk uniek in deze regio. Sterker nog, Westport is een zeer duidelijke naam. Het ligt namelijk in het westen en er zijn ook dingen met boten enzo. Maar nog belangrijker: ook hier weer Seals. Meteen maar kijken dus. En ja hoor, daar waren ze weer. Inclusief een heleboel kleintjes!

Op de foto is het duidelijk te zien: we konden er niet zo dicht bij komen. Misschien maar goed ook, kunnen die beesten rustig hun gang gaan. Verder veel mooie rotspartijtjes enzo, wellicht is het geen goed idee om hier te gaan zwemmen, tenzij je een zeehond bent natuurlijk.

Einde van dag 298, de dag dat we nog nooit zo ver van huis waren. Maar we hopen nog een klein stukje verder te reizen.

30 augustus - 5 september 2006 - Nieuw Zeeland Week III

Woensdag 30 Augustus 2006, dag 285

Proefbeslissing? Wie verzint er nu zo iets. Wat een onzin! Als we denken dat we naar huis moeten, dan gaan we gewoon naar huis. Camper voor het internet café gezet en een vliegticket aangeschaft voor 4 november. Was dat nou zo moeilijk??? Trouwens, we vliegen met een maatschappij waar we nu nog nooit van gehoord hebben. Maar in de luchtvaartbranche lijkt ons dat een goed teken (El Al kennen we namelijk wel van naam). We vliegen met LTU naar Düsseldorf. Wel toepasselijk, dat was namelijk de eerste bestemming van ons pré-Ménière reisplan. Nu dus onze laatste bestemming. Het mocht namelijk niets kosten. KLM was duurder. Maar belangrijker, KLM vloog op een onmogelijke tijd (3 uur 's nachts). Nu vliegen we gewoon meteen nadat we opstaan (12 uur) en hoeven we niet nog een hele dag rond te hangen, dat leek ons geen leuke laastste dag van onze reis.

Goed, de kogel is door de kerk, dus kunnen we ons weer op belangrijke zaken concentreren. Eerst nog maar eens een koffie'tje in de zon. En toen staken we de BBQ maar eens aan voor de lokaal zeer beroemde Mc.Ed burgers.

Een proefbeslissing, het moet niet gekker worden....

Einde van dag 285, de dag dat onze buren helemaal klaar waren met hun camper. Ze parkeerden hun gloednieuwe Camper pal naast een zogenaamde "Cabin" en pakten daar een echt bed.


Donderdag 31 September 2006, dag 286

We vernamen dat onze verzekering rond was. Eindelijk, wat een gedoe was dat! Hmmmm, we zijn eindelijk weer verzekerd tegen van alles en nog wat, wat nu? Laten we gaan skieën!!! Na de koffie reden we meteen naar Whakapapa Village, dat aan de rand van een skigebied ligt. Prachtige rit weer.

Na even een vermogen uitgegeven te hebben aan huur van "gear", we waren er helemaal klaar voor. Nu kan het nog, binnenkort zitten we weer thuis ;-)

Maar wat wel vermeldenswaardig was op deze dag, Lucas werd geboren! Bij ons was het al 's nachts, maar ons neefje werd toch echt op 31 augustus geboren!

Einde van dag 286, de dag dat Edward een Guinessje dronk. "Op Lucas en om er alvast weer wat in te komen voor als ik thuis ben", aldus de Globetrotter in Spé.

Vrijdag 1 September 2006, dag 287

Yes! Vandaag gingen we skiën
en boarden. Natuurlijk vroeg op om de eerste lift omhoog te pakken. Oeps, blauwe pistes zijn hier niet zulke beginnerspistes als in Oostenrijk. De pistes voor de minder ervarenen zijn hier namelijk groen. Edward ging, met zijn beperkte ervaring van een lesje of vijf in Snowworld, eerst maar eens ff kijken op die kinderhelling. Hier kwam hij tot de teleurstellende conclusie dat: 1) Snowworld niet echt een goede graadmeter is.
2) Hij toch niet Goofy was, duidelijk te zien op de foto.

Maar wel lekker geoefend en natuurlijk veel gevallen. Maar het werd pas echt sneeuw happen toen we samen van de blauwe piste gingen. Sanne knalde als een speer naar beneden, iedereen op de piste achter zich latend. Maar Edward lag meer in de sneeuw dan dat hij op zijn board stond. Terug naar het kinderparadijs dus, dit maal met een regular board. Sanne pakte ondertussen wat zwarte pistes en zag het gehele skigebied, wat een fijn uitzicht verschafte.

Het was een fijne dag. Edward leerde weer wat bij en Sanne stond voor het eerst sinds die eerste Ménière aanval op de piste. Dat ging goed, iets wat ze een jaar geleden niet had durven dromen.Topdag!

Einde van dag 287, de dag dat factor 35 niet voldoende was. Het betrof trouwens een dubieuze tube uit China. Reistip is derhalve: gebruik geen Chinese zonnebrand tijdens de wintersport in Nieuw Zeeland (vast een veel gemaakte fout).


Zaterdag 2 September 2006, dag 288

Voor we naar Whakapapa reden hadden we een idee van kamperen in de sneeuw, maar niets is minder waar. We werden wakker met veel groen om ons heen, een mooie dag om de was te doen. Dat is hier toch makkelijk, iedere camping heeft wel wat machines en drogers staan. Ook onze rit in de camper stelde niet veel voor, nog geen 50 kilometer naar Ohakune. Dit is een skidorp waar naar het schijnt veel après ski gebeuren plaats vindt. Dat was het geval, veel restaurants en bars in dit kleine dorpje. Rond een uur of drie zaten wij aan een wijntje en een pintje en zagen een hele stoet skieërs het dorp intrekken. Bier en wijn? Was er wat te vieren? Ja, Edward was jarig!

We gingen dus ook uit eten, dit maal niet bij Poco Loco op de Nieuwmarkt maar bij een Italiaans restaurant met open haard. Heerlijk genoten!

Einde van dag 288, de dag dat we het weer zagen. Mensen in Nieuw Zeeland lopen regelmatig op blote voeten. In een bar, in een supermarkt, eigenlijk overal. Rare jongens.


Zondag 3 September 2006, dag 289

Wakker worden met een kabbelend beekje, best prettig. Zullen we wel echt naar huis gaan? Onze terugkeer is wel een thema momenteel. Wat moeten we doen? We hebben een huis nodig, een verzekering en we gaan weer aan het werk. Dat heeft ook wel wat voeten in aarde.

Ondertussen reden we ook 170 kilometer naar Palmerston North. Wat een mooi ritje weer, veel schapen ook vandaag, hoera! We lunchten in de zon en stelden onze voorgenomen looproute in het park uit.

Einde van dag 289, de dag dat we voor het eerst dit jaar iets van het zondagavond gevoel ervaarden. Een wandelingetje door de ruim opgezette buitenwijken van deze stad leerde ons dat alles hier volledig uitgestorven was op straat. Alleen de afhaalchinees en de (ham)burgertenten deden goede zaken.


Maandag 4 September 2006, dag 290

Hoe gaat het met de kou? Best goed! We dragen niet meer drie truien zelfs de long sleeve is overdag voldoende. Het went dus! Daarnaast hebben we doorgaans schitterend weer dat wij als nederlanders zouden kunnen omschrijven als pril lenteweer. Wel schijnt bijna iedere dag de zon en regelmatig zien we een strak blauwe lucht.

Afijn prima omstandigheden om dus weer eens een stuk te lopen, door de natuur enzo. Waarom zouden we gaan lopen in een park als we onderweg langs de Manawatu Gorge komen? Deze track konden we niet vinden ;-). Maar we waren niet voor één gat te vangen, een half uurtje later liepen we in het Tararua forest. Prima, weer zo'n kabbelend riviertje en veel bomen en zo.

Einddoel van deze dag was het dorpje Martinborough, wat achteraf wel erg klein bleek te zijn, een ATM was niet te vinden. Maar naar we hopen wel legio wijnhuizen, die we morgen willen bezoeken. Gelukkig hebben we niet veel geld in onze zak.

Einde van dag 290, de dag dat we moederziel alleen waren op de camping.

Dinsdag 5 September 2006, dag 291

De eigenaar van de camping wilde ons wel even afzetten aan het einde van het wijngebied. Handig, dan lopen we terug. Een wandeling door de wijnvelden van Martinborough is immers geen straf. Dus stonden we voor we het wisten bij een wijnhuis luisterend naar de naam Te Kairanga, da's weer eens anders dan Chateau huppeldepup. Men was best scheutig met de wijn. We proefden eerst een Chauvignon Blanc, alvorens we aan het rode spul begonnen. Specialiteit in deze regio is de Pinot Noir. Kleigrond in combinatie met veel wind maakt deze druif uiterst geschikt voor dit gebied. Dat dachten wij ook al, doe ons maar een glaasje. Afijn, hoe laat is het eigenlijk? Kwart over tien??? Wel wat vroeg, maar het zou natuurlijk een belediging zijn om niet nog wat te proeven. We dronken er een paar uit verschillende jaren en kochten uiteindelijk de goedkoopste uit 2004. Deze was nu op dronk en we hebben vreemd genoeg geen wijnkelder in onze Camper. Willen we nog een Merlot en een Shiraz proeven? Ach, we zijn hier nu toch. Lekerrrrr. Maar daarna was het toch tijd om eens een stukje te gaan lopen. Dat lukte nog. Mooi hoor, die wijnvelden. Geen druiven natuurlijk, het is winter. Maar toch ook mooi.

Nadat we een beetje bij waren gekomen van de eerste proeverij kwamen we aan bij één van de oudste wijnhuizen van Nieuw Zeeland, Alana.

Prima locatie voor een feestje, mede omdat het hier alleen Pinot Noir is wat de klok slaat. Alle bijzaken, zoals andere druiven en witte wijnen laat men hier achterwege. We dronken er drie en we deden alsof we precies begrepen wat de jongen bedoelde. Vleug van aardbeien (we zijn hier toch niet in Tiel?), vaten uit Frankrijk en 5 maanden extra op het vat (dat kent Edward wel van de Lagavulin)? Duidelijk te proeven toch? Ja joh! Maar iedereen is hier ook zo aardig, je staat zo een uur te kletsen bij zo'n wijnhuis. We moeten zeggen dat deze wijntjes zowaar nog lekkerder waren dan die anderen. Dan kopen we toch gewoon een flesje? We kozen de goedkoopste, die trouwens wel twee keer zo duur was als de Te Kairanga (NZ$38, Eur 19). Na nog een stukje lopen stopten we nog even bij Schubert. Onze smaakpapillen konden ondertussen nog amper het verschil tussen witte en rode wijn onderscheiden, maar we waren zo lekker bezig. Meneer Schubert was er zelf niet, dus kon het gesprek gelukkig in het Engels. Hier dronken we ook weer een hele serie en hadden wederom een leuk gesprek. Flesje Chauvignon Blanc meegenomen, lekker voor bij de kaasfondue.

Tijd om maar weer eens iets anders te gaan doen dan wijn drinken, eh proeven. Even naar de bank om onze traveler cheques in te wisselen. Wat een waardeloos en achterhaald gedoe. Maar we hadden er een paar van Thomas Cook gekocht voor noodgevallen. Niet dat dit een noodgeval was, maar na negen maanden reizen waren we er wel achter dat we die travelercheques toch nooit nodig zouden hebben. Weg er mee dus. Twee straten verderop stond alsnog die pinautomaat. Zie je wel, travelercheques onzin!

Einde van dag 291, de dag dat we hoorden dat de crocodile hunter dood is. Ondanks het feit dat het een Australiër is, is dit het gespreksonderwerp van de dag hier.

23 - 29 Augustus 2006 - Nieuw Zeeland part II

Woensdag 23 Augustus 2006, dag 278

Nadat we het ijs van ons voorhoofd gekrabt hadden gingen we meteen voor een korte wandeling langs het meer, ogenschijnlijk een wahala voor roeiers. Als je dan toch de vreemde keuze maakt om te gaan roeien, doe het dan hier. Zo dachten de vele roeiers die geruisloos over het water leken te zweven. Jemig, wat mooi hier. Ook mooi om te vissen, zo lijkt het. Als je dan toch de vreemde keuze maakt om te gaan vissen, doe het dan hier. Trouwens, als je hier tot je grote geluk een Koi Karper vangt, juich dan niet te vroeg. Volgens de wet ben je verplicht om hem ter plekke dood te maken omdat dit dier uitheems en daarom ongewenst is.

Waar zo'n Koi Karpertje in Nederland best wat waard is, spreekt men hier zelfs van een plaag! Die ongewenstheid geldt bijvoorbeeld ook voor de Possum, een grappig klein diertje dat wel iets weg heeft van een fret. De Nieuw Zeelanders zijn de Australiers enorm dankbaar voor het feit dat ze dit beest geïntroduceerd hebben, not. Ze hebben hier geen natuurlijke vijanden (die Possum's, Australiërs volop) en vermeerderen zich als gekken (die Possum's, Australiërs niet). En ze vreten hele bossen weg. Maar wat men hier het meeste aan het hart gaat, ze eten jonge kiwi's en kiwi eieren. En de populatie liwi's wordt al iedere tien jaar gehalveerd. Men vreest dat de kiwi in 2015 niet meer in het wild zal voorkomen. Oftewel, ze zijn hier niet zo dol op de Possum, Edward moest een keer beloven dat hij ze dood zal rijden in het geval er één voor de camper opduikt. Dat gebeurde vandaag niet, maar het was dan ook een kort ritje naar Rotorua, een dorpje dat bekend staat als één van de highlights van het noordereiland.

Dit vanwege haar geschiedenis wat betreft Maori cultuur en ook vanwege de "thermal activity". Dit betekent dat het er stinkt en dat er overal rook uit de grond komt, aldus de door ons gelezen reisverhalen. Die stank viel gelukkig mee, slechts af en toe passeert er een walm met een geur van zwavel, vermengd met die van rotte eieren. En die stoom is echt bizar. Onder de grond is zoveel gaande, dat het water in de slootjes soms kookt. Onze camping ligt naast zo'n kokende stroom en heeft daarom verwarmde kampeerplekken. Zelfs uit de putten op straat komt rook.

Einde van dag 278, de dag dat we verbleven op een camping luisterend naar de gezellige naam: Cosy Cottage. Met een eigen thermaalbad, heerlijk gebadderd.


Donderdag 24 Augustus 2006, dag 279

Vandaag hebben we niets beters te melden dan ons schoenenprobleem. Onze uitrusting (geen schoenen, slechts badslippers en teva's) volstond prima in Azië, maar hier zijn droge voeten toch wel fijn. Maar een paar modieuze sneakers zijn hier nog niet zomaar gevonden. Of lopen we achter qua mode? Wellicht zijn kaplaarzen tegenwoordig harstikke hip. Aan dit idee kunnen we niet wennen en we lopen dus al een tijdje te zoeken naar schoenen. Tot Sanne bij een outdoorzaak die knappe wandelschoenen tegen kwam in de uitverkoop. Voor minder dan de helft, doe die maar, echte Timberlands. Dit is het eerste land waar we er ook van uit gaan dat ze echt zijn. Afijn, ook niet echt modieuze schoenen, maar Sanne heeft weer lekkere warme voeten en gelijk ook fijne schoenen voor het lopen in Nederland.

Meteen maar uitproberen, we liepen naar/door het dorp Rotorua. Overal stoom, het blijft een vreemde gewaarwording.

Einde van dag 279, de dag dat de grond weer lekker warm was onder onze voeten. De zwervers op straat zullen het hier minder slecht hebben, slapen op straat is hier lekker warm! Vooralsnog echter nog geen zwerver gespot in Nieuw Zeeland.


Vrijdag 25 Augustus 2006, dag 280

Het voordeel van reizen is dat je administratie zeer eenvoudig is. Eens in de zoveel tijd controleer je de creditcard afschrijvingen en kijk je wat de schade is qua uitgaven. Vooralsnog niet failliet, hoewel Nieuw Zeeland er wel lekker inhakt. Maar goed, zo lang we niet onder curatele gesteld worden door Tymon, onze zaakwaarnemer (klinkt duur hè?) vinden wij het wel best. Verder geen gezeur met abonnementen, energiebedrijven en belastingen enzo (uitstel is met een simpel briefje geregeld). Het enige dat we hoeven te doen is af en toe onze reisverzekering verlengen, da's alles.

REISVERZEKERING???? Shit, vergeten! Vier dagen te laat, ze hadden ons nog zo gewaarschuwd. Dit zou wel eens een probleem kunnen zijn, want we hebben gelezen dat het afsluiten van een dergelijke verzekering niet mogelijk is als je eenmaal in het buitenland bent. Meteen mailen met de verzekeringsmaatscappij, maar die reageerden niet zo snel op mail. Omdat we al weer een dag verspeeld hebben met het wachten op een antwoord, schakelden we onze zaakwaarnemer (Tymon!) in. Hij ging meteen bellen en zo, en hij regelde het natuurlijk allemaal. We kunnen de verzekering niet verlengen, maar wel online een andere afsluiten. Pffff. We waren erg bang dat we de pineut waren, onze enige dekking tegen ziektekosten rust namelijk op deze verzekering (een speciale, voor "globetrotters") . Met name deze verzekering is toch wel fijn om te hebben. Snel heel veel vragen online beantwoord en als het goed is zijn we weer verzekerd, over twee werkdagen wordt dit bevestigd. Daar gaan we dan maar van uit, wat kan je anders?

Wat deden we verder, behalve ons zorgen maken over onze verzekering? We brachten een bezoek aan Te Puia. Aldaar leerden we over de allereerste bewoners van Nieuw Zeeland, de Maori. We hadden zelfs een gids, maar die praatte (voor ons) zo onverstaanbaar dat we er niets van begrepen. Dus besloten we er in het geniep tussen uit te piepen. Niet dus. Die gids deed haar werk zoals die hond in sheepworld. Zodra we iets te ver van de groep afweken, werden we bestraffend toegesproken. Als makke schapen lieten we ons bij de groep drijven en pas na een uur werden we vrijgelaten. En nog geen benul van het verhaal van die Maori. Wat we wel veilig kunnen aannemen is dat ze het niet koud hadden. Warm water komt hier letterlijk uit de grond. Overal zijn gaten met kokend water, modderpoelen en geisers. Maar eerst naar een speciale show met muziek en dans van de Maori's. Ja, ook dat is Sanne en Edward.

Na de show liepen we een langs al het natuurgeweld.

Het was me het wandelingetje wel. Het is zo vreemd om overal stoom uit de grond te zien komen. Een eitje koken moet hier een eenvoudige zaak zijn, overal zie je "putten" met kokend water.

Maar het mooiste vonden we wel de geisers. Spontaan begon er één water uit te blaffen, sensationeel.

En het was daar ook lekker warm aan onze voeten, met name voor Edward een opluchting. Hij heeft nog geen echte schoenen en zijn nep-Puma's zijn nu al van ellende uit elkaar gevallen. Maat met zijn Teva's op de verwarmde grond ging het prima!

Einde van dag 280, de dag dat we alsnog het verhaal van de Maori achterhaalden, lang leve de Lonely Planet. Volgens dit boek arriveerden de Maori ergens tussen 1000 en 1200 naar nieuw zeeland. Met hun kano's kwamen ze van de Cook Eilanden of Tahiti of daar ergens. Ze weten het niet precies. Maar vast staat dat zij de eersten waren, eerder dan onze landgenoot Abel Tasman, die pas in 1642 kwam kijken. De Maori deden meteen hun ritueel "vriend of vijand?". Abel dacht dat het verstandig was om terug te tetteren met wat trompetters. Dat werd dus vijand. Ook in die tijd was communiceren al een bron van veel misverstanden, dat blijkt wel weer. Abel peerde hem snel en liet slechts een naam achter: Nieuw Zeeland. De 127 daaropvolgende jaren hadden de Maori geen last van de Europeanen. In 1769 kwamen zowel Fransen en Engelsen naar Nieuw Zeeland en zij startten nederzettingen. In 1840 werd het land officieel gestolen door Engeland.


Zaterdag 26 Augustus 2006, dag 281

Op zo'n reis loop je wat af. Lopen is immers voor diegenen die geen auto kunnen betalen, zo predikten de antilanen altijd tijdens ons bezoek aan Curacao enkele jaren geleden. Achteraf hadden ze gelijk, in Azië liepen we behoorlijk wat af terwijl we niet beschikten over een auto. Maar nu hebben we dus wel een auto, een hele grote zelfs. Wij doen nu weer boodschappen met de auto, de antiliaanse bevolking zal trots op ons zijn. Maar we maken nog steeds fouten. Regelmatig stappen we uit de bus om te lopen naar stukken waar je met de bus niet kan komen. Bijvoorbeeld in bossen enzo.

Vandaag was het weer zo ver. We liepen een flink stuk bij en om het zogenaamde blauwe meer. Bij Rotorua liggen een blauw en een groen meer vlak bij elkaar. Het blauwe omdat de bodem van vulkanisch gesteente is, en het groene? Geen idee. Na een half uurtje stampen waren we op het viewpoint waar we zowel het blauwe als het groene meer zagen. Dit was tevens het punt waar Sanne's nieuwe schoenen pijn gingen doen en Edward's sokken doorweekt waren. Tja, op je Teva's in een modderig bos lopen is wellicht niet handig.

Maar dat alles kon ons geen ruk schelen. Lopen is echt heerlijk hier. De lucht voelt aan als in Oostenrijk en je hebt echt het gevoel dat je lichaam pure gezondheid inademt. Helaas ontbrak het café halverwege.

Einde van dag 281, de dag dat we ons lieten gaan bij de Countdown. 24x7 en een voetbalveld vol lekkers. Wijn, kaas en wat denk je van Bagels met roomkaas en zalm? DVD'tje er bij en de rest van de dag zaten wij dus lekker in onze bus. Oh, enne Chocola!


Zondag 27 Augustus 2006, dag 282

Het was weer een gevalletje strak blauwe lucht deze morgen. Snel alle plannen uitstellen dus en met een boekje in de zon. Nog even een termaalbadje genomen en toen
was zowaar de morgen voorbij!

's Middags weer gelopen in het Whakareware Forest, in het Engels The Redwood Forest, oftwewel het bos met de rode bomen. Met een beetje fantasie waren ze inderdaad rood die bomen. Maar we waren niet zo van de foto's dus laten we het bewijs achterwege.

Na deze enerverende wandeling - liepen we nu de gele, blauwe of groene route? Geen idee - reden we van Rotua naar Wairakei, alwaar het ook niet verkeerd was.

Edward vroeg zich reeds menig maal af waarom ze niets slims doen met al dat kokende water hier. Een voor de hand liggende gedachte (volgens Edward een geniaal idee). Hier in Wairakei hebben ze dus ook slimme mensen en maken ze stroom van al die warmte. Morgen maar eens gaan kijken daar.

Einde van dag 282, de dag dat we voor de verandering eens gezond leefden. We beginnen te begrijpen waarom we best veel mensen met overgewicht zien. Nieuw Zeeland heeft veel te veel lekkere dingen en daarnaast stikt het ook van de fastfood tenten.


Maandag 28 Augustus 2006, dag 283

Maandagmorgen, vroeg. Het is nog donker. Na een veel te gezellig weekend draai ik de A4 op. Voor zevenen en al erg druk, mompel ik. Dat wordt vast staan zo meteen, dat is iets dat zeker is. Nu maar hopen dat er niet weer extra files zijn omdat er een gek achter op de file is geknald. Zuchtend zet ik de radio aan, waar Evers al weer veel te wakker is. Uit maar weer dan. Het is koud, waar is het knopje van de verwarming? Huh, geen knopje? Langzaam ontwaak ik uit een sluimertoestand en kom zo'n beetje tot de conclusie dat het een droom was. Ik schuif slaapdronken het gordijntje van de camper aan de kant en tot mijn vreugde zie ik groen. Bomen enzo. Bovendien heeft de nachtvorst het gras tot een witte deken getransformeerd . Yes! Ik ben niet op de A4, maar in Nieuw Zeeland! En Sanne ligt vredig naast mij te slapen, een maandagmorgen zoals een maandagmorgen hoort te zijn. Een perfect begin van de week. Ik weet alsnog het knopje van de verwarming te vinden...

Zo begon Edward's week, een beetje verward, maar gelukkig kon hij zich hervinden tijdens een bakkie koffie dat in de zon werd genuttigd. Het leven is zo gek nog niet.

Na dat bakkie koffie en een bescheiden ontbijt gingen we even de boel in de buurt bekijken. Zoals eerder aangegeven, ze doen hier aan energie opwekking. Sterker nog, vijf procent van de energiebehoefte van dit land komt hier letterlijk boven drijven. Warm water wat door middel van buizen met een lengte van 15 kilometer omgezet wordt in stoom, dat vervolgens weer stroom oplevert.

Bere-interessant, en er was ook nog een Volcanic Activity Centre. We weten er nu alles van en zullen waarschijnlijk geen oog meer dicht doen in dit gebied. We leerden ook dat het ski-gebied op een vulkaan gebouwd is, de laatste uitbarsting was in 1996.

Afijn, na deze verontrustende berichten reden we naar Taupo, een dorp aan een groot meer (dat eigenlijk ook een krater is van een vulkaan, al miljoenen jaren geleden gevormd).

Het leven in Taupo is goed, de zon scheen op het terras alwaar prima koffie geserveerd werd.

Einde van dag 283, de dag dat de
Tamaki Leopards tegen de Counties Manukau Jetz speelden.



Dinsdag 29 Augustus 2006, dag 284

Niet zo'n actieve dag. Het is al een aantal dagen actueel, we zouden eigenlijk eens moeten beslissen wanneer we naar huis gaan. Voor ons een lastige beslissing. Aan de ene kant hebben we het nog harstikke leuk en hebben we de middelen om nog wel een tijdje door te reizen. Maar ja, reizen was een half jaar geleden eigenlijk nog veel leuker. Blijft het leuk als we doorgaan? Wordt het niet te gewoon? En daarnaast zijn er ook dingen die we erg missen. Als we praten over onze twee katten merken we dat we die twee wel erg missen. Daarnaast missen we vrienden en familie, gezelligheid, biertjes drinken in een bruine kroeg en we missen zelfs het werken. Misschien toch maar naar huis binnenkort? Maar aan de andere kant zien we ook behoorlijk op tegen een terugkeer. Nu hebben we iedere dag vrij en ons leven is zo simpel en ongecompliceerd. De eerste periode thuis zal ongetwijfeld anders zijn. Bijkletsen met iedereen, werken en veel regelen. Denk bijvoorbeeld aan een huis, niet onbelangrijk. Daarnaast zijn er nog zo veel dingen die we willen zien. Misschien nog een tijdje weg blijven dan maar?

We keken wat rond bij de lokaal wereldberoemde Craters of the Moon.

Een leuk gebied, wederom met veel stoomwolken en de lucht van rotte eieren. Maar we hadden minder oog voor al dit moois dan normaal. Hoe moet dat met onze reis? Terug of niet? Is dat nu zo moeilijk? Het antwoord is ja.

De middag durfden we nog steeds niet te kiezen, dus namen we een "proefbeslissing". We gaan na Nieuw Zeeland nog een paar weken naar Thailand en vliegen dan terug, ergens begin november. Als we binnen enkele dagen niet in paniek raken bij deze vooruitzichten, is de keuze definitief. Heerlijke burgers, lekker zonnetje en een potje bier er bij. Misschien toch maar een tijdje doorreizen?

Einde van dag 284, de dag dat we hem zagen, zo'n klassiek airhockey apparaat. 7-3 voor Edward.