16 - 22 augustus 2006 - Nieuw Zeeland week I

Woensdag 16 Augustus 2006, dag 271

Prima vlucht gehad, Sanne sliep zelfs goed en we werden voorzien van eten, drinken, films en videospelletjes. "Ik blijf hier", zo melde Edward na de landing. En waarom geeft iedereen zo af op vliegtuigeten? We aten de beste pasta in negen maanden! Oh ja, das niet zo moeilijk in Azië. Maar deze pasta was super en voorzien van wijn, ook iets dat wij zelden dronken de laatste tijd (al hoewel? Met Heske ging er ook "wel eens" een flesje open). We hadden het dus fijn en we voelden ons redelijk fris toen we om kwart voor elf lokale tijd landen. We leven nu vier uur eerder dan eerst en maarliefst 10 uur eerder dan mensen in Nederland.

Eenmaal in Nieuw Zeeland geland, ontmoeten we voor het eerst een douane beambte die tevens een mens leek te zijn. Hij keek niet streng, nors of verdrietig. Sterker nog de man leek bijna blij ons te zien, heette ons welkom en wenste ons veel plezier. Tussendoor jankte hij nog even de benodigde stempels in onze paspoorten en voor we het wisten waren we binnen. Althans, we waren dan wel het land binnen, maar we waren nog niet onderworpen aan de bio security. Men is in Nieuw Zeeland (terecht) als de dood voor ziekten of ongedierte die meegenomen kunnen worden uit andere oorden. Daarom is het verboden om fruit, vlees of melkprodukten o.i.d. mee te nemen. Er is zelfs controle op bergschoenen en tenten en dat soort spul. Eenmaal bij de controle kwam er een schattig hondje op Sanne af en dit lieve beestje ging vrolijk bij haar tas zitten. Leuk hondje hoor, gesponsored door Royal Canin. Deze schattige hondjes zijn getraind om bagage voorzien van voedsel op te sporen. Sanne's tas was verdacht en het hondje kreeg een koekje (Royal Canin?). Na enkele malen uitgelegd te hebben dat we geen biefstuk bij ons hadden mochten we door, zonder dat men onze tas heeft geinspecteerd. Blijkbaar zien we er na negen maanden reizen nog steeds betrouwbaar uit, ondanks het feit dat wij er vergeleken met de mensen hier uitzien alsof we iets te lang onder de zonnebank hebben gelegen. Eenmaal voorbij de security werden we zoals afgesproken opgehaald door een medewerker van het Camper verhuur bedrijf. We liepen richting de uitgang en we zagen de schuifdeuren op ons af komen. Een spannend moment, zou het hier echt zo koud zijn? De schuifdeuren gingen open en ..... AAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHH KOUD! G#dv#@##$$#%% Koud! Zoals verwacht kregen we een behoorlijke klap en de chauffeur vond het prachtig. Hij raadde ons aan in de zon te gaan staan, terwijl hij de wagen ophaalde. Dat hielp ons bij het gewenningsproces, dat overigens vrij snel verliep.

Na nog eens drie kwartier waren we bij KEA, het bedrijf waar we onze camper huurden. Ze hadden er nog genoeg zo te zien. Wij kregen een superdeluxe model met WC, Douche en zelfs een entertainment set (Flat Panel en DVD aan boord). Tevens verwarming, warm water, koelkast en een wastafel. Alles werkte net als thuis, er kwam water uit de kraan en het water liep weer weg door het putje. Waar het water vandaan kwam en waar het vervolgens bleef, was een groot raadsel. Maar het werkte. Later zouden we leren dat hier nog wel wat bij komt kijken, maar dat is een zorg voor later.

Na wat korte instructies kregen we als goede klanten - 52 dagen schijnt niet gebruikelijk te zijn - nog gratis wat extra spullen mee zoals een tafel en twee stoelen. Leuk, maar we kregen ook extra dekens en sneeuwkettingen mee!!! Hoezo sneeuwkettingen? Wij zijn gewoon op een tropische vakantie hoor! Maar toen er gemeld werd dat we op het zuidelijke eiland ook zouden kunnen skieën werden de sneeuwkettingen snel ingeladen. Nog even een verzekering afsluiten en karren maar. Even later stuurde Edward de omgebouwde Ford bus vakkundig op de linker rijbaan. Links rijden ging voor het eerst van zijn leven makkelijk, waarschijnlijk omdat hij de afgelopen tijd helemaal niet heeft gereden en dus niet recent aan de rechter kant reed. Waar Edward in zijn "Groningen-tijd" wel eens 80.000 kilometer in een jaar reed, had hij in 2006 tot dit moment zo'n 39 kilometer gereden. Één maal een rondje op Langkawi wel te verstaan. Maar dat zou trouwens ook eind 2005 geweest kunnen zijn.

Afijn de Globetrotters in Spé reden op de A1 richting het noorden. Onderweg deden ze boodschappen bij de Pack 'n Save. Inrijhoogte parkeergarage 2,2 meter. Tja, hoe hoog is zo'n ding? Geen idee, maar aangezien Edward er met zijn één meter 90 in kan staan, zou hij wel eens hoger kunnen zijn. Omkeren dan maar, iets dat ook niet makkelijk blijkt met zo'n gevaarte. Trouwens, de bus bleek later 2,7 meter hoog te zijn.

Het betrof een echte supermarkt met kaas, wijn en kiwi's die in de aanbieding waren. Da's toch een leuke binnenkomer. En we hadden een grote bus bij ons, dus lekker niet kijken hoe zwaar dat potje shampoo is. Inladen maar, vooral dat bruine brood! Het voordeel van een Camper is dat al dat lekkers niet hoeft te wachten, zodra we in een bosrijke omgeving waren (wat nog al eens gebeurt in dit land) parkeerden we de bus en genoten op onze eigen bank en aan onze eigen tafel van een bruine boterham met kaas. Wat kan iets klein toch groots zijn, hmmmmm.

Ondanks het feit dat we niet veel last hadden van het tijdsverschil reden we maar niet te ver vandaag. Voor we het wisten waren we namelijk in het lokaal wereldberoemde plaatsje Helensville aangekomen, alwaar je kan baden in bronnen met gezond water. Net als in Nieuwe Schans, je weet wel. Dat water met allemaal mineralen en zouten enzo. Fijn hoor, zo'n thermaal bad. Zeker als je het een beetje koud hebt, Sanne is nog steeds een beetje in een shock. Het water was 39 graden, net zo warm als Kuala Lumpur. Morgen warmere kleren kopen! Bij het thermaalbad was ook een camping waar we onze gloednieuwe camper met nog geen
1500 kilometer op de teller neerzetten. Daar bleek dat sommige features zoals verwarming, magnetron, tv en stopcontacten niet werken zonder stroomvoorziening van buitenaf. En waar ben je zonder TV en Magnetron? Dus ging er een stroomdraadje van de camper naar een stroomhuisje en voila, we hadden al het comfort dat we thuis ook hebben. Appeltje Eitje, zo'n Camper.

Over appeltjes en eitjes gesproken, we waren wat onwennig aan het idee om ons eigen eten te mogen maken. We begonnen eenvoudig, soep en sla met Paul Newman's Special Sauce. Namen zijn belangrijk, dat lijken ze in dit land prima te begrijpen. Trouwens de borden in de camper zijn van steen en niet van plastic zoals in Azië. Jippie! Sanne waste af en Edward droogde. Wat een geluk op deze avond. En gelukkig wisten we het knopje van je verwarming ook te vinden, want toen dat lekkere zonnetje eenmaal weg was, werd het zelfs nog kouder. Hou op daar mee!

Einde van dag 271, de dag dat we ieder sliepen onder twee dekbedden, moet je in Kuala Lumpur niet proberen! Heerlijk geslapen.


Donderdag 17 Augustus 2006, dag 272

Omdat we op de camping stonden mochten we ook vandaag gratis zwemmen in het thermaalbad. Aangezien wij Nederlanders zijn, lieten wij deze gratis kans niet schieten. Nadat we weer droog waren achter de oren, reden we een stukje verder. We willen eerst naar het Noorden rijden, een stukje dat men heel toepasselijk the Northland noemt. Tevens het minst koude deel, fijn!

We reden langs de kust en hebben zelden zulke mooie dingen gezien. We stopten menigmaal en konden er niet over uit. Wat een land! Je had ons moeten zien zitten in onze camper.
Edward: Oh! Kijk, mooi!
Sanne: Ja, mooi! Oh wat mooi.
Edward: Schitterend.
Sanne: Oh, wat mooi! Mooi hè?
Edward: Ja, mooi!
Sanne: Mooi mooi mooi.
Edward: G#$dvr$#%&^# wat mooi.
Sanne: Ik heb nog nooit zo iets moois gezien.
Edward: Nee ik ook niet, zo mooi.
Sanne: Schitterend mooi.
Edward: Kijk daar, ook mooi...
Etc.

Na verloop van tijd veranderde het kustlandschap in een bos, ook mooi. Daar besloten we ons campertje maar te stallen, waarom niet?

Kijk ook eens naar de achtergrond, erg mooi!

Einde van dag 272, een mooie dag. Oh, wat was het mooi.


Vrijdag 18 Augustus 2006, dag 273

Onderweg besproken we hoe de tijd vliegt en dat onze reis zo veel sneller voorbij lijkt te gaan dan aan het begin. Melakka lijkt een eeuwigheid geleden, maar Luang Prabang lijkt wel gisteren. We nemen ons voor om niet te veel over de toekomst na te denken en ons te concentreren op "nu". Dat lukte prima, wat is Nieuw Zeeland schitterend en wat scheen het zonnetje heerlijk. Om ons meteen maar te concentreren op het nu, besloten we om vandaag niet verder te rijden en de meegekregen stoelen en tafel pal in de zon te zetten. Schuifdeur open, flesje Nieuw Zeelandse wijn open en koken in het zonnetje. En maar kijken naar de zon en naar de zee.

Eerder die dag reden we van het Trounson Kauri Park, nog steeds richting het noorden langs de westkust. Schitterend ritje, o.a. dwars door Waipoua Kauri forest. Zoals de naam al zegt is dit het huis van de Kauri bomen. We hadden er nog nooit van gehoord, maar onze naam is dan ook niet Midas Dekkers. We zagen wel in dat dit mooie en bijzondere exemplaren waren. Natuurlijk moesten we die units even van dichtbij bekijken, er zijn daar namelijk bomen van meer dan 2000 jaar oud. Tijd voor een wandeling dus. Dat werd een klein wandelingetje want de langere routes waren gesloten in verband met bescherming van flora en fauna. Daar lijken ze serieus mee bezig. Gelukkig lag de second largest Kauri boom op onze Mickey Mouse route. Wat een boom!

Voor de liefhebbers van details: omtrek stam: 16,41 meter, hoogte 29,9 meter, hoeveelheid hout: 208,1 kuub. Daar kan je een open haard wel een tijdje mee aanhouden. Na een ruim uur waren we al terug bij de bus en een illusie armer. Onze echte nep-Puma's van zes euro per paar zijn toch niet echt comfortabel voor het lopen in de natuur. De zolen zijn zo dun dat je ieder steentje voelt. En dan de kleur. Waar blauwe schoenen het op Koa San Road in Bangkok het erg goed doen - sterker nog: ze zijn daar vet en cool enzo - zijn hier kaplaarzen meer in de mode. In dit contrast loopt Edward er bij als Pipo de Clown. Maar goed, die coole blauwe kleur en die gele stepen geven we geen week, doorgaans is het behoorlijk drassig overal.

Kopje warme chocolademelk dan maar? Handig zo'n eigen keuken in je auto. We kunnen er nog steeds niet bij met ons verstand. Trouwens, het blijft facinerend waar dat water blijft dat door de gootsteen loopt. We zijn er achter dat je de camper niet alleen met diesel, maar ook met water moet vullen. Trouwens, de meest gemaakte fout is dat men diesel in de watertank gooit. Komt er diesel uit de kraan en is men niet blij bij het verhuurbedrijf, aldus het instructieboekje.

Afijn, we hebben dus vers water getankt en vuil water met een slang in een soort put laten lopen (in de scene noemen wij dat een dumpstation). Helaas is dit gedumpte water exclusief het reservoir voor het toilet, dat is weer een ander bakje dat later aan de beurt komt.

Einde van dag 273, de dag dat twee bejaarden erg blij waren om "Dutchies" te ontmoeten. Ze dankten ons voor het feit dat "wij" in de jaren 50 de coffeeshops in Nieuw Zeeland geintroduceerd hebben. Coffeeshops? "Ja, een goede bak koffie is nooit weg". In dat geval hopen we maar dat de moderne versie van de Nederlandse coffeeshop niet deze kant op komt. Kunnen deze oude besjes nog lekker genieten van een bakkie hollandse koffie. Of zoals ze zelf zeggen: "a sophisticated drink".


Zaterdag 19 Augustus 2006, dag 274

Wat is iedereen hier aardig! Let wel, dat is ook wat je verwacht aangezien de Kiwi's juist bekend staan als een alleraardigst volk. Maar toch blijft het apart als iedereen je groet, en als Jan en alleman spontaan een praatje met je aanknoopt. Zelfs de eigenaar van de camping, duidelijk geen prater, kwam even buurten of alles naar wens was. Nou en of! Toen bleek trouwens dat hij niet de eigenaar was, maar ook een gast. De echte eigenaar was een tijdje weg en had gevraagd of deze goede man een paar weken op zijn bedrijf wilde passen. Geen probleem, de man gaf zelfs toe dat hij het wel fijn vond om tijdelijk een doel te hebben. Ook onze doelstelling was bescheiden, we wilden vandaag naar de Bay of Islands. Een ritje van zo'n 100 kilometer. Maar eerst even rondkijken in het dorpje Rawene dat bekend staat om haar historische gebouwen. We liepen ook nog even een mangrove trail, ook dat is Nieuw Zeeland.

Na dit natuurgeweld, de trail was misschien wel 500 meter lang, gingen we op pad. Halverwege nog maar eens shoppen, want wat hebben we het KOUD! Allebei kochten we een extra dikke trui, in combinatie met onze windstoppers zou dat toch voldoende moeten zijn. Een echte Stüssy voor Edward, nu maar hopen dat dit een cool merk is dat niet gedragen wordt door tuig zoals racisten en zo. In ieder geval was het lekker warm. En Sanne sloeg door...

Toen we klaar waren met shoppen gingen we voor ons eerste "Subway moment". Volgens bijna iedereen verkoopt men hier de beste broodjes van Nieuw Zeeland. Tot nu toe klopt dat. Wel een echte carnivoren toko, een broodje brie of eisalade kennen ze niet. Maar wel broodjes die net zo groot zijn als je voet.

Afijn, we hadden het niet meer koud en onze buikjes waren gevuld. Op naar die waterval! Die misten we in een moment van onoplettendheid. Voor we het wisten waren we op onze eindbestemming, Paihia. Dit is een leuk plaatsje aan de Bay of Islands. En in die Bay zwemmen onze vrienden rond. Dolfijnen! En ook Walvissen. Vooral die Dolfijnen zijn hier te spotten vanaf een boot. Meteen een trip geboekt voor morgenvroeg natuurlijk.

En toen parkeerden we ons fijne karretje aan zee om te genieten van een zonsondergang.

In het echt was hij nog veel mooier dan op de foto, om kippenvel van te krijgen (of kwam dat van de kou?).

Einde van dag 274, de dag dat Sanne overwoog een sjaal te gaan breien. Ze slaat echt door!


Zondag 20 Augustus 2006, dag 275

WE HEBBEN MET DOLFIJNEN GEZWOMMEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Onder ons, links rechts, en dan weer boven water. Niet te beschrijven zo mooi, zo sierlijk. En zo dichtbij, ze lijken een spel met je te spelen. Wat zijn ze groot en indrukwekkend snel. Ze maken een bijna betoverend geluid. Dit is echt onwerkelijk, dit overtreft je allermooiste dromen. Voor je er erg in hebt duiken ze tien meter verder weer op. En dan maar zwemmen, hard zwemmen alsof je leven er van af hangt. Opeens vanuit het niets zie je zijn staart weer en opnieuw zwemt hij onder je door om vervolgens weer een sprong boven water te maken. Wat er op zo'n moment door je heen gaat is niet te beschrijven. En dan zijn ze plotseling weer weg. Dit maal laten ze je zien dat hoe snel en sierlijk zij zijn en hoe lomp en traag jij bent. Zeker dertig meter verder komen ze weer boven. Kansloos ver weg, maar ook zo dichtbij en zo mooi. Eenzaam lig je midden op zee en ziet ze nog een sprong maken. Pas toen voelden we weer hoe koud het water was. Maar konden we hier maar eeuwig blijven liggen om te kijken naar deze wonderlijke dieren.

Maar de man op de boot floot weer met zijn fluitje, iedereen moet weer aan boord. Hoe ging het in zijn werk? Toen we eenmaal aan boord van de "toeristenboot" waren, kwam er al snel een melding dat er dolfijnen gespot waren. Iedereen die 20 dollar (10 euro) extra neerlegde kreeg een wetsuit, snorkel en vinnen om te zwemmen. Dit kan trouwens niet altijd, bijvoorbeeld als er baby dolfijnen bij zitten wordt er niet gezwommen. Maar vandaag dus wel en een handje vol vrijwilligers maakte zich klaar. Naast de boot lag een net in het water waar we in moesten springen. In dit net werden we naar de dolfijnen gevaren. Best koud, de zee is vermoedelijk tussen de 12 en 14 graden. Sterker nog, de eerste reactie was: "flikker maar op met die dolfijnen, ik moet hier weer uit!". Maar voor deze gedachte was amper tijd, voor we het wisten riep men "Go, go, go". Vanaf dat moment was er geen kou meer, slechts de betovering van de dolfijnen. Na de eerste keer werd iedereen weer in het net verzameld en werden we weer naar enkele dolfijnen gevaren. Één exemplaar zwom lekker mee met ons net, wat een fijn uitzicht verschafte. En daarna nog een keer. We zouden dit wel 100 keer willen herhalen, maar we moesten weer aan boord. Dit om onderkoeling tegen te gaan, er waren nog dolfijnen. Eenmaal aan boord hadden we het ook nog wel een tijdje koud, Edward rilde nog zeker een uur na. Met een dikke grijns op zijn smoel, dat wel.

Natuurlijk hadden we geen tijd voor het maken van kiekjes voor op deze weblog, maar het moet er ongeveer zo uitgezien hebben.

Alles lijkt in het niet te vallen bij deze ervaring, maar de rest van de boottocht was ook erg fraai.

En dan als afsluiter voor vandaag de laatste aflevering uit de serie "de geheimen van een camper". Waar blijft hetgene dat je door de WC spoelt? Omdat we al het vermoeden hadden dat dit niet zomaar zou verdwijnen hadden we ons toilet uit voorzorg slechts gebruikt voor het plassen. Gezien het niveau van het "water" zou hij wel eens bijna vol kunnen zijn, dachten we. Dit was een juiste vooronderstelling. Hoe werkt het? Het valt mee. Je trekt een soort "cassette" uit de camper. Deze bevat een combinatie van liters pis met chemicaliën. Dop er af en dumpen in zo'n speciale put. Simpel! Nieuwe chemicalien erin en klaar. Met deze kennis hebben we alle geheimen van de camper ontmaskerd. Denken we.... Maar goed, wat zitten we nu te lullen over een bak pis? Vandaag zwommen we met Dolfijnen!

Einde van dag 275, de dag dat we ons campertje parkeerden op een camping met jacouzi! Lekker badderen en kletsen. Over dolfijnen enzo.


Maandag 21 Augustus 2006, dag 276

Nu maar hopen dat onze zaakwaarnemer ons niet onder curatele stelt, zo'n paar dagen Nieuw Zeeland hakt er lekker in. Die dollars vliegen er door als Vietnamese Dongs. Maar ja, die dolfijnen laten schieten is natuurlijk geen optie. Met dat "leven in het nu" gaat het dus prima. Wat was er vandaag te beleven in het nu? Schapen. Wat? Schapen! Er leven in dit land zo'n 47 miljoen schapen en 4 miljoen mensen. In deze context is het meer dan logisch dat wij een bezoek brachten aan sheepworld. Toch? We kregen uitleg over de (zes?) soorten schapen die er leven in Nieuw Zeeland, over het nut van die beesten (wol, vlees en melk) en over het houden van schapen. Bij dat laatste komen honden kijken. Een hond gaf een kleine demo hoe je een groep schapen opjaagt.

Nadat één schaap een nieuw kapsel aangemeten had gekregen was het tijd voor.... Het voeren van de lammetjes! Sanne was natuurlijk beschikbaar. Op de foto zie je Sanne met haar lam.

Na nog een flinke boswandeling van 400 meter was het tijd om verder te rijden richting Auckland. Onderweg kwamen we weer langs een Pack 'n Save, dus waren we even later nog armer dan we al waren. Maar wel goedkope boodschappen voor een half jaar in de bus. De opbergvakken volstaan nog steeds met gemak.

Na nog een paar minuten rijden waren we weer terug waar we begonnen waren. We kozen voor een camping in Auckland en meteen stonden we met onze camper in een soort rijtjeshuis formatie.

Einde van dag 276, de dag dat we al behoorlijk gewend raakten aan de kou (sinds dat zwempartijtje in zee?). We dragen zelfs niet meer twee truien over elkaar heen. Maar we gedragen ons nog niet als locals, die dragen (soms) korte broeken en t-shirts en drinken koffie op het terras. Zo ver zijn wij nog niet, wij kochten vandaag handschoenen! We gaan nu immers naar het zuiden, alwaar het kouder is.


Dinsdag 22 Augustus 2006, dag 277

Zonder het zwembad aangeraakt te hebben scheurden we snel richting het zuiden. Dat ging vrij makkelijk want rondom Auckland hebben ze echte vierbaans snelwegen. In no time waren we in Camebridge, een dorpje met (jawel) veel Engelse invloeden. Doe mij maar zo'n Steak Pie dan, aldus Edward. Leuk dorpje met videotheek die wij aandeden. Vandaag een beetje rustig aan ivm piepende oren van Sanne. Om dit te realiseren parkeerden we de bus op een mooi plekje aan een mooi meer. Mooi hoor. De zon ging onder en wij keken een romantische comedy.

Einde van dag 277, de dag dat het 's nachts koud werd. Erg koud wel te verstaan. Later vernamen we dat het drie graden vroor, geen wonder dat we het koud hadden onder onze twee dekbedden.

13 - 15 augustus 2006 - Kuala Lumpur part III

Zondag 13 Augustus 2006, dag 268

Ons derde bezoek aan Kuala Lumpur was niet echt een vermeldenswaardige gebeurtenis. We bezochten deze stad slechts om Maleisië te verlaten via de superdeluxe KLIA airport terminal. Maar we kwamen aan op de LCC terminal, dat staat voor Low Cost Carier. Op deze teminal geen marmeren tegels, geen slurf naar het vliegtuig en als helemaal geen VIP lounches. Oftewel, de vlucht vanaf Penang naar KL mocht weer eens niets kosten. We praten dan over zo'n 25 euro per persoon incl. Belastingen. Air Asia heeft niet voor niets de volgende slogan: "Now everybody can fly". In de krant adverteren ze nu hoe makkelijk het is en dat je zelfs je eigen plaats mag uitzoeken. Dat je je dan wel als eerste naar binnen moet werken, zeggen ze er voor het gemak niet bij. De locals zijn altijd in het voordeel in de strijd om de plekken bij de noodingang. De oproep om te boarden vindt namelijk steevast eerst plaats in de lokale taal. Voor we in de gaten hebben wat er gaande is staat er altijd een enorme massa mensen te popelen om in te checken. Maar ook nu waren er ook voor ons wat stoelen vrij en vlogen we binnen een uur naar KL.

Heske vliegt morgen naar Amsterdam voor haar Schipholmoment en wij vliegen overmorgen naar Auckland. Omdat het vliegveld meer dan een uur rijden is van de stad en omdat we goede herinneringen hebben aan het zwembad in het Airport hotel, kiezen we voor dit zwembad. Bij aankomst pikten we nog net een glimpje zon mee en trekken een baantje.

's Avonds was er bij het eten
Een toetjesbuffet, op de foto is duidelijk te zien wat de meisjes daar van vonden.

Einde van dag 268, de dag dat Heske beweerde reismoe te worden.


Maandag 14 Augustus 2006, dag 269

De dag dat we het zwembad nog eens goed inspecteerden voordat we naar het vliegveld gingen voor het afscheid van Heske. Met een laatste sigaretje klein traantje natuurlijk. Wel even een lastig moment, nu moeten we Heske weer maanden missen.

Einde van dag 269, de dag dat er een potloodventer bij het zwembad gesignaleerd werd. Je maakt wat mee in zo'n airport hotel.

Dinsdag 15 Augustus 2006, dag 270

Wachten, wachten, wachten. We zijn er helemaal klaar voor. Dit internationale hotel kan nog nauwelijks Azië genoemd worden, dus eigenlijk hebben we dit continent al een beetje verlaten. Wat hebben we hier een schitterende tijd gehad. En wat hebben we een mooie vooruitzichten! Twee maanden met een camper door Nieuw Zeeland crossen. Was het maar vast zo ver. Alles is in ieder geval rond met onze reservering, zo werd gisteren bevestigd. We kunnen nu rechtstreeks vanaf het vliegveld in Auckland naar het verhuurbedrijf. Morgenavond de BBQ aan?

Einde van dag 270, de dag dat we er klaar voor waren.

9 - 12 augustus 2006 - Penang

Woensdag 9 Augustus 2006, dag 264

Vandaag een reisje naar Penang, een stukje varen. Zo'n 2,5 uur op een snelle boot. Maar dan heb je ook wat, Penang is weer zo'n fijn eiland. Anders dan de voorgaande edities in de reeks eilanden, is Penang meer van cultuur en shopping dan van strand. Weer eens wat anders. Trouwens over dit eiland kunnen we kort zijn, want ook hier waren we al eens. Deden we het weer voor Heske? Niet echt, Penang is een prima plek om onze laatste dagen in Azië door te brengen. En Heske zag die shopping mogelijkheden, herstel cultuur ook wel zitten. Bij aankomst maakten we onze entree in het Chinese Cathay hotel met koloniale uitstraling.

Boven budget wel weer, da's duidelijk te zien op de foto. Kunnen we alvast wennen aan het prijsniveau in Nieuw Zeeland.

's Avonds meteen maar even de culturele mogelijkheden van de Komtar Shopping Mall bekeken. Jawel, er was een Starbucks en een Sushi King. Maar die laatste bewaarden we voor later, er was namelijk ook een foodcourt. Soms moet je keuzes maken. Na het nodige voor-shop werk - Heske kocht geen slippers - namen we alsnog een koffie bij de Starbucks en toen braaf naar huis.

Einde van dag 264, de dag dat Heineken het ook eindelijk door heeft. Ze brengen een extra koud biertje op de markt. Zouden ze bij Heineken dan eindelijk de B.e.e.r.-index gevonden hebben? Zodra Heineken dit produkt ook in Azië op de markt brengt zal dit ongetwijfeld voor een herschikking van de index leiden.

Donderdag 10 Augustus 2006, dag 265

Dit was de doorshop en tevens cultuurdag. We shopten wat boeken in de Chinese wijk, een mega deal waarbij maar liefst 10 boeken betrokken waren. We vonden zelfs een boek van Herman Brusselmans, hoogstaande literatuur die we tot nu toe slechts konden bemachtigen door import uit Nederland. Herman is een belangrijk schrijver, aldus de schrijver zelf. Ons enthousiasme was niet erg bevordelijk voor onze onderhandelingspositie, maar uiteindelijk kwamen we toch tot de mega-deal die Penang deed schudden op haar grondvesten.

Daarna liepe we door Little India, helemaal ons ding. Kleuren van o.a.bbloemen, gebouwen en mensen. Geluid van o.a. auto's, muziek en foute Iniase Borsato tunes uit winkels. De geur geur van o.a. eten, wierrook, bloemen en stront. En eten! Overal is eten. Je kan op zijn minst zeggen dat er hier wat gebeurt. We keken lekker rond in winkeltjes vol beeldjes van Hindu goden en we vonden zelf een winkel met van dat roestvrij stalen servies. Mooi, want we wilden we wilden wel wat van die bakjes als souvenir. Ok, en doe dan ook maar wat borden, schalen en bekers. Heske neem het allemaal mee naar Nederland, ze is te goed voor ons. En nog wat grotere schaaltjes en kleinere bordjes. Thuis gaat Edward meteen India's leren koken, al hoewel dat nog niet zo makkelijk schijnt te zijn. Maar zo'n mooi servies is natuurlijk een schitterende inspiratie. Ok, en nog een grote schaal, Heske neemt er zelf ook één. Over Heske gesproken, ze kan er maar niet aan wennen dat er een verkoper in haar nek staat te hijgen zodra ze een winkel binnen gaat. De man in deze winkel was het toppunt. In het halve uur dat we in deze winkel waren week haar verkoper (Sanne had een eigen) nog geen meter van haar zijde. Hou op, ga weg! Riep ze nog, maar dat verstond hij niet. Wel korting zonder dat we er om vroegen, dat dan weer wel.

Nu we onze Chinese en Indiase deals hadden gesloten was het tijd voor Japans. Sushi, wel te verstaan. Gewone Sushi hoor, geen treintjes of bootjes dit maal. Gewoon lopende bandje bij de Sushi King. Lekkerrrrrr. Prima afsluiter.

Einde van dag 265, de dag dat we het vertrouwen in taxi-chauffeurs weer terugvonden. Een vriendelijke man: "weet je wat? We doen gewoon de meter aan en dan hoeven we niet vooraf zo moeilijk te doen over de prijs!". Wat een briljant idee!!! Hoe verzint hij het? Briljant gewoon! 's Avonds daalde ons vertrouwen weer tot een dieptepunt. Tien taxi-chauffeurs op een rij, die allemaal steevast de driedubbele prijs bleven vragen. Twee dubbele prijs? Nop! Nou, dan lopen we wel.


Vrijdag 11 Augustus 2006, dag 266

Vandaag was doorshop dag. We hebben namelijk een probleem qua "garderobe". Deze is absoluut niet berekend op extreem koude temperaturen van 13 graden. Want zo koud schijnt het soms wel te zijn. Tja, dan kom je niet ver met vier t-shirts. Op naar de Komtar dus. Het werd ouderwets winkelen, we bezochten 324.987 kledingwinkels. Resultaat een lange broek en een long sleeve voor beide Globetrotters in Spé. En dikke sokken, ook wel handig. Truien en zo zijn niet te krijgen, althans die paar dingen die te koop waren pasten voor geen meter. Nou, dan kopen we nog maar een handtas voor Sanne. En één voor Heske, het is immers niet iedere dag vakantie. Na vijf verdiepingen Komtar waren we er helemaal door heen geshopt. Snel met de taxi naar huis. Niet dus, nog steeds werden we compleet geboycot als we een normale prijs boden. Gelukkig is lopen door George Town geen straf (maar wel warm), er zijn onderweg veel schitterende gebouwen te zien en er zijn overal winkeltjes, eettentjes en marktjes te zien.

Eenmaal "thuis" vond er nog een anti-aziatisch tafereeltje plaats. We trokken ons laatste Langkawi flesje wijn open en serveerden daar bij een stukje kaas uit de Giant (supermarkt). Wat een feest. Nederland leek even heel dicht bij. Maar waar Heske terug gaat, pakken wij nog even vier tijdzones extra als we naar Nieuw Zeeland gaan. Nu zitten we samen aan de wijn, maar over een week zitten we dus op 10 uur tijdsverschil en later zelfs 11 uur. We mogen Heske tot twee 's nachts bellen zegt ze. Kijk, daar kunnen we wat mee!

Einde van dag 266, de dag dat we nog even moesten kijken wat die Indiër om de hoek in zijn claypot had. Dat bleken naan broden en tandori chicken, die we dan meteen maar even moesten proeven.


Zaterdag 12 Augustus 2006, dag 267

Vandaag bezochten we een tempel waarvan de schrijver de naam is vergeten. Ten onrechte want het was een mooie!

Het was tevens de grootste van Penang, dus er was genoeg te bekijken. De onderkant was Chinees Boedhistisch en de bovenkant Burmees, als we het goed hebben. Mooi, mooi, mooi allemaal. Veel draken ook, we betrappen ons zelf er op dat we die "mooi" zijn gaan vinden tijdens ons bezoek aan China (Chinesen gaan helemaal uit hun dak bij het aanschouwen van een afbeelding van een draak of een slang). Één van onze laatste tempels voorlopig, misschien gaan we ze zelfs wel missen.

Tijdens het rondsnuffelen in en rond de tempel, deden we zelfs nog wat kleur-ideeën op voor ons huis in Nederland (dat we niet hebben, maar een kniesoor die daar op let). Na deze tempel bestegen we Penang hill, een berg van 800 meter hoogte. Met een kabelbaantje wel te verstaan ;-). Een beetje zoals het treintje naar Victoria Peak in Hong Kong, maar dan net anders.

Hier ook boven een soort van kermis met eten, drinken en veeeeel souvenirs. Niet te lang gebleven aldaar. Wel een aardig uitzicht over Penang trouwens.

Nu begint het einde van Maleisië en van Azië wel echt in de buurt te komen. We vliegen dan wel pas op dinsdag, maar als je zo'n tijdje onderweg bent lijkt de tijd nog sneller te gaan dan voorheen. Lekker genieten dan nog maar even. Dit maal in de vorm van afhaal-eten. We konden niet kiezen dus haalden we vers brood, Indiaas én Maleisisch eten voor weinig en peuzelden dat heerlijk op in de "lobby" van het Cathay hotel, die wij steevast de kroeg noemen. Wij gebruiken de zitjes normaal gesproken voor het nuttigen van drankjes (goedkoop, uit de supermarkt) en het roken van goedkope Langkawi Sigaretten. Maar nu dus ook voor diner, wat de iets te nieuwsgierige schoonmaakster erg interessant vindt.

Einde van dag 267, de dag dat we niet naat de Komtar shopping mall gingen, zelfs niet om Sushi te eten. Tevens de dag dat we een nieuwe smaaksensatie ontdekten. Ze serveren hier de zwarte koffie met een wolkje melk. Wat een uitvinding, briljant!

Tevens het einde van ons bezoek aan Penang, Reistips:
1) Heb nooit medelijden met taxi chauffeurs, maar wel met de riksja berijders (die je trouwens ook een poot uit proberen te draaien).
2) Het Cathay hotel is een aanradertje in de mid-range categorie. Lekker koloniaal.
3) Ga naar Langkawi. Boek vooraf de boot, soms is hij vol.
4) Vergeet het foodcourt in de Komtar shopping mall, voor goedkoop eten ga je rechtstreeks naar Little India of Jalan Penang.
5) Starbucks (in Komtar) biedt een snelle en gratis Wifi hotspot.

1 - 8 augustus 2006 - Langkawi part II

Dinsdag 1 Augustus, dag 256

Heske zette haar eerste voet op het strand van Langkawi en beet Sanne meteen toe: "Godsamme, had dat dan meteen gezegd, dan was ik hier zeven maanden geleden meteen naar toe gekomen!" Terechte kritiek natuurlijk, Sanne bood dan ook haar excuses aan dat Heske nu pas op Langkawi is gearriveerd. Maar goed, beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

Deze woordenwisseling vond plaats vlak voor het zoeken naar een huisje en vlak na een Air-Asia vluchtje van een uur vanuit Kuala Lumpur. Dat huisjes zoeken is normaal gesproken niet ons ding, maar nu was het een eitje. We hadden verwacht dat het hoogseizoen zou zijn op Langkawi en de huisjestocht in December op dit strand lag nog vers in ons geheugen. Toen liepen we een uur door de regen alvorens we (n)iets vonden. Maar nu was het allemaal anders! We konden voor 80 Ringit (eur 17,33) een drie persoons huisje krijgen in een erg fijn park. Sterker nog, we konden dat ene huisje dat vlak aan zee stond krijgen! Doe maar! Met airco, koelkast, warm water en TV. Prima!

Tja en wat doe je als je dit allemaal binnen 10 minuten voor elkaar hebt? Biertje? Nee, eerst lekker zonnen en dan een biertje. En een Baileys met ijs voor de meisjes, volgens hen een echt "vriendinnen-drankje". En dat voor nog geen 9 euro per literfles. Ja, Langkawi is een echt belastingparadijsje. Ze hebben namelijk geen belasting hier, dus ook niet die 300 procent op alcohol.

De koude drankjes waren heerlijk en Sanne wist nog wel een tentje waar je lekker kan eten.

Einde van dag 256, de dag dat Heske beweerde niet gek te worden van alle uitspraken die beginnen met: "vorige keer dat we hier waren....".


Woensdag 2 Augustus 2006, dag 257

De dag begon met wat regen, wat natuurlijk zo zijn voordeel heeft. Een prachtig plaatje met een regenboog.

En natuurlijk kwam er na regen zonneschijn, dus werd er nog even op het strand gelegen.

Verder bevalt huisje 1 erg goed, toch wel handig als ze het strand geïntegreerd hebben met het huisje. Balkon = strand en strand = balkon zeg maar. Fijn!

Verder wisten we de befaamde Breakfast Bar weer te vinden, een tent die zeven maanden uitgebreid is beschreven op deze weblog. Na het ontbijt deden we wat je hoort te doen op Langkawi, we lagen eeeeeven op het strand.

Einde van dag 257, de dag dat we ook dramatisch nieuws voor onze kiezen kregen. De Reggae bar is verdwenen!!!! Dit was een begrip op Langkawi en zeven maanden geleden hebben we daar toch menig pilsje gedronken. Maar nu was hij er dus niet meer. Bij deze constatering vielen we spontaan in een gat, wat moeten we nu? Bij gebrek aan de beste bar van Langkawi hebben we onze eigen bar maar ingericht op ons balkon/strand. Gezelligheid troef deze avond.


Donderdag 3 Augustus 2006, dag 258

Het zonnetje deed het weer prima vandaag, maar de twee Globetrotters in Spé zaten binnen achter een computerscherm. Zo'n ticket naar Nieuw Zeeland boeken is nog steeds geen kattenpis. Na twee middagen en ruim 10 euro aan telefoonkosten verspeeld te hebben aan een ticket met een stop-over in Sydney. Weekje Sydney, het blijft een briljant idee, maar we moeten hier helaas toch van af zien. Het zou een errug duur weekje Sydney worden. Uiteindelijk vonden we twee stoelen op een vlucht van Malaysia Airlines. Vanaf Kuala Lumpur, lekker eenvoudig. Even boeken en klaar. Niet dus. Wat een geklooi met onze creditcard(s) die onvoldoende limiet bleek te hebben (iets te fijn geshopt in Kuala Lumpur?). Zelfs Sanne's Pappa moest er aan te pas komen! Nog steeds geen echte Globetrotters, dat is wel weer duidelijk. Maar uiteindelijk is het gelukt, we vliegen op 15 augustus naar Auckland en op 11 oktober vliegen we weer terug. We hebben geen idee of dit lang of kort genoeg is, maar voor Nieuw Zeeland moet je een zogenaamd outbound ticket hebben, in ons geval dus een ticket terug naar Kuala Lumpur. Da's toch nog een vlucht van tien uur vanaf hier, weer eens wat anders dan die Mickey Mouse vluchtjes de laatste tijd. Bij terugkomst in Kuala Lumpur vliegen vervolgens meteen door naar Bangkok (aanbieding Air Asia, 10,83 euro, kan je niet laten liggen ;-) alwaar we misschien nog wat snode plannen hebben. We denken nog steeds aan Chiang Mai en misschien nog aan het zuiden Laos of....

Eerst maar eens een biertje op het strand. We gaan naar Nieuw Zeeland!!!!! Brrrrrrrr.

Edward spotte op het strand (waar anders?) de barman van de Reggae Bar en ging natuurlijk verhaal halen omtrent het verdwijnen van zijn d inkgelegenheid. Commentaar van de Rasta: "shit happens man!". Zeg dat wel, maar gelukkig was er een nieuw Reggae bar in de Jungle. Waar precies? "Somewhere there man!", wijzend op het eiland Langkawi. Vanavond maar eens alle bossen van Lankawi afzoeken?Beter van niet. Uiteindelijk zouden we geen biertje drinken bij de vrienden van Bob Marley, sorry Olav. Tevens was het Tiger bier op bij de leverancier van onze eigen bar en konden we alleen Karsberg inslaan, een bier dat niet vermeldenswaardig is in de B.e.e.r.-index aangezien deze index niet voorziet in negatieve scores. Ja, het was bikkelen vandaag.

Einde van dag 258, de dag dat alleen de credit card van Ad ons naar New Zealand kon laten vliegen. En hij mag niet eens zelf mee!!!


Vrijdag 4 Augustus 2006, dag 259

Bij aanvang van onze reis was er slechts één regel: we huren geen brommer. Gaandeweg de reis is er een tweede regel bijgekomen: we hebben geen contact met katten. Waar de anti-brommerregel nog feilloos overeind staat, wordt het anti-katten beleid steeds meer met voeten getreden. Zeker nu Sanne nu een medestander heeft in de vorm van Heske (en Edward het stiekem ook leuk vindt om zo'n kat aan te halen). Maar hier op Langkawi gaat het wel weer erg ver. Nu zijn er op dit eiland ook veel dakloze katten, en binnen enkele uren na intrek in ons huisje waren we ook reeds in het "bezit" van een huiskat. Heske en Sanne hadden de allerzieligste kat uitgezocht en vertroetelden deze met zakjes Whiskas en alles wat een kat verder lust. Zo eet een kat hier ook gerust een bakje rijst, moeten we bij die verwende mormels van ons in Nederland mee aan komen. Die erg zielige kat was er niet best aan toe. Haar vacht was dof en haar ogen en neus vies. Daarom kreeg ze meteen de naam Brakkie mee. Maar nu leven we enkele dagen later en Brakkie begint al aardig op te knappen. Ze is de hele dag bezig met het poetsen van haar vacht en dat helpt. Tevens is Brakkie een zeer intelligente kat. Zij voelde feilloos aan hoe deze mensen te manipuleren zijn en al snel at zij twee maaltijden per dag, afgezien van de snacks natuurlijk. Het gaat Brakkie goed dus. Tot dat we weer weg gaan natuurlijk, hopelijk is ze dan weer wat opgeknapt en niet te veel gewend aan een bestaan als "huiskat". Brakkie is namelijk niet meer weg te slaan bij ons huisje. Ze zit zo'n 23 uur en 50 minuten per dag bij ons huisje.

Op de foto werd Brakkie bruut gestoord in haar slaap, waarvoor excuses!

In de middag kwamen we nog twee bekenden langs. Ingrid en Geartsje hebben ook besloten om naar Langkawi te gaan en we hadden gezellig een huisje in "ons park" geregeld. Lekker bijkletsen, ze hebben zich prima geamuseerd in Maleisië. De laatste week blijven ze op dit top-eiland en daarna vliegen ze terug naar KL en vervolgens naar huis. Maar zo ver is het gelukkig nog niet.

Einde van dag 259, de dag dat we de Reggae bar niet nodig hadden. Onze eigen bar deed goed zaken, Bar 42 (de naam van ons huisje is 42). Direct aan zee en ijskoude drankjes zo goed als gratis. En zelfs eten bij de bar! De Maleisische Saté, Franse frietjes en sandwiches deden het prima bij wijn en bier. En die wijn en het bier deden het op hun buurt ook weer goed. Waar we aan het begin van de avond enigszins kritisch waren op de Maleisiche Karaoke bij de buren, werd later op de avond in onze eigen bar meegezongen op Abel. Ja, hoe gaat dat liedje ook al weer? "Ik doe de deur dicht...". Wij weten het nu weer, erg sterke tekst trouwens ;-) Toen zelfs Boudewijn de Groot er aan te pas kwam was het echt tijd om naar bed te gaan.


Zaterdag 5 Augustus 2006, dag 260

Heske is nu ook van de Tai Chi. Dat is knap van haar. Waar Tai Chi nogal eens 's morgens in alle vroegte wordt beoefend, is Heske een avondmens. En dat is dan nog licht uitgedrukt. Maar ze wilde het ook wel eens meemaken, dus is ze al voor de tweede dag op rij "vroeg" opgestaan en doet ze braaf de bewegingen die luisteren naar de illustere naam: "The Eight Treasures". Dat wil je. Al hoewel? Vroeg opstaan in je vakantie op de morgen nadat Bar 42 geopend was? Wederom een bewijs dat Tai Chi rare dingen met je doet en dus verboden moet worden. Bovendien zet je jezelf enorm voor lul zo op het strand. Je zou namelijk denken dat het 's morgens vroeg erg rustig is op het strand zodat niemand je ziet als je die vreemde bewegingen staat te maken. Niets is minder waar, Maleisiers houden er blijkbaar van om vroeg naar het strand te gaan. Maar ze zijn ogenschijnlijk niet van het doen van "oefeningen". Waar in noordelijkere regionen van Azië veel mensen vroeg op staan om oefeningen te doen (bijv. Tai Chi of dans) zie je dat hier helemaal niet. Resultaat: je wordt nogal eens aangestaard bij het uitvoeren van die Yang 24. Maar toch lukt het je in zo'n situatie prima om je te concentreren. Het is vergelijkbaar met het opbrengen van concentratie in een kantoortuin met 86 anderen. Daar kan Edward over mee praten, no problemo! Samengevat, er was al weer vroeg actie in de tent. Na deze vroege activiteit zakte het echter een beetje weg. Een beetje? Eigenlijk gebeurde er verder niet zo veel deze dag. Het was ook slecht weer.

Iedereen schrok nog even wakker bij een enorme donderslag, maar verder was het luiheid troef op het terras van Bar 42. En Brakkie deed lekker mee.

Einde van dag 260, de dag dat Heske nog maar eens een paar badslippers kocht. Haar zevende paar? Valt mee, aldus Heske.


Zondag 6 Augustus 2006, dag 261

Da's handig, het mannetje van de Breakfast bar denkt ons zo goed te kennen dat hij denkt dat hij weet wat wij willen bestellen. Wij laten hem in de waan en laten het ontbijt aanrukken dat hij in gedachten heeft. Na acht maanden drie keer per dag naar een menukaart te kijken is dat best fijn. En wat ook fijn is: hij heeft enkele produkten die je niet iedere dag tegen komt in Azië. Denk aan bruin brood en muesli. Conclusie: Breakfast Bar hoog! Maar dat schreven we zeven maanden geleden ook al en is dit dus nutteloze informatie.

Tja, hoe ziet zo'n dagje Langkawi er uit? Na boven beschreven ontbijt-tafereel is het meestal al wel tegen de middag. Hoog tijd om te zonnen en te lezen natuurlijk. Afhankelijk van de toegeslagen lamlendigheid kunnen we het opbrengen om helemaal ergens naar toe te lopen voor een lunch. Ja, dat is zeker 15 meter lopen. Onderschat dit niet. Gebrek aan lunch leidt meestal tot een vroegtijdige opening van bar 42, met snacks natuurlijk. Tja, en dan dineren natuurlijk. Vandaag bij Rasa, met formule 1 op TV.

Echter Geartsje, Heske en Edward onttrokken zich vandaag van dit strenge regime en gingen eiland hoppen. Een bekend begrip, volgens de "mannetjes" kan je niet op Langkawi geweest zonder gehopt te hebben. Vooruit dan maar, doe ons maar de goedkoopste. Dit betrof een tripje met een boot met kapotte motor naar drie eilanden, waarvan er één geskipt werd. Onderweg was er nog een berg in de vorm van een zwangere vrouw te zien en op het eerste eiland bevond zich een zoet water meer incusief bananenboot en waterfietsen. En kano's voor een bepaald slag mensen.

Na een zwempartij en het spotten van apen moesten we snel door naar het tweede eiland dat dus eigenlijk het derde eiland betrof. Onderweg werden er nog roofvogels gevoerd, er zijn op Langkawi enorm veel schitterende vogels. Tientallen fraaie exemplaren kwamen af op de stukjes vlees die in het water gegooid werden.

Toen het eenmaal op was werden wij gedropt op een eiland met nog meer apen. De combinatie tussen apen en open prullenbakken werkte hier niet echt goed. Het hele strand lag onder de blikjes, flesjes en zakjes.

Na acht maanden Azië was Edward beter in staat om langs alle rommel te kijken dan zijn mede eilandhoppers. Oeps, het kan toch niet de bedoeling van een reis zijn dat je hier aan went??? Afijn, nadat we onze rommel netjes (?) in de prullenbak hadden gegooid gingen we weer aan boord en een half uurtje later waren we weer terug op ons eigen strand, alwaar men regelmatig de boel opruimt (geen apen, maar er spoelt nogal wat rommel aan).

Einde van dag 261, de dag dat de grand prix van Hongarije ontaarde in een ware Thriller. Alonso én Schumacher van de baan en Button die aan de haal ging met de overwinning. Je weet wel, dat verhaal van die twee honden die vechten om een been.... Nou, na al die commotie was het wel weer tijd om wat te relaxen. Bar 42 deed nog één wijntje. Een kleintje. En nog één...


Maandag 7 Augustus 2006, dag 262

Onze tijdelijke medereizigers gingen een rondje eiland doen. Wij waren minder actief, mede doordat wij eigenlijk alle watervallen, cable cars en hotsprings op het eiland wel zo'n beetje gezien hebben. Ja, ze houden ons toeristen lekker bezig op dit eiland. Wij namen de tijd voor lezen en internetten. We zijn namelijk erg bezig met het Nieuw Zeeland gebeuren. We kijken op alle sites waar we campers kunnen huren. Sanne heeft zelfs een verhuurder gevonden die voor 2,5 euri een flatscreen en DVD speler meegeeft. Laat Ali illegali in Kuala Lumpur maar vast beginnen met het branden van de nieuwste DVD's! Verder smullen we van de reisverhalen op het internet. Waarom heeft IEDEREEN die in Nieuw Zeeland is geweest het over sandwiches van de Subway??? Is er iemand die ons dit kan uitleggen? Verder spreken veel coole dingen in Nieuw Zeeland erg tot onze verbeelding. Naast die broodjes van de Subway zien we erg uit naar de dolfijnen, pinguins en meer van dat soort tuig. En kamperen aan zee. Of tel je met een camper niet onder de categorie kampeerders? Ach, als er maar een BBQ is, denkt Edward dan maar.

Sanne had de laatste dagen wat last gehad van Ménière, maar in de avond voelde ze zich gelukkig weer prima. Oftewel: tijd voor een feestmaal. We kozen voor de veel te dure Indiaan, heerlijk! Met vijf personen is het lekker doorbestellen en hoef je het niet bij een chicken masala te laten. Ingrid heeft hands-on India ervaring en weet dus ook alles van het hands-on eten. Of eigenlijk maar één hand, de linker gebruik je natuurlijk niet. Ze bracht ons deze kunst bij, wat vooral Sanne erg goed af ging. Scheelt ons weer een ritje naar de Ikea als we terug komen. Bestek? Onzin!

Einde van dag 262, de dag dat we er achter kwamen dat er best veel zand op het strand ligt. Door een flink briesje ligt het zand nu overal, zelfs in ons bed. Maar wat nog erger is, ook onze bar is getransformeerd tot een soort woestijn.


Dinsdag 8 Augustus 2006, dag 263

We hebben tijdens deze reis de meest schitterende rijsvelden mogen aanschouwen. Denk aan de schitterende landschappen in Nin Binh (Vietnam), alwaar rijstvelden afgewisseld werden met indrukwekkende karstbergen. Of denk aan Longshen (China) waar de rijstvelden als een lappendeken over de bergen gedrapeerd lijken te zijn. Deze beelden staan in ons geheugen gegrift. Maar hoe werkt het nu precies met het verbouwen van rijst? Het fijne wisten we er niet van, wij luisteren immers niet naar de naam Willem Wever. Maar gelukkig bestaat er op - of all places - Langkawi een rijstmuseum. Leuk! Nu weten we hoe het zit. De rijst groeit uit rijstplanten ;-). En nog wat gedoe met water en waterbuffels en vissen en weet ik veel. Er komt nog heel wat kijken bij de eerste fasen van het ontstaan van een Nassi Lemak. Dat leerden we van een alleraardigste man die ons twee uur lang vertelde over rijst en over Langkawi. Nu wisten Geartsje en Ingrid, die beiden op een Landbouw Hogeschool werken, natuurlijk ook wel briljante vragen te stellen. De man vond het allemaal prachtig, we vermoeden dan ook dat we de eerste bezoekers waren dit jaar. Onterecht, het was een leuke middag.

Einde van dag 263, de dag dat de bar voor het laatst los ging, morgen pakken we de boot naar Penang. Er waren weer veel versnaperingen waar onder weer die Maleisische Saté, die Brakkie ook weer erg lekker vond.

Tevens het einde van ons tweede bezoek aan Langkawi. Reistips Langkawi:
1) Strand? Cenang beach is het grootste strand met het meeste vertier zoals barretjes, restaurants, winkeljes en huisjesparken. En de yetski's, parasailers en bananenboten krijg je er ook bij.
2) Roken? Voor rokers en liefhebbers van alcoholische versnaperingen is Langkawi een erg goedkope plek. Sigaretten voor Rm 3,60 (78 eurocent), Bier voor Rm1,80 (39 eurocent) en een liter Baileys voor Rm 40 (eur 8,67).
3) Ontbijten? Kijk eens bij de breakfast bar! Bruin brood en muesli op de kaart voor diegenen die wat langer weg zijn en bananenpannekoeken en vers fruit voor de kortere vakantie vierders.
3) Lunchen? Voor 1 rm (22 cent) een afhaal nasi naast SBR internet (bij Sandy's Beach Resort).
4) Diner? Moeilijk kiezen! Rasa voor wester food, maar ze hebben ook verse vis van de BBQ en ook maleisisch is er heerlijk. Voor erg verse vis kan je ook schuin tegenover Rasa terecht bij de chinees. Super goed (noord) India's eet je bij Little India. Dit alles op Cenang beach.
5) Slapen? Het is zoals op veel eilanden hollen of stil staan. Toen wij aankwamen op dinsdag waren alle huisjesparken leeg, in het weekend waren ze zo goed als vol. Eind Augustus en december zijn hoogseizoen (en tevens alle maleische feestdagen, even checken dus). Sandy's Beach Resort en AB Motel bieden aardige bungalows aan zee voor zo'n 60 a 80 Rm (13-17 eur). Ook weer op Cenang beach.
6) Sightseeing? Auto huren kan al vanaf Rm 50 (eur 11) per dag. Op rustige dagen probeerden ze zelfs auto's aan ons te slijten voor Rm 40, er valt dus over de prijs te praten. Het eiland leent zich prima voor een ritje.
7) Wacht niet net als Heske zeven maanden, maar ga meteen naar Langkawi. Air Asia vliegt drie keer per dag vanaf Kuala Lumpur en het kost geen drol.

27 - 31 juli 2006 - Kuala Lumpur part II

Donderdag 27 juli 2006, dag 251

Een reisdagje. Omdat ons vliegtuig lekker aansloot op de boot, zaten we al om acht uur 's morgens op de speedboat. Het ontbijt bleef binnen en eenmaal aan land namen we afscheid van Ingrid en Gaertsje die met de bus doorreizen naar de Camaron Highlands. Misschien zien we elkaar nog elders in Maleisië, wie weet. Wij reisden met Marja naar Kuala Lumpur van waar uit zij doorreist naar Nederland. Maar eerst een uur of zes wachten in Kuala Besut, een dorp dat je ook in 6 miunuten gezien kan hebben. Maar om twee uur vlogen we toch en een uurtje later landden we alweer op het vliegveld van Kuala Lumpur. We hadden het briljante idee om een hotel te boeken bij dat ene bureautje in de aankomsthal. We wilden namelijk iets boven ons budget gaan wonen, wel zo leuk voor de vertrekkende en arriverende personen. Dit weekend zou namelijk een komen en gaan van mensen worden. Op naar dat bureautje waar ze altijd wel een leuke speciale last minute aanbieding hebben. Maar wat bleek nu? De terminal voor nationale vluchten is heel ergens anders dan de terminal die wij kennen. En hier geen mogelijkheden voor hotel-reserveringen. Wij dus 20 minuten in de bus naar de internationale terminal, gezellig! Het is maar goed dat we dat gedaan hebben, want zonder hulp hadden we dus mooi geen hotel gevonden. Het lijkt wel of wij dit aantrekken, alles zat vol vanwege een één of ander congres. Er was nog slechts één mid-range hotel beschikbaar, waar we dan maar twee kamers namen. Midden in China town, een gezellig druk buurtje alwaar je nog ouderwets illegale DVD's en nep T-shirts kan kopen. En de Chinesen staan er ook om bekend dat ze bier schenken, prima dus. De kamers vielen niet eens echt tegen en we besloten hier dan ook maar een tijdje te blijven.

Edward ging met Marja meteen gebruik maken van alle illegale shop-mogelijkheden en Sanne deed een slaapje. Er werden souvenirs en nep-Swatches gekocht. Drie voor 20 Rm (4,33 Eur). Echt arm werd Marja er dus niet van.

Einde van dag 251, de dag dat we meteen maar bij de Burger King aten, dat mag ook wel na ruim twee weken "afzien" ;-).


Vrijdag 28 juli 2006, dag 252

Dit was een rare dag. Het was een komen en gaan van mensen. Het begon om een uur of drie. Toen kwam Heske, Sanne's vriendin, binnenvliegen. Met KLM natuurlijk. Sanne was haar gaan ophalen en de taxi-chauffeur moet wel helemaal doorgedraaid zijn van twee meiden die een uur lang continu kletsten in het Nederlands. Vermoedelijk reed hij zo hard om zo snel mogelijk van die twee af te zijn. Toen ze bij het hotel aan kwamen, het vliegveld ligt zo'n 40 kilometer buiten de stad, ging Edward al weer weg met de taxi om Marja weg te brengen. En om meteen Tymon, Sanne's (lievelings) broer, op te pikken! Tymon zit volgende week voor zijn week in Singapore en heeft er een weekendje KL "aangeplakt". Gezelli hoor! Na een gezamenlijke maaltijd op het vliegveld ging Marja door de douane. Nou de afgelopen weken zal ze niet snel vergeten. Eerst een rondreis door Maleisie en vervolgens een bezoek aan de Perhentian eilanden. Maar nu dus helaas weer huiswaards. Tymon en Edward wilden na dit afscheid natuurlijk zo snel mogelijk een biertje nemen met Sanne en Heske. Om dit te realiseren moest nog wel even een semi-legale deal met een "mannetje" gesloten worden. De rij voor de taxi's was namelijk honderden meters lang. Maar voor 20 Rm extra (4,5 euro) werden we via de donkerste hoeken van het vliegveld naar een soort "achteringang" gebracht, zonder wachtrij. Mooi, dat scheelt zeker een uur netto bier-tijd in een weekend dat toch al erg kort zal zijn voor Tymon. Eenmaal bij het hotel was Sanne best blij om haar broer weer te zien. Om dit te vieren werden glazen bier besteld bij de Reggae bar om de hoek alwaar men blijkbaar nog nooit van Bob Marley of ook maar iets in die richting gehoord had. Maar wat maakt het uit? Iedereen was superblij om elkaar weer te zien. Acht maanden is best lang. De glazen werden menig maal hervuld die nacht. En maar kletsen....

Einde van dag 252, de dag dat we ons gedroegen als echte Nederlanders. Door ons enthousiaste geklets maakten we veeel kabaal.


Zaterdag 29 juli 2006, dag 253

Sightseeing in Kuala Lumpur, dat vraagt om hoge dingen. Eerst maar eens bij die torens kijken. Tijdens ons vorige bezoek aan Kuala Lumpur zijn er natuurlijk al klassieke Twin Tower foto's op deze weblog verschenen, maar deze broer-zus versie MOET er natuurlijk ook op.

De torens waren nog steeds erg hoog en in die torens werd een erg indrukwekkende Frappuchino geserveerd.

We genoten nog wat van het park rondom de Petronas Towers.

Ook probeerden we kaartjes te bemachtigen voor een bezoek aan de sky-bridge. Deze waren reeds vergeven deze dag (maximaal aantal bezoekers per dag), maar dat maakt niets uit. Er bestaat immers in Kuala Lumpur ook zo iets als een communicatie toren die zowaar nog hoger is dan de Twin Towers, ongeveer 421 meter en drie centimeter als we ons niet vergissen.

En wie zijn wij om dan niet even te kijken op het "observation deck" op 276 meter? Best hoog hoor, maar dan zie je ook wel wat.

We spotten dus vanaf daar nog even de Twin Towers en ons eigen hotel en menig ander groot en/of belangrijk gebouw.

Tja, wat is er typerend naast hoge gebouwen in Kuala Lumpur? Juist, shopping malls! Een prima plek om te eten omdat daar de food-courts zich bevinden. Een must-do experience natuurlijk. Na zo'n heerlijke sizzling chicken kwam werd gerelaxed in ons dure hotel. Zoals je in Chinatown mag verwachten is er volop activiteit op straat. Zoals de Chinesen bekend staan handelen ze in van alles en nog wat. En omdat wij Nederlanders ook een reputatie hebben op dit gebied, handelden we met de Chinesen waardoor enkele niet al te legale attributen van eigenaar wisselden. Of zou een Rolex voor een paar Euro echt zijn? Bij het rondlopen door de buurt leefde Edward helemaal op. Ze hebben hier terrassen met Biermeisjes! Deze zijn al uitgebreid beschreven bij onze reisverhalen van Cambodja en Vietnam. Het komt er op neer dat je een biermerk (of meisje?) uitkiest en dat het bijbehorende meisje de gehele avond toeziet op het koelen en het inschenken van het bier. Tymon opteerde nog om verschillende merken door elkaar te drinken, maar uiteindelijk werd het Tiger (die vreemd genoeg door het Guinness meisje werd ingeschonken). Later op de avond switchten we alsnog naar Karlsberg, een merk dat de B.e.e.r.-index niet eens waardig is, maar je kan die mevrouw toch niet blijven teleurstellen. Afijn, het was gezellig in China town, zelfs toen Sanne en Heske afhaakten. Tymon en Edward stapten nog één keer over naar het Tiger meisje, maar daarna ging het terras helaas dicht.

Einde van dag 253, de dag dat er behoorlijk wat illegale CD's, DVD's en Merkkleding over de toonbank ging. In principe zijn de boetes in Maleisie erg hoog. Maar de marktlieden hebben een soort Walkie Talkie systeem. Zodra er één agent de markt op loopt gaan er opeens een heleboel kraampjes spontaan dicht.

Tevens de dag dat Heske bewees dat ze zich snel aanpast aan de Aziatische cultuur, ze at haar patat met stokjes.

Zondag 30 juli 2006, dag 254

Vandaag nog wat cultuur en nog wat ontspanning alvorens Tymon al weer weg ging. We maakten een wandeling door Chinatown en langs enkele Koloniale toestanden. En we zagen een mooie Hindu tempel.

Toen wij daar waren vond er "spontaan" een ceremonie plaats die zeer interessant en (voor ons) moeilijk begrijpbaar was. Ook de Maleiers hadden een feestje met veel wierrook en veeeeeel eten.

Best veel eten zo'n varken, maar wij kozen vandaag voor een ander feestmaal. Sushi! Hmmmmmmmmmmmmmmm. Met een treintje dit maal, gaaf man!

Tja en daarna was het alweer tijd voor Tymon om te gaan. Zo kan het ook. Waar wij dit een jaartje doen, kiest Tymon voor een weekendje. Jammer dat hij weer weg gaat, maar hij deed het wel in stijl:

En toen waren we nog met z'n drieën. Weer eten in China town, maar het vertrek van Tymon was wel een financiële aderlating voor de biermeisjes. De ware aard van Edward kwam naar boven, de meisjes waren in een shok toen hij één miezerig klein biertje bestelde.

Einde van dag 254, de dag dat we plannen maakten. Eerst naar het strand van Langkawi en dan zien we wel weer verder. Langkawi? Zijn die twee Globetrotters in Spé daar niet al eens geweest? Klopt, maar we doen het voor Heske ;-)


Maandag 31 juli 2006, dag 255

Na de gezellige, edoch drukke dagen met Tymon was er wat "werk" blijven liggen. We wilden nog e.e.a. uitzoeken voor Nieuw Zeeland en - ook niet onbelangrijk - we wilden een ticket boeken. Dat is nog niet zo makkelijk. We denken namelijk aan een stop-over in Sidney. Wat is er immers mis met een weekje Sidney? Maar dat is makkelijker gezegd dan geboekt. Een langere stop-over lijkt niet via internet te boeken. Omdat deze stop-over alleen vanaf Singapore kan (4 a 5 uurtjes met de bus), kunnen reisbureaus in Kuala Lumpur dit niet goedkoop aanbieden. Vraag ons niet waarom. Afijn, we zijn er lekker mee bezig. Internetten, bellen, dan weer internetten en vervolgens naar een erg gezellig reisbureau. Je bent er zo een dag mee bezig, ja dat reizen in nog geen kattenpis. Maar er was ook tijd om verder te kletsen, een activiteit waar Heske en Sanne nog niet klaar mee zijn.

Verder hingen we nog wat rond in China Town, keken de slechtste film ooit en aten weer zo lekker. Iets Maleis, met iets van Roti en Nasi en natuurlijk kip.

Einde van dag 255, de dag dat Heske een zwerver zo veel sigaretten gaf dat hij ze weer begon uit te delen.

18 - 26 juli 206 - Pulau Besar / Perhentian Eilanden

Dinsdag 18 juli 2006, dag 242

Onze entree op Besar (het grote eiland) was een stuk relaxter dan op Kecil (klein). Met een klein taxi bootje scheurden we binnen tien minuten van Long Beach naar het grote eiland. Enkele verdwaasde medetoeristen keken ons wat glazig aan en gingen toen verder met het drinken van milkshakes en het nuttigen van het ontbijt. Er is hier duidelijk minder loos dan aan de andere kant.

En ze hadden hier huisjes die niet stonken!!! Sterker nog, ze hadden hier betaalbare huisjes die niet stonken en met een echt bed! En er was zeezicht en de hangmatten waren niet van de lucht. Sanne moest ervan zuchten...

Toen we even later onze spullen uitpakten roken we helaas toch weer die weeïge lucht. Dus toch ook hier? Niets was minder waar, het bleken onze spullen te zijn. Onze lakenzakken, handdoekjes en sarongs bleken allemaal naar ons oude huisje te ruiken! En om het nog erger te maken, zelfs Jantje stonk. Gelukkig bestaat er zo iets als wasmiddel en even later hing alles fris aan de lijn, inclusief Sanne's knuffelkoe dus.

Tja, en wat doe je op de Perhentian Eilanden als je klaar bent met het huishouden? Eeeeven het onderwaterspul checken natuurlijk. En alweer was het raak op zo'n dertig meter van ons huisje is weer zo'n koraalrif met veel vis. We hadden ons eigenlijk voorgenomen om iets minder over snorkelen en duiken te schrijven, maar deze snorkelsessie was er wederom weer één die we vast willen leggen. Leuk voor later zeg maar. Sanne had haar hoofd nog niet eens onderwater of Edward had al een haai gespot. Een babyhaai wel te verstaan. Meteen er achter aan en even later bleek hij samen met zijn broer te zijn. Niet gek voor de eerste minuut in het water. Het is hier schitterend snorkelen, veel koraal en we zagen naast het gebruikelijke spul ook Angel vissen. De Papagaaivissen hebben hier veelal een andere kleur dan aan de overkant, ze zijn hier meestal donker paars. En toen kwam er zowaar een groot exemplaar haai langs zwemmen. Duidelijk een Black Tip Reef Shark weer. Hij zwom rustig rond en vond het ogenschijnlijk niet vervelend dat hij achtervolgd werd door twee specimen van het soort Globetrotter in Spé. Nou, dat is weer lekker snorkelen zo. Even later werd er nog zo'n Black Tip gespot en later zelfs nog een derde. Vijf haaien in één snorkel sessie, da's toch fijn! Dit maal brak de paniek niet uit trouwens. En als toetje kwam er nog even zo'n Blue Spotted Stingray langs zwemmen. Nogmaal liggen ze wat laf op het zand, bij voorkeur onder een stuk steen of zo, maar deze was dus net als wij zwemmende.

Einde van dag 242, de dag dat de travestiet bij ons oude huisjespark bijna moest huilen dat we weg gingen. Gratis drank als we morgen terug komen zei ze/hij nog. Maar wij gaan toch maar niet terug.


Woensdag 19 juli 2006, dag 243

En de geboortegolf in Nederland zet zich voort. Jonge vaders zijn doorgaans wat verward, zo ook Olav (vriend Edward). Midden in de nacht werden we gewekt met de telefonische mededeling dat Sebas geboren is...... drie dagen geleden. Maar wel fijn nieuws, dus goed.

Trouwens, iedereen in Nederland schijnt wat van slag te zijn. Nederland ervaart haar derde hittegolf deze maand en de vierdaagse werd door iemand die ons mailde getypeerd als snoeiheet en werd zelfs afgelast. Aan alle mailtjes te lezen is het echt op en top zomer en iedereen lijkt zich extra vermaken. De BBQ's in het park en de pilsjes op het terras zijn niet van de lucht. Er bereiken ons zelfs signalen van verliefdheden uit Nederland. Sterker nog, een bepaald iemand schrijft zelfs over: "enige liefdesverklaringen". Het moet niet gekker worden! Al met al krijgen wij de indruk dat het momenteel erg leuk is in Nederland. En dat net in deze periode dat wij op de één of andere manier extra vaak over Nederland praten. We missen deze feestelijke tijd in Nederland wel. Oh, nog één mededeling voor de mensen in Nederland. De Telegraaf (op internet) maakte melding van het feit dat het onverstandig is om bier te drinken met deze hitte in verband met risico op uitdroging. Edward is het levende bewijs dat dit ONJUIST is. Hij heeft ondertussen acht maanden lang bewezen dat een pilsje bij extreme warmte juist erg verfrissend is! Daarnaast heeft wetenschappelijk onderzoek aangetoond dat bier voor het grootste deel uit water bestaat. Bij Oranjeboom bestaat is dit percentage water zelfs nagenoeg gelijk aan 100%. Dus uitdrogen is onmogelijk, oftewel het artikel is aantoonbaar onjuist. Laat u niet van slag brengen van dit bericht, trek open die beugel!!! (of voor de Achterhoekers: Trek los die Broene Poater).

Afijn, hier is het ook wel aardig. De zee is azuurblauw en het zou te saai zijn als we weer melding maken van die Blacktip Reef Sharks die we weer zagen.

Einde van dag 243, de dag dat we voor het laatst alleen waren. Morgen komen Edward's moeder, zusje & vriendin, vervolgens komt Heske en tussendoor komt ook Tymon (Sanne's broer) nog even een weekendje Guinness drinken (Hmmmm. Guinness drinken in Maleisië? Misschien moet Edward vast een bank gaan beroven).


Donderdag 20 juli 2006, dag 244

Het begin van de dag was als de anderen hier. We aten vers fruit, spotten even wat haaien en Edward zakte door zijn hangmat. Niets vreemds dus, maar aan het einde van de dag zou alles anders zijn. Althans, als de familie de Vries die laatste boot zou halen. De speedboot wel te verstaan, ha ha ha! En ja hoor, na 436 valse meldingen van andere boten waren ze daar dan om een uur of zes. Ze waren inderdaad behoorlijk geshaked op de speedboot en tevens was er een aankomst bij laag water. Omdat er geen steiger is op dit strand, worden passagiers van de speedboot opgehaald met nog kleinere bootjes. Bij laag water kunnen de kleine bootjes ook maar heel langzaam varen. Gevolg, de speedboot ligt vijf minuten te wachten op het kleine bootje en vervolgens gaat het kleine bootje superlangzaam naar de kant. Typisch gevalletje van: "zo dicht bij, maar toch nog zo ver weg". Maar uiteindelijk kwamen ze toch aan wal, precies acht maanden na ons afscheid op Schiphol.

Het was een gezellig weerzien, met biertjes en.......... OUDE KAAS!!!!!

Ingrid (zusje Edward) snapt hoe de wereld in elkaar steekt en had bij die top-kaaswinkel op de hoek in Deventer een brok overjarige oude kaas meegenomen. Hmmmmmmmm. Verder werd er natuurlijk veel gekletst en ook Saté van de BBQ gegeten. Nu maar hopen dat ze kunnen wennen aan de hogere kunst van het niets doen. Dat zal niet meevallen. Ingrid en Geartsje hebben het erg druk gehad op hun werk en Marja heeft een rondreis door Maleisië gemaakt waarbij ze in een week meer zag dan wij in een maand.

Einde van dag 244, de dag dat we acht maanden onderweg zijn. De kop is er af!


Vrijdag 21 juli 2006, dag 245

Wat een genieten, drie bungalows met palmbomen, hangmatten, strand, zee en zon. Niet meer en niet minder. Ja goed, natuurlijk zijn er nog de Bananen-Chocolade milkshakes, die moet je natuurlijk ook niet onderschatten. Maar naast die Bananen-Chocolade milkshakes draaide het vandaag voornamelijk om wat de natuur te bieden heeft. Hoewel die bananen in die Bananen-Chocolade milkshake natuurlijk ook door de natuur geboden zijn. Die bananen zijn niet alleen populair bij ons, maar ook bij de Apen, die hier volop aanwezig zijn. En dan niet van die lullige Makaken, maar echte apen.

Leuk hoor, zo'n zoekplaatje. Dat krijg je met zo'n Mickey Mouse camera. Naast de apen, maakte de familie de Vries kennis met onze vrienden onder water. Denk aan Sergant vissen, Papagaaivissen en niet te vergeten, Clownvissen. Dat was echt gaaf, ons enthousiasme wordt gedeeld. Marja, Geartsje en Ingrid hadden het grote voordeel dat ze voor het eerst in deze regionen door een masker naar de zee keken, het moet zijn geweest alsof je in een compleet nieuwe wereld terecht komt. Morgen nog wat oefenen met masker en snorkel enzo en dan gaan we overmorgen een snorkeltrip maken! We gaan voor de schildpadden!!

Verder zat iedereen meteen in de "Perhentian-modus". Er werd geslapen zonder wekker, er werd ontbeten met vers fruit en pannekoeken met vers fruit, er werd gezwommen, er werd gezond en er werden ijsjes gegeten, er werd gelezen en muziek geluisterd en we aten inktvis van de BBQ. Oh, en er waren biertjes! Moeilijk verkrijgbaar, maar natuurlijk heeft Edward wel een "adresje" waar ze zelfs blikjes Chang ijskoud op voorraad hebben. Bij deze dealer kan Edward tevens "alles dat hij wil" bestellen, met een levertijd van zes uur. Edward twijfelde nog om een koude beugel Grolsch te bestellen, maar die grap zou vast niet aankomen. Of Mc Donald's?

Einde van dag 245, de dag dat Geartsje vertelde over haar cursus met daar in een "stilteweek". Nou, die is hier zeker niet gaande. Er is genoeg bij te kletsen.


Zaterdag 22 juli 2006, dag 246

Na een laat ontbijt ging de hele familie weer even op bezoek bij Nemo. In plaats van twee gekken die allemaal onzin uitkramen over visjes lijken er nu vijf te zijn. Meteen maar een snorkeltrip geboekt voor morgen. Er zullen per boot drie of vier snorkelplekken bezocht worden, hopelijk met schildpadden en ander fraais.

In de middag vond er een afsplitsing plaats. Gaertsje en Edward gingen de "jungle" in en de rest ging helemaal naar het strand. De Jungle trek was gelukkig goed aangegeven en een Japanner bewees dat deze zelfs op badslippers te doen was. Ondanks dat was het een prima stukje jungle.

Prachtige bomen, bloemen en zelfs paddo's werden gespot. Na een stief uurtje jungle trekking kwam de grote beloning, een idyllisch strandje luisterend naar de naam Flora beach waar in geen jaren iemand geweest was. Oh nee, da's niet waar. We kwamen bij een enorm resort uit.

Vanaf daar werd een doorsteek route gevonden naar Tuna Bay, enkele strandjes ten zuiden van ons eigen strand. Een route die trouwens minder geschikt was voor badslippers, maar waar apen wel goed uit de weg konden. Op een gegeven moment kwam er een hele groep voorbij, wat een fijn aangezicht verschafte.

Eenmaal op Tuna bay bleek dat dit strand half verlaten was. Waar op Long Beach een zwaar tekort aan huisjes is, zijn hier alle huisjes verlaten. Maar dat was wel goed voor de koers van de drankjes, een Lemon Ice Tea doet hier vijf keer zo weinig als bij Mama's. Naarmate we dichter bij ons eigen strand kwamen werd het steeds drukker en op een gegeven moment werden er zelfs laptops op het strand gesignaleerd.

Einde van dag 246, de dag dat er zich weer een huiskat meldde.

Zondag 23 juli 2006, dag 247

Vandaag een nieuw begrip op deze weblog, ja zo leren we nog eens wat. Vandaag bespreken we de Turtle Highway... de Turtle Highway? Ja, de Turtle Highway. En wat mogen dat zijn? U raad het al, een plek waar ontzettend veel Turtles langs komen zwemmen. Waarom? Dat wist Captain Yo ook niet. Maar wat belangrijker was: hij bestond, die Highway. Captain Yo stuurde zijn bootje langzaam over de Highway en op een gegeven moment had hij een Turtle gespot. Iedereen sprong van de boot en ja hoor, we zagen een enorme schildpad op de bodem liggen. Dit veroorzaakte natuurlijk een golf van opwinding. Een volwassen zeeschilpad op nog geen twee meter afstand van ons! Die schildpad vond waarschijnlijk dat we ons enorm aanstelden en hij ging er langzaam aan van door.

En toen begon een enorme zwempartij. Langzaam baande de turtle zijn weg naar andere oorden en wij maar zwemmen. Uiteindelijk win je natuurlijk nooit van zo'n schildpad, maar we hielden het toch een tijdje vol. En na enkele minuten zwemmen was de turtle toe aan wat zuurstof. Langzaam zette hij aan richting de oppervlakte en opeens stak dat grappige koppie boven het water uit, om vervolgens weer als een speer naar de bodem te duiken. Daarna had hij blijkbaar genoeg van onze aanwezigheid. Hij zette één keer flink aan en weg was hij. Dit was echt ongelovelijk, wat een beest! Hoe is het mogelijk dat je zo'n beest van zo dichtbij kan bekijken met een simpel snorkelsetje? Eenmaal op de boot zag Captain Yo dat wij helemaal door het dolle heen waren en voor we er erg in hadden had hij ons al naar de volgende turtle gevaren. Go Go! En hop, iedereen er weer in, schildpad gespot en weer zwemmen. Zo ging het een tijdje door waardoor we de ene turtle na de andere zagen. Wat een vreemde gewaarwording! Caribean, Turkije, Thailand, Vietnam en Cambodja, we hadden in het verleden toch behoorlijk wat onderwaterspul gezien, maar zo veel en zulke grote schildpadden? Wat een zaaaaaaaalige middag. Can we do one more? Gelukkig was captain Yo ook de beroerdste niet. Maar op een gegeven moment moesten we toch aan boord om te vertrekken naar Shark Point. Daar hadden we een soortgelijke ervaring met Black Tip Sharks. De ene na de andere zwom voorbij. Ook Ingrid en Geartsje spotten hun eerste volwassen haaien en natuurlijk waren ze niet bang. Afijn, nog geen twee uur onderweg en al multiple Turtles en Haaien gezien. Wat een feest. Als klap op de vuurpijl bracht Captain Yo ons nog naar Tanjung Basi, de plek waar Edward al een keer gedoken had. Hier zagen we adembenemend mooi koraal. Zacht en hard koraal wel te verstaan. Je kan hier uren rondsnuffelen en visjes kijken. Dat deden we dan ook. Er kwam nog een Batfish kijken. En een Giant Grouper. En een Bumphead Parrotfish. En een Blue Spotted Stingray. En de zon scheen en Captain Yo rookte tevreden een sigaretje in de boot. Later als ik groot ben wordt ik ook een Captain Yo, dacht Edward. Maar dat is natuurlijk niet mogelijk, hij rookt immers niet.

Einde van dag 247, de dag dat we een manier vonden om bananencake ook eetbaar te maken voor mensen die niet van bananen houden. De bananensmaak verdwijnt als sneeuw voor de zon als je er een scheutje Thaise Rum, van 4 euro per fles, over drapeert. Later bleek trouwens dat die fles rum lek was.


Maandag 24 juli 2006, dag 248

Geartsje heeft toch wel een vliegende start gemaakt in de onderwaterwereld. Enkele dagen geleden legden we haar uit hoe een snorkel werkt en nu heeft ze al vele schilpadden en haaien gezien. En vergeet niet de Grouper, Parrotfish, Batfish, Clownfish, Anemonefish, Sergeantfish, Splendor en heeeeel veel meer van dat kleinere spul. En prachtig hard en zacht koraal. En ze is net als Ingrid super enthousiast. Dus dat Perhentian is wel een fijne plek zo. Nee, dat zal flink tegenvallen als ze gaat snorkelen in de Vinkenveense plassen, ha ha ha! En alsof het allemaal niet op kan, gingen we vandaag nog een uurtje turtle spotten met Captain Yo. Nou, er was nog net geen file op de turtle highway, maar het was er wel behoorlijk druk. De ene na de andere Turtle kwam voorbij zwemmen. Sanne spotte er zelfs twee die een aanvaring hadden, zo druk was het daar onderwater. Maar hoe veel je er ook ziet, het blijft bijna onwerkelijk als je ze ziet. Iedere grote jongen heeft steevast twee vissen onder zich zwemmen, vermoedelijk om het schild te poetsen. Maar het fijne weten we er niet van. We moeten nog maar eens contact opnemen met Sanne's vader hoe dat allemaal zit. Of als iemand anders het weet: het is zeer welkom in ons gastenboek. De rest van de dag lagen we op het strand en praten we wat. Over Turtles en zo. En over Turtles. En...

En alsof het allemaal niet op kon tracteerde Marja 's avonds op een feestmaal. Het kon inderdaad niet op, Inktvissen, Prawn en vis van de BBQ, alles zo uit de zee. We gaan hier noooooooit meer weg.

Einde van dag 248, de dag dat Edward een Cokefloat won bij een Turtle imitatie contest.


Dinsdag 25 juli 2006, dag 249

Vandaag was een studiedag. We bestudeerden voornamelijk de onderkant van een palmboom en een tweetal hangmatten. Daarnaast is er momenteel een overdaad aan boeken. Met de komst van ons bezoek kwam ook zo'n beetje een halve bibliotheek deze kant op. Heerlijk.

Edward verdiepte zich zelfs in de geschiedenis, politiek, cultuur, natuur en economie van Maleisie. Nou nou! Wist u dat het Maleisie beschikt over het oudste regenwoud ter wereld? De bossen in het Tama Negara National Park zijn meer dan 230 miljoen jaar oud. Daarnaast kent Maleisië natuurlijk het hoogste gebouw ter wereld, de Petronas Towers. Als econoom vond Edward het opmerkelijk om te lezen dat Maleisie haar enorme economische groei heeft bereikt ondanks een aantal beslissingen die ingaan tegen breed aanvaarde ideeën met betrekking tot slim macro-economisch beleid. Oftewel, het weggooien van die schoolboeken vlak voor vertrek was achteraf een prima symbolisch gebaar. Maleisië hanteerde de afgelopen decennia een restrictief beleid met hoge rente-tarieven. Er werden zelfs verregaande maatregelen genomen om grens overschrijdend kapitaalverkeer tegen te gaan. Niet echt een open economie dus. Daarnaast is de overheidsbemoeienis in het bedrijfsleven enorm toegenomen. De overheid startte bedrijven om ze vervolgens over te dragen aan "achtergestelde bevolkingsgroepen" (lees de Maleiers). Ondanks dit (of dankzij dit?) beleid was er sprake van een flinke economische groei, Maleisië is nu één van de meest welvarende landen van Azië. Hoewel het in de 90'er jaren flink tegenzat omdat de Ringit een flinke klap kreeg. Dit door de schuld van een aantal Amerikaanse speculanten die Maleisië klein wilden houden, aldus de president van Maleisië. Het antwoord was eenvoudig, de Ringit is tegenwoordig aan de Amerikaanse dollar gekoppeld en dus minder vatbaar voor koersschommelingen.

Maar genoeg geschreven over economie, we zijn immers op vakantie. Bovendien, wat wel interessant was waren de paragrafen over de bevolkingsgroepen in Maleisië. Als je als vakantieganger zo wat rondreist, lijkt Maleisië een schoolvoorbeeld van een land waar diverse bevolkingsgroepen vredig naast elkaar leven. Maar er zijn wel degelijk spanningen. De regering doet erg haar best om (sommige) achterstandsgroepen te bevoordelen. Zo krijgen de Maleiers, een grote groep die slechts een klein deel van de economie voor hun rekening houden, gemakkelijker toegang tot goede scholing dan bijvoorbeeld de Chinesen en de Indiërs. Dit specifieke voorbeeld werkte trouwens averechts, de Chinesen (een "rijke" groep) stuurden hun kinderen naar buitenlandse scholen en verworven hierdoor een nog betere positie bij terugkomst. Al met al zijn er flink wat bevolkingsgroepen die zich achtergesteld voelen, wat natuurlijk niet echt bevordelijk is voor de eenheid in het land. En dan zijn er nog groepen die extra buiten de boot vallen. Zo zijn er de afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners van Maleisië, de Orang Asli. Ze leven nog steeds in kleine gemeenschappen, vaak in de jungle. Ze hebben amper toegang tot voorzieningen en meer dan de helft van deze bevolkingsgroep is te classificeren als "de armsten der armen". Daarnaast hebben de moslim vrouwen het minder goed voor elkaar. Maleisië kent verschillende rechtsystemen voor moslims en niet-moslims. Vrouwen die onder het moslim systeem vallen hebben nog steeds niet dezelfde rechten als mannen. Sterker nog de klok lijkt de laatste decennia voor moslim vrouwen eerder te zijn terug gezet. Zo hebben ze bijvoorbeeld geen recht op de voogdij van hun kinderen en ze mogen bijvoorbeeld geen belangrijke maatschappelijke functies (zoals bijvoorbeeld rechter) bekleden. Afijn, met deze niet al te vrolijke noot beëindigen we onze verslaglegging van onder die palmboom.

Einde van dag 249, de dag dat we op het strand, onder de sterrenhemel aten van de BBQ. Zucht....


Woensdag 26 juli 2006, dag 250

Onze laatste dag op deze schitterende eilanden alweer, snik. Waar we aanvankelijk even moeite hadden om in de "Perhentian modus" te komen, zouden we nu het liefste blijven. Vandaag nog maar even flink genieten dan. Eerst heerlijk ontbijten bij Mama's met vers fruit, sapjes, yoghurt (low fat yoghurt met 4,7% vet), eitjes, toast en meer van dat. Vervolgens gesnorkeld bij D'Lagoon, een afgelegen baai met een schitterend rif. Daarna ook nog even een Turtle gespot bij Long Beach, een Hawksbill Turle dit maal.

Daarna spotten we nog één laatste Turtle op de Turtle Highway. Deze laatste had honger en at vlak voor onze neus een kwal op. Met dit plaatje in het hoofd leek het ons een mooi moment om het droge op te zoeken. 's Avonds aten we nog één keer van de BBQ. Lekker hoor, die grote garnalen en natuurlijk die enorme Red Snapper. Een waardig laatste maal op dit schitterende eiland.

Einde van dag 250, de dag dat we voorlopig onze laatste turtle zagen. Mischien binnenkort weer naar dit eiland???

Tevens het einde van ons verblijf op de Perhentian Eilanden, Reistips:
* Maar zeker een snorkeltrip in ieder geval naar de Turtle Highway, deze ligt tussen Mama's en het Vissersdorp. Captain Yo is één van de betere turtle spotters, hij hangt altijd rond bij het Reef resort op Mama's beach.
* Neem voldoende toiletspullen en andere noodzakelijke verbruiksgoederen. Alles is wat duur op de eilanden.
* Neem contant geld mee, er staat geen ATM langs de Turtle highway.

Welk Eiland???
Ten slotte de keuze tussen Kecil (Small) en Besar (Big)? Welke moet ik bezoeken? Het antwoord is natuurlijk simpel: beiden! Wij hebben overnacht op Long Beach (Kecil) en op Mama's Beach (Besar). Voor wie wil kiezen zijn hier wat afwegingen:

Strand: Long Beach is groter en mooier. Maar het is wel drukker en heeft veel boten voor de kust. Dit is niet handig als je het Robinson gevoel wil benaderen. Mama's is minder fijn om te zwemmen en heeft een minder mooi strand. Maar er is wel een doorsteekje naar Turtle Bay, waar je gratis kan zonnen op het schitterende strand van een luxe resort.
Accomodatie:Echte budget opties vind je op Long Beach. Voor zo'n 20 Rm (5 euro) heb je een basic hut. Voor 5 Rm meer heb je een fan. De meeste accomodatie op Long Beach is echter mid-range, denk aan 60 tot 100 Rm per bungalow (13-22 euro). De airco gaat aan boven de 100 Rm. Grootste probleem op Longbeach is dat er een tekort is aan goede bungalows. Voor die 60 Rm moet je vaak nog genoegen nemen met een niet al te goed onderhouden en soms smerige bungalow. Iedere dag zagen wij mensen die lang zochten naar de gewenste accomodatie, zeker in het weekend. Op Mama's beach speelde dit probleem niet. Let wel, Mama's kent geen budget opties. Alles gaat vanaf 60 Rm per bungalow, maar ze zien er allemaal goed uit. Wie gaat voor mid-range maakt het zich qua accomodatie makkelijk door naar het grote eiland te gaan.
Horeca: Op beide eilanden moet je even zoeken naar een koud biertje. Op Long Beach is meer keuze in restaurants, maar eigenlijk hebben veel tentjes min of meer dezelfde kaart, die door de afgelegen locatie wat eenvoudiger is dan in de rest van Maleisië. Alles is redelijk aan de prijs, maar wellicht is het net even wat goedkoper dan op Mama's beach. Mama's kent ook niet veel variatie, maar biedt wel de mogelijkheid om eens wat duurder te eten. Op beide stranden natuurlijk lekker veel verse vis.
Duiken: Beide stranden hebben volledig gecertificeerde duikscholen. Op Long beach kostte een fun dive 65 Rm (vanaf 3 duiken, 14 euro) . Op Mama's wellicht iets duurder. Mama's beach ligt bijna recht voor de "Turtle Highway" en heeft een prima rif bij het naastgelegen Turtle bay. Long Beach kent ook een mooi rif aan de zijkant bij Sunlight divers. Onze lichte voorkeur qua snorkelen gaat uit naar Mama's.