23 - 29 oktober 2006 - Krabi

Maandag 23 oktober 2006, dag 339

Over zo'n dag aan het zwembad valt niet zo veel te melden. Mooi blauw water, leuk palmboompje, dat soort dingen. Over het afgelopen jaar valt echter wel wat te melden. We maakten kennis met het wereldje van de langdurige reiziger. Ookwel backpackers genoemd. Een "rugzak levensstijl" is voor de meeste reizigers namelijk een voorwaarde om langer weg te kunnen blijven. Even rekenen leert ons dat een jaartje Hilton al snel een slordige dertig ruggen zal kosten, een bedrag dat zowel wij als onze medereizigers niet zo maar uit onze mouw schudden. Daarom komen de backpackers tesamen in de zogenaamde "backpackersareas" om daar de vele goedkope hostels en guesthouses te bezetten. Iedere stad en ieder gebied dat maar enigszins interessant is voor toerisme heeft wel zo'n backpackers area. Ook vele "normale vakantiegangers" trekken naar deze plekken want daar is immers de gezelligheid van een gezellig café. Beter dan die hotelbar van het Hilton natuurlijk. Afijn het hele zooitje klit lekker samen en stelt elkaar steevast drie vragen:
* Where are you from?
* Where have you been?
* How long have you been traveling?
De eerste vraag is niet zo belangrijk tenzij je uit Israël komt. Reizigers uit Israël hebben binnen de scene namelijk een dramatische reputatie, ze maken nogal veel geluid en maken veel ruzie. Met name met personeel van hostels waar ze derhalve vaak geweigerd worden (zo ook in sommige landen, maar dat heeft een heel andere oorzaak). Maar verder maakt het nauwelijks uit waar je vandaan komt. Veel gehoorde antwoorden op deze vraag zijn Australië, Ierland, Holland, Zuid Afrika en ook Zweden. Allemaal goed volk trouwens, nogmaals het maakt niet uit waar je vandaan komt zolang je maar een goedkoop t-shirt en badslippers draagt. Zelfs t-shirts met logo's van biermerken zijn prima, sterker nog: deze zijn mainstream. Voor alle duidelijkheid: "don't try this at home!!!".

De vragen twee en drie zijn eigenlijk ook niet belangrijk, maar een goed antwoord levert wel extra status op in deze wereld. Zo zullen Tibet, Antartica of Burma meer status opleveren dan Thailand, Mexico of Australië. Australisch staatsburgerschap levert daar en tegen wel bonuspunten op, want dat staat garant voor het vermogen om veel bier te kunnen drinken zonder om te vallen. Tja, het is een ingewikkelde materie. En lang reizen is natuurlijk ook stoer. Onze status is best groot. We zitten nu immers in de buitencategorie, die de lengte van de reis uitdrukt in jaren. Welliswaar betreft het slechts één jaar, voorafgegaan door het woord bijna of ongeveer. Maar toch doen we nu lekker mee, hoewel je ook veel gasten tegen komt die al jaren van huis zijn. Nog stoerder is het om niet meer te tellen en te vermelden: "Sinds 1997". Anyway, de lengte van onze reis levert respect op. Daarnaast hebben we ons zes weken onderworpen aan een streng regime van een vreemde Tai Chi Master in China. Dit soort "specials" doen het erg goed en komen, veelal ongevraagd, ter sprake nadat de antwoorden op de eerste drie vragen zijn uitgewisseld. Het kan van alles zijn: twaalf weken zwijgen met tibetaanse monniken, werken als dive-master op een afgelegen eiland, met je blote handen een kindertehuis in Cambodja opbouwen of een bootreis maken van Kaapstad naar Sidney. Als het maar niet allerdaags is. En het liefst onder barre omstandigheden. Ziekte doet het trouwens ook goed. Daar scoren wij slecht op. Bij ziekte is natuurlijk de ernst maar ook de lokatie van belang. Een aanval van een zeldzaam virus waardoor je niets binnen kan houden is natuurlijk een veel leuker verhaal als je twee dagen lang op een klein bootje zat, van Chiang Rai naar Luang Prabang. Zo wordt er wat afgekletst in de backpackersscene, waarom niet? We hebben alle tijd van de wereld. Voor ons geen gejaagd bestaan. Geen files, geen vervelende baas, geen wekker en zeker geen schoenen. Als je al een tracking van meerdere dagen gaat lopen, en dus echt niet met badslippers uit kan, verkoop je na de tracking je schoenen op Khao San Road. Dit is een straat in Bangkok, maar dat dient geen vermelding. Deze straat is namelijk een begrip in de scene en is een basiservaring. Je dient je daar toch zeker een paar keer per jaar te melden voor een biertje en een goedkope Pad Thai (= noodles). Dit is tevens zo'n plek waar je dat t-shirt met bierlogo en die badslippers kan kopen. Voor beide attributen samen dient maximaal drie dollar betaald te worden. Te veel betalen is absoluut not done, ook al moet je er uren voor onderhandelen. Ook Khao San road is dus eigenlijk zo'n backpackers area en je kan daar dus prima "de drie vragen" oefenen. Het is er een gezellige bende.

Nee, het is fijn om onderdeel te zijn van deze scene. Wij begrijpen elkaar, de rest van de wereld snapt niet hoe het is om een backpacker te zijn. Er is geen alternatief: onze vruchten zijn zoeter, ons bier is kouder, onze lijven zijn bruiner, de glazen groter en onze muziek is mooier. Onbetaalbaar veel mooier zelfs. Onze vis gaat zo uit de zee op de BBQ. Voor ons geen magnetronmaaltijd, onze smaakpappillen worden elke dag verwend. Wij spoelen onze katers weg in de blauwste zee. Alleen wij kennen de weg naar de allermooiste stranden. En als Van der Valk en D-reizen ze eindelijk ook gevonden hebben, dan zitten wij al lang weer op een nog veel mooier strand, of liever nog: op een ander eiland. Want met georganiseerde reizen willen wij niets te maken hebben. Het allermooiste strand is van ons, wen er maar aan. Wij voeren wel belangrijke gesprekken, hebben wel interesse voor de wereld en wij hebben de ultieme vrijheid verworven. Bekrompenheid, zelf-ingenomenheid, intolerantie, domheid? Niet op ons stand! Wij zijn gelukkig met een handje vol eenvoudige bezittingen. Wij hoeven ons dus ook geen zorgen te maken om het verlies van bezittingen. Wij hebben wel het geduld om de ware schoonheid van een zonsondergang te ervaren, te voelen tot in onze botten. En wij kunnen het ons wel veroorloven om vervolgens te wachten tot de zon weer opkomt. Wij hebben geen airco nodig, een oud matras volstaat voor een flink portie geluk. Wij mogen wel wiet roken in landen waar mensen levenslang de bak in draaien voor het bezit van drugs. Uiterlijk vertoon beperkt zich tot t-shirts, badslippers en tattoo's. En een ketting met schelpjes ofzo. Geen patserige auto's, mantelpakjes en voor ons zeker geen opzichtige samsonite koffer op wieltjes. Wij hoeven niet weg te rotten in een rijtjeshuis maar wij slapen in een bungalow op houten palen. Natuurlijk op het strand. Kokosnoten koop je niet bij Albert Heijn, die raap je op. Voor ons geen meubels, wij hebben slechts een hangmat voor onze deur. Een kwestie van smaak? Ok, maar voor ons geen file in de morgen, wij spoelen in de morgen onze katers weg met een groot glas bier onder een palmboom. En in onze wereld zeurt niemand daar over, veel plezier met uw kantoorbaan vandaag....

Al met al doen we lekker mee in de scene. We kennen de regels van het spel en we scoren prima op "de drie vragen". Echter, op dag 339 heeft dit alles geen waarde. Wij zitten in een resort. Daar gelden andere wetten. Die Samsonite is hier de maatstaf, de matrassen zijn fris en op ons balkon staan twee comfortabele stoelen. Kakkerlakken? We hebben er hier nog niet één gezien! Een prima omgeving om te wennen aan het idee: binnenkort geven we bovengenoemde voorrechten op en zullen we er andere voorrechten voor terug krijgen. Schoenen bijvoorbeeld.

Einde van dag 339, de dag dat we dus genoten van het zwembad. Het is fijn hier.

Dinsdag 24 oktober 2006, dag 340

Gisteren schreven we over de wondere wereld van het backpacken. Een eenvoudige wereld waar mensen amper kwaad doen en waar de vruchten heerlijk smaken. Maar een ultieme dag op het mooiste strand komt niet zo maar. In de backpackers scene is men het er doorgaans over eens dat hiervoor een aantal fasen doorlopen moeten worden. De eerste fase duurt doorgaans niet lang, het betreft de vakantiefase. In deze fase voelt alles nieuw, je kijkt je ogen uit op Khao San road en je kan je nog niet voorstellen hoe het is om langdurig te reizen. Dit is fijn, want je krijgt veel advies en goede raad van diegenen met hoge scores op de eerdergenoemde "drie vragen". En laten realistisch zijn: wat is er mis met vakantie? In deze fase is het iedere dag genieten en je reist doorgaans met de snelheid van een "gewone vakantieganger". Die snelheid wisten wij gelukkig al snel af te remmen. Eigenlijk waren wij sowieso traag in deze periode. Waar deze normaal gesproken ongeveer een maand duurt, hadden wij zo'n twee a drie maanden nodig. Na deze vakantiefase begint het nog grotere genieten. Je vergeet welke dag het is, laat staan dat je de datum weet. Dagen vervliegen en tijd lijkt niet meer te bestaan. Zoals eerder besproken wordt het fruit zoeter, de zonsondergangen langzamer en de muziek mooier. Lopen gaat langzamer en langzamer. De mooiste stranden zijn van jou en een leven in Nederland lijkt verder weg dan ooit. Maar daar komt opeens een einde aan als de heimwee fase begint. Voor ons Hollanders hoorden wij eens de term boerenkool fase. Meestal vindt deze plaats na een half jaar, wij hadden er zo'n acht maanden voor nodig. Het duurt slechts enkele weken, maar op dat moment draait alles om thuis. De kakkerlakken lijken groter, de zee is minder blauw (het lijkt zelfs wel bruin soms) en zelfs elke dag verse vis lijkt te gaan vervelen. Voor je het weet hap je verveeld een brok ananas weg, zonder er ook maar een moment van te genieten. Foute boel dus, maar niet getreurd en zeker niet naar huis gaan. Na de boerenkoolperiode wordt alles nog beter dan het ooit was. Als je hier door heen bent is het reizen het mooist. Reizen wordt ervaren als het grootste voorrecht dat bestaat! Iedere dag volop genieten van wat verre landen te bieden hebben. Meestal is dat nogal wat, in deze fase besef je dit maar al te goed. Dit is tevens het moment dat zo'n beetje al je onderbroeken verdwenen zijn in de was. Verdwijnend ondergoed is een algemeen probleem onder reizigers. Hoe dit kan? Waarschijnlijk zal dit mysterie nooit opgelost worden, het is gewoon zo. In deze fase leg je je neer bij het feit dat één van je laatste principes: "onderbroeken koop je bij de Hema", niet meer te handhaven is. Een teken dat je je helemaal over kan geven aan het reizen. Alles wordt nog mooier! Iedere dag weer een schitterende dag. De zon schijnt door en door en.....

Maar tenslotte komt het einde van de reis in zicht, uiteindelijk zelden te vermijden. We kunnen er niet over mee praten, maar in de scene hebben we er al veel over gehoord. De thuiskomst begint met een paar dagen euforie vanwege het weerzien van iedereen die je mist. Het comfort van een huis, Nederlandse kaas en dat soort dingen zijn heerlijk op dat moment. Een kroketje van de Febo misschien? Maar na deze dagen is het keihard wennen aan de realiteit. Een soort vakantiefase maar dan omgekeerd. Ook deze fase wordt doorgaans snel doorlopen, je zit al snel in je nieuwe ritme dat doorgaans wat hoger is dan je gewend bent. Het schijnt helaas wel veel voor te komen dat gesprekken wat moeizaam verlopen. Mensen zitten doorgaans niet te wachten op eindeloze verhalen over waar je geweest bent en welk strand op dit moment hip is. En terecht! Totaal irrelevant natuurlijk. Velen kunnen hun draai niet vinden en denken slechts aan reizen in plaats van te genieten van wat Nederland te bieden heeft.

Een niet al te best vooruitzicht? Ach, je moet wel weten dat veel reizigers gingen reizen omdat ze het in hun thuisland sowieso niet echt naar hun zin hadden. Wij waren echter best tevreden met ons leventje voor we gingen reizen. Daarnaast zien we ook uit naar veel aspecten van het leven in Nederland. We kunnen onze nichtjes Lieke en Sophie weer zien, en zelfs Lucas, ons neefje die later bij Ajax gaat. We missen het werken ook best wel, iets dat hier weinig mensen begrijpen. Ooit zullen we weer een eigen huisje hebben, met twee katjes en een echte bank. Boeken van Herman Brusselmans bestel je gewoon op internet en een pondje boerenkaas koop je om de hoek. Kacheltje aan, lekker potje koken en dan heerlijk eten met vrienden. Misschien zelfs wel met mes en vork! We hebben afgelopen jaar geleerd dat we in Nederland wel wat vreemde en zelfs vervelende gewoonten hebben, maar we leerden ook dat Nederland voor ons een fantastisch land is om in te wonen. Nog anderhalve week....

Onze gevoelens begeven zich momenteel in een soort rollercoaster. Het ene moment vol spanning om naar huis te gaan, het ander moment bijna verdrietig omdat het afgelopen is. Herstel, bijna afgelopen is... Eerst nog maar eens genieten van een flink bord fruit, een lange massage en een koud drankje aan het zwembad.

Einde van dag 340, de dag dat we er nog één namen, nu kan het nog...

Woensdag 25 oktober 2006, dag 341

De verhalen van de afgelopen dagen in ogenschouw nemende, lijkt is er nog niet veel gebeurd op Krabi. Dat klopt. Zo'n luxe slaapplaats hadden we zelden, we komen zo min mogelijk weg bij het zwembad. Dit is gelukkig ook helemaal "Krabi-stijl". Waar op Koh Samui, Pattaya en Koh Chang het leven zich afspeelt op het strand, zijn het hier de zwembaden van de resorts waar de luie toerist zich begeeft. Het is dan ook een wat meer upperclass badplaatsje, aldus de folders.

Naast het feit dat het hier dus stikt van de dure resorts betaal je hier de prijs voor een klein biertje waarvoor je op Kao San Road een hele emmer krijgt. Maar wat maakt het uit, het is vakantie. Maar voor die hoge prijzen krijg je er wel een Tsunami Evacuatie Route bij.

Verder natuurlijk de gebruikelijke "vriendschappen" met tuk-tuk chauffeurs, tailors en souvenirsverkopers.

En we hebben ook nog een foodcourt gevonden, in de open lucht nog wel. Dus wij komen wel aan onze Tom Kah Gai en Pad Tai.

Al met al is Krabi niet de meest exiting plek die we bezochten. Drie weken naar Thailand? Ga dan liever naar een leuk eiland met zo'n bungalow aan het strand. Maar op dit moment was het voor ons perfect. Nog even lekker genieten van een luxe ongeving, zwembad en van die lekkere zachte handdoeken. En natuurlijk nog flink genieten van het eten en het drinken hier. Met shoppen zijn we zo'n beetje gestopt. De verkopers zijn hier een beetje verwend geraakt. De resort gasten weten echt niet wat onderhandelen is en als wij een "normale" prijs proberen te bedingen heeft men daar telkens geen interesse in. Om een lange zin kort te maken: alles is hier duur. Maar soms is een hoge prijs rechtvaardig. We hebben een India's restaurant gevonden dat echt briljant eten serveert. We komen er bijna iedere dag en laten de alleraardigste, doch iets te beleefde man, de meest fantastische hapjes op tafel zetten. Hij onthoudt alles, maar Edward weet hem gelukkig af en toe op het verkeerde been te zetten door van biermerk te wisselen. Hij switchte zelfs even terug naar Tiger. Zwaar overschat in de B.e.e.r.-index, moet hij nu toegeven. Duidelijk beoordeeld in die euforische eerste weken van de reis. Het was in Melakka, hij herinnert het nog als de dag van gisteren. Maar helaas werd de Tiger perfect uitgeserveerd, dus minpunten met terugwerkende kracht zitten er niet in. Tja, je maakt wat mee in Krabi. Trouwens, eigenlijk zitten we helemaal niet in Krabi, we zitten namelijk op Ao Nang beach, op een paar kilometer van Krabi. Het is maar dat je het weet.

Einde van 341, de dag dat Edward voorbereidingen trof voor als hij weer in Nederland is. Hoezo? Las hij zich in de meest recente ontwikkelingen op het gebied van ICT? Natuurlijk niet, hij oefende in het maken van grappen voor Sophie. Het per ongeluk expres in het zwembad vallen zit er nu prima in en daarnaast gaat het gekke bekken trekken ook steeds beter.


Donderdag 26 oktober 2006, dag 342

Nog steeds aan het zwembad, fijn. We schreven in voorgaande dagen over onze reis en over ons jaar. Maar wat gebeurde er in Nederland? Telkens als we het aan een Nederlander vragen is het antwoord: niets! Ja, het kabinet viel, maar dat is dan wel het spannendste sinds de dood van Theo van Gogh. Nou, echt veel missen we niet dan, behalve het gerucht dat Ajax boven aan staat in de eredivisie. Toen wij vertrokken schopten ze nog geen deuk in een pakje boter. Ja, er gebeurt dus toch wel wat in zo'n jaar. Zeker in onze eigen omgeving. Er vond in onze afwezigheid een geboorte tsunami plaats. Zo verschenen op het toneel: Veerle, Sebas, Lieke, Teun, Merel, Lucas, Neeltje, Sara en Thijs. Mijn god, da's bijna een voetbalteam vol. Gelukkig voor Ajax komt nu ook eindelijk de stroom aan jongens behoorlijk op gang. Verder slechts een enkele verbroken relatie, dat is ook wel eens anders geweest. En we hadden een kersverse ondernemer en één ondernemer in de dop, zo vernamen wij onlangs. Een goede zaak, wordt er ook in onze omgeving eens genant veel geld verdiend. Verder werden er in onze afwezigheid een paar slordige miljoenen geinvesteerd in huizen, maar helemaal niets in huwelijksfeesten. Wel misten we op de valreep een legendarisch afstudeerfeest, een feest dat technisch gezien zo'n tien jaar geleden plaats had kunnen vinden. Ach, een goede wijn heeft ook zijn tijd nodig. Tja, volgens de berichten was dat het wel zo'n beetje. Zelfs koninnginnedag verliep zonder kleerscheuren, laat staan het traditionele doktersbezoek. Ach, binnenkort met een biertje in de hand zal vast blijken dat er toch nog wel wat legendarische momenten hebben plaatsgevonden. Er is vast wel weer een grappenmaker die moest kotsen op het personeelsfeestje van zijn eigen werk, iemand die meerdere auto's binnen een week in de prak reed, iemand die in aangeschoten toestand een aantal mede-drinkebroeders beledigde en vervolgens op een haar na in de gracht gegooid werd, of iemand die een huis liet bouwen dat later gedeeltelijk op de grond van de buren bleek te staan, of iemand die helemaal de weg kwijt raakte en lucifersdoosjes ging sparen, of.... Je kan ons niet wijs maken dat dit soort momenten ontbraken dit jaar. Wedden?

Einde van dag 242, de dag dat we ons na een jaar Azië ons nog steeds lekker verbazen over sommige gewoonten:

Vrijdag 27 oktober 2006, dag 343

Voor de derde dag op rij werden we om kwart over zes wakker. Ja, in deze regionen is vroeg opstaan een soort automatisme. De locals doen het ook, die vroege uren zijn de mooisten van de dag. De ochtendzon is nog niet zo warm, vandaar.

Tja, verder wordt het beschrijven van onze tijd aan het zwembad wellicht wat saai, maar het meemaken niet! Zo'n zwembad is trouwens ook een mooie omgeving om naar de "ik-wil-niet-naar-huis-blues" te luisteren. Dat deden we dan ook en we zuchtten nog een keer. Koud drankje? Graag!

Einde van dag 243, de dag dat we een mail ontvingen dat Edward binnenkort zijn auto kan ophalen op zijn werk. Auto? Maar wie moet daar dan in gaan rijden? We hebben helemaal geen chauffeur!


Zaterdag 28 oktober 2006, dag 344

Onder het motto: "nu kan het nog", maakte Edward dus dat duiktripje naar Koh Phi Phi. Duiken is hier een luxe uitje, zo bleek al snel. Gratis drankjes aan boord, comfortabele stoelen en een dive master die alle spullen voor je opzet. Voor niet-duikers: het is nogal wat werk om je duikuitrusting klaar te maken, slangen aan een tank bevestigen enzo. Maar dat hoefden we niet zelf te doen, waardoor er tijd genoeg was om van het uitzicht te genieten.

De avond er voor had hij naar de film Open Water gekeken. Een film over een groep duikers waarbij een klein telfoutje werd gemaakt op de boot. Twee duikers doken nog vrolijk rond, terwijl de boot al wegvoer. Schitterende scene waarbij de twee duikers boven komen en er is geen boot te bekennen. Ja, een prima voorbreiding op een leuk dagje duiken.

Na twee uurtjes varen zakte Edward samen met een Divemaster en een mede fundiver naar zo'n 21 meter diepte op een duikstek luisterend naar de naam Maua Bay. Het zicht viel mee, zo'n 15 meter. Genoeg om die Hawks Bill Turtles te spotten. Na een kwartier zagen we er twee.

Daarnaast schoot er af en toe een Stingray voorbij, meestal met van die blauwe stippen.

Wat zagen we verder? Zo'n Murray, een beest dat zelden kwaad doet, maar er wel zeer gevaarlijk uitziet.

Ja, het was goed toeven daar onderwater. Na 63 minuten moesten we helaas weer naar boven, we hadden namelijk een maximum duiktijd van een uur. Waar dat nu weer goed voor is? Maar ja, misschien is het toch wel slim om niet te lang onder water te blijven, in die film Open Water.....

De tweede duik was iets minder. Er was sprake van enige stroming en het zicht was soms wat minder. We doken bij een grote punt luisterend naar de naam Koh Bida Nok. Tijdens de eerste duik hadden we het aardig gedaan met onze lucht (als je veel lucht verbruikt, slurp je die tank snel leeg en moet je sneller naar boven. Simpel). Dus besloot onze divemaster dat we wel helemaal om die punt heen zouden duiken. Ja, een Divemaster heeft makkelijk praten, die gasten komen meestal met meer dan een halfvolle tank het water (hoe doen ze dat toch?). Al met al vond iedereen het een briljant idee. Na 74 minuten duiken was Edward's buddy "low on air". Dit betekent dat je tank nog voor een kwart vol is met lucht, maar in de duikerswereld ziet men dat wat pessimistischer. 50 Bar in de tank betekent meteen naar boven gaan
(met de nodige safety stops indien nodig, dat dan nog wel). Onze divemaster nam dit nogal serieus waardoor we driehonderd meter voor de boot naar boven gingen, nou ja zeg! Je gaat toch ook niet met 10 liter benzine in je tank langs de snelweg naar de Shell lopen??? Gelukkig was de kapitein de beroerdste niet en pikte ons drenkelingen netjes op. In die recordtijd van 74 minuten gebeurde er van alles. We zakten eerst wederom naar een meter of 21 en zagen daar veel leuk spul. Typerend voor deze duik was dat we behoorlijk wat Lionfish zagen, schitterende beestjes en behoorlijk giftig.

Verder zag Edward er weer eens één die nieuw voor hem was. Zelfs de divemaster had hem nooit gezien. Enig speurwerk in het "vissenboek" leerde hen dat het vermoedelijk de Oriental Sweetlips was. Namen zijn belangrijk, dat blijkt maar weer.

Leuk beestje. Nou, dat was me het duikje wel. Tijd voor een hapje en een biertje. Op de terugweg zag Edward hoe het op Ao Nang Beach regende terwijl hij lekker droog zat. Prima.

Ook Sanne vermaakte zich prima. Er was namelijk een Spa in het resort met prima massages. Een combi van Thaise en Aroma therapie, een echte aanrader.

Einde van dag 244, de dag dat we het toch wel saai vonden zonder elkaar.


Zondag 29 oktober 2006, dag 345

Jawel, het is weer zo ver. Een paar dagen badderen in zee of zwembad staat de laatste tijd garant voor een oorontsteking. Sanne had er weer één, tjongejonge. Gelukkig weten we er ondertussen alles van. Druppeltjes, pilletjes en geen water meer in je oor. Over een paar dagen is het vast weer weg, maar je kan je er toch flink beroerd door voelen. Gelukkig hadden we nog steeds geen wilde plannen, lekker luieren, eten en drinken is alles dat we deden. We wisten nog wel een in Thailand ogenschijnlijk onmogelijk doel te berijken, we vonden een restaurant die een niet zo goede Tom Ka Gai serveerde. Soep met kokosnootmelk, kip en heel veel ander lekkers (maar hier dus niet).

Einde van dag 245, de dag dat we nog één Rabo pas hadden (Rabo = gratis pinnen in buitenland). En bij die laatste pas lag ook nog die chip half er uit. Kan je daar mee pinnen? Ja, het kan. Gewoon die chip een beetje op zijn plaats duwen en cashen maar. Bankpassen en Simkaarten was niet ons spul het afgelopen jaar. Maar het lijkt er op of we huiswaards zullen keren met nog één bankpas en één simkaart.

Tevens het einde van ons relaxte bezoek aan Krabi, Reistips:
* Ga naar Koh Chang
* Kies op Koh Chang voor het zevende strand vanaf de haven, Lonely Beach. Maar vertel dit niet door, het is een geheim.