14 - 20 mei 2006 - Yangshuo week 4

Zondag 14 mei 2006, dag 176

Een heerlijke vrije zondag zonder al te veel plannen. We zaten eindeloos lang te ontbijten en koffie te drinken totdat er een oude bekende van Sanne langs kwam. Mevrouw Menière kwam even buurten. Meteen naar huis en de rest van de dag was niet best. Sanne lag de hele dag plat. Edward deed ook niet veel, behalve dan het verzorgen van kopjes warme thee en glaasjes koude cola.

Einde van dag 176, de dag die we maar snel weer moeten vergeten.


Maandag 15 mei 2006, dag 177

Toen we naar China reisden, waren we voorbereid op een ongemanierd volk met "andere" gewoonten. Maar na enkele weken kunnen we niet anders dan constateren dat de Chinesen onze irritatiesnaar nog niet hebben weten te raken (een enkele vasthoudende ansichtkaartverkoopster daar gelaten). Jammer, want die irritaties doen het natuurlijk wel leuk in een reisverhaal. Maar gelukkig zijn er wel wat eigenaardigheden van de Chinesen die aardig zijn om te vermelden. Hier onze top 10:
1) De Chinesen denken dat het kerstmis is. Zo draait Kelly's hits als "Last Cristmas" van Wham en horen we in de supermarkt elevator muziek, waar onder Jingle Bells.
2) Personeel in de supermarkt krijgt green lunch/diner pauze, maar krijgt rijst met prut op de werkvloer geserveerd in leuke ouderwetse pannetjes. Dit in combinatie met de manier waarop een gemiddelde Chinees een maaltijd naar binnen schuift, maakt een bezoekje aan de supermarkt erg bijzonder (zeker in combinatie met die kerstmuziek).
3) Chinesen praten veel en denken dat je hen gaat verstaan naarmate men meer en harder gaat praten. Chinesen die Engels spreken praten zowaar nog meer. Iedereen wil eigenlijk wel een praatje met je maken. Ze stellen ook veel vragen, bijna dagelijks vraagt men wat we leuk vinden aan China en waar ons kikkerland beroemd om is. Voetbal? Of toch tulpen en klompen? Maar het best ontvangen antwoord is toch wel het verhaal dat Nederland gedeeltelijk beneden zeeniveau ligt (na een paar biertjes zelfs helemaal).
4) Chinesen eten veeeeeel. Ze zijn doorgaans slank en klein, maar schoffelen met gemak meerdere maaltijden naar binnen. Dit terwijl wij aan één toch genoeg hebben. Tja, en sommigen harken het echt naar binnen. Bord of kom aan de mond en schuiven maar!
5) In China heeft de anti-rook-maffia nog niet toegeslagen. Een peukje kan overal. Sterker nog, roken is goed. In het internetcafé, in winkels of in de bus, overal lekker roken! En natuurlijk weer in die supermarkt met die kerstmuziek en het smakkende personeel. Geen asbak? No problemo, gooi die peuk maar op de grond! Zelfs de slager steekt rustig een sigaretje op boven zijn (ongekoelde) handelswaar. En vergeet natuurlijk niet de klassieker: geen bediende op een tankstation zonder brandende sigaret (waarschijnlijk is het kettingroken één van de functievereisten).
6) China is het land van hoge entree prijzen. Ze denken dat toeristen een beetje gek zijn. Bij het park in Yangshuo hoeven Chinesen geen entree te betalen, maar buitenlanders betalen 9 Yuan. Betalen voor een park? In Amsterdam zou een volksopstand ontstaan bij het invoeren van entreegeld van het Vondelpark! Zeker als alleen lieden met een buitenlands uiterlijk zouden moeten betalen!!!! Bij het park in Yangshuo vonden ze het gelukkig niet de moeite waard om ook de zij-ingang van een kassa te voorzien zodat eigenlijk zelden iemand betaalt.
7) Voorkruipen is net als in Vietnam en Cambodja heel normaal. Ze bestraffend toespreken in het Nederlands wil ze nog wel eens van de wijs brengen. Met name Sanne vindt dit erg leuk.
8) Het lijkt wel of Chinesen de hele dag ruzie hebben. Op ieder moment lijken ze (in onze ogen) heftige discussies te voeren terwijl ze waarschijnlijk zeggen: "He makker, alles goed? Zeker, ben je nog dronken geweest de laatste tijd? Ja gisteren nog, ik heb echt een houten kop. Da's niet best jongen...".
9) Chinesen hebben een vreemde opvatting over wijn. Alles dat geen bier is wordt zo'n beetje wijn genoemd. Zestig procent alcohol? Da's wijn! En om er nog een schepje boven op te doen stoppen ze in hun "wijn" soms wat extra ingrediënten. Zo is een slang in je wijn goed voor je gezondheid. Hoe giftiger hoe beter. Bij gebrek aan slangen kan je ook wespen of schorpioenen gebruiken. Maar als je sterker wil worden zijn slangen afdoende, dan neem je de wijn met honden-embrio's.
10) China is het land van Tai Chi en andere kunstjes. Als we 's morgens naar school lopen komen we langs een soort van bejaardentehuis waar traditionele muziek gespeeld word en veel bewegingen uitgevoerd worden. Soms doen de "ouwetjes" eeeeeven een Yang 24, kut, kut kut, kunnen wij niet! Maar wel erg mooi. China op zijn mooist?

Ok, als elfde noemen we dan toch maar het spugen, hoewel het dus erg meevalt hier. Je ziet het niet continu, maar zo af en toe haalt er iemand (M/V) een flinke rochel naar boven en legt vervolgens een flink plakkaat op straat. Soms zelfs binnen, zo ondervond Edward in het internet café waar zijn buurman een flinke rochel neerlegde tussen beider voeten. Vreemd genoeg wordt er niet gespuugd in die supermarkt. Trouwens, de regering heeft het volk wijs gemaakt dat het "tuffen" SARS veroorzaakt. Jonge mensen tuffen niet, het is dus een kwestie van tijd voordat deze opmerkelijke traditie uitgestorven zal zijn. Waarom doen ze het? Ze vinden het vies om dat smerige slijm in hun lichaam te hebben, de straat is een betere plaats voor deze viezigheid. Er is maar één ding dat ze nog smeriger vinden dan het inslikken van slijm: het opslaan van slijm in een zakdoek en het vervolgens bij je dragen in je broekzak.

Einde van dag 177, de dag dat er naast bovenstaande opmerkelijkheden niet veel te melden viel. Sanne is herstellende en Edward zorgt wat voor haar en loopt wat door het dorp. Geen Tai Chi nog vandaag.


Dinsdag 16 mei 2006, dag 178

Vandaag herstelde Sanne verder en begint al weer ernstig de oude te worden. Edward deed aan Tai Chi, weer zo'n typische dag dat er veel zweet geproduceerd werd. Het begint nu echt leuk te worden, we besloten om nog twee weken te blijven.

Einde van dag 178, de dag dat we vernamen dat de door ons verstuurde schorten uit Laos het erg goed doen in Maarssen. Het schort van Sophie is te groot en dat geldt ook voor Tymon. Of is zijn schort te klein? Maar we denken nog vaak terug aan Laos, dus misschien gaan we nog wel eens terug voor een nieuwe schort.


Woensdag 17 mei 2006, dag 179

Sanne ging ook weer aan de bak qua Tai Chi. We zaten er al een tijdje tegen aan te hikken, maar vandaag oefenden we de laatste van de 24 bewegingen. Hier onder een mokerslag waar je zo een volwassen neushoorn met gemak naar de vlakte zou kunnen krijgen, mits je de slag niet zo onzinnig traag uit zou voeren. Er was ook nog sprake van echte Tai-Chi humor. Bij de vuistslag wordt een bepaalde houding van de duim geassocieerd met vrouwelijkheid. Waar Edward iedere nieuwe beweging minstens 30 keer fout doet, bleef ook nu zijn duim menig maal in de "vrouwen-stand" staan. Bij iedere herhaling van deze "onvolkomenheid" lag de Master helemaal in een deuk. Lachen man!

Maar we weten nu dus hoe de 24 bewegingen zouden moeten gaan. Zoals de Master zou zeggen: "Gooda! Now Practice, Practice, Practice. Patience, slow, slow".

Einde van dag 179, de dag dat er veel gebeurde, maar ook eigenlijk weer erg weinig. Zie voorgaande beschrijvingen van een dagje Tai Chi.


Donderdag 18 mei 2006, dag 180

Blijkbaar went het vroege opstaan. Sanne was om half zes wakker en om zes uur besloten we maar gebruik te maken van onze wakkere toestand. Bakkie koffie gedronken, een paar buns gehaald bij misschien wel het aardigste vrouwtje van China en vervolgens naar school. Om zeven uur waren we al lekker bezig in de heerlijke ochtendzon. We deden de 24 Yang bewegingen achter elkaar. Ondanks al onze fouten (handen uit positie, vingers en/of duim in verkeerde houding, voeten verkeerd, uit balans raken, schouders te gespannen, verkeerd ademen, verkeerd draaien schouders, niet vloeiend bewegen, gewicht op verkeerde been, etc etc etc) voelde het echt fantastisch. Het is moeilijk uit te leggen, maar dit zijn echt de top-momenten waar we ongetwijfeld nog vaak aan terug zullen denken.

Om onze balans te verbeteren heeft Ho Pin ons extra oefeningen gegeven. Schopbewegingen (zo hoog mogelijk) en het lopen op handen en voeten (?). Op zich lijkt ons het onwaarschijnlijk dat het werkt, maar aan de andere kant heeft Ho Pin ons wel meer rare dingen laten doen die wel effectief waren. Dus beulen we ons vrijwillig af en vindt één hond (Sannah) het prachtig dat wij nu dezelfde manier van voortbewegen hebben als zij.

In de middag was er weer zo'n beruchte BBQ. Maar voor het vlees er op ging had de Master eerst een glaasje "wijn". Nou gelukkig hadden wij niet zo'n dorst als sommige anderen, want hij hakte er flink in. Er waren flink wat gasten die deze middag niet sterker waren dan deze drank, waar onder de veroorzaker van al dit kwaad, de Master zelf.

Al aan het begin van de avond begonnen er mensen om te vallen en met name de aanwezige Chinese meisjes schrokken daar nog al van. Het vervolg van de avond zagen we de mensen verder afglijden, maar wij waren natuurlijk niet dronken te krijgen.

Einde van dag 180, de dag dat de tuinman het weer druk had. Hij ruimde alle rommel die wij veroorzaakt hadden weer netjes op.


Vrijdag 19 mei 2006, dag 181

The day after the night before. Drie mensen kwamen op tijd, waar onder wij natuurlijk. Zo zijn wij ;-) Drie mensen kwamen te laat, waarvan er één na aankomst eeeeeeven achter dat muurtje moest kijken om het gras van extra voedingstoffen te voorzien. Twee helden kwamen überhaupt niet opdagen. Door de bank genomen zijn Tai Chi beoefenaars dus laffe drinkers, hoewel de braker er van overtuigd was dat het door slecht vlees op de BBQ kwam. Sure!

Einde van dag 181, de dag dat Edward nog net binnen zes maanden reizen zijn adreswijziging voor de ING op de bus deed. Nou, nou, was dat nou zo moeilijk? Tja, druk druk druk, je komt er gewoon niet aan toe.


Zaterdag 20 mei 2006, dag 182

Just another day at the Tai Chi school. Maar wel de laatste dag van de week, dus 's avonds mochten we een biertje. Een prima combinatie met de Pizza's met extra kaas en de gezelligheid van een zeer gemeleerd gezelschap. Bijna net zo gezellig als de vri-mi-bo's (vrijdagmiddag borrels) op de Nieuwmarkt.

Einde van dag 182, de dag dat we precies een half jaar onderweg waren. De tijd vliegt voorbij en we zijn er nog niet klaar mee. Waar we vooraf rekening hielden met de optie dat we na zes maanden wel genoeg zouden hebben van een semi-dakloos bestaan, nu moeten we er niet aan denken om er mee op te houden. Geen zomer in Amsterdam dit jaar, hoewel we de flessen Rosé in het Vondelpark en de BBQ's wel zullen missen.

7 - 13 mei 2006 - Yangshuo week 3

Zondag 7 mei 2006, dag 170

Zondag, oftewel een mooie dag om te koken. Daarom hadden we een kookcursus geboekt. We zouden vijf gerechten koken, waaronder Beer-Fish, een lokaal gerecht uit Yangshou.

Om het programma wat op te leuken gingen we eerst naar de markt. Daarvoor heb je natuurlijk geen kookcursus voor nodig, maar wij wilden ook niet te moeilijk doen. Dus liepen we vrolijk tussen de groenten en de kruiden.

Maar goed, als we er dan toch zijn willen we ook alles zien. De Chinese markten staan niet bekend om de meest diervriendelijke en hygiënische plekken op deze aardkloot. Eerst kwamen we bij de visafdeling. Dat ging nog. Alles zo vers mogelijk, dus alle vis wordt levend bewaard in bakken en indien gewenst ter plekke dood gemaakt.

Toen naar het vlees. We waren tijdens onze reis al vaker per ongeluk op dit soort plekken geweest, maar om nu te zeggen dat het went? Nee!

Maar toen kwamen we op een deel dat echt te veel voor ons was. De hondenafdeling. De honden zaten in kleine kooien en ze werden ter plekke geslacht. We waren blij dat we weer buiten waren. We laten de gemaakte foto maar achterwege.

Een mooi moment om spontaan vergetarier te worden. Koop maar wat extra tofu in voor Sanne, want zij hoeft even geen vlees meer!

Het koken zelf vond plaats buiten Yangshuo in een zogenaamde landelijke omgeving. Zo'n plek waar men de groente en kruiden zo uit de tuin plukt. Prima plekkie om lekker te koken.

We maakten gestoomde hapjes met o.a. Pompoenbloemen, fried eggplant, chicken with cashewnuts, fried vegetables en ook Beerfish.

Volgens Edward was de laatste het moeilijkste. Niet vanwege de complexe bereiding, maar vanwege het feit dat het glas bier er pas op het laatst bij in gaat. Hoe kan je nu staan koken zonder dat glas bier aan je mond te zetten. Het lukte hem toch (ok, op één slok na). Vervolgens zie je het bier verdampen totdat een dikke saus ontstaat.

Zonde! Ook dat is natuurlijk een moeilijk moment. Maar het resultaat mag er wezen. Een vis met biersmaak. Dat wil je!

Na een dik uur koken waren alle gerechten gereed en konden we alles lekker oppeuzelen. Edward kreeg nog een aandenken van Sanne: een serieus Chinees hakmes dat je zeker niet in je handbaggage moet stoppen!

Na deze wel zeer uitgebreide lunch werd iedereen weer thuis gebracht, net als op die kinderpartijtjes van vroeger. De rest van de dag aten we niet veel, gek hè?

's Avonds konden we weer terugverhuizen naar onze oude kamer. Met Airco, dertig chinese zenders en muggen zo groot als cavia's!

Einde van dag 170, de dag dat Ajax de beker pakte ten koste van dat provincieclubje uit Eindhoven. Althans daar gaan we voor het gemak maar van uit, we zullen het morgen pas op het internet lezen. Da's wel het nadeel van het tijdsverschil. Het zal wel een nulletje of vier worden, lekker slapen maar!


Maandag 8 mei 2006, dag 171

Meteen weer goed aan de bak qua Tai Chi. We oefenen nu fysiek gezien de zwaarste van de 24 bewegingen en de Master had er qua "warming up" ook zit in. En de zon had er ook zin in, het was warm! Grappig dat je van zo langzaam bewegen ook compleet bezweet kan raken. Edward's shirt is dagelijks soaked.

Einde van dag 170, de dag dat we beseften dat Sanne's dieren-omgang-verbod niet realistisch is. Zie onderstaande foto van één van de honden op de Tai Chi school.

Dinsdag 9 mei 2006, dag 171

Eigenlijk gaat het nu best snel allemaal. We zitten naar schatting zo rond de twintigste beweging. Enerzijds erg bevredigend, anderzijds is het een steeds grotere opgave als Ho Pin weer eens zegt: "Again, from the beginning". Pfffff.

Einde van dag 171, de dag dat Edward nog even op een weegschaal ging staan. Misschien moet hij maar eens wat meer dumplings gaan eten!


Woensdag 10 mei 2006, dag 172

Sanne was zo slim op vannacht in een vreemde houding te gaan slapen en haar schouder deed enorm pijn toen ze wakker werd. Het deed zo pijn dat ze niet mee kon doen met de warming up.

En dat net nu de Master er zin in had en op jacht was naar energie (?). "Feela da palma", mompelde hij telkens (voel je palm). Medestudenten hadden ons wel eens uitgelegd dat je bij veel bewegingen "iets" kon voelen tussen je handen, dingen, energie en zo. Nou, na twee weken is het enige dat we voelen spierpijn, ha ha ha!

Maar de Master ging er vanmorgen helemaal voor. Feela da Palma! Telkens herhalende bewegingen en maar in- en uit ademen synchroon met de beweging (handen naar het lichaam toe = inademen, handen van lichaam af = uitademen, simpel!). Oneindig lang, zo leek het wel. Naar verloop van tijd lijk je soms "geabsorbeerd" te worden door de beweging. De simpele beweging is opeens ontzettend heftig en de hele wereld bestaat slechts uit deze beweging en het ademen. Je hoort je eigen adem soms alsof er een storm woedt in je hoofd. Mooi spul!

Na enkele minuten voelde Edward een warme gloed onder zijn handpalmen, maar toen hij dit realiseerde was het ook meteen weer weg. Na een kwartiertje leek de pijn in de benen (je staat continu met gebogen kieën) naar de achtergond te verhuizen en de warmte kwam weer terug. Eerst onder zijn vingertoppen en later "plakte" het onder zijn hele hand en ging ook niet meer weg. "I feela da Palma", dacht hij nog. En de bewegingen gingen maar door en door en door....

Toen de Master de sessie uiteindelijk beëindigde leek iedereen uit een soort roes te ontwaken en men leek opgelaten en blij. Verreweg Edward's heftigste Tai Chi ervaring in zijn zeer korte carrière.

Goed, na deze "flauwekul" eerst maar eens een hapje eten. Of is het geen flauwekul? Feit was dat het indruk heeft gemaakt, er werd nog veel nagesproken over deze oefening. Op de foto de Master met de energie onder zijn palma's.

Einde van dag 172, de dag dat we besloten om onze sightseeing plannen eerst uit te voeren en maandag weer verder te gaan met Tai Chi. Kan Sanne's schouder ook bijkomen.


Donderdag 11 mei 2006, dag 172

Eerst maar eens bij die Moonhill kijken, aangezien iedereen het daar over heeft. Na een ontbijtje op straat - een eigen creatie van een soort pita-brood met sesamzaad (1 yuan, 10 cent) en een soort gebakken ei met kruiden (2 yuan, 20 cent maar wel een lief oud vrouwtje) - en een korte onderhandelingsronde over de fietsen (we wilden onder de prijs voor westerlingen, niet gelukt), reden we weer richting Moon Hill. Rechtstreeks dit keer, we hadden geen zin in omwegen. Maar toen we bij de ingang van het bijbehorende park arriveerden, vonden we het opeens geen probleem om een extra blokje om te fietsen. Wat bleek nu? Bij de ingang werden we belaagd door een hele groep zeer fanatieke verkopers van blikjes cola. Dat was niet ons idee van een rustig fietstochtje door de natuur. Daarbij kwam nog een belachelijke entrée (Entree betalen voor een berg??? ok, 1 euro 50 is natuurlijk niets, maar voor chinese begrippen is het best veel. Een chinees kan hier zeker 7 maaltijden van kopen.). Dus wij keerden snel om, de colaverkoopsters verward achter latend.

Nee, wij hadden het briljante plan om Moonhill van de andere kant te bekijken. Althans dat dachten we. Vol goede moed fietsten we verder, en verder, en verder. Hmmm. Geen berg met maanvormig gat er in. Ok, dan fietsen we naar Yima, een dorpje verder op. Ook al zo'n briljant plan van ons. Over het bruggetje en dan als maar rechtdoor, aldus de kaart. Het feit dat we door een dorpje kwamen dat "niet op de kaart" stond vonden we niet vreemd. En die extra rivier? Ach, je kan niet ieder detail op de kaart vermelden. Toen de weg ophield en we in een soort modderpoel rondfietsten ging er een klein lichtje branden. Misschien is dit niet de juiste weg. Maar ja, we hebben nu al zo ver gefietst, nu gaan we ook door! Na een half uurtje zagen we dan eindelijk in dat er (hier) geen weg was naar Yima. Dan maar weer terug, Sanne's fiets liep helemaal vast van al die blubber. Na een uurtje ploegen waren we weer terug in het dorpje en de weg naar Moonhill lag weer aan onze voeten. We besloten nog een tweede poging te doen om dit bergje te zien, ditmaal succesvol. Nou, hier is hij dan eindelijk!

Mooie berg hoor.

Goed na dit prachtige moment dronken we eerst maar een ijskoude cola, weer eens wat anders. Sinds lange tijd moesten we weer afdingen op een drankje. Zouden zij daar zelf nu ook niet moe van worden? Prijslijstje op de muur en klaar! Maar dat is wellicht een iets te westerse manier van denken.

Afijn, nu nog die fietsen terug brengen. Deze zagen er toch iets minder fonkelend uit als enkele uren geleden. We vreesden dat de verhuurder problemen zou maken. Maar wederom hadden we een briljant plan, papieren zakdoekjes! Na de fiets een beetje hadden afgeveegd, vonden we dat we ons best hadden gedaan. Wellicht dacht de verhuurder daar anders over, maar deze was diep verzonken in zijn kaartspel en had amper aandacht voor ons. Chinesen zijn dol op kaarten, op iedere straathoek is wel een "tafeltje geopend". Helaas geen black jack of een ander bij ons bekend kaartspel, anders had Edward zeker een keer een Yuan-Knaakje ingezet. Maar goed, die fietsen waren we kwijt en we konden nu verder met het drinken van bier en het eten van lekkere dingen. Dat kan prima in China, oftewel China is een goed land. En dan beweren sommige lieden dat het eten in Yangshuo het slechtste in China is. Dat belooft nog wat dan, want wij eten hier heerlijk. In dit specifieke geval Sweet & Sour Chicken, Yangshou style fried rice (met o.a. Ham en pinda's) en fried noodles. Dit vergezeld van een fles Li Quan bier die zeker een vermelding krijgt in de B.e.e.r.-index. Wat een rotleven hebben we toch.

Einde van dag 172, de dag dat Sanne dacht aan aan haar fiets in Amsterdam, luisterend naar het koosnaampje "De Cruiser" (dat staat er immers op). Soms mis je van die gekke dingen, zoals een ijzeren ros.


Vrijdag 12 mei 2006, dag 173

Op zo'n 167 kilometer van Yangshuo zijn de schitterende rijst-terrassen van Longshen te vinden. Waar je in Nederland binnen die 167 kilometers van Amsterdam naar de grens bij Winterswijk kan rijden, is deze afstand in China echt helemaal niets. We boekten dan ook een dagtripje naar deze toeristische attractie. Alles geregeld door Ho Pin, dus goedkoop en goed. Het enige dat Ho Pin niet kon regelen was een fatsoenlijke vertrektijd. Om 7.10 waren we braaf bij de Tai Chi school en we wisten meteen weer hoe het er aan toe gaat tijdens die "toertjes". Eerst twintig minuten wachten, daarna drie keer door Yangshuo crossen en ruim een uur later vertrekken richting Longshen. Tijdens de plaspauze halverwege werden we dan eindelijk geconfronteerd met de Chinese openbare toiletten. Een geul is de grond waar iedereen gezellig boven hangt, terwijl de uitwerpselen van je buurvrouw onder je door drijven. Privacy? Onzin!

Na nog een uurtje rijden passeerden we de eerste haarspeldbocht. Reeds na een paar van deze haarspeldbochten bekroop ons een naar voorgevoel. Het werd namelijk wel aardig mistig. Maar gelukkig konden we daar ons niet lang zorgen om maken, want zoals de meeste toertjes was er ook hier een commerciële stop. Een kudde verkopers van blikjes cola, paraplu's en prullaria werd op ons losgelaten. Maar gelukkig mochten we na vijf minuten weer in de bus. Maar er was nog een tweede irrelevante stop. Voor 35 Yuan extra konden we vrouwen met lange haren zien dansen. Ondanks het feit dat niemand uit het busje dit wilde werd wel de volledige stop van 45 minuten gemaakt, zo staat het immers in het programma. Soms lijken het net Nederlanders, die Chinesen. Edward maakte nog heel slim een foto van een plaatje van de vrouwen met lange haren, toch mooi weer 35 Yuan bespaard (= 3,5 Eur = meer dan 10 maaltijden).

Maar na drie kwartier wachten en nog een stuk of wat haarspeldbochten gingen we dan alsnog naar de rijstterrassen. Althans, na de lunch in het door de guide geselecteerde restaurant met een erg trage bediening. Maar uiteindelijk konden we dan toch de berg oplopen alwaar twee schitterende viewpoints te vinden zijn. Of je kon je ook laten dragen als je dat lopen maar niets vindt. Voor zes euro-tjes dragen ze je helemaal naar boven.

Na een half uurtje lopen hadden we dan toch nog ons doel bereikt, een uitzicht op de rijstterrassen van Longshen. Op de foto het uitzicht dat wij hadden.

Achter het boompje zouden de rijstterrassen ergens moeten liggen en ze zijn dus erg mooi. Ook hier kon je jezelf op een foto met rijstvelden laten fotoshoppen. Handig voor dagen zoals deze. Maar gelukkig hadden we dit niet nodig, want de mist trok soms wat op waardoor we toch nog wel wat hebben gezien.

Helaas konden we maar twee uurtjes boven blijven, het was goed toeven daar boven. Enkele uren later arriveerden we wederom in Yangshuo.

Einde van dag 173, de dag dat we een stel uit Canada tegen kwamen waarbij de jongen voor het eerst buiten zijn geboortedorp was. Na een verblijf in Moskou waren ze met de trein door Mongolie en vervolgens naar Beijing gegaan (7 dagen). Vervolgens dwars door China in Yangshou terecht gekomen. De jongen leek in een shoktoestand, gek hè?


Zaterdag 13 mei 2006, dag 174

Na onze dagtour waren we vast van plan om vandaag niet veel te doen en te genieten van de rust van Yangshuo. Dat lukte prima, tegen de tijd dat wij uitgeslapen waren en aan het ontbijt zaten, voor de verandering bij Kelly's, kwamen ook onze collega's van de Tai Chi school er al aan, een teken dat we onze voorgenomen luiheid goed waar konden maken.

Één van onze medestudenten, David, is arts. Hij is Chiropracticer en ook gespecialiseerd in een behandelmethode die BEST heet, iets met je zenuwbanen, je bewustzijn en (onbewuste) lichamelijke reacties op bepaalde situaties. Hij is overtuigd van zijn behandelingsmethode en gelooft dat het werkt voor de meest uiteenlopende problemen, waaronder ook Menière. David wilde Sanne graag behandelen. Waarom niet? dacht Sanne. Ze onderging dus een behandeling van dokter David en werd o.a. even "gekraakt". Over deze beandeling later meer op Sanne's Menière weblog.

Daarna deden we dingen die een toerist zoal doet. We wandelden wat rond in het dorp, gaapten naar de Karstbergen en kochten e.e.a. In Weststreet

Omdat het zaterdagavond was wilde Edward bier gaan drinken in de lokaal zeer beruchte Bar 98. Mij niet gezien dacht Sanne, dus Edward ging alleen op pad. Daar gaat ons vakantiegeld! Niet dus. Edward vermaakte zich de hele avond prima, gaf zelfs nog een rondje en won nog een partijtje pool (Chinesen kunnen dus echt niet biljarten). Totale kosten: 15 Yuan, zo'n anderhalve Euro. Om drie uur rolde hij in zijn mandje.

Einde van dag 174, de dag dat we een echt Kipling tasje voor een habbekrats kochten, althans de verkoopster garandeerde ons dat we voor vijf euro een echte Kipling in handen hadden. Sure!

30 april - 6 mei 2006 - Yangshuo, week 2

zondag 30 april 2006, dag 162

Weer een gedenkwaardig moment op onze reis. Voor het eerst in vijf maanden hadden we weekend! Gelukkig was het bewolkt en regenachtig, waardoor we het echte zondag-in-Amsterdam gevoel kregen. Heerlijk uitslapen en lekker uitgebreid ontbijten. Helaas niet zelf maken, dat is iets dat we wel missen. Maar het ontbijt bij Kelly's mocht er ook wezen (je weet wel, zo'n lekker eitje met vers fruit en een heerlijk sapje erbij).

Doordat we lichamelijk erg moe (en voldaan) waren, hadden we eigenlijk geen puf om uitgebreid de toerist uit te gaan hangen. Niet fietsen, geen uitgebreide wandelingen, geen boottochtjes en al helemaal geen georganiseerde tour. Nee hoor, lekker een stukje Weststreet gedaan en ook een massage genomen bij Dr. Lilly. Die Chinesen snappen dat wel, erg ontspannend. Binnen een paar uur waren we weer terug bij Kelly's voor koffie enzo. Aldaar werd er ook nog wat geinternet, gelukkig lijkt er in Nederland ook niets te gebeuren. Behalve wat pre-verkiezingsgekte zo te lezen. Wat wel nieuws was: Ajax speelt terecht weer Champions Leage volgend jaar. Klein detail: eerst moet dat provincieclubje uit Groningen nog even van de mat gevaagd worden (een nieuwe mat wel te verstaan, het oude vertrouwde Oosterpark Stadion schijnt niet meer te zijn, waar moet dat heen met de FC). Maar los van de grasmat in Groningen lijken er geen zorgwekkende ontwikkelingen te zijn in Nederland. Behalve dan wat vermeende terroristische dreiging en het feit dat de gemiddelde Nederlander denkt dat Nederland naar de kloten gaat. Rustig koffie drinken dan maar en weet je wat: Edward deed eens gek en nam er een Snickers-shake bij. Niet echt lekker, maar toch vinden we dat iemand die zo iets uitvindt beloond moet worden.

' S middags ook nog ons nichtje Lieke uitgebreid bewonderd op de webcam. Wat is het toch een mooi kindje!

En zoals een goed weekend betaamt, was het weer voorbij voor we er erg in hadden.

Einde van dag 162, de dag dat we ons weekendgevoel bevestigden door een taartje te nemen. We waren zeer verbaasd om te zien dat er in China veel echte banketbakkers te vinden zijn. De prachtigste taarten en gebakjes maken ze. En paars brood (?).

Maandag 1 mei 2006, dag 163

Dat taartje was dus net even geen goed idee. Althans het taartje van Sanne protesteerde hevig in haar buik. Maar naast Tai Chi en "wijn", heeft de Master blijkbaar ook verstand van het oplossen van kwaaltjes. Die zwakke westerse toeristen lopen natuurlijk continu voedselvergiftiging-achtige verschijnselen op en daarom heeft de Master altijd wat wonderkorreltjes op zak. Sanne kreeg twee buisjes met korreltjes die met veel water ingenomen moesten worden. Zo gezegd zo gedaan. We hadden gehoopt dat ze net zo goed werkten als bij een medestudente die binnen twee uur na inname weer aan de BBQ zat. Bij Sanne werkte het niet zó snel, maar toch ook bij haar leek het te werken. 's Middags toch maar de les overgeslagen, tot grote bezorgdheid van Ho Pin.

Maar wat zijn we nu aan het schrijven over kwaaltjes? Vandaag is het 1 Mei, de dag van de arbeid! Ok, in Nederland ligt daar niemand wakker van, zelfs voor Wouter Bos lijkt de viering van deze dag te zien als een soort verplichting. Maar dit is China! Hier heeft iedereen in de week van 1 mei vrij! Het hele land is in rep en roer en men reist massaal naar o.a. Yangshuo. Men verwacht hier dus een enorme drukte en ook onze huisbaas is behoorlijk zenuwachtig. Wij zouden tijdelijk naar een kleinere kamer verhuizen zodat hij zou kunnen voldoen aan zijn "boekingen". Soms zijn er momenten dat je even moeilijk moet doen. En dat was nu. Wat bleek nu? Het bed van onze tijdelijke kamer had een Chinees matras. Oftewel, er was GEEN matras, maar slechts een dekentje wat als "matras" diende. Maar ja, hoe leg je uit aan een Chinees dat je niet op een houten plank gaat slapen? Nee schudden, wijzen naar de plek waar een matras zou moeten zijn en uiteindelijk uit pure ellende terug gaan naar je oude kamer (met matras!). Na verloop van tijd maar even met de Tai Chi school gebeld en meteen kwamen de Master en Ho Pin langs om met heel veel chinese woorden duidelijk te maken dat dit niet ging werken. Dit had wel resultaat, want 's avonds sliepen we op een prima matras.

Einde van dag 163, de dag dat we 's avonds wat spullen in de la wilden doen. Maar dat ging helaas niet door, alle opbergruimte in onze kamer zat tot de nok vol met spullen en kleding van de huisbaas.

Dinsdag 2 mei 2006, dag 164

Voor de verandering maar weer een naar de Tai Chi school.

Iedere dag het zelfde, is dat niet saai??? Neu.

Het klinkt vreemd, maar iedere beweging geeft iedere dag weer wat van zijn geheimen prijs. Nog steeds is er af en toe een aha-erlebnis bij de basis-bewegingen die we ondertussen al acht dagen oefenen. En het gevoel wordt nog steeds beter en beter. Doordat we nu een klein beetje hebben geleerd wat "natuurlijk bewegen" is, leren we de nieuwe bewegingen best snel.

Er gaat geen dag voorbij of er is wel weer iets nieuws onder de zon. Ja, want ondertussen is de zon gaan schijnen. Het voelt eigenlijk niet eens warmer, waarschijnlijk doordat de luchtvochtigheid gedaald is. De in Nederland noodzakelijke gewoonte om ieder straaltje zon mee te pikken zit er natuurlijk nog in bij ons. Echter, een Chinees begrijpt er absoluut niets van als een domme Hollander lekker in het zonnetje de Yang stijl staat te oefenen.

Het was een goede dag. Doordat we de basisbewegingen (voor ons gevoel) uit den treure geoefend hebben, kunnen we de andere bewegingen wat sneller oppikken. Dit schijnt trouwens een Oosterse manier van dingen leren te zijn. Waar wij westerlingen houden van "workshops" waarin men in korte tijd een heel scala aan Tai Chi bewegingen de revue laat passeren, gaan de Chinesen dagen lang door op één beweging en beginnen niet aan de tweede voordat men de eerste beheerst. Onze Master lijkt de gulden middenweg te hanteren.

Trouwens de pijn in de bovenbenen is weg en kunnen we steeds beter inspelen op één van de weinige verzoeken die de Master in het Engels kan doen: "deeper!" (dieper door je knieën).

Naast de Yang stijl leerden we een stukje van een andere variant: Nikong (we denken dat je het zo schrijft). Een zware workout met veel aggressieve moves. Yes!!!

Tja, en na zo'n goede dag lust je wel een Pée-jyõ (oftwel een Pivo, Kletser, Cerevesa, Biertje, Pilsje, je weet wel: dat spul dat na een dagje Tai Chi zo lekker naar je benen zakt). Met een aantal studenten zaten we lekker te keuvelen en te bieren, toen opeens de Master verscheen. De grappen waren niet van de lucht en we hoopten stiekem op een reprimande voor dit bachanaal. Maar dit gebeurde niet. Na wat Chinees gemompel wees hij naar de Pée-jyõ flessen en liet vervolgens de inhoud van zijn tas zien: zo'n fles "wijn" die wij al kenden van de BBQ, en dat was geen limonade! De Master zal ongetwijfeld ook een goede avond hebben...

Einde van dag 164, de dag dat we uitspraken wat we eigenlijk wel wisten. We willen hier nog wel een tijdje blijven.

Woensdag 3 mei 2006, dag 165

Het begint in Yangshou zo ondertussen wel heel erg druk te worden. Nog steeds lijken de Chinesen massaal toe te stromen en ze lijken soms nog meer kuddedieren dan de westerse toeristen. Ze laten zich allemaal rondrijden in golfkarretjes, dit terwijl we er toch vrij zeker van zijn dat er in de omgeving geen driving range te bekennen is.

Ook Weststreet lijkt met de dag drukker te worden, het lijkt er wel de Kalverstraat op Zondag middag.

De ondernemers spelen hier handig op in en de prijzen van hotelkamers zijn momenteel sky high. Huurfietsen zijn twee keer zo duur en zelfs sommige restaurants in West street hebben hun prijzen met dertig procent verhoogd. Gelukkig is het bij Kelly's, dat enkele minuten verwijderd is van Weststreet, nog steeds goed en fijn. En ook onze vaste straat-eet-tentjes vragen ons de normale prijs. Daar waren we dus ook 's avonds te vinden samen met onze Amerikaanse medestudenten. We vertelden dat morgen in Nederland een herdenking plaatsvindt van de slachtoffers in de tweede wereldoorlog en dat er overmorgen een feestdag is vanwege de bevrijding, o.a. door de Amerikanen. Reactie van het stel: "Oh, finally some people who like us Americans!". Tja.

Einde van dag 165, de dag dat we onder één dak woonden met heel veel Chinese mede-toeristen. We kunnen mededelen dat ze iets luidruchtiger zijn dan de westerlingen. Soms leek het wel alsof het huis ging instorten.



Donderdag 4 mei 2006, dag 166

We hebben morgen vakantie! Er was al een paar dagen over gesproken, maar nu is het dan toch duidelijk. Ook wij hebben een soort van Mei-vakantie, vrijdag en zaterdag is er geen les. De beslissing hieromtrent werd op zijn Chinees genomen. Veel "maybe", meerdere keren per dag naar de kalender kijken, maar knopen doorhakken ho maar. Uiteindelijk hebben wij als studenten maar een beslissing genomen omtrent de "vakantie", tot grote opluchting van Ho Pin.

Dus was dit meteen de laatste dag Tai Chi voor de "vakantie". Lekker bezig geweest, we zij nu aanbeland bij die mooie side kicks en die stoere beweging met de vuisten boven het hoofd.

Gaat de goede kant op dus, hoewel die stoere technieken nog niet meevallen.

Einde van dag 166, de dag dat we "na school" met Ho Pin gingen winkelen. Dat scheelt! Nadat Ho Pin de onderhandelingen had gedaan, kochten we chinese thee-koppen voor 10 Yuan per stuk, een bedrag waar een toerist ze nooit voor krijgt. Een winkel in West Street vroeg zelfs 90 Yuan! Nieuw gat in de markt voor chinesen die geld willen verdienen: verhuur je zelf aan toeristen om mee te gaan winkelen!


Vrijdag 5 mei 2006, dag 167

We hebben vakantie! En natuurlijk begon het spontaan te regenen. Maar dat mocht de pret niet drukken, ons plan bestond slechts uit relaxen en wat rondlopen in het dorp. Kelly's verzorde weer een prima ontbijt, de Chinesen waren nog niet verdwenen uit West Street en naarmate de dag vorderde kwamen er enkele flessen Li Quan (lokaal bier) op tafel. Prima dagje. Het leek wel of we hier woonden. Omdat iedereen die je in twee weken hebt leren kennen, zich dagelijks in dezelfde paar straten begeeft, lijkt het soms of je het halve dorp kent. Praatje hier, biertje daar, gezellig!

Einde van dag 167, de dag dat we wat kaarten op de bus deden. Maar ja, is het nu de linker of de rechter?

Zaterdag 6 mei 2006, dag 168

Na een ontbijtje en zo'n lekker bakkie koffie gingen we lekker een stukje fietsen. Althans dat was de bedoeling, maar een stortbui zorgde ervoor dat we 's morgens nog in de passieve modus bleven.

Maar toen de regen voorbij was gingen we er voor. De vakantie is bijna voorbij en we konden twee damesfietsen voor de "normale" (lees niet-vakantie) prijs krijgen. Valt alweer mee, met die Chinesen valt best te praten. Alhoewel, één verhuurder vroeg een borg van 200 Yuan. Nou, zo erg vertrouwen we de Chinese fietsverhuurders ook weer niet.

Nadat we Yangshuo uitgefietst waren resteerden er nog slechts Karstbergen. Prachtig. Het was nog steeds erg bewolkt waardoor het geheel een beetje mysterieus aan deed.

En toen we eenmaal voorbij het zogenaamde "point of no return" waren, begon het natuurlijk weer te stortregenen. Natuurlijk was Sanne zo slim om voor de bui twee van die schattige plastic regenponcho's te kopen, vóór de regen zijn ze namelijk een stuk goedkoper in dit soort regionen. Het mocht weer niets kosten en die poncho's zorgden voor uitslag op Sanne's armen. Hmmmm, dubieus. Dan maar de armen van de poncho afgesloopt. En fietsen maar weer. Het was een schitterend circus. De Chinese toeristen hadden namelijk ook het verhuurbedrijf gevonden. Maar een gewone fiets was er amper bij. Wel veel tandems! Chinees mannetje voorop, zwabberend over de weg en alleen maar lol hebben. Chinese vrouw met naaldhakken en paraplu achterop. En meetrappen? Ho maar! Ook zagen we stellen waarbij de één een fiets en de ander een scooter had. Schiet lekker op met je scooter zo als je continu moet wachten tot je fietsende vriend er aan komt. Veel lol en vreemd genoeg gebeurden er geen ongelukken, die Chinesen kunnen namelijk niet echt goed fietsen (of eigenlijk echt niet). Maar ze zijn allemaal even aardig, velen groeten ons vrolijk als wij voorbij sprinten. Wij kunnen namelijk wel fietsen. En zo reden door een schitterend landschap langs een vredig kabbelend riviertje. Het Bamboo Raften sloegen we maar over, we werden zo ook wel nat. Daarnaast redden we het niet helemaal tot Moon Hill (een berg met een maanvormig gat er in?), ook die bewaren we voor later. Maarondanks het missen van deze highlights was het een prima fietstochtje.

Einde van dag 168, de dag dat we qua technologie erg goed bezig waren. MSN-en met onze PDA bij Kelly's en zelfs nog even vanuit een restaurant een Skype gesprek gevoerd via een gratis Wifi verbinding. Dat reizen stelt zo ook niets meer voor! Even de mensen in Nederland melden dat de noodles goed smaken, waar moet dat naar toe! Dat bellen wordt zo wel heel erg makkelijk, zeker nu Sanne heeft uitgevonden dat we voor weinig ook met vaste telefoons in Nederland kunnen Skypen.

23 - 29 April - Yangshuo Week 1

Zondag 23 april 2006, dag 155

Vandaag maakten we de reis van Hong Kong naar Yangshou. Dit betekende eerst een boottochtje naar Shenzhen, want het mocht weer niets kosten. Vanaf daar is de vlucht veel goedkoper. Vanaf Shenzhen vlogen we naar Guilin (Southern China Airlines, uurtje, geen lunch, shit) en vanaf daar pakten we nog een busje Yangshou. We merken meteen hoe het er hier aan toegaat, men wil meteen al drie Yuan extra hebben omdat wij een grote tas bij ons hebben. Echter, heel boos kijken en hard NO roepen maakte kennelijk indruk en opeens waren die drie Yuan niet meer nodig. Tevreden nestelden we ons in de bus en wachtten geduldig tot de Chinesen zouden gaan boeren en spugen. Dit gebeurde niet, althans niet voor onze aankomst in Yangshou ongeveer een uurtje later. Daar aangekomen belden we naar de Tai Chi school en na vijf minuten werden we opgehaald! Handig hoor. We werden meegenomen naar een huis waar we een kamer konden huren. Van buiten was er geen enkele indicatie dat er kamers verhuurd werden, hoewel dat ook aan ons Chinees kan liggen. De huisbaas sprak geen woord Engels en de Tai Chi Master ging een heel gesprek met hem aan. Er werd (denken we) druk onderhandeld over de prijs, maar uiteindelijk kwamen ze op 200 yuan uit (21 euro). Het was echt een mooie kamer, maar dit was net even wat boven ons budget. Maar toen bleek dat we het niet begrepen hadden, het was 200 Yuan voor de eerste acht dagen! Wow, dat is de goedkoopste kamer tot nu toe, en wat voor één! Alles gloednieuw, lekkere bedden, Airco en zelfs een TV met meer dan 30 chinese zenders. Zo blij als een kind trokken we in onze kamer.

's Avonds gingen we nog even het dorp in. Gezellige boel hoor, wel behoorlijk toeristisch. En er is een straat die luistert naar de naam "Weststreet", vanwege de westerse eettentjes aldaar. En wie zijn wij om daar niet even een drankje te doen en een Yangshou style noodle-tje te eten.

Einde van dag 155, de dag dat we in een omgeving terecht kwamen waar geen westers toilet meer te bekennen is. Het wordt echt poepen in een gat in de grond (Rick, vrees niet, we zullen de details hier omtrend niet op de weblog vermelden. We mailen ze wel naar je).


Maandag 24 april 2006, dag 156

Vandaag eerst maar een dagje relaxen, zodat we morgen uitgerust kunnen beginnen aan onze Tai Chi cursus. Relaxen is hier prima mogelijk, het dorp is vergeleken met Hong Kong een oase van rust (of beter gezegd, ieder dorp is in vergelijking met Hong Kong een oase van rust).

We gaapten nog wat rond in West Street en aten een echt Dutch Breakfast. Gebakken eieren met verse jus, fruit en cappuchino. We hebben de Chinesen maar in de waan gelaten dat dit typisch Nederlands is.

We zien al snel dat er hier van mogelijk is op het gebied van georganiseerde tourtjes. We worden continu benaderd voor riviercruises, fietstochten of een bezoek aan grotten. Wel een handige smoes om je niet te laten oplichten: we do Tai Chi tomorrow. And the day after. And the day after. Daar hebben ze niet van terug! De Chinese toeristen zijn wel massaal aan de georganiseerde tour. De groepen worden bijeen gehouden door een guide die steevast is voorzien van een vlaggetje en sommigen hebben zelfs een megafoon bij zich. En dan nog zijn sommige tour guides bang dat het mis gaat. In dat geval dragen de deelnemers aan de tour een grappig rood, geel of oranje petje. Sanne zucht en zegt dat ze blij is dat ze "vrij" is.

We verbleven op deze manier uren in en rond Weststreet. Bij nader inzien is Weststreet best een ingewikkeld verhaal. We proberen het uit te leggen. Yangshou is erg populair bij westerse toeristen die komen fietsen, varen, lopen, raften en klimmen in de schitterende omgeving rondom het dorp. Het stikt hier van de zogenaamde Karstbergen die aldus veel aantrekkingskracht uitoefenen op westerlingen. Deze westerlingen hebben de vreemde eigenschap dat ze zeggen dat ze alleen local food eten, maar ondertussen zitten de pizzeria's en hamburgertenten bomvol (ook wij eten graag een burgertje met friet op zijn tijd). Deze zijn allemaal te vinden in Weststreet, net als tientallen souvenirshops en minstens zo veel guesthouses. Tot nu toe een simpel verhaal. Maar nu komt het: de grootste attractie van Weststreet zijn de westerlingen zelf! Chinesen komen massaal naar Weststreet om naar die gekke westerlingen te bekijken. Hierdoor zijn er doorgaans voornamelijk Chinesen in Weststreet te vinden! Ook zij kopen op hun beurt ook weer de souvenirs waardoor Weststreet dus eigenlijk ook een beetje Eaststreet is. In ieder geval kan je er uren gaan zitten kijken naar Chinesen, die op hun beurt jou weer zitten aan te gapen (of is het nu andersom?). Een grappig gezicht, soms wordt er zelfs gezwaaid. Gezellig hoor! Zo kwamen we de dag wel door.

Einde van dag 156, de dag dat we meteen al weer verhuisden, één verdieping hoger om precies te zijn. Nu met eigen badkamer, maar dat mag ook wel voor 25 Yuan per dag (2,5 Eur), ha ha ha.


Dinsdag 25 april 2006, dag 157

Vanaag begonnen we aan onze Thai Chi cursus. Dat is even wat anders dan relaxen op Ko Chang! De cursus begint al om acht uur 's morgens, waar dat nu voor nodig is? Ons wekkertje ging dus al voor zevenen want we moeten ook nog twintig minuten lopen naar school. We waren er netjes om kwart voor acht, maar we waren alsnog als één van de laatsten. Er waren een stuk of 15 andere leerlingen, allen met een verschillend niveau. Sommigen blijven net als wij maar "kort", anderen blijven maanden. En dan was er natuurlijk Da Master, Wang Zhi Ping.

Afijn we waren dus vroeg op school en velen waren al druk bezig met het immiteren van van de coole moves van de Master, die overigens al meer dan 25 jaar bezig is met dit Tai Chi spul. Wat doen die gasten toch allemaal? Dit gaat ons nooit lukken! Om acht uur begint de "warming up" inclusief wat kraanvogelbewegingen. Alle bewegingen gaan tergend langzaam, soms denk je: "'schiet eens op man!". Maar volgens een medestudent moet je de bewegingen juist "painfully slow" uitvoeren. En pijn deed het! Alles gaat met gebogen knieeën. Hierdoor zijn we na dit uurtje al redelijk gesloopt en krijgen we allebei een standje van de Master, in het Chinees wel te verstaan. Sanne moet andere schoenen aan en Edward een andere broek. Althans dat denken we. Vervolgens kwam de assistente (Ho Pin, die wel een beetje Engels spreekt) met de vraag: doen jullie Yang of Chen Tai Chi? Eh, eerlijk gezegd hebben we überhaupt geen idee wat we aan het doen zijn en van Yang en Chen hebben we ook nog nooit gehoord. Aangezien er die dag net een groep gevorderden begint met de Chen variant stelt hij voor om ons Chen te dopen. Ok, waarom niet? De rest van de ochtend proberen we de bewegingen van de Master na te doen. Redelijk frustrerend, want er zijn zo veel details waar je op kan letten dat zelfs het uitvoeren van een ogenschijnlijk simpele beweging door ons onmogelijk goed gemaakt kan worden. Het eindigt met een beheerste, maar toch krachtige vuistslag in de handpalm. Vreemd genoeg is het enorm indrukwekkend om de Thai Chi Master deze simpele move te zien maken. We hebben geen idee waarom, maar het smaakt naar meer.

Ondanks het feit dat wij onszelf niet classificeren als mietjes, zijn we om een uur of elf moe. Echt moe! Moe, kapot, finito, klaar, afserveren die globetrotters in spé.

Nog maar eens met Ho Pin gepraat over dat Yang en Chen gedoe. En ook met wat medeleerlingen die hier al een tijdje rondlopen. Chen (wat wij doen) is de wat meer aggressieve vorm. Goed dus! Het is de orginele vorm van Tai Chi en "uitgevonden" in Chenjiagou Village, China in 1640. De Yang variant is rond 1820 afgeleid van de Chen stijl en legt meer nadruk op de Yang kant, oftewel de zachte kant (Yin en Yang, je kent het wel). Tai Chi betekent zo iets als de balans tussen kracht/hardheid en subtiliteit/zachtheid, oftewel Yin en Yang.

Weten we dat ook weer, klinkt allemaal goed. Yang Tai Chi is minder aggressief dus, maar wel eenvoudiger aan te leren, eenvoudiger in te passen in een westerse levensstijl en bekend om de gezondheidsaspecten. Doet u ons dat maar! Hoewel Edward ook wel wat agressieve moves had willen leren, was het duidelijk dat Yang beter bij ons past. Toen het ons flink duidelijk was gemaakt dat we niet meer van stijl mochten wisselen konden we 's middags opnieuw beginnen met Yang Tai Chi.

We oefenen namelijk twee keer per dag. Van acht tot tien en van vier tot zes. Gelukkig konden we schoenen kopen bij de school (50 Yuan, 5 eur), maar voor kleding moesten we shoppen. Daar ging onze lunchpauze. Gelukkig waren we heeeeelemaal niet moe. Winkelen is hier net zo vermoeiend als in bijvoorbeeld Vietnam. Tenzij je tien keer de prijs wil betalen. Overal afdingen tot je er bij neer valt en vervolgens er achter komen dat ze je maat niet hebben. Uiteindelijk konden we nog net een uurtje bijkomen voordat we met de middagles konden beginnen.

We beginnen met de zogenaamde Yang style 24. Een korte serie bewegingen die eenvoudig aan te leren zijn. Eenvoudig? Nou, als we erg hard ons best doen kunnen de deze bewegingen na twee weken een beetje onder de knie hebben, aldus Ho Ping. Vol goede moed beginnen we aan de eerste moves. Veel draaiende bewegingen dit maal. Na wat gestuntel (verkeerd om draaien, verkeerde hand boven, met name Edward kan er wat van), denken we na een uurtje dat we het aardig onder de knie hebben. Niet dus! We weten nu wel hoe de bewegingen grofweg gaan, maar er zijn nog 100.000 details waar we geen benul van hebben. Als later de Master zelf nog even wat instructies geeft, is het wel duidelijk dat we op deze paar moves nog heeeel lang moeten oefenen. Maar we hebben wel erg veel zin in de komende dagen. Ondanks het feit dat we er nog geen zak van begrijpen, zowel van de bewegingen als van de gedachte achter Tai Chi, vinden we het een enorme uitdaging om de komende dagen die paar simpele bewegingen beter uit te voeren. Ja, beter, want perfect bestaat niet in Tai Chi.

Ons ontzag voor de Master is na één dag oefenen enorm gegroeid. Als hij aan het eind van de les nog even een stuk Chen Tai Chi demonstreert staan we bijna met open mond te kijken. We begrijpen nu een beetje wat ze bedoelen met "Tai Chi als vorm van kunst".

Conclusie na één dag: we begrijpen het nog niet, maar we zijn zeker om!

Einde van dag 157, de dag dat de oogjes voor tienen al dicht waren.


Woensdag 26 april 2006, dag 158

Vroeg op gestaan zodat we voor de les nog even wat konden oefenen. Ja, we begrijpen nu waarom al die idioten zo vroeg op school zijn. Ook nu waren er al velen voor ons. Maar er waren er ook twee die zich verslapen hadden, niet zo slim want je wil geen ruzie hebben met de Master, ha ha. En hoe leg je uit dat je vergeten was de wekker te zetten tegen een Chinees: "Sleep sleep, No Bliep Bliep!". Begreep hij prima. Zo zie je maar, dat Chinees is ook weer niet zo moeilijk. Trouwens, als je echt een bikkel bent kan je ook tussen de ochtendles en de middagles chinese les volgen. Dat slaan wij maar even over.

De gezamenlijke sessie om acht uur zette ons weer even met beide benen op de grond. In het begin konden we het nog wel een beetje volgen, maar het kwartiertje stil staan, met gebogen knieën en met "de energie in balans tussen je handen" (?) was wat te veel (fysiek, maar ook mentaal, welke idioot gaat nu een kwartier naar een berg staan staren?). Wel een goede gelegenheid om te beseffen dat het wel erg hard regende deze morgen. En zo schoten er nog heel veel andere dingen door ons hoofd, en dat is dan weer net NIET de bedoeling! Wat wel de bedoeling is? We weten het ook niet precies, maar de bedoeling is ongeveer dat je een virtuele basketbal vast houdt, waarbij je de energie tussen je handen zou moeten voelen en denkt aan niets. Het gaf ons niet de balans en ontspanning die de anderen ogenschijnlijk wel voelden. Wij voelden slechts de pijn in onze benen. Maar de vogelbewegingen aan het einde, waren ook voor ons wel weer te doen. Ook maakten we nog een minuutje of wat de basis Tai Chi beweging, de Yungsel. Een ronddraaiende beweging met je armen die Bruce Lee ook altijd deed vlak voordat hij 101 chinesen in elkaar beukte. Deze beweging is de basis van alle andere bewegingen, dus da's een belangrijke.

Daarna weer verder met die eerste beweging van de Yang style 24. We komen niet verder dan gisteren maar beginnen wel een aantal moves beter te doen. Maar waarschijnlijk nog lang niet Vondelpark waardig. De boodschap van de Master na de les (in het Chinees): Geduld! Geduld! Geduld! Hierbij wijzend naar zijn hoofd. Op de één of andere manier brengt hij het zodanig dat dit een erg belangrijke mededeling voor ons is. By the way, sommige mensen op Edward's werk gaan keihard lachen als ze dit lezen.

Dit maal konden we onze lunchpauze wel aanwenden om te rusten. Het blijkt dat bijna alle studenten in de middag "even gaan liggen". Wij zijn dus gelukkig niet de enigen die kapot zijn na een paar uurtjes Tai Chi.

De middagsessie begon met "the Yang style 24" met de hele groep. Zonder ons dan, wij oefenen nog druk op de eerste beweging. Als je zo'n hele groep synchroon deze bewegingen ziet maken weet je niet wat je ziet. De ene beweegt nog mooier dan de andere. Het gevoel na afloop is niet te beschrijven, een soort van ontlading. Iedereen was uitermate voldaan en blij, zeker toen de Master een goedkeurend knikje gaf en twee maal in zijn handen klapte. Tevens zakt ons ter plekke de moed wederom in de schoenen. Hoe kunnen wij dit ooit leren? Maar die middag oefenden we wel beweging twee en zelfs ook nummer drie. We kunnen tevens mededelen dat we al net zo raar beginnen te lullen als de rest. We vinden de tweede beweging echt mooi, vooral die beweging van de hand naar boven, erg mooie balans, voelt heel natuurlijk (?). Voor we het wisten was de les alweer voorbij en zaten we alweer aan de noodles.

Einde van dag 158, de dag dat er een nieuwe winkel geopend werd in Yangshou, wat gepaard ging met meer vuurwerk dan in heel bredevoort op nieuwjaarsavond.


Donderdag 27 april 2006, dag 159

Een bijkomend voordeel van de Tai Chi school is dat de studenten - en wij dus ook - een soort semi-local status hebben. Dit betekent dat we meestal niet meer dan de prijs voor Chinesen betalen. Of op zijn minst minder dan de andere toeristen. Voor onze luxe kamer betalen we een euro-knaakje (incl. Airco, TV en warm water), Buns pik je op voor drie Jiau (1 yuan = 10 Jiau, lees een Bun kost maarliefst 3 eurocent, oftewel een ontbijt kost 6 cent) en we betalen drie Yuan (30 cent) voor een flink bord Fried Noodles, twee Yuan voor Noodle soup, internetten doen we voor 2 Yuan per uur (wel lastig dat Chinese Windows) en de "bus" (meer een golfcar) naar huis kost 1 yuan (10 cent). En al het eten is heerlijk! Of zou dat komen doordat je van al dat bewegen honger krijgt als een paard?

Vandaag valt er over Tai Chi niet veel meer te melden dan gisteren. Wellicht is er nog vermeldenswaardig dat we meededen met de groep met de Yang style 24 en "pas" na ongeveer anderhalve minuut af hoefden af te haken.

Nog een uitspraak van de Master (vertaald uit het chinees): Later minder pijn, practice practice practice!

's Avonds gegeten bij de beste dumplingzaak in het dorp. Mijn god wat smaakt dat goed, die halen de reistips wel!

Einde van dag 159, de dag dat we niet in staat waren om meer dan tien euro uit te geven, inclusief de kamerhuur. Thuis blijven is duurder!


Vrijdag 28 april 2006, dag 160

Same Same, but different. Weer wat vroeger op. Voor zevenen stonden we al naar de bergen te staren en te bewegen. Om acht uur begon zoals gebruikelijk de "warming" up, dit maal redelijk pijnvrij! En toen weer verder met de eerste paar bewegingen van de 24. Om een uur of elf lunchen in het dorp en daarna wat rusten tot drie uur. Vervolgens twintig minuutjes lopen naar school en tot een uur of zes nog wat Tai Chi gedoe. En dan weer eten.

We zullen waarschijnlijk nog vaak terugdenken aan deze heerlijke en simpele dagen waarin we niets meer nodig lijken te hebben dan Tai Chi, eten en slapen.

Einde van dag 160, de dag dat we ook nog wat karate les kregen van de Master.


zaterdag 29 april 2006, dag 161

Eindelijk weekend! Of wacht eens even? Oh nee! We hebben ook op zaterdag les.

En dat terwijl het in Nederland Koninginnedag is. Waar Edward's vriendjes de hele dag biertjes drinken, stond Edward een beetje naar bergen te staren en wat vreemde bewegingen te maken. Alhoewel, zo vreemd zijn ze bij nader inzien niet. We beginnen de logica in te zien. Eigenlijk komt het er op neer dat alle bewegingen erg natuurlijk zijn je hele lichaam is hierbij ontspannen. Althans in theorie, de praktijk is vooralsnog anders. Maar de spierpijn is wel verdwenen!

Aan het einde van de ochtend kregen we nog een gratis Chinese SWOT analyse. Sanne heeft van nature een erg goede basis houding en is een beetje lui. Edward heeft een zeer een houding die vergelijkbaar is met de houding van een ernstig zieke kraanvogel en is tevens een harde werker.

Resultaat na bijna een week Tai Chi: we hebben drie bewegingen geoefend en kunnen die - met nog heel veel "fouten" - zelfstandig uitvoeren. Men probeert ons moed in te praten door aan te geven dat de andere bewegingen sneller te leren zijn als we dit maar goed kunnen.

's Middag kregen we vrij af en de Master nodigde ons uit voor een BBQ, Jippie!!! Kregen we toch nog een beetje een feestje op Koninginnedag. De Master had ook nog een flesje wijn bij zich. We kunnen mededelen dat Chinesen ook spiritus onder de categorie wijn laten vallen. Na dit glaasje "wijn" zat de stemming er meteen goed in. Er waren ook veel Chinesen uitgenodigd, wat ook goed was voor de stemming. Zoals iedere Aziaat waren ook deze lieden dol op zingen. En zoals de meeste Aziaten konden ze ook absoluut niet zingen. Dit resulteerde in een gezellige boel. En dan was er ook nog een Ierse student die belabberd slecht is in Tai Chi, maar tot grote vreugde van de Master wel briljant goed Gitaar en Trekzak speelde. Tel bij al deze ingrediënten nog de nodige flessen Li Quan bier op en het werd een dolle boel.

Tijdens het feestgedruis belde de Master ook nog even met onze huisbaas. Dat was goed, want om de één of andere reden hoeven we niet meer te verhuizen. In verband met de meivakantie in China was er een boeking voor onze kamer, waardoor we dus niet in ons huis konden blijven. Maar goed, ik zou ook niet graag ruzie maken met een dronken Tai Chi Master, waardoor we nu opeens konden blijven. Er werden nog vele flessen Li Quan open gemaakt, maar om een uur of negen waren de meesten toch helemaal afgeserveerd. Ja, dat Tai Chi doet rare dingen met je (wederom voor de Groningse lezers: we praten over negen uur 's avonds).

En aan het einde van het feest liep het personeel van de Master met ons mee om ons te voorzien van licht door middel van een zaklamp. Het is dat we hem na verloop terug stuurden, anders was hij misschien wel meegelopen tot ons huis. Tevens ruimden de bedienden alle rommel van de BBQ weer op. Genant, maar heel gewoon hier.

Einde van dag 161, de dag dat Sanne ook nog even lid was van de band. Ze heeft immers op de Muziekschool gewerkt!

Tevens einde van één week Tai Chi. Onze prestaties zijn nog niet weblog-waardig. Maar bij gebrek aan kiekjes van ons zijn hier wat mooie beelden van de Master.