Woensdag 31 mei 2006, dag 193Deze dag gingen we op weg naar een plek zonder regen. Vroeg op, ons laatste ontbijtje bij Kelly's en om acht uur stond de taxi voor de deur (alhoewel? Kelly's heeft eigenlijk geen deur). Nou die taxichauffeur dacht waarschijnlijk dat wij om tien over acht vlogen, zo onbenullig hard reed hij. Op het vliegveld van Guillin aangekomen zagen we het meteen al: vertraging. Dat krijg je met dat weer. Al snel begonnen de andere vluchten ook te knipperen met de mededeling: delay. Na een uurtje wachten waren alle vluchten vertraagd. Dat voorspelde weinig goeds en de vertrekhal begon al aardig vol te raken met vertraagde passagiers. We hadden nog geen vliegtuig zien vertrekken, maar plotseling kwam er de mededeling dat juist ons vliegtuig ging boarden. This could be our lucky day! Nou dat bleek wel, want we kregen zelfs lunch aan boord. Wat een feest.
Edward had weer geluk, het oude mannetje naast hem was er van overtuigd dat Edward Chinees sprak. Tja, en wat doe je in het geval dat je geen idee hebt waar het gesprek waar je aan deelneemt over gaat? Plaatjes kijken! Doen consultants trouwens ook altijd als ze het niet meer snappen. Edward liet de goede man foto's zien op zijn PDA. Alle foto's werden met een oeh of aaah ontvangen. Maar bij een aantal foto's was de man nog enthousiaster: de Tai Chi Master in actie, de rijstterrassen van Longshen en Edward die in Luang Prabang aan een liaan hangt. Foto's van witte stranden en zonsondergangen werden met minder emotie ontvangen. Dieren deden het daar en tegen wel weer prima. Afijn, zo kwamen we de tijd wel door en opa zorgde ervoor dat we niet meer overgeslagen werden bij het serveren van thee.
Eenmaal geland, vonden we op het vliegveld een goede aanbieding voor een hotel in het centrum. Prima om de eerste nacht door te komen. We bleken in een winkelstraat te wonen, de straat die later de beroemde Wangfujingstreet bleek te zijn, de Kalverstraat van Peking zeg maar.
Van buiten gaf het hotel een dubieuze indruk, maar de kamer was helemaal niet zo erg slecht. Alhoewel, het prachtige bord op de voorkant zagen we ook aan de binnenkant.
Verder prima kamer. Ach, de vloerbedekking was wat smoezelig en de geur in de kamer was ook niet helemaal ok. Maar voor een vergelijkbare prijs (bijna 20 euro) van onze bezemkast in Hong Kong hadden we nu een echte hotelkamer met fijne en schone bedden en zelfs een ruime en schone badkamer. En onze overburen hadden een bord met een grote M opgehangen. Eerst maar eens gekeken wat daar te koop is, na vijf weken in de rimboe smaakt zo'n Big Mac prima.
En trouwens, het was lekker weer in Peking, lekker warm en geen rottige regen. Dat waardeerden wij.
Einde van dag 193, de dag dat we 31,6 kilo bagage bij ons droegen.
Donderdag 1 juni 2006, dag 194
Eerst ging Edward maar eens verder kijken naar een goedkoper hotel. Na drie uur lopen in het centrum, was de conclusie dat we eigenlijk een superdeal hadden in ons eigen hotel. Dus daar bleven we maar. En we maakten meteen goed gebruik van onze kamer, want Sanne was qua Menière alles behalve fit. Wel vreemd hoor, de verboden stad was zo dichtbij en ook zo ver weg. We hebben er erg veel zin in om er heen te gaan.
Einde van dag 194, de dag dat Edward wat rondhobbelde in de buurt. Veel erg chique winkelcentra, in één is er zelfs een Gourmet Street, mjummie!
Vrijdag 2 juni 2006, dag 195
Eindelijk! We gingen Peking bekijken. Eerst maar eens kijken wat er op het Tiananmen Squiare te doen is. Je weet wel, dat plein voor de verborgen stad. Nou, da's wel even wat anders dan de oude markt in Enschede.
Eenmaal midden op het plein gebeurde hetgene dat een keer moest gebeuren en waar we altijd zo bang voor zijn. Sanne kreeg een Ménière aanval. We zijn maar midden op het plein gaan zitten en Sanne nam meteen twee stuks Cinarizine in die haar helpen als ze erg draaierig is. Na een half uurtje ging het een klein beetje beter. Maar hoe kom je weg van dat plein? Taxi's mogen er niet komen, dus hobbelden we naar de metro op de hoek van het plein. Gelukkig ging dat goed en we gingen snel naar "huis".
Achteraf makkelijk praten natuurlijk, maar Sanne was toch iets te enthousiast geweest. Maar wat wil je, er is hier ook zo veel te doen! Nou, de rest van de dag lag Sanne plat en Edward was druk met het halen van eten en drankjes, het versturen van mailtjes en het wandelen door de buurt. En hij ging nog lunchen met twee amerikaanse kennissen uit de Yangshuo periode. Hij at zijn eerste eend en hij was heerlijk.
Einde van dag 195, de dag dat we telefoon ontvingen op onze kamer van Vincent, Lotte en Sanne's ouders. Dat Skype-out werkt natuurlijk ook andersom! Vanuit Nederland naar China bellen voor 1,79 cent per minuut.
Zaterdag 3 juni 2006, dag 196
Vandaag maar niet overmoedig zijn, we bleven dichtbij "huis" en hielden ons bezig met de Gourmet street en met wat eerste shoppingactiviteiten. Onze garderobe thuis is al zo'n twee jaar niet voorzien van nieuwe kleding (die vier T-shirts is immers meer dan genoeg!) en kleding is in China echt supergoedkoop. Daarom gaan we hier flink wat kleding kopen en opsturen naar Nederland. Vandaag kochten we alvast wat t-shirts. Voor twee euro heb je hier al een leuk exemplaar.
Einde van dag 196, de dag dat Edward nog even een internet café bezocht, maar er niet in kwam omdat hij geen paspoort kon overleggen. De overheid denkt dus echt dat ze het internet kunnen reguleren. Tevens de dag dat Google.com in China uit de lucht ging. Je kan slechts nog terecht op Google.cn, een versie waar onder andere geen zoekresultaten gegeven worden over de situatie in Tibet. Eerder heeft ook Yahoo ingestemd met een gefilterde zoekmachine. SCHANDE!!!!!!!
Zondag 4 juni 2006, dag 197
Sanne had nog steeds last van Mènière en Edward ging maar alleen rondkijken in Peking. Leuke stad hoor, in het centrum veel leuke oude wijkjes met zogenaamde Hutongs.
Een stukje echt China, hoewel dit natuurlijk net weer toeristen aantrekt. Ook hier kan de toerist van een Engelse menukaart eten en een pint drinken in een westerse bar. Misschien een beetje de Jordaan van
Peking? Trouwens, al die Hutongs zouden afgebroken worden en voor 2008 (Olympische Spelen) vervangen worden door nieuwbouw, iedereen spreekt er schande van.
Nou dan mogen ze wel opschieten, want in het centrum zie je er weinig van. Buiten de ring wordt trouwens wel echt ontzettend veel gebouwd, maar dat terzijde. Edward liep dus door die Hutongs en zoals het hoort verdwaalde hij daar. Toen hij op een gegeven moment bij een park kwam waarvoor hij entree moest betalen, kwam hij tot de conclusie dat dit park dan wel in zijn reisboek moest staan. Dat klopte, het betrof het befaamde Ditan park.
Laat het nu een heerlijk relaxed park zijn! De dames deden Tai Chi. Wel een andere stijl dan de "onze" en ze voeren hem ook anders uit. Wij voeren hem heel langzaam en perfect mogelijk uit, terwijl het in de parken meer als een soort dans uitgevoerd wordt. Op de olympische spelen (ja, het is een olympische sport) zouden wij meer punten scoren, aldus onze Tai Chi Master (hoewel daar niet de Yang 24, maar de Yang 42 uitgevoerd wordt, nog even oefenen dus).
Afijn, dat park was vlak bij Edward's "doel", de Lama tempel. Dit is de grootste Tibetaanse tempel buiten Tibet. Kon hij toch nog een heel stukje Tibet meepikken. Weer een tempel met entreegeld. Edward blijft het vreemd vinden, blijkbaar moeten arme mensen maar ergens anders hun wierookje opsteken (voor veel Chinesen is 25 Yuan veel geld). Ondanks de afwezigheid van arme mensen werd er toch veeeeel wierook opgestoken.
En omdat hij zo mooi was, volgen hier nog wat kiekjes:
Nu Edward weer wist waar hij was liep hij direct naar twee oude torens, de Bell en de Drum tower. Ook wel mooi.
Daarna nog wat door het centrum richting de Verboden Stad. Daar zag hij toch nog een Hutong die tegen de vlakte ging, zonde hoor.
Na nog wat tuk-tuk drivers en postkaartenverkopers ontweken te hebben was hij weer bijna thuis. Snel kijken hoe het met Sanne gaat. Redelijk, naar omstandigheden. Gelukkig kon ze de deur uit om te eten. Dat kan prima in deze buurt. Daarna weer plat, we hebben zin in de dag van morgen.
Einde van dag 197, de dag dat we de oefenwedstrijd Nederland - Australie live op de Chinese tv volgden. Maar of die Aussies door hadden dat het geen Australian football betrof? Toch een gelijk spelletje er uitgesleept ;-).
Maandag 5 juni 2006, dag 198
Ieder nadeel heb z'n voordeel, aldus de magische woorden van Johan. Het voordeel van die dagen ziek op een hotelkamer zitten, is dat je extra kan genieten als je wel even naar buiten kan. En vandaag kon het (een beetje). Rustig aan, lekker luxe met een taxi naar de Temple of Heaven. Volgens de Lonely Planet een fraai stukje Ming architectuur. Ook wij vonden het een prima tempel, zelfs na een half jaar tempels kijken. Nee, het is echt een toppertje!
Daarnaast verdient deze tempel extra bonuspunten omdat deze gelegen is in een fraai park met groen gras en ook nog een fraai terras waar vroeger flink geofferd werd. Maar dat was wel zo'n 500 jaar geleden. Nu wordt het terras bevolkt door voornamelijk Chinese toeristen die daar zelfs meer foto's maken dan wij deden. We aten nog een boterham met pindakaas in het park en keerden daarna terug naar het hotel, natuurlijk weer per taxi (die naar vermoeden een paar blokjes om reed, boefje).
Daarna rusten (Sanne) en internetten (Edward). Het nieuws bereikte ons dat Jong Oranje wereldkampioen werd. Een goed voorbeeld voor het "oude" Oranje. Het WK leeft trouwens ook hier, veel voetbal op TV en je kan ook WK-shirts kopen, 10 Yuan (1 euro). De Chinesen hebben zelfs de hele stad vol gezet met beelden van Leeuw met Bal, waarvoor hulde natuurlijk.
Na deze opmerkelijke constatering gingen we weer naar Gourmet street, om precies te zijn (weer) naar het foodcourt. Een mooi systeem: erg lekker, snel en goedkoop. Edward was zeer gecharmeerd van de Peking-Noodles verkoper. Hij schaaft de Noodles vers van een blok "deeg" en kookt ze meteen. Dit waardeerde Edward als noodle-liefhebber en hij bevond zich al snel in de "doe maar" modus. Extra broodje? Extra dumplings? Doet u maar! Uiteindelijk liet hij zich zo veel eten aansmeren dat er twee dienbladen nodig waren om het mee te nemen. Bijna alles ging nog op ook, hij kon die aardige man natuurlijk niet teleurstellen.
Na al dat eten vonden we gelukkig een magische weegschaal op straat. Allebei vijf kilo kwijt in een week. Of zou het toch aan die weegschaal liggen? We vermoeden dat de weegschaal is geplaatst door de tegenover gelegen Mc. Donalds. Vijf kilo afgevallen? Nou, dan kan ik best een burgertje nemen!
Einde van dag 198, de dag dat Sanne's ijsje in het winkelcentrum net zo duur was als ons eten. Maar het was wel een heeeeel lekker ijsje met heeeeel veel bosbessen, vers er doorheen gemixt. Hmmmmm.
Dinsdag 6 juni 2006, dag 199
Voor Sanne geen sightseeing vandaag helaas. Edward bezocht de Dongyue Temple en de buurt waar dat ding in staat. Het bezoek aan de tempel was erg vermakelijk. Het was blijkbaar niet zo'n erg populaire tempel, het was er heerlijk rustig en zelfs stil. Je zou zelfs kunnen stellen dat er de sfeer heerste die bij een tempel hoort, en dat in Peking! Het was een bijzondere gewaarwording, de naast een soort hoofd-tempel waren er 76 "afdelingen" met een soort thema. Bijvoorbeeld Moraliteit van Ambtenaren, Decent lifestyle, de drie maand durende periode van meditatie, rijkdom en het stoppen van human destruction. Bij iedere afdeling werden een soort van blokjes gehangen en werd wierook opgestoken. Als analist kon Edward zich hier prima uitleven. Wat zijn de thema's die men in China het belangrijk vind? Gewoon de blokjes tellen. Ter illustratie eerst de afdeling van (justifiable) rijkdom en vervolgens de afdeling voor de dieren, trek zelf uw conclusie.
Einde van dag 198, de dag Edward lotgenoten tegenkwam in de supermarkt, mensen met een obsessie voor goedkoop water. Natuurlijk betrof het Nederlanders die net als Edward in extase raakten bij het schap waar men flessen water verkocht voor 2 Yuan (20 cent). De waterprijs verschilt enorm per winkel (we zagen eens flessen van 40 Yuan) en Edward loopt soms een kwartier om voor het goedkoopste water. Een intelligente bezigheid?
Woensdag 7 juni 2006, dag 200
De tweehonderdste dag was bijzonder. Edward bevond zich boven op de Chinese muur. Daar stond hij dan, een wens ging in vervulling. Zoals zijn moeder zou zeggen: "dat pakken ze je niet meer af". Een hoogtepunt van deze reis, maar tegelijkertijd een dieptepunt. Want wat hadden we daar graag samen gestaan.
Sanne had nog steeds last van Ménière en omdat we vrijdag naar Bangkok vliegen, was vandaag onze laatste kans (morgen willen we naar de Verboden stad). Een moment dat die Ménière wel heel erg confronterend is.
Voor Edward gold: beter alleen naar de muur dan helemaal niet. Dus stond hij om acht uur bij het tourbus station. Edward koos voor het stuk muur bij Bãdálin. Daar is de muur namelijk "raw en impressive" aldus de reisgids. Dat wil je. Omdat dit zo'n fraai stukje muur is, was hij natuurlijk niet de enige, hele bussen vol Chinesen (en een enkele westerling) gingen die kant op. Maar het duurde toch nog even tot de bus vol was en de tour-operator dit ook door had. Trouwens, verbazingwekkend genoeg was deze bus vol toen alle stoelen bezet waren. Hulde, daar kan menig Aziatisch land wat van leren. Afijn, anderhalf uur later vertrok de bus en nog eens anderhalf uur later stonden we voor de ingang van - jawel - de kabelbaan naar de muur. Alle Chinesen in die kabelbaan en de resterende buitenlanders liepen naar boven (wat volgens de lokale taxi chauffeurs natuurlijk veeeeel te ver was ;-).
Tja, wat doe je als je eenmaal op DE muur staat? Edward keek naar die enorme sliert die over de bergen kronkelde. Wat een ding. Hij dacht aan de legendarische uitspraak van Mao Zedong: "Hij die De Muur niet heeft beklommen is geen echte man". Da's ook weer in the pocket dacht hij, maar die mannen die met de kabelbaan gaan dan? vroeg hij zich af. Net als alle Chinesen voelde Edward een enorme aantrekkingskracht om naar boven te lopen en iedere minuut een foto te nemen. Hij besloot maar om toe te geven aan dit vreemde en onlogische verlangen. Hij liep en liep en liep. Pas boven aangekomen ging hij eens echt goed kijken wat hij allemaal zag. De muur, zo kolossaal en toch één met het berglandschap. Al starend naar het landschap, kon hij zich amper voorstellen dat dit duizenden kilometers doorgaat. Zo mooi.
Dit was ook typisch zo'n dag waarop je spijt hebt dat je je nooit verdiept hebt in fotografie en dat we slechts beschikken over een huis-tuin en keuken camera. Dit in ogenschouw nemende zijn hier enkele van de tientallen kiekjes.
Edward zou wel uren langer hebben kunnen kijken naar de muur, maar na drie uur ging de bus weer terug. Bij terugkomst maakte hij nog wat foto's op het plein van de Hemelse vrede, hij was er toch en vandaag was het minder bewolkt en relatief smogvrij. Een mooi moment om Mao's huisje te bekijken.
Eenmaal "thuis" gekomen had Sanne een opleving en gingen we lekker Tepanyaki eten in het foodcourt. Weer eens wat anders, elke keer Okura gaat ook wel eens vervelen. Afijn, de Japanner maakte lekkere stukjes rundvlees, kip, grote garnalen en zelfs een lekker visje klaar. En natuurlijk heerlijke groente met rijst. Het was heerlijk en de prijs was net iets lager als in het Okura, 100 yuan (10 euro).
Maar 's avonds was het feest afgelopen. Na weken sukkelen met meniere aanvalletjes en relatief kleine draaiduizelingen was het nu echt raak, een dikke M aanval waar Sanne goed ziek van was. Nu maar hopen dat het vanaf nu wel beter gaat.
Einde van dag 200, de dag dat Sanne een nieuwe BH ging kopen. De eerste maat wordt net als thuis netjes met de centimeter opgemeten. De cupmaat is een ander verhaal: deze werd simpelweg gemeten door de borst eens goed in de hand te nemen. Dat zouden de verkoopsters bij de Livera toch niet in hun hoofd halen. Trouwens, die Chinesen hebben geen tieten, alles was te klein.
Donderdag 8 juni 2006, dag 201
Dit was de dag dat we de verboden stad gingen bekijken, een waardige afsluiter van Peking dus. Vooraf waren onze verwachtingen natuurlijk hoog gespannen. Zoals verwacht was het groooooot. Het is amper te beseffen dat zo'n enorm stuk van de stad verboden toegang is geweest voor het volk. Rare jongens, die Keizers. En de gebouwen waren stuk voor stuk erg mooi. Echter, we misten net dat ene gebouw dat het allermooist was. Geen enkel gebouw kon tippen aan bijvoorbeeld de Temple of Heaven, wat ons betreft dan. Maar al met al was het me het middagje wel. We zagen pleinen, terrassen, paleizen, tempels en ook enkele tronen en ander huishoudelijk spul. Dit bij een heerlijk zonnetje, de verboden stad stond heerlijk te bakken. Wel waren we net zulke cultuurbarbaren als de meeste chinesen, na twee uurtjes stonden we weer buiten, voor Sanne's Ménière precies lang genoeg (of net iets te lang?)
Einde van dag 201, de dag dat Edward's handgewassen T-shirt in drie minuten droog was. Hoe doe je dat? Hang hem buiten, achter een enorm reclamebord dat in de zon staat te bakken en zorg voor wat wind door hem boven het apparaat van de airco te hangen.
Vrijdag 9 juni 2006, dag 202
Vandaag vlogen we met Air Lanka naar Bangkok. Je weet wel het mocht immers niets kosten. Een best lange vlucht, maar we hadden er wel erg veel zin in. In Bangkok zouden we Sanne's ouders immers zien!
Voordat we deze reis gingen maken, hebben we geprobeerd om goed in te schatten wat de consequenties van reizen met Ménière zouden (kunnen) zijn. We hebben tegen ons zelf gezegd dat we niet moeten zeuren als we een keer een vlucht moeten laten schieten als Ménière er eens geen zin zou hebben. Nou, vandaag was het zo ver. Sanne voelde zich erg beroerd en op het moment dat we naar het vliegveld wilden gaan volgde er een flinke aanval.
Conclusie in luchvaart termen: een no-show voor mister Devries and miss Kerste. En nog veel erger: niet op tijd in Bangkok zijn om Sanne's ouders op te halen van het vliegveld in Bangkok. Een moment waar Sanne slechts 3000928827 keer aan gedacht heeft de afgelopen maanden. Oftwel, flink balen.
Na een opleving aan het einde van de middag probeerden we nog tevergeefs op de avondvlucht van 21.00 te komen, maar dat gaat zo maar niet in China. Waar je normaal gesproken twee uur voor de vlucht op het vliegveld nog wel eens een ticket kan scoren, hier in China schijnt dat door de procedures (?) absoluut onmogelijk te zijn, aldus de aardige man van China Airlines die ook nog aangaf dat er wel many seats available waren.
Morgen om 17.25 gaat de volgende vlucht.
Einde van dag 201, de dag dat Edward ook nog regelde dat we een deel van ons geld van de tickets terugkrijgen. Dit tot onze grote verbazing. Die tickets die niets mogen kosten zijn soms nog niet zo slecht.
Zaterdag 10 juni 2006, dag 203
Dit was de dag dat Bangkok zo ver weg leek. Door de aanval van gisteren en de slechte periode in de weken hiervoor had Sanne er amper vertrouwen in dat we vandaag ooit in Bangkok zouden arriveren.
Maar gelukkig voelde ze zich 's morgens niet al te beroerd. Zonder tickets kom je nergens, dus die werden eerst maar gekocht. Deze tickets mochten wel wat kosten, als we maar de eerst volgende vlucht konden nemen. De Thai Air vlucht van 17.25 had nog twee stoelen. Dat was stap 1. Om twaalf uur werden de tickets bij ons hotel afgeleverd, e-tickets? Chinezen hebben er blijkbaar nog nooit van gehoord.
Stap twee was de taxi naar het vliegveld. Omdat Sanne zich nu relatief goed voelde gingen we nu meteen maar, dan hebben we dat i.i.g.v. alvast gehad en kan ze op het vliegveld een beetje relaxen. Oftewel, ruim vijf uur voor de vlucht stonden we op het vliegveld! Stap twee ging ook prima. En ook de vervolgstappen zoals inchecken, douane gedoe en boarden gingen naar wens. Er was zelfs nog tijd voor een klein tax-free moment. Uiteindelijk redden we het tot in het vliegtuig, dus de kans dat we vandaag in Bangkok zouden arriveren werd nu wel erg groot! Je kan immers moeilijk halverwege uitstappen. Door onze lichtelijk vroege incheck hadden we die ene plaatsen met mega-beenruimte waar je normaal gesproken altijd zo jaloers op bent, daar bij die nooduitgang. Sanne voelde zich ook steeds beter en omdat het vandaag wel wat mocht kosten werden er ijskoude drankjes en een prima maaltijd geserveerd. Prima vlucht dus en Sanne was er ondertussen ook van overtuigd dat ze haar ouders vandaag zou weerzien.
Ze kon niet wachten, maar juist op dat gebied werd er veel van haar gevraagd. Allereerst een uurtje vertraging van de vlucht, nog een extra rondje boven Bangkok voor we mochten landen, vervolgens kwam onze rugzak zo'n beetje als laatste van de band, dan een behoorlijke wachtrij bij de taxi's en tenslotte kwamen we terecht in een file omdat de koning van Thailand 60 jaar regeert en een feestje gaf.
Maar om half twaalf reed de taxi dan toch voorbij de straat van het Guesthouse waar Sanne's ouders (hopelijk) braaf zaten te wachten. Na in paniek STOP! Te hebben geroepen sprintte Sanne te voet het straatje in en ja hoor, daar waren ze! EINDELIJK!
Einde van dag 203, de dag dat die koude Chang extra goed smaakte.
Tevens einde van Beijing, Reistip:
1) Gourmet street en het bijbehorende foodcourt zit in het Oriental plaza, Wangfuying Street. De Peking noodles helemaal aan het begin, bij dat vriendelijke mannetje.
2) Goedkope vliegtickets zijn te vinden op www.elong.net, ze bezorgen de tickets bovendien gratis in je hotel.
Tevens het einde van China, het land waar we het prima naar ons zin hadden en prachtige dingen zagen. Het land waar we zo veel langer bleven dan verwacht en waar we ook zo veel dingen meer zouden willen zien. Maar het meest indrukwekkend was de tijd dat we "woonden" in een Chinees dorp en de vrolijke Chinesen een klein beetje leerden kennen.
