16 - 17 januari 2006 - Kep

Maandag 16 januari 2006, Dag 58

Vandaag staat de "reis" naar Kep op het programma. Het betreft slechts 25 kilometertjes. Gewoon het dorp uitrijden tot je bij de zee bent. We kozen voor de laffe methode. Lekker uitslapen en gewoon een taxi nemen. Minder confortabele alternatieven zijn de bus (gaat maar 2 keer per dag) en de shared taxi (zie eerder). Door de kleine afstand is het niet zo duur, maar er moet natuurlijk wel onderhandeld worden. Het blijft grappig met die taxi en tuk-tuk jongens, het lijkt we of het hele dorp zich er mee bemoeit. Na een "goed gesprek" wilde degene met de ogenschijnlijk slechtste taxi ons wel meenemen voor Edward's prijs. De rest van de chauffeurs duwde zijn auto aan en daar gingen we. Eerst nog even langs het Guesthouse om onze bagage op te halen en dan direct naar Kep! Op zich ging het erg voorspoedig, alleen vlak voor Kep gebeurde het onvermijdelijke: de wagen begaf het.

De chauffeur probeerde ons nog te lozen door ons het Guesthouse waar we gestrand waren aan te bevelen, maar wij hadden andere plannen. Kep was immers the place waar we on "resort-kado" van Sanne's familie zouden innen. We hadden The Beachhouse uitgekozen, maar dat was wel aan de andere kant van het dorp. Zonder enige vorm van enthausiasme begon de chauffeur te sleutelen. Kansloos dachten we, maar dit ten onrechte. Na een kwartier had hij de auto weer aan de praat en gingen we weer op weg naar the Beachhouse. Een tent waar chauffeurs ongetwijfeld geen commissie zouden ontvangen, wellicht de reden dat hij geen idee had waar het was. Ondertussen werden wel alternatieven aangewezen. Gelukkig hadden we een kaart en Sanne navigeerde ons rechtstreeks naar de gewenste lokatie (chauffeur: "oh, the beachhouse!"). Vol verwachting lieten we ons rondleiden door deze upperclass toko. Het zwembad was in de folder wel heel erg uitvergroot en de kamer was eigenlijk amper beter dan die van sommige guesthouses. Onzin om daarvoor zo veel meer te betalen. Op naar onze tweede keus dus, de Champey Inn. Wel een kilometertje met rugzak in de brandende zon, maar dan heb je ook wat. Mooie stijlvole hut aan het zwembad, verse bloemen in de kamer, schitterende tuin en een "buiten-badkamer". Dat wil je.

De badkleding was natuurlijk strategisch ingepakt zodat Sanne in het zwembad lag nog voordat Edward had ingecheckt. Vanuit het zwembad keek ze uit op de bergen rondom Kep. Aan de andere kant zag ze de zee. Verder niets dan dit en de strandstoelen. Prima paradijsje.

' s Middags was er nog een minor incident omdat we een wespen-nest hadden ontdekt in ons "rieten dak". Maar daar doet men in Cambodja niet zo moeilijk over. Wespennest met haddoekje oppaken en de woedende wespen wegslaan met een ander handdoekje. Na al deze omwinding gingen we maar liggen bij het zwembad.

Onder het genot van een Cuba Libre keken we naar de zonsondergang. Geen perfecte zonsondergang vandaag, maar wel een mooie. Wel veel verse vis, zo uit de zee.

Einde van dag 58, de dag dat de huiskat van de Champey Inn een hapje vis mee at. Sanne heeft na het katten-incident op Lankawi een kattenomgangverbod. Maar deze sprong zo bij haar op schoot, ze kon er echt niets aan doen!

Dinsdag 17 januari 2006, dag 59

Zo'n openlucht badkamer is echt fantastisch, je waant je in de jungle tijdens het toileteren of tijdens het nemen van een douche.

Maar als het 's nachts hard gaat regenen is het minder als je naar de wc moet. Gelukkig wa het 's morgens weer droog en knalde de zon al weer vroeg door het wolkendek.

OP zich was ons doel om weinig te doen, maar een wandeling door Kep kon er nog wel van af. OPvallend is dat hier ontzettend veel grote vila's zijn. Op zich is een vila niet zo opmerkelijk in een badplaats, maar hier zijn ze bijna allemaal verwoest en verlaten. Navragen leerde ons dat het woningen van voormalig franse kolonisten betreft. Nadat zij er uit gekickt waren huisden hier de rijkere Khmers. De huizen werden verwoest in de oorlog en tot de dag van vandaag is er niemand die het op kan brengen om de huizen weer op te knappen.

Verder zagen we net als overal in Cambodja veel rommel langs de weg liggen.

En veel koeien, varkens, kippen en dat soort spul. Het loopt gewoon wat rond op straat. De foto van dit varkentje (onder de tafel) en haar zusje (op de tafel) willen we julie niet onthouden.

Na deze "inspanning" ontbeten we in ons resort. De eigenaar is Frans en dat was te proeven. Stokbrood, Ommelet met Proviciale kruiden en een heerlijke salade die ook heerlijk frans aandeed.

Tja, wat is er verder te melden over deze dag? De cliche verhalen over zwemmen en lui zijn laten we maar achterwege, anders begint deze weblog wel heel veel op een reclame folder voor de Champey Inn te lijken. Misschien is het nog het vermelden waard dat luiheid de grootste zonde was onder het regime van de Khmer Rouge. Wij vinden dat er niets mis is met deze geplande luiheid.

' Avonds zagen we de zon onder gaan (geen perfecte zonsondergang) en aten we vis. Het tentje vlak bij ons hutje is misschien wel het beste visrestaurant van Cambodja.

Omdat het meteen aan zee ligt worden de vissen bewaard in een soort van kooi die men in de zee laat zakken. Vanuit de zee zo in de pan dus. Of zoals vanavond op de grill.

Einde van dag 59, de dag dat we een opmerkelijk beeld zagen van een zeemeermin met benen.

14 en 15 januari 2006 - Meer Kampot

Zaterdag 14 januari 2006, dag 56

Vandaag uitgeslapen tot maarliefst acht uur en ontbeten met kaaspannekoeken zonder kaas. Daarna was geshopt op de markt (gelukkig wis Edward nu een minder ongelukkige ingang te vinden). Boodschappenlijst: koffie, thee, wasmiddel, garen (blauw), shampoo en een kado-tje voor Sanne. Wel een gedoe om over ieder klein item te moeten onderhandelen. Met onze onderhandelingsvaardigheden waren we hoogst waarschijnlijk nog meer kwijt als in de supermarkt, maar we denken dat het beter is om de ondernemers op de markt wat handel te verschaffen. Thee en garen werden niet gevonden en het kado bestond uit een potje nagellak. Tja, als globetrotter in spe ben je snel tevreden. Nog bijna een kado-tje gekocht voor ons nichtje Sophie, maar dat ketste af op de prijs (gelukkig kan Sophie dit niet lezen, alhoewel: ze is al bijna 1).

's Middags wilden we relax en uitgebreid lunchen. Het restaurant luisterend naar de naam Raani Curry Leaf leek ons hiervoor uitermate geschikt. Het hoeft geen uitleg uit wat voor keuken dit restaurant serveert. Qua bier gebeurde waar we al gewaarschuwd waren: warm bier! Niet lauw, nee warm! In nederland reden om de allerhoogste manager van de tent ter verantwoording te roepen, maar hier komt het vaker voor. Camboja kent een groot tekort aan koelkasten. Wat nu? De emmer met ijsklonten naast het bier biedt een oplossing. In Cambodja drinkt men bier on the rocks! Gelukkig werd voor dit drankmisbruik geen Angkor gebruikt. De alleraardigste eigenaar waarschuwde ons wel dat India's eten wel even op zich laat wachten. Geen probleem, we hebben immers een jaar de tijd. Aangezien we de enige gasten waren zou het immers nooit echt lang kunnen duren. Vervolgens liep de eigenaar de straat op om na tien minuten terug te komen met de boodschappen. Na een half uur ging hij nogmaals boodschappen doen. Na een uur begon het erg lekker te ruiken vanuit de keuken. Toen Edward even later naar de WC ging (krijg je van al dat waterige bier) en even in de keuken keek zag hij dat drie personen druk in de weer waren met ons eten. Toen Sanne na anderhalf uur naar de WC ging waren er al vier mensen in de keuken. En na twee uur gebeurde het: ons eten werd geserveerd. Vier soorten groente, kip masala, naan brood, alles even heerlijk! De (hoofd)kok kwam nog even vol trots naar onze tafel en ontving alle lof. Fantastische tent. Het was een prima middag-programma.

De grootste bezienswaardigheid bij Kampot is het Bokor Hill Station. Een verlaten dorp in de bergen met een illuster verleden (hierover later meer). Het probleem is dat het nogal moeilijk bereikbaar is. De weg er naar toe is alleen bereikbaar per 4WD, een hobbelige rit van twee uur. Voor iemand die wat last heeft van de ziekte van Meniere is dit geen goed idee. Daarom zou Edward alleen gaan de volgende dag. Meteen een "tourtje" geboekt voor de volgende dag.

' s Middags nog wat reisplannen gemaakt. Als we nog naar de Philipijnen willen moeten we eigenlijk niet te lang wachten. Tussen April en September is het daar niet prettig ivm tyfonen. Echter, de meest voor de hand liggende route is Zuid Vietnam, Noord Vietnam, ZuidWest China en dan Thailand. We zien het wel, we kunnen ook altijd nog in november naar de Philipijnen, dan blijven we wat langer weg ;-). Na het inpassen van Laos zouden we daarna de oostkust van Maleisie wel eens aan de beurt kunnen zijn. En Indonesie misschien?

Einde van dag 56, bier on the rocks-dag.


Zondag 15 januari 2006, dag 57

Edward vertrok om 7.30 per 4WD naar Bokor en Sanne sliep uit tot 9.00! Ze at lime pannekoeken in de tuin en kon op dat moment niet vermoeden hoe goed de keuze was om niet mee te gaan naar Bokor. Op het moment dat ze in haar hangmat een ijsthee bestelde, had Edward het zwaar. Het zo veel mogelijk touristen in een auto proppen is ook hobby van de lokale tour-operators. De weg was zo goed als onbegaanbaar. Het hillstation is gevestigd op 1080 meter en de weg er naar toe is 41 kilometer lang. Om er te komen ben je als snel twee uur bezig, zittende op een smal plankje achter op een pickup-truck. De weg is in 1917 aangelegd door franse kolonisten, maar ogenschijnlijk sindsdien niet onderhouden.

Die rare fransen vestigden zich in Kokor om te ontsnappen aan de hitte. In 1925 was het hotel met de naam Bokor Palace gereed. Dit hotel diende tevens als casino, een prima combinatie lijkt me zo (eerst drinken, dan gokken en dan slapen). Maar alvorens bij dit stulpje aan te komen, kwamen we langs een voormalig optrekje van koning Sihanouk, het zogenaamde Black Palace. Ook deze koning had net zoals zijn voorgangers in de Angkor periode e.e.a. laten bouwen, hoewel op een wat meer bescheidene schaal. Dit paleisje diende als buitenverblijf en tevens als schuilplaats. Zoals alle gebouwen in Bokor is the black palace verlaten. Het ziet er vreemd uit. Het gebouw oogt modern, maar alle ramen, deuren en de inventaris is gestript. Wat over blijft is een betonnen karkas. Daarnaast was the black palace gehuld in een dikke laag mist, waardoor het geheel een wat griezelige indruk gaf.

Na nog een half uurtje hobbelen kwamen we aan bij het hill station. Nog meer verlaten gebouwen, waar onder een katholieke kerk, een budhistische tempel, een watertoren en een postkantoor.

Maar de absolute topper was dus het Bokor Palace hotel.

Het moet wel bijzonder geweest zijn om daar een potje Black Jack te spelen. Wellicht een goede lokatie voor een avondje pokeren met Edward's vrienden van de All Mens Whisky and Poker club? Dit zou bijvoorbeeld in de volgende ruimte kunnen plaatsvinden:

Er gaan geruchten dat lieden die verloren hadden zich van de berg lieten storten. Op het terras was inderdaad een enorme afgrond te vinden, dus het verhaal zou waar kunnen zijn.

Afijn, de Fransen begonnen dus met deze flauwekul. Laat in de 40'er jaren werd Bokor verlaten tijdens de oorlog om onafhankelijkheid van Cambodja. De vietnamesen en de Khmer Issarah veroverden Bokor. In de 70'er jaren veroverden de Khmer Rouge Bokor. Gezien de ligging hebben de Khmer Rouge guerillas het hier nog tot in de jaren 80 vol gehouden. De laatste Khmer Rouge unit hield zich schuil in de katholieke kerk. Uiteindelijk werden ze dood geschoten vanuit het Bokor Palace Hotel (500 meter verderop).

Hier rond lopen in deze spookstad is een vreemde gewaarwording. Na nog een jungle walk van een uurtje waar in nog enkele verlaten Khmer Rouge schuilplaatsen gespot werden was het tijd om terug te hobbelen naar beneden. Helaas duurde terug ook twee uur. Terug aangekomen bij het Guesthouse zat Sanne relax te lezen in de tuin. Na al het stof smaakten de Angkor's als nooit tevoren. Die avond was het veel te gezellig in het naastgelegen Blisful Guesthouse. Twee Australiers waren bijzonder aangenaam gezelschap en tevens zeer goed op de hoogte van de geschiedenis en de huidige ontwikkelingen in Cambodja (hier over later meer). En er was chocoladetaart!

Einde van dag 57, de dag dat Edward zich waande in een spookstad.

13 januari 2006 - Kampot

Vrijdag 13 januari 2006, Dag 55

Vrijdag de dertiende. Om 6.20 werd Sanne wakker. Precies dezelfde tijd als een jaar geleden. Op dat moment kreeg ze haat eerste Meniere aanval. Het was niet echt een fijn jaar. Hopen dat dit jaar beter wordt.

Om daar mee te beginnen dronken we rustig koffie in de ochtendzon. Maar daarna gingen we al snel over naar de orde van de dag. We zouden die dag naar Kampot gaan. Nu is vrijdag de dertiende op zich niet de meest geschikte dag om een "shared taxi" te nemen. Echter er was eigenlijk niet echt een alternatief (behalve een veel te dure private taxi). Het principe "shared taxi" is op zich prima. De taxi-chauffeur pikt net zo lang passagiers op tot de taxi vol is en deelt de prijs onder de passagiers. Hierdoor kost een ritje naar Kampot zo 2,5 a 3 dollar (voor 4 werden we opgehaald bij Eden). Niets mis mee, alleen nu komt het befaamde "affertje onder het gras". De genoemde prijs is op basis van 8 passagiers in een normale auto. Volgens Cambodjaanse begrippen geeft de achterbank plaats aan vijf passagiers. De voorstoel twee en de chauffeurs-stoel 1. De chauffeur zelf gaat op schoot zitten bij die achtste passagier!! Toen wij met drie passagiers in de taxi zaten hebben we de boel snel "afgekocht" om dit soort taferelen te voorkomen. Voor vier dollar extra hadden we de achterbank voor ons zelf. Onze medepassagier had de voorstoel al afgekocht voor 6. Rijden!!!! Luid toeterend legde de chauffeur de 110 kilometer af in een record tijd van nog geen twee uur. Hierbij scheurden we door de onverharde wegen van kleine dorpjes, een dikke stofwolk achter latend. En hard toeteren zodat de mensen aan de kant gaan.

Aangekomen vonden we meteen een goed guesthouse, namelijk het Kampot Guesthouse. Duidelijke naamgeving, prima. Kampot was een verademing. Op zich is er in Kampot weinig, het is een klein dorpje ter grootte van Bredevoort (bij Arnhem). Maar de mensen zijn aardig en vrolijk (net als in Bredevoort). En de kinderen vinden het allemaal prachtig. Vaak komen ze naar je toe en doen dat de legendarische uitspraak: "Hello!".

Lunch vond plaats aan de rivier alwaar het heerlijk koel was. Naast ons hadden ook enige politie-agenten en andere gasten met heel veel strepen op hun uniform een uitgebreide lunch. Er kwamen twee flessen Johnny Walker Gold Label op tafel en een berg eten waar het hele dorp wel van had kunnen eten (veel ging mee naar huis volgens het doggy-bag principe). Wij hebben ons laten vertellen dat mensen in dienst van de overheid het hier niet zo nauw nemen met hun verantwoordelijkheid richting de burger. Dit is een groot probleem voor Cambodja. Met name Politici en Politie zijn corrupt. Wat betreft de politie werden wij als tourist zelfs geconfronteerd met enkele staaltjes disfunctioneren. Bij Angkor Wat moest onze tuk-tuk chauffeur bij iedere grotere tempel wat "smeergeld" betalen, simpelweg om daar te mogen zijn. Ook taxi-chauffeurs schuiven regelmatig wat geld toe als een politieagent langs de weg staat. Meestal gaat het om 500 riel, ongeveer 10 cent. Maar het hoogtepunt was toch wel toen een agent Edward bij zich riep in een donker hoekje in een tempel bij Angkor Wat. Zoals eerder aangegeven, regel 1 is hier: negeren! Edward deed alsof de diender niet bestond, maar deze drong aan. Edward schrok er zelfs een beetje van. Maar wat bleek nu? De agent in functie wilde zijn badge verkopen als souvenir!In Nederland heeft Edward een niet bij naam te noemen politieman in zijn vriendenkring (zijn naam begint met een V en eindigt op incent), die na consumptie van enkele flessen Grolsch steevast wordt toegezongen met het legendarische lied: "Smeris, Smeris boter op je broek..." Dit gaat hier zeker op.

Afijn, politie en vrienden hadden hun feestje aan de rivier en wij eigenlijk ook, maar dan wel "iets bescheidener". Wij dronken cola en aten rijst en noodles. De rivier zorgde voor een verfrissend briesje.

Daarna ging Edward wat rond lopen en Sanne wat liggen (Meniere). Edward nam zoals gewoonlijk de verkeerde ingang bij de markt, die van het vis en het vlees. 's Avonds at hij maar eens vegetarisch in de tuin van het Guesthouse. Leuke zitjes en heel veel hangmatten (en muggen). We verheugen ons op de komende dagen.



Einde van dag 55, de dag dat Sanne naar de worldcup zwemmen keek. Marleen Velthuis won goud! We hopen maar dat het live was, maar vaak worden we op het verkeerde spoor gezet. Sportwedstrijden van enkele jaren geleden worden hier gebracht alsof ze gisteren plaatsvonden. Momenteel kijken we ook Australian open 2004.

9 - 12 januari 2006 - Sihanoukville

Maandag 9 januari 2006, dag 51

Vandaag maakten we een busritje van 240 kilometer richting het zuiden met als eindbestemming Sihanoukville, de derde stad van Cambodja en tevens Costa del Cambodja. Doordat de af te leggen weg in goede staat was, scheurden we in vier uur naar deze badplaats. Met name de eerste twee uren waren uiterst confortabel. Na de niet al te beste ervaring met de luxe Mekong Express was dit slechts een "gewone" bus, maar deze bood zelfs iets meer zitruimte en daarnaast ook airco. Prima dus. De Ipod deed goede zaken en we keken vol verwondering naar het landschap dat aan ons voorbij gleed. Ook hier weer veel houten huizen en kilometers lang velden waar rijst en groente wordt verbouwd. Zo anders dan Maleisië waar ze het hele land vol hebben gezet met "palm-olie bomen" (of hoe ze ook heten, die palmbomen waar uit ze olie winnen). Cambodja heeft daar gelukkig nog geen last van, hoewel het allemaal wel erg droog aandoet. Maar we leven nu dan ook in het droge seizoen. En veel stof. Omdat de wegen veelal onverhard zijn is het verkeer een stoffige aangelegenheid.

Op de foto's zie je een weg zoals je die vaak ziet en Edward na een ritje op de tuk-tuk over deze weg.

Als je zo'n t-shirtje wast ziet het water er uit als koeffie met een wolkje melk er in. Over koffie gesproken, die is prima hier. s' morgens is men in ieder restaurant druk bezig met het opgieten van koffie. Vreemd genoeg drinken wij meestal de oploskoffie van Nescafe op onze kamer. Afijn, na twee uur hield de bus een plaspauze. Na het plassen dronken we een cola en we waren uitermate tevreden over deze rit tot nu toe. Echter tijdens de tweede helfs trad het Ajax effect of. Van het één op het andere moment is alles opeens minder. Het alleraardigste jongetje naast ons had ook cola gedronken, maar helaas meer dan hij binnen kon houden. De laatste slok was nu net te veel. Voordat iemand het in de gaten had braakte hij onder:
1) Zichzelf
2) Zijn broer
3) De bagage van de touristen (die in het trapgat voor hem stond opgestapeld)

Een knap staaltje braken dus, waar Edward vrienden met de grootste reputatie op dit gebied(denk aan Simon en Paul) nog een puntje aan kunnen zuigen. Vooral merktassen waren getroffen, goed gemikt dus. Onze rugzakken stonden onderop en werden afgeschermd door andere tassen. Nu maar hopen dat het niet te veel naar beneden loopt. Uiteindelijk bleek alleen Edward's tas e.e.a. meegekregen te hebben. Het betrof fried rice met chicken, duidelijk te zien. Eenmaal uitgestapt was Edward druk doende de maaginhoud van het jongetje van zijn tas te verwijderen, terwijl meer dan 10 man (waaronder een agent) zich bezig hielden met de vraag hoe wij naar ons gueshouse vervoerd zouden moeten worden. Na verloop van tijd waren ze er uit, 6 dollar voor een taxi, net zo duur als de twee bustickets. Ach, een amerikaanse collega van Edward had op een gegeven moment ook 50 euro betaald voor een ritje binnen Amsterdam, dus eigenlijk viel dit nog mee. Toch maar gaan lopen dus. Dit werd niet geaccepteerd en na een goed gesprek waren we er uit: we gingen achter op een brommer voor $1,50. Cambodja kent (zoals vele landen) voor dit soort diensten twee prijzen. Die voor locals en die voor ons. Het is uitgesloten dat je dezelfde prijs betaalt als locals. Hier is ook wel wat voor te zeggen, een soort draagkrachtbeginsel.

Het vinden van een Guesthouse begint zo langzamerhand een automatisme te worden. Echter de ene keer gaat het makkelijker dan de andere keer. Vandaag was het even wat lastig. Het door ons gewenste Guesthouse (met zwembad!) zat vol. De motor-drivers waren gelukkig erg gebrand op hun commissie die ze ontvangen als ze gasten bij een guesthouse afleveren (meestal 1000 riel, $0,25). Die arme jongens hebben ons (vrijwillig) een half uur rondgereden langs de tenten met de hoogste commissie. Uiteindelijk vonden we vreemd genoeg niets van de prijs-kwaliteits verhouding die we gewend waren. Omdat het al donker werd checkten we in in het EST Guesthouse, die nog één bungalow hadden. Op zich een prima ding, het enige vreemde was dat de kamer voorzien was van drie enorme twee-persoonsbedden. Wat onwennig kozen we voor de middelste.

Vanwege malaria gevaar kleedden we ons in lange kleding. Hiermee vielen we enigszins uit de toon. Iedereen liep nog vrolijk in badkleding of korte broek. Ondanks dat aten we een heerlijke Amok aan zee, een prima combi. Het viel meteen op dat er weer erg veel bedelaars en verkopers van prullaria waren. Zelfs tijdens het eten was het een komen en gaan van mensen die iets van ons wilden. Wat ongemakkelijk aten we onze Amok en bespraken we nogmaals ons beleid met betrekking tot bedelaars. Gesprekken met andere reizigers sterken ons in onze mening dat het niet goed is om geld te geven. Dit geldt zeker voor kinderen. In het kort komt het er op neer dat het geven van geld deze mensen "vasthoudt" in deze situatie. Er zijn oganisaties die bedelaars van de straat proberen te halen en deel te laten nemen in programma's om ze weer op pad te helpen. Echter, deze organisaties hebben de grootste moeite om bedelaars van de straat te halen. Het geven van geld sterkt deze mensen in hun overtuiging om op straat te leven. En dan de kinderen. Een veel gehoord excuus om geld te geven is dat de kinderen het geld nodig hebben om naar school te kunnen gaan. Enerzijds is school in Cambodja gratis en anderzijds is er bijna altijd een volwassene die het geld opeist. Dit terwijl de volwassene zelf ook "het werk" zou kunnen doen. Omdat kinderen nu eenmaal beter "in de markt" liggen, worden ze uitgebuit door ze de straat op te sturen. Vaak 's avonds laat op plekken waar kinderen niet rond moeten hangen. Met name hier in Sihanoukville lopen nogal wat "duistere" types rond. Maar de kinderen zijn erg leuk, het is moeilijk om ze niet wat toe te stoppen.

Hier in Sihanoukville is de stroom aan bedelaars nog groter dan in Siem Reap. We werden er soms triest van. En hoe hard het ook klinkt, we werden er soms helemaal gek van. Het was soms onmogelijk om maar een boek te lezen. Na iedere zin werd je benaderd voor het één of het ander. Op een gegeven moment hebben we zelfs besloten om er minder op te letten aangezien ons humeur er zelfs door werd beinvloed.

Op deze eerste avond voelde Sihanoukville wat onwennig aan. Alles was perfect, het strand, de terrasjes, veel vrolijke lampjes, koude bieren, alles. Maar toch voelde het niet helemaal goed, we wisten niet precies waarom.

Einde van dag 51, de dag dat wij onze eerste malariapil slikten. Als we maar geen vreemde dromen krijgen.


Dinsdag 10 januari 2006, dag 52

We werden vanmorgen wakker en dachten bij ons zelf: waar zijn we is dit een balzaal? Leuk voor één nacht, maar nu niet meer. We besloten het nuttige met het aangename te combineren. Al slenterend langs het strand zochten we naar een ander huis. Sea-view lijkt hier voor ons onbetaalbaar helaas. Tot het moment dat we bij een leuke bar aankwamen, genaamd Eden. Hier had men nog wel één kamer vrij voor een tientje. Doen! Toen we later onze spullen ophaalden in onze balzaal las Sanne de Lonely Planet er nog even op na. Meteen was duidelijk waarom het zo goedkoop was, we bleken boven een soort discotheek te wonen! Ha ha. Maar dat zouden we vanavond dan wel merken. Vooralsnog was het prima toeven in Eden. Het bier kwam van de tap en was ijskoud (tot diep in de nacht vreesden we). Voorlopig zaten we goed, maar een wandelingetje naar het einde van het strand leerde dat de concurrentie daar moordend is. Gratis kamers (hutten) en bier voor een kwartje!

Sanne's vader zou zeggen dat dit nooit te vertrouwen is. En eigenlijk vertrouwde ze het zelf ook niet. Snel terug naar Eden, bier drinken voor een dollar!

We waren wel enigszins bedroefd hierdoor. Deze zorgen werden weggespoeld met Baileys en ijs en ook de nodige bieren. Ach, het komt allemaal wel goed!

Einde van dag 52, de dag dat Sanne met plakband op haar bril liep.

Woensdag 11 januari 2006, dag 53

Het was vroeg dag en het was prachtig aan het strand. Een mooi moment om het bril-incident achter ons te laten en ons minder zorgen te maken om straatkinderen.

De geluidsoverlast was trouwens erg meegevallen. De muziek sprak ons zelfs wel aan! Toen we om kwart over twee wakker werden was de muziek zelfs al gestopt. Mietjes!

Die ochtend liepen we naar de Ambassade van Vietnam om een visum te kopen. Na drie kwartier arriveerden we bij een statig gebouw met een loket met een man die geen engels sprak. Dan zal dit wel de ambassade van Vietnam zijn. Gelukkig komen hier alleen maar mensen voor een visum, dus hij wist wel meteen de goede formulieren toe te schuiven. En de woorden 33 dollar wist hij ook. De berichten over de duur varieerden van twee dagen tot 15 minuten. Het werd 15 minuten (winnaar: de Lonely Planet). Terug een motor-taxi genomen. Snel terug naar Eden en het strand. Edward ging nog even snorkelen, zonder enige verwachting trouwens. Op zo'n strand is doorgaans weinig te zien, veelal dood spul en weinig vis zou je denken. Dit was ook hier het geval, maar Edward zag wel een grappig visje dat hij niet eerder had gezien. De vis had een soort Giraffe motief en scharrelde vrolijk wat rond op een stukje zandbodem. Daarnaast nog wat yellow tails ook. Niet slecht voor zo maar wat snorkelen.

's Avonds ontving Sanne mail van haar zusje Lotte. We gaan naar een Resort! Het is ongeveer een jaar geleden dat Sanne haar eerste Meniere aanval kreeg. Om dit jaar beter te beginnen mag ze twee nachten slapen in een Resort op kosten van haar familie. Jippie! Over enkele dagen zullen we naar Kep reizen alwaar enkele resort mogelijkheden zijn.

Einde van dag 53, de dag dat bleek dat ook touristen met drie personen op een brommer passen. zelfs de Globetrotters in Spé.

Donderdag 12 januari 2006, dag 54

Sihanoukville is hardlooptechnisch niet top. Veel zand, erg zwaar. En niet zo veilig om ver afgelegen te gaan. Wat het laatste betreft zijn we misschien wat laf, maar better safe than sorry.

Voor de rest doen we wat de meesten hier doen. Niets. We zitten steeds vaker op het balkon, afgeschermd van de toestanden op het strand. We kunnen het niet goed beschrijven, maar zoals we al eerder aangaven is Sihanoukville is niet een plek waar we ons op ons gemak voelen. Misschien door de overweldigende massa aan mensen die "iets van de willen", wellciht door de aanwezigheid van vage types aan de bar (sommigen zitten continu aan minderjarige meisjes te plukken), we weten het niet. Later zouden we meer reizigers tegenkomen die het zelfde gevoel hadden. We hadden het eigenlijk niet echt naar ons zin die avond. Hoe is het mogelijk! Je mag 's avonds lekker aan het strand zitten en heerlijk eten bestellen! En wij hadden het niet naar ons zin. Dit beseffende aten we een fantastische Amok en ondertussen keken we naar de schitterende ondergaande zon (niet de ultieme zonsondergang, maar hij kwam aardig in de buurt).

We dronken het koudste bier van onze reis tot nu toe. De flessen Angkor waren voorzien van brokken ijs die aan de fles vastgevroren waren. Ook de glazen waren diepgevroren. De combinatie van Angkor bier en deze koudte maakte het bier de allerbeste! Toen we achter ons keken zagen we dat het restaurant Bayon Beach Bar heette. Namen zijn dus inderdaad belangrijk, dat blijkt weer duidelijk.

Goede afsluiter, morgen snel weg hier.

Einde van dag 54, de dag dat Edward insliep onder het geluid van Robbie Williams. Kakmuziek (Edward). Hé leuk! (Sanne).

6 t/m 8 januari - Phnom Penh

Vrijdag 6 januari 2006, Dag 48

Om half acht werden we opgepikt door het busje dat ons naar de grote bus zou brengen. Die grote bus was voorzien van gratis ontbijt en water, maar niet op de gehoopte beenruimte. Ach, het is maar zes uurtjes. Bovendien stopte de bus halverwege voor een koude cola en een wandelingetje over de markt.

Ook het eten dat wij consumeren komt ongetwijfeld van dit soort markten. Niet aan denken! Zeker niet voordat je een Noodle met kip of een Amok met vis naar binnen schuift. Vlees en vis liggen ongekoeld op de grond in de brandende zon, een paradijsje voor vliegen. De markt dient tevens als slachthuis. Maar onze vriend Rob, een hoger opgeleid leversmiddelen-technoloog, heeft ons beloofd dat dit geen enkel probleem is. als het maar goed doorbakken is, drukte hij ons nog op het hart. Na dit smaakopwekkende bezoek aan de markt werd on nog een portie gefrituurde sprikhanen aangeboden. Waarschijnlijk zal Rob wel zeggen: "Niets mis mee, als ze maar goed doorgefrituurd zijn".

Dit in ogenschouw nemende nam Sanne een portie (not). Na de pauze reden we verder door het platte land van Cambodja. Schijnbaar zijn ze hier trots op bruggen. Ieder exemplaar werd met trots aangekondigd door de Steward. Op het eerste gezicht vreemd, maar als je beseft dat dit hele land recentrelijk nog in puin lag, dan is iedere brug natuurlijk een enorme aanwinst.

Edward las ondertussen het boek: "First they killed my father", geschreven door Loung Ung. Waar wij ons verplaatsten per luxe touring car (en klaagden over de beenruimte), reisde zij slechts dertig jaar geleden van dorp naar dorp te voet. Als vijf jarig meisje werd haar familie opgejaagd door Pol Pot's Khmer Rouge. Uiteindelijk werd het grootste deel van haar familie vermoord, net als twee-miljoen anderen. Later werd ze gedwongen te vechten als kindsoldaat. Het boek vertelt over hoe schitterend Cambodja voorheen was en hoe binnen vier jaar alles kapot was en vooral hoe de bevolking gevoed werd met haat en wantrouwen. Doordat alle gebeurtenissen in deze periode tot in detail beschreven worden liepen de rillingen soms over je rug. Het is bijna niet te beseffen dat iedereen in Cambodja met onze leeftijd of ouder deze verschikkelijke oorlog vol vernedering en armoede heeft meegemaakt. Cambodja leidt nog steeds onder alles dat kapot is gemaakt. In de bus zien we huizen die precies voldoen aan de beschrijvingen in het boek. Een soort hutten op palen. En toch blijft het onvoorstelbaar wat hier heeft plaatsgevonden.

Na zes uur reden we Phnom Penh (PP) binnen. Bij het uitstappen van de bus was het erg gezellig. Tientallen tuk-tuk chauffeurs wilden ons begroeten. De aardigste bracht ons naar het door ons geselecteerde Guesthouse. Deze was wat "murky" dus gingen we een straatje verder. Het Springs guesthouse leek gisteren geopend, zo nieuw leek alles. hotel-style kamer voor vijf dollar, prima deal! We hadden zelfs een raam met uitzicht. De Lonely Planet deed het goed vandaag, de lunch namen we bij het aanbevolen Mama's restaurant. Niet bijzonder maar wel goedkoop. Daarnaa ontspannen in ons hotel/guesthouse. 60 tv-kanalen ook nog! Door de late lunch en de warmte beslotenwe te dineren bij de Big A, een begrip in PP. Tegen de warmte hadden ze airco en tegen de kleine trek hadden ze een imitatie Big Mac (eigenlijk een Small Mac). Weer was westers eten teleurstellend, morgen weer gewoon lekker rijst.

Einde van dag 48, de dag dat we in een hele grote bus zaten en dus heel veel voorrang hadden op de weg. Continu toeterend baande de Mekong Express zich over de weg, twee baans of misschien is anderhalfbaans een betere benadering.


Zaterdag 7 januari 2006, dag 49

Voor achten waren we al op, hadden we al ontbeten en waren we ook nog van kamer gewisseld. We hebben nu een identieke kamer, maar dan met airco. Dat is relatief gezien een dure grap, de kamer kost twee keer zo veel. cambodja is niet gezegend met olievelden zoals sommige omringende landen. Hierdoor is stroom, die hier opgewekt wordt uit olie, erg duur. De stijgende olieprijzen hebben hier geresulteerd in een prijsstijging van electriciteit van 25%. Dit zal ongetwijfeld zwaar zijn voor veel gezinnen hier. Hoewel er ook gezinnen zijn die het niets zal interesseren aangezien ze geen stroom hebben. Maar wel lekker zo'n airco kamer, zeker aangezien we ons nog niet helemaal goed voelen.

Maar goed, we waren dus vroeg op pad. De zon was nog niet zo warm, een prima gelegenheid om wat door PP te wandelen. Eerst troffen we het Independence monument.

Dit ding is gebouwd voor:
1) het feit dat ze van de fransen af zijn
2) het feit dat ze van het terroristische bewind van Pol Pot's Khmer Rouge af zijn (hoewel die ondergronds nog wel actief zijn)

Het monument is een kopie van één van de torens van (hoe kan het ook anders) Angkor
Wat. Vlak bij het Independence monument staat het Cambodja en Vietnam monument.

De Cambodjanen hebben een haat-liefde verhouding met hun buren. wij vermoeden dat dit monument er toch staat omdat Vietnam uiteindelijk Cambodja heeft bevreid van de Khmer Rouge. Trouwens, die haat-liefde verhouding geldt ook voor Thailand, maar die betrekkingen staan een beetje onder druk de laatste tijd. Veel Thais zijn van mening dat Angkor Wat eigenlijk aan Thailand toebehoort (vraag ons niet waarom). Vrij recentelijk, om prercies te zijn in januari 2003, deed zelfs een zeer bekende thaise soapster deze uitspraak. Dit veroorzaakte nogal wat onrust in Phnom Penh. Dat wat betreft de ruzie met de buren.
Ondertussen liepen wij langs de Mekong. Bij een tempel ontdekten wij dat Cambodjanen het nodig vinden om vogeltjes vrij te laten boven de Mekong. Met vrijlaten is natuurlijk niet zo veel mis, maar die vogeltjes worden hier wel speciaal voor gevangen. Met ontzettend veel vogeltjes opgepakt in veel te kleine kooitjes stonden ze vol in de zon. Triest. Sommigen waren zo gestrest en/of uitgeput dat ze meteen de Mekong in stortten. Sanne was behoorlijk pissig toen ook haar een kooitje aangeboden werd.

Na een ontbijtje bij de rivier liepen we nog wat verder door PP. Slenteren ook wel genoemd. We kwamen al snel bij Wat Phnom. Uiteindelijk is Phnom Penh vernoemd naar deze tempel. Mevrouw Penh woonde lang geleden op deze berg (berg is Phnom). Ze vond vier Budha beeldjes in de rivier. Ze zette de Budha's op de berg, en van het één kwam het ander. In de loop der tijd ontwikkelde deze berg zich tot een belangrijke religieuze plek. Omdat deze plek van religieus en historisch belang is, komen er veel touristen en heeft men meteen maar besloten een entree te heffen. Daar hebben wij wat moeite mee (niet met die dollar, maar wel met entree heffen voor een tempel). Dus bekeken we de berg alleen vanaf beneden.

Daarna bezochten we het nationaal Musuem. Sanne ging nog met haar sandalen in een bak rijst staan. Lekker genant. Aan de andere kant was het het onvermijdelijk dat het eens zou gebeuren. Overal droogt men "restjes" rijst, gewoon op de stoep. We zijn er nog niet achter waarom, maar voor je het weet sta je dus met je voeten in een bak rijst.

Het museum was een toppertje. Veel stukken steen uit de Angkor periode, waar onder de prachtigste Budha beelden. Zelfs wij als leken konden de schoonheid van deze stukken inzien. Maar tot onze schrik kwamen er twee busladingen nederlanders het museum binnen stampen. Vergezeld van een enorm lawaai werd de stilte en daarmee de sfeer in het museum veranderd naar die van een bruine kroeg in de Jordaan op vrijdag middag. Toen één fluim ook nog even de tieten van een beeld moest voelen fluisterde Sanne: "niet praten, anders denken ze dat we nederlanders zijn". Het voordeel van dit soort groepen is dat ze als een razende door het museum stormen. In no time waren ze ons ruimschoods gepasseerd en konden we in alle rust onze weg vervolgen.

Omdat het 's middags toch wel erg warm wordt in PP hadden we besloten die middag een "pauze" in te lassen in onze airco kamer, met stokbrood, Vache Qui Rit, thee en 60 tv-kanalen. Van deze 60 zenden er minstens twee continu vechtsporten uit. Thai boxen, free fighting, alles eigenlijk (ook dat met die acteurs). Toen de "killer-time" voorbij was, aten we india's en deden we wat Internet. Sanne deed even twee uurtjes met MSN met Heske, onze katten zijn nog steeds heel lief.

Einde van dag 49, de dag dat Edward bij de Indier werd aangevallen door een sprinkhaan, die zijn fel groene t-shirt blijkbaar aanzag voor een lekker blaadje. De Indier lachte zich rot toen die domme hollander half in paniek raakte. Uiteindelijk redde hij Edward door de sprinkhaan simpelweg op te pakken en naar buiten te gooien. Conclusie: nog geen Globetrotters.

Zondag 8 januari 2006, dag 50

De 50 ste dag, de kop is er af! Of eigenlijk ook niet. Na 50 dagen is het nog steeds vreemd om op reis te zijn. Niet elk moment, maar soms besef je je (gelukkig) dat reizen niet voelt als iets allerdaags. Dag 50 was immers een bijzondere dag, we zouden namelijk een bezoek brengen aan het Royal Palace, het optrekje van de koning zeg maar. Omdat hij natuurlijk ook behoorlijk wat tempel-toestanden bij zijn huisje heeft, waren we redelijk decent gekleed. Opvallend was dat veel touristen de Lonely Planet niet hadden gelezen. De T-shirt handel draaide overuren. Geen foto's trouwens, voor een camera moesten extra dollars neergelegd worden. We blijven nederlanders natuurlijk. Edward wilde nog wel een camera meesmokkelen, maar Sanne kon niet liegen waardoor de camera opgeborgen werd in een kluisje. Hoogtepunt was wat ons betreft de Throne hall. Veel blinkend goud en een 60 meter hoge toren geinspireerd op de Bayon. Verder was de Zilveren Pagoda het vermelden waard. Wat nou marmer op de vloer? 5000 zilveren stoeptegels! Vreemd genoeg heeft de Khmer Rouge de zelveren Pagode niet leeggeroofd. Dit om de buitenwereld te laten zien dat het cultureel erfgoed van Cambodja behouden werd. Sanne vond de throne hall echter mooier (voorkeur goud boven zilver, hmmmmm).

Omdat we nog steeds last hadden van maag en darmen lasten we een "hygiene-dag" in. Daarom goed ingeslagen bij een westerse supermarkt (de Lucky natuurlijk, da's de beste). Later kwam ook de Meniere nog om de hoek kijken, waardoor we de rest van de dag niet veel deden. Behalve twee films kijken dan, waar onder Waterboy. De film die Edward altijd al had willen huren bij de Videoland.

Einde van dag 50, de dag dat Sanne een borsteltje voor haar voeten kocht, van het merk Luffa. Hiermee werden de voetjes geschrubt. Beiden weer witte poten, uniek in dit stoffige land.

1 t/m 5 januari 2005 - Nog meer Siem Reap

Zondag 1 januari 2006, dag 43

Een nieuw jaar... Eerst maar eens uitslapen, dat is immers een goede gewoonte op de eerste dag van het nieuwe jaar. Bakkie koffie, een ontbijtje en alweer een masage bij onze nieuwe huisleverancier. Nog nooit het nieuwe jaar zo relax begonnen. En ook de kater was veel minder dan gebruikelijk, wellicht door het ontbreken van de vele flessen Champagne.

We huurden twee fietsen zodat we wat konden zien van de omgeving. Voordeel van deze fietsen is dat we nu al weer heel tevreden zijn over onze oude fietsen in Amsterdam. Wat onwennig doen we wat mee in het chaotische verkeer.

Tijdens de lunch kiezen we voor een Thais/Chinese combi (als toerist mag dat). Omdat hier veel Thaise invloeden zijn serveerde men hier een verdraaid leuke Tom Yam soep en de combi met fried chicken was best goed te doen. Na de lunch fietsten we door, richting het zwembad. Het enige openbare zwembad in Siem Reap. Dat hebben we geweten. We waren de enige touristen en het bad lag vol met kinderen die het allemaal erg grappig vonden dat twee van die witte grote gasten ook gingen zwemmen. De meest brutale kinderen kwamen gniffelend informeren of we echt gingen zwemmen. En natuurlijk de gebruikelijke vragen: "What's your name?" en "Where are you from?". Op ons antwoord Holland wordt door bijna ieder kind vermeld dat de hoofdstad van ons land Amsterdam is. Ze weten het allemaal. Later zou Sanne nog het onderspit delven in een wedstrijdje topografie. Holland, Amsterdam. Cambodja, Pnom Penh. Thailand, Bangkok. Vietnam, eh... Ho Chi Min City -> FOUT! Het meisje won, het was Hanoi.

In het zwembad waren dus erg veel van dit soort wijsneuzen en het opvallende was dat we in die tijd dat we er waren alleen maar lachende en lol makende kinderen hebben gezien. Niet huilen, ook al ging er natuurlijk regelmatig één op zijn bek omdat de vloer natuurlijk glad was van het water. Geen enkel chachrijnig of ontevreden gezicht, geen enkele ruzie. Alleen maar lol maken.

Na dit zwemavontuur en een bakkie noodles gingen we internetten in het goedkoopste internetcafé in town. Nog voordat we konden inloggen op MSN was ons al duidleijk waarom dit zo'n goedkope tent was. De kakkerlakken liepen hier vrolijk over de toetsenborden en er was tevens sprake van een lokale sprinkhanenplaag. Na een uurtje online voelden we ons zo vies dat we snel zijn gaan douchen. Wel goede bandbreedte trouwens.

's Avonds nog gesnackt bij de Beer Tree Garden. Aan de naam is niets gelogen, er was bier en er was een boom. Wel lauw bier, hoewel de springrolls het een klein beetje goed maakten. We praatten enigszins gespannen over de dag van morgen. We gaan naar de tempels!

Einde van dag 43, de dag dat we heel veel vrolijke kinderen zagen.


Maandag 2 januari 2006, dag 44

Vroeg op en dan gaan! Om acht uur waren we al fris gewassen en het ontbijt was reeds ingekocht (bij de Angkor market natuurlijk). Als vervoer kozen we voor de tuk-tuk, niet ongebruikelijk. Het vinden van een tuk-tuk chauffeur is eenvoudig. Kijk simpelweg wat zoekend om je heen en meteen zijn er wel een paar. Wel vooraf even wat babbelen over de prijs anders gaat alles helemaal mis. Een vriendelijk ogende jongen, luisterend naar de naam Leon komt al redelijk snel met een bod van 8 dollar voor de hele dag. Dit is goedkoper dan de reisboeken vermelden, dus hebben we een deal. In de tuk-tuk berekent Edward het uurtarief van Leon maar houdt daar ook weer snel mee op om te genieten van het uitzicht.

Vandaag doen we de zogenaamde "kleine route", met onder andere de twee absolute highlights: Angkor Thom en Ankor Wat. Maar eerst langs het ticket center om even een paar dollars achter te laten. 80 dollar om precies te zijn. Maar dan kunnen we er wel drie dagen in. Voor hetgene je kan zien is dit een rechtvaardig bedrag. Aan de andere kant is 80 dollar hier een enorm vermogen. Wij vragen ons af hoe de inwoners van Cambodja dit ooit kunnen betalen (misschien betalen ze minder). Gelukkig hadden wij de reisboeken wel gelezen en hadden wij wel een pasfoto bij ons gestoken. Hierdoor hadden wij binnen enkele minuten een pas, terwijl voor de rij van de fotograaf een enorme rij stond. Rijden maar Leon!

Maar eerst even een stukje Angkor voor beginners (zoals wij). Het is niet onze bedoeling de geschiedenis te vervalsen, dus bij voorbaat excuses voor de fouten. De tempels van Angkor zijn gedurende de 9de tot de 15de eeuw, de Angkor periode, gebouwd. Het Khmer emperium bestond in die tijd uit een groot deel van het huidige Thailand, Laos, Burma, Vietnam en Cambodja. Overblijfselen uit die tijd zijn o.a. te zien bij de tempels van Angkor Wat. Eigenlijk is Angkor Wat slechts één van de vele sites, maar omdat dit de meest bekende is wordt het hele gebied van tientallen kilometers ook wel Angkor Wat genoemd.

In de tijd dat in London 50.000 mensen woonden waren al meer dan een miljoen mensen woonzaam in dit gebied. Deze mensen leefden in houten gebouwen. De geschiedenis wordt zo'n beetje gedicteerd door de koningen in die tijd. Deze konmingen leefden in houten paleizen, steen was slechts voorbestemd voor de tempels. Ook in die tijd waren namen al belangrijk, die koningen luisterden dan ook naar coole namen zoals Suryavarman (I t/m VIII) , Udayadityavarman (I en II), Indravarman (slechts I) en natuurlijk Jayavarman (I t/m VII).

Met name die laatste was lekker bezig. Allen hadden gemeen dat ze graag tempels lieten bouwen. Van hout, maar bij voorkeur van steen. Eigenlijk waren de tempels de enige stenen gebouwen, oftewel steen was alleen voorbestemd voor de goden. De tempels van Angkor zijn het hart en de ziel van Cambodja, een bron van trots voor iedere Khmer in hun strijd om een nieuw leven op te bouwen na jaren van terreur en trauma's.

Angkor Thom
Allereerst gingen we kijken bij Angkor Thom, meteen de grootste site. Dit was het speeltje van Jayavarman VII (hierna Jaya), in de periode van 1181 - 1219. Thom betekent groot trouwens en dat is op zijn minst een erg toepasselijke naam. We kwamen Angkor Thom binnen via een grote poort met een brug met 29 goden aan de linkerkant en 29 duivels aan de rechterkant. Aangezien het in die tijd draaide om Hindoeisme is dit het thema van Angkor Thom. De balangrijkste highlights van Angkor Thom zijn (in volgorde van bezoek):


Bayon

Meteen één van onze favorieten, schitterend stukje steen. Je kan er uren naar kijken en telkens zie je weer een ander gezicht. De Bayon, waar overigens ook een biertje naar vernoemd is, bestaat uit 54 Gotische torens die allen zijn voorzien van 4 "coldly smiling"faces. 216 gezichten dus die uitkijken over het Khmer Emperium. Echt enorme faces, Ze stralen macht en controle uit en tegelijkertijd menselijkheid. Ondanks het feit dat wij wel iets kunnen verzinnen bij de symboliek, zijn de experts er nog niet uit. De locals weten het wel: 54 torens symboliseren 54 provincies ten tijde van de bouw. De gezichten houden een oogje in het zeil.

Baphuon

Dit was ooit een van de de meest spectaculaire tempels. De vorm van de pyramide stelde de mytische berg Meru voor. De tempel is helemaal uit elkaar gehaald om vervolgens weer steen voor steen opgebouwd te worden. Helaas begon het huishouden van de Rode Khmer net op het moment dat de tempel net uit elkaar was gehaald. In deze periode zijn alle gegevens over de bouw vernietigd en sindsdien is deze tempel de grootste legpuzzel ter wereld.

Phi Meanukas
Ook een mountain Meru style tempel (pyramide). Deze staat vlak bij de plek waar vroeger een paleis stond (hout, dus weg). De meeste decoraties zijn vergaan, maar je kan er wel op klimmen om je een zicht te verschaffen op de grootste legpuzzel ter wereld. Heftig klimmetje, dat wel. vooral in die hitte.

Terace of Elephants & Terrace of the Leperking
Hert olifantenterras (namen waren blijkbaar in die tijd ook al belangrijk) werd gebruikt voor parades en ceremonies. Het is 350 meter lang en heeft veel mooie carvings, vooral van (jawel!) olifanten. Terecht.

Preah Palilay Volgens de Lonely Planet één van de meest atmosferische tempels van Angkor. Dat klopte. Wat verder in het bos en omringt en zelfs overwoekerd door prachtige enorme bomen.

Kleangs & Prasat Sour Prat
Deze gebouwen die ooit paleizen waren (ja, van steen, blijkbaar de uitzondering die de regel bevestigt), hebben we alleen van de buitenkant bewonderd. Je moet keuzes maken, nietwaar? Er stonden 12 mooie torens die gebruikt werden voor optredens voor de koning (Jaya en zijn opvolgers dus). Ook werden de torens gebruikt voor civiele rechtspraak. Als je een geschil had gingen beide partijen op een toren zitten. De laatste die ziek werd had het gelijk aan zijn kant. Simpel! Sluiten al die rechten faculteiten, scheelt een berg met geld. Gewoon twee torens op de dam en klaar.

Al met al ben je met Angkor Thom al snel een halve dag bezig, zelfs voor cultuurbarbaren als wij. Na al dit stenen geweld lustten wij wel een hapje. Edward at zijn eerste Amok, DE specialiteit van Cambodja. Vis in cocosnootmelk bereid. Heerlijk met witte rijst daar bij.

De volgende highlights op het programma (vandaag alleen maar highlights, geen bijzaken) waren:

Chau Say Tevoda en Thommanon

Beide gebouwd ter ere van zowel Shiva als Vishnu, hindu toppers. ze liggen op een paar honderd meter van elkaar, maar Thomanon is in een veel betere staat. Deze is namelijk gerenoveerd in de 60-er jaren. Toch was haar broertje ook de moeite waard aangezien je hier goed kon zien hoe de renovatie in zijn werk gaat.

Ta Keo Een enorm grote ongedecoreerde tempel. Als ze hem hadden afgemaakt dan was dit ongetwijfeld één van de beste tempels van Angkor geweest. Nu was hij vooral groot en hoog (50m). Het had dan ook nogal wat voeten in de aarde om er op te klimmen. Want dat is het eerste waar de gemiddelde tourist aan denkt. Wij dus ook. Het was stijl en warm. Zo'n brok steen absorbeert best wat warmte namelijk. Het is onduidelijk waarom de tempel niet is afgemaakt. Reden zou kunnen zijn dat Jaya V dood ging. Anderen denken dat de bliksem er in sloeg, wat een teken van boven was dat dit niet de bedoeling was. Wel zonde van al het werk, het ding is echt huge!

Ta Phrom Samen met de Bayon onze persoonlijke favouriet! Wat een prachtig ding. Ta Phrom ligt diep verscholen in de jungle. Er staan dus veel bomen die niet alleen rondom de tempel, maar ook op de tempel groeien. Er hangt een serene, ietswat mystieke sfeer (als je de touristen wegdenkt). Ta Phrom is een Budhistische tempel (goed!), opgedragen aan de moeder van Jaya VII.

Angkor Wat
Na Ta Phrom was het tijd voor de tempel der tempels. Het moment dat je voor de poort stapt en Angkor Wat in volle glorie aanschouwt is echt onbetaalbaar (voor de rest Mastercard). Angkor Wat is het grootste religieuze gebouw ter wereld en de best bewaarde tempel van Angkor. In tegenstelling tot de andere tempels is Angkor Wat nooit overgeleverd aan de jungle en is deze altijd in gebruik gebleven. In de tempels zijn meer dan 300 apsara's gecarved (vrouwen, heavenly nymphes!). In de jaren 80 hebben Indiase Archeologen ze verpest door ze met een chemisch goedje schoon te willen maken. De duitsers proberen de boel nu weer te restaureren (komt wel goed dus). Daarnaast zijn er natuurlijk de vijf enorme torens een prachtig gezicht als je langzaam de tempel nadert. Ondertussen was de dag al bijna ten einde, time flies when you are having fun. Omdat het spoedig donker zou worden konden we slechts twee uur rond kijken. We besloten om woensdag terug te komen.

Maar voordat we terug gaan naar Siem Reap pikken we nog even een zonsondergang mee op:

Phnom Bakheng Dit betreft een prachtige tempel met 44 torens en 7 niveaus. Voor elke Hindu Heaven één. Hij staat boven op een berg waardoor hij uitermate geschikt is om Angkor Wat te bekijken. Maar deze tempel is vooral populair vanwege de mogelijkheden voor het aanschouwen van een zonsondergang. Met een hele horde touristen stormden we de berg op als een kudde wilde olifanten. Er waren trouwens ook echte olifanten met mensen op hun rug ($15, enkele reis). Dit wordt ondertussen "the story of our trip". Ondanks de strak blauwe lucht overdag, verdween de zon net een kwartier voor zonsondergang achter een wolk. Wederom een bijna perfecte zonsondergang (part 23). Maar wel een schitterende view over Ton Lesap (een meer). In de schemering liepen we met de horde mee naar beneden, alwaar Leon al op ons stond te wachten. Een lange file van tuk-tuks, bussen, auto's, brommers en fietsen reed weg bij Angkor Wat.

's Avonds deden onze voeten pijn en we genoten van een Angkor biertje. Zin in morgen!


Dinsdag 3 januari 2006, dag 45

Vroeg op maar weer. Het is slim om 's morgens vroeg op pad te gaan in verband met de warmte. Voor achten zaten we al weer bij Leon zijn bakkie, op weg naar Banteay Srei. Deze ligt 35 kilometer van Angkor Wat (dat weer 9 km van Siem Reap ligt), dus zijn we wel een uurtje onderweg.

Prachtig uitzicht over de rijstvelden en bossen. Het deed ons goed om te zien dat heel veel kinderen op weg waren naar school. Daarnaast kan dit ritje ook wel opgenomen worden op Sanne's Zoo pagina. Biggen, koeien, kalfjes, kippen en honden. En dan veel. Verder werd er aan de weg gewerkt. Op zich niet opmerkelijk, maar hier geen grote machines. met kleine beiteltjes en stoffers wordt hier op de één of andere manier een weg "gehakt". Dit zware werk werd dan ook wel weer door kinderen gedaan.Verder viel op hoe schoon en opgeruimd het "erf" van ieder huis is. We zien ontzettend veel zwerfvuil in Cambodja, maar hier dus niet. Afijn, het was een mooi tochtje, zo in de ochtendzon. We aten van het brood dat we kochten van een oud vrouwtje die het begrip toeristen-prijzen blijkbaar nog niet kende. Vers en enigszins zoet, beleg overbodig. Jammer, want we hadden nog speciaal wat kaas gekocht voor dit doel.

Banteay Srei
Oftwel de Citadel van de Vrouw. Dat belooft wat. Door velen wordt deze tempel gezien als de Juweel der Tempels. De carvings zijn zo fijn, dat ze alleen door een vrouw gemaakt kunnen zijn. Het betreft een Hindu tempel ter ere van Shiva. Ook wij vonden hem prachtig, met name de details. Van grootte en/of hoogte hoeft deze tempel het niet te hebben, het gaat om het fijne werk hier. Nadeel is dat iedereen dit wel een gaaf ding vindt. Zelfs op dit vroege uur is het al behoorlijk druk hier. Wat veel goed maakte was het invalide-orkest dat een vrolijk deuntje Khmer-sound liet horen. Iedere gift werd met enthousiasme ontvangen.

De rest van de dag hebben we besteed aan de zogenaamde grote cirkel, waar onder:

Eastern Baray & Eastern Mebon

Vroeger was dit allemaal water met de Eastern Mebon (Hindu weer) op een eiland. Dit is weer zo'n typische grote jongen en Sanne's hart sloeg over toen ze op iedere hoek een beeld van een Olifant zag staan. Die eerst maar even gecheckt. Hier bijna geen andere toeristen. De klim was weer even buffelen, maar daarna konden we wel in alle stilte genieten van alles dat deze tempel uitstraalt (dingen, je weet wel. Schoonheid en rust enzo.)

Ta Som

In het midden een enorme boom die over de tempel groeit. ook deze budhistische tempel is gebouwd door Jaya VII (althans door zijn knechtjes). Hij werdt ook wel de Donald Trump van Angkor genoemd.

Preah Neak

Alweer één van Jaya VII. Het was een tempel op een eilandje in een enorme pool. Prima zwembadje, hoewel de waterkwaliteit niet uitnodigde voor een potje waterpolo.

Preah Khan
Onze afsluiter voor vandaag. Ook deze was van Jaya VII en was eigenlijk een tijdelijke tempel tot het moment dat Ankor Thom af was. Net als Jaya VII zelf vonden wij deze minder dan vele anderen. Maar misschien zijn we te veel verwend na twee dagen tempelen. Vandaag geen zonsondergang.

Einde dag 45: De dag dat zelfs Leon moe werd van al die tempels......

Woensdag 4 januari 2006, Dag 46

Vroeg op maar weer. Aangezien wij hier erg succesvol zijn met zonsondergangen, proberen we het vandaag maar eens met een zonsopgang. Het nadeel van zonsondergangen is dat ze 's morgens plaatsvinden. En dan ook nog erg vroeg op precies te zijn. Sterker nog, hier in Siem Reap praten we over een tijdstip zo rond een uur of half zes. Om kwart voor vijf gingen daarom onze twee wekkers (mobieltje) af. Leon zou ons om vijf uur oppikken en meteen naar Angkor Wat knallen. Hij had zich tot nu toe gemanifesteerd als een zeer betrouwbaar persoon, maar vandaag was hij er niet. Net nu we haast hadden. Andere tuk-tuk chauffeurs begonnen 0m één over vijf al op ons in te praten dat we Leon moesten vergeten en met hen mee moesten gaan. Anders zouden we het noooooit meer halen. Maar toen Leon er om kwart over vijf nog niet was gingen we toch maar mee met een veel minder sympatieke driver. Leon had vast en zeker een beter ritje kunnen scoren voor vandaag, dachten we. we gaven hem nog niet eens echt ongelijk. toen we die middag toevallig richting zijn vaste stek bij het carltex tankstation liepen, kwam Leon al van verre op ons af gerend. Beschaamd bood hij zijn excuses aan. Hij was de avond er voor betrokken geweest bij een verkeersongeluk en de politie had hem de hele nacht vastgehouden (over de politie alhier later meer). Gelukkig was Leon niet gewond en zijn tuk-tuk was ook nog in business (wel schade). We geneerden ons een beetje omdat we er blind van uit gingen dat hij ons had laten zitten.

Afijn, ondanks het feit dat we nogal zenuwachtig gemaakt waren door opdringerige tuk-tuk chauffeurs, waren we natuurlijk ruim op tijd. We waren er al op voorbereid, maar toch trapten we er een beetje in. De rit in het donker is heel apart en het geeft je het gevoel dat je iets heel bijzonders aan het doen bent. Je verwacht dat alles en iedereen in diepe slaap is en dat Angkor Wat overschaduwd zou worden door absolute stilte en duisternis.

Echter, het eerste dat we hoorden toen we uitstapten was: "Do you want to buy postcards?". En het eerste dat we zagen was een enorme stroom mensen die zich een weg verschaften over de brug naar de poort van Angkor Wat. Maar we lieten ons niet uit het veld slaan en nestelden ons aan de waterkant bij de vijver voor de vijf enorme torens. Ondanks de vele mensen was er af en toe een moment van scerene rust. Heel langzaam verschenen de contouren van de tempel der tempels. Zeker op zo'n moment ervaar je de schoonheid van dit pracht-bouwsel. In de minuten die volgden gaf Angkor Wat steeds iets meer van haar zelf prijs. De lucht veranderde van zwart, naar heel donker paars, oranje en uiteindelijk blauw. Daarna was het slechts een kwestie van tijd totdat de zon boven de muren van de tempel zou verschijnen. Ondertussen waren we ook nog even de tempel binnen gegaan. Met name de omvang en de rust die hier heerste maakte dit voor ons een bijzonder moment. Even later waren we terug op onze stek en knalde de zon boven de muren van Angkor Wat uit. Een nieuwe dag barst los in Cambodja. Een dag waarop de bevolking het recente verleden probeert te vergeten en werkt aan de toekomst. Wij hopen dat ze ooit weer net zo veel voorspoed zullen kennen als in de Angkor periode.

Om 8 uur werden we afgezet bij de tempel die we op de eerste dag zo mooi vonden. Ta Prom, door ons ook wel de Jungle Tempel genoemd. Doordat het nog vroeg was en omdat dit een minder populaire tempel is (de georganiseerde-tour-per-grote-dikke-airco-bus-touristen slaan deze over) was er bijna niemand hier. Althans, geen mensen. Vogels waren er echter voldoende, waaronder twee papagaaien die zich gedroegen als tortelduiven. Meer dan een uur dwaalden we rond rondom deze vreemde tempel. Sommige stukken alsof de tijd heeft stil gestaan, andere stukken totaal verwoest door de krachten van de natuur. Wat ons betreft beiden erg mooi. Na een uurtje had nog een tourist dit stulpje gevonden en peerden wij hem.

Tijd voor een ontbijt! De fried rice (Sanne) en Noodles (Edward) smaakten heerlijk onder het genot van het uitzicht op Sras Srang, een plas water waar in vroegere tijden een paleis was gebouwd (hout) op een eiland. Het paleis is natuurlijk vergaan en waar ze het eiland hebben gelaten is ons onduidelijk. Natuurlijk werden we van het eten en het uitzicht afgeleid door lieden die ons van alles wilden verkopen. Tussen twee happen door schaften we nog een t-shirt aan en bijna een Lonely Planet van Vietnam. De laatste voor een balachelijk bedrag van 3 dollar. Wat blijkt nu? Ze verkopen hier gekopieerde reisboeken. De kaft is niet van echt te onderscheiden, maar als je in het boek kijkt zie je duidelijk dat het gewoon gekopieerd is. Het exemplaar dat ze ons probeerden aan te smeren was een oude versie, waarbij op pagina één vermeld stond dat het de 2005 editie was. Boefjes! Gelukkig had Sanne deze truck door. Na dit intensieve ontbijt hebben we nog één tempel bezocht. Om het af te leren. Het betrof de Banteay Kdei, prima laatste tempeltje, niet veel over te melden. Daarna was de koek op en keerden we huiswaarts met onze reserve tuk-tuk.

Door al dit getempel waren we al snel door ons geld heen. Edward verheugde zich al weer op de bank. Dit maal was het bij de eerste bank meteen bingo. De Canadian Bank wilde ons wel zonder kosten wat dollars afstaan door middel van Sanne's Mastercard. Bij het tellen en bekijken van het geld sloeg Edward's hart over van ethousiasme. Er zat een biljet van 20 dollar tussen dat zerker vals was. Het biljet viel meteen op tussen de anderen, al had hij geen idee waarom (ander papier?). Één ding was zeker, het watermerk ontbrak! Cool, maar stiekem toch gespannen schoof hij het biljet terug naar de bankemployee. Zonder enige emotie werd het biljet omgeruild voor een krakend vers exemplaar. Toen de Globetrotters in spé enige tijd later buiten stonden met een zak vol geld, waren ze zo blij als een kind. Ze hadden een valsmunterij ontmaskerd, high five! En nu maar weer hopen dat de rest niet ook vals is. We hebben nog geen vals biljet ontvangen (behalve deze dus), maar het schijnt toch veel voor te komen.

Met al dat geld dat brandde in onze zak kochten we een pannekoek (met Nutella!) en een fijne massage bij onze huismasseur. En een busticket naar Phnom Penh met de mekong Express. een luxe busmaatschappij ($9, 340 kilometer, 6 uur(+)). Vertrek om 7.30, een uurtje later dan de prijsvechters ($5, 340 kilometer, 6 uur(+)). Later nog heel lang achter een beeldscherm gezeten om naar het internet te kijken. En er wat aan toe te voegen, onze weblog is weer een beetje bij.

Einde van dag 46, de dag van de zonsopgang die we niet snel zullen vergeten.

Donderdag 5 januari 2006, Dag 47

Ieder voordeel heb z'n nadeel. Tijdens een reis heb je elke dag vakantie. Hierdoor verdwijnt het gevoel van weekend. Edward verwittigde zijn vriend Olav er al eens van dat hij niet moest MSN'en tijdens werktijd. Echter het bleek zaterdag te zijn. Maar vandaag hadden we wel het weekend gevoel.

Na drie dagen tempelen sliepen we uit en kochten we lekkere dingen als ontbijt in de angkor Supermarkt. Daarna vertrokken we naar het Angkorland hotel. Niet om een Angkor bier te drinken, maar om te zwemmen in het Angkorland zwembad. Camboja is best een stoffig land, de afgelopen week waren we er niet bepaald schoner op geworden. Met name onze voeten waren toe aan een reinigingsbeurt. Maar zo'n middagje badderen doet wonderen! Enthousiast over zijn schone voetjes werden ook Edward's Teva Sandalen in het water gezakt. Dat voelde prima!

Wat niet zo goed voelde was onze buik. Het moest er natuurlijk een keer van komen, aangezien Cambodja veelal niet beschikt over de meest hygienische keukens. Maar goed, na zes weken een beetje last van je buik? Je hoort ons niet klagen! Omdat we ons niet helemaal top voelen, lijken we 's avonds ook wat meer last te hebben van de warmte dan normaal. Hoewel het ook wel warm is de laatste dagen. Om 19.00 was het nog steeds boven de 30 graden. We deden zoals de locals, heet eten. Na het eten onstaat een heerlijke verkoeling (goed voor je buik ook dat hete eten ;-).

Einde van dag 47, de dag dat het water van het Ankorland zwembad zwaar vervuild raakte.