Dag 30 t/m 32 - Nog meer Langkawi

Maandag 19 december 2005, dag 30

Qua maandag morgen in 2005 komt deze zeker in de top 10! Rustig wakker worden (7.30), lekker stukje harlopen op het strand en de zon boven de bomen zien opkomen. Beetje afkoelen in zee en dat een heerlijk ontbijt (zie gisteren). Wij nemen ons voor de dag vaker zo te beginnen. Eigenlijk hadden we geen plan voor vandaag, maar zoals zo vaak komen de goede dingen vanzelf. Olga en Antonio, een stel dat we al sind Georgetown bijna dagelijks tegen kwamen, hadden een auto gehuurd en vroegen of we mee gingen voor een rondje eiland. Prima idee natuurlijk. Eerst even de noodzakelijke dingen in het dorpje Kuah. Een dorpje waar je normaal gesproken niet wil zijn, tenzij je wil pinnen (wij) of een ticket voor de boot wil kopen (zij). Na deze transacties reden we naar een vogelpark dat is aangelegd voor touristen die een dagje over het eiland touren. Aangezien wij voldeden aan deze specificaties gingen we er naar binnen.

Het Bird Paradise beschikte over twee Kraanvogels en legio ondergeschikte specimen, waar omder Pelikanen, Flamingo's, Lepelaars, Eenden, Duiven, Parkieten, Papagaaien, Fazanten, Hornbills en van die grappige Struisvogels (het favourite dier van Edward's vriend Rob, die hem voorals op zijn bord ziet (hoewel hij laatst ook gesignaleerd is met een duif op zijn bord)). En Zwarte en Witte Zwanen, alwaar filosofen hele boeken over vol schreven. Dit is vreemd aangezien ze ook boeken over Kraanvogels hadden kunnen schrijven. Maar tot Sanne's prettige verbazing was er ook een otter, hoewel de behuizing wat onder de maat was. En hij sliep. Wellicht komt die vogelpark nog aan de orde bij Sanne's Zoo's. We zijn namelijk nog niet helemaal uit de definitie van een Zoo. Sanne opteert voor de volgende definitie: "Een Zoo is iets waar Otters zijn". Volgens deze definitie zou het vogelpark onder de categorie Zoo kunnen vallen, hoewel er slechts 1 otter was.

Goed, na al dit gesnaveld geweld was het tijd voor Strand en Eten. De beste plek hiervoor schijnt Tan-Jung Rhu te zijn, alwaar Olga behendig naar toe reed (ze hebben hier ook verkeersdrempels en een huurauto kan daar met gemak met 60 km/h over heen, no problemo!). Dit was idd het mooiste strand dat we hier gezien hebben!!!

Wat wil je nog meer? Nou, een maaltijd. Iets van vis ofzo.

En een glaasje bier zou het ook wel goed doen in deze omgeving. Alleen dat zat er niet in! Aangezien alle winkels alhier beheerd worden door Moslims wordt er geen alcohol geschonken. Wel het sap van jonge kokosnoten, geserveeld in de kokosnoot zelf.

Dat smaakte natuurlijk ook zeer goed. Maar goed, dat pilsje bleef toch door ons hoofd spoken. Toen we eenmaal langs een veel te duur resport reden konden we het niet laten om daar even te kijken wat ze nog in de koelkast hadden staan. Die waren rijkelijk gevuld en door veel te veel personeel werd alsnog het koude gerstennat geserveerd. Het was een genante vertoning. Zoals gezegd overdadig veel personeel, een stralend blauw zwembad, oerwoud op de achtergrond en opmerkelijk veel jonge mensen die volgens ons reisboek allemaal minimaal 1550 RM (350 eur) per nacht aftikken voor dit stukje paradijs. De ijskoude Tiger smaakte prima en ook wij tikten e.e.a. af (meer dan de huur van de auto). Uitgezwaaid door nog meer personeel vertrokken we naar onze laatste lokatie: de cable car. Volgens de folder is dit een Must-do experience en gezien de hoogte is dit ook wel te begrijpen! We besloten deze activiteit wat uit te stellen zodat Edward kon wennen aan het idee. Bij dit soort activiteiten streeft Edward altijd de levenshouding van zijn Dizpuutsgenoot BJ: "als het niet zou kunnen zouden ze het ook niet gemaakt hebben". Er van uit gaande dat BJ voldoende studie heeft gedaan naar de Maleisische Kabelbaan Industrie, beloofde Edward plechtig dat hij spoedig mee zou gaan (maar niet vandaag!). Mijn God, wat is dat ding hoog! Afijn, op weg naar "huis", ons eigen Chenang Beach. Hier werd de dag stijlvol afgesloten met koude Tigers en een ondergaande zon. Onze Tigers waren ongeveer 10 x zo goedkoop als de resort Tigers en werden vergezeld van wat chips en een potje voetbal op het strand. Omdat deze omgeving ons best beviel bleven we daar en introduceerden we daar het nederlandse begrip "afhaalchinees". Enkele Nassi's lekker op het strand opgepeuzeld. We sliepen vroeg en lekker die avond en hielden de Nassi's van een dubieuze leverancier binnen.

Einde van dag 30, de dag dat we konden kiezen: "twee maanden in het Resort of een jaar gewoon".

Dinsdag 20 december, dag 31

Te laat wakker (en dus te heet) om hard te lopen vandaag. We moesten het doen met een duik in de verfrissende zee en een heerlijke kop koffie die Edward bereidde met zijn ingenieuze dompelaar en een potje oploskoffie van het top-merk Nescafe.

Zoals Herman Brusselmans in ieder boek minimaal enkele malen vermeldt: "namen zijn belangrijk" (einde citaat). In het verslag van Zondag is hieromtrend een tragische fout geslopen. Het beschreven Breakfast Restaurant is helaas voorzien van de onjuiste naam. Dit waarschijnlijk door alle drukte hier op het strand. Echt, ons hoofd loopt om. De juiste naam is trouwens "Breakfast Bar". Nu heeft het ontbijten in een bar natuurlijk de voorkeur boven het ontbijten in een restaurant. Je moet de morgen immers beginnen waarmee je 's avonds geeindigd bent. Maar goed deze fout doet natuurlijk niets af aan het heldere naam-beleid van deze gelegenheid.

Na dit ontbijt bleek het opeens middag te zijn (en dus voor de Breakfast Bar tijd om te sluiten). Die middag waren wij te vinden op het strand, vlak voor ons huisje. Einde Middag. Of wellicht is het nog noemenswaardig dat Sanne het op kon brengen om nog 10 meter af te leggen richting de "beach massage hut" voor een traditioneel Maleisische massage van 60 minuten, hier ook wel een uur genoemd. Druk druk druk.... Ons hoofd liep nog meer om.

Omdat namen erg belangrijk zijn besloten wij te dineren bij een tent die goed paste bij deze dag, de "Lucky". Dit betrof een alleraardigste Chinees met een aardige eigenaar die beschikte over een koelkast met ijskoude Tigers en daarnaast ook heerlijk eten.

Einde van dag 31, de dag dat Edward een Palmboom vanaf de onderkant bestudeerde.

Woensdag 21 December 2005, dag 32

Edward was op tijd wakker voor wat sportief vertoon. Of eigenlijk valt het vertoon nogal tegen aangezien het ontbreekt aan een sportieve outfit, bestaande uit zijn casual korte broek, het T-shirt van Touristen-eiland Pangkor, zijn afgetrapte poema's en zijn casual sokken. Voordeel is wel dat de gemiddelde toeschouwer geen enkele verwachting heeft van zijn prestaties.

Sanne was niet top en sliep tot 8.45. Edward probeerde in alle vroegte aan een local uit te leggen waarom witte zich bezig houden met zo hard mogelijk over het strand lopen (kwam er niet zo goed uit). Chico legde uit dat hij voor 400 RM (100 eur) per maand werkt in de bediening. Hiervoor werkt hij zes dagen, 8 uur per dag. In KL verdient een ober 2 x zo veel trouwens, maar daar wil hij niet leven (te druk). Edward probeerde uit te leggen dat hij een jaar op vakantie was. Chico vroeg hem vol verbazing: "Don't you have a Boss???" Chico legde uit dat hij met dit soort gesprekjes zijn Engels probeerde op te krikken. Edward vertelde dat hij wel degelijk een baas heeft en wat onbetaald verlof is. Chico vertelde dat zijn grote passie Bergbeklimmen is, maar dat hij nog nooit een touw heeft vast kunnen houden. En over de regen die normaal gesproken in Juli en Augustus valt maar nu dus in December is gevallen. En over een man die luitsterd naar de naam Olle en dat die man al 7 jaar verblijft in het Sandy Beach Resort. Dat soort dingetjes.

De dag stond natuurlijk in het teken van strand enzo. We verlieten onze stek alleen voor het kopen van een kado'tje voor ons pete-kind Sophie en het nog ongeboren nichtje (volgens Edward) of neefje (volgens Sanne). Ook nog lange tijd op het internet geweest, maar dat kan gelukkig zo goed als op het strand.

Om de naderende zonsondergang te vieren koch Edward ijskoude drankjes, maar ook vandaag zakte de zon achter een wolk in plaats van in de zee. Het feit dat we nog vele pogingen kunnen doen geeft ons een goed gevoel. We hebben besloten om pas de 29ste weg te gaan hier. Via KL vliegen we naar Siem Reap in Cambodia. Onze eerste afwijking van onze oorspronkelijke route, een goede zaak! We slaan Thailand over, dat bewaren we als toetje voor later.

Einde van dag 32, de dag dat we voor het eerst een bezitting verloren. Sanne's Poema's werden in het holst van de nacht gestolen voor ons huisje.

Dag 28 en 29 - Langkawi / Chenang Beach

Zaterdag 17 December 2005, dag 28

Edward had nog geprobeerd de aangeboden wake-up call vriendelijk te weigeren, maar de mevrouw van het hotel (waarschijnlijk mevrouw Hong Ping zelf) stond er op dat ze ons zou bellen. Ze wilde er immers persoonlijk op toezien dat we de boot niet zouden missen. Gelukkig waren we sowieso wel vroeg op want die wake-up call kwam dus mooi niet. Toch mooi braaf om kwart voor acht klaar voor vertrek. Vandaag reisden we dus naar Langkawi. We hadden reeds meerdere adviezen gekregen om hier naar toe te gaan, dus we hadden er zin in. Alleen de boottocht van twee uur is qua Meniere een spannende bezigheid. Erg relax was de boottocht van ruim twee uur dan ook niet, maar het was minder erg dan gevreesd.

Na aankomst in het dorpje Kuah is het een kwestie om hier zo snel mogelijk weer weg te gaan. Echter, ook hier was geen openbaar vervoer, wat is dat toch met die eilanden? Gelukkig konden we een taxi dezen met twee lotgenoten. Snel opweg naar Chenang Beach. Dit is het strand met:
1) De laagste dichtheid Luxe Resorts
2) De hoogste dichtheid hutjes op het strand
3) De meeste horeca, dus veel ijskoude drankjes
4) De hoogste palmboomdichtheid en ligmogelijkheden

Punt 4 was een aanname. Met de palmbomen zat het wel snor, maar met het liggen moesten we nog even wachten. Enerzijds regende het nog steeds en anderzijds was er een behoefte die hoger gepositioneerd is op de Pyramide van Ansoff (of was het nu Maslov?): een dak boven onze hoofden. Omdat wij ons voorgenomen hadden hier een tijdje te blijven wilden we alles uit de kast halen qua onderdak. Wensen:
-> Beach Hut
-> Direct aan het strand (veel zit aan de overkant van een weg)
-> Dit alles voor weinig

Deze drie punten bleken niet samen te gaan, wat natuurlijk ook niet zo vreem is. Gevolg was dat we een uur in de regen hebben glopen, waarbij we enerzijds dus steedsdoorweekter raakten en anderzijds steeds meer huisjesparken vol liepen. Binnen het uur was zelfs het meeste vol en bleken we bij het tweede park dat we aandeden een prima aanbod afgeslagen te hebben (dat bij terugkeer vol zat). Uiteindelijk moesten namen we intrek in het minst aantrekkelijke park in de minst aantrekkelijke kamer (die wel voldeed aan punt 3). Morgen verder kijken. Edward inspecteerde nog even de zee:

En toen begon het pas echt te regenen. Het kwam met bakken uit de lucht vallen. Toen we toch even de deur uit gingen voor een hapje eten stonden we tot onze enkels in het water. Toch handig die Teva's. En ook erg handig die Capouchons van de Xenos die sanne had meegenomen en waarvan Edward beweerde dat hij ze noooooooooit zou dragen. De hele avond bleef het regenen. En de hele nacht ging het nog veel meer regenen.

Einde van dag 28, de dag dat 48 families ge-evacueerd werden voor de vloed. De dag dat er 100mm regen viel. Het gemiddelde voor geheel december is 30 mm.

Zondag 18 december 2005, Dag 29

Om 8.23 stopte het eindelijk na meer dan 50 uur regen. Sanne heeft trouwens een goede remedie tegen het geluid van regen en storm. Ze slaapt gewoon op haar goede oor. Ieder nadeel heb z'n voordeel. Edward lag de halve nacht wakker, mede omdat het huisje ogenschijnlijk ieder moment kon instorten. Maar goed, uiteindelijk stopte het met regenen en dat moest natuurlijk gevierd worden met een goed ontbijt. Het was feest: Vers Fruit, Toast, Ei, Verse Sapjes en niet te vergeten Bananen-pannekoek! Dit alles in een restaurant met de toepasselijke naam: Breakfast Restaurant. Dat is tenminste duidelijk. Om deze helderheid te onderschrijven sluit dit restaurant na het ontbijt (om 14.00). Op die manier wil ik misschien ook nog wel eens een restaurant beginnen, dacht Edward. Na dit ontbijt was het zaak om zo snel mogelijk een nieuw onderdak te vinden, voordat ons huidige loft definitief zou instorten. We twijfelden tussen het AB Motel en het Sandy Beach Resort. Zoals Herman Brusselmans zou zeggen: "namen zijn erg belangrijk". Het werd dus de laatste. Leuk detail is dat we hier gisteren een huisje geweigerd hadden, dichter bij de zee! Bovendienb konden we gisteren een betere prijs krijgen. Typisch gevalletje van gegokt en verloren. Maar goed, wat doe je als je net een hutje hebt betrokken zee? Zwemkleding aan en er in duiken natuurlijk. Vanuit de zee keken de Globetrotters in spe naar het strand van Chenang Beach. Tussen de palmbomen zagen ze hun huisje. Sanne zuchtte er van. De rest van de dag werden niet veel meters gemaakt (eigenlijk maar 1, namelijk een meter bier). Sanne combineerde twee van haar hobby's, te weten op het strand vertoeven en het tekenen van katten. Op zich was dat een prima plan, maar ze had zich niet bedacht dat dit wel eens belangstelling van andere badgasten zou kunnen opwekken. De oh's en ah's waren niet van de lucht, daar houdt Sanne nou echt niet van. Sindsdien heeft ze haar tekenblok niet meeraangeraakt.

En de rest van de dag bleef het droog! ' s Avonds sliepen we in op een heerlijk bedje, al luisterend naar de zee.

Einde dag 29, de dag dat 20.000 mensen hun huis moesten verlaten om te vluchten voor het water. Het regenwater bereikte de dorpen Kedah en Perlis, alwaar rivieren overstroomden.

Dag 26 en 27 - Nog meer Penang

Donderdag 15 december, dag 26

Vandaag had Sanne veel last van haar Meniere. Ze bleef op een kleine wandeling na binnen. Edward maakte een lange wandeling door Georgetown. Dat viel niet mee, zoals eerder aangegeven is het begrip stoep hier relatief onbekend. Eigenlijk is George Town best groot. Met haar 1,3 miljoen inwoners in ieder geval groter dan welke stad in Nederland ook. Toch is er eigenlijk weinig te melden over deze stad. Ja, zoals een grote stad betaamt beschikt George Town over een eigen China Town en natuurlijk ook over een Little India. En ja, het stikt er van de winkelcentra. Dat wel. Maar daar blijft het eigenlijk bij. En men beschikt over heel veel kust, aangezien de stad gevestigd is op het puntje van Penang. Maar met die kust doen ze dan weer opvallend weinig. Wellicht is het een iets te Nederlandse gedachte, maar Edward zou er meteen een boulevard bouwen met leuke strand-tenten enzo.

Echter, de stukken land aan het water liggen er hier kaal bij, behalve het vuil wat er gestort wordt dan. Rare jongens die Maleisiers. Na de constatering dat Maleisiers geen Zandvoort types zijn keerde Edward terug naar China Town. Sanne was nog niet echt beter, maar durfde een kleine wandeling naar het winkelcentrum in de buurt wel aan. Aldaar werd zij (terecht) verwend met een nieuwe tas en een imitatie Baby-G horloge a 5 RM (1,25 eur). Of zou hij echt zijn? Zou kunnen natuurlijk. 's Avonds viel het horloge spontaan uit elkaar. De avond werd trouwens doorgebracht in het Ping Pong hotel onder het genot van een instant Noodle-tje. Dit gerecht heeft zich ontwikkeld tot ons favourite "vrekken-gerecht". Een maal voor 1 RM (0,25 eur). Voor het eerst kwamen ook Edward's Rapportage-vaardigheden boven drijven (hij zou zijn werk toch niet missen?) Hij maakte zonder welke vorm van technologie een prachtig overzicht van de uitgaven in Singapore en Maleisie (althans, de eerste 19 dagen):

Overnachten -> Singapore 39% / Maleisie 25%
Reizen -> Singapore 8% / Maleisie 13%
Eten -> Singapore 29% / Maleisie 39%
Internet -> Singapore 0% /Maleisie 3%
Overig -> Singapore 22% / Maleisie 20%

Conclusie: relatief gezien is slapen duurder in Singapore en eten is relatief gezien duurder in Maleisie. Of we eten meer in Maleisie. Of we hebben niet goed onderhandeld op hotels in Singapore. Of.... Afijn, dit is zeer nutteloze informatie. Edward was zeer tevreden. Net zoals vele rapportages op zijn werk is het onmogelijk om hier je voordeel mee te doen en zijn deze cijfers dus totaal irrelevant. Tevreden ging Edward slapen.

Einde van dag 26, de dag dat de Kerstman persoonlijk aanwezig was in het winkelcentrum. Hij predicte de kerstgedachte, in zijn ogen was deze: "christmas is the spirit of giving". Dit waarschijnlijk naar volle tevredenheid van de eigenaar van het winkelcentrum.


Vrijdag 16 december 2005, dag 27

Tot deze dag hadden we twee alternatieve plannen:
1) Verhuizen naar een vissersdorpje bij het strand op Penang
2) Doorreizen naar Langkawi

De natuur maakte de keuze makkelijk. Het regende, waardoor het strand niet echt een optie leek. Goed, op Langkawi draait alles ook voornamelijk om strand, maar wellicht zou het daar mooi weer zijn. DOor de bank genomen is het op Langkawi mooier weer dan elders in Maleisie. Meniere was trouwens ook no steeds in da house, dus besloten we in ieder geval het boottochtje een dagje uit te stellen. Wel alvast een kaartje gekocht, we zouden de volgende ochtend opgehaald worden bij het hotel, jippie!

Wellicht is het overbodig om te melden, maar Langkawi staat voor Zon, Zee en Strand (en goedkope sigaretten en drank). Georgetown staat dus eigenlijk voor niet veel, maar wel voor veel boekenwinkels, waar onder ook engelse boekwinkels, waar onder ook tweede hands boekwinkels, waar onder ook tweede hands boekwinkels met een plankje met nederlandse boeken. 1 + 1 = 2, even wat te lezen kopen voor op het strand van Langkawi. We hebben ook nog wat boeken verkocht met een winstmarge van -/- 50%. Acht een boekhandelaar moet ook leven. Edward kreeg nog wel een compliment voor zijn onderhandelingsvaardigheden (zou ik ook doen als ik net iemand van zijn boeken had ontdaan voor een appel en een ei). Qua Nederlandse boeken gaat de eigenaar trouwens puur af op het uiterlijk van de boeken (wat moet hij anders, een cursus Nederlands bij de LOI gaat wellicht te ver voor hem). Als gevolg hiervan staat zijn hele nederlandse plank vol veelal gaaf uitziende exemplaren van flut-boekjes, waar onder veel doktersromans. Een enkel goed boek dat er tussen staat gaat voor dezelfde prijs de deur uit. Na dit gerommel in de marge kochten we vervolgens voor een klein vermogen een Lonely Planet van Cambodia (dit maal slechts 10% korting). Verklapt ook meteen ons volgende reisdoel. Na het shoppen nog wat door Little India gewandeld. Altijd wat loos, mooie winkeltjes, mooie kleuren en vooral met vlagen de heerlijkste geuren van wierrook, bloemen en naturlijk eten. En wie zijn wij dan om niet even een vorkje te prikken. Zo gezegd zo gedaan. Voldaan keerden we terug naar China Town. Het viel ons op dat men vandaag nogal in de weer was met wierrook. Met heel veel wierrook!

Dat men niet vies is van een stukje wierrook was ons bekend, maar waarom deze enorme hoeveelheden is ons tot de dag van vandaag onbekend gebleven. Toen we eenmaal ons hotel ingerookt waren kwamen we er die dag niet meer uit.

Einde van dag 27, de dag dat het BEGON met regenen.

Dag 25 - Georgetown / Penang

Woensdag 14 december 2005, dag 25

Vandaag naar Georgetown op het eiland Penang. Een directe bus vanaf Tana Rata naar de ferry die ons in Georgetown zou brengen. Dit alles in slechts 5,5 uur, dit beloofde echt een zeer efficiente reis te worden.

Maar eerst iets over de Kou. Wij hadden verwacht dat Maleisie ons niets dan warmte zou brengen, maar het feit is dat we het bijna dagelijks koud hebben. Natuurlijk, de Camaron Highlands waren koud, maar dat wisten we van te voren (hoewel iets kouder dan verwacht). Deze koude is derhalve te verklaren aan de hand van climatologische omstandigheden. Echter, er zijn een aantal andere vormen van kou in Maleisie waarvoor wij geen verklaring hebben gevonden. Zo is er bijvoorbeeld het fenomeen winkelcentrum. Deze zijn meestal zodanig koud dat je er maximaal een uur binnen kan zijn. Met name Sanne heeft af en toe een opwarm moment nodig, Edward rent uberhaupt na een uur gillend weg uit winkelcentra. En dan de Bus. De Lonely Planet weet het treffend te omschrijven: "Maleisische bus-chauffeurs beschouwen passagiers als bederfelijke waar dat zo koud mogelijk getransporteert dient te worden". Ook deze bustocht was het weer raak. Na een half uurtje in de bus begonnen we eindelijk een beetje op te warmen en zelfs onze kleren begonnen al iets van droogheid te vertonen. Dit liet de buschauffeur niet op zich zitten en prompt ging de airco weer op standje diepvries. Nee, zo'n reisje is echt kou lijden. Uiteindelijk werd het pas weer lekker warm op de ferry naar George Town (onze vertaling Sjors-dorp). Na 5,5 ur was een toilet ook een aangename bijkomstigheid, waardoor we aan de boottocht niets dan goede herrinneringen hebben. Dit ondanks het feit dat het een tochtje van nog geen kwartier betreft. Ons eerste doel in Sjors-dorp was het Immigration Office. Even vragen over ons visum (dat we dus niet hebben gekregen) en hoe lang we in Maleisie mogen blijven. Het antwoord op de eerste vraag is: "geen probleem" en het antwoord op de tweede vraag is 90 dagen. Dit was een meevaller, we waren bang dat we 30 dagen hadden. In dat geval hadden we onze reisplannen wat moeten inkorten. Mar nu konden we rustig aan doen dus. Om daar meteen maar mee te beginnen daalden we neer in het Little India van deze stad voor een drankje en een maal. Daarna checkten we na een kleine omweg langs enkele hotels in bij het Hong Ping hotel (onze vertaling Ping Pong hotel). Zoals de naam doet vermoeden betreft dit een chinese gelegenheid, wat bijna de garantie geeft voor een uitstekende prijs-kwaliteit verhouding. En veel tegels, chinesen houden van tegels. Onze kamer had dan ook een echte "badkamer-look". Maar dan wel een brandschone badkamer. Na wat tijd voor ontspanning en een korte wandeling door de buurt kwamen we terecht bij een mexicaan. Onder het motto: "je kan niet altijd rijst eten" aten we we tortilla's Burrito's en dronken we geen Corona maar Skol. Eerste voorzichtige conclusie over George Town: Veel verkeer en weinig stoep.

Einde dag 25, de dag dat we langzaam opdroogden.

Dag 20 - 24 Camaron Highlands

Vrijdag 9 december, Dag 20

Vandaag alsnog onze vertrekdag vanaf het eiland. Nog overwogen om een dagje te blijven, maar de Camaron Highlands wachten op ons! Busje, bootje, VIP Bus, 2 uur wachten (genoeg voorlunch en een krantje), nog een bus (niet zo VIP helaas) en ruim 600 bochten later stonden we op het dak van Maleisie. Midden in de Camaron Highlands op ruim 1600 meter hoogte. Dat is best een behoorlijke klim als je rechtstreeks vanaf het strand komt. Bij bocht 23 begon het trouwens al te regenen. Later zouden we leren dat het hier elke middag begint te regenen. De rest van de dag bestond uit 1 grote regenbui. Daarnaast hadden we wat moeite met het vinden van een bedje. E.e.a. was vol en e.e.a. beviel niet zo (muf, geen raam). Gelukkig schreeuwde de eigenaar van Fathers Guesthouse vanaf een berg (waar het guesthouse gevestigd is) dat hij ons kwam redden. Zo gezegd, zo gedaan. Even later kwam zijn knechtje ons halen met zijn bus. Eenvoudige accomodatie voor een dito prijs.


Gedeeld toilet en douche, maar wel erg gezellig met films, thee, koffie, internet en een prima restaurant. En een hele grote vis in een heel klein aquarium ook. Aangezien het toch regende hebben we de rest van de dag besteed aan liggen en internetten.

Einde dag 20, de dag dat een Meniere patient meer dan 600 bochten overleefde.


Zaterdag 10 december 2005, Dag 21

Na een niet al te beste nachtrust (licht-overlast! Ons slaapvertrek is vlak naast de gemeenschappelijke douches & toiletten gevestigd) en een uitgebreid ontbijt, hebben we wat rond gekeken in het dorpje Tana Tata. Gezellige bende met heel veel leuke eetgelegenheden en nog meer winkeltjes met rommel. Qua Meniere was dit niet een top-dag dus besloten we te gaan relaxen tot betere tijden aan zouden breken. Lekker zonnetje, krantje daar bij en een kopje thee natuurlijk. Dit tafereel werd vergezeld van een prachtig uitzicht over de bergen. Het deed een beetje denken aan Oostenrijk in de zomer. Edward voerde zijn favourite hobby uit, het uitscheuren van krant-artikelen voordat Sanne ze gelezen had. 'S middags hebben we een poging gedaan het oud-engelse, at deze regio typeert, naar boven te halen door een high tea te nuttigen. Met sandwiches, strawberry cheesecake (lemon was op) en apple pie. En heel veel thee natuurlijk. Edward nam er nog een portie Bami bij om de sfeer wat te breken. En natuurlijk begon het 's middags te regenen. Dat kon de feestvreugde echter niet bederven aangezien het guesthouse twee topfilms draaide: Along came Polly en Forrest Gump. Beiden natuurlijk al meerdere malen gezien, maar al met al een vermakelijke middag/avond op de bank.

Einde van dag 21, de dag dat Sanne voor het eerst in haar carriere heter eten bestelde dan Edward. (Sanne Sweet & Sour Chicken (& blijkbaar hot ook) en Edward Chicken Curry).

Zondag 11 december 2005, Dag 22

Nog steeds wat rustig aan doen, maar wel enige dingen gedaan die je hier als tourist behoort te doen. Rozentuin bekeken, mini-thee plantage, thee museum en thee proeven. Met scones wel te verstaan. We wilden nog een bescheiden jungle walk doen, te weten route 4. Deze was echter volledig geblokkeerd en zelfs Edward lukte het niet de omgevallen bomen aan de kant te krijgen. Al met al wel een behoorlijk stuk gelopen, maar helaas begon de regen vandaag vroeg. Al om 14.00 zaten we op de bank achter een kopje thee. Noodgedwongen weer film & internet voor de rest van de dag.

Einde van dag 22, de dag dat de loting voor het WK voetbal plaats vond. De groep van Nederland is de groep des doods?


Maandag 12 december, dag 23

Vroeg op en lekker actief doen voordat het begint te regenen. We hadden ons voorgenomen een route te lopen die hier lokaal erg beroemd is. We gingen voor DE 9a. Na verloop van tijd passeer je bij deze trail al de Robinson waterval.

Maar eerst nuttigden wij ons ontbijtje bij een soort van pre-waterval. Onder het genot van kletterend water genoten wij van fruit, yoghurt en koekjes die luisteren naar de illustere naam: "Dr. Quakers Sunlight Breakfast Cookies". Dat wil je! En toen Sanne de eerste hap nam brak inderdaad de zon door. Daarna volgde een prima wandeling door de natuur waarmee de Highlands rijk bedeeld zijn. Naarlang wij steeds dieper in de "jungle" geraakten werd het pad steeds lastiger begaanbaar cq definieerbaar. Maar wel mooi spul die natuur, met name de Robinson Falls zelf natuurlijk.

Aangezien we uiteindelijk na twee uur precies op het eindpunt op de kaart aankwamen gaan we er van uit dat we de goede route gelopen hebben. Vervolgens nog enkele kilometers naar de doorgaande weg en aldaar met de bus terug. Busfirma was Slak & Co met als slogan: "Twee versnellingen is genoeg". Maar uiteindelijk geraakten we terug in ons dorpje Tana Rata.

Na enkele dagen handen schudden met de locale Indier en de vraag "may be tomorrow?", was de vriendschap zodanig gegroeid dat we maar eens moesten eten bij onze vriend. Prima restaurant met zo'n leuke clay-pot-oven waar heerlijke naan-broden en kippetjes uit getoverd werden. May be tomorrow again? Je weet maar nooit. Dit alles speelde zich halverwege de middag af, dus was het hoog tijd voor wat regen. Die viel dan ook vlak voordat we veilig thuis waren in Father's Guesthouse. Father zelf was vandaag niet dronken, maar moest wel hard lachen toen wij net na het uitbreken van een stortbui zeiknat binnen kwamen. Een halve minuut kan best veel verschil maken, zelfs als je een jaar de tijd hebt. Droge kleren aan gedaan (beginnen op te raken) en voor de verandering maar eens een filmpje gekeken.

' S avonds weer genote van de Britse invloeden (lees apple pie, vers zo uit de oven. Met een bolletje ijs er naast!) Daarna naar huis en vroeg onder een hele dikke deken.

Einde van dag 23, de dag dat het merk Vono championsoep aanprijst als een "well balanced breakfast experience" (bron: The Star).

Dinsdag 14 december 2005, dag 24

Helaas had Father's Guesthouse geen championsoep als ontbijt. Vreemd, want een stevig ontbijt was wel op zijn plaats. Vandaag zouden we namelijk gaan touren als een echte tourist. Een aantal zaken die we wilden bezoeken (of eigenlijk alleen een grote thee plantage) waren per openbaar vervoer wat lastig te bereiken. Daarom hadden we een volledig verzorgd dagtripje genomen. Met een mini-busje zouden we langs alle highlights van de hightlands gebracht worden. Zo gezegd, zo gedaan. Het busje zat gezellig vol met lotgenoten. Allereerst werden we gedropt in een rozentuin. Mooi spul hoor! En het rook er ook prima, vooral als je de avonden doorbrengt in Father's Guesthouse. Ondanks Edward's "tuincentrum Osdorp" associatie was het uitzicht prachtig.

Daarna gingen we 300 meter verder op naar 1 van de vele aardbeien kwekerijen. Enigszins verveeld hoorde Sanne het verhaal aan, gaan ze nu een dochter van de groenteman uitleggen wat aardbeien zijn??? Maar toen Edward een bakje voor haar kocht (met slagroom), fleurde ze helemaal op. Sanne;'s oordeel: "Prima zomerkoningkjes hierzo". Na weer enkele minuten in het busje was het tijd voor de butterfly garden. Wij waren enigszins op het verkeerde been gezet door de naamgeving van deze attractie. Naast vlinders waren er torren (w.o. een neushoorn-tor die best groot was), slangen, reptielen en ander eng spul.

Qua vlinders deed Edward's oranje shirt het erg goed. Nadat Edward zich had ontdaan van alle vlinders (1) ging het hele spul weer in het busje, op weg naar hetgene het allemaal om te doen was. Als thee-leut van de spreekwoordelijke bovenste plank, kon Sanne eindelijk eens bekijken waar het spul vandaan komt. En dan wel bij de thee plantage van BOH. De highlands plantage wel te verstaan, die schijnen beter te zijn dan lowlands plantages. Het is ons niet duidelijk geworden waarom. Feit is dat het plukken i.i.g.v. veel lastiger is in de bergen. Hiervoor worden trouwens gastarbeiders ingehuurd, met name uit Indonesie. Een goede plukker kan hier tot 40 RM (10 euro) per dag verdienen. Na het plukken is het eigenlijk niet zo moeilijk. Snijden, drogen en in zakjes doen, that's all! En dan natuurlijk het zakje in een kop heet water hangen, dat is dan nog wel essentieel. Al deze fasen hebben we bekenen en de laatste fase (het drinken) hebben we ook nadrukkelijk doorgenomen. Maar met name het uitzicht over de plantages was het mooist.

Nadat iedereen zijn kopje leeg had gingen we op weg naar de honey-bee farm, maar dat is volgens Sanne niet noemenswaardig. De tour werd afgesloten met een bezoek aan een chinees Boedistische tempel, luisterend naar de naam Sam Poh. Mooi ding. Nog een boekje over de Budha meegenomen in de hoop wat meer te weten te komen over de "ceremonies" in de tempel. Dat is niet gelukt, maar wel geleerd over het leven van de Budha. Zijn jeugd, zijn zoektocht naar Enlightment en het bereiken daarvan op 35-jarige leeftijd (dat gaat Edward niet meer redden!), en over zijn sterven. Na terugkomst nog even bij onze vriend langs geweest voor een heerlijk maal. Dit maal waren we echt veeeel te laat terug, het regende al voor we de eerste hap namen. Wederom doorweekt bij Father's Guesthouse. 's Avonds onze tas gepakt voor vertrek.

Einde van dag 24, de dag dat een grote drank-smokkel-bende opgerold werd bij de Thaise grens. Edward is bang dat dit invloed heeft op de bierprijs aangezien blikjes bier ter waarde van RM 286,156 (65k eur?) buitgemaakt zijn.

Dag 15 t/m 19 - Pulau Pangkor

Zondag 4 December 2005, Dag 15

Naast de bij dag 13 genoemde drie punten omtrend de nachtrust in KL (die er dus niet is), was er deze nacht ook nog een vierde factor:
4) om 6.15 had de naast gelegen Hindoe Tempel een feestje, met wat zang en wat trommels en dat soort spul.

Maar om in El Salvador's termen te spreken: "ieder nadeel heb zijn voordeel". We wilden toch een vroege bus pakken richting Lumut. Om 8.00 stonden we dus al op het busstation, zoals eerder aangegeven aan de overkant van de straat. Om een idee te geven: rond de 30 perrons, waar per perron continu twee bussen klaar staan voor vertrek. Een complete chaos aldaar. En juist daar werd de lekkerste koffie geschonken die wij ooit proefden (ok, behalve die van Sanne's vader dan). Afijn, 8.30, perron 18, appeltje eitje. Commerciele reistijd 3 a 4 uur, daadwerkelijke reistijd slechts 4 uur! Daarna nog een bootje (3 kwartier), altijd spannend voor iemand met Meniere (ging redelijk goed). En vervolgens stonden de Globetrotters in Spe aan het strand op Pulau Pangkor! Sanne gooide er nog even een dooddoener in: "Wat een rotleven hebben we toch".

De zon scheen er rustig op los en goed gemutst gingen we de onderhandeling in voor een geschikte plaats om te overnachten. We worden er al een klein beetje beter in. Vrolijk lachen, duidelijk uitleggen dat je niet veel geld hebt en als dat niet helpt dreigen de onderhandeltafel verlaten (en blijven lachen). Leuke Bungalow van 75 RM voor 50! Sanne schrok er zelf van. Aldus, even later zaten we aan een ijskoude Tiger en een heerlijke lunch. Met uitzicht op het strand natuurlijk. De rest van de middag spreekt voor zich: handdoekje op het strand en afwisselend liggen en zwemmen. Prima water, redelijk helder en heerlijk warm. Een vreemde gewaarwording is het verschil in badgedrag tussen locals (veelal Moslims dus) en de buitenlandse touristen. De buitenlanders gedragen zich als op zandvoort op de allereerste warme dag van het jaar. De locals gaan gekleed in Jogging broek, trui en hoofddoek de zee in. Ondanks ons "badgedrag" zijn we niet eens verbrand (ok, een klein beetje maar we hadden dan ook alleen factor 25 bij ons, morgen alluminium folie).

's Avonds gegeten bij TJ's, een Indonees met een waarschuwing op het menu dat het wel eens heel erg lang zou kunnen gaan duren. Wel eerlijk. Waarschijnlijk heeft TJ ook iets te lang staan kijken bij de "slow-apen". De sfeer bevalt ons wel. Heerlijke sapjes van vers fruit en indien gewenst altijd een krantje of een boek te leen. Daarnaast heeft TJ ook heel veel katten, we hebben meerdere Wokkel-look-a-like's gespot. En verse vis die Edward zich zeer goed liet smaken (en de katten ook). Na een stukje reizen, twee nachten in KL en het aanzien van een heerlijk zacht bed vielen we spontaan in slaap voor tienen. Weer eens wat anders. Einde van dag 15: De dag waarop Edward de volgende stelling poneerde: "iedereen die beweert dat nederland vol is moet per direct met een enkele reis op het vliegtuig naar Kuala Lumpur gezet worden".


Maandag 5 December 2005, dag 16

Sinterklaas op Pulau Pangkor! Aangezien we over een luxe chalet beschikken en dus ook over een riant balkon, begon hier de dag. Edward was blij, eindelijk kwam die zak met "handige spulletjes" van pas (zie de catalogus van Bever Zwerfsport als je geen idee hebt waar we het over hebben). Edward gebruikte maarliefts de wereldstekker, de dompelaar en de roestvrij stalen mokjes. Gecombineerd met wat ingredienten wist hij hiermee een heus kopje koffie te fabriceren. Wat is het leven toch mooi! Na de ochtend als een slow-aap-achtige door het leven gegaan te zijn, moesten we nog even terug naar het dorp voor een banktransactie (lees geld pinnen). Vervoer vindt hier plaats met Roze busjes, als tourist is het verboden om de lijnbus te pakken. Toch een soort van Taxi, shit! Na de gewenste banktransactie van 1000 schelpjes hebben we een groot deel van de terugweg gelopen. Warm, maar schitterend. Aan de ene kant het strand en aan de andere hand veel bomen, oftewel bos (hier ook wel woud genoemd). Palmen, bananenbomen en anderen die er ogenschijnlijk al heel lang staan (gezien de omvang). En op dat moment deed ook Sinterklaas zijn inkopen. Omdat Sinterklaas in Maleisie op zich al nergens op slaat, besloten we dat het dus ook best plaats kon vinden op pakjes middag. Met koude cola en chocolademunten uit Nederland (de chocoladeletters hebben de warmte niet overleefd). Sanne kreeg van de Sint een dagje in een Luxe Resort en Edward kreeg een strand-outfit (Badslippers (geel) en een Sharong (cool)). Iedereen was blij, zeker met die gedichten er bij (zie elders op deze weblog). En achteraf gezien helemaal geen gedoe met lootjes trekken dit jaar.

Na dit niet geheel klassieke sinterklaasfeest pakten we nog wat laatste uurtjes zon mee op het strand. Ook 's avonds natuurlijk gerelaxed en chinees gegeten met cola en bier.

Einde van dag 16, de dag dat Edward las over een Spa in Subang Jaya. Hier kan je niet alleen bier drinken (op zich al goed voor een Spa), maar ook baden in bier! Goed voor huid, nagels en haar door een hoog vitamine B gehalte. Verder schijnt een bier-bad ook kalmerend te werken, iets waar Edward zich niets bij voor kan stellen. Voor geinteresseerden: het adres is Jalan USJ 10/b. Succes.


Dinsdag 16 december, dag 17

Het is Edward in zijn bol geslagen. In alle vroegte stond hij op met de mededeling dat hij een stukje ging hardlopen. Bij een luchtvochtigheid van 236% en een temperatuur waarbij in ieder geval geen wereldrecords gelopen worden, kan de eenzame harloper melden dat zweten dan best lukt. Nog voor hij de eerste heuvel was opgerend was hij zo'n beetje doorweekt. Maar het was prachtig! In alle vroegte kwam het enige geluid dat te horen was uit het bos. Verder niets dan dat. Ja, wat apen en wat neushoornvogels (Hornbills) die enigszins verbaast naar het zwetende monster keken (rare gasten die mensen). Na enige tijd kwam de eenzame hardloper aan bij het locale vliegveld, dat ook bleek te bestaan. De term landingsbaan moet hierbij niet al te groots opgevat worden. Waarschijnlijk lukt het KLM's kleinste City-Hopper nog niet om hier te landen zonder in de zee te storten (hiermee eindigt de landingsbaan namelijk). Maar goed, na een half uurtje was de harloper terug in het "Beach Resort". Zijn moslim buurman was vrolijk. Hij dacht dat Edward een Moslim Style zee-duik had genomen, zo bezweet was hij.

Maar goed, na deze flauwekul en een heerlijk ontbijt was het dan zo ver. Weg bij het pauper-strand van Teluk Nipah en snel richting het Pan Pacific resort. Als we daar zouden overnachten waren we waarschijnlijk voor de kerst weer thuis, maar wie niet rijk is moet maar slim zijn. Voor een aanzienlijk kleiner vermogen kochten wij twee dagtickets voor het resort. Prima voor elkaar: een paar zwembaden, terrasjes aan het strand (dat wel schoon is), palmbomen en een baai waar het prima zwemmen is. Sanne's eerste gedachte: "Dit wil je". Zoals je mag verwachten werd de dag doorgebracht met liggen, zwemmen, muziek luistere en nassi eten (nassi was ongeveer 10 keer zo duur als "op straat", maar deze zat gelukkig bij de dagprijs in. Hij was trouwens zeker niet veel lekkerder dan de straat-nassi). Prima dagje, moeten we vaker doen!

Einde dag 17, de dag dat wij verbleven tussen oude rijke mensen.


Woensdag 7 december, dag 18

Na wederom een heerlijke nachtrust hebben wij genoten van een westers ontbijtje: ei, spek, toast, beans en dat soort zaken. We komen al aardig in de richting van ons doel voor dit eiland: een dag helemaal niets doen. Echter een Donald Duck tempel verstoorde ons voornemen. Het begon wel goed. Handdoekje op het strand, liggen, even de oogjes nog dicht. Dit alles vond plaats op Coral Beach, nog geen vijf minuten van ons "huis". Maar naar verloop van tijd werd toch onze nieuwsgierigheid naar de ogenschijnlijk chinese tempel aan het einde van het strand te groot. Toch nog iets gedaan, we moetsen even kijken. Hierbij moeten we wel zeggen dat we na een kwartiertje reeds klaar waren met de tempel. We zijn er nog steeds niet achter wat de beelden van Disney figuren naast de gebruikelijke objecten te betekenen hadden. Wel leuk, vond Sanne. Qua Lunch liet Sanne zich nog verleiden tot "western food". Een hamburger dunner dan een plak ham, het bestaat! Morgen gewoon weer rijst, al dan niet met kip. Het feit dat er verder niets te melden valt over deze dag bewijst dat wij ons doel bijna bereikt hebbe. Morgen een lege pagina? Of zullen we morgen vertrekken naar de Camaron Highlands? We hebben namelijk besloten dat dit onze volgende bestemming is.

Einde dag 18, de dag dat we heeeeel veel apen zagen.


Donderdag 18 december, dag 19

En we bleven nog een dagje. Hoewel het leven hier erg zwaar is proberen we het nog een dagje vol te houden. Doel: liggen en zwemmen voor de verandering. Eerst een ontbijtje met vers fruit, pannekoeken (!), ei, toast etc. Echt, het valt niet mee. Het strand was wel uit te houden en we hebben zelfs nog een stukje gewandeld in het bos (hoewel reizigers dit Hiking in the Jungle noemen, klinkt wel veel beter eigenlijk). Goed, tijdens onze jungle trail kwamen we na veel moeite (lees het volgen van bordjes) bij een waterval aan. Om dit moment te vereeuwigen werden enige foto's genomen

Maar toen weer snel naar het strand. Aan het eind van de middag zijn we nog even op zoek gegaan naar de in de Lonely Planet genoemde Tiger Beer Garden. In zijn zoektocht werd Edward aangevallen door een hond, waarnaa hij zijn zoektocht opgaf (Edward: "Story of my life"). 's Avonds werden we nog geconfronteerd met een eerste noemenswaardig insect. Deze "kakkerlak-achtige" van misschien 1 a 2 centimeter vond het nodig om op ons zachte bedje te vertoeven. En toen brak de paniek uit, dat beloofd nog wat voorde rest van onze reis! Maar gelukkig leven we nog.

Einde van dag 19, de dag dat Edward het tweede deel van de Guggenheimer Trilogie uitlas.

Dag 13 en 14 - Kuala lumpur

Dag 13, Vrijdag 2 december 2005

Nu we de Zoo gezien hebben rest ons niets anders dan Melaka te verlaten. Bestemming is Kuala Lumpur, hoewel het veel stoerder is om KL te zeggen. De rit naar KL heeft niet zo veel om het lijf, het betreft een busrit van ongeveer 2,5 uur, tegen een bedrag waar je in Nederland nog geen strippenkaart voor koopt. Hiebij moet gezegd worden dat 2,5 uur de "commerciele rijsduur" is. Door de reis wat korter te maken dan hij daadwerkelijk is denkt men eerder de kaartjes te kunnen verkopen. Na een kleine vertraging van een uurtje in de drukke vrijdag middag spits arriveerden we halverwege de middag. Snel ingecheckt in het Hostel tegenover het Busstation. Plan was namelijk alleen het weekend te blijven en later terug te keren naar KL. Een hostel dicht bij het stinkende busstation was dus erg praktisch.

Even wat open deuren: KL is best groot en best druk. Ondanks het feit dat dit algemeen bekend is, was het wel even omschakelen. Wat een drukte, wat een warmte, wat een verkeer en wat een smerige bende! Daarbij had Sanne wat last van haar Meniere en dan is dit niet de optimale omgeving voor een wandelingetje. In afwachting van betere tijden qua Meniere hebben we ons verscholen in het Hostel, wat relatief gezien een oase van rust was. Behalve het feit dat onze "kamer" slechts de afmetingen 2 bij 2 had en dus eigenlijk alleen bestond uit bed, was het hier prima toeven. Het Hostel beschikte over airco en een ruimte met lekkere banken en de gehele dag films en bier. Van die illegale films waarbij de Engelse ondertitels soms compleet iets anders weergeven dan de werkelijke tekst. Tip: als je de film voor de tweede keer ziet moet je alleen de ondertitels lezen, dan zie je een compleet andere film. Om een kort verhaal kort te houden: op dag 1 in KL kwamen we niet verder dan de Mc Donalds op de hoek. 'S nachts stonden ons nog drie verassingen te wachten:
1) De springveren in het matras stonden 's morgens op onze rug getatoeerd.
2) De files in KL gaan 's nachts niet weg, inclusief het ongetwijfeld goed bedoelde claxoneren.
3) De Airconditioning werd in deze tent centraal aangestuurd. Hierdoor sliepen we in een soort koelkast. Handig als je geen slaapzak of deken bij je hebt.

Einde dag 13, de dag dat een man in Maleisie bewusteloos raakte tijdens het joggen. Niet wanwege een hart-attack maar vanwege een perfect hit by a Golfball. Bij nader inzien vindt Edward het Golfen wellicht toch wel een aardig spel (laten we niet van sport spreken).


Dag 14, Zaterdag 3 december 2005

Na een bakkie koffie en een bananan-pannekoek zonder banaan (banaan op) gingen we alsnog het grote KL in. Met de Metro naar te Petronas Towers om precies te zijn. KL kent twee metro systemen en men is zo slim geweest deze strikt van elkaar te scheiden. Dus als je wil overstappen op een andere lijn betekent dit: Trapje op, nieuw kaartje kopen, ander trappetje af. Of in ons geval: verkeerde trappetje naar beneden, KLCC station niet kunnen vinden op de kaartjes machine, metro station uit, ander metro station in, kaartje kopen en tenslotte in een metro stappen die zelfs voor Amsterdamse begrippen meer dan vol was (hoewel er na ons nog heeeel veel mensen bij konden). Na enkele haltes stapten we uit bij "The Place to Be", althans volgens domme touristen zoals wij: De Petronas Towers! We hadden ze al gezien in de sky-line van KL, maar toen we het metro station uitstapten vonden we ze alsnog wel genant hoog. Wat een enorme joekels, welke mongool heeft dit verzonnen?Na enkele minuten naar boven gestaard te hebben pakten we instinctief onze camera's. Dit moest natuurlijk vastgelegd worden. Probleem was dat ze zo hoog waren dat ze niet op de foto pasten. Stukje terug lopen dus. Enige details:
-> hoogte: 452 meter
-> Verdiepingen: 88 (vanaf 80 voor top-management)
-> Dubbel Dekker Sky Bridge op verdiepingen 41 en 42
-> 29 dubbel dekker liften (90 seconden naar verdieping 88)
-> 5400 Parkeerplaatsen, 5 levels onder de grond
-> 395.000 vierkante meter vloeroppervlakte
-> 37.000 ton staal
-> Gewicht toren: 300.000 ton
Maar vooral hoog. Mijn god wat zijn die dingen hoog. In de Lonely Planet had Edward gelezen dat er slechts 800 kaartjes per dag vergeven worden voor een bezoek aan de sky-bridge. Deze kaartjes zouden al vroeg op de dag vergeven zijn, dus kon Edward veilig voorstellen om kaartjes te gaan halen (klinkt wel goed: ik wilde er wel op, maar we konden onmogelijk aan kaartjes komen. Afijn, na 1,5 minuut in de rij gestaan te hebben werden hem twee kaartjes voor 16.00 in zijn handen gedrukt. Slik. Vervolgens nog even vol verbazing rondom de torens gelopen en vervolgens eerst even het Centrum van KL in. Oftewel, erg veel drukte. Ondertussen nog wat afgekoeld in een koelkast alias een winkelcentrum. Na een prima nassi nog wat gerelaxed in het hostel, zodat Edward zich mentaal kon voorbreiden op de Sky-bridge.

Klokslag 16.00 stonden we weer bij de ingang van de Petronas Towers. Na een korte introductie video en een uitgebreide security scan, konden we in de gevreesde lift plaatsnemen. Met een afschuwekijke snelheid schoten we omhoog en voor we het wisten waren we op 178 meter hoogte, alwaar we op de sky bridge konden rondlopen. Wat een hel (Edward), wat een prachtig uitzicht (Sanne). De blik naar beneden was indrukwekkend, met name ook op de torens zelf. En dan te beseffen dat hier elke dag mensen werken! Een blik in 1 van de kantoren liet een buro zien met veel papier, een openstaande laptop en veel chaos. Er werken hier zelfs mensen zoals ik, dacht Edward. Maar deze idiote gedachte duurde slechts enkele seconden omdat het uitzicht over KL alle aandacht opeiste. Er was nog net tijd voor enkele foto's en toen werden we alweer van de brug afgejaagd zodat de volgende groep Japanners er op kon. Eenmaal beneden heeft Edward nog slechts een half uur met knikkende knieen rondgelopen, dus al met al viel het erg mee. Beneden was trouwens ook een shopping center, en toevallig was heel KL op de gedachte gekomen om op dit tijdstip naar dat specifieke shopping center te gaan. Het was zo druk dat we niet eens met de metro konden reizen, sterker nog: het was al absoluut onmogelijk om bij de kaartjes automaat te komen laat staan in de metro zelf. Nog steeds aanhanger van het anti-taxi beleid gingen we maar weer terug lopen. Dit stuk van KL is wat ons betreft veel leuker dan onze "eigen buurt". Leuke barretjes en restaurants (vreemd genoeg wel allemaal leeg). Onderweg nog wat Sushi (Edward) en Brood (Sanne) opgepikt en in het veilige hostel opgepeuzeld. Vervolgens nog een zeer geweldadige film gekeken. Sanne haakte af bij de eerste slachtpartij, Edward na drie uur, toen de DVD speler het begaf.

Dit maal in lange broek en trui geslapen, minder koud en minder tattoo's.

Einde van dag 14, de dag dat een Australier in Singapore opgehangen werd als gevolg van het bezit van 396 gram cocaine. De opiniepagina's in de kranten alhier staat vol met reacties van mensen die dit een zeer verstandig besluit vinden.

Dag 12 - Nog een dagje Melaka

Dag 12, Donderdag 1 december 2005

Vandaag Zoo-dag! Eindelijk. Aangezien we het vermijden van taxi's als basisprincipe voor onze reis hebben aangenomen stappen we na een goed ontbijt (brood, kaas, jam, koffie, thee) in de stadsbus. Het ontbijt hebben we binnengehouden, maar daar is ook alles mee gezegd. Een veel geponeerde stelling van Edward ging niet op: "Openbaar vervoer brengt je van waar je niet bent naar waar je niet naar toe wil". Nee hoor, de Bus zet ons netjes af voor de ingang van de Dierentuin (wel 1 keer overstappen, maar goed). Een andere stelling van Edward ging ook niet op: "Duur is Mooi". Nee, voor nog geen kwart van de prijs van de Singapore zoo kochten we twee entree bewijzen (7 Rm = +/- Eur 1,5). En de dierentuin was echt prachtig!

Eerst maar even langs de Otters. Helaas waren deze helemaal achter in het park gesitueerd. Ten onrechte natuurlijk. Dit was tevens onze enige klacht op het evaluatie-formulier dat wij na ons bezoek invulden. Toen we later wel bij de Otters arriveerden was 1 Otter in diepe slaap en de andere Otters bestonden niet. Verder: Rino's, Olifanten, Tijgers, Panters, Baboons, Neushoornvogels (Hornbills), Zebra's, Giraffen, Stuisvogels, Ree-achtigen en heel veel ander gespuis. Nog twee speciale vermeldingen als vette bonuspunten voor de Melaka Zoo. Allereerst was deze Zoo in het edele bezit van een Kraanvogel. Wat een mooi beest!Hij deelde zijn verblijf met minderwaardige specimen, waar onder Pelikanen. Toch bleef hij zich onverstoord waardig gedragen. Na enkele typerende kraanvogel-bewegingen was Edward's dag weer helemaal goed. Tweede speciale vermelding gaat naar de "slow-apen". Deze soort was nog nimmer eerder door ons gezien. Het betreft apen met een afmeting van ongeveer een grote fles Tiger bier. Dit is op zich niet indrukwekkend en de apen vertonen daarnaast slechts het gedrag dat je kan verwachten. Echter, ze bewegen twee keer zo langzaam als een andere aap. Speciale vermelding niet alleen omdat dit er grappig uitziet, maar met name omdat deze levensstijl ons erg aanspreekt. Wij namen ons ter plekke voor dit gedrag over te nemen. Meteen maar even gaan zitten voor een koud drankje.

Al met al was het goed toeven in de Zoo. Na op de terugweg wederom een taxi geweigerd te hebben (wat erg goed voelde) kwamen we binnen niet afzienbare tijd terug in Melaka Town. Ook hier kwamen we precies aan op voedertijd. We aten gerechten met een Portugese invloed, die zeer goed smaakten, maar niet niet noemenswaardig anders dan de Maleisische gerechten. ' S avonds niets dan Rust en Drankjes.

Einde van dag 12, de dag dat wij een Mus bijna van het dak zagen vallen.

Dag 10 t/m 11 - Melaka

Dinsdag 29 november - dag 10

Dit was de grote cultuur dag. Zoals eerder aangegeven is er hier in Melaka behoorlijk wat van dat culturele spul. Door het vele "landje-pik" hebben verschillende volken hier iets nagelaten.

Ook de Nederlanders zijn hier schuldig aan. Wij zullen proberen een korte samenvatting te geven. Alles ging (en gaat) hier om handel. Melaka is een belangrijke handelshaven. Dit was ook vroeger al zo, o.a. de handelsroute tussen China, Singapore en Indonesie, maar ook die met Portugal was erg belangrijk. Afijn, in 1509 begon het met de Portugezen. Die kwamen hier voor handel. Dit beviel zo goed dat ze twee jaar later maar meteen de hele boel innamen. Zij bouwden een fort dat nog steeds te bewonderen is. In de 17e eeuw waren de Nederlanders begonnen met het bezetten van Indonesie. Omdat het toch naast de deur lag pikte men in 1641 gelijk Melaka even mee. Ze lieten wat typisch Nederlandse gebouwen achter zoals het Stadhuys (dat nu nog zo genoemd wordt) en enkele kerken. In 1807 vonden de Engelsen het genoeg geweest en veroverden de stad. Of eigenlijk was het meer een soort ruil. Engeland mocht Maleisie bezetten en Nederland zou dan met rust gelaten worden in Indonesie. Deze constructie komt ook regelmatig voor bij het spel Risk. In de tweede wereld oorlog ging ook Japan nog even aan de haal met Melaka. Pas in de 60er jaren (of 70er, daar willen wij van af zijn) werd Melaka weer terugggegeven aan Maleisie.

Dit aldus de geschiedenis zoals die o.a. te lezen is in de vele musea hier (wij kennen de kracht van het medium Internet en willen geenszins te boek staan als geschiedvervalsers, vergeef ons dus als er een foutje is ingeslopen). Al deze bezettingen resulteren in een bonte verzameling van ruines en ook gebouwen die nog wel overeind staan.

Vooral Japanners en Koreanen vinden het schitterend (en wij ook natuurlijk). Zij laten zich rond rijden in thriswa's (fiets met zijspan). Net zoals in Amsterdam komen ze 's morgens aan met de bus en maken heel veel foto's. Nog voor het donker wordt vertrekken ze weer met dezelfde bus.

Maar niet alleen Japanners vertonen vreemd gedrag, ook wij zijn behoorlijk uit ons doen. Wij hebben op dag 10 namelijk vier musea bezocht!!! Dit terwijl ons laatste bezoek aan een museum toch dateerd uit een voorgaan millennium. For the records: het History Museum, het Etnography Museum, het Governor Museum en als klap op de vuurpijl het Democracy Museum. Met name de laatste was heerlijk koel en rustig.

Na al dit semi-culturele geweld was het natuurlijk hoog tijd om iets onverantwoords te doen, we hebben voor een onbeschoft bedrag sushi gegeten. Met zo'n lopende band, je weet wel. Aangezien hier het principe gehanteerd wordt "duur is koud", stond de airco op stand diepvries. We wisten heel even weer hoe de mensen zich in Nederland voelden. Na het eten heerlijk buiten opgewarmd in de zon. 's Avonds vertoeft op het balkon van ons Hostel.

Einde dag 10, de dag waarop de maleisische krant New Straight opteert voor aangepast gedrag van vrouwen in TV-Soaps. Zo zouden zich minder onbeschoft moeten gedragen ten opzichte van hun echtgenoten.

Woensdag 30 november 2005 - dag 11

Vroeg wakker door de regen. Het ontbijt op het balkon werd door deze regen zelfs onmogelijk gemaakt. Sanne deed wederom een opmerkelijke uitspraak: "wat een rotleven hebben we toch!". Gelukkig duurt een bui hier meestal niet lang. Nadat Edward nog wat oude meuk had bekeken (Brits fort, mooi ding en Portugees Huis, vreemd genoeg niet gevonden) had Sanne een "Tempeltocht" uitgestippeld. Zo'n beetje alle tempels van Melaka in 1 wandeling van enkele uurtjes. Hierbij moeten we wel eerlijk zijn: er zat ook een Moskee tussen en ook een terras met koud bier en Satay (prima combi, wellicht komt deze nog terug op de culinaire pagina van Edward). Tenslotte Maleisisch gegeten (denken we).

We twijfelen of we nog een dagje zullen blijven, of dat we naar Kuala Lumpur (voor de locals: KL) zullen gaan. Er is hier in Melaka een Zoo waar we nog niet geweest zijn.....

Einde dag 11, de dag waarop wij een opmerkelijke uitspraak lazen: "Wie Melaka bezit heeft Venetie bij de keel". Hier zullen wij als de tijd daar rijp voor is nog eens over nadenken.