7 - 8 juli - Kota Bharu

Vrijdag 7 juli 2006, dag 230

Vandaag gingen we weer eens wat reizen. Kijken hoe dat gaat. We hadden weer zo'n vlucht geboekt die niets mocht kosten bij onze vrienden van Air Asia. Eigen ontbijtje mee dan maar, want we vlogen om een uur of acht in de morgen. Omdat het dus bijna niets kostte, ging de vlucht ook niet naar onze eindbestemming, de Perhentian eilanden in Maleisi?. Nu is er op die eilanden ook geen vliegveld, dus kunnen we Air Asia ook nauwelijks iets kwalijk nemen. Wij vlogen op Hat Yai, in het zuiden van Thailand. Nog wel een stukje van ons doel, maar wel een flink stuk in de goede richting. Afijn, we waren vroeg op en alles ging voorspoedig. De taxi chauffeur zette met een lach zijn meter aan, geen rij bij het inchecken en het vliegtuig zat half leeg zodat we lekker de ruimte hadden. Na enkele weken Koh Samui en Bangkok was het een opmerkelijke constatering om weer eens de enige niet-Aziaat in het vliegtuig te zijn. Nu spreekt Hat Yai ook niet erg tot de verbeelding als het gaat om een zorgenloze vakantie, enkele weken geleden zijn hier nog 40 bomaanslagen gepleegd. Maar nu is het veilig, aldus de Thaise mensen bij wie we informeerden. Onder het motto: "in Amsterdam kan je ook onder een tram komen" reisden we dus naar Hat Yai en daar aangekomen was natuurlijk niets te zien van al dat zinloze geweld (zo'n extremist staat je natuurlijk niet op te wachten op het vliegveld). Het reizen ging trouwens prima, dus besloten we meteen maar door te reizen naar Sungai Kolok het plaatsje aan de Maleisische grens zeg maar. Na wat geklets over de prijs (van 400 naar 250 bath (Eur 5,50), slechts 100 bath boven de normale prijs) en een kom noodle soep (25 bath, Eur 0,55 cent) konden we om 11 uur een minibus pakken. Een reisje van zo'n 230 kilometer, waar je in Thailand nog geen vier uur over doet, inclusief de lunchpauze van de chauffeur natuurlijk. Veel snelwegen dus, prima. Onderweg harde muziek van het caliber Ketchup Song. Een vrolijke reis dus. Althans zo leek het tot we na een half uurtje de eerste roadblock tegen kwamen. Inclusief mannen met geladen geweren. Na een strenge blik in de bus mochten we verder. Naarmate we dichter bij de grens kwamen zagen we steeds meer roadblocks en mannen met geweren langs de kant van de weg. De sfeer was dus een beetje grimmig, om het zo maar eens uit te drukken.

En we zagen ook steeds meer hoofddoeken en Moskee's. Uiteindelijk zouden we aanbelanden in Kota Bharu (Maleisi?), één van de Islamitische bolwerken in deze regio.

Maar zo ver was het nog niet, eerst moesten we nog de grens over en de laatste 40 kilometen afleggen naar dit plaatsje. De grensovergang was weer genieten. Het lijkt zo simpel. Driehonderd meter lopen, dan iets met stempels enzo, tenslotte weer 300 meter lopen en klaar. Zeker deze overgang was een eitje want Maleisi? en Thailand doen absoluut niet moeilijk over stempels en er zijn geen vreemde bedragen die je al dan niet zou moeten betalen. Over land bespaar je zelfs die 500 bath exit belasting, ook weer in de pocket! Wat was dan wel het probleem? Nou, al met al duurt de hele operatie toch wel een half uurtje. Stukje lopen, stempeltje hier, formuliertje daar. Allemaal net te kort om je veel te zware rugzak van 15 kilo af te doen. Tel daar bij dat het zo ergens tussen de 35 en 40 graden was en voila, we waren soaked tijdens onze entree in Maleisi?.

Maar we waren dan wel weer in Maleisi?, het land waar ze je meteen een stempel voor drie maanden in je paspoort knallen, hulde! Hoe verder naar Kota Bharu? In principe waren we er wel een beetje klaar mee, dus gingen we eens kijken wat de taxi chauffeurs te bieden hadden. Nou, vrolijke jongens hoor. We herinnerden ons op eens waar we ons taxi-chauffeur-fobie hadden opgelopen. In dit land was het, zo'n zeven maanden geleden om precies te zijn. Gelukkig reed na verloop van tijd de bus naar Kota Bahru voor, toedeledoki! Binnen een uur waren we er en we vonden het KB Backpackers Hostel op zo'n twintig meter van het busstation. Maar eens zonder airco proberen, kijken hoe dat gaat na onze luxe periode. 20 Ringit voor een kamer (zo'n 4 en een halve euro), dat zijn prima prijzen! Maar het comfort was helaas ook naar beneden aangepast.

Afijn, al met al een flink stuk afgelegd, we hebben nog slechts een rit per shared taxi en een boottocht van een uur voor de boeg voor we op de Perhentian Eilanden zijn. We blijven echter eerst een tijdje hier om Kota Bharu eens te bekijken. Maar deze avond kwamen we niet verder dan de pinautomaat en de Pizza Hut.

Einde van dag 230, de dag dat het afgelopen was met het drinken van Chang bier. Alcohol is hier moeilijk verkrijgbaar en zowaar nog duurder als op het Rembrand Plein. Maar van zo'n reis krijg je wel dorst waardoor Edward iets erg opmerkelijks deed: hij bestelde een pitcher cola. How low can you go?

Zaterdag 8 juli 2006, dag 231

Wel weer even wennen, zo'n budget tent. En zo zonder airco was ook even wennen. Gevoelsmatig is het ook wat warmer dan in Bangkok. Ach weet je wat? Voor tien Ringit meer (euro knaakje) gaat de airco aan, doe ons dat maar!

Langzaam maar zeker beginnen we alle kleine dingen tijdens ons eerste bezoek aan Maleisi? weer te herinneren. Zo zijn er in dit land de grote supermarkten die o.a. kaas verkopen. Het ontbijt stond daarom onontstotelijk vast: eigen catering! Lekkere broodjes, kaas, yoghurt, koffie, thee en natuurlijk fruit. En dat alles op het comfortabele dakterras van het guesthouse. Tevens was er op het dak sprake van een zogenaamd "verkoelend briesje". Prima, het dakterras was ons ding gedurende het begin van de dag. Het verhaal van de vredige vogelgeluiden kent twee versies. Versie 1, de versie van Edward is dat het een bandje met roofvogelgeluiden betreft om de vogels weg te jagen uit de naast gelegen zendmast. Versie 2 (Sanne) is iets aannemelijker. Het betreft het briljante idee dat de vogelgeluiden gemaakt worden door vogels. Feit is dat deze vredige geluiden de hele dag te horen waren op dat dakterras.

Kota Bharu is volgens de Lonely Planet één van de highlights van Maleisi?, maar toch kon dit stadje ons niet erg boeien. Veel winkels, dat wel. Da's handig, maar niet echt ons ding eigenlijk. Geen uitgebreid verslag over dit stadje daarom.

Einde van dag 231, de dag dat Edward zich aanstelde en zo nodig een stadswandeling moest maken op het heetst van de dag. Niet echt slim, maar het kan altijd gekker...

Tevens einde van Kota Bharu, reistips:
Sla goed in bij de supermarkt en reis vervolgens door naar de Perhentian Eilanden, alwaar alles veel duurder en mooier is.

26 juni - 6 juli 2006 - Koh Samui

Maandag 26 juni 2006, dag 219

Ad en Agnes waren blijkbaar niet kapot van de nachtelijke uitschakeling van het Nederlands elftal. Ze wilden Bangkok nog wel even in om wat cultuur te doen. Edward wilde dat ook wel en Sanne ook wel. Maar Sanne was verstandig en ging na de nachtelijke reis nog even rusten. Toen Ad en Agnes over tuk-tuks begonnen besloot Edward om maar wel mee te gaan ;-). Ze liepen door het oude centrum van Bangkok en bekeken veel spul rondom the grand Palace (die ze later met z'n allen zouden gaan doen). Onder het motto: "Het was veel goud vandaag dat er blonk", zijn hier wat kiekjes:

's Middags gingen Edward en Ad nog even naar Pantip Plaza, voor Nerds een bekend begrip. Het was het enorme winkelcentrum vol computers enzo. Wat wel grappig is, dat zowel dubieuze bedrijven die illegale software verkopen voor een prikkie, als gerenomeerde bedrijven zoals bijvoorbeeld HP in dit pand gevestigd zijn. Edward ging terug naar de winkel waar hij zijn PDA gekocht had, de geheugenkaart had het na twee maanden begeven. Zonder bon, dus bij voorbaat kansloos. De situatie werd nog kanslozer toen bleek dat de winkel nog wel bestond, maar ook hier slechts illegale spelletjes en goedkope muizen verkocht werden. Bij navraag bleek dat het bedrijf verhuisd was naar de tweede verdieping. In zo'n geval schijnt de naam van de winkel gewoon bij het pand te blijven. Op de tweede verdieping was er ondanks deze compleet andere winkel zeer veel begrip, dit tot onze grote verbazing. De man achter de kassa pakte zonder vragen naar bon of wat dan ook een gloednieuwe geheugenkaart uit het schap, stopte hem in de PDA, bood zijn excuses aan en wenste ons een goede dag. Ook dat is Thailand! Na nog wat gekwijld te hebben bij veel te dure fototoestellen waren we er wel weer klaar mee. IT'ers zijn immers raar volk waar je niet te lang aan blootgesteld moet worden. Weg wezen hier dus, we gaan een Chang pakken!

Einde van dag 219, de dag dat Ad en Edward het "benzinestation-drinken" ontdekten. Hoe werkt dit? Men neme een benzine station van de Shell. Men plaatst hekken voor de entree zodat er geen auto's meer in kunnen (wat doen die auto's hier? Ga weg!), men plaatst een stuk of honderd gele klaptafels en bijbehorende stoelen en men laat een zooitje travistieten emmertjes met whisky, vodka en/of grote flessen Leo bier serveren. Resultaat:

Mooooooooooooooooi!!!!!!!!!


Dinsdag 27 juni 2006, dag 220

Vandaag gingen Ad en Agnes naar Kanchanaburi, de plaats waar die beroemde spoorbrug te vinden is. De befaamde bridge over the river Kwai. Hadden wij even rust, ha ha. Nou die had Sanne wel nodig, het was nog steeds niet best. Maar we hadden TV met Star Movies, dus keken we 's morgens naar een Disney film. Daarnaast wat noodzakelijk kwaad geregeld, even door middel van internet bankieren bekijken hoe we er voor staan. Zo'n paar weken Samui hakken er wel in, maar aan de andere kant maken we nog steeds minder op dan gepland. Zoals voorgenomen maken we nu wel wat meer geld op dan aan het begin van onze reis, maar aan de andere kant hoeven we nog lang niet terug naar huis! Verder keken we naar de alternarieven om naar Maleisi? te reizen. Met de bus, of toch vliegen op Kuala Lumpur, Johor Bharu of nog goedkoper: Penang? We weten het nog niet. Vast staat dat ons visum verloopt op 9 juli en dat we op 18 juli een afspraak hebben in Maleisi? met Edward's moeder, zusje & vriendin. Gezellig!

Verder schiet een dag voorbij in deze buurt. Een uurtje op een terras is niets, er komen zo veel rare vogels voorbij lopen dat je uren kan kijken. Verder verval je al snel in het rondneuzen in boeken-, souvenir- en kleding winkels. Voor Ad kochten we zo'n stoer Chang Hemdje en voor Agnes zo'n schattige Olifanten portemenee. Oh ja, en Ad kreeg chopsticks zodat hij kan oefenen. Want zo'n lekkere Pad Tai Noodles wordt steevast met stokjes geserveerd.

Einde van dag 219, de dag dat Edward, na zeven maanden zonder mobiel, nog steeds reflexen vertoont als er in de buurt een standaard Nokia ringtone afgaat. Nog niet klaar om naar huis te gaan dus.


Woensdag 28 juni 2006, dag 221

Trouwens, die tour naar Kanchanaburi was een tweedaagse trip. We hadden dus nog een dag vrij! Om deze tijd nuttig te besteden gingen we naar het oog-ziekenhuis om Sanne's bril te laten checken. Sanne heeft tegen de Ménière een prisma in haar glazen. Omdat ze nu zo veel last heeft van Ménière zijn we bang dat haar nieuwe bril niet goed is. Deze nieuwe bril heeft ze enkele maanden geleden in Bangkok laten maken. Het was een luxe bedoeling in het, volgens de Lonely Planet, beste oogziekenhuis van Bangkok. En alles was professioneel aangepakt. Voor we het wisten zaten we met een nummertje in de wachtkamer. Alleen twijfelden we of ze onze vraag goed begrepen hadden. Maar goed, de oogarts zou toch wel luisteren naar ons verhaal? Na een half uur spraken we hem. Nou ja spraken... Sanne begon vol goede moed haar verhaal te houden, maar ze werd bruut onderbroken met de vraag of ze de regels op de muur voor kon lezen. Verbouwereerd deed ze dat en voordat ze er erg in had was ze weer de deur uit gezet. Of we in de volgende wachtkamer plaats wilden nemen! Toen we stiekem naar binnen gluurden bij één van de behandelkamers zagen we dat dit ook een oogopmeet-afdeling was. Dit gaat niet goed. Laten we het nog één keer proberen bij de balie: "I DO NOT WANT MY EYES MEASURED!!!!!! I WANT MY GLASSES CHECKED". De dame begon het zowaar te begrijpen en spontaan raakte ze in paniek. Maar dat gaat in tegen de standaard procedure, leek ze te denken. Vanaf toen gingen er zich steeds meer artsen mee bemoeien en na nog een kwartiertje konden we terecht naast de ingang waar we binnenkwamen, bij de brillen-afdeling. Hè hè! Toen leek alles in een stroomversnelling te komen, ze zouden die prisma wel even meten. Maar dat bleek zo gemakkelijk nog niet. Eerst was men er van overtuigd dat de nieuwe bril helemaal geen prisma bevatte. Maar toen we vroegen om Sanne's oude bril te meten (100% zeker met prisma), beweerde men dat deze bril ook geen prisma bevatte. Tja, daar hebben we niet zo veel aan. Maar toch hebben we niet zo'n goed gevoel over de nieuwe bril. Sanne is haar oude bril weer gaan dragen en de opticien gaat de prisma checken. Dit kan helaas niet meer voordat we weg gaan (ivm opsturen naar lab), maar men heeft beloofd een goede bril mét prisma naar Nederland op te sturen.

Verder was er niet veel spektakel, we hingen wat rond in de buurt.

Einde van dag 221, de dag dat Ad en Agnes weer veilig terugkeerden. De trip was mooi. Naast die brug en de begraafplaatsen waren er ook Olifanten en watervallen. En nog veel meer.


Donderdag 29 juni 2006, dag 222

Al vaak waren we er in de buurt geweest, vaak zag je de schitterende punten boven de muur uitsteken. Zo dicht bij, maar ook zo ver weg. Maar vandaag gingen we echter naar binnen, we gingen naar de Royal Palace. Hier bleek maar weer eens dat één bepaalde Globetrotter in Spé na al die maanden reizen nog steeds niet een volleerd reiziger was. Waar in de meeste tempels een drie kwart broek acceptee is, geld dit natuurlijk niet in de tempel der tempels. Stond gewoon in de reisboeken trouwens ;-). Edward kwam er niet in, ha ha ha. Maar gelukkig kon hij zo'n schitterende broek lenen. Die stond hem goed, zeker die groen-groen-groen combi:

Afijn, we kwamen dus voor een fraai stukje tempelgebeuren. Hoewel we hier eerder geweest waren, keken we onze ogen uit. Wat kiekjes:

Einde van dag 222, de dag dat we voor de verandering eens een tuk-tuk namen en natuurlijk werden opgelicht. Een must-do experience!

Vrijdag 30 juni 2006, dag 223

Shopping time!

Het bij ons zo bekende MBK shopping centre moest natuurlijk even bezocht worden met Ad en Agnes. Niet dat we veel kochten, maar het is toch altijd weer een indrukwekkend groot ding, dat MBK. Vooral als je denkt dat je alles gezien hebt en er blijken nog even 20 bowlingbanen op de 7de verdieping te zijn (vroeger naast de bioscoop, maar die is nu verplaatst naar de 8ste). We aten heerlijk in het foodcourt (5e verdieping) en we kochten nog wat souvenirs voor de allerjongste familieleden. Die krijgen normaal namelijk noooooit kadootjes, dat werd dus wel eens tijd.

Einde van dag 223, de dag dat Edward en Ad onbewust een aflevering uit de serie "de domme tourist" ten toon spreidden in het foodcourt. Allereerst ging Ad zijn Pad Thai Noodles eens even vakkundig met stokjes eten. Resultaat, de noodles zaten overal, vooral bij de buren die helemaal is een deuk lagen. Edward liet vervolgens even zien hoe je hier in Azi? wel fatsoenlijk eet. Vakkundig pakte hij met zijn stokjes een stukje Sushi, geen probleem! Vervolgens dipte hij de shushi in de Sojasaus en daarna natuurlijk in de Wasabi. Net iets te enthausiast, de stoom kwam uit zijn oren! De buren kwamen niet meer bij van het lachen. Maar ze vonden ons wel aardig.


Zaterdag 1 juli 2006, dag 224

Ondertussen zijn we er wel aan gewend, voor je het weet staat je eten op tafel. In dit geval kip met zoetzure saus en white snapper met basilicum. Dat smaakte goed, we hadden alles opgepeuzeld voor we er erg in hadden. Genoeg tijd over voor een boompje dus. Tja, klaverjassen bij de rivier terwijl het regent... Dat vraagt om nat gaan. De Thaise mensen vonden het allemaal wel erg grappig en interessant. Vooral het kloppen op de tafel tijdens roem deed het erg goed.

Wat gebeurde er eerder op deze dag? Ad en Agnes werden weer op een tour gestuurd;-). Ditmaal moesten ze naar Ayuthaya, de hoofdstad in vroegere tijden. Wij waren daar reeds geweest en bleven "thuis". Wederom lieten we de dag voorbij glijden, een strategie die vruchten af lijkt te werpen. Sanne voelt zich met vlagen wat beter.

Einde van dag 224, de dag Ad en Ronald samen poseerden. Soms vraag je je af: "Is iemand niet te oud voor deze klassieke foto?". In Ad's geval geldt duidelijk van niet!

Zondag 2 juli 2006, dag 225

Vandaag gingen we shoppen op de weekendmarkt Chatuchak. Ruim 15.000 kraampjes met van alles wat, van Chopsticks tot bedreigde diersoorten. En veel namaak-merkartikelen natuurlijk weer, maar de Birkenstock's die we voor 120 Bath kochten (euro knaakje) waren gegarandeerd echt, aldus de verkoopster. Er staat immers op: "made in Germany". Tja, da's wel waar. Verder kochten we lekker veel dingen die we niet nodig hadden. Edward kreeg zelfs een electrische vliegen-doder, maar Sanne spande de kroon met een olifanten peper-en-zout-stel. Maar wel de merkhorloges voor 100 Bath laten liggen. En de Chang T-shirts van 100 Bath. En de kussenslopen voor 350 Bath. En de olifantentasjes voor 100 Bath. En we kochten ook geen schaaltjes, potjes en pannetjes. En ook geen chopsticks voor 6 bath. En al helemaal geen jonge hondjes, vechtvissen of leguanen. Dat dan weer niet. Na enkele uren en slechts enkele honderden kraampjes, een fractie van de totale hoeveelheid, haakten we al af.

Einde van dag 225, de dag dat de Albert Cuijp in aanzien afnam.


Maandag 3 juli 2006, dag 226

Nu hebben we op Koh Tao prachtige visjes gezien, maar het is wel een heel gedoe. Eerst op een boot, dan moeilijk doen met flessen en andere ingewikkelde apparatuur, je lichaam blootstellen aan hoge druk en tenslotte stikstof in je bloed hebben als je weer boven komt. En niet te vergeten: zo misselijk zijn van de boottocht dat je groen en geel ziet. Oh, en niet te vergeten: een gevecht om leven en dood met een Triggerfish. Vandaag bleek dat het ook anders kan, eenvoudiger! We maakten een bezoek aan Siam Ocean World in Bangkok. Simpel, geen gezeur met boten maar gewoon de sky Train pakken naar Siam en vervolgens veeeel geld betalen voor een kaartje. En voila, haaien, baracuda's, sting rays en nog veel meer spul. Zoals die enorme Krabben.

Ook Edwards vrienden, de Black Tip Reef Sharks waren er. Maar het meest indrukwekkend waren wel de Three Layer Teeth Sharks die niet op de foto wilden. Oh ja, en we zagen een wel heel bijzonder exemplaar:

En we zagen nog meer vis die zeer bekend is in Siam.

Deze laatste vissen van deze dag werden genuttigd bij de Tepan Yaki tafels in het foodcourt van het MBK. Een echte aanrader hoewel ze er alleen Heineken bier hebben.

Einde van dag 226, de dag dat Ad bij de 386.753ste nep-rolex verkoper besloot geen horloge te kopen.


Dinsdag 4 juli 2006, dag 227

Vandaag weer zo'n must-do experience, we volgden een cursus Thais koken. Het was geweldige show. Naast enkele schitterende kook-demonstraties en het opeten van vier geweldige gerechten, werd er natuurlijk ook gekookt. We maakten fish cakes, tom ka gai, pad thai noodles en water chestnuts in coconutmilk.

Tevens nam onze waardering voor cokosnootmelk in blik enorm toe. Wij maakten hem deze middag zelf, maar het raspwerk a 120 minuten per kokosnoot was gelukkig reeds gedaan. Dat scheelt een slok op een borrel. We zien ons dit nu niet snel in Nederland doen. Ook het maken van verse fishcake is een tijdrovende zaak. Het frituren niet, da's zo gepiept. Maar het zogenaamde "slapping" van het deeg was zeer arbeidsintensief. Zeker als je hem op de grond "slapt" en vervolgens opnieuw moet beginnen (hè Ad?). Maar het uiteindelijke resultaat was heeeeerlijk.

Het was een fijne dag, we leerden veel en we aten veel.

Einde van dag 227, de dag dat we weer wat idee?n opdeden voor onze dinertjes in Nederland. ?én van onze goede voornemens is het koken van lekkere dingen voor onze zogenaamde "dierbaren".


Woensdag 5 juli 2006, dag 228

De laatste vakantiedag van Ad en Agnes, gelukkig vliegen ze vanavond pas. Nog voldoende tijd voor zo'n laatste fruitshake en een lekker bordje Pad Thai.

Ad en Edward maakten op de valreep nog even een bezoek aan Chinatown. Ze proefden nog even een Chinese Dumpling wat Edward deed terugdenken aan mooie tijden. Tevens bezochten ze natuurlijk veel tempels. Wat opviel is dat die Chinesen, handelaren als ze zijn, tegen betaling auto's toelieten op de tempelgronden. Hierdoor waren de tempels tevens parkeerplaats. Hierdoor was er wat minder sprake van die typische rustige en mystieke sfeer rondom deze tempels. Zonde, want er zaten fraaie exemplaren tussen.

Tja en toen kwam het afscheid wel erg dichtbij. 's Avonds huilde Bangkok, de tranen kwamen met bakken uit de lucht. Het afscheid vond plaats op het vliegveld van Bangkok, alwaar Ad en Agnes opeens overgewicht bleken te hebben. Niet zij zelf natuurlijk, maar hun koffers. Hoe kan dat nou????? Nou ja, dan moeten we die zes paar puma's a enkele euro's per paar maar weer mee nemen. Wij zijn dus nu officieel de eerste Backpackers met vijf paar schoenen per persoon.

Einde van dag 228, de dag dat Ad nog snel even wat lucky money in de boom bij de tempel hing. Voor een veilig opstijgen, aldus Ad. De lucht in lukt dus wel, nu maar hopen dat ze ook veilig landen.

Donderdag 6 juli 2006, dag 229

Dit was de dag nadat Sanne's ouders vertrokken en de dag voordat wij Thailand zouden gaan verlaten. Typisch zo'n dag zonder plan. Maar die plannen waren snel gemaakt.

Onder het motto "één uur is geen uur", namen we een massage van anderhalf uur. Prima te doen. Daarna kochten we wat souvenirs als aandenken aan dit schitterende land en we kochten nog wat kadootjes. En daarna was het natuurlijk tijd voor ons laatste etentje bij onze favoriete Indiaan.

Einde van dag 229, de dag die zo maar voorbij gleed. Onze laatste dag in Bangkok is voorbij. Snik, soms zijn er plekken die extra moeilijk zijn om te verlaten.

Tevens het einde van Bangkok deel 5 en tevens het einde van Thailand deel 3. Ons laatste bezoek aan Thailand? Misschien wel niet....

Reistips, die bekijk je maar bij Bangkok deel 1 t/m 4.

20 - 26 juni 2006 - Koh Samui deel 2

Dinsdag 20 juni 2006, dag 213

Het was me het dagje wel. Edward stond vroeg op voor een vroege Tai Chi sessie, Ad en Agnes liepen in alle vroegte een heel stuk over het strand, Sanne sliep uit en daarmee is alle actie voor deze dag wel weer beschreven. Waar wij steeds passiever worden, wordt Mister Ananas wel steeds actiever. Bij het bestellen van een Ananas komen er nu naast extra cocosnoot ook extra "gratis" banaan bij. Je maakt wat mee.

Einde van dag 213, de dag dat het bootje van de Thai Boxing Arena voor de 100ste keer langs kwam varen. "Tonight, the best of the best. Muay Thai at Chaweng Stadium. Start at 9 pm. Start at 9 pm. Book the ticket earlier. Book the ticket earlier. Tonight at 9pm. The best of the best........."


Woensdag 21 juni 2006, dag 214

Ad en Agnes gingen op een safari tour op het eiland. Met allemaal spannende dingen zoals olifanten rijden, onder watervallen zwemmen en snorkelen. Daar was Sanne Ménière technisch nog niet helemaal aan toe (of beter helemaal niet) dus bleven wij "thuis". Gelukkig maar, het was een behoorlijk heftige tour omdat de 4wd chauffeur erg veel haast had. Maar die olifanten maakten natuurlijk veel goed.

Wij hielden ons bezig met liggen, eten en massage enzo. Druk druk druk.

Einde van dag 214, de dag dat Mevrouw Ménière nog steeds in da house was. Als je het dan toch hebt is het wel fijn om hier te zijn. Zo'n strandstoel is wel even wat fijner als een hotelkamer in Peking. Nu maar hopen dat het weer snel weg gaat.


Donderdag 22 juni 2006, dag 215

Nou nou, kwam die Mister Ananas ook nog eens met Mango aanzetten! Je maakt wat mee. Daarnaast was het zand zo warm dat je om je badslippers naar de zee moest om te zwemmen! Tjongejonge, wat een avonturen op de 215e dag van onze reis. En als klap op de vuurpijl waren de dunne noodles van het restaurant op en hadden we vandaag dus dikkere noodles dan normaal. Het moet niet gekker worden!

Einde van dag 215, de dag dat we wel helemaaaaal veel meemaakten. Die gekke Edward had in de supermarkt Shinga biertjes gekocht in plaats van Chang! Wel vreemd hoor, die Shinga. Maar de avond op de veranda van ons huisje was wel weer errug gezellig. Er werd zelfs nog even een boompje klaverjas opgezet.


Vrijdag 23 juni 2006, dag 216

Nu hadden we het telkens over die Ananas verkoper op het strand, maar er waren ook nog ijsjesverkopers, die vooral Daddy (Ad) lastig vielen. Één ijsverkoper sprong er toch wel uit, iedereen die op Chaweng Beach is geweest zal dit herkennen. Hij kwam elke dag even bij Daddy uit huilen: "ahhhhh, no money no honey!". En als hij wegliep steevast: "Sau Billig!".

Einde van dag 217, de dag dat er al weer zo veel input was voor een top-reisverhaal. Echt materiaal om in boekvorm uit te geven.


Zaterdag 24 juni 2006, dag 217

Ad en Edward gingen nog een dagje snorkelen aan de zuid-kant van Koh Samui. Kant-en-klaar tourtje met pick-up vanaf het resort, vervoer per boot en een lunch op een eiland. Wat wil je nog meer? Nou, dat de boot het blijft doen. Dit lukte aanvankelijk niet, maar later toch weer wel. Eenmaal op de snorkelplek sprongen we snel het water in om de reddingsvesten die uitgedeeld werden te ontwijken. Snorkelen met een reddingsvest??? Geef ons maar een pondje lood! Het was een drukte van belang op de snorkelplek. De gasten van die tourtjes gooien iedere dag een paar zakken met hele broden in het water om de vissen te lokken. Niet helemaal goed volgens de duik-etiketten (of eigenlijk goed fout), maar wel lekker veel vis. Toen Ad ook een stiekem meegebracht broodje tevoorschijn haalde wisten we niet wat we zagen. Of eigenlijk zagen we niets meer, zo veel vis was er om ons heen. We zagen nog best wat leuk spul. Veel Sting Rays, een koffervis en ook veel Anemone visjes. En groooote papagaai vissen, schitterend! En veel Japanners met onderwatercamera's weer, een exemplaar dat je steeds meer ziet in Zuid-Oost Azië. Na een prima lunch en een lig moment gingen we nog een tweede keer snorkelen. Heerlijk! Terug aan het vaste land dronken we:
a) een fles water
b) een blikje cola
c) een ijskoude Chang in het zonnetje

Het juiste antwoord is C.

En 's avonds zag Sanne hem. Hij staarde haar aan met een blik van: "neem mij mee, neem mij mee!". Het betrof gelukkig geen nieuw huisdier, maar een houten Giraffe van bijna een meter (of is dat ook een huisdier?). Wat hebben Giraffen en Thailand gemeen? Niets! Wat doet zo'n houten Giraffe in deze souvenirwinkel? Geen idee! Maakt dat wat uit? Nee, aldus Sanne. Zijn er praktische bezwaren om het object mee te nemen? Volop, denk alleen maar aan het meenemen van zo'n enorm geval in het vliegtuig. Afijn, kopen dus, aldus Sanne. Maar de blikken van haar medereizigers spraken boekdelen, dus moest er nog even wat "gemasseerd" worden. Ad was het meest daadkrachtig: "Ze kan op haar kop gaan staan, maar ik ga niet met dat ding slepen". Agnes: "Sanne, da's niet zo handig". Edward: "Mwa". Wordt vervolgd...

Einde van dag 217, de dag dat Edward alles uit de kast moest halen bij de onderhandelingen tijdens de aanschaf van wen petje. Een grote aanschaf, dus er werd flink gehandeld. Resultaat: de pet wisselde van eigenaar voor 200 bath en een fles Shinga bier. Proost!


Zondag 25 juni 2006, dag 218

Als je zo'n zeven maanden onderweg bent ga je de vreemdste dingen waarderen. Vandaag deden we luxe en genoten van een ontbijt-buffet. Opeens zagen de Globetrotters in Spé het staan: Een bord met grote plakken Goudse Kaas! Oude kaas!!! Lekkere oude Goudse kaas!!!!!!!! Wat een feest. Tja, zeven maanden reizen doet vreemde dingen met je.

Naast de Goudse kaas waren er meer hoogtepunten deze dag. Sanne voelde zich wat minder beroerd, de zon scheen, de thaise masseuzes en mister Ananas waren er weer en er werd gesnorkeld. Sanne en Ad snorkelden vrolijk rond, samen met die enorme Papagaaivissen. En er werden vandaag ook weer wat koffervissen gespot. Prima snorkelen dus.

En dan verder met het verhaal van Rafje, het houten Giraffje die ondertussen dus ook al een naam had gekregen. Sanne stelde voor om nog eens te gaan "kijken". Eerst ging Edward mee, maar die ging eigenlijk helemaal niet mee in Sanne's enthousiasme. Flauw hoor. Weet je wat? Ze ging gewoon nog een keer kijken, maar dan met haar vader. Die windt ze toch om haar vinger, 100% kans. En ja hoor, Ad was wel bereid om rafje mee te nemen als handbagage naar Nederland. Sterker nog: waar Sanne twijfelde aan haar liefde voor Rafje zei Ad:"Ach, koop dat ding toch!". Ook weer geregeld... En ze was niet eens op haar kop gaan staan! Zo kwam het dus dat we nu in het bezit zijn van een houten Giraffe. Mochten we ooit weer een huis hebben, dan wordt het daar wel een vrolijke boel. Wellicht een erg gewaagde combinatie om Rafje bij dat leuke chinees porseleinen beeldje te zetten?

Einde van dag 218, de dag dat we voor het laatst genoten van de strandstoelen, de warme maar toch verkoelende zee en van die ananas. We hadden graag nog gebleven, maar we willen ook wat cultuur toevoegen aan de vakantie van Agnes en Ad. Morgen terug naar Bangkok.


Maandag 26 juni 2006, dag 219

Voor de oplettende lezer die ons wil beschuldigen van geschiedvervalsing: Ja, Nederland werd tijdens het WK voetbal 2006 uitgeschakeld op zondag 25 juni. Maar vergis je niet! Toen in Nederland de glaasjes gevuld waren in het café, alvorens die hondenlul voor de eerste keer (en zeker niet de laatste keer) op zijn fluitje blies, was het in Thailand al maandag. Midden in de nacht, lees twee uur, ging de wekker en niet lang daarna viel de 1-0 voor Portugal. Tja. Laten we het maar kort houden, zodat we er niet te lang aan terug hoeven te denken. Na nog wat rode kaarten en een bal op de lat was de wedstrijd weer voorbij en de Zuid-Afrikaanse nabeschouwing was ondanks alles wel leuk. Dit was DE wedstrijd van het toernooi tot nu toe en men had zich prima geamuseerd daar in Afrika. Nou, tenminste nog iemand die wel blij is. Afijn, hoe laat leven we? Vier uur 's nachts. Ok, hoe laat vliegen we naar Bangkok? Zes uur. Mooi, hoeven we ook niet meer te gaan slapen!

Twee uur later stegen we op en nog geen drie uur later stonden we weer op het ondertussen zo vertrouwde vliegveld van Bangkok. Na nog wat gezeur met taxi-chauffeurs die de meter niet wilden aanzetten (koffers er in, wegrijden zonder meter aan, verzoek hem aan te zetten, een weigering, nog een keer vragen, STOP NOW!, Bagage er uit, teruglopen en de taxi chauffeur weer lekker achteraan laten sluiten in de rij), waren we al snel in ons vertrouwde New Siam II Guesthouse met zwembad. Na al die inspanning van de afgelopen twee weken gingen we eerst maar eeeeeven zwemmen.

Einde van dag 219, de dag dat we natuurlijk meteen even een hapje moesten eten bij onze vaste Indiaan. Het lijkt wel of we hier al jaren wonen!

16 - 19 juni - Koh Tao

Vrijdag 16 juni 2006, dag 209

Vandaag trad er een splitsing op binnen de groep. Ad en Edward gingen een paar dagen naar Koh Tao om te duiken en Agnes en Sanne bleven achter om te zonnen en natuurlijk om die Spa's en Beautysalons te bezoeken. En om houten olifanten te kopen natuurlijk. En niet te vergeten: frozen Yoghurt van de Swensen's te eten.

De heren pakten om zeven uur 's morgens de boot naar het duikersparadijs in de regio, Koh Tao. Legio duiklokaties met prima zicht en een paar dozijn duikscholen met prima prijzen. Eenmaal aangekomen zochten ze meteen een duikschool en huisje uit en waren net te laat voor de middag-run. Shit.

Maar niet getreurd, er zijn natuurlijk voldoende mogelijkheden om te snorkelen. Bijvoorbeeld bij Shark-bay. Aan het begin van de middag zagen ze de eerste Zebra vissen en natuurlijk ook de klassieke Yellow Tail Fish. En niet weinig ook. Dat belooft wat, wat een mooie plek! En dat dacht die haai ook. Uit de diepte kwam plotseling een haai tevoorschijn die bij de aanblik van die twee snorlkelaars meteen weer diepere wateren opzocht. Tja, als haai zou ik ook het zogenaamde hazenpad nemen bij de aanblik van deze twee indrukwekkende persoonlijkheden. Hij ging er zelfs zo snel vandoor dat Ad hem zelfs miste. Trouwens, dit was nog niet eens de plek waar de meeste haaien zich volgens de kenners zouden moeten bevinden. Tussen één en drie 's middags komen ze naar Shark Bay voor een maaltijd die bestaat uit vis. Slimme beesten die Black Tip haaien, want visjes waren er voldoende. Vol goede moed verder zoeken naar haaien, maar tevergeefs. Alhoewel, het was prachtig snorkelen. Maar de haaien hadden vanmiddag blijkbaar geen trek. Maar toen we weer bijna terug bij de kant waren gebeurde het. Een Black Tip haai van wellicht anderhalve meter zwom zo maar voorbij op nog geen drie meter diepte.

Wat een beest! Onverstoorbaar vervolgde hij zijn rustig zijn weg, gevolgd door de twee intens gelukkige snorkelaars. Zeker twee minuten volgden ze de haai, wat een schitterend beest, wat een power! Uiteindelijk verdween hij weer in de diepte.

Trouwens, wij beschikken niet zoals de doorsnee Japanner over een onderwatercamera. Alle foto's van onderwaterspul zijn van websites van duikscholen op Koh Tao geplukt. Maar het was zeker deze haai hoor!

Afijn al nagenietend dronken de snorkelaars een koud biertje op het strand van Shark Bay. Dit beloven een aantal erg goede dagen te worden.

Koh Tao is een uiterst relax eiland, waar alles om duiken lijkt te draaien. En momenteel op een goede tweede plaats: het WK voetbal. De restaurants zijn zo'n beetje allemaal voorzien van lage tafels met ligmatjes erbij. Het werd dan ook een relaxte avond. Al liggend genieten van Thais eten en Thais bier. En de tweede wedstrijd van het Nederlands elftal natuurlijk. Wat wil je nog meer? Nou, dat ze winnen natuurlijk. Dat gebeurde, 2-1 en door naar de achtste finales. Appeltje eitje.

Einde van dag 209, de dag dat we tijdens het diner praatten over haaien en voetbal en haaien en voetbal en haaien en voetbal en haaien.


Zaterdag 17 juni 2006, dag 210

Duiken bij onze duikschool is simpel. Je neemt de ochtend run, de middag run of de nachtduik. Natuurlijk wilden we Nemo niet laten wachten en namen we de ochtend duik. Of eigenlijk twee duiken, da's beter. Vroeg op, om zeven uur zaten we op de boot. De eerste duik maakten we bij Chumpon Pinacle, één van de meer remote sites ten Noord Westen van Koh Tao. Wel een klein uurtje varen, daar is Edward zo dol op. Het had weinig gescheeld of we hadden naast onze reisverhalen over de Braakbus deel I en II ook een primeur gehad: de Braakboot deel I. Remedie bij Edward is altijd: zo snel mogelijk het water in. Ad vond het wel grappig, iemand die groen zag gehaast het water in zien springen. Het verkoelende water hielp deze keer ook. Let's Dive! Meteen zakten de drie duikers naar 18 meter, omdat Edward slechts een "Mickey Mouse-brevet" heeft mochten we niet dieper. Een pittige duik om er meteen maar in te komen. Een behoorlijk bonkige dive site met grote stukken zandbodem afgewisseld met grote brokken koraal en heel veel Seafan. En erg veel stroming ook, zo midden op zee. Gelukkig doken we met een dive-master die de weg wist, hoewel hij nogal wat haast leek te hebben. En wij hadden nog niet helemaal door dat zo'n gast toch wel wacht als wij op ons gemak naar Nemo liggen te staren. Tja, en Ad had net even dat ene blokje lood te weinig mee naar beneden genomen (op aanraden van zo'n beetje iedereen op de boot waar onder zijn Buddy) waardoor hij hard moest werken. Dat kost veel kostbare lucht en we waren daarom al snel weer boven water.

Duik op Chumpon Pinacle:
Bottom time / Dive time: 29 min /32 min
Max Diepte: 18 meter
Water: 30 graden, heerlijk!
Weer: Bewolkt
Zicht: 20 meter
Stroming: Zwaar
En wat zagen we?

Nou, om te beginnen erg veel Seafan en natuurlijk de klassiekers, ontzettend veel Yellow Tails die zich ophielden bij de enorme wanden.

En ontelbare Zebra visjes.

Maar ook wat groter spul zoals de Long Finned Batfish.

En ook enkele Angel vissen, de Blue Ringed versie wel te verstaan.

Samengevat was het een gezellige boel daar onderwater.

Eenmaal aan boord werd Edward weer ziek en Ad had de grootste lol. Gelukkig was het niet te ver varen naar de tweede duikstek, Green Rock. Ook ten noord westen van Koh Tao, maar dan dichter bij het eiland. Een wat meer verfijnde duikstek en doordat we in een soort baai lagen was er wat minder stroming. Edward zag dit maal niet groen, maar wit. Wat extra lood om de gordel voor Ad (nu 10 pond) en wat lood minder voor Ed (nu 6 pond) en.... Let's dive!

Duik op Green Rock:
Bottom time / Dive time: 47 min / 47 min
Max Diepte: 16 meter
Temperatuur: 30 graden, heerlijk!
Zicht: 20+ meter
Stroming: Moderate
En wat zagen we?

Naast menig spul tijdens de eerste duik zoals die Blue Ringed Angelfish en de Longfin Bannerfish zagen we nog meer tuig. Zo was daar meteen al Edward's debuut op het gebied van de Zeeslang. Die zag er ongeveer zo uit:

Een indrukwekkend beest dat zich eigenlijk op dezelfde manier voort lijkt te bewegen als een landslang. En meteen daarna zagen we de eerste Triggerfish. Hier praten we over de Titan Triggerfish, die gele. Ze willen hun nest nog wel eens verdedigen en natuurlijk moet de Dive Master, als eerste onder gelijken, zich tussen de triggerfish en de duikers begeven. Nou, deze dive master was niet zo van het Triggerfish spotten. Sterker nog: hij was behoorlijk bang. Bij de eerste aanblik van zo'n beest draaide onze Dive Master meteen om, mietje. Zulke prachtige beesten!

Later zagen we ook nog enkele Six Banded Angel vissen en ook het meeste spul dat we tijdens de eerste duik zagen.

Wat een duik. Eenmaal met het hoofd boven water was het eerste wat we dachten: "kunnen we nog meer duiken vandaag?". Volgens de duiktabellen zat er nog wel een duikje in (afhankelijk van de diepte, de duur en de tijd tussen je duiken kan je al dan niet nog een duik maken zonder te veel stikstof in je bloed te krijgen (of zo)). Gelukkig waren we vrij dicht bij huis en hoefden we niet te ver te varen. Voor Edward weer ziek was waren we weer aan vaste wal en we hadden geluk: er was die avond een nachtduik. Mooi, doe maar! Om zes uur weer vertrekken. Eigenlijk was de middag zo om. Eerst even liggen om te eten, er kwamen prima gebakken rijst en ook loempia's en gebakken uienringen op tafel. Ja, na zo'n duikje lust je wel wat. Daarna nog wat rondhangen op het eiland en voor je het weet zaten we weer op de boot. Gelukkig was het ondertussen behoorlijk gaan waaien dus de zee was lekker ruw. Weer bijna een gevalletje braakboot deel I. Dit maal niet meteen het water in, maar nog even rustig wachten tot het donker werd. Dit was trouwens Edward's eerste nachtduik wat het extra leuk maakte natuurlijk. Extra instructies met betrekking tot de lampen: knopje om voor lampje aan en wederom knopje om voor lampje uit. Maar lampje uit mag niet, dus irrelevante informatie. Simpel. Toen het bijna donker was zonken we met z'n vieren naar de bodem, vanwege de ruwe zee gingen we via de ankerlijn. Wat is er nu zo speciaal aan een nachtduik? Nou, het was donker! Maar eenmaal beneden gaat er een geheel nieuwe wereld voor je open. Ander leven ander koraal en de Papagaaivissen hangen ondersteboven als ze slapen.

Of is deze foto gewoon op zijn kop gedraaid? Anyway, je gezichtsveld is veel beperkter, dus er is veel meer oog voor detail. Detail? Nou, noem die Baracuda van anderhalve meter maar een detail! Tjongejonge, opeens is hij binnen je gezichtsveld.

Nachtduik op White Rock
Dive / Bottom time: 53 min / 53 min
Max diepte: 15 meter
Water temp: 30 graden, heerlijk!
Weer: Donker (!), veel wind.
Water condition: Moderate current
Visibility: 20 meter
En wat zagen we?

Nog een paar meer van die Baracuda jongens.

En we zagen erg veel schitterend klein spul zoals koraal, slakjes en garnalen. Daarnaast zagen we enkele flinke koffervissen, die ze hier Porcupine fish noemen.

En we zagen schitterende Blue Spotted Sting Rays (blauw gestipte platvis?). Ze liggen lekker te liggen in het zand, meestal veilig onder een stuk koraal. Shitterende beestjes, sommigen groter dan een meter.

En we zagen ook onze vrienden weer, die Trigger vissen. Deze dive master was echter totaal niet bang. Die beestjes geven namelijk duidelijk aan als ze een nest hebben. Ze kijken je dan dreigend aan en ze zwemmen eventueel wat naar je toe om aan te geven dat je maar beter weg kan gaan. Maar de Trigger vissen die wij vanavond zagen hadden totaal geen moeite met onze aanwezigheid. Wat een schitterende duik, wat een rust, wat een natuur! Konden we hier maar eeuwig blijven. Maar we doelden op een duik van 45 minuten. Gelukkig kwam er na drie kwartier nog een Baracuda buurten, die we natuurlijk niet konden laten schieten. Die verschafte ons nog wat minuten extra minuten vertier, maar uiteindelijk was het niet te vermijden: we gingen naar boven (wederom via ankerlijn). Eenmaal boven water was het uit met de rust. Hoe rustgevend het onder water was, hoe heftig het was aan de oppervlakte. Er was toen wij beneden waren een behoorlijke wind opgestoken en de zee was nu echt behoorlijk ruw. De boot maakte klappen van soms wel anderhalve meter en iedereen aan boord was behoorlijk zenuwachtig. En we kunnen niet anders zeggen: wij ook. Hoe komen we in gods naam op die boot? Maar met een extra touw en wat flinke jongens die ons zo'n beetje aan de tank naar boven sleurden kwamen we ongeschonden aan boord. En al die klappen interesseerden ons meteen geen zier meer. Met een brede grijns babbelden we na over de schitterende duik. Zelfs de dive master(s) waren door het dolle heen. De Pad Thai noodles en die Chang biertjes lustten we wel die avond.

Einde van dag 210, de dag dat we de aangeboden Baracuda op de BBQ weigerden, hoe durven ze!


Zondag 18 juni 2006, dag 211

Vroeg op maar weer en duiken maar! Oh nee, in al ons enthausiasme waren we vergeten ons in te schrijven voor de ochtend run. We waren wat teleurgesteld dat we niet mee konden, maar dat gevoel zou aan het einde van de dag compleet weg zijn. Later zou blijken dat de middag duik legendarisch zou zijn. Morgen zou iedereen op de duikschool vragen: "were you on the afternoon boat?". Zo blijkt maar weer dat Cruijff altijd gelijk heeft: "Ieder nadeel heb z'n voordeel". Maar zo ver was het nog niet, eerst maar eens uitgebreid ontbijten, tijd zat. Verder wat rondgekeken op het eiland, hoe veel duikscholen zijn hier wel niet??? Een stuk of 30 wellicht?

Om twaalf uur zaten we uiteindelijk toch op de boot. Alle voortekenen waren goed. Onze lucky Divemasters van gisteren waren er weer, we waren met een kleine groep en er waren Groningers aan boord. Alles zeeeeer relax dus. We ginggen naar Japanese garden, al weer een duikstek ten noord westen van Koh Tao. Waarom heet deze site Japanese Garden? Dit is niet met zekerheid te zeggen. De meest logische verklaring lijkt het feit dat deze site veel klein, kleurrijk en verfijnd koraal bevat waardoor de site letterlijk op een Japanse tuin lijkt. Maar er is ook een andere verklaring voor deze opmerkelijke naam. De site ligt namelijk tegen het Chumpon eiland aan, een geliefde plek voor snorkelende Japanners met onderwatercamera. Maar aangezien wij onder water geen Japanner hebben gezien houden wij het maar op de eerste verklaring.

Duik op Japanese Garden
Dive / Bottom time: 59 min / 59 min
Max diepte: 12 meter
Water temp: 30 graden, heerlijk!
Weer: Bewolkt.
Water condition: Mild
Visibility: 15-20 meter
En wat zagen we?

En alweer zagen we zo'n zeeslang. Daarnaast waren die Stingrays weer van de partij. We zagen veel Giant Clams maar vooral veel klein en kleurig koraal.

Heerlijk relaxed snuffelden we overal rond. We zagen weer triggervissen en ook veel Groupers

Daarnaast een tiger Crownie, een Herald's Pygmee Angelfish en een jonkie Sweet Lips die er totaal anders uit ziet dan de volwassen variant (en die nul hits geeft op google afbeeldingen).

Wat een lekkere duik, wat veel levend spul daar in die Japanse tuin. Eenmaal boven voeren we meteen naar een site luisterend naar de naam Twins. Dit op slechts enkele minuten varen, dus hadden we wat tijd over voor wat salto's vanaf de boot en wat snorkelen en natuurlijk koekjes eten. Maar rond een uur of vier zakten we toch naar de bodem. We begonnen op een meter of vijf diepte en zakten vervolgens rustig af op het rif. Nog onwetend wat voor prachtigs er op ons wachtte. Het begon al mooi, meteen zagen we een mooi stuk Anemone met de bijbohorende Anemone visjes.

Slimme visjes hoor, ze zijn als enige niet vatbaar voor het giftige anemone koraal. Als er gemene vissen langs komen schieten ze net als Nemo snel in het soft koraal. Wij vielen blijkbaar niet in de categorie gemeen, de Anemonevisjes keken ons brutaal aan. En we zagen weer van die Sting Rays, Groupers, Angelfish en het gebruikelijke spul. En we zagen ook een Scorpeon fish, hoewel het even duurde voordat we hem herkenden. Slim beest, hij valt amper op in zijn omgeving.

Heerlijk relax lieten we de Scorpeon fish voor wat hij was en toen we voorbij die grijze punt waren ontstond er een golf van opwinding. Daar was hij dan.....

Ontspannen zat zij lekker te knabbelen. Op de bodem bevond zich een volwassen zee Schildpad. Het is dat je tijden het duiken je adem niet mag inhouden, anders hadden we dat zeker gedaan. Onverstoorbaar knabbelde de schildpad door en na een tijdje kwamen we dichterbij. Dat maakte haar niet uit. Meer dan 20 minuten waren we samen en nog steeds had ze geen behoefte om er vandoor te gaan. 20 minuten zonder adem, wat een beest! Uiteindelijk zijn wij zelfs weg gegaan, anders zouden we de enige Clownvis van Koh Tao niet meer kunnen meepikken. Deze bevindt zich bij een vast stukje Anemone.

De duikers hebben het stukje Anemone, dat zich op een steen midden op een zandvlakte bevindt, omringd met stenen zodat iedereen weet dat hij daar zit. En dat er niet één of andere gek met zijn vinnen het huis van die éne clownvis vertrapt. Zeg ik één clownvis? Nee, sinds kort zijn er twee kleintjes bijgekomen, jippie!!

Oh ja, de duik op Twins:
Bottom time / Dive time: 52 min / 52 min
Max Diepte: 12 meter
Water: 30 graden, heerlijk!
Weer: Zonnig
Zicht: 20 meter
Stroming: Mild

En weet je wat nu het vreemde was? Edward was helemaal niet ziek geworden aan boord. Bier! Natuurlijk dronken de Groningers een potje mee tijdens het bijwerken van de logboeken. Al dit fraais paste nauwelijks op één bladzijde.

Einde van dag 211, de dag dat Edward zijn eerste zeeschildpad zag.


Maandag 19 juni 2006, dag 212

Vandaag gingen we duiken. Niet dat we gisteren zouden kunnen overtreffen, maar nog even de ochtend run meepikken om het af te leren. We gingen vandaag naar het zuid westen. De eerste duikstek was op South West Pinnacle, op ruim een uur varen vanaf de haven. Dit was weer zo'n site midden op zee, lekker ruw allemaal. Alhoewel, er was erg veel soft koraal hier.

En erg veel Anemone spul, zowel het koraal als die visjes weer. Hele wanden vol. En veel van de ondertussen gebruikelijke vriende waren er ook weer. Die Angel fish, Scorpeon fish, groupers en natuurlijk weer die Seargent vissen en Yellow tales in enorme hoeveelheden. En we zagen een donkere clownfish die toch geen clownfish bleek te zijn maar vermoedelijk een Eastern Skunk fish.


Duik op South West Pinnacle:
Bottom time / Dive time: 48 min / 51 min
Max Diepte: 18 meter
Water: 30 graden, heerlijk!
Weer: Zonnig
Zicht: 15-20 meter
Stroming: Moderate Current

Edward was trouwens een paar jaar geleden ook al op deze duikstek geweest. Toen aan het einde van het regenseizoen, een duik met aanmerkelijk minder zicht en waar ook minder mooi spul gespot werd. Alleen die school Baracuda's die hij toen zag was ondertussen weggezwommen. Flauw. Maar los daar van was het weer heerlijk duiken, waarwij het door ons steeds meer gebruikte FILO systeem gehanteerd werd. First In Last Out.

Zodra ook wij aan boord waren ging de boot meteen terug richting Koh Tao. We maakten onze laatste duik op Three Rocks en Pottery, twee sites die zo dicht bij elkaar liggen dat we ze in één duik konden combineren. Dat wil je.

Duik op Three Rocks en Pottery:
Bottom time / Dive time: 62 min / 62 min
Max Diepte: 10 meter
Water: 30 graden, heerlijk!
Weer: Zonnig
Zicht: 20 meter
Stroming: Mild

Zoals een goede laatste duik betaamt was het een soort van the best of. Al onze vrienden waren er, de Porcupine fish, Parrot Fish, Sting Ray, Angelfish, Puffers, Groupers, allemaal waren ze weer van de partij. Alleen die zeeschildpad was helaas verhinderd.

Maar die Trigger vis kwam op het laatst nog wel even buurten. Deze lette net even wat meer op ons dan zijn soortgenoten die we eerder zagen. Ach, het zal wel loslopen dacht Edward nog. De dive master lijkt niet echt in paniek, dus dat loopt wel los. Dit dacht ook Ad die nog eeeeven dat stukje koraal moest checken voor hij langs de Trigger fish zwom. En dat duurde de vis waarschijnlijk net even te lang. Voor Ad er erg in had kwam de Trigger fish met een noodgang zijn kant op. Geintje, dacht de Trigger fish. Toen Ad zich eenmal lam was geschrokken, zo'n beest is toch ruim een halve meter groot, keerde hij weer terug naar de plek waar ongetwijfeld zijn nest was. Pffff, dat liep goed af dacht iedereen. Geintje! Daar kwam de Trigger fish weer aan, dit maal was het menes! Pas vlak voor Ad's vinnen (bij een attack van zo'n beest zwem je achterwaarts met je vinnen richting de vis) keerde hij terug. Ondertussen was ook de divemaster zich met dit fraaie staaltje van psychologische oorlogsvoering aan het bemoeien.

Pas toen we echt duidelijk afdropen was de Trigger fish gerust gesteld. Moeten wij ons maar weer met die Sting Ray's bezig houden, ook mooi spul. Zoals elke keer vloog de tijd en voor we het wisten zaten we weer op de boot aan het verse fruit. Die middag gingen we weer terug naar Koh Samui, voor de verandering met een boot.

Einde van dag 212, de dag dat Edward zich ruim vier uur op boten bevond en niet eens ziek werd. Waarschijnlijk genezen.

Tevens het einde van Koh Tao reistips:
* Je kan ook duiken op Koh Tao.
* Duiken is goedkoop en veel duikscholen bieden tevens goedkope accomodatie.

13 - 15 juni 2006 - Koh Samui Part I

Dinsdag 13 juni 2006, dag 206

Om de verhalen bij voorbaat niet te eentonig te maken zullen we het kort houden. We lagen op het strand, dronken koude drankjes, zwommen snorkelden en praatten wat bij.

Einde van dag 206, de dag dat Edward een niet bestelde Cola terugstuurde in een restaurant en vervolgens teruggepakt werd me een Curry die zo heet was dat zelfs een local tranen in zijn ogen zou hebben gekregen. Mag ik alsnog die cola? Doe er maar twee!


Woensdag 14 juni 2006, dag 207

Qua strand was de situatie vergelijkbaar met die van gisteren. Een top-dagje zou je zeggen? Nou niet helemaal. Sanne kreeg weer een keiharde Ménière aanval voor haar kiezen. Doodziek was ze. Pas in de avond ging het weer enigszins beter. Goede graadmeter is hierbij of Sanne zo'n Frozen Yoghurt van de Swensen's lust. Als ze die niet wil is het goed mis. Pas 's avonds aten we er één. Morgen weer een nieuwe dag.

Einde van dag 207, de dag dat Sanne's ouders de masseuses op het strand ontdekten. 200 Bath (4,5 eur) voor een massage van een uur? Doe maar!


Donderdag 15 juni 2006, dag 208

Vandaag weer zo'n druk strand programma: zonnen, zwemmen, lezen, massage, snorkelen, lunchen en nog maar eens zwemmen.

Koh Samui is een typisch vakantie-vakantie-eiland. Mensen vliegen in vanuit Europa en de States om hier twee weken in een luxe resort te liggen en vervolgens weer terug te gaan. Net als wij eigenlijk, alleen wij gaan lekker niet terug. De resorts zijn hier wellicht nog luxer dan die op de andere eilanden die we gezien hebben. We voelen ons dus meteen thuis, zeker gezien ons huisje ook niet mis is. Het is geen luxe resort, maar het geeft wel een tropische uitstraling en veel luxe.

Maar een fried rice voor 30 bath hebben dan nog weer niet gevonden. Maar die ligstoelen hebben we weer wel prima kunnen vinden. Ja, zo blijf je bezig op zo'n zware reis.

Einde van dag 208, de dag dat de verkopers ons al aardig beginnen te kennen. Vooral Ad, alias Daddy, is erg populair. Dit terwijl Agnes de enige is die inkopen doet. Iedere dag een verse Mango met als gratis extra ananas en kokosnoot.