17 - 22 oktober 2006 - Chiang Mai

Dinsdag 17 oktober 2006, dag 333

Ontbijten, inpakken en wegwezen. Zo gaat dat als reiziger. We vlogen vandaag naar Chiang Mai en om de horrorverhalen over het nieuwe vliegveld van Bangkok nogmaals te ontkrachten: het was er prima. Alles verliep gesmeerd, er was betaalbaar eten en gratis WiFi over het hele vliegveld. Maar niet zo mooi als Kuala Lumpur, dat dan weer niet. En over het restaurant boven de incheckbalies waren twee opmerkelijke dingen te melden:
* Het eten was goed en de prijs redelijk.
* Het was er niet zo belachelijk koud, heerlijk!
Later lazen we in de krant dat het laatste een veel gehoorde klacht was. Wat ons betreft een prima airport, maar onze ervaring op Chiang Mai Airport overtrof iedere eerdere "vliegveldervaring". We werden persoonlijk opgehaald met een luxe auto. Wat was er aan de hand? Ergens in een ver verleden, te weten April 2006, ontmoetten we Julie. Ze was net als wij bezig met Tai Chi in Yanshuo. Het was daar allemaal erg gezellig en we beloofden haar langs te komen in haar woonplaats, te weten Chiang Mai. Zo gezegd zo gedaan.

Julie haalde ons op en eenmaal buiten reed haar chauffeur de wagen voor. Het moet niet gekker worden, wat een luxe! We werden rechtsreeks naar het oude centrum en de chauffeur zou de Guesthouses afrijden tot we wat gevonden hadden. Tuk-tuks zijn zooooo passé. Gelukkig was het eerste guesthouse meteen prima en we checkten in in het Alley Nine Guesthouse, een gloednieuw exemplaar.

Julie was gewoon te goed voor ons, onze planning voor de avond was ook reeds gemaakt. Zij en haar man Lynn namen ons mee naar de rivier voor diner. Maar eerst liet ze ons haar appartement zien, wat ze hier een condo noemen. Erg mooi huis en een nog mooier uitzicht op Chiang Mai. En met zwembad. En Sauna, maar die wordt nooit gebruikt, gek hè? Trouwens, aangezien ze graag naar Europa reizen, staan ze altijd open voor een huizenruil voor enkele weken. Geïnteresseerden kunnen zich melden. Dit geldt trouwens niet voor de Heeren van Casa Prima.

Na deze rondleiding in hun fraaie condo gingen we naar het Riverside restaurant, een begrip in Chiang Mai. Het eten was goddelijk en de biertjes smaakten ook bijzonder goed. Met een speciale vermelding voor de Chicken in Pandanus Leaves, om je vingers bij af te likken.

Moe en voldaan ploften we tevreden in bed.... Oh nee hè? Ons devies: "do as the locals" werd vandaag in het extreme doorgevoerd. De Thai slapen bij voorkeur op een soort plank als matras. Zo ook wij voorlopig...

Einde van dag 333, de dag dat we eindelijk leerden hoe we die sticky rice moeten eten zonder er een zooitje van te maken. Gewoon met de handjes! Hadden wij ook kunnen verzinnen. Achteraf gezien dan.


Woensdag 18 oktober 2006, dag 334

Chiang Mai onderscheidt zich onder andere van Bangkok door een andere vorm van vervoer. Waar in Bangkok Sky Train, Boot en Meter Taxi (zelfde als bij ons maar dan goedkoop) veel gebruikt worden, zijn het in Chiang Mai vooral de Songthaews die het straatbeeld vullen. Ok, tuk ruks heb je overal, maar die namen we vandaag niet omdat we eens niet opgelicht wilden worden.

Hoe werkt zo'n Songthaew? Nou, net als op zo'n verjaardagspartijtje van vroeger waarbij je thuis gebracht werd. Hele auto wordt volgeladen en de chauffeur rijd de hele stad door om iedereen naar de gewenste plek te brengen. Het enige verschil is dat niet alle kinderen thuis gebracht worden. Als je te ver uit de route woont, dan wordt je geweigerd en neem je een andere Songthaew. We waren dan ook erg verbaasd dat we voor een schappelijke prijs helemaal mee konden rijden naar de Doi Suthep tempel, zo'n 16 kilometer buiten de stad. Wel even duidelijk de prijs afspreken, het blijft Azië. En ja hoor, deze chauffeur probeerde ons overduidelijk op te lichten. Toen de locals waren uitgestapt kwam hij nog even kletsen. Waar naar toe ook al weer? Doi Suthep? Oh, dat is dan 400 bath in plaats van de afgesproken 40 bath (de juiste prijs). Wij gaven vriendelijk aan dat we 40 hadden afgesproken en we werden dan ook enkele honderden meters verder uit die Songthaew gezet. Of we even die 40 bath wilden betalen. NEE!!!!! Trouwens, we praten over nog geen euro, maar van dit soort gasten wordt je nogal principieel. Ze proberen je zo overduidelijk te belazeren, je gunt het ze gewoon niet. Afijn, even later gingen we alsnog voor 40 bath naar de tempel en 10 bath toeslag voor het feit dat er zo weinig mensen mee gingen. Ja, ze verzinnen nogal wat. Maar dit maal spraken we het vooraf af en we kunnen niet bezig blijven met het onderhandelen over dubbeltjes. Alhoewoewel? Bij de tempel was er weer zo'n typische Azië grap. Gratis voor locals, entree voor buitenlanders. Ach, nu we toch principieel bezig zijn liepen we met een stalen gezicht langs de entree en dit lukte. Ook dat is Azië. Afijn, vonden we het dan wel leuk? Of liepen we alleen te zeiken op het geld dat ze van ons willen hebben? Ja, we vonden het leuk en na het besparen van drie dubbeltjes boekten we 's avonds een drie sterren accomodatie aan het strand van Krabi om onze reis stijlvol af te sluiten. Maar eerst die Doi Suthep tempel. Er moest eerst nog wat geklommen worden.

Maar daarna was er wel veel goud dat er blonk.

Het deed nog net geen pijn aan onze ogen, wat een goud! Waarom zo'n mooie tempel in deze uithoek? Het verhaal gaat dat een belangrijke priester een heilig beeld op de rug van een witte olifant (= ook heilig) bond en keek wat er gebeurde. Wij denken dat hij zich wel erg moest vervelen om zo iets te verzinnen, maar toch blijft het een interessant experiment. Wat gebeurde er? De olifant liep rechtstreeks naar de plek waar later de Doi Suthep tempel werd gebouwd, zakte door zijn knieën en viel vervolgens dood neer. Volgens de gelovigen een teken dat dit de juiste plek is voor het beeld. Maar als je logisch nadenkt is het ook een heel gedoe om dat beeld weer terug te sjouwen. Anyway, de tempel is nu een zeer belangrijk religieuze plek. En natuurlijk zijn er ook veel souvenirs verkopers. We kochten nog wat snuisterijen want we waren nog niet opgelicht vandaag. Alles met olifanten vinden we mooi, sleutelhangers, boekenleggers, portemonneetjes, het maakt niet uit. Zo'n jaartje reizen doet rare dingen met je.

Dat gaat je natuurlijk niet in de koude kleren zitten, zo'n tempel bekijken. Om weer enigszins te herstellen gingen we naar Let's Relax. Dit is een tent voor massage, maar dan duurder dan die paupertenten waar wij normaal komen. Dubbele prijs, maar wel rozenblaadjes in je voetenbad. En een zacht matras, rustgevende achtergrondmuziek, sfeerverlichting (in plaats van die TL balk), kruiden op je lijf en een kopje thee er bij. Toppertje!

Sanne was weer helemaal opgeknapt en ging shoppen met Julie. Wel handig met zo'n eigen chauffeur. En natuurlijk wist Julie de leukste winkels te vinden. Dat kwam dus wel goed...

Einde van dag 334, de dag dat we ons afvroegen hoe het met New Zealand Idols zou gaan. Maar verder hebben we ze allemaal nog wel op een rijtje. Denken we....


Donderdag 19 oktober 2006, dag 335

Sanne deed bij het ontbijt weer die legendarische uitspraak: "It's a lovely day for a Zoo". Tja, wie zijn wij om niet even in de plaatselijke dierentuin te kijken. We zijn hier nu toch, aldus Sanne.

Het was wel een opmerkelijke dierentuin, en zeker één van onze mindere ervaringen op het gebied van zoo's. De belangrijkste reden hiervoor dat veel dieren slecht behuist waren, dat zagen zelfs wij. Veel dieren hadden kleine hokken, waren zichtbaar verveeld en maakten repeterende bewegingen. Verder was het een vreemde dierentuin aangezien de dieren ver van elkaar af geplaatst waren. Er is dus wel ruimte, maar blijkbaar niet voor de dieren. De locals reden van de ene naar de andere attractie met de auto!

Wij hadden vandaag geen chauffeur en gingen daarom met zo'n leuk treintje. Je kon ook een tuk-tuk huren, wat wel weer bijzonder is in een dierentuin. Binnenkort wordt trouwens een complete monorail in gebruik genomen, daar wordt dan wel weer in geinvesteerd. Wat was er verder mis? de Otters waren niet gesitueerd bij de ingang. Wat een domme fout. Hoogtepunt van deze dag is dat we een vogel zagen die nieuw voor ons was.

Einde van dag 335, de dag dat we op zoek gingen naar een broodje kroket, maar helaas had zelfs de onderstaande tent geen kroketten.

Vrijdag 20 oktober 2006, dag 336

Nu weten we waar al die houten beeldjes en andere souvenirs op Khao San Road en op de Night Bazaar vandaan kwamen. Ze komen uit Ban Tawai, een zogenaamd "woodcarving village". Honderden winkeltjes met beeldjes, doosjes, chopsticks, kanelaartjes en natuurlijk de sleutelhangers. Dat zijn enkele dingen die veel in toeristenwinkels verkocht worden. Dus kochten wij ook maar een lading van dat spul. Die morgen waren we met Julie naar dit dorp gereden, de chauffeur bracht ons weer. We waren nog erg gecharmeerd van het volgende object, maar enig denkwerk verschafte ons de conclusie dat het misschien niet in onze rugzak zal passen.

Ja, het draait hier niet alleen over snuisterijen, maar ook om serieus spul. Julie snapte dit wel en schafte wel zaken aan die meer dan dertig cent per stuk kostten. Na aanschaf even bellen met de chauffeur, die het dan netjes met de auto afhaalde bij de betreffende winkel. Ja, zo kunnen wij het ook! Uiteindelijk raakte iedereen uitgeshopt en dronken we ijsthee en aten we noodles. Dat ging er wel in, want vanmorgen was er aan Tai Chi gedaan. Julie geeft namelijk drie keer per week les en waarom zouden wij niet een lesje meepikken? Helaas haakte Sanne af vanwege een knallende hoofdpijn, maar Edward deed lekker mee met het oefenen van enkele Yang stijl bewegingen. Met airco en spiegels, dat is weer eens een andere omgeving. Afijn na de les bracht de chauffeur ons naar dat woodcarving village en daarna naar de beste voetmassage van Chiang Mai. Weet je dat zeker Julie? Is dat echt de beste?

Julie, if you read this... Are you sure that it is alright if they hit you with a rubber hammer during a footmassage????

Afijn, na deze pijnlijke ervaring kwamen we tot de conclusie dat het resultaat er wel mocht wezen. Zo licht als een veertje zweefden we naar huis. In de avond gingen we weer naar de rivier voor het eten. Wist je dat ze in het noorden van Thailand worst eten? Het is geen grap. Ze smaken trouwens niet naar zo'n Frankfurter, maar aangenaam Thais.

Heerlijke worst en daarnaast ook niets dan heerlijk eten. En bier van de tap. Hoe hebben we ooit zo dom kunnen zijn om een ticket naar Nederland te kopen? Eigenlijk zouden we hier nog wel een tijdje willen blijven en enkele maanden geleden hadden we zeker ons vertrek uitgesteld. Maar we willen nog naar het strand en nog naar Bangkok. Te weinig tijd dus, deze reis begint zowaar op een echte vakantie te lijken. Zo'n vakantie die voorbij lijkt te vliegen.

Einde van dag 336, de dag dat we nog een grappig gesprekje voerden met een verkoopster. Ze ging binnenkort een bezoek brengen aan Nederland en zag het wel zitten met die Nederlandse mannen. Maar ze moeten niet aankomen met mannen die niet heeeeeel veel geld hebben. Creditcards zijn niet voldoende trouwens, alleen cash wordt gewaardeerd.


Zaterdag 21 oktober 2006, dag 337

Op Terschelling heb je het fenomeen wadlopen,maar hier in Chiang Mai kan je Watlopen. Je struikelt hier namelijk over de Wat's, oftewel tempels. Alles lekker op loopafstand zodat je niet in zee hoeft met tuk-tuk chauffeurs. Afhankelijk van je interesse en de mate van "tempelmoeheid" (een syndroom waar veel reizigers onder lijden), kan je enkele uren tot misschien wel een week besteden aan het bekijken van tempels. Na twee maandjes in Nieuw Zeeland zien we bij ons zelf een opvallende her-interesse voor tempels, dus we trokken er een dagje voor uit. Er zaten zeker wat noemenswaardige exemplaren tussen. Zo was er Wat Chiang Man, vlak bij ons huis en dus de eerste tempel die we even meepikten. En wat voor één! Overal waar we keken zagen we olifanten, dat kunnen wij zeer waarderen.

Wat een toptempel zeg!

Na verloop van tijd belandden we bij een andere topper, te weten Wat Chedi Luang, een enorme punt met gelukkig ook olifanten.

En om onze "olifantenjacht" compleet te maken, bezochten we Wat Phra Sing. Heerlijke tempel met zo'n fijne tempelplaats er bij. Een oase van rust vergeleken bij de tempel zelf waar net een ceremonie had plaats gevonden. De stupa was prachtig gedecoreerd:

Ja, het was er heerlijk en rustgevend. En mocht je dan helemaal tot rust gekomen zijn, dan hangen er nog een stuk of vijftig bordjes in de tuin met enige boodschappen van de monniken. Nou, dat lijken ons toch geen domme jongens.

Afijn, na al deze wijsheid was het wel weer tijd voor wat ontspanning. We namen nog even een voetmassage (45 min), handmassage (15 min) en rug & schoudermassage (30 min). Dagje Watlopen? Helemaal niet zwaar!

's Avonds wisten we het te presteren om een slecht restaurant uit te zoeken, een hele prestatie in dit land. Maar snel naar de Blue Diamond voor een toetje in de vorm van Sticky Rice with Mango. Drijvend in kokosnootmelk, Mmmmmmmmmmmm!

Einde van dag 337, de dag dat het in Nederland tussen de 12 en 17 graden was, aldus de Bangkok Post. Da's niet zo slecht toch?


Zondag 22 oktober 2006, dag 338

Vandaag een echte reisdag. Na veel wederzijdse gelukswensen bij het Guesthouse (please recommend our place! Bij deze: Alley Nine Guesthouse was het). We vlogen naar Krabi met een "stop over" in Bangkok. We moesten nog een behoorlijk tijdje vliegtuigjes kijken in Bangkok, maar aan het einde van de middag maakten we dan toch het tweede vluchtje. Na het landen was het meteen weer duidelijk dat we naar een tropisch paradijsje gingen. 600 bath voor vervoer naar het strand???? Daarvoor zit je in Bangkok acht uur in een taxi! Na wat resultaatloos onderhandelen en wat gemopper gingen we dan toch maar mee. Deze toestanden waren echter snel vergeten toen we aankwamen bij het Resort. Jippie! Mooooooooooooooooooi!

Einde van dag 338, de dag dat we 's nachts op de klok keken. Mogen we al opstaan? We willen naar dat zwembad!

Tevens het einde van ons bezoek aan Chiang Mai, reisstips:
* In Azië heeft een nieuw Guesthouse de voorkeur boven oud. Je kan er de klok op gelijk zetten, nieuwe Guesthouses zijn schoner. Dus gooi weg die Lonely Planet en ga naar het Nine Alley Guesthouse (of naar de buren als daar toevallig net weer een nieuwere is gebouwd).
* Blue Diamond heeft heerlijk Thais eten, fruit en zelfs echte koffie. Nog nooit zulke lekkere Avocado gegeten (nu is trouwens het seizoen).
* Thais eten kan goed bij het riverside restaurant, Julie eet er nog maar drie jaar. Bij de buren is het ook erg goed. Mocht het je droom zijn: je kan er ook een fles whisky met je naam er op kopen (black label = 1300 bath, eur 28, Mekong = 250 bath, eur 5,50).
* De thai herbal massage bij Let's Relax (600 bath, eur 13, twee uur) was één van de besten die wij ooit kochten.
* Neem in tegenstelling tot ons wel meer dan vijf dagen de tijd voor Chiang Mai.

12 - 16 Oktober 2006 - Bangkok Part V

Donderdag 12 oktober 2006, dag 328

Als full-time reiziger passeer je natuurlijk nogal eens een tijdsgrens, daar doen wij na bijna 11 maanden niet meer zo moeilijk over. Maar dit reisje is een van de grotere "tijdsreizen", kijken hoe het gaat met de befaamde jetlag. Beetje vroeg wakker, maar verder voelen we ons prima. En we kunnen extra lang genieten van het ontbijtbuffet. De noodles, het fruit en de eggs on toast, alle "Aziatische" klassiekers waren er weer. We hebben op deze reis dan wel geleerd dat we echte Hollanders zijn, maar die eetgewoonten van onze Aziatische vrienden hebben we ondertussen ook wel in ons hart gesloten.

Verder was het een kwestie van weg wezen hier, vandaag de tweede etappe van onze reis naar het door ons zo geliefde Bangkok. Vandaag een kortere vlucht van slechts twee uurtjes, maar wel zonder pinda's, films en koude biertjes. Het mocht namelijk niets kosten en AirAsia doet niet aan dit soort fratsen. Gelukkig hadden we zo'n beetje het hele ontbijtbuffet leeggeroofd, dus hadden we ons eigen snacks. Alleen de biertjes ontbraken, navraag leerde ons dat deze geen onderdeel waren van het ontbijtbuffet. Rare jongens die Maleisiërs. Wel namen we nog een lucifersdoosje van het hotel mee voor Heske's lucifersdoosjesverzameling.

Momenteel heerst er nogal wat smog in Kuala Lumpur. Ieder jaar steken de Indonesische buren flink wat bos in de fik zodat ze weer fijne landbouwgrond verwerven. In Maleisië zijn ze daar niet zo blij mee. Enkele dagen voorheen was het onmogelijk om de bovenste helft van de Twin Towers te zien, aldus een medetoerist. Nu viel het wel weer mee, maar vanuit het vliegtuig was het zicht nog wel wat troebel. Da's balen natuurlijk. Heb je net moeten vechten met 100 Aziaten voor een raamplek (vaste stoelplaatsen? Onzin!), krijg je dit:

Ondanks het uitzicht transporteerde Air Asia ons veilig en wel naar het pas geopende nieuwe vliegveld in Bangkok. Verhalen gaan dat het er één grote bende is, afgelopen weekend raakten er nog 12.000 koffers kwijt. Nu maar hopen dat onze rugzakken ook verdwijnen, dan kunnen we op kosten van de verzekering onze oude zooi vervangen door nieuw spul. Een jaartje reizen is toch wel een aanslag op de weinige spullen die je hebt. Maar natuurlijk liep alles gesmeerd in Bangkok. Onze bagage lag al op de band voordat we door de douane waren en ook het probleem met de taxi's was opgelost. Waar op het oude vliegveld zowel een rij taxi's als een rij passagiers bestond, zijn er nu meerdere taxi standplaatsjes. Voor wie binnenkort op Bangkok vliegt: het werkt nu. En nog wat informatie voor kenners: het nieuwe vliegveld is iets verder dan het oude, reken op 50 Bath meer naar de stad. Afijn, genoeg gelul over taxi's en vliegvelden, bij aankomst dronken we wat en gingen meteen door naar onze favoriete masseurs. Na al dat gevlieg was het heerlijk, of eigenlijk is het altijd heerlijk. Doet u maar anderhalf uur.

Einde van dag 328, de dag dat we het meteen al zagen: die kakkerlakken in Auckland zijn echt mietjes. Hun soortgenoten hier zijn zeker vijf keer groter!


Vrijdag 13 oktober 2006, dag 329

Vandaag gingen we wat in-shoppen. Binnenkort gaan we naar huis en dan moet er geshopt worden. Enerzijds zijn wij echte Nederlanders en aangezien veel dingen hier goedkoper zijn kunnen wij de kans natuurlijk niet laten liggen om e.e.a. mee te nemen naar huis. Anderzijds is onze garderobe in Nederland niet echt groot meer. Lang voor deze reis zijn we gestopt met het bezoeken van de Kalverstraat. Wat hadden we daar te zoeken? Nu dus naar het MBK warenhuis om die schade enigszins in te halen. Dat lukte gedeeltelijk, de Aziatische maatjes zijn soms wat klein voor ons.

Oh, en we haalden onze vliegtickets bij LTU aan Silom Road. Het lijkt er op dat ons vliegtuig er zeker een uur langer over doet dan de KLM. Een langzamer vliegtuig? Da's nieuw voor ons. Tja, het mocht niets kosten. Maar we hebben nu in ieder geval tickets, dus de terugreis begint nu wel erg serieuze vormen aan te nemen. Alhoewel onze ontkenningstrategie best goed werkt.

Eerst maar eens wat drinken dus. We belandden per ongeluk expres op het goedkoopste terras van Rambuttri Road (ook een klassieke straat voor Backpackers). Tja, 45 bath (één euro'tje) voor een grote fles Chang bier. Dat trekt de meest vreemde vogels aan (o.a. de Kraanvogel). Eigenlijk dronken we met de onderkant van de backpackers scene. Stinkende wonden, gasten die nog net hallo tegen je zeggen voordat hun hele dramatische levensverhaal op tafel komt of gasten die zo veel dronken dat ze in slaap vielen, van alles zat er. Of die mafkees die net uit het ziekenhuis kwam en rechtstreeks naar de bar was gegaan. Waarom lag je in het ziekenhuis dan? Ik was vorige week zo dronken dat ik tegen een rijdende taxi liep. Okay! Nee, het was een gezellige boel daar.

Einde van dag 329, de dag dat er ook een konijn rondliep op het terras. Of die Chang was erg sterk vandaag, dat kan ook. Maar onze nieuwe "vrienden" bevestigden dat ook zij het konijn zagen.


Zaterdag 14 oktober 2006, dag 330

Een dagje in "onze" buurt. We deden wat de gemiddelde backpacker zoal doet in deze regionen. We slenterden over Khao San Road, snaaiden wat Pad Tai Noodles weg (15 bath, 30 cent, 5 bath extra voor een eitje er door, een rib uit je lijf), contacteerden thuisblijvers door middel van het world wide web en dronken wat op een geïmproviseerd terras (toch maar niet bij die 45 Bath tent) en zagen de tijd langzaam verdwijnen. Een dag met zoveel vrijheid, luiheid en ontspanning, we zullen dit erg gaan missen.

Einde van dag 330, de dag dat we sliepen in "ons" guesthouse, ons lieten masseren bij "onze" masseur, en aten bij "onze" indiaan. Het lijkt wel of we net zo goed naar huis kunnen gaan!


Zondag 15 oktober 2006, dag 331

Vandaag gingen we er serieus voor. We namen een taxi (45 min, 90 Bath, Eur 2,-) naar het MBK Warenhuis, want dat is the place to be qua shopping. We hadden er zo veel zin in dat we er al voor openingstijd waren. Maar gelukkig konden we ons eerste geld kwijt bij de Starbucks. Trouwens, als je in Thailand vroeg in een winkel bent, kan je nog wel een een koopje treffen. De eerste verkoop is namelijk erg belangrijk voor de verkoper. Soms wordt de hele winkel doorgegaan met het eerst verdiende geld, waarbij het geld boven/tegen de handelswaar "gewapperd" wordt. De Starbucks deed hier niet aan mee en een klein vermogen verdween in de kassa. Althans, de koffie bij Starbucks is even duur als in Nederland, wat bij ons een hartverzakking veroorzaakte. Dat wordt gezellig als we weer terug zijn. Anyway, na de koffie gingen de warenhuizen open. Schoenen, broeken, truitjes, topjes en nog één tasje voor Sanne. We kochten zelfs heel knepserig een voorraadje toiletartikelen voor als we terug zijn, waardoor we weer een klein vermogen terugverdienden. En we kochten een Ipod FM transmitter voor Edward. Kan hij lekker Ipod luisteren in de auto als hij binnenkort weer in de file staat. Verboden apparaatjes in Nederland? We weten het niet zeker. We waren er maar druk mee, maar gelukkig was er ook weer ontspanning op het eerder genoemde foodcourt.

Einde van dag 329, de dag dat we zo'n vijf hectare winkels bekeken.


Maandag 16 oktober 2006, dag 332

Het is weer maandag. In Nederland voor velen niet de meest feestelijke dag, maar hier in Thailand wel. Iedereen loopt op maandag rond in het geel. Geel? Ja, geel is de kleur van de maandag en sinds de koning werd geboren - op een maandag - zijn zowel de kleur geel als de maandag heel speciaal in Thailand. Vandaag was dus een vrolijke dag. Edward nam de taxi naar HP en trof een taxichauffeur waar Jos Verstappen nog een pittige kluif aan zou hebben. Bijremmen met de handrem? Na bijna 11 maanden reizen doe je nog steeds nieuwe ervaringen op.

Trouwens, naar HP? Wat nu weer? Hij heeft daar toch geen sollicitatie lopen? Hoewel er veel nerds rond liepen kan Edward dit ontkennen. Nee, Edward's PDA (een Ipaq) vertoonde wat kuren en HP had het gemaakt. Een prima omgeving om alvast weer wat te wennen aan de IT wereld. Servertje hier, laptopje daar, er kwam heel wat spul binnen. Daarna volgde nog een tweede "klusje", het naar huis sturen van wat souvenirs. Ook hier een nieuwe ervaring. We hadden zo veel op te sturen dat we over het maximum gewicht van 20 kilo per pakje gingen! Dat werden dus twee pakjes. Een snel pakje dat er is rond onze thuiskomst en een langzaam pakje voor bij de kerstboom (als we geluk hebben, 2 à 3 maanden). Nou, nou, twee klusjes op één dag? Het moet niet gekker worden. Maar er waren nog meer werkzaamheden. Ja, dat reizen is echt een druk bestaan. We boekten eerst een retourtje Chiang Mai. Bij Air Asia, het mocht niets kosten. 900 bath voor een enkeltje, 20 eur. De trein is duurder! Vervolgens boekten we nog een retour naar Krabi. Met Air Asia, het mocht namelijk...... Zie hier, ons reisplan voor de rest van deze vakantie is rond, eerst naar Chiang Mai en dan naar Krabi. Nu kunnen we een koude Chang gaan drinken. Maar eerst nog even snel kijken op directrooms.com. Je weet maar nooit. En wat zagen we daar? Een super-mega-hot-super-deal in het Krabi La Playa resort. Zo'n tent waar je normaal gesproken niet ver komt met dat "het-mag-niets-kosten-beleid"

Maar toen ook dit klusje geklaard was konden we ons echt richten op Thais eten en het drinken van fruitsapjes.

Einde van dag 332, de dag dat we ons niet meer anders kunnen voorstellen dat een normaal mens op badslippers rondloopt in een t-shirt van maximaal twee dollar.

Tevens het einde van ons zoveelste bezoek aan Bangkok, voor reistips kijk je maar bij de vorige edities.

27 September - 11 oktober - Nieuw Zeeland week VII & VIII

Woensdag 27 September 2006, dag 313

Toen we wakker werden zagen we vanuit het raam meteen al weer die schitterende bergen. Vreemd genoeg hadden we beiden niet over helicopters gedroomd (en ook niet over pinguins).

Vandaag wilden we die Mount Cook eens goed vanaf de onderkant bekijken. Dat kon prima van de Hooker Valey. Daar liepen we dan ook een paar uur rond. En laten we de grap maar even inkoppen: we hebben geen hoeren gezien. Maar wel weer mooie bergjes.

Verder wilden we nog wat dingen in de buurt van Christchurch gaan doen, maar dat was nog wel een stukje rijden. Bij Geraldine waren we wel klaar met het rijden en kozen we voor een overnachting op zo'n leuke camping.

Einde van dag 313, de dag dat we een docu/film zagen die we van harte aanbevelen: The march of the Pinguins. Of zouden we onze huidige belevingswereld wat te veel als maatstaf nemen?


Donderdag 28 September 2006, dag 314

We scheurden vandaag langs Christchurch (ok, we maakten een pits stop bij de Pak 'n Save) en stopten bij Hanmer Springs. Gezellig dorpje dat erg druk is. Iedereen lijkt hier een campervan te hebben. De Spa heeft blijkbaar een enorme aantrekkingskracht op ons als "campervan toeristen". Terecht, de spa was prima. Verschillende baden met verschillende temperaturen (35-41 graden) en verschillende gradaties van stank. We hebben ons twee uurtjes in de week gezet, lekker hoor.

Einde van dag 314, de dag dat we weer roggebrood, stroopwafels en topdrop vonden in de supermarkt. Sanne werd helemaal wild.


Vrijdag 29 September 2006, dag 315

Die Spa beviel ons wel, dus deze dag lagen we weer te badderen. Om niet helemaal te transformeren tot een Mossel, wisselden we dit af met een pittig stukje lopen in het nabij gelegen Hanmer Forest. Dat is het wel zo'n beetje in Hanmer Springs. Tenzij je van mini-golf houdt. Ondanks Edward's legendarische bronzen medaille tijdens de open Aaltense kampioenschappen stergolf in 1980, zijn we daar maar niet aan begonnen.

Einde van dag 315, de dag dat we best veel praatten over onze terugkomst. In gedachten zijn we al 53 bedrijven begonnen, hebben we reeds 386 virtuele woningen ge-evalueerd en hebben we al onze katjes, familie, vrienden en bekenden weer gezien.


Zaterdag 30 September 2006, dag 316

Op naar Kaikoura, een walhalla voor dolfijn- en walvisspotters. Met name het laatste stukje langs de zee was weer mooooooooooi! Na nog wat schaapjes ontweken te hebben, waren we er.

Einde van dag 316, de dag dat het meer dan een jaar geleden was dat Sanne bloemen kreeg.


Zondag 1 oktober 2006, dag 317

Zonder walvissen zou Kaikoura niet bestaan hebben. Eerst was dit the place to be om er één af te knallen, maar tegenwoordig doet men dat natuurlijk niet meer. Sterker nog, de walvissen worden nu "the stars of Kaikoura" genoemd. Ze zijn de motor van de economie die draait op toeristen zoals wij. Walvis kijken? Da's dan 145 dollar (75 eur). Vreemd genoeg was de tour per vliegtuig even "goedkoop". Doorgaans zijn dit soort boottripjes qua Ménière echt een knaller, maar misschien is vliegen wel wat voor ons.

Op het moment zijn er Sperm Whales actief voor de kust, waarvan we er één gingen bekijken. Althans, dat hopen we. Want bij deze touroperator geldt: geen Whale? Jammer en bedankt voor uw geld. Vaak geldt in Nieuw Zeeland een geld terug regeling als je extreem veel pech hebt en niet ziet waar je voor kwam. Hier dus niet. Meteen na het opstijgen zagen we al waar we NIET voor kwamen, maar wat wel erg gewaardeerd werd. Een groep van 200 Dusky dolfijnen. Hoe weten we dat het er 200 waren? De piloot had ze blijkbaar geteld. De sprongen en salto's waren niet van de lucht. Een schitterend uitzicht terwijl wij ons voelden alsof we in een soort centrifuge zaten. Het vliegtuig circelde namelijk een paar kleine rondjes boven die dolfijnen. Maar we moesten snel weer verder, want dolfijnen zijn slechts een bijkomstigheid vandaag. We vlogen rond boven zee en maakten af en toe behoorlijk scherpe bochten. Na een tijdje resultaatloos rondvliegen bekroop ons even het gevoel dat we de walvissen niet zouden vinden, maar dat gevoel verdween plotseling als sneeuw voor de zon. Daar was hij namelijk, een Sperm Whale!

Wat een beest! Volgens de piloot zo'n 18 meter lang! De centrifuge ging weer aan en we daalden nog wat zodat we goed konden zien hoe hij lekker de klassieke truc deed, het uitblazen van water. Sperm wales blijven zo'n tien minuten boven water om adem te halen en verdwijnen daarna zeker voor drie kwartier onder water. Na tien minuten verdween hij even onder water, een aankondiging voor een andere klassieker, een definitieve duik waarbij de staart uit het water gaat. Een indrukwekkend moment. We zagen zo vaak klassieke plaatjes van dit moment, maar toch was het echt aanschouwen van een duikende walvis een kippenvel moment. Wellicht een leuk doel voor een buitenlandse reis voor de waterpoloërs van G.Z.S.C. De Walvisch? Trouwens, wij besteedden deze paar seconden slechts aan kijken en niet aan fotograferen. Anderen kunnen toch veel mooiere foto's maken, kijk maar:

Anyway, het duiken van de walvis was niet alleen een hoogtepunt, het was tevens het einde van het walvisspotten. Drie kwartier wachten tot hij weer boven kwam was namelijk geen optie in deze centrifuge situatie. We vlogen daarom terug naar de wal en maakten een zachte landing.

Einde van dag 317, de dag dat Edward officieel weer in vaste dienst trad bij zijn werkgever. Eerst maar eens vakantie nemen tot 8 november.


Maandag 2 oktober 2006, dag 318

Het aanschouwen van die groep dolfijnen bleef maar in ons hoofd zitten. Trouwens, wat kan ons het trouwens schelen dat we zo'n beetje failliet gaan aan deze tourtjes. We gaan toch over een maand naar huis. Doe ons maar een tour naar die Dusky dolfijn units. We besloten het zonder zwemmen te doen dit maal, zodat we goed konden kijken. Daar hadden we meteen al weer spijt van natuurlijk. Maar goed, het kijken naar deze beesten is ook geen straf. Er waren er veeeeeeel. Een groep van honderden dolfijnen, aldus de vrolijk gestoorde kapitein. Wij stonden voor op de boot en zagen dat de dolfijnen het ook wel leuk vonden daar. Ze zwommen vrolijk voor de boot uit, af en toe naar boven springend om wat lucht te happen.

Eenmaal omgeven door honderden dolfijnen gingen de zwemmers het water in en schoten wij plaatjes tot alle accu's leeg waren. De sprongen waren niet van de lucht en we waren zelfs getuigen van vele salto's.

Ruim twee uur stonden we te kijken naar alles dat er gebeurde en neem van ons aan dat die beesten je echt nooit zullen vervelen. Deze beesten stolen ons hart en we zouden bijna vergeten te melden dat we nog meer goed spul zagen. Zeehonden om te beginnen. Ze beginnen zo'n beetje dagelijkse kost te worden, als we terug zijn in Nederland moeten we maar een abonnement nemen op Artis om af te kicken. Maar we zagen ook vrienden die we nooit eerder zagen, te weten de Albatros. We zagen ook een aantal zeldzame shearwaters (vogels, n = 190.000) die wel 19 meter onder water kunnen duiken. Ze vlogen vrolijk met de boot mee. Verder veel Aalscholvers, maar die Albatrossen waren het meest aanwezig. Wat een aanstellers zeg. Telkens als we een foto van een dolfijn wilden maken vloog er weer zo'n Albatros door het beeld. Kijk maar:

Maar wat je met photoshop al niet kan doen, hier is hij gelukkig nog een keer zonder die rot-Albatros.

En dan nog een foto van de boosdoener:

Na nog wat lekkere gember koekjes, die schijnen te helpen als je maaginhoud wat protesteert (wat bij iedereen het geval was), keerden we weer langzaam terug naar de wal. De dolfijnen lieten nog even zien dat die paar knopen per uur van ons echt kinderspel voor hen waren. Man, wat kunnen de beesten hard zwemmen. Dat moet ook wel, want er zijn hier ook Orca's die wel zo'n Dusky Dolfijntje lusten. Verdediging van de Husky: weg zwemmen. Johan Cruijff zou zeggen: "Da's logisch". Afijn, na verloop van tijd stonden wij weer aan land en gingen we eeeeeeven liggen. Dit soort boottripjes zijn Ménière technisch echt een killer, maar geen dolfijnen spotten was geen optie, aldus Sanne. Maar misschien is nu even rustig aan toch wel verstandig.

Einde van dag 318, de dag dat we twijfelden: morgen weer naar de Dusky dolfijnen?


Dinsdag 3 oktober 2006, dag 319

Na al deze gezellige encounters met al die dieren besloten we om maar weer eens te vertrekken uit Kaikoura. We hadden nog wel willen blijven, daar niet van. Maar iedere dag zo'n tourtje is niet echt een plan dat we kunnen samenvatten als gezond financiëel beleid. Dit is trouwens typerend voor heel Nieuw Zeeland. Er is zo veel te doen: Bungy Jumpen, Quad Riding, Scenic Flights, Rafting, Ice Climbing, Speed Boats etc etc. Niet dat wij ons aan al deze "thrill seeking activities" mee doen, maar je hoort het van iedereen: juist dit maakt Nieuw Zeeland duur. Verder lijkt alles vaak net iets goedkoper als in Nederland, met als positieve uitschieters een litertje diesel voor NZ$1,03 (50 eurocent) en vlees in de supermarkt dat volgens ons half zo duur is als in Nederland. Nu zullen een aantal vrienden van Edward zich verbazen. Wat zit hij nu te zeiken over de prijs van vlees en benzine? Ok, hier komt dan de belangrijkste informatie: Een pint Guinness kost in de kroeg zo'n 7 NZ$. Da's zo'n drie en een halve euro, waar ze in Nederland al gesignaleerd zijn boven de vijf (en dat nog wel bij café de Geus aan de oude Markt in Enschede, SCHANDE!). Oftewel, qua prijspijl zit het wel goed hier met de Guinness. Maar nu kennen we allemaal de klassieke uitspraak: "Guinness travels bad". De beste Guinness wordt sinds jaar en dag geschonken tegen over de brouwerij in Dublin. Of in de brouwerij, maar om één of andere reden kan Edward zich niet al te veel herinneren van de toestand van zijn smaakpapillen tijdens zijn laatste bezoek aan de Guinness brouwerij. Afijn, Guinness drink je dus bij voorkeur zo dicht mogelijk bij de bron, dus is de vraag: hoe smaakt Guinness die ruim 16.000 km moest afleggen alvorens ge(dr)(sch)onken te worden? Het antwoord is: Goed.

Afijn we verlieten Kaikoura en reden een kleine 200 kilometer. Da's niks in dit land, met name op het zuidelijke eilanden rijden we behoorjk wat. In totaal hebben we nu ruim 4700 kilometer gereden. En nu we toch met cijfers bezig zijn, de zomertijd is hier begonnen waardoor het tijdsverschil nu 11 uur is. Afijn, onder het genot van de tweedehands muziek collectie van Tymon (na 4700 kilometer hebben we alles zo'n beetje gehoord) kwamen we aan in Christchurch en tikten een recordbedrag van 36 NZ$ (18 eur) voor een stroompaal op een camping. Daar hadden we in China twee weken een luxe kamer voor, maar waarschijnlijk zal dat geen argument zijn. We betaalden dus braaf en maakten nog een bezoek aan een luxe winkelcentrum. Over China gesproken, dit winkelcentrum lijkt toch akelig veel op dat in Peking. Of Parijs. Of Singapore. Of... Enschede! Afijn, niets bijzonders, maar tijdens het reizen zijn we dit soort eenheidsworst winkelcentra wel erg gaan waarderen. We kochten vers brood, sushi en we huurden wat DVD's. Dat werd dus lekker "cocoonen" in onze camper.

Einde van dag 319, de dag dat het de hele dag regende. En wij hadden nog geluk, zware storm in Auckland. Overstromingen en het vliegverkeer volkomen stilgelegd.


Woensdag 4 oktober 2006, dag 320

Die "cocoonmodus" werd nog even vastgehouden in verband met een verhoogde aanwezigheid van Ménière.

Gelukkig hadden we drie DVD's en ook nog goede ontvangst van de drie Nieuw Zeelandse zenders én ook Prime, een Australische zender. In Australië is het wel mooi weer. Er werd gekookt en we aten kaas. Nu kan het nog, volgende week zitten we al weer in Thailand!

Einde van dag 320, de dag dat we op dierendag meer dan 16.000 kilometer van onze mormels vandaan waren. Hoe gaan we ze dat nu uitleggen.


Donderdag 5 oktober 2006, dag 321

Die centrifuge en zware boottocht voelden voor Sanne nog steeds niet helemaal lekker. Nu even pas op de plaats om erger te voorkomen. Dat is makkelijk gezegd, maar dat vereist toch heel wat wijsheid en doorzettingsvermogen. Er zijn immers leukere dingen dan op een camping rondhangen. Het Chirstchurch Widlife park is bijvoorbeeld erg dicht bij. Maar Sanne was verstandig en onze dagactiviteit beperkte zich tot een wandelingetje door het centrum van Christchurch.

Leuk stadje, maar we gaan later toch liever in Wellington wonen. Trouwens, dat moet je hier niet zo maar zeggen. De mensen op het Zuider eiland zijn nogal pro-zuid en zeer kritisch op het "druk bevolkte" noorden. Vooral Auckland moet het ontgelden. We hebben mensen eigenlijk uitsluitend negatief horen praten over deze stad, die er in de folders toch zo levendig en hip uit ziet. Algemene opinie: veel te druk. Toen wij op een dag vertelden aan een Kiwi dat wij in Nederland met 15 miljoen mensen leven in een land dat mischien wel 20 keer zo klein is als Nieuw Zeeland (en heel veel rustige plekken kennen), keek men ons verbijsterd aan. Disgusting! Ach, laten we dan maar niet over steden zoals Saigon of Peking beginnen. Maar Christchurch is, als grootste stad in het het zuiden, niet meer dan een uit de kluiten gewassen dorp. Alhoewel, ze hadden wel een Chatedraal, Mc. Donalds en betaald parkeren. En ze leken zelfs gasten te hebben die de randgroepjongeren probeerden uit te hangen. Nou, het was me het middagje wel. Na een broodje en een kopje koffie gingen wij weer braaf naar de camping.

Einde van dag 321, de dag dat we weer een echte Nieuw Zeelandse film keken. Hoewel iedere videotheek wel een schap heeft met deze "kiwi-films" is het niet echt ons ding. Maar dit keer viel het mee, we kregen na anderhalf uur al door waar de film over ging.


Vrijdag 6 oktober 2006, dag 322

Vandaag maakte Sanne een (under)statement: "It is a lovely day for a Zoo!". Hoewel ze de Zoo hier wildlife park noemen, maar alleen een kniesoor let daar op. De zon scheen toen we, samen met heel veel kinderen die van hun schoolvakantie genoten, het park binnenkwamen. Eerst maar eens naar de Otters. Deze waren naast de ingang gesitueerd, goed denkwerk. Dat gaat zeker bonuspunten opleveren in Sanne's Zoo's. Ze hadden er twee (Otters, slechts één ingang).

Verder geen kraanvogels maar wel veel andere minderwaardige specimen zoals leeuwen, (witte) neushoorns , kiwi's, giraffen, baboons, spider monkeys, waterbuffels (sterk overschat), leopards, wilde honden, springbok en ook de Schotse Hooglander. Nou, dat was met het dagje wel dus.

Einde van dag 322, de dag dat onze gevleugelde uitspraak: "Ach, we hebben een jaar de tijd", opeens niet meer zo betekenisvol leek. Over een maand zijn we thuis! Oeps, niet te veel aan denken maar.


Zaterdag 7 oktober 2006, dag 323

We begonnen dit geleuter over Nieuw Zeeland met de constatering dat we een schone campervan ontvingen vol met diesel en water en met een leeg toilet en lege wastetank. Hoewel we op die dieseltank na, geen idee hadden hoe het allemaal in elkaar stak. We zaten al een tijdje in de ontkeningsfase, maar het kon natuurlijk niet anders dat onze bus ook weer in deze staat terug moest naar het bedrijf KEA. Morgen gaat onze camper terug, shit. Trouwens, het zal toch niet zo zijn dat ze ONZE camper binnenkort weer aan anderen gaan verhuren? Dat willen we niet hoor! Afijn, gelukkig hoefde de buitenkant van de camper niet gewassen te worden. Dat is maar goed ook, want als voormalig lease rijders hebben wij daar natuurlijk geen kaas van gegeten ;-). Afijn alle klusjes rondom het fenomeen campervan werden in recordtijd geklaard en de tassen werden weer ingepakt. Tja, als je zo'n beetje dagelijks met die tas loopt te slepen zorg je er wel voor dat hij niet al te zwaar wordt. Tijdens onze reis schommelde het gewicht meestal tussen de 13 en 18 kilo. Bij dat laatste gewicht was er crisisberaad omtrent het weggooien van spullen, werden pakjes verstuurd en boeken verkocht. Zo zat je weer op die 13 kilo en zou hij langzaam aan weer zwaarder worden. Zo gaat het bij sommige mensen ook trouwens. Maar wat gebeurt er als je twee maanden ongestraft je bus kan vol laden? Laten we het er op houden dat alles in de tas paste. Morgen vliegen we terug naar Auckland en mogen we 20 kilo meenemen. Geen probleem tot nu toe dus.

Verder namen we een Ménière-tactische-pré-Auckland rustdag en aten we in een winkelcentrum. Niet echt vermeldenswaardige gebeurtenisssen waarvoor je een hele weblog gaat optuigen.

Einde van dag 323, de dag dat we achteraf gezien 17 en 22 kilo in onze tas propten, shit!


Zondag 8 oktober 2006, dag 324

Het was weer zo'n verschrikkelijke dag. De paniek brak uit op het moment dat we wakker werden. Wat is dat verschrikkelijke geluid? Afgrijselijk! Het bleek weer de wekker van onze mobiele telefoon te zijn. Twee keer de wekker in één maand, dat is toch geen leven! We begonnen net een beetje bij de komen van het vorige "wekker-moment". Dat was in Wellington, we weten het nog precies. Verschrikkelijk. Waarom opstaan op dit onmenselijke tijdstip, het is half acht? Oh ja, we hebben een vlucht te halen en een campervan in te leveren. Dat gebeurde. Nadat de mevrouw van Kea ons verzekerd had dat ze onze camper echt niet aan anderen zouden verhuren, vlogen we naar Auckland in een gloednieuwe 777. Kunnen we niet een uurtje omvliegen of zo? We zaten net lekker aan de koffie en een filmpje, toen we al weer moesten landen. Zonde, er was niet eens tijd voor wat lekkers te eten. Gelukkig mogen we woensdag langer, dan vliegen we 11 uur, da's misschien wel zes films en twee maaltijden? En snacks en borreltjes misschien wel. We hebben er nu al zin in. Maar eerst even Auckland bekijken. We checkten in in het Auckland City Hotel. Klinkt duur, maar in werkelijkheid is dit een prima "afstapje" richting Azië. Gezellig, maar niet al te best allemaal. Nadat we de kakkerlak uit de douchekabine hadden verwijderd ging Sanne voor haar anti-Ménière ruststand en liep Edward wat door downtown Auckland. Een zonnige zondagmiddag in Auckland, de locals houden zich bezig met shoppen en bier drinken. Ook die skytower was snel gevonden, misschien moeten we die nog maar eens bestijgen.

Einde van dag 324, de dag dat we met angst naar onze uitgaven in Nieuw Zeeland keken. We hebben ons budget ruim twee keer uitgegeven. Of eigenlijk bijna drie keer. Althans, als we ons de komende drie dagen koest kouden. Maar wat kan ons het schelen, het is vakantie!


Maandag 9 oktober 2006, dag 325

Auckland is fijn. Leuke levendige stad waar je lekker rond kan hangen.

Tussen het rondhangen door vonden we een Belgisch café waar we natuurlijk even een Leffe en een vlaamse friet met mayo moesten nuttigen. Edward overwoog nog even een cursus mayonaise maken te geven aan de kok, maar hield het toch maar bij het nuttigen van Leffe.

Zo kwamen we de dag wel door. We zagen iemand een vrije val maken vanaf de Sky Tower, shopten in Victoria Street en verder gebeurde er niets.

Einde van dag 325, de dag dat het op het zuidereiland weer winter werd. Een dik pak sneeuw en veel wegen werden afgesloten. Maar het ergste: de lammetjes die nu geboren worden gaan dood! Arme beestjes.


Dinsdag 10 oktober 2006, dag 326

We hebben er zin in. Warm weer, Thais eten en natuurlijk die ijsjes van de Swensens. Morgen vliegen we en het zat weer eens tegen. Sanne's Ménière liet flink van zich horen. Het enige dat we kunnen doen op zo'n moment. Rust houden en afwachten. Zo gezegd zo gedaan. Het werd een saai dagje met als hoogtepunten The Simpsons, Friends en Supernanny.

Einde van dag 326, de dag dat we op de valreep nog even wat Kiwi-lucifersdoosjes kochten voor Heske's lucifersdoosjesverzameling. Ze heeft echt duizenden lucifersdoosjes, schitterend gewoon. Kijk ook maar eens op haar website! Echt een aanrader.

Woensdag 11 oktober 2006, dag 327

Sanne nam preventief wat medicijnen in en op goede hoop gingen we naar het vliegveld. Hoe gaat het met het overgewicht van onze bagage? Nou, we dachten dat we toch behoorlijk wat hadden achtergelaten in Auckland, maar dat viel tegen. Het meest genante was nog wel dat Edward's rugzak het volgende label kreeg:

Morgen vliegen we met Air Asia en moeten we acht kilo extra in onze handbagage zien te krijgen. Makkie. Maar dat is de zorg voor morgen, eerst even koude Heinekens drinken, gratis maaltijden nuttigen en natuurlijk de nieuwste films kijken. Elf uur vliegen, dus beiden drie films kunnen kijken. Prima.

Bij aankomst wisten werd het er meteen goed ingeperd: We zijn weer in Azië. Wilt u een taxi? Hotelletje? Limo? Alles goedkoop hoor! Er was bijna geen doorkomen aan. Wij deden vandaag niet mee aan het circus want we wisten de weg hier ondertussen wel. De enige die ons mocht afzetten was het alleraardigste meisje die flessen water verkocht. Ok, en in het Airport hotel legden we nog even een vermogen neer voor de met 300% belaste biertjes, welkom in Maleisië!

Einde van dag 327, de dag dat we nog liever door hadden gevlogen naar Bangkok.

Tevens het einde van ons bezoek aan Nieuw Zeeland, Reistips:
*Campervans zijn stukken goedkoper in het voorjaar. In de zomer zijn de prijzen soms twee a drie keer hoger. Bekende verhuurders? Maui, Britz en Kea (de onze). Goedkoope alternatieven: Eazy en Wicked Campers.
* Badslippers waren niet voldoende.
* Prepaid simkaart is het voordeligst bij de Vodafone winkels, NZ$ 35,- (eur 17) incl. NZ$ 15,- beltegoed. Veel campings en hostels zijn vanaf je mobiel gratis te bellen via een 0800 nummer.
* Zwemmen met dolfijnen is het goedkoopst in Bay of Island, NZ$ 85,- (eur 42). In Kaikoura NZ$ 130,- maar daar waren er wel veel meer.
* Pinguins spotten ging erg goed bij Otaga Pensula, het schiereiland bij Dunedin.
* Walvissen en Ocra's spotten? Ga naar Kaikoura.
* Dingen doen aan de de west kust van het zuider eiland? Milford track lopen of de Franz Josef Gletscher beklimmen? Neem er een paar dagen de tijd voor in verband met veel aflastingen vanwege slecht weer.
* Pas op voor Kea's (soort papagaai), ze willen je schoenen nog wel eens opeten.

20 - 26 september 2006 - Nieuw Zeeland week VI

zaWoensdag 20 September 2006, dag 306

Wij zijn deze reis in landen geweest waar Mc Donalds en Burger King nog geen voet aan wal hebben gezet. Nieuw Zeeland behoort natuurlijk niet tot deze landen. Ieder gehucht heeft op zijn minst een grote M, vaak vergezeld van Pizza Hut en KFC. De iets grotere plaatsen, denk aan Queenstown (36.000 zielen), hebben natuurlijk alle grote namen. Maar er is iets vreemds aan de hand alhier. De Mc Donalds is leeg! Drie man en een paardekop, en dat tijdens lunchtijd! En dat terwijl de Nieuw Zeelander een broertje dood lijkt te hebben aan gezond eten. Wat is er aan de hand? We denken het antwoord gevonden te hebben. De oorzaak is Fergburger. Geen grap! Bij Fergburger, op steenworp afstand van die dikke gele M, staat men in de rij voor een burger. Tja, na bijna een jaar reizen kennen wij het klappen van de zweep wel: Do as the Locals! Eenmaal binnen hadden we meteen al in de gaten dat het goed zat, op het menu stonden namelijk "Serious Burgers". Dat wil je. We kozen nog bijna voor de "Big All" en de "Codfather", namen zijn immers belangrijk. Na lang twijfelen kozen we echter voor DE Fergburger. Na één hap waren we om: Zolang wij down under zijn geen Mc Donalds voor ons. De Fergburger bestaat wel uit een groot stuk echt vlees, de groente is wel knapperig en er is sprake van echt brood, even geroosterd op de plaat. En als klap op de vuurpijl: de Fergburger is grooooot!

Afijn tot zover de verslaglegging betreffende de situatie rondom het fastfood in dit land.

Minder florisant is de situatie rondom de Kiwi. Dan praten we niet over het fruit, maar over die lachwekkende native vogel waarvan er zo'n 60.000 rondlopen in Nieuw Zeeland. Lopen? Het is meer waggelen, het lijkt alsof ze net uit de kroeg naar huis proberen te kruipen. Trouwens, vroeger waren er meer dan 16 miljoen van deze beesten, maar iedere paar jaar halveert de populatie. Reden is dat de Kiwi wordt opgegeten door relatieve nieuwkomers zoal de rat, de stoat, de fret en de possum. Die eten de kleine kiwi's, de grote jongens hebben behoorlijke klauwen en kunnen zich als zodanig verdedigen tegen dit tuig. Maar die kleintjes zijn kansloos in de huidige bossen. Nog niet eens één procent haalt een leeftijd van zes maanden. Men is bang dat de Kiwi in 2015 - na 70 miljoen jaar - uitgestorven zal zijn. Om dit te voorkomen zijn er overal Kiwi-breeding programmes opgezet. Men haalt Kiwi eieren uit het bos, broed deze met een machine uit en zetten de Kiwi's weer uit als ze zo groot zijn dat ze een Possum voor hun kop kunnen stampen. Overal in Nieuw Zeeland kan je dit soort organisaties bezoeken en de Kiwi bekijken. En veel geld achterlaten voor het goede doel. Vandaag bezochten wij ook zo'n Kiwi-park. In dit park had men trouwens naast de Kiwi ook nog een heleboel andere zeldzame en minder zeldzame exemplaren. Even voor de record, er waren geen kraanvogels. Maar de Kea was wel erg blij met Sanne's bezoek, met name haar schoenen waren erg interessant.

Afijn, de morgen waren wij onder de vogels en de middag besteedden wij dus aan die Fergburger en aan het rijden naar het dorpje Invercargill. De Nieuw Zeeland kenner zal nu iets vreemds constateren aan de route die wij nemen. We rijden zuidwaarts zonder een bezoek te brengen aan Milford Sound. Een gemiste kans? Ja, dat is het. Wat is er aan de hand? Er is storm op komst en de (beruchte) weg naar Milford Sound is voor onbepaalde tijd afgesloten. Aangezien wij niet dagen lang in de regen willen wachten (het regent daar veeeeel) rijden we verder. Maar die Fergburger maakt veel goed.

De storm begon rond een uur of vier en was laf. Maken ze zich hier nu zo druk om?

Einde van dag 306, de dag dat de kippen bij de camping eieren hadden gelegd, die wij meekregen voor het ontbijt. Ook dat is Nieuw Zeeland, Hmmmmmm.


Donderdag 21 September 2006, dag 307

Vandaag reden we verder langs de zogenaamde Southern Senic Route. Dat klinkt als een soort snelweg, maar het stuk waar we nu rijden is grotendeels onverhard. Een soort Cambodjaanse snelweg, hoewel hier geen snelheden van boven de 100 km per uur gehaald worden. Althans, dat denken we. We komen namelijk zelden iemand tegen. Afijn, het was weer een fijn ritje. We kwamen nog een tweedehands boekenwinkel tegen en verkochten nog bijna onze verharde uitgave van het nieuwste boek van Harry Potter. Inclusief onze reserve Amerikaanse dollars die we daar in bewaren. Gelukkig kon Edward niets van zijn gading vinden. Pffff.

Stop nummer één was op Waipapa point. Die namen in dit land? Onuitspreekbaar en niet te onthouden. Erfenisje van de Maori. Afijn bij het Waipapa point was van alles loos. Veel schapen en dus natuurlijk ook lammetjes. Je weet wel, dat komt door die lente enzo. We kunnen er uren naar kijken. Maar aangezien we aan zee zitten waren er ook andere specimen van de partij. Die goede oude Sea Lions waren er ook weer.

De tweede stop was mentaal gezien belangrijk. Slope point is het meest zuidelijke punt dat wij bezoeken. Omdat wij geen aardrijkskunde in ons pakket hadden, gaan we er voor het gemak maar van uit dat dit ook tevens ons verste punt is vanaf Amsterdam.

Mooi, hebben we dat ook weer gehad en gaan we maar weer eens rustig richting huis. Nog ruim 16.000 kilometer te gaan. Onderweg stopten we ook nog op Purpoise bay, alwaar geen dolfijnen en pinguins te bekennen waren. Vreemd. Gelukkig zagen we 's avonds nog wel zo'n Sea Lion, die lekker lag te slapen op "ons" strand. We hadden namelijk een camping met zeezicht. Erg naar.

Einde van dag 307, de dag dat we begonnen aan de terugreis. We begonnen met een kilometer of 30, dat hakt er meteen lekker is.


Vrijdag 22 September 2006, dag 308

Vandaag weer zo'n stukje Southern Scenic Route. Maar eerst rustig wakker worden en wat rondhangen. Trouwens wij zijn steevast één van de laatsten die een camping verlaten. We beseffen ons maar al te goed dat een rustig begin van de dag een groot goed is dat binnenkort niet meer vanzelfsprekend is. Nu genieten we nog van het wakker worden zonder wekker, rustig koffie drinken en het lezen van een boekje. Of zoals vanmorgen, het afkijken van de film die zo slecht was dat we gisteravond halverwege in slaap vielen. Afijn, uiteindelijk reden ook wij verder over de onverharde weg. De Sea Lions en Seals waren weer niet van de lucht. Vooral op Cannibal bay lag veel van dat spul.

Even later waren we al weer op weg naar nog meer zeldzame beesten op Nugget point, toen we op een haar na de bevalling van een lammetje meemaakten. De bloederige foto zullen we jullie besparen. Op nugget point hadden we kunnen aantreffen: fur seals, hooker sea lions, leopard seals en jan van gents. Wij zagen de fur seals, en geen nuggets. En een leuk uitzicht ook.

Einde van dag 308, de dag dat we uiteindelijk arriveerden in Dunedin. Uitspraak du-nééééééééé-d'n.


Zaterdag 23 September 2006, dag 309

Vandaag was een belangrijke dag. We bezochten de Speights brouwerij. Je kent het wel. Een tour met veel reclamefilmpjes, uitleg over bier brouwen, veel koper en natuurlijk een proeverij. Het was fijn.

Tja, wat is een fijne tijdsbesteding op een vrije zaterdag? Broodje eten, bioscoopje pakken (the Wild) en vervolgens wat drankjes en hapjes nuttigen in een café. Zo kwamen wij deze dag wel door. Op comfortabele wijze, wel te verstaan. Dunedin is een gemoedelijke stad die zo'n 30.000 studenten herbergt en
Zo'n 100.000 echte mensen. Een gezellige bende dus.

Einde van dag 309, de dag dat we het schokkende nieuws lazen dat de consumptie van bier in Nederland gedaald is, maar dat de export toegenomen is. Wij weten wel hoe dat komt!


Zondag 24 September 2006, dag 310

Het kon natuurlijk niet uitblijven, vandaag zagen we pinguins!

Een oud studiegenoot van Edward is er van overtuigd dat de pinguins de wereld gaan veroveren. Een opmerkelijke gedachte die door weinigen serieus genomen zal worden. Echter, in het verleden zijn veel voorbeelden van briljante denkers die niet begrepen werden. Voor de zekerheid zou ik die pinguins dus maar goed in de gaten houden. Echter, na vandaag acht Edward de kans dat de pinguins de macht grijpen toch wat minder groot in. Ze lijken toch niet zo intelligent als we verwacht hadden. Zo hebben we ze gefopt door in hun broedgebied door te dringen door in een soort loopgraaf te lopen. Aangezien alleen je hoofd te zien is, denkt de pinguin dat je kleiner bent dan zij zelf en ze gingen dan ook ongestoord verder met het uitbroeden van eitjes. Gelukkig waren wij ter goede trouw en ons enige wapen was de camera.

Afijn, die Penguins zijn nog al gewoontedieren die zich niet al te graag opvallend gedragen op land. In de zee wel, daar zijn ze echte koningen die met gemak 75 kilometer per dag kunnen zwemmen. Maar op land zijn het echt mietjes, zo traag als ze zijn. Bovendien hebben ze zo'n dikke vetlaag dat ze aan land vaak "oververhit" raken en even moeten uitrusten. Ze zijn dan ook een makkelijke prooi voor relatief nieuwe beesten zoals honden en possums. Afijn, ze verstoppen zich dus graag, waardoor we tot vandaag nog geen pinguin gezien hadden. Ze waren er wel, maar we zagen ze niet. De beste kans om ze te zien is als ze terugkomen van een dagje vissen. Afhankelijk van het soort pinguin is dat ergens vlak voor of vlak na zonsondergang.

Of je boekt een guided tour met "pinguin-sighting-garantie". Dat deden wij. We bezochten het Pinguin Conservation Centre op het Otaga Pensula, het schiereiland bij Dunedin. Dat kon trouwens pas na drie uur dus neusden we eerst wat rond op dit schiereiland. Prima schiereiland kunnen we wel stellen, alleen de Albatrossen waren vandaag niet thuis. Na een uitgebreide lunch en een inleidend verhaaltje gingen we eindelijk naar het strand waar het allemaal zou gebeuren. Edward profileerde zich als top-pinguin spotter en signaleerde er meteen al een stuk of zes. Daar moest de guide toch even op gewezen worden. Deze ging helemaal uit haar dak, die hebben we het hele jaar nog niet gezien en normaal zitten ze daar noooooit. Ok, maar volgende keer wel opletten hè. Het betroffen Yellow Eyed Pinguins van één a twee jaar oud, een soort pinguin pubers.

Daarna lette de gids wel op en wees ons ook nog even op een Sea Lion. Ondanks het feit dat dit een Pinguin Tour was kregen we deze er gratis bij.

De hoofdattractie was echter de Yellow Eyed Pinguin, extreem zeldzaam. Ze zijn bijna uitgestorven, maar hier groeit het aantal weer omdat ze de vijanden van de pinguins buiten de deur proberen te houden.

De enige vijand van de pinguin die men hier toe laat is de mens (en die Sea Lions). Dit is tevens de grootste vijand, maar dit is ook de enige vijand met een dikke portemonee. Zo betaalden we een klein vermogen en zagen dus die Yellow Eyed pinguins. Er waren ook Blue pinguins trouwens, veel kleiner en minder zeldzaam. Afijn, we namen plaats in een soort van spotters-schuilplaats om te kijken of er "early arrivals" waren. Hoe werkt dit in deze tijd van het jaar? Van ieder paar is er één pinguin die overdag wat gaat zwemmen, terwijl de andere op de (twee) eieren blijft zitten. Beiden overnachten aan land. Het moment dat zo'n pinguin uit de zee komt is een unieke gelegenheid om hem te bekijken, voordat hij zich weer verschuilt in het nest. We hadden geluk, een pinguin spoelde zo'n beetje aan en eenmaal op het strand keek hij brutaal om zich heen, waarschijnlijk om te checken of er niet zo'n irritante zeeleeuw was die hem het leven zuur zou kunnen maken. Die lusten namelijk wel een pinguin als tussendoortje. Toen alles veilig bleek, begon de lange weg over het strand.

Het leek wel uren te duren, zo langzaam waggelde dat beest. Maar uiteindelijk bereikte hij het bos en raakten we hem uit het zicht. Maar dat is voor een verwende toerist natuurlijk onacceptabel. Daarom gingen we naar het tunnelstelsel om de nesten te bekijken. Ze hebben zo'n 20 paar van die vogels, waarvan we er heel wat zagen.

Er kwam nog zo'n "early bird" aanwaggelen. Deze early bird kreeg geen worm, maar werd wel vastgelegd op de gevoelige plaat.

Hij waggelde zo voor ons langs (ons arrogant negerend) en maakte zelfs nog even een duik in het vijvertje bij zijn nest. Prima show, een waardige afsluiter van deze tour.

Einde van dag 310, de dag dat er bijzonder weinig ozon in de lucht was. Een algemeen probleem in deze regionen. Overal werd gewaarschuwd, extra goed insmeren.


Maandag 25 September 2006, dag 311

Van Pinguins krijg je natuurlijk nooit genoeg. Daarom bekeken we vandaag de Blue Pinguin. Zoals eerder aangegeven minder zeldzaam dan die Yellow Eyed exemplaren, maar ook deze jongens zijn een bedreigd diersoort. Zoals de meeste pinguins komen ze in groepen uit het water om op land te overnachten (Yellow Eyed pinguins komen als enige soort alleen thuis). Na een stukje noordwaarts rijden en een beetje genieten van de aanwezige zon, waren we vlak na zonsondergang op de pinguin-spotters-plaats. Ook hier was alles weer volledig georganiseerd en was er weer een garantie op pinguins. We namen plaats op een enorme tribune, alwaar we vermaakt werden door een grappige en actieve sea lion die toevallig even kwam buurten. Een sport voor-programma. Dat was wel fijn, want de pinguins waren laat vandaag. Slecht georganiseerd dus. Maar toen het eenmaal helemaal donker was hoorden we een vreemd geluiden in het water en even later spoelden er een stuk of 30 vogels aan. Ze waren veel kleiner als die Yellow Eyed exemplaren, sterker nog deze Blue Pinguin staat te boek als de kleinste in zijn soort. En wat hadden ze het moeilijk om bij hun nest te komen. Ze moesten een soort wal opklimmen, wat voor sommigen bijna onmogelijk leek. Het liefst zouden we ze oppakken en naar boven dragen. Even later spoelden er nog een paar aan en in totaal zagen we op deze manier meer dan 100 pinguins aan ons voorbij trekken. Trouwens, geen foto dit maal. Het was namelijk donker en die pinguins houden niet zo van flitsen. Daarom als troost:

Einde van dag 311, de dag dat we eeeeeeven onder de auto moesten kijken. Pinguins beschouwen een auto als een mooi plekje om onder te schuilen. Het zou toch wel slordig zijn om een pinguin dood te rijden na zo'n encounter, toch?


Dinsdag 26 September 2006, dag 312

Je moet het ijzer smeden als het heet is, zo luidt een klassiek spreekwoord. Hopeloos ouderwets natuurlijk aangezien er dagen voorbij gaan dat wij zo maar geen behoefte hebben aan het smeden van ijzer. Hier in Nieuw Zeeland is meer toepasselijk: "Je moet de Heli-vlucht maken als het onbewolkt is". Met sneeuwlanding natuurlijk, logisch. En mooi weer was het vandaag bij Mount Cook. Met krap 140 zondagen per jaar was die strak blauwe lucht natuurlijk een unieke kans. De oplettende lezer zal zich afvragen of dit de juiste weblog is. Helicoptervlucht? Waren dit niet die gasten waarbij een vlucht niets mocht kosten? Voor de prijs van zo'n heli-vlucht kan je met Air Asia een heel continent bereizen! Maar vandaag hadden we een sponsor, of eigenlijk een uitgesteld verjaardagskado van Marja (Edward's Moeder). Bedankt!

Oftewel, mooi mooi mooi! De rest van de dag zaten we lekker in de zon na te genieten.

Einde van dag 312, de dag dat Edward besloot om later helicopterpiloot te worden. Bij Mount Cook.