14 - 17 maart 2006 - Luang Prabang

Dinsdag 14 maart 2006, dag 115

Soms gaat alles veel sneller en makkelijker dan verwacht. De taxi reed in minder dan drie kwartier naar het vliegveld (wij dachten in een enorme ochtendspits terecht te komen), het terug claimen van de belasting op de PDA was een "wassen neus" en zelf waren wij ook beresnel die ochtend. Resultaat: we konden een vluchtje eerder pakken.

Iets over twaalven maakten we al de schitterende landing in Luang Prabang, Laos.

Ook in Luang Prabang ging alles erg snel, in no time waren we 60 dollar kwijt voor een visum van 15 dagen. Laos mag dan bekend staan als een goedkoop land, maar die eerste drie minuten hakken er wel meteen goed in.

Het dorp Luang Prabang is niet zo groot, het telt slechts 26.000 zielen. En daarnaast herbergt het dorp veel toeristen natuurlijk.

Volop kamers dus, we kozen voor een grappig exemplaar dat belachelijk groot was. Zo'n acht bij acht meter schatten we.

Voor zes dollar hebben we nu toch heel wat meer meters als je het vergelijkt met het Reno. Leuk hok, wel veel werk om 's avonds alle luiken dicht te doen.

We voelen ons meteen op ons gemak hier. Het is een gemoedelijke bedoeling. Iedereen lijkt het rustig aan te doen hier, zelfs de toeristen maken zich niet druk en hangen wat rond op de vele terrasjes aan de mainstreet. Laten wij daar nu net ons guesthouse hebben. Ook hier hebben de Fransen de baas gespeeld en dit is terug te zien in de koloniale uitstraling van de gebouwen.

En het stikt hier van de tempels, de ene nog mooier dan de andere.

Als we het goed begrepen hebben staat het hele dorp op de wereld erfgoed lijst van Unesco.

En het is erg relax, zelfs het verkeer (brommers voornamelijk) gaat langzaam en maakt opvallend weinig geluid.

Einde van dag 115, de dag dat we meteen maar een massage namen in één van de vele Spa's. Moeilijk gedoe met warme stenen en aromatische olieën enzo. Goed.


Woensdag 15 maart 2006, dag 116

Vandaag bezochten we de watervallen van Kuang Si. We bevonden ons in een illuster gezelschap van "hardcore" reizigers die ook voor zo min mogelijk geld de rit van 30 kilometer wilden afleggen. Daarom deelden we de tuk-tuk met zes andere gasten. De meesten reisden alleen en een aantal sliepen niet in guesthouses, maar in tent of hangmat. Niet echt volk dat zich maar om iets druk maakte, en met enig bravour werden de reisverhalen uitgewisseld. We leerden dat Angkor Wat toch echt niet meer kan. Mooie gekken, en bij de watervallen aangekomen storte iedereen zich in het ijskoude water.

Later kwamen we er achter dat het eerste "bassin" niet de mooiste was. Nadat we opgedroogd waren liepen we omhoog richting de waterval waar het allemaal om draaide.

Waar het gisteren redelijk frisjes was, brak vandaag de zon door en het was heerlijk vertoeven bij de watervallen en in de vele baden. Gelukkig waren er ook veel Lao kids die het mischien nog wel meer naar hun zin hadden dan wij.

Toen Edward die jochies aan die liaan zag hangen wilde hij dat ook wel eens proberen. Zo gezegd, zo gedaan. Of afgegaan, het is maar hoe je het wil zien.

Na deze afgang kon het ook Sanne niets meer schelen in ging voor een "Jane-moment". Zij schoot zo snel van de liaan af dat het niet eens op foto vast te leggen viel!

De tuk-tuk driver zou ongeveer vier uur op ons wachten en we waren nog nat achter onze oren toen we bij de tuk-tuk aankwamen. Maar het overgrote deel van ons hippie-gezelschap kwam überhaupt niet opdagen. Na een Beerlao en het fotograferen van spelende kids gingen we met drie man terug.

In Luang Prabang ervaarden we de sensatie van Beer Lao. Dit is echt een heerlijk bier en iedereen in het dorp lijkt wel een fles beer Lao voor zijn neus te hebben. Het bier smaakt perfect en het lijkt wel DE trots van Laos te zijn. Zelfs locals dragen foute t-shirts van het beste en enige biermerk van Laos. Dit bier zou de B.e.e.r.-index wel eens op zijn kop kunnen zetten.

Tijdens het wegpilzen van het laatste stukje van de dag, merkten we dat de Lao qua prijzen een beetje in de war zijn. Bier is goedkoper dan cola en Whisky is goedkoper dan wijn. Niets te klagen dus.

Einde van dag 116, de dag dat sanne's dagboek de 2kg grens overschreed. Ze plakt er af en toe een plaatje in. Of een hele folder. Of een complete landkaart....

Donderdag 16 maart 2006, dag 117

Waar we de aankomst op het vlieguig nogal frisjes was, is het ondertussen wel wat warmer. We merken dat we langzaam aan richting de "killer-maand" gaan. In april is het in dit gebied echt super warm. Laat dat nu net de maand zijn dan Sanne's ouders naar Thailand komen ;-). Maar nu gaat de termometer ook af en toe boven de 30 graden en Luang Prabang heeft daarnaast een extra "killing effect", te weten rook-overlast!

De boeren in de omgeving vinden akkers belangrijker dan bos en om een bos te transformeren tot akker steken ze het bos in brand. Maar ook in het dorp zelf zie je overal vuurtjes om het door toeristen geproduceerde afval te verbranden. Gevolg: Luang Prabang hult zich continu in een grouwe laag rook.

Oftewel: genoeg om je op te verheugen voor een nieuwe dag, vroeg uit de veren dus. Vandaag wilden we een wandeling maken langs de vele tempels die Luang Prabang rijk is. De eerste was meteen een kuiten-bijter met een kolletje van de derde categorie. Het betrof de bij iedereen natuurlijk wel bekende Wat Thammothayalan.

Van al dit prachtigs raakten we spontaan de weg kwijt en tempel twee en drie hebben we hierdoor gemist. Maar we vonden wel een prima tent met heerlijke broodjes. Ook hier hebben de Fransen uitgelegd wat een lekker warm stokbroodje is, hoewel een Lao zijn broodje natuurlijk niet in een oven gaat stoppen.

Lekker met groente en vlees of kaas. Na dit festijn kwamen we wel weer on track en we pakten nog menig tempel mee.

We zagen nog menig tempel en de "tempelmoeheid" sloeg niet eens toe. Edward maakte nog even een statement door in principe niet te betalen voor een tempel (en er dus ook niet in kwam, maar later alsnog gratis naar binnen mocht, en dat toen niet meer wilde).

Om dit alles te verwerkten daalden we neer op dat terras bij de rivier waar je kip nog een daalder waard is. 3000 kippies voor een watermeloen shake ($ 0.30), da's nog goedkoper dan Beerlao! Bij deze tent kom je ook niet van je kip af, dus dineerden we bij de Indiaan.

Trouwens, over de Kip gesproken, Edward is weer helemaal in zijn element. Veel gedoe met geld. We voeren hier zelfs een triple boekhouding. Eerst is er dus de Kip. Die is voor Cola, Beerlao en de entree voor tempels. En alles wat je er verder mee wil betalen, maar wij vrezen dat je wel een kruiwagen vol kip-biljetten nodig hebt als je een brommer wil kopen. Dan zijn er ook dollars. Kamers, tourtjes, taxiritten, massages en soms zelfs maaltijden worden gequote in dollars (betalen mag ook in kip, maar pas op voor de toegepaste wisselkoers). En daarnaast zijn de Lao ook niet vies van de thaise Bath. Wij hebben daar een voorraadje van mee uit Bangkok, want pinnen kan in Laos alleen als je een Kippen-rekening hebt. En dat wil je niet. Dit wisselen is erg leuk. Je gaat met een klein biljet naar de bank om wat kip te halen. Laten we zeggen 1000 Bath, 22 Euro. Vervolgens gedraagt de beambte alsof je met een half miljoen aankomt en dien je een compleet formulier met niet ter zake doende vragen in te vullen. En dan komt het mooiste. Voor dat ene biljet van slechts 1000 bath krijg je meteen 26 kip-biljetten van 10.000 terug. Of 13 van 20.000 als je geluk hebt, maar hoger dan dit ($2,-) gaan ze niet. Je loopt dus de hele dag met een dik pak geld rond. Even ter informatie voor Simon: voor één zo'n biljet van 10.000 kip kan je weer één fles Beerlao kopen, waarna je nog weer meer kleinere biljetten terug krijgt. Voor die 1000 Bath kan je dus zeker 22 flessen Beerlao drinken a 0,66 liter, dat zal zo rond de 15 liter zijn. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan, zelfs voor Simon zal dit een hele kluif zijn. Naarmate je meer Beerlao nuttigt, worden de kip-biljetten namelijk moeilijker van elkaar te onderscheiden. Ze hebben namelijk de meest voorkomende coupures (1-,2- en 10 duizend) allemaal blauw gemaakt. Kip? Mooi spul!

Einde van dag 117, de dag dat we een plek bezochten waar een afdruk van de voet van Budha zou zijn. Wij kunnen ons echter niet voorstellen dat Budha zulke olifant-vormige voeten had.


Vrijdag 17 maart 2006, dag 118

Voor veel landen in Z.O. Azië geldt dat mensen reizzigers die wij tegen komen wel wat "ongemakken" ondervinden. Thailand was vroeger leuker, in Vietnam wordt je gek van straatverkopers, in China loopt iedereen te rochelen en te spugen. Anderen zijn het daar dan weer niet mee eens en dan heb je meteen gespreksonderwerp één van de gemiddelde backpacker te pakken. Met stipt gevolgd op nummer twee door "hoe ziek ben ik wel niet geweest". Wij zijn hebben het genot van een tropische ziekte of een voedselvergiftiging nog niet mee mogen maken. Nog steeds geen echte globetrotters dus. Maar waar ieder land zijn klassieke klachten heeft, vindt iedereen Laos alleen maar geweldig. We zijn alleen maar reizigers tegen gekomen die Laos geweldig vinden. En dat is het ook. Ok, er is één ding, het vervoer is hier nogal een uitdaging. Om van punt A naar punt B te gaan moet je lange busritten afleggen, terwijl veel wegen in verschrikkelijke staat zijn. Er wordt dan ook veel per boot gereisd. Wij hebben ook wat getwijfeld over de slowboats en de bus, maar kozen toch voor het vliegtuig. Lekker relaxed, daar hebben we op dit moment behoefte aan. Daarnaast is het voor ons geen doel op zich om 10 uur met 20 man in een minibus heen en weer geschud te worden. Vandaag wel een kort boottochtje (3 uur) naar Pak Ou. Hier leerden we dat reizen per slowboat geen alternatief voor ons geweest zou zijn (we twijfelden dagen over de slowboat van de grens bij Chiang Rai naar Luang Prabang, twee dagen op de slowboat). Let wel, de slowboat was geweldig. We dobberden rustig over de Mekong en zagen de oerbossen en kleine dorpjes aan ons voorbij glijden. Maar gezien het comfort op de boot (mini-houten-stoeltjes, geen beenruimte) vonden we drie uur precies genoeg.

Trouwens, waarom heet zo'n ding een slowboat? Nou, omdat ze langzamer gaan dan de speedboats! Die speedboats, klinken misschien aantrekkelijk maar zijn dit zeker niet. Met oordoppen in en een helm op knal je met zes man in een klein bootje over de Mekong. Dit met een enorme snelheid natuurlijk. Wekelijks knalt er wel zo'n speedboat op de rotsen. De meesten nemen dus slowboats.

Tijdens de tocht meerden we aan bij twee dorpjes die vroeger authentiek Laos waren maar die zich nu grotendeels toeleggen op het verkopen van cola en snuisterijen aan toeristen die zo nodig een boottochtje moeten maken. Maar het hoogtepunt van de trip was het bezoek aan de grotten zelf. De grotten staan vol met beeldjes, achtergelaten door pelgrims en belangrijke mensen. Laos kennende betreft het natuurlijk Budha beeldjes. Er zaten veel schitterende exemplaren bij, maar vooral de hoeveelheid was indrukwekkend.

Na deze enerverende boottocht meerden we aan, en als we dan toch bij de rivier zijn kunnen we net zo goed even een watermeloenshake meepikken ;-). Edward rekende uit dat watermeloenshake per liter even duur is als Beerlao en dus veel goedkoper dan cola. De rest van de dag hielden we ons met dit soort vraagstukken, het nuttigen van Lao food en het internet bezig.

Einde van dag 118, de dag dat ons bootje op een gegeven moment wel heel veel water maakte, maar gelukkig net niet zonk!


Zaterdag 18 maart 2006, dag 119

Grotten, Tempels, watervallen, houdt het dan nooit op? Nee, natuurlijk ontbreekt er nog een museum in dit rijtje. Wij zijn dol op musea ;-). Vandaag bezochten we alle musea in Luang Prabang. Dit betreft één museum, pfff.

Het betrof een soort koninklijk museum met tronen van voormalige koningen, wapentuig en veel geschenken van andere landen. Veel prachtig aardewerk en goud enzo. En amerika had een brokje steen van de maan geschonken.

Na het museum pikten we nog een Wat mee, we hebben het meeste in het dorp nu wel zo'n beetje gezien.

Sanne is vandaag wat kritisch op de jonge monniken. Edward had haar gisterenavond tijdens een glas Beerlao verteld dat alle jongens in Laos volgens een oude traditie enkele maanden in het klooster gaan.

Echter tegenwoordig is een periode van slechts 15 dagen gebruikelijker.
Dit gaat Sanne boven de pet, wat een farce. Toen ze deze morgen enkele jonge monniken voor de tempel zag chillen, sprak ze de legendarische woorden: "Maar 15 dagen, en dan ook nog eens helemaal niets doen!".

Wij besloten het goede voorbeeld te geven en gingen wel iets doen. We lieten ons heerlijk masseren. Met aromatische olien en warme kruiden enzo. Anderhalf uur, ja het was een inspannende middag.

Einde van dag 119, de dag dat we ons gedroegen als een kameel en de melkflessen met water niet aan te slepen waren.

Zondag 17 maart 2006, dag 120

Op dag 120 fietsten we door de omgeving van Luang Prabang. Veel stof, veel rook en het was schitterend. We zagen veel vergelijkingen met Cambodja qua "architectuur" en wat betreft de staat van de wegen. En ook qua klimaat, best warm zo'n stukje trappen. Gelukkig weinig colletjes en ook een heerlijke koude cola onderweg.

's avonds werd Edward gedumpt op het terras achter een BeerLao zodat Sanne met een gerust hart kon shoppen op de avondmarkt. Geen zorgen zou je denken, maar het shoppen werd haar erg moeilijk gemaakt. Bij het kopen van de eerste souvenirs voor Lieke en Lotte viel opeens de stroom uit in het hele dorp, net toen ze een openingsbod deed voor:
Maar gelukkig ging na enige paniek de stroom weer aan en de onderhandelingen kwamen tot een goed einde. Dus Lieke en Lotte, die fraaie Sloffen komen er aan.

Voor Edward was de stroomstoring ook een naar moment. Hij kon zijn eigen Beerlao niet meer zien!

En dan moest er natuurlijk ook iets gekocht worden voor ons andere nichtje, Sophie. Maar bij het kopen van sloffen begon het opeens te regenen. De hele markt in paniek en binnen vijf minuten was de hele markt weg! Gelukkig wist Sanne in die paar minuten nog de volgende kado'tjes te kopen voor Sophie en Tymon:

En toen barste het noodweer los, lekker verfrissend. Vanacht lekker koel!

En het was tevens alweer de laatste dag in Luang Prabang. Het was een heerlijke en relaxte tijd en het heeft onze nieuwsgierigheid naar Laos alleen maar groter gemaakt.

Einde van dag 120, de dag dat 's avonds bij het eten weer de stroom uitviel. Romantisch dineren bij kaarslicht, dat is weer een wat anders na vier maanden TL.

10 - 13 maart 2006 - Bangkok

Vrijdag, 10 Maart 2006, dag 111

Nog niet helemaal het einde van Vietnam. We moesten immers nog uit-checken bij het hotel. De tax-truck (achteraf 10% extra betalen voor niet bestaande belasting) hadden we bij voorbaat al gepareerd door "incl taxes" op het incheck formulier te laten zetten. Maar een Vietnamees laat zich hierdoor niet uit het veld slaan. Ze sloegen terug met een gecombineerde wisselkoers-minibar truck. Minibar truck was wel erg grappig. In plaats van nul drankjes stond er een hele waslijst op de rekening. Dit in combinatie met een wisselkoers waar we op de geldmarkt in no time miljonair zouden zijn, viel de rekening toch zo'n vijf dollar duurder uit. Voor een hotel-medewerker in Vietnam toch een groot bedrag. Wij pareerden deze combi met de contant-geld-truck. Gewoon exact het bedrag geven wat volgens jou correct is en vervolgens wegglopen.

Daarna heel luxe per taxi naar het vliegveld. We blijven nog een paar dagen extra in de luxe modus, zo hebben we besloten. Om dit kracht bij te zetten lieten we op het Vliegveld de creditcard flink wapperen bij zo'n parfumerie. Na een korte en rustige vlucht landden we naast de golfbaan van Bangkok. We zijn in Thailand, het land waar we zulke goede herinneringen aan hebben. Onderweg van het vliegtuig naar de bus (het mocht niets kosten :-) knalde de hitte er behoorlijk in, heerlijk!! Eindelijk!

Omdat de vlucht niets mocht kosten hadden we nog geen lunch genuttigd. Maar na meer dan twee maanden zonder de bekende fastfood ketens, was een Whopper als lunch geen straf. Daarna met de trein naar het centrum, een ritje door de buitenwijken van Bangkok.

En iedereen is aardig! En niemand wil ons iets verkopen! En er is zelfs een prijslijst waar op staat wat een fles water doet. En het zonnetje scheen er lustig op los. Op het station van Bankok nog een klein ritje met de taxi, en toen waren er. Back in Bangkok, de stad die in ons geheugen één grote chaos was, maar die op dit moment enorm georganiseerd lijkt. Ok, het is druk, maar niemand toetert en er lijken zowaar verkeersregels te zijn. Niemand is op het idee gekomen om met een brommer langs de enorme rijen auto's te scheuren. Zelfs tuk-tuk's wachten netjes in de rij en stoppen voor stoplichten. Oversteken zou hier een makkie zijn, maar dit is overbodig. Overal zijn immers de fly-overs en de wandel-promenades boven de straat. Let wel, we verbleven in de buurt van Siam-square, we zaten immers in de luxe modus. Qua hotel wilden we echter al wel vast wat minder comfort nemen, om alvast te wennen zeg maar. Nou, minder comfortis gelukt, maar dan wel tegen een hogere prijs! Veel guesthouses zaten vol dus moesten we genoegen nemen met een muf hok voor bijna 700 Bth (15 euro). Ratelende airco, de lucht van Casa Prima, ramen die niet open kunnen, een kapotte toiletbril en natuurlijk zo'n gezellig TL-balkje boven het bed. Maar wat heb je te klagen als je practisch naast het MBK-shopping centre woont, met tientallen restaurants, zeven verdiepingen met winkels en fun en zelfs meer dan 20 bowlingbanen! In de kelder van het MBK aten we onze eerste Curry en dronken we het eerste Shinga bier. Hoewel we als globetrotters in spé natuurlijk wel meteen over moeten stappen op Chang, ons hoofd deed al pijn bij de gedachte aan zo'n Olifanten-pils. Wel een toepasselijke naam, aangezien je de volgende morgen het gevoel hebt dat er een Olifant op je hoofd zit. Afijn, we genoten van Bangkok en de warmte.

Einde van dag 111, de dag dat Sanne's hoofd een aanvaring had met de kofferbak van een roze taxi. Doet best pijn.


Zaterdag 11 maart 2006, dag 112

We sliepen heerlijk in ons hok en werden wakker toen de verkoelende ochtenduren al weer voorbij waren. Eerst maar eens verhuizen. Met enige moeite wisten we een kamer te bemachtigen in het Reno hotel, een oude bekende. Tijdens onze vorige vakantie sliepen wij hier ook en we waren met name te spreken over het prachtige zwembad behorende bij dit stulpje. Duur maar goed dus, tijdens die vorige vakantie geen enkel probleem en nu houden we het er maar op dat dit de best mogelijke prijs-kwaliteitsverhouding heeft in deze buurt.

Om nu meteen jankend de bus naar Khao San Road te nemen is onze eer te na. Bovendien willen we shoppen en daarvoor moet je in deze buurt zijn. Je hebt hier grote winkelcentra, hele grote winkelcentra en ontzettend grote winkelcentra. Als IT-er was Edward natuurlijk verplicht om even bij Pantip Plaza te gaan kijken. Zeven verdiepingen ter grote van een voetbalveld, volgestampt met computers. Grote bakken vol met harde schijven, hubs, processors, netwerkkaarten en zelfs heel veel spul waar Edward geen idee had wat het was. En dit alles voor weinig. En voor veel minder dan in nederland. Edward tracteerde zich op een speeltje, een nieuwe PDA propvol communicatiemogelijkheden die je als reizende ICT-er natuurlijk nodig hebt (?). In de winkel liet de mevrouw zien dat het Pantip plaza vol zat met Wifi-spots dus vanaf nu gratis internet. Zeker 40 gratis internet-aanbieders verschenen op het scherm. Of zou het Pantip geen goede maatstaf zijn? En zoals dat in Bangkok gaat: op verzoek werd de PDA nog even vol illegale software gezet. Mooi!

Sanne distancieerde zich natuurlijk van dit nerd-gedrag (hoewel ze wel de hele avond een spelletje zat te spelen) en zat heerlijk bij het zwembad.

`s Avonds aten we (natuurlijk) in het MKB shopping centre. Het ene gerecht is nog beter dan het andere. Wat een feest!

Natuurlijk moest Edward daarna nog even gratis Wifi-en, niet omdat hij wilde internetten, maar gewoon voor de kick. Helaas vonden we geen gratis spot, zelfs bij Starbucks moest er betaald worden voor Wifi. Onzin! Gelukkig vonden we later op internet een lijst met 23651 gratis hotspots in Bangkok.

Einde van dag 112, de dag dat we iets over ons dagbudget heen gingen. Tevens de dag dat Lieke 60 gram aankwam. Binnenkort krijgt ze een brommer van ome Edward.


Zondag 12 maart 2006, dag 113

Na een included ontbijt was het zwembad aan de beurt voor een inspectie. Niet dat het zwembad anders was dan gisteren, maar je kan het maar beter even controleren. Voor een vol hotel was het zwembad opvallend leeg. Genoeg ruimte voor een bommetje. We konden het prima volhouden bij het zwembad, maar gingen wel even weg voor een hapje. Gelukkig was er op 7,3 meter van het hotel een straattentje met fried rice en phattai noodles voor weinig. Men gebruikte zoveel kruiden dat de lucht vanaf de wok ons al tranen in de ogen bezorgde. Maar dit ongemak valt in het niet bij de smaak van het eten. En dat voor 30 Bath per persoon (60 cent).

Op de beruchte zevende verdieping (waar ook bioscoop en bowlingbanen te vinden zijn) vonden we internet dat iets goedkoper en veel sneller was dan de andere gelegenheden in de buurt. Tussen honderden computers en speelapparaten boekten de twee globetrotters in spé een vluchtje en msn-den wat met Nederland (alsof het niets is). Dit walhalla voor de Nerd bleek tevens een gratis wifi spot. We zullen jullie verder niet lastig vallen met wifi-spot-informatie, maar het zoeken naar gratis internet is momenteel Edward's hobby. Gelukkig gaan we binnenkort naar Laos, waarschijnlijk is hij daar snel klaar met zoeken. Zelfs mobiele telefoon schijnt daar niet te werken (dit terwijl Sanne boven op Angkor Wat nog vijf streepjes had).

Einde van dag 113, de dag dat we ondertussen alle verdiepingen van het MBK gezien hadden. Hoe is het mogelijk om op de vierde etage rond te lopen en niet voor een prikkie een portable playstation te kopen (en de vele illegale spelletjes)? Het lukte Edward toch, welliswaar met moeite.


Maandag 13 maart 2006, dag 114

Alweer zo'n hotel dat ons eruit wil gooien, wat is er mis met ons de laatste tijd? We wassen ons toch dagelijks, dragen schone kleding, rochelen en spugen niet (wat niet van sommige Aziatische gasten gezegd kan worden) en we hebben ook geen bommetje in het zwembad gemaakt (nou,oké een paar dan). Ondanks het feit dat we duidelijk hadden aangegeven dat we pas morgen zouden uitchecken, werd simpelweg gemeld dat men vol zat. Sanne: "non-acceptee, zoek het maar uit, don't blame the customer etc, toedeledoki. Vijf minuten later zat Sanne weer lekker aan het zwembad als een echte globetrotter. Lekker Puh. Edward was het roerend met haar eens en maakte nog een bommetje.

Het zwembad speelde een centrale rol die dag, hoewel Sanne nog wel even
Het MBK inschoot voor de vervanging van haar twee t-shirts. Waar je in nederland jaren met een shirt doet, is deze tijdens het reizen na drie maanden totaal afgeragt. We begrijpen nu ook waarom sommige backpackers er als zwervers bijlopen. Alhoewel, voor één dollar heb je al zo'n fout souvenirt t-shirt waar Edward in loopt.

's Avonds nog even ge-skyped met Edward's moeder. De plannen voor een bezoek aan Maleisië zijn in een serieus stadium beland. Half juli komt ze naar Kuala Lumpur. En Edward's zusje en Geartsje ook! Woensdag gaat er geboekt worden.

Einde van dag 114, de laatste dag in Thailand al weer. Edward heeft nog niet eens alle kleuren curry kunnen eten! Gelukkig komen we snel weer terug om dit goed te maken.

5 - 9 maart 2006 - Meer Ha Noi

Zondag 5 maart, dag 106

En klaar weer met die lente. Zoals de laatste week was er gewoon weer een grauwe bewolking met af en toe een bui. En een heerlijk groot bed, en een eigen koelkast met koude drankjes, en een supermarkt om de hoek en ook nog Star Movie op TV.

En dan ook natuurlijk nog de wereld aan heerlijke eet-tentjes in de buurt voor die momenten dat de zogenaamde inwendige mens ook verzorgd moet worden. Het deed een beetje denken aan weekend in Amsterdam. Lekker rustig aan en dat kon Sanne's Meniere prima waarderen. En ook zoals een dag in Amsterdam was de dag voorbij voor we het wisten. Jammer dat dit effect niet weggaat tijdens het reizen. Eigenlijk hadden we dat wel verwacht.


Einde van dag 106, de dag dat we nog steeds geen nieuw nichtje kregen. Lotte stuurt wel heel aardig iedere dag een SMS met het bericht: "kruimeltje heeft er nog steeds geen zin in". Hoe meer SMS-jes hoe meer gespannen we zijn als het SMS-piepje weer gaat. Sanne draagt haar mobiel nu 24 uur per dag bij zich. We vragen ons nu wel af wat we moeten doen als ... geboren wordt. We kunnen niet in de auto springen, of eigenlijk kunnen we helemaal niets behalve bellen en gespannen wachten op de berichten uit nederland. Anyway, Sanne vindt het een echte Meulemans actie van ons nog te geboren worden neefje ;-)


Maandag 6 maart 2006, dag 107

6 maart, altijd een bijzondere dag. Zo was er 6 maart 1998. Edward was op een romantische gala date, maar toen sprong er opeens een ander meisje op zijn rug, te weten Sanne. En dat vonden ze allebei erg leuk. En acht jaar later gingen die twee op wereldreis. Om een lang verhaal kort te maken.

Ook in 2006 was 6 maart een mooie dag. Het personeel van het Prince II hotel was er ook achter gekomen dat wij tegen een veel te lage prijs in het Penthouse vertoefden. Toen men vriendelijk verzocht een verdieping te zakken (er bleek een reservering voor het penthouse), kozen we er voor niet al te veel weerstand te bieden. Dit werd erg gewaardeerd en we kregen zonder daar om gevraagd te hebben nog een extra korting van maarliefst één dollar. Daarnaast werd kamer 501 nog even her-ingericht, speciaal naar onze wensen.

Na deze verhuizing (5 minuten) en een ontbijt (10 minuten) liepen we nog even langs de Thaise ambassade. In principe is een visum gratis aan de grens te verkrijgen, maar met onze ingewikkelde plannen zou een langer (multiple entry) visum handig zijn. Hiermee zouden we een "visum run" kunnen voorkomen (lees: ga met de bus naar de grens van Burma, Laos of Cambodja, verlaat Thailand, ga niet het betreffende land in maar ga Thailand weer binnen voor een nieuw gratis visum. Oftwel een niet al te leuke dagbesteding). Maar het door ons gewenste visum blijkt niet te bestaan. Later maar eens uitzoeken hoe we dit gaan oplossen.

Maar wat wel belangrijk was, we maakten een bezoek aan de Temple of Literature. Zo tussen 1442 en 1778 fungeerde deze tempel als universiteit en studeerden hier 116 man. Hiervan legden 82 met succes het examen af. Dit wordt in Vietnam gezien als bedroevend, maar met een slagingspercentage van 70 procent deden ze het toen al beter dan die lamzakken van een studenten in nederland (met name in Groningen). Maar daar moet wel bij gezegd worden dat de temple of literature een erg inspirerende omgeving geweest moet zijn om een (studie) boek ter hand te nemen. De fraai aangelegde tempel voorzien van een heerlijke tuin en verkoelende baden vormen een oase van rust in de drukke stad.

En bovendien zit het Koto restaurant er tegenover. Weer zo'n tent die straatkinderen opleidt, dus goed. Heerlijk gegeten ook. Goed concept, bijna failliet gaan zonder er een naar gevoel aan over te houden.

De cyclo chauffeur vond dat hij ook wel een graantje mee kon pikken en vroeg een tien-voudige prijs voor een ritje. Lekker gelopen dus.

Einde van dag 107, de dag dat Edward werd aangevallen door een waslijn.


Dinsdag 7 maart 2006, dag 108

Vandaag gingen we op bezoek bij Ho Chi Minh, voor vietnamesen Ome Ho. Geheel tegen zijn zin - ome Ho's laatste wens was een eenvoudige crematie - hebben ze hem bevroren en nu ligt hij 9 maanden per jaar opgebaard in een mausoleum in Hanoi. De andere drie maanden verblijft hij in Rusland voor onderhoud aan het lichaam. Maar vandaag was hij dus thuis en bezochten we hem. We melden dit wel heel luchtig, maar voor vietnamesen is een bezoek aan Ho Chi Minh een emotionele zaak.

En aan de beveiliging te zien moet je hier ook geen grappen uithalen. Wij kunnen niet begrijpen hoe je ome Ho nog kwaad zou kunnen doen, maar toch was de beveiliging niet van de lucht. Niets mocht mee naar binnen en er waren metaaldetectoren en scanapparatuur. Het enorme pak(je) reserve-dollars in Edward's secret pocket waren voldoende aanleiding om hem nog even uit de rij te pikken. Maar ironisch genoeg mocht (americaans) geld als enige wel mee naar binnen bij deze communist. Na enkele minuten in de rij gewacht te hebben, stonden we voor het lichaam van de oude man. Spierwit, maar toch zag hij er sympatiek uit. En natuurlijk was is er een gek geweest die het wel gelukt is een fotocamera mee naar binnen te smokkelen en een foto op het internet heeft geplaatst. In no time stonden we weer buiten en wandelden wat langs het oude "palenhuis" waar ome Ho nog een tijdje gewoond heeft (maar nooit thuis was). Ook zagen we het presidentieel paleis. Ho Chi Minh is nog mateloos populair. Dit is niet vreemd, want hij is gepositioneerd als een man van het volk, die in een "normaal" huis woonde, dagelijks zijn vissen voerde, werkte in zijn groentetuin en tijdens de oorlog aanwezig was aan het front. Net als de soldaten sliep hij in een eenvoudige tent en zorgde voor de bevrijding van Zuid Vietnam (hoewel hij reeds overleden was toen de tanks Saigon binnenreden).

Weer veel gedoe met de taxi chauffeurs. Één van de meest doortastende truck waarmee ze je geld proberen afhandig te maken is de truck met biljetten van 5.000 en 20.000 dong. Deze zijn beiden blauw en voor een toerist lijken ze best op elkaar. Men geeft je het wisselgeld terug in beide briefjes, maar dan zodat het lijkt of alle biljetten van 20.000 zijn. Daarnaast nog heel veel muntjes om de chaos compleet te maken. En om je nog een beetje op te jagen staat hij net op een plek waar hij snel weer weg moet. Briljant bedacht, maar na al die weken in Vietnam zijn wij veel te achterdochtig om hier in te trappen. Zijn collega deed het veel slimmer, die zette gewoon de meter op een dubbel tarief en reed "per ongeluk" een blokje om. Hier hadden we niet van terug, behalve een boze blik in zijn richting.

En op die dag konden we het niet meer opbrengen om aardig te blijven toen de 387ste postkaartverkoper ons voor de tweede keer binnen vijf minuten benaderde met zijn handelswaar. Hij werd afgeblaft: "YOU ALREADY ASKED US AND THE ANSWER WAS NO!!!!!!". Met de staart tussen de benen droop hij af. Hij zat ook nog in een rolstoel om het extra zielig te maken.

Einde van dag 108, de dag dat Edward voor het eerst in Vietnam dichte schoenen droeg (die lelijke poema's van hem). Binnen vijftien meter van het hotel: "Sir, do you want shoe shine?".

Woensdag 8 maart 2006, dag 109

Zeven uur 's ochtends en huize Globetrotter (in spé) lag, geheel tegen vietnamese traditie in, nog in diepe rust. En toen ging de telefoon. Ons nichtje is geboren! Ze heet Lieke en alles zit er aan. Sanne moest huilen van geluk en van verder slapen was natuurlijk geen sprake. Wat een feest! De dag werd besteed aan het fabriceren van een felicitatie voor Lieke en een aandenken.

Deze gingen meteen op de post en daarna was er natuurlijk een feestelijk taartje om ons geluk te vieren. Daar zaten we dan met een flink stuk taart aan het Hoan Kiem lake.

Blij,maar veel te ver weg natuurlijk. Konden we maar even bij ons nichtje zijn.
Op deze bijzondere dag was het ook voor de vietnamesen een speciale dag. Iedereen was in de weer met bloemen, want het was nationale vrouwen dag. Goede timing Lieke, nu begrijpen we waarom het zo lang duurde.

Naast het knutselgedrag van Sanne maakte Edward nog een wandelingetje door het "vredige" Hanoi. Het grootste risico dat je hierbij neemt is dat je aangereden wordt door een brommer. Verder zijn de vietnamesen in de waan dat de straten van Hanoi vol dieven en bandieten zijn, maar wij hebben nog niemand ontmoet die bestolen is. Valt wel mee denken wij.

Als er in Vietnam iets te vieren is, bijvoorbeeld in het geval van een trouwerij, is de organisatie erg praktisch. Gewoon een enorme tent voor je huis plaatsen, stoelen er in en heel veel drank schenken (en ook belangrijk: veel eten aan laten rukken).

Verder zag Edward naast het gebruikelijke Pagoda-, Tempel- en Standbeeld-werk, ook een straat met alleen maar Whisky winkels. Daar schrijft de Lonely Planet dan weer niet over, een onvergevelijke fout natuurlijk. Voor geinteresseerden: de naam van de straat is Nguyen Van To, vlak bij dat marktje op de hoek.

De rest van de dag werd wat onrustig doorgebracht. We zaten eigenlijk gewoon te wachten. Te wachten tot Lieke haar intrede zou maken op het world wide web. Natuurlijk wilden we haar bewonderen en weten hoe het met haar ging. Toen we 's avonds Lieke nog niet gezien hadden gingen we bij gebrek aan Lieke maar aan de Bia Hoi. We proostten op.... Lieke!

Einde van dag 109, de dag dat we hoorden dat Lieke geboren is.

Donderdag 9 maart 2006, dag 110

De laatste dag in Vietnam, alwaar we 46 dagen verbleven.

Het land waar we ons, zelfs na ons bezoek aan Cambodja, nog konden verbazen over het verkeer. Met name het oversteken leek op de eerste dag op zelfmoord, maar vandaag manouvreren we met zelfvertrouwen van de ene naar de andere kant van de straat.
Regel één is hierbij: Langzaam! Ondanks de hoeveelheid verkeer (lees brommers) gewoon de straat oplopen en heel langzaam voortbewegen. De brommers doen de rest en weten je altijd te ontwijken. Behalve als je in paniek raakt en terug gaat of sneller gaat lopen. Niet doen dus. Als je echt in paniek raakt dan steek je je hand in de lucht. In dat geval besteden de brommers extra aandacht aan het ontwijken van jouw persoon. Maar oversteken met je hand in de lucht is dus voor mietjes. Wat wel stoer is, is toeteren. Dit mag altijd en overal, liefst als het niet nodig is. Hierdoor is het effect van de claxon nihil en moet er nog meer getoeterd worden om enigszins aandacht te krijgen. Zelfs wij schonken op deze dagh nauwelijks aandacht aan het getoeter.

Verder was Vietnam het land van de Springrolls (geen grap), maar vooral van het bier. Het kan niet anders zijn dat bier de meest gedronken drank is in Vietnam, gevolgd door thee.

En dan waren er de aggressieve verkopers en kleine oplichters. Het oplichten van een toerist is legitiem. Gezien het verschil in inkomen tussen de gemiddelde toerist en een gemiddelde straatverkoper kan je het ze soms amper kwalijk nemen. Echter, deze kleine "criminaliteit" zou dit zou wel eens negatief kunnen uitpakken voor het toerisme. De markt waar ze nu net hun geld proberen te verdienen.

Ook was Vietnam het land waar mensen vroeg opstaan, al dan niet geholpen door de overheid. De luidsprekers in de straten zonden vooral 's morgens vroeg hun "mededelingen" uit. Vroeg op om de warmte voor te zijn, zou je denken. Maar ook in het koude noorden was iedereen vroeg op.

En Vietnam was het land waar de overheid haar onderdanen ongegeneerd betuttelt. Overal bilboards met informatie hoe de burger zich dient te gedragen en luidsprekers aan lantarenpalen met soortgelijke mededelingen (hebben we ons laten vertellen, we konden niet alles helemaal volgen, het betrof wel meestal een sympatiek klinkende dame). Zo pleitte de overheid een keer 's morgens om zes uur voor geboortebeperking. Advies van onze kant: doe dat dan weer 's avonds! En besteed eens wat zendtijd aan het voorkomen van hetb lastig vallen van toeristen!

Vietnam was ook het land van de schitterende tempels, pagoda's, tombes en meer van dat soort spul. Zoveel rijkdom op cultureel gebied, voor ons zelfs veel te veel om allemaal te bekijken.

En Vietnam was het land waar zich nog zeer recentelijk een verschrikkelijke oorlog plaats vond (boekentip: The girl in the picture van Denise Chong). We zagen plekken waar Amerikaanse bommen dikke kraters hadden achtergelaten, ironisch genoeg soms naast de historische tempels.

We zagen dat Vietnam nog steeds veel arme mensen kent, maar dat wel (bijna) iedereen zijn bordje rijst heeft. Sterker nog: Vietnam is de zevende exporteur ter wereld op het gebied van voedsel. Weten we ook weer waar onze Lassie toverrijst vandaan komt. We leerden ook een heel klein beetje over de oorlog, hoewel het een ingewikkeld verhaal blijft. We hadden niet verwacht dat de bevolking in het Zuiden zoveel sympatie zou hebben voor de Viet Cong. Velen waren niet aanhanger van de communisten of de amerikanen, maar wilden alleen dat de oorlog zo snel mogelijk stopte en dat men zelf zo min mogelijk "last" van de oorlog had. Sommigen uitten overdag sympatie voor het leger van Zuid Vietnam en gaven 's nachts voedsel aan de Viet Cong. In 2006 is de oorlog nog steeds een actueel onderwerp, al is het alleen maar omdat Vietnam nog steeds vol explosieven ligt en erg veel oorlogs-invaliden kent.

Maar gelukkig is er in ieder geval voldoende voedsel en heel veel bier. De vietnamesen zuipen erg veel en drinken daarnaast artisjokkenthee om hun lever weer enigszins te herstellen. Ja, op culinair gebied was Vietnam een topper. We aten naast Springrolls o.a. Ook pannekoekjes ingepakt in rijstpapier, wonton, cao lau (speciale noodles), Pho (noodle soup) en met vlagen briljante fried rice volgens vietnamees recept.

En als afsluiter: Vietnam was het land van de lokale bieren en de Bia Hoi. De B.e.e.r.-index loopt over...


Einde van dag 110, einde van Vietnam.